Rola rodziców w życiu dziecka
Spróbujmy na podstawie książki Konrada Stettbachera pt. "Sens cierpienia" zastanowić i odnalez
ć
odpowiedz
na pytanie: Jaki wpływ na życie psychiczne dziecka mają rodzice?
Przyczyną kryzysu ludzkości jest jej niepełna lub zaburzona świadomość. Powinniśmy uzmysłowić sobie,
że jesteśmy uzależnieni od swoich bliz
nich i otoczenia, i że to otoczenie reaguje na nasze działanie.
Choroba psychiczna jest to zakłócenie naszego systemu służącego przetrwaniu. Skąd pochodzą te
zakłócenia? Zaspokojenie w dziecku naturalnych potrzeb wzbudza w nim zaufanie, radość życia, oraz daje
fundamentalne poczucie bezpieczeństwa. Jeżeli wszystko to jest spełnione, dziecko wchodzi w normalny
okres adaptacji w świecie. Kiedy potrzeby dziecka są nie zaspakajane będzie ono pozbawione pewności
siebie. Brak reakcji na płacz małego dziecka może spowodować u niego nie tylko strach lecz także
cierpienie fizyczne, a nawet śmierć. Odczucie z jego strony, iż sygnały wysyłane przez niego są
ignorowane spowoduje, że zdolność do nawiązywania kontaktów osłabnie, a w końcu ulegnie zakłóceniu.
Większość ludzi cierpi w jakimś stopniu z powodu zakłócenia kontaktów z innymi lub z samym sobą.
Trudniej jest nam się do tego przyznać, a jeszcze trudniejsze jest przyjęcie do świadomości, iż za ten stan
odpowiedzialne są osoby, które towarzyszyły nam w naszym dorastaniu. Wolimy nie dostrzegać cierpienia
z tego powodu, że nie rozumiemy jego mechanizmów. Wolimy się odizolować od naszych słabości. Jest
jednak możliwe uzdrowienie, ale musimy chcieć sobie pomóc, musimy wejść w nasze wnętrze. Czas
odpowiedzieć na pytanie: Co to są zaburzenia psychiczne? Są to błędne reakcje skierowane na zewnątrz
lub do wewnątrz, przeciw sobie lub innym ludziom, ujawniające się w ekspresji i działaniu. Są to reakcje,
które obciążają nas, powodują dezorientację, zagrażają nam, wpływają na nas lub szkodzą nam oraz innym
osobom i całemu społeczeństwu. Nieświadome oczekiwanie zdarzeń niosących lęk i ból - które
przeżyliśmy kiedyś nieświadomie - staje się z
ródłem zaburzeń (nerwicy, psychozy, bólów
psychosomatycznych, działalności przestępczej). Jest to lękliwe oczekiwanie przeszłości, które ujawnia
naszą utajoną, nieświadomą gotowość reagowania.
Jak się urodziłeś, tak będziesz żył. Jeżeli matka i ojciec cię pragnęli, to będzie ci wolno pragnąć. Jeżeli
rzeczywiście cię kochali, to będziesz kochać. Jeżeli rodzice darzyli cię szacunkiem, to będziesz szanował
życie. Każdy jest odpowiedzialny za życie, nie tylko swoje, ale także drugiego człowieka. Szczególnie
rodzice są odpowiedzialni za życie swojego dziecka. Destruktywne postępowanie wobec dziecka, nie
nauczy go dobrego zachowania, kultury, szacunku, pracowitości, tylko automatycznego wykonywania
poleceń (żeby się nie czepiali). Często rodzice są nieświadomi swojego postępowania (ja tylko chcę
dobrze dla dziecka). Jeżeli naprawdę chcesz dobrze dla dziecka, to poświęć mu trochę czasu. Porozmawiaj
z nim, zainteresuj się jego problemami. Nigdy nie mów, że twoje dziecko nie może mieć problemów, bo
przecież wszystko ma. Twoja "praca" z dzieckiem, czas mu poświęcony, zaowocuje w przyszłości.
Wróćmy jeszcze na chwilę do momentu porodu. Wielu z nas może się wydawać, że chwila ta nie ma
znaczenia na dalszy rozwój dziecka. Otóż ma i to bardzo wielki wpływ. Nadmierny ból, męka, tortury i
osamotnienie po porodzie osłabiają na zawsze siły życiowe i ograniczają radość istnienia. Można
oczywiście wyleczyć nawet głębokie zranienie psychiczne. Warunkiem jest odbiór sygnałów, znaków,
jakie wysyła dziecko. Niestety większość rodziców nie zauważa cierpienia swojego dziecka. Trzeba w tym
miejscu jeszcze przypomnieć, że dzieci, szczególnie noworodki i niemowlaki, odczuwają ból trzy razy
bardziej niż dorosła osoba. Macierzyństwo nie jest łatwe, a można by powiedzieć, iż nie każdy może
wywiązać się z tego zadania. Dlatego też nie każda kobieta decyduje się na podjęcie tak trudnego kroku.
Aby matki mogły "dawać życie", potrzebują wsparcia ze strony ojców i uznania społeczeństwa. Udane
dzieciństwo, uczucie miłości ze strony rodziców to najlepszy początek na dorosłe życie.
W 1959 roku zgromadzenie ONZ przyjęło Deklarację Praw Dziecka. Niestety, prawa dziecka nawet
dzisiaj - czterdzieści lat po proklamacji - nie są w dostatecznym stopniu dostrzegane, nie mówiąc już o ich
poszanowaniu. Na podstawie biografii każdego kryminalisty, o ile jest kompletna, można dowiedzieć się,
co było przyczyną przestępczego zachowania. Zazwyczaj wchodzi w grę naruszenie jego integralności i
niezaspokojona potrzeba bezpieczeństwa. Prawo do opieki i bezpieczeństwa ma każde dziecko, ponieważ
nikt nie pyta czy ma ochotę pojawić się na tym świecie. Przestępczość jest perwersją potrzeby szacunku
dla cudzego życia i jego potrzeb, nieodpowiedzialnym lekceważeniem i pogardą ludzi i ich własności.
Rodzice powinni być odpowiedzialnymi "strażnikami" życia swoich dzieci. Dziecko zaś powinno
wiedzieć, że przez całe życie może liczyć na wsparcie i pomoc swoich rodziców. Dziecko potrzebuje
miłości. Miłość nie jest rzeczą. Miłość jest życiem. Jest aktywną troską o życie. Życie to potrzeby, a bez
potrzeb nie ma życia.