Wykład IV

Style kierowania

STYLE KIEROWANIA

Wśród stylów kierowania można wyróżnić styl potencjalny i styl rzeczywisty Potencjalny styl kierowania jest zbiorem metod i technik oddziaływania kierownika na podwładnych, który jego zdaniem winien być stosowany dla najsprawniejszego wywiązania się z akceptowanych ról przełożonego

Tak wypracowany styl ma charakter potencjalny, gdyż w ten oto sposób kierownik ma zamiar postępować.

W wyniku korekt potencjalnego stylu zarządzania kształtuje się styl rzeczywisty.

Rzeczywisty styl kierowania to system metod i technik oddziaływania kierownika na podwładnych, który jest faktycznie stosowany ze względu na aktualne cele postawione kierownikowi przez jego zwierzchników oraz warunki, w których przyszło je realizować

Rzeczywisty styl kierowania należy traktować jako swego rodzaju kompromis miedzy stylem potencjalnym a zmiennymi interweniującymi, które kierownik wziął pod uwagę, dostosowując wyjściowy model oddziaływania na podwładnych do rzeczywistych warunków kierowania.

Nastawienie na pracowników określenie zachowań kierownika, który akceptuje stosunki międzyludzkie. Osobiście interesuje się potrzebami swoich pracowników i godzi się z występowaniem indywidualnych różnic między członkami grupy.

Nastawienie na produkcję określenie zachowań kierownika, który kładzie nacisk na techniczne czy zadaniowe aspekty pracy, troszczy się głownie o doprowadzenie do wykonania zadań grupy i traktuje jej członków jako środek do osiągnięcia tego celu.

SIATKA KIEROWANICZA

O stylu kierowania decydują dwa czynniki:

koncentrowanie się kierownika na zadowoleniu podwładnych- troska o ludzi, nastawienie na stosunki międzyludzkie.

nastawienie kierownika na zadania- troska o wydajność, troska o produkcję.

Na tej podstawie zbudowali siatkę kierowniczą. Wyróżnili w niej 5 stylów kierowania: Styl 1.1 NIEINGERUJĄCY- kierownik „ stoi z boku „, przygląda się, ingeruje gdy okoliczności zmuszają go do tego.

Styl 1.9 DYREKTYWNY- kierownik autokrata. Pracownik nie liczy się. Ważne są jedynie zadania.

Styl 9.1 INTERGRATYWNY- KLUBOWY. Kluczową postacią i wartością jest podwładny, jego potrzeby, emocje, przyjazna atmosfera pracy.

Styl 9.9 ZESPOLOWY -IDEALNY. Wysokie efekty osiąga kierownik przez łączenie celów Pracowniczych z celami firmy. Wzajemne zaufanie i szacunek.

Styl 5.5 PRZECIĘTNY. Cechuje przeciętnych kierowników. Jest mieszanką 4 stylów poprzednich.

SIATKA KIEROWANICZA R. Blake’a i J. Mouton Nastawienie

kierownika na

stosunki

międzyludzkie

WYSOKIE

STYL

STYL

KLUBOWY

ZESPOŁOWY

STYL

PRZECIĘTNY

STYL

STYL

NIEINTEGRUJĄCY

DYREKTYWNY

WYSOKIE

Nastawienie

kierownika do

zadania

SIATKA KIEROWANICZA wg J. W. Reddina Nastawienie

kierownika na

stosunki

międzyludzkie

NISKIE

*

*

STYL

STYL

TOWARZYSKI

ZINTEGROWANYI

*

*

STYL

STYL

SEPARUJĄCY

ODDANY

NISKIE

Nastawienie

kierownika do

zadania

8 STYLÓW REDDINA

• SEPARUJĄCY SIĘ ( A ) 1.

DEZERTER- „ucieczka„ od kierowania.

2.

BIUROKRATA- przywiązuje wagę do

formalnych procedur i kontroli podległego Wiele problemów, które powinien rozwiązać mu personelu.

bądź nie rozwiązuje wcale, bądź też

przekazuje do rozwiązania innym.

Przez otoczenie oceniany jest jako

Przez otoczenie jest oceniany jako

sumienny i skrupulatny. Może osiągnąć

niezaangażowany w pracę.

niezłe wyniki działania.

8 STYLÓW KIEROWANIA REDDINA

• POŚWIĘCAJĄCY SIĘ ( B ) 3.

AUTOKRATA- dążący za wszelką

4.

śYCZLIWY AUTOKRATA- stara się

cenę do wykonania zadań.

realizować zadania bez zrażania sobie

ludzi.

Przez otoczenie oceniany jest jak nie

Tych ostatnich traktuje co prawda

mający zaufania do ludzi, apodyktyczny, instrumentalnie, ale w miarę im ufa i

nieżyczliwy, co sprawia, że trudno mu

pozostawia samodzielność działania. Dzięki uzyskiwać dobre rezultaty, nie mówiąc już o temu może mieć dobre wyniki nawet przy

klimacie wewnątrz kierowanego zespołu.

ambitnych zadaniach.

8 STYLÓW KIEROWANIA REDDINA

• TOWARZYSKI ( C )

5.

MISJONARZ- wkłada wiele wysiłku.

6.

ROZWOJOWIEC- uważany jest za

Przede wszystkim w zapewnienie jak

człowieka ufnego, chętnie delegującego

najlepszych stosunków międzyludzkich.

uprawnienia na podwładnych, dbającego

zarazem o ich rozwój. Takie nastawienie Przez otoczenie odbierany jest jako

zapewnia mu sukcesy tym większe, im

człowiek miły, ale nieskuteczny, nie

bardziej zintegrowany jest zespół

umiejący stawiać zadań, a bardziej jeszcze pracowniczy.

egzekwować ich wykonania.

8 STYLÓW KIEROWANIA REDDINA

• ZINTEGROWANY ( D )

7.

KOMPROMISTA- bardzo podatny na

8.

ADMINISTRATOR- umie stawiać i

wpływy otoczenia. Lubi zgadzać się

stawia wysokie wymagania sobie i

ze wszystkim i zawsze.

podwładnym.

Koncentruje się przede wszystkim na

Kładzie nacisk na pracę zespołową. Potrafi rozwiązywaniu zagadnień bieżących,

skutecznie dobierać bodźce, co zapewnia pomijając te o dużym horyzoncie czasu.

mu skuteczność w realizacji zadań.

TEORIA STYLÓW KIEROWANIA wg P. HERSEY’A I K. BLANCHARD’A Poziom nastawienia

na stosunki

międzyludzkie

SYTUACJA IV

SYTUACJA III

SYTUACJA II

SYTUACJA I

DUśY

STYL

KONSULTATYWNY

YNA

WOKR

STYL

IA

PARTYCYPACYJNY

MU

STYL

INSTRUKTAśOWY

STYL

DELEGUJĄCY

MAŁY

Poziom

nastawienia

kierownika na

zadania

MAŁY

UMIARKOWANY

DUśY

DOJRZAŁOŚC PODWŁADNYCH

DUśA

UMIARKOWANA

UMIARKOWANA

MAŁA

Zmienność skutecznego stylu przywództwa w zalewności od sytuacji Przywódcy zorientowani

na pracowników

są efektywniejsi

Przywódcy zorientowani

na zadania są aktywniejsi

1

2

3

4

5

6

7

8

Stosunki miedzy

dobre

dobre

dobre

dobre

złe

złe

złe

złe

przywódcą a członkami

Struktura zadania

ustrukturyzowana

ustrukturyzowana

ustrukturyzowana

Nie ustrukturyzowana

Pozycja władcza

silna

słaba

silna

słaba

silna

słaba

silna

słaba

przywódcy

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

Ź ródło: F. E. Fiedler, M. M. Chemers, Leadership and Effective Managment, Glenview 1974, s. 80.