... W końcu zdobuł się na odwagę i otworzył medalion zdezorientowanej dziewczynki... Tak jak podejrzewał... W środku znajdowała się ta sama litera, co u jej matki... Elipson... W drugiej połowie było jej imię...
- Marianna... - wymowił to słowo szeptem.
Dziecko natychmiastowo zaaragowało na nazwę
- Tak mam na imię... - odrzekło również szeptem, aby nie zdenerwować tajemniczego mężczyzny.
- Ostatnia z Mędrców Elipson...Ale, czy ona jest nimfą, czy driadą... - to pytanie gryzło sumienie mazoku. Mariannę zdziwiło to pytanie i zaciekawiło nieco. Chciała dowiedzieć się prawdy...
- Co? - odpowiedziała prostym pytaniem na pytanie. Fioletowołosy demon zaś bił się z myślami. Zabić ją, czy nie... Gdyby była driadą mogła by nam się przydać, lecz... Czy pani się zgodzi zostawić ją przy zyciu... Trzeba spróbować...
W tej samej chwili, złapał niespodziewanie, dzieweczkę, za jej małą rączkę i przeteleportował na Wolf Pack Island do swojej pani... Zellas Metallium... Zastał ją siedzącą na swoim kamiennym tronie, wyłożonym różowymi poduszkami. Jej srebrne, metaliczne włosy głado opadały na posadzkę. Wilcze oczy wpatrywały się w czerwone wino, które miała w szklanym kieliszku.
- Co się stało, Xellosie? - zapytała nie odrywając wzroku od wina.
- Pani, znalazłem ostatnią spadkobierczynię Mędrców Elipson - Zellas aż zakrztusiła się winem, którego łyk przed chwilą wzieła.
W oczach Marianny narodził się nie stłumiony strach. Czym prędziej schowała się za czarną peleryna Beastpriesta.
- Masz ją natychmiast zabić ! - wykrzyknęła bez zastanowienia
- Ależ pani! - zaprzeczył Xellos, patrząc na nią ze zdziwieniem - Jej rodzice zgineli. Ma zaledwie 3 ludzkie lata. Ona nawet nie wie co to jest driada, albo nimfa. Gdybyśmy ją wychowali, mogła by nam się przydać - bestia owdróciła wzrok od kieliszka na sługe i usmiechnęła się złowieszczo.
- Gdyby była driadą, mogła by być bardzo przydatna... A wtedy wykończylibyśmy bogów, tryiumfując nad rasami... Co ja bym bez Ciebie zrobiła Xellosie - odrzekła snując już swoje nędzne plany.
- Dziękuje pani. - schylił nisko czoło, dziękując za pochwałę. - Podejrzewam, że ona może być cesarzową... - nie dokończył, bo w komnacie rozległ się przerażający śmiech jednej z Lordów Mazoku.
- Szkoda, że HEllmaster Phibrizzo juz nie jest z nami, bo opadła by mu szczęka! A to się Dynast zdziwi, gdy usłyszy te nowiny. Koniec romansu z Dolphin! - mówiła sama do siebie, rechocząc co drugie słowo.
- Sprawy mogą się pokomplikować, gdy okaże się, że w jej ciele drzemie duch bogoni Artemidy... Jesli się objawi może być z nami "krucho"... - ostrzegł demob, rowiewając wszystkie wspaniałe marzenia swojej pani.
- Masz rację... Pozbaw ja pamięci, zerwij medalion i nazwij jak chcesz... Módlmy się do Wszechmocnej, aby nigdy nie objawiła się ta paskudna bogoni łowów... A teraz możesz odejść. - odpowidziała machając ręką.
- Tak pani... - zakończył rozmowę ukłonem. Chwycił delikatnie rączkę Marianny i wraz z nia przeniósł się do swoejgo miejsca...Domu... Postawił ją przed sobą i położył jej rękę na głowie. Po chwili zdezorientowana dziewczynka upadła na podłoge jak kłoda. Potwór zaniósł ją do łóżka i przykrył ciepłą, czarną kołudrą. Dzieweczka momentalnie zasnęła pochłonięta zmęczeniem. Ametystowookiczuwał przy niej całą noc, bo kręciła sie w łożku nie wyrzycie... To były skutki uboczne utracenia pamięci... Pewnie śniła jej się matka i to krwawe zdarzenie... te sny będą ją jeszcze nawiedzały gdzieś około 3 dni.Po tym będzie miała czysty umysł jak noworodek...
Mazoku obudził się rano siedząc na krześle. Marianna jeszcze spała... Nie... To juz nie była Marianna, teraz nazywała się... Kalista... Tak, Kalista... Bogini ofiary z ludzkości... Schylił się i zerwał delikatnie medalion... Schowal go do najgłębszej kieszeni w pelerynie...
- Zapomnij....
Koniec części 2
1