JUSTC2, Sprawozdanie z ˙wiczenia C2


BADANIE EFEKTU FOTOELEKTRYCZNEGO ZEWNĘTRZNEGO.

Podstawy fizyczne ćwiczenia

Korpuskularno-falowe własności światła.

Światło ma naturę dwoistą tzn. w pewnych warunkach zachowuje się jak korpuskuła czyli cząsteczka, a w innych ma własności falowe. Własności falowe możemy obserwować przeprowadzając doświadczenia takie jak dyfrakcja światła czy interferencja. De Broglie stwierdził że ruch fotonów i takich cząstek elementarnych jak: elektrony, protony czy neutrony w pewnych warunkach musi być opisywany jako ruch fali. Cząsteczce można przypisać energię E=hν oraz pęd p.= = = . Czyli pęd (własność charakterystyczną dla cząsteczek) można określić poprzez własności falowe p= . W doświadczeniu de Broglie'a przepuszczamy strumień rozpędzonych elektronów przez cienkie warstwy substancji krystalicznej i obserwujemy rozszczepienie na kilka promieni, podobnie jak światło, ulega dyfrakcji

W innych warunkach światło zachowuje się jak korpuskuła, co potwierdza zjawisko Comptona oraz efekt fotoelektryczny.

Efekt Comptona to zderzenie fotonu ze swobodnymi elektronami. Foton w skutek tego zderzenia zyskuje energię kinetyczną, równocześnie powstaje nowy foton o energii mniejszej od energii fotonu padającego. Zderzenie to przebiega zgodnie z prawem zachowania pędu i energii.

Zjawisko fotoelektryczne zostało wyjaśnione dzięki wprowadzeniu pojęcia kwantów energii

i polega na emitowaniu elektronów przez powierzchnie metalu na którą pada promieniowanie świetlne. Zjawisko nie pojawia się gdy częstość drgań padającego światła jest mniejsza niż ν0

Dla wyrwania elektronów z powierzchni metalu konieczne jest dostarczenie pewnej energii zwanej pracą wyjścia W=hν0. Poniżej ν0= nie występuje efekt fotoelektryczny. Dla każdej substancji istnieje najmniejsza częstość światła ν0 , dla której jest jeszcze możliwy normalne zjawisko fotoelektryczne.

Wykonanie ćwiczenia :

W naszym doświadczeniu badanie efektu fotoelektrycznego opiera się na wykorzystaniu

fotokomórki będącej szklaną bańką próżniową z dwoma elektrodami. Jedną z elektrod

jest fotokatoda, drugą zaś jest zbierająca anoda w kształcie pierścienia

Eksperyment :

.

Po włączeniu układu wkładamy między źródło światła a fotokomórkę jeden z filtrów interferencyjnych, regulujemy położenie zera w amperomierzu i ustawiamy zerowe napięcie na fotokomórce, a następnie włączamy źródło światła. Zwiększamy ujemne napięcie między anodą a fotokatodą, aż do uzyskania zerowego natężenia prądu i odczytujemy potencjał hamowania przy którym to nastąpiło .

Wyniki przedstawia tabela:

λ[nm]

ν

U1[V]

U2[V]

U3[V]

U[V]

449

6,6*EXP(14)

1,07

1,03

1,14

1,06

572

5,2*EXP(14)

0,58

0,49

0,54

0,52

590

5,1*EXP(14)

0,36

0,38

0,38

0,37

630

4,6*EXP(14)

0,64

0,56

0,7

0,63

768

3,9*EXP(14)

1,6

1,59

1,6

1,6

Zależność średniego napięcia hamowania od częstotliwości światła przedstawia wykres nr1.

Teoria A. Einsteina przewiduje liniowy związek pomiędzy potencjałem hamowania a częstotliwością padającego światła co w naszym przypadku nie jest zgodne z doświadczeniem. Zależność ta jest paraboliczna w związku z czym nie da się prawidłowo wyznaczyć współczynnika nachylenia prostej. Ponieważ trzykrotnie odczytywano napięcie hamowania aby wykluczyć błędy grube możemy podejrzewać pomyłkę w długości fali zapisanej na filtrze interferencyjnym.

(Prawdopodobnie, przy prawidłowym zaznaczeniu długości fali na filtrze interferencyjnym, tabelka przedstawiona powyżej przyjęła by postać:

Dł.fali [nm]

Częstotliwość

Vh

449

6,6*EXP(14)

1,6

572

5,2*EXP(14)

1,06

590

5,1*EXP(14)

0,63

630

4,6*EXP(14)

0,52

768

3,9*EXP(14)

0,37

Aby wyznaczyć stałą Plancka korzystam, z metody najmniejszych kwadratów.

Prostą ta miała być opisana zależnością, podaną we wstępie teoretycznym :

Vh = v -

gdzie e jest ładunkiem elementarnym, a W pracą wyjścia. Z zależności tej można wyznaczyć stałą Plancka poprzez przyrównanie wielkości h/e do obliczonego współczynnika kierunkowego.

Widoczna na wykresie powyżej prosta ma równanie: y= 4,7376E-15x - 1,5726

Współczynnik kierunkowy prostej a = 4,7376E-15

Znając współczynnik a obliczyliśmy stałą Plancka (h) ze wzoru h=a*e gdzie e - ładunek elektronu

h= ( 7,59 ± 1,41) E-34[J*s] Wartość tablicowa h=6,626E-34[J*s]

Znając współczynnik b = -1,5726 obliczyliśmy pracę wyjścia ze wzoru W=b*e

W= (2,519 ± 0,722 )E-19 [eV])

Następnie przeprowadzono charakterystykę prądowo-napięciową dla dwóch różnych długości fali (449nm i 768nm), którą przedstawiono na wykresach nr 2,3 dołączonych do sprawozdania.

449nm

768nm

Uh[v]

I[nA]

Uh[v]

I[nA]

-1,13

0

-1,6

0

-1,03

0,01

-1,3

0,01

-0,93

0,02

-1,1

0,015

-0,83

0,03

-1

0,016

-0,73

0,04

-0,8

0,018

-0,63

0,05

-0,6

0,019

-0,53

0,07

-0,4

0,0195

-0,43

0,09

-0,2

0,02

-0,33

0,12

0

0,08

-0,23

0,15

0,2

0,18

-0,13

0,2

0,4

1,2

-0,03

0,24

0,5

1,9

0

0,26

0,6

2,5

0,03

0,3

0,7

3

0,23

0,36

0,8

3,8

0,43

0,56

0,9

4,5

0,53

0,69

1

5,2

0,63

0,84

1,1

5,8

0,73

1

1,2

6,8

0,83

1,1

1,3

7,2

0,93

1,3

1,4

7,8

1,03

1,5

1,5

8,4

1,13

1,65

1,6

8,8

1,23

1,81

1,33

2

1,43

2,2

1,53

2,3

Wnioski

Wyniki doświadczenia potwierdziły słuszność hipotezy de Broglie'a i wykazały, iż badane obiekty cechuje dualizm korpuskularno - falowy, czyli dwoistość natury. Stała Plancka wyznaczona przy pomocy wzoru Einsteina równa jest, w granicy błędu wartości tablicowej, jest to jednak tylko poglądowy sposób wyznaczania tej stałej, gdyż rzeczywiste wartości odczytane przez obserwatorów nie spełniały teorii Einsteina . Niezgodność ta wynika z niedopatrzenia badaczy i błędnego odczytania długości fal światła przepuszczanego przez filtr interferencyjny, lub też niewłaściwego odczytu potencjału hamowania, co jednak jest mało prawdopodobne gdyż pomiary były wykonywane trzykrotnie.

Justyna Frydrychewicz

Sprawozdanie z ćwiczenia C2

5



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
SPRC2C13, Sprawozdanie z ˙wiczenia C2/C14
TOM C2, Sprawozdanie z ˙wiczenia C2/C14
halla2, Sprawozdanie z ˙wiczenia B - 1 (B-14)
Obrabiarki sterowane numery, SPRAWOZDANIE Z ˙WICZE˙ LABORATORYJNYCH
OBROBKA5, SPRAWOZDANIE Z ˙WICZE˙ LABORATORYJNYCH
C 4 A, Sprawozdanie z ˙wiczenia C-4
C 11, Sprawozdanie z ˙wiczenia C-11
Metody nacinania k z baty, SPRAWOZDANIE Z ˙WICZE˙ LABORATORYJNYCH
SPRAWO~2 3, Sprawozdanie z ˙wiczenia B - 1 (B-14)
B-11, Sprawozdanie z ˙wiczenia B-11
SPRAC12, Sprawozdanie z ˙wiczenia C-12
PRAC1FIZ, LAB50, SPRAWOZDANIE Z ˙WICZENIA NR 50
MF1, Sprawozdanie z ˙wiczenia F-1
3 MATSPR, Sprawozdanie z ˙wiczenia nr. 3.
Laboratorium z techniki łączenia, Pomiar prędkości łuku, Sprawozdanie z ˙wicze˙ laboratoryjnych tech
A22 , Sprawozdanie z ˙wiczenia A-22.
B 1 14, Sprawozdanie z ˙wiczenia B-1 (B-14).

więcej podobnych podstron