Czyja Warszawa, decydujące starcie.
Na przykładzie Pragi Południe zobaczmy jak z setek przedwojennych domów, dziś ruder, skazanych w 1945 roku przez słynny dekret warszawski na zabór, wyrzucani są mieszkający w nich właściciele, lub spadkobiercy.
Od 15 lat czynione jest wszystko by dokończyć, dekretowaną bierutowsko-stalinowskim ukazem, robotę fizycznego usunięcia ocalałych z pożogi wojennej mieszkańców stolicy z ich hipotecznych własności. przez wyspecjalizowane ekipy urzędników, do 1992 roku miasta stołecznego Warszawy, obecnie przez dzielnicowe urzędy.
W czasach gdy wolno mieć miliardowe fortuny zrobione w 10 lat z dziesiątkami kilometrów kwadratowych prywatnych włości, dofastrygowano do ustaw komunistycznych specjalne nakładki prawne ułatwiające rabunek warszawskich hipotecznie nabytych przed 1945 rokiem nieruchomości.
To co przedwojenni właściciele zdołali utrzymać do 2005 roku właśnie jest im odbierane, z hańbiącym prawo i sprawiedliwość naruszeniem praw konstytucyjnych przywróconych w 1997 roku. Prawa do posiadania własności i prawo do osobistego udziału w obronie przed sądem tegoż prawa.
Sami właściciele lub ich spadkobiercy pójdą na bruk. Ruszył właśnie walec wywłaszczający leciwe panie i panów, właścicieli i zarazem mieszkańców, tych zwykle małych, nieruchomości.
Proceder jest następujący.
Najpierw wzywano ich, aby podpisali bumagę dzięki której mieli jakoby móc ubiegać się o prawo do dzierżawy swojej nieruchomość. Co z tymi co podpisali, trudno stwierdzić. Jeszcze sami urzędnicy nie wiedzą jak ich załatwić.
Prostsza sprawa z tymi którzy oburzeni kolejną próba usankcjonowania decydowania o losie ich domów przez spadkobierców komunizmu odmówili i nie podpisali. Wytoczono im procesy wywłaszczeniowe ,,z bomby” czyli natychmiast. Wydawane są, często zaocznie, wyroki z rygorem natychmiastowej wykonalności i na koszt wyrzucanych właścicieli. Chcąc nadać rugom charakter formalny zawiadamia się sędziwych ludzi o dacie, godzinie oraz sali w której taka zaoczna procedura ma się jakoby odbyć.
Kiedy przybędą o oznaczonej godzinie pod wskazaną salę, zdaża im się coś takiego jak 81 letniej, pani Alicji W. współwłaścicielce 555 metrowej działki z 320 metrowym domem liczącym 100 lat przy ulicy Mlądzkiej.
Przyszła ona, 16/11/2005 roku do ogromnego gmachu Sądu w Warszawie, o wyznaczonej godzinie pod wskazaną salę i czekała. Tymczasem na wsuniętej za wokandę kartce zawiadamiano iż rozprawy (było ich z sześć) zostały przeniesione do sali trzy piętra niżej. Owa pani na zatknięta kartkę nie zwróciłą uwagi, czekała na wezwanie. Kiedy przypadkowo wychodzący z sali, która faktycznie była sekretariatem, urzędnik poinformował starszą panią o zmianie sali, pani podreptała szukać nowego adresu.
Zanim dotarła trzy piętra niżej i odnalazła w labiryncie korytarzy salę rozpraw była już 10,15 i sędzia zdążył wydać wyrok, rugujący, zaocznie.
Rozprawa odbyła się w ekspresowym tempie o 10 punktualnie jak było w zawiadomieniu sądowym. Że w innym miejscu, niż to określało oficjalne zawiadomienie na rozprawę, to sędzi nie obchodziło - mimo iż mogła kontynuować posiedzenie, ponieważ protokoł nnie był jeszcze podpisany, a czas na tę rozprawę był do godz. 10,30.
Prawda, że bardzo prosty figiel formalny, a jakże skuteczny w pozbawianiu obywateli przedwojennej Warszawy prawa do obrony.przed komunalizacją.
Dziś kiedy czytamy wizjonerski projekt rozwoju Warszawy do 2020 roku opublikowany w opracowaniu ,,Strategia rozwoju m.st. Warszawy do 2020 r.” nie znajdujemy tam nawet wzmianki o losie tych mieszkańców, których fizyczne rugowanie z ich hipotecznych nieruchomości, właśnie wkroczyło w decydującą fazę.
I jeszcze ta natrętnie aktualna, powracajaca fraza okupacyjnej piosenki przwlokła się do mnie podczas pisania tego tekstu.
Warszawo ma, patrz w oku mym łza....
Maciej Wysiadecki-Banaś | 28.11.2005 |
Źródło: http://www.bemowa.pl/portal/news.php?id=205