Homilia






Uroczystość Objawienia Pańskiego
Trzech
Króli
Radosne szukanie Boga
uwieńczone wiarą Trzech Mędrców.
Współczesny człowieku czemu
jesteś smutny, czego szukasz?
           
Ktoś powie
naiwne pytanie. Może nie potrzebne, drażniące? Można
czasem poświecić trochę czasu i zaglądnąć do pism katolickich, posłuchać
telefonów od słuchaczy naszych stacji radiowych. Ileż w wypowiedziach nawet
ludzi młodych nawet tragizmu. Jedni szukają pracy, może najliczniejsza grupa.
Inni szukają sposobu na to, aby związać koniec z końcem, jakoś przetrwać,
przeżyć zimę. Wykaz potrzeb wydaje się być coraz większy i bardzo niepokojący.
Dla ciała, dla dzieci potrzeba chleba, dachu nad głową, zaradzić potrzebom
często niedożywionym dzieciom.
           
Parę tygodni temu do szpitala na chirurgię przywieziono starszego
człowieka. Był bardzo nie tylko zaniedbany, ale brudny i zarobaczywiony. Nie
można było umieścić na wspólnej większej sali, trzeba było przydzielić
pojedynczy pokój. Dzielne panie pielęgniarki szybko doprowadziły  chorego do stanu godnego  człowieka XXI wieku. Mówiono, na nowo
się narodził
ale przez kilka dni chodził od sali do sali... prosił tylko o
papierosa. Dobrze, ze dano mu więcej
opiekę i szansę wyzdrowienia.
           
Ale człowiek
to nie tylko ciało, nie tylko odczuwanie głodu, czy
wołanie o zaspokojenie nałogu. Bóg dal nam wiele bardzo szlachetnych pragnień,
potrzeb i tęsknot duszy. Ktoś odpowie zniechęcony
proszę mnie nie pytać, mam
wszystkiego dość, mnie już nie chce się żyć.  W gruncie rzeczy człowiek szuka wartości
bardzo cennych.
           
Z kościoła w czasie rekolekcji wychodzi zmartwiony uczestnik rekolekcji.
Był  niepocieszony ! Proszę księdza

rekolekcjonista nas nie rozumie, nie wie po co my przychodzimy do kościoła.
Zaczęła się dłuższa rozmowa
wymieniono
przychodzimy po spokój, po cisze, po
pociechę i duchowe wsparcie. Jest nam bardzo ciężko, my potrzebujemy Boga.
Księża dajcie nam Boga, dajcie nam Jego bliskość, wyciszcie nasze serca i
nerwy.
 Szukamy Boga. Wskażcie,
gdzie możemy Go znaleźć.
           
Dzisiaj uroczystość Objawienia Pańskiego. Nowonarodzony Jezus pozwala
się znaleźć szukającym Go Mędrcom ze Wschodu. To było nie tyle uparte szukanie ,
ale wytrwałe postawienie sobie celu
szukanie Boga do skutku. Nie brakło
trudności, nie przeraził ich ziejący nienawiścią król Herod zalękniony o swój
tron, aby go nie stracić. Jakże radosne było znalezienie Boga. Coraz częściej
wraz z szukaniem złączone jest nawrócenie, poznanie Boga łagodnego,
miłosiernego, kochającego aż do cierpienia.
           
Często jest tak. Człowiek szuka Boga, trudzi się. Pokonuje różne
przeszkody w drodze do wiary, a kiedy Boga znalazł, wówczas widzi z cała
oczywistością, ze nie tylko on szukał Boga, ale raczej Bóg szukał jego,
zapraszał do siebie.  Wspomnę tutaj
nie tylko trzech Mędrców ale może setki, tysiące ludzi szukających Boga,
szukających prawdy. Gdzieś może na dnie serca czuli, że życie nie może nie mieć
sensu, sumienie coraz wyraźnie ukazuje bałagan duchowy, emocjonalny. Można  zastawiać się, zakrywać ten glos,
zagłuszać karierą, awansami, bogactwem, odrzucać odpowiedzialność za wyrządzone
innym  zło, krzywdę. Może dojść
nawet do pewnej inwazji ciemności, powtarzać sobie mimo wszystko :,, nie
musiałem oskarżać się za swoje grzechy". 
Przychodzi moment  wielkiej
potrzeby prawdy o sobie, potrzeby Boga - Prawdy . Szukający Boga
późniejszy
św. Augustyn wyznaje w byłem ,, byłem wtedy jak śpiący, któremu nad ranem
zaświeciło słońce w oczy, On wie, ze pora już wstać, a jemu się nie chce". I
wreszcie wniosek :,, Niespokojne jest serce człowieka dopóki nie spocznie w
Tobie Boże" ( Wyznania księga VIII).
           
Przychodzi do mnie i to wiele razy człowiek niewierzący. Bardzo chciał
uwierzyć w Chrystusa, szukał Go wprost. A jednak Pan Bóg długo mu tej łaski nie
dawał. Szukaliśmy tego przyczyny. Przecież Pan Bóg daje zawsze się znaleźć temu,
kto Go naprawdę  szuka. Kiedyś
wyznał, że nie może patrzeć, jak jego umierający ojciec się meczy, myślał nawet,
czy nie posłuchać diabla i skrócić mu życie. Bardzo ciężko było cierpieć i
umierać bez Boga , a jak nie umiałem mu pomoc. W końcu sam przyznaje :,, jestem
ciągle niewierzący i chyba dlatego Bóg nie chce mi udzielić wiary, dopóki ja
sam  nie oczyszczę swojego wnętrza.
Zabijanie również to niby z litości 
w ostatnich dniach życia jest wielka niegodziwością..." Po kilu
tygodniach udał się do innej parafii, chodził na rekolekcje, przyjął Komunie
św.
           
Drogi do Boga bywają bardzo różne, często trudniejsze od tej wspominanej
dzisiaj drogi królewskiej. Trwać może nawet całymi latami. Błogosławiona droga,
która zaczyna się we własnym sercu . Po wielu zwątpieniach, uczuciach buntu,
doświadczeń Bóg daje się odnaleźć bliżej niż my sami się domyślamy. Jakże mądrym
staje się rada:,, Pamiętaj, tylko serce ma racje, nie rozum . Glos serca mówi
nie tylko ,, słuchaj, ale ,,nie pogubisz się....Bóg mieszka w moim sercu, ono
tak często nam podpowiada ( świadectwo nawróconej).
 Wszyscy szukamy
Boga.
           
Św. Mateusz pisze krotko i zwięźle :,, Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się
uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię i Matkę Jego, upadli na twarz i
oddali Mu hołd  (Mt.2,10) . Jeden z
uczniów na katechezie na temat Trzech Króli powiedział też doskonale: ,,Madzy i
roztropni szukają i znajdują Boga". Blask Boży z nieba im wystarczył, aby iść,
szukać, uwierzyć i złożyć hołd. To za mało powiedzieć
to ich wiara była bardzo
mocna i ona była siła ich duszy i ciała
znaleźć Boga, uznać Go z ogromnym
szacunkiem i obdarować darami iście królewskimi. Jakże byli szczęśliwi, gdy
starania uwieńczyli sukcesem
poznali Pana, spełniły się ich nadzieje. Klejnot
złota
wyraz godności królewskiej, boskość kadzidła , gorycz mirry dostrzeżona
dopiero na Golgocie.
           
Nigdy droga do zwycięstwa nie jest lekka. To nie był przypadek spotkania
Boga. Oni poszli trudząc się , narażając się na niebezpieczeństwa, ale cel był
jeden i stanowczy. Św. Leon Wielki8 w jednej z mów napisał:,, Bóg miłosierny
przychodzi z pomocą. Boska łaskawość zdaje się nie mieć granic, a blask Boga
przynagla, jakby uskrzydla do pokonywania drogi" (Brewiarz).
           
Wszyscy na swój i nam właściwy sposób  szukamy Boga. Szukają Boga dobrzy i źli,
wierzący i niewierzący, świeci i grzesznicy. Czas poszukiwania bywa także bardzo
różny w swoim wymiarze. Nie wiemy jak długo szli do Pana Jezusa Magowie. Nawet
zniknięciem gwiazdy na niebie się nie zrazili. Patrząc na ich drogę
dostrzegam
nie tylko Boży dar wezwania do Kościoła 
narodów pogańskich. Jest cos więcej : szukanie Boga jest naszym
obowiązkiem, celem i sensem naszego życia. Także i tutaj ,,gotowe gołąbki nie
przyjdą do gąbki".. Św. Augustyn
jako wspaniały dowód długiego szukania
napisał jeszcze:,, Jeśli pragniesz zachować życie, czyń to, co apostołowie
czynili. Oni ofiarowali Mu gościnę. Pan chciał kontynuować swoją podróż, ale oni
zatrzymali Go. A pod koniec podróży powiedzieli Mu
zostań z nami, gdyż dzień
się nachylił ku wieczorowi. Pan objawił siebie przy łamaniu chleba. Gościnność
przywróciła utracona wiarę... Szukaj Pana w dzieleniu się chlebem" ( o
Emaus).
           
W zbiorze homilii ,,Ewangelia w życiu dziecka" ( autor Ks. J.S.K

Marianin) tak mile wspomina mieszkańców Lambarene nad równikiem. Kiedyś tam był
mały domek misjonarza, a doktor Schweitzer 
zaczynał leczenie i operowanie po prostu w misyjnym kurniku. Dziś jest
tam wielki nowoczesny szpital. Okoliczna ludność cywilizowana i wierząca.
Znikła  śmiercionośne przesądy i
zabójstwa
a Chrystus  szukany
przez wieki dopomaga im swoją obecnością nie tylko w kościelnej Eucharystii, ale
na co dzień w rodzinach i w ich sercach.
           
Dla nas także zajaśniało Boże światło wiary. Lękam się jednego, by to
światło nie gasło, a może już ledwie się tli?  Rok Eucharystii , wielkie pragnienia
Jana Pawła II, wiele sposobności do wzmocnienia naszej wiary przez Słowo Boże i
lepsze uczestniczenie we Mszy św.. Gdyby nasza wiara i nasze dobre życie
chrześcijańskie oświecało i wskazywało innym drogę do Boga
z pewnością wielu
szybciej upadli by na kolana i oddali pokłon Chrystusowi, byłoby mnie tzw.
wątpiących. Naszą Gwiazdą jest Chrystus. Św. Jan napisał:,, Jam jest Światłość
świata, kto idzie za Mną , nie chodzi w ciemnościach" (8,12). Nasza Gwiazda jest
Maryja, pokornie trwająca przy żłóbku i ta na pomnikach świata jako Królowa
odziana w słońce i ukoronowana. Jej nieustająca pomoc jest dla nas darem nadziei
i wiary, pomocy i miłosierdzia. Jest jeszcze jedna gwiazda w duszy człowieka
wskazująca drogę
to głos nie wypaczonego sumienia. Szlachetne sumienie, nawet
wśród doświadczeń i trudności potrafi nie sprzeniewierzyć się Bogu, wypełnić
swoje powołanie, swoje posłannictwo życiowe i wytrwać w dobrym do końca
Trzem
Mędrcom ze Wschodu Bóg zaświecił gwiazdę. Ona zaprowadziła ich do Bożej
Dzieciny. Oni ją dobrze odczytali, skorzystali z daru Bożego, zadali sobie trud
szukania
a radość nie miała końca. Dla nas  także Bóg nie skąpi światła w
różnorakiej postaci, ale czy szukamy? czy nam się chce? A może już te sprawy
odłożyliśmy na bok?.
Wielki
uczony
Amper na płycie swojego grobowca kazał sobie napisać :,,Tandem felix"-
,,Nareszcie szczęśliwy", szczęście tylko z Bogiem z Nim i przy Nim. Kochani,
gdzie brak wiary, ginie modlitwa. Potem już i gaśnie blask Boga. Św.
Ambroży  na uroczystość  św. Łucji przytacza słowa:,,  Nie może zawieść Ten, który obiecał
przyjść. Obejmij Tego, którego szukałaś, zbliż się i proś, aby jeszcze nie
odchodził. Błagaj Go, aby się nie oddalił. Bo słowo Boże nie da się zniewolić,
nie uchwyci Go znudzony, nie zatrzyma niedbały.... A któż, jak nie Kościół, ma
cię pouczyć o tym, jak masz zatrzymać Chrystusa. Co więcej, już cię pouczył,
jeśli rozumiesz to, co czytasz" (Brewiarz I - 991n). Amen.