Techniki relaksacyjne
(czwartek, 06 kwiecień 2006) - Nadesłał(a) Administrator - Ostatnia aktualizacja (wtorek, 12 luty 2008)
Techniki relaksacyjne sposobem uwalniania się od stresuWST
PIstnieje wiele z
ródeł wywołujących
zarówno u dorosłych, jak i u dzieci napięcia organizmu. Są to napięcia fizjologiczne, których z
ródłem są
nasze lęki i niepokoje oraz napięcia, które pochodzą z niezaspokojonych potrzeb psychicznych. Większość
współczesnych badaczy jest zgodna co do tego, że lęk jest rodzajem niecelowej mobilizacji naszego
organizmu na niebezpieczeństwo płynące nie z rzeczywistości a z wyobraz
ni.
Organizm człowieka jest wystawiany na działanie różnych bodz
ców działających wewnątrz ciała i z
zewnątrz organizmu ,np. określone widoki, zapachy ,wyobrażenia, myśli, zmiany chemiczne płynów
ustrojowych wywołują stany mobilizacji organizmu. Stan mobilizacji organizmu powoduje zawsze napięcie
jakichś grup mięśni np. mięśni rąk, nóg, mięśni wewnątrz klatki piersiowej, mięśni znajdujących się w
trzewiach, grzbiecie, brzuchu, pośladkach, twarzy, oczach.
Napięcie mięśni to ich kurczenie się pod wpływem impulsów nerwowych płynących z określonych centrów
układu nerwowego.
Sytuacje, w których znajduje się dziecko, zwłaszcza wykazujące odchylenia od norm rozwojowych,
zarówno w szkole, jak i w rodzinie dostarczają mu wiele napięć. Często szkoła ze swoimi wymaganiami
przekraczającymi możliwości takiego ucznia staje się z
ródłem lęku. Rodzina - zwłaszcza w stanie
konfliktów, ze skrajnym, choć nie tak rzadkim zjawiskiem rozbicia, rozejścia się rodziców, wywołuje
poważne napięcia psychiczne, związane z naruszeniem podstawowych potrzeb psychicznych, zagrażające
niekiedy dalszemu prawidłowemu rozwojowi osobowości dziecka.
Niemało napięć przysparzać może ponadto środowisko rówieśnicze, zwłaszcza dzieciom bardziej
wrażliwym, mało odpornym na charakterystyczne dla dzieci wyśmiewanie, wyszydzanie innych.
Przeżywane emocje lęku, strachu, złości, gniewu, zazdrości, zawiści, niezadowolenia wywoływać mogą w
konsekwencji niekorzystny stan napięcia emocjonalnego.
Wszystko to stwarza potrzebę uczenia dzieci ćwiczeń relaksacyjnych zmniejszających stan napięcia
psychicznego, powodujących odprężenie, poprawiających samopoczucie. W czasie zajęć należy nie tylko
wprowadzać miłą, pogodną atmosferę pełną życzliwości dla dzieci, ale także nauczyć je:
- relaksowania się rozumianego jako zmniejszenie napięcia mięśniowego,
- prawidłowego oddychania, będącego podstawą mówienia i wpływającego również energetyzująco i
odprężająco.Stosowanie technik relaksacyjnych przyczynia się do rozluz
niania napięcia mięśniowego, co
daje w konsekwencji stan równowagi emocjonalnej i uspokojenie wegetatywne. Aby wywołać ten stan u
dzieci możemy stosować na przykład ćwiczenia relaksacyjne oparte na technikach Jacobsona, Wintreberta
i Polender.
Technika relaksacji według Jacobsona w wersji B. Kaji
Jacobson - lekarz i naukowiec, kierujący między innymi pracą laboratorium fizjologii klinicznej
Uniwersytetu w Chicago, opracował technikę relaksacji stopniowanej.
Uczenie się relaksacji polega jego zdaniem, na wykonywaniu określonych ruchów rękami, nogami,
tułowiem, twarzą w celu napinania i rozluz
niania kolejnych grup mięśni. Następujące po sobie napisanie i
rozluz
nianie mięśni służy początkowo odczuwaniu różnicy we wrażeniach płynących z mięśnia napiętego,
będącego w stanie kontrakcji i wrażeniach płynących z mięśnia rozluz
nionego.
Relaksacji - czyli nawyku rozluz
niania własnych mięśni uczymy się stopniowo. Najpierw należy uczyć się
zmniejszania napięcia jakiejś określonej grupy mięśni np. bicepsów, bicepsów następnie innych grup
mięśni nie zapominając jednak o rozluz
nianiu i napinaniu mięśni uprzednio ćwiczonych.
Jakobson uważa, że po serii systematycznych, najlepiej codziennych ćwiczeń stopniowo rozwija się
umiejętność automatycznego odprężenia mięśni. Oznacza to, iż sama myśl, zamiar rozluz
nienia napięcia
wystarczy do uzyskania tego stanu bez potrzeby wykonywania jakichkolwiek ruchów. Sprzyja temu
również zjawisko rozprzestrzeniania się relaksacji. Z chwilą, gdy zaczyna rozluz
niać się jedną z grup
mięśni, rozluz
niają się i inne. Dzięki temu następuje też rozluz
nienie mięśni pozostających poza naszą
kontrolą, np. serca, mięśni trzewnych, mięśni pracujących wewnątrz klatki piersiowej.
Jacobson wyklucza stosowanie autosugestii, to znaczy nakazu typu: moje ręce są ciężkie, odprężone...,
dopóki nie jest opanowane mechaniczne odprężanie mięśni.
Zastosowanie techniki relaksacji Jacobsona do dzieci w naszej wersji polega na wykonywaniu przez nie
celowych ruchów wymagających przeplatania dwóch stanów: napinania i rozluz
niania mięśni w czasie
zabawy, którą proponujemy nazwać zabawą w silnego i słabego. Umiejętność odczuwania wrażeń
płynących z mięśnia rozluz
nionego jest szczególnie ważna między innymi dla dzieci nadpobudliwych,
ponieważ większość z nich nie zdaje sobie sprawy z tego, że ich mięśnie znajdują się w stanie stałego
napięcia.
Schemat ćwiczeń obejmuje kolejno: ręce, nogi, mięśnie tułowia szyi oraz twarzy. Mówimy dzieciom, że
będziemy się bawić w silnego i słabego. Wtedy, gdy bawimy się w silnego, mocno naprężamy nasze
mięśnie, np. rąk, a rozluz
niamy je wówczas, gdy bawimy się w słabego.
Możemy wprowadzić przy tym postacie z bajek, opowiadań, czy aktualnych seriali telewizyjnych dla
http://sosw.vel.pl - SOSW - Nowy Dwór Gdański Powered by Mambo Generated: 31 January, 2011, 12:05
dzieci, z którymi się one identyfikują np.. Gucio jest silny, bo najadł się nektaru. Im starsze dzieci, tym
mniej potrzebne jest wprowadzenie postaci z bajek.
Poniżej podajemy opis przebiegu ćwiczeń.
Dzieci leżą wygodnie na kocykach lub dywanie. Nogi wyciągnięte swobodnie. Głowa złożona w małej
poduszce. Ramiona wyciągnięte wzdłuż tułowia tak, aby się nie dotykały. (W póz
niejszym etapie można
przeprowadzać ćwiczenia w pozycji siedzącej).
- Zegnij prawe ramię tak, by naprężyć biceps. Jesteś silny, bardzo silny, naprężaj go mocno. (przez kilka
sekund) Czujesz, jak bardzo napięte są twoje mięśnie? A teraz jesteś słaby, rozluz
nij napięte mięśnie,
połóż z powrotem rękę na dywan. Teraz wyraz
nie czujesz, jak rozluz
niły się twoje mięśnie.
- To samo, tylko z lewą ręką.
- Naciśnij jak możesz najsilniej, pięścią prawej ręki na klocek (z tworzywa sztucznego) położony po
twojej prawej stronie-jesteś silny, twoje mięśnie są napięte. A teraz rozluz
nij mięśnie jesteś znowu słaby,
nie naciskaj już, czujesz ulgę, mięśnie rozluz
niły się.
- To samo, tylko z pięścią lewej ręki. A teraz odpocznij chwilę, leż i oddychaj spokojnie, równo, ręce
twoje odpoczywają.
- A teraz silna i słaba będzie twoja prawa noga. Włóż klocek pod kolano i mocno ściśnij nogę w kolanie, a
teraz noga słabnie, rozluz
niasz mięśnie, wypuszczasz klocek.
- To samo ćwiczenie, tylko z lewą nogą.
- A teraz zobaczymy, czy masz tyle siły, by napełnić powietrzem swój brzuszek. Wciągnij mocno
powietrze w płuca i napnij brzuszek jak balon, mocno, a teraz wypuść powietrze, rozluz
nij mięśnie,
czujesz ulgę.
- Naciśnij mocno głowę na poduszkę, na której leżysz, głowa jest bardzo silna, naciskasz mocno, a teraz
rozluz
nij mięśnie, głowa już nie naciska na poduszkę, odpoczywa, czujesz ulgę.
- Jeteś niezadowolony i groz
ny, ktoś zniszczył twoją budowle z klocków. Marszczysz mocno czoło,
jeszcze mocniej, a teraz rozluz
nij mięśnie, niech odpoczną czoło jest już gładkie.
- Swoje oczy też możesz mocniej i słabiej zaciskać powiekami. Spróbuj teraz zacisnąć mocno powieki,
jeszcze mocniej, a teraz rozluz
nij je, odpocznij.
- A teraz zaciśnij mocno szczęki, zęby dotykają zębów. I górna i dolna szczęka jest silna, zęby mocno
naciskają na siebie. A teraz rozluz
nij szczęki, czujesz ulgę.
- Ułóż wargi tak jakbyś chciał powiedzieć ”och” (lub zrób ryjek jak u małej świnki) i napnij
mocno mięśnie ust, a teraz rozluz
nij mięśnie.W oryginalnej wersji, w której znajduje się zresztą więcej
ćwiczeń, Jacobson proponował stosowanie codziennie po 1 godzinie ćwiczeń jednej grupy mięśni, np.ręki.
Nie podawał natomiast precyzyjne czasu trwania ćwiczeń innych grup mięśni.
W wersji opracowanej przez nas zalecamy potraktowanie ćwiczeń jako zabawę w silnego i słabego
stwarzającej sytuacje mobilizujące do wykonywania całej wersji 12 ćwiczeń. Poszczególne ćwiczenia
trwają bardzo krótko (od 10-15 sek), tyle też mniej więcej trwa przerwa między ćwiczeniami. Warto
jednak, zanim dziecko będzie wykonywało całą serię ćwiczeń, sprawdzić jak radzi sobie z rozluz
nianiem
poszczególnych mięśni.
Zdaniem Jacobsona korzystne dzielenie relaksacji polega na tym, że zmniejsza się nadmierna aktywność
nerwowa i związane z nią emocje towarzyszące tej fizjologicznej aktywności i organizmu. Relaksacja jest
więc drogą wyciszania, łagodzenia uczuć negatywnych.
Zabawa w silnego i słabego, będąca wersją relaksacji dla dzieci wzorowaną na technice relaksacji
Jacobsona może odegrać pozytywną rolę w terapii głównie dzięki kształtowaniu umiejętności odczuwania
różnicy we wrażeniach płynących z mięśnia w stanie kontrakcji i mięśnia rozluz
nionego. Warto ją
stosować na przykład jako technikę poprzedzającą relaksacje opartą na treningu autogennym.
Relaksacja według Wintreberta
H. Wintrebert – neuropsychiatra dziecięcy opracował w latach 1951-1957 w Paryżu metodę
relaksacji przeznaczoną dla dzieci w wieku szkolnym. Metoda ta, podobnie jak i wcześniej omówiona,
wyklucza sugestię.
Istotę metody Wintreberta stanowi wykonywanie ruchów biernych przez relaksatora na pacjencie leżącym
na plecach z nogami wyprostowanymi, rękami ułożonymi wzdłuż tułowia. Oczy pacjenta są zamknięte.
Dziecko kładzie się w pokoju przyciemnionym i odizolowanym od hałasu na kocu lub dywanie. Relaksator
nawiązuje z nimi kontakt werbalny nacechowany życzliwością. Wyjaśnia łagodnie swoje oczekiwania w
stosunku do dziecka, prosi, by leżało nieruchomo, pozbyło się własnej inicjatywy i poddało jego woli.
Żaden ruch nie powinien się pojawić poza zmianą położenia kończyny prowadzonej przez releksatora. Od
tej pory relaksator będzie sam wykonywał ruchy u dziecka.
Schemat ruchów biernych obejmuje kolejno: przedramię, ramię, bark ręki dominującej, szyję, twarz,
czoło, oczy, usta, a następnie przechodzi na drugą rękę relaksowaną w tej samej kolejności oraz nogi
zaczynając od stopy, poprzez podudzie, udo kończąc na relaksacji stawu biodrowego.
Wintrebert wyróżnił następujące ruchy stawów: obroty, krążenia, huśtania (balansowania), opuszczanie
bierne.
http://sosw.vel.pl - SOSW - Nowy Dwór Gdański Powered by Mambo Generated: 31 January, 2011, 12:05
SZCZEGÓA
OWY OPIS RUCHÓW BIERNYCH WEDA
UG WINTREBERTA
I. Ruchy dłoni
- Balansowanie dłonią. Relaksator bierze dłoń pacjenta i nadaje jej 10 ruchów z góry w dół, ruchy na
sekundę, podtrzymując przedramię na poziomie łokcia. Po krótkiej przerwie ponawia serię ruchów, o ile
zachodzi taka potrzeba.
- Wznoszenie i opuszczanie dłoni. Relaksator podtrzymuje przegub pacjenta dłonią. Druga dłoń
podtrzymuje dłoń pacjenta za palce podnosząc ją aż do pionu i pozwala jej opaść. Ruch ten wykonuje się
10-20 razy.
- Balansowanie poziome wzdłuż jej osi. Przedramię dziecka ustawione w pozycji pionowej, dłoń jego
zgięta i rozluz
niona, pomagający nadaje jej ruch poziomy tam i z powrotem w rytmie: 1 ruch całkowity
na 1 sekundę zataczając łuk dłonią (10-20 ruchów).II. Ruchy przedramienia
- Ruchy pronacyjne i suponujące przedramienia. Pomagający podtrzymując jedną dłonią łokieć dziecka,
którego ramię i przedramię leżą wyprostowane, bierze przegub dziecka drugą swoją dłonią i wykonuje
jego przedramieniem ruchy naprzemienne pronacji i supinacji. Rytm: jeden ruch tam i z powrotem w
ciągu 3 sekund.III. Ruchy ramienia
- Wznoszenie i opuszczanie ramienia. Cała kończyna jest podniesiona za łokieć (od spodu) i za
nadgarstek (z góry) do wysokości około 30 stopni od podłoża, następnie relakstator pozwala jej opaść,
nieco podtrzymując ją, by uniknąć uderzenia i wstrząsu. Jeden ruch-4 sekundy, powtarza się go 15-20
razy.
- Odwodzenie i przywodzenie ramienia w płaszczyz
nie poziomej. Ramię przytrzymywane jest pod
łokciem i nadgarstkiem, następuje rytmiczne przywodzenie i odwodzenie ramienia w płaszczyz
nie
poziomej w stosunku do tułowia. Ramię wykonuje łuk 30-40 stopni, oddalając się od tułowia. Jeden ruch
całkowity wykonuje się w ciągu 2 sekund powtarzając go około 20 razy.IV. Ruch barku
- Pomagający podtrzymuje kończynę górną pod łokciem i nad nadgarstkiem i w ten sposób, że
przedramię jest w ustawieniu pionowym, a ramię w poziomym, nadaje jej na poziomie łokcia ruch
balansowania rytmicznego w płaszczyz
nie poziomej, uaktywniając biernie staw barkowy. Trzy ruchy
przypadają na 5 sekund.V. Ruchy szyi, głowy i twarzy
- 1.Obroty głowy i szyi. Relaksator usadawiając się za głową dziecka obraca ją naprzemiennie raz w
lewą, raz w prawą stronę. Jeden ruch tam i z powrotem trwa 3-4 sekundy.
- Zwalnianie napięcia mięśni okoruchowych. Przez cały okres trwaniu seansu oczy dziecka są zamknięte.
Bardzo ważnym momentem jest uzyskanie zupełnej nieruchomości powiek i gałek ocznych. W tym celu
relaksator wykonuje muskania (omijać powieki) dookoła oczy, naciskając delikatnie w okolicy nasady
nosa.
- Zwalnianie napięcia mięśni czoła. Nad łukami brwi od środka czoła ku skroniom wykonuje się ruchy
muskania delikatnie naciskając w okolicy skroni.
- Zwalnianie napięcia mięśni ust i szczęki. Oprócz drgania powiek, często spotykanych u dzieci
odznaczających się niepokojem psychoruchowym, lękami, obserwuje się związane z zamknięciem oczu
lekkie skurcze mięśni warg i policzków. Policzków celu ich usunięcia wykonuje się ruchy muskania w
okolicy ust i kierunku skroni. Niektóre dzieci zaciskają silnie szczękę, w tych przypadkach relaksator
może wykonywać ruchy opadania i zamykania szczęki.VI. Ruchy kończyny dolnej
- 1.Ruchy stopy. Podobnie jak w ruchach kończyny górnej, rozluz
niania stawu skokowego, poprzez staw
kolanowy, kończymy na uaktywnieniu stawu biodrowego. Relaksator jedną dłonią podtrzymuje udo nad
kolanem od spodu, drugą na stawie skokowym i nadaje ruch balansowania z góry w dół (2 ruchy na 1
sek.) (Póz
niej dodano ruchy bierne stopy w płaszczyz
nie poprzecznej, przytrzymywanej i skręcanej w
lewo i w prawo oraz z położenia na zewnętrznej stronie do położenia pionowego i swobodnego
opuszczania).
- Ruchy podudzia. Zginanie kolana. Relaksator podtrzymuje dłonią kolano od spodu, podnosi je i pozwala
mu opaść na podłoże. Rytm: 1 ruch na 1 sekundę, 15-20 ruchów. Wyrzut zgiętego kolana w bok z rotacją
stawu biodrowego. Po zgięciu kolana dziecka, relaksator odwodzi nogę (zgięta) na zewnątrz z
równoczesnym ruchem rotowanie w stawie biodrowym i przyprowadza ją powrotem. Rytm: 1 ruch w
czasie 4 sekund. Okres zatrzymania ruchu-4 sekundy.
- Ruchy całej kończyny dolnej. Jedną dłonią podtrzymując kolano od spodu, a drugą trzymając na stawie
skokowym, relaksator podnosi całą kończynę wyprostowaną (około 30 stopni od podłoża) i opuszcza.
Rytm: 1 ruch – 2 sekundy, około 15 powtórzeń.Po przeprowadzonej relaksacji zaleca się dziecku
leżenie w całkowitym bezruchu z zamkniętymi oczami przez 1 lub 2 minuty.
Pod koniec seansu dziecko wykonuje na polecenie relaksatora ruchy relaksacyjne czynno-bierne (czynne
http://sosw.vel.pl - SOSW - Nowy Dwór Gdański Powered by Mambo Generated: 31 January, 2011, 12:05
unoszenie i bierne bezwładne opuszczenie poszczególnych odcinków kończyn).
Pewną innowacją metody Wintrberta było wprowadzenie muzyki do relaksacji czynno-biernej. Dziecko
wcześniej zapoznawano z jej rytmem. Z reguły był to walc, pacjent unosił kończynę w górę w rytm taktu
trzy czwarte (na raz, dwa, trzy) i w tym samym tempie bezwładnie ją opuszczał.
Ćwiczenia te kończyły relaksacją pełną polegającą na kilkuminutowym leżeniu przy muzyce z
zamkniętymi oczami.
Przedtem jednak relaksator polecał, by dzieci wyobrażały sobie w czasie słuchania muzyki na przykład
kwitnący sad, szumiące spokojne morze, kołyszące się łany zbóż itp. W póz
niejszym etapie terapii, kiedy
dzieci przyzwyczaiły się do odpoczynku przy muzyce, polecano im, by wyobrażały sobie coś przyjemnego.
Treść tych wyobrażeń była następnie pretekstem do ćwiczeń w werbalizacji, stanowiła także element
diagnostyczny.
Relaksacja oparta na treningu autogennym w wersji A. Polender
Trening autogenny opracowany przez Schultza jest metodą oddziaływania na własny organizm i życie
psychiczne polegającą na wyzwaniu w sobie reakcji odprężenia i koncentracji oraz stosowaniu
autosugestii.
Zgodnie z tą metodą należy dożyć do stopniowego, świadomie ukierunkowanego opanowania ciała:
odczuwania ciężaru poszczególnych części ciała, odczuwanie ciepła, akcji serca, oddychania, uzyskiwania
wrażenia chłodnego czoła poprzez sugestię i koncentrację, by w konsekwencji uzyskać stan
wewnętrznego spokoju, odprężenia.
Metoda Schultza wymaga zatem dojrzałości systemu nerwowego, wglądu we własne stany organizmu, nie
nadaje się więc w oryginalnej wersji dla osobników opóz
nionych w rozwoju, nie można jej też zastosować
w stosunku do dzieci.
Okazuje się jednak, że możliwe jest wykorzystywanie zasad treningu autogennego relaksacji dla dzieci w
wieku przedszkolnym. A. Polender dostrzegła tę możliwość w wykorzystaniu mechanizmu identyfikacji i
dobrze rozwiniętej u dzieci sugestywności.
Dzieci słuchając opowiadania terapeuty na przykład o zmęczonym misiu, czy zmęczonym po balu
kopciuszku itp. Identyfikują się z nim, naśladują go poddając się sugestii zawartej w słowach terapeuty.
Wykonują zatem wszystkie polecenia treningu odprężającego.
Relaksacja powinna być prowadzona w pozycji leżącej (pod głową dzieci znajdować się powinny
poduszeczki), w pomieszczeniu odizolowanym od hałasu. Ograniczyć ją należy do wywołania odczucia
ciężaru ciała - rozluz
niania mięśni i odczucia ciepła - poprawie - krążenia obwodowego.
Poniżej podajemy pełny tekst służący wprowadzaniu dzieci w stan relaksu zgodny z propozycją
A.Polender. Wyjaśniamy, że terapeuta może zmieniać na kolejnych zajęciach bohaterów opowiadania w
zależności od tematyki prowadzonych zajęć.
Opowiadanie terapeuty wprowadzające dzieci w stan relaksu. Wszystkie dzieci będą się teraz bawiły w
małego, nieporadnego misia Puchatka. Miś żyje w dużym ciemnym lesie. Przez całą wiosnę, lato i jesień
miś ciężko pracował, musiał najeść się do syta, musiał także budować sobie posłanie, na którym przez
całą zimę będzie spał. Wy na pewno wiecie o tym, że niedz
wiadki w zimie śpią. Wszystkie dzieci będą
teraz myślały o tym zmęczonym spracowanym misiu i będą robiły wszystko to, co on robi. Misio układa
się do głębokiego zimowego snu i kładzie się prościutko na posłaniu. I wy też kładziecie się prościutko na
kocykach. Misio kładzie sobie pod głowę poduszeczkę z puszystego zielonego mchu - wy też kładziecie
sobie poduszeczkę pod głowę. Misio leży spokojnie, ma zamknięte oczy, czuje jak odpoczywają jego
rączki, nóżki, głowa, buzia i oczka. Najpierw misio czuje, że jego nóżka (ta od okna) lewa robi się taka
ciężka, coraz cięższa, jakby była z drewna czy z żelaza. Misio nie może jej podnieść, nóżka stała się
leniwa, ale tak jest jej dobrze, wygodnie, cieplutko. Ach, jak ciepło i przyjemnie! Obie nóżki są teraz
spokojne, nie ruszają się, takie są dziwne, ciężkie, jakby to nie były nóżki misia. Nóżkom misia jest
dobrze i cieplutko. Teraz łapki misia też chcą, żeby im tak przyjemnie było, więc misio myśli o nich.
Najpierw o rączce od okna. Ona chce odpocząć, bo się bardzo napracowała. Misio położył rączkę
wygodnie na posłaniu wzdłuż swego ciała. Rączka nie rusza się, paluszki leżą swobodnie. Są leniwe, nic
im się nie chce robić. Gdy misio myśli o tej rączce (lewa) ona staje się też taka ciężka jakby była z
żelaza, ale rączka jest cieplutka i jest jej przyjemnie. Teraz misio myśli o tej drugiej rączce, żeby i jej
zrobiło się przyjemnie. Najpierw sprawdza, czy rączce jest wygodnie, czy jest ona swobodna, czy paluszki
nie ruszają się i nie pracują. Rączka leży spokojnie i gdy misiu o niej myśli ona też staje się cięższa, jak z
drewna lub żelaza. Misiu już o nich nie myśli. Teraz misiu myśli o swojej główce. Opuszcza główkę
swobodnie, aż zapada się ona w poduszeczkę. Główka leci, leci gdzieś w dół… Jest jej dobrze, buzia
jest spokojna. Oczka są zamknięte, ale nie trzeba ich zaciskać, bo i tak nic nie widzą, jest ciemno. Buz
ka
sama się otworzyła, ząbki opadły w dół, bo tak jest dobrze, przyjemnie o niczym się nie myśli. Leżymy
spokojnie cichutko… Słuchamy razem z misiem, jak szumi las, jak drzewa śpiewają…
(terapeuta nuci kołysankę). Teraz budzimy się i przeciągamy rozkosznie. O jak dobrze…, misiu się
wyspał i świetnie się czuje. Teraz spróbujemy, czy potrafimy unieść wolniutko w górę jedną nóżkę ,potem
drugą-w górę i Bach!-na posłanie. Teraz to samo próbujemy robić z rączkami: jedna rączka w górę i
Bach! Na posłanie, teraz druga rączka w górę i Bach! na posłanie. Misio podnosi się i wstaje. Wy też
http://sosw.vel.pl - SOSW - Nowy Dwór Gdański Powered by Mambo Generated: 31 January, 2011, 12:05
wstajecie. Usiądz
cie jeszcze na chwileczkę, i powiedzcie mi, kto naprawdę był misiem, kto myślał i robił
to samo, co misiu – podnieście rączki w górę. O, jak dużo dzieci. Czy było dobrze i przyjemnie?
Cieszę się bardzo.
A. Polender uważa za celowe kojarzenie instrukcji słownej z podkładem muzycznym, ponieważ częste
powtarzanie ćwiczeń doprowadza do powstania odruchu warunkowego ułatwiającego dziecku szybkie
odprężanie się przy zadziałaniu tylko jednego z użytych bodz
ców. Fakt ten powoduje, że w następnych
etapach relaksacji można zamiast instrukcji słownej podać sam podkład muzyczny, w którym skojarzono
wcześniejsze instrukcje.
Przedstawione tu techniki relaksacyjne mogą mieć zastosowanie do dzieci w wieku przedszkolnym i
szkolnym. Dla dzieci ze starszych klas szkoły podstawowej najbardziej odpowiednią spośród tu
przedstawionych jest technika Wintreberta. Pozostałe dwie techniki w obecnej wersji nadają się dla dzieci
młodszych, zastosowanie ich wobec uczniów starszych wymagałoby zmiany instrukcji słownej.
Opracowała: mgr Anna Michalik
Nowy Dwór Gd. 2006 r.
BIBLIOGRAFIA
1. Kaja B., Wspomaganie rozwoju. Psychostymulacja i psychokorekcja. Tom 1 Bydgoszcz:WSP 1997;
2. Siek S., Relaks i autosugestia. Warszawa 1986;
3. Kaja B. ,Zarys terapii dziecka;
4.Romanowski W. ,Teoria i metodyka ćwiczeń relaksowo-koncentrujacych, PZWL, Warszawa 1973;
5. Erkert A., Dzieci potrzebują ciszy. Zabawy relaksacyjne na wiosnę, lato, jesień i zimę. Jedność Kielce
1999;
http://sosw.vel.pl - SOSW - Nowy Dwór Gdański Powered by Mambo Generated: 31 January, 2011, 12:05