Mii podniosła głowę znad książki.

-Coś chciałeś? Onii-chan?- zapytała stojącą nad nią postać.

Nerwowy uśmiech.

-Mówiłem, żebyś nie mówiła do mnie per braciszku..

Dziewczyna spóściła swoje kocie oczy na podłogę.. Widząc to chłopiec podniósł jej głowę.

-Ale sie już nie smuć! Przecież nie nakrzyczałem an ciebie i nie jestem wcale zły..

Kiwnęła głową. Powoli się podniosła, odrzucając w bok ksiażkę.

-Idę spaać.. Już nie mam siły się uczyć..

- Oo nie!! Na to nei pozwolę.. Masz jutro egzamin z historii, więc powinnaś jeszcze poczytać!!

Groźne, zmeczone spojrzenie.

-Xellosie, ja j e s t e m ś p i ą c a ...- zaczęła groźnym tonem.

- I jeśli c h c ę pójść spać, to p ó j d ę spać.. rozumiesz.. onii-chan..?- zakończyła z lekką ironią.

-Dobrze, dobrze^^- zaśmiał sie nerwowo Kapłan.

Mii wyszła. Xellos odprowadził ją wzrokiem.

Kiedy to się u niego pojawiła..? Będzie już dobre< ludzkie> 10 lat.. Pamiętał to dobrze.

Późno wrócił z jednej misji.. Był bardzo zmęczony, chciał sie położyć.. A tu bam.

Dziecko pod drzwiami.

Małe, około 3 lat.. Różowe włoski, kocie, pomarańczowe oczy z malutkimi źrenicami. I słodkie piegi. I okulary.. ale jakie.. Tylko ona w nich widziała, inni na twarz nawet nie mogli ich załozyć..

No, i to wydarzenie cztery lata później.

Zapisał ją do specjalnej, stojacej na wysokim poziomie szkoły. Ale nie dla zwykłych ludzi, lecz demonów i czarosdziejów, aby mogła szkolic swoje umiejętności.

Od razu zadziwiła wszystkich. miała niezwykłą moc, zupełnie jakby ktoś ją wcześniej wyćwiczył w magii..

A najgorsze było to , że nie używała jej do nauki czy pomocy. O nie, ona zupełnie jak rasowy Mazoku kochała destrukcję i zniszczenie, kochała zapach krwi i widok cierpiacych i błagajacych o litość.. I w ten sposób stała sie postrachem większości szkoły. A kto się jej nie bał, to przynajmniej miał do niej szacunek.

Pamiętał przypadek, kiedy jakiś nowy uczeń< który gomen miał 30 lat-ludzkich-> znieważył ją.

W jej oczach podobno coś zamigotało, potem zgasło, i zasłoniły się mgłą oraz poczerniały. Usta nabrzmiały, a ona jakby urosła. Z jej ramion wyłoniły się dwa długie, czarne skrzydła, a na czole pojawiłsie dziwny znak.

Potem mii kiwnęła palcem, zas sale przebiegł jęk obrzydzenia i skomlenie oraz śmiertelne jęki nierozważnego ucznia.

Xellos uśmiechnął się do swoich myśli. W sumie mii była do niego podobna.. Z charakteru.. Tez lubił zabijać, jak każdy Manoku kochał zniszczenie.. Wszyscy wiedzieli, że gdy on się pojawi, tam bedzie jakieś nieszczęście. Był chodzącą Tajemnica oraz zwiastunem śmierci..

Nigdy jednak nie zapomniał, kiedy zdenerwował Mii.. dziewczynie iskry poszły oczami, zaś ona sama zmieniła się niemal w pełnego demona.. Mało go nie rozszarpała, mimo że jest właściwie niezniszczalny. Tak mocno go poturbowała, że przez tydzień sie leczył i był bardzo wycieńczony.

Nie, nie bał się jej, ponieważ wiedział, że jest od niej silniejszy i mógłby ja zabić.

Ponure rozmyślania Xellosa przerwał wrzask Mii.

Kapłan pobiegł do jej pokoju..

- Co sie dzieje...?

-Ja.. miałam znowu ten koszmar.. On..ta istota.. mówiła cos do mnie.. nie rozumiem jej jezyka, jedna kwiem, ze cos sie niedługo stanie.. i oboje będziemy tego załować.. Xell.. boje się..

Kapłana przebiegł dreszcz<?> Skoro ona sie boi.. Ale nie, razem stawia czoła najpotężniejszemu wrogowi.. Poza tym..

uśmiechnął się.

-Od czego są przyjaciele..? Wiesz.. znam pare osób, które z chęcia nam pomogą, jeśli tylko im to z a s u g e r u j ę . . .

Mii usmiechnęła sie słodko.

-Oczywiscie, onii-chan^^

Będzie dalsza część.. po prostu mi isę nudziło, i tyle^^

---