B A R O K
28. Ramy czasowe
EUROPA
XVII w.
we FRANCJI nie było
29. CHARAKTERYSTYKA CZASÓW BAROKU
29.1 SYTUACJA POLITYCZNA I KULTURALNA NA ZACHODZIE EUROPY
czas kontrreformacji
tolerancja religijna zanikała
we Francji rozwijała się kultura
zapanowała moda na wszystko co francuskie
29.2 ABSOLUTYZM
najdoskonalszy typ ustroju XVII w.
uważany za najlepszy ustrój państwowy
król miał w nim nieograniczonš władzę
sam nikomu i niczemu nie podlegał
29.3 SYTUACJA POLITYCZNA POLSKI
kryzys renesansowych ideałów humanistycznych: harmonii, ładu życia, umiejętnoœci godzenia wartoœci ziemskich i wiecznych, tolerancji religijnej
spadł autorytet Polski na arenie międzynarodowej
dominacja szlachty i magnaterii
upadek autorytetu władzy króla
nastšpił oficjalny zakaz nabożeństw protestanckich
wzrosło znaczenie duchowieństwa
polska była państwem bardzo rozległym
nękana było wieloma wojnami
walczyła ze Szwedami, Turcjš, Kozakami
w 1596 roku Zygmunt II Waza przeniósł stolicę z Krakowa do Warszawy
dwory magnackie były namiastkš oœrodków kultury
29.4 NURTY KULTURY BAROKOWEJ
29.4.1 Geneza
dworski Ź z renesansu
metafizyczny Ź ze œredniowiecza
sarmacki Ź z baroku
29.4.2 Barok dworski
Ulegał wpływom zagranicznym. Był nurtem oddalajšcym się od tradycji i wzorujšcym się na hierarchii wartoœci dworów Europy.
Kultura była zwišzana nie tylko z dworem królewskim ale i magnackim Ź kultura elitarna. Rozwój tej kultury miał dowieœć o sile magnatów. Przedstawicielami tego nurtu sš: Jan Andrzej Morsztyn i Daniel Naborowski.
29.4.3 Barok sarmacki (dworkowy)
Nurt ten rozwijał się w dworkach szlacheckich. Cechował go sarmatyzm. Poglšd ten spopularyzował się u schyłku XVI wieku. Dowodził on starożytnego pochodzenia Polaków od plemienia sarmatów. Plemię to charakteryzował wielki patriotyzm. Byli oni bardzo uczciwi i moralni. Uważano, że Polacy sš spadkobiercami tych cech. Zakres tych poglšdów ograniczony był do szlachty. Uważano, że ponieważ posiadali oni takie cechy powinni mieć też władzę. Szlachta była przekonana o swojej doskonałoœci. Sprzyjało to powszechnej wtedy megalomanii, czyli manii wielkoœci, przesadnemu przekonaniu o swej wartoœci i wyższoœci. Sprzyjało to konsolidacji stanu szlacheckiego. Szlachcice uważali się wzajemnie za braci. Nie były ważne różnice majštkowe. Trzeba było tylko mieć herb. Przedstawiciele tego nurtu to: Wacław Potocki i Jan Chryzostom Pasek.
29.4.4 Cechy œredniowieczne
W czasie kontrreformacji odżyły mistyczne idee œredniowiecza, epoki wzorów ascetycznego życia. Przeciwstawiono się więc renesansowej radoœci życia, „pogańskiemu podziwowi”, i umiłowaniu ciała, domagano się umartwiania, postów, pokory i surowoœci obyczajów. Spopularyzowane zaœ przez renesans elementy kultury antycznej włšczono w służbę katolicyzmu.
29.5 WZÓR OSOBOWY SZLACHCICA - SARMATY (CECHY)
prywata (uwielbienie tego co własne)
poszanowanie dla tradycji
konserwatyzm
obrońca wiary, wolnoœci i ustroju
pogarda dla nauki i rozwoju intelektualnego
nieważne studia za granicš i wyjazdy zagraniczne
wiódł stateczny żywot ziemianina - katolika
uważa, że ma obowišzek decydować o losach kraju
skłonnoœć do przepychu, ceremonialnoœci i przesady
30. CECHY CHARAKTERYSTYCZNE KULTURY BAROKOWEJ
30.1 SZTUKA BAROKU - CECHY
przepych, bogactwo ozdób i złoceń
kontrastowoœć
alegorycznoœć
celem miało być zaskoczenie, oszołomienie i olœnienie odbiorcy
30.2 LITERATURA OKRESU BAROKU
30.2.1 Czas trwania i podział na okresy (W Polsce)
Ustalenie dokładnej daty poczštku Baroku jest niemożliwe. Pierwsze symptomy baroku były w latach szeœćdziesištych XVI wieku. Barok trwał przez cały wiek XVII. Schyłek baroku to lata trzydzieste i czterdzieste XVIII wieku. Barok trwał więc prawie dwa wieki.
30.2.2 Cechy literatury barokowej w Polsce
długowiecznoœć
dwunurtowoœć (nurt dworski i sarmacki)
brak programu, ukształtowanych zasad i poetyk
rękopiœmienniczy charakter piœmiennictwa
(utwory powstawały jako rękopisy i nie ukazywały się w druku bo przestały funkcjonować drukarnie i zanikło zapotrzebowanie na utwory; szlachcic jeœli chciał mieć utwór to przepisywał go do „Silva Rerum”; były w nim przepisy kulinarne, receptury różnych mikstur, przemówienia pana domu, które wygłaszał na sejmikach, przemówienia przyjaciół, dzieła artystyczne - pisał je prawie każdy szlachcic ale tylko do prywatnego użytku)
30.2.3 Cechy stylu literatury barokowej
bogactwo słownictwa i jego niezwykłoœć
zawiły szyk
skomplikowana składnia
niezwykłoœć metafor i epitetów
paradoks
antytetycznoœć (przeciwstawnoœć, posługiwanie się kontrastami, sprzecznoœciami)
30.2.4 Marinizm
Barok pomimo, że nie miał okreœlonego programu poetyckiego odwoływał się do Włoskiego poety Sianbattisty Mariniego. Od jego nazwiska pochodzi nazwa nurtu poetyckiego - marinizmu (konceptualizmu).
Cechy:
najważniejsza jest forma, która ma zadziwiać i zaskakiwać
odwołania do własnej fantazji i natchnienia
stosowanie niezwykłych œrodków stylistycznych
każdy utwór miał opierać się na koncepcie, koncept powinien zawierać elementy niespodzianki
utwory powinny mieć charakter sensualny (odbierany poprzez zmysły)
odbiorcę należy zaszokować
PODZIAŁ POLSKIEJ LITERATURY BAROKOWEJMETAFIZYCZNADWORSKASARMACKA- œmierć, przemijanie - Bóg (œredniowiecze + renesans) - kondycja człowieka w œwiecie - vanitas - dualizm natury - powaga - refleksyjnoœćlżejsza, miłoœć, zabawa, salonowa, poezja kunsztowna pod względem artystycznym a) dworkowa, ziemiańska pochwała natury, życia na wsi b) mieszczańska, plebejska nawišzujšce do stosunków społecznych wyrażajšcych skargę na brak odpowiednich przywilejów dla plebejuszy i mieszczana) sarmatyzm rubaszny megalomania, ksenofobia (niechęć do obcych), dewocja (prymitywna religijnoœć), konserwatyzm (niechęć wobec zmian), prymitywizm intelektualny, zabawa, prywata, tradycjonalizm b) sarmatyzm szlachetny demokratyzm, tolerancja, otwartoœć, liberalizm, patriotyzm- Sęp Szarzyński - Naborowski- Morsztyn a) Potocki b) Jan z Kijana) Pasek b) Potocki30.3 TERMINY I OKREŒLENIA ŒRODKÓW ARTYSTYCZNYCH STOSOWANYCH W BAROKU
Koncept
(wiersz musiał być zaskakujšcy i w miarę możliwoœci nowatorski; „Do trupa” Morsztyn)
Wyliczenie
(nagromadzenie kolejnych, podobnych, synonimicznych cech)
Anafora
(jest to powtórzenie zdania o podobnej konstrukcji zaczynajšce się od tego samego wyrazu; „Do Anny” Naborowski)
Antyteza
(zestawienie dwóch opozycyjnych znaczeniowo elementów wypowiedzi, najczęœciej zdań)
Hiperbolizacja
(wyolbrzymienie, przesadne przedstawienie jakiegoœ zjawiska; „Do trupa” Morsztyn)
Gradacja
(jest to stopniowanie, wzrastajšce napięcie Ž aż do pointy; „Niestatek” Morsztyn)
Epitet
(okreœlenie)
Porównania
Przerzutnia
(Zdanie nie mieœci się w jednym wersie i jego częœć zostaje przerzucona do następnego; „Do trupa” Morsztyn
„Ty masz zwišzane ręce, ja, wolnoœci
Zbywszy, mam rozum łańcuchem powity”)
Metaforyka
Motyw wanitatywny
(marnoœciowy, wykorzystywanie tych wszystkich pojęć, które kojarzš się z przemijaniem i niestałoœciš życia Ž „DŸwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt” Ž „Krótkoœć żywota” Naborowski)
Kontrast
(operowanie przenoœniami; „Niestatek” Morsztyn)
Oksymoron
(zestawienie dwóch wyrazów sprzecznych znaczeniowo, „mróz gorejšcy, ogień lodowy”)
Pytania retoryczne
„Cuda miłoœci” Morsztyn
Powtórzenia
Pointa
„Niestatek” Morsztyn
Figura sumacji
(zebranie w poincie elementów z wiersza; „Do Panny” Morsztyn)
Paradoks
(sformułowanie zaskakujšce swojš treœciš na pozór bez sensu, „Do trupa” Morsztyn )
Operowanie brzydotš
(ukazywanie bólu, cierpienia)
Inwersja
(przestawienie wyrazów)
31. JAN ANDRZEJ MORSZTYN JAKO POETA DWORSKI
Jan Andrzej Morsztyn był poetš zwišzanym z dworem królewskim. Piastował wiele urzędów. Był dworakiem i intrygantem ale też sprawnym dyplomatš. Był skazany na banicję i wygnany z kraju. Styl życia, który uprawiał był odpowiedni barokowi dworskiemu. Poœwięcił się całkowicie polityce. Poezja była dla niego tylko tłem. Był uznawany za twórcę bardzo zdolnego. Jego utwory nawišzywały do marinizmu. Jego utwory nie podejmowały tematyki trudnej lecz łatwš, zwišzanš z flirtem dworskim. Utwory były zbudowane sprawnie. Charakterystyczny był przejaw formy nad treœciš.
31.1 MIŁOŒĆ JAKO NACZELNY TEMAT UTWORÓW J. A. MORSZTYNA
Jan Andrzej Morsztyn najchętniej pisał o miłoœci. Nie było to jednak bezpoœrednie wypowiedzenie uczuć o ukochanej. Były to wiersze będšce wyrazem flirtu, który odznacza się dworskš elegancjš i salonowym dowcipem.
Zwišzek tematyki miłosnej z biografiš autora i jego poglšdem na zadania literatury.
„Niestatek”
Autor wylicza zjawiska, które musiały by się spełnić by jakakolwiek kobieta stała się stateczna. Sš to zjawiska zaczerpnięte z przyrody i niemożliwe.
„Starej”
Jest to złoœliwy epigramat. Podmiot liryczny wylicza pewnej kobiecie jaka jest stara.
„Na Tomka”
Kobieta, do której zaleca się Tomek jest bardzo bogata i chora. Tomek dostrzegajšc te zalety chce zostać bogatym wdowcem i w pogoni za posagiem zaprzedaje sam siebie.
„Niestatek II”
Podmiot liryczny wychwala pannę tylko jak jest w nim w zgodzie. Gdy sš w niezgodzie panna ta jest brzydka. Sš tu dwa obrazy. Pierwszy to wyraz zachwytu zaprezentowanš pięknš kobietš. Drugi prezentuje kobietę szpetnš i okropnš. W obu obrazach sš elementy przesady.
„Do trupa”
Jest to sonet. Z utworu tego wynika wniosek, że lepiej nie żyć niż być zakochanym. Człowiek zakochany ma œwiadomoœć swojego zniewolenia.
31.2 FORMA UTWORÓW J. A. MORSZTYNA I JEJ ZWIĽZEK Z TREŒCIĽ
Treœć utworów Morsztyna jest mało istotna. Ważna jest natomiast ich forma. Stosował on wiele œrodków artystycznych np.: anafora, wyliczenie, koncept, gradacja, hiperbolizacja. Pisał także utwory bardzo krótkie np.: „Starej”.
31.3 DLACZEGO J. A. MORSZTYNA MOŻNA NAZWAĆ POETĽ KONCEPTUALISTĽ
Jana Andrzeja Morsztyna można nazwać konceptualistš, ponieważ w swoich utworach używał konceptu. Głównym zadaniem jego poezji był zaskakujšcy, wręcz szokujšcy czytelnika pomysł - koncept dotyczšcy formy lub treœci. Przykładem może tu być utwór pod tytułem „Niestatek”, do końca utworu nie wiemy po co podmiot liryczny wylicza zjawiska przyrody. W utworze pod tytułem „Niestatek II” przeciwstawione sš dwa obrazy kobiety.
32. twórczoœć33. daniela naborowskiego
33.1 TYPOWE CECHY EPOKI (NP.: VANITAS) W POEZJI D. NABOROWSKIEGO
Naborowski wprowadza w kršg barokowej literatury zainteresowanie przemijaniem. Wiersze pod tytułami: „Marnoœć” i „Krótkoœć żywota” prezentujš postawę człowieka wobec życia i œmierci. Człowiek powinien się cieszyć i bawić ale pobożnie i uczciwie. Trzeba się bać Boga. Całe życie człowieka, który myœli o przyszłoœci jest napiętnowane pewnym tragizmem. Człowiek podlega czasowi i jego destrukcyjnej sile. Naborowski twierdzi nawet, że życie to cišgłe umieranie. Człowiek już gdy się rodzi zaczyna umierać. Naborowski twierdzi, że œwiat należy przyjšć takim jaki jest. Człowiek nie jest doskonały. Bóg jest potężny i człowiek powinien mu się podporzšdkować. W wierszu pod tytułem „Cnota grunt wszystkiemu” Naborowski przedstawia cnotę jako zaletę człowieka i jego wielkš wartoœć. Człowiekowi nic nie dajš dobra materialne. Jedynš wartoœciš, która nie przemija i jest godna uwagi to właœnie cnota. Cnota daje wszystko: szczęœcie, satysfakcję z życia. Temu, który nie miał cnoty dobra materialne nie dadzš nic po œmierci.
34. WACŁAW POTOCKI JAKO GŁÓWNY PRZEDSTAWICIEL LITERATURy DWORKOWEJ
34.1 TEMATYKA I KOMIZM DROBNYCH UTWORÓW POTOCKIEGO
„Ogród fraszek”
Jest to zbiór 1800 utworów rozmaitej wielkoœci i różnorodnej treœci (O czym mówi bardzo dziwaczny i bardzo rozbudowany tytuł - „Ogród ale nie plewiony, bróg, ale co snop to inszego zboża...” wypełniajšcy całš stronę.) W zebranych tu fraszkach autor porusza tematy polityczne, społeczne, obyczajowe, moralne. Piętnuje wady ustroju politycznego Polski, a więc anarchię, bezprawie, złotš wolnoœć, prywatę, brak obrony granic, słaboœć pospolitego ruszenia, zanik ducha rycerskiego.
„Moralia”
Jest to zbiór zawierajšcy kilkaset utworów rozpoczynajšcych się od jakiegoœ przysłowia polskiego lub łacińskiego w tłumaczeniu lub przeróbce dokonanej przez Potockiego. Utwory majš charakter przypowieœci, których zadaniem jest unaocznić okreœlonš myœl najczęœciej dotyczšcš niedomagań Rzeczypospolitej. Wiele w nich krytyki, bolesnej zadumy i pesymizmu.
34.2 geneza „WOJNy CHOCIMSKiej” WACŁAWa POTOCKIego
Za treœć tego utworu autor przyjšł wojnę ze szczególnym uwzględnieniem jednej bitwy pod Chocimiem. Potocki powraca do konkretnych wydarzeń. Jest to upoetyzowana kronika tej wojny. Została napisana na podstawie jednego z pamiętników jednego z dowódców. Jest to poemat rycerski. Charakterystycznym elementem takiego eposu jest inwokacja. W niej autor zwraca się do Boga. Sš tam porównania homeryckie. Jest tam zawarta proœba o błogosławieństwo dla dzieła, które właœnie tworzy autor.
34.3 „WOJNA CHOCIMSKA” JAKO PODRĘCZNIK PATRIOTYZMU DLA WSPÓŁCZESNYCH
Autor charakteryzuje przodków bronišcych ojczyzny i przez to wskazuje jak powinni zachowywać się współczeœni. Polacy bioršcy udział w tej bitwie stali w obronie wolnoœci szlacheckich, wiary, własnego domu, dobytku, własnej czci, w obronie ojczyzny i jej wolnoœci. W dalszej częœci tego utworu jest ocena wrogów. Autor mówi, że nie sš oni dobrzy w walce. Uważa ich za ludzi złych. Służy to pokazaniu walecznoœci Polaków. Polska miała być podmurzem chrzeœcijaństwa i nie dopuœcić heretyckiej zarazy, żeby rozpowszechniła się wœród ludzi. Utwór ten miał pokazywać duszę rycerskš Polaków. Według Potockiego o doskonałoœci żołnierzy œwiadczyło ich męstwo i religijnoœć. Charakteryzujšc przodków zwraca uwagę na ich walecznoœć, dumę i dbałoœć o honor. Zasługi sš obserwowane przez Boga i wynagradzane przez niego. Bóg pomaga zwyciężać. Pociechš dla żołnierzy jest to, że walczš w jego imię.
W utworze jest alegoria, gdzie biały orzeł płacze nad mogiłš ojczyzny wspominajšc wspaniałš przeszłoœć.
34.4 TEMATYKA AUTOBIOGRAFICZNA W TWÓRCZOŒCI W. POTOCKIEGO
Ukazuje swoje przejœcia podczas przeœladowań arian (należał do nich) Ž „Kto pierwszy ten lepszy”.
34.5 PATRIOTYZM W. POTOCKIEGO I JEGO OCENA WSPÓŁCZESNYCH
„Nierzšdem Polska stoi”
To opinia poety na temat własnego kraju. Dostrzega grożšce państwu niebezpieczeństwo, wewnętrzne rozprężenie. Ubolewa nad tym, ze w Rzeczypospolitej cišgle zmieniane jest prawo. Obwinia szlachtę za ich warcholstwo, pieniactwo i prywatę.
„Pospolite ruszenie”
Jest to obraz polskiego pospolitego ruszenia. Autor krytykuje stosunek szlachty do obowišzku wobec ojczyzny, pokazuje sytuację w obozie żołnierskim w przededniu bitwy. Żołnierze nie chcš walczyć. Brak dyscypliny, chęci do walki. Żołnierze pobyt w obozie traktujš jako odpoczynek. Brak szacunku dla wyższej hierarchii wojskowej, przewidywania skutków postępowania. Niewypełnianie obowišzków. Przejaw postawy niepatriotycznej. Nie bano się odpowiedzialnoœci. Polska jest bez obrony i jest łatwym łupem dla najeŸdŸców.
„Zbytki polskie”
Autor opowiada o szlachcie, która interesuje się tylko swoim dobrem materialnym. Potocki wymienia najważniejsze przyjemnoœci do których dšży społeczeństwo. Szlachta traci bogactwo aby je pokazać. Mowa jest o prywacie i egoizmie szlachty, która nie jest zainteresowana obronš Rzeczypospolitej. Utwór kończy się pewnš przestrogš: wszystkie bogactwa może człowiek utracić, Pogoń za rzeczami zbytecznymi powoduje utratę majštków i osłabia polskie społeczeństwo.
35. TWÓRCZOŒĆ PAMIĘTNIKARSKA OKRESU BAROKU
35.1 PAMIĘTNIK JAKO GATUNEK LITERACKI
35.1.1 Rodzaje i typy pamiętników
Pamiętniki w XVII wieku pisali prawie wszyscy. Nie pisali ich tylko chłopi. Można wyróżnić trzy rodzaje pamiętników:
pamiętniki, które powstawały dla upamiętnienia jakiegoœ wydarzenia
pamiętniki pisane u schyłku życia
pamiętniki spisywane z dnia na dzień (były to tzw. diariusze)
35.1.2 Funkcja i znaczenie w czasach baroku
opowiadania oparte na faktach historycznych
wojnach jakie Polska prowadziła w XVII wieku (wojny ze Szwecjš, Moskwš i Turkami, wojna domowa, zwana rokoszem Lubomirskiego)
kreœlš realistyczny obraz życia stanu szlacheckiego w XVII wieku
zabawy, pijatyki, bójki, pojedynki, rokosze, uczty okolicznoœciowe, stosunki z sšsiadami, obyczaje (np.: zaręczyny), procesy, zajazdy, zamiłowanie do przepychu, wystawnoœć i rozrzutnoœć, przesadne dbanie o własny honor, zewnętrzna dewocyjna pobożnoœć
dajš portret duchowy przeciętnego szlachcica tych czasów
jego sposób myœlenia, reakcje i doznania, zachowanie, brak zamiłowania do wiedzy
prezentujš poglšdy typowe dla ówczesnej szlachty
brak szerszych horyzontów myœlowych, kpiny z cudzoziemskich obyczajów, brak tolerancji religijnej, negatywny stosunek do chłopów i mieszczan, wywyższanie się nad innymi narodami, konserwatyzm, zanik ducha rycerskiego, brak poczucia patriotyzmu, dbanie o własne interesy, zamiłowanie do gospodarowanie na ziemi, wiara w zabobony, czary i cuda.
rysujš barwny obraz życia żołnierza
brak dawnych cnót rycerskich, chęć zrobienia kariery, zdobycia łupów, pycha, prywata, brak karnoœci, niepodporzšdkowanie się rozkazom, walki, utarczki, pojedynki bez przestrzegania reguł, dbanie o własne wygody itp.
stanowiš doskonałe Ÿródło wiedzy o kulturze życia obyczajowego i politycznego Polski szlacheckiej
35.1.3 Twórcy pamiętników w XVII w.
Jan Chryzostom Pasek
Jędrzej Kitowicz
Bogusław Maskiewicz
ŻYCIORYS JANA CHRYZOSTOMA PASKA
Jan Chryzostom Pasek urodził się w 1636 roku. Pochodził z niezamożnej szlachty, dzierżawišcej majštki w okolicach Rawy Mazowieckiej. Edukację zakończył na niższym kolegium jezuickim w Rawie. Jako 19-letni chłopak wstšpił do wojska. Walczył w Danii, po czym brał udział w zwycięskich walkach z Moskwš pod Połonkš i nad Basiš, skšd prowadził posłów moskiewskich do Warszawy. Podczas rokoszu Lubomirskiego stanšł po stronie króla, brał udział w elekcji Michała Korybuta Wiœniowieckiego, a w 1667 roku powierzono mu dowodzeniem pospolitym ruszeniem przeciwko Turkom. W tym samym roku niespodziewanie się ożenił i osiadł na roli gospodarujšc na dożywociu żony i dzierżawišc wsie w województwie krakowskim. Zmarł w 1701 roku w swym majštku w Niedzieliskach. Pamiętnik zaczšł spisywać pod koniec życia.
35.2 PAMIĘTNIKI JANA CHRYZOSTOMA PASKA JAKO PRZEJAW SARMATYZMU
35.2.1 Warstwa obyczajowa
Dzięki bezpoœredniemu stosunkowi autorów do przedstawionych faktów, dzięki żywoœci i barwnoœci wysławiania się pamiętniki sš znakomitym Ÿródłem poznania ludzi i obyczajowoœci tamtych czasów.
35.2.2 Wzorce osobowe
Z pamiętników Jana Chryzostoma Paska wyłania się wzorzec osobowy szlachcica - ziemianina wiodšcego spokojne życie, pełne towarzyskich, trochę rubasznych biesiad, wyróżniajšcego się wœród okolicznej szlachty głównie swym talentem do oswajania dzikiego ptactwa i zwierzšt. Zupełnie inny priorytet rysujš nam jednak księgi sšdowe. Wynika z nich, że był to znany w okolicy awanturnik, warchoł i pieniacz, na którym cišżył pięciokrotnie wyrok sšdowy, skazujšcy go na banicję. Przekupna i słaba władza ówczesnej Rzeczypospolitej nigdy tego wyroku jednak nie wyegzekwowała.
35.2.3 Język i styl utworu
wydarzenia historyczne, które prezentował były jedynie tłem dla zaprezentowania jego przygód
szeroka skala realizmu w przedstawianiu życia wojennego i obyczajowego ówczesnej szlachty
używane sš makaronizmy, latynizmy
dużo porównań
bardzo długie zdania z orzeczeniem na końcu
język zbliżony do języka potocznego, żywy
narracja - styl gawędziarski, dynamiczny w partiach opisowych, czasami nieco rozwlekły
dialogi krótkie, żywe, dynamiczne
sceny dramatyczne i komediowe
wprowadzenie œwiata zwierzęcego (np.: koń, wydra)
36. EPISTOLOGRAFIA BAROKOWA - CECHY
36.1 „LISTY JANA III I MARYSIEŃKI”
Jan zwraca się do niej: serca mego królewno, najdroższa moja. Używa wielu zdrobnień aby ukazać swš czułoœć. Zwroty takie dowodziły miłoœci Jana II i jego skłonnoœci do przesady. Listy te sš stylizowane na utwory literackie (romanse). Idealizował on w nich swojš żonę. Wyznania do Marysieńki przeplatajš się z informacjami o kolejnych bitwach. Autor używa francuskich zwrotów (œwiadczy to o wykształceniu Jana i o tym, że był przedstawicielem baroku dworskiego). Dużo jest w nich przenoœni, epitetów, odwołań do mitologii, inwersji.
37. GATUNKI LITERACKIE
EPIKA
pamiętnik
epos
powieœć („Don Kichot”)
listy
poemat
LIRYKA
pieœń
sonet
wiersz miłosny
fraszka
carmen figuratum (wiersze napisane w różnych kształtach, np. dzwonu)
DRAMAT
tragedia
komedia
klasycyzm francuski
38. CZASY SASKIE W KULTURZE POLSKIEJ
38.1.1 Dwa nurty kultury
szlachecki - rodzinnoœć
magnacki - wzorowany na dworach zachodniej Europy
38.1.2 Cechy kultury dworskiej (magnackiej)
umownoœć, konwenans życia towarzyskiego
hedonizm pod przykrywkš etykiety dworskiej
38.1.3 Sytuacja koœcioła
triumf kontrreformacji
instytucja coraz bardziej sprymityzowana, zgnuœniała
gromadzenie ogromnej liczby ludzi w klasztorach
38.1.4 Sytuacja polityczna w Polsce
przywileje dla szlachty
elementy państwa policyjnego, niewygodni i zbuntowani byli usuwani z tego œwiata
chęć wzbogacenia się Sasów kosztem Polaków
dwór był bardzo rozpolitykowany
W czasach saskich w Polsce panowali Wettini - August II Mocny, August III. Byli oni zwišzani z Saksoniš (byli tam władcami). Polska była dla nich tylko spichlerzem i armiš potrzebnš w czasie zagrożenia Saksonii. Elekcyjni królowie Polski nie byli Polakami. Władcy ci władali Polskš despotycznie, utrzymywali społeczeństwo w ryzach pozornego spokoju.
38.1.5 Sytuacja kultury w Polsce
Żaden wzór nie pojawia się wœród kultury obyczajowej, szlacheckiej, dworskiej lub koœcielnej. Kultura literacka i piœmiennicza nie miała możliwoœci rozwoju. (Władcy woleli teatry i opery niemieckie oraz inne rozrywki.) Wartoœciš stał się przepych, luksus, zbytek bez wartoœci artystycznej (nagromadzenie ozdób tworzyło zwykły kicz). Nastšpił upadek gospodarczy kraju (poza dworem) a to spowodowało kiepskie warunki do rozwoju kultury artystycznej. Nie było œrodowiska, które mogłoby zajšć się mecenatem artystów.
38.1.6 Oblicze sarmatyzmu
W czasach saskich zmieniło się oblicze sarmatyzmu. Na poczštku był on pozytywny, potem jednak stał się synonimem prymitywizmu i skrajnego zacofania. Szlachta obdarowywana nowymi przywilejami traciła patriotyzm, stawała się zadufana w sobie.
Cechy baroku to:
Barokowy styl obrazowania, zmiennoœć toku zdań, ozdobnoœć wypowiedzi, gwałtownoœć i uczciwoœć wyrazu. Same tytuły sonetów też to potwierdzajš: sš długie, ozdobne i rozbudowane.
Zmiana renesansowego œwiatopoglšdu. Trwoga wynikajšca ze zmiennoœci i znikomoœci ludzkiego œwiata. Człowiek jest samotny i słaby. Życie to zadanie do wypełnienia. Cišgła walka z szatanem, niepokój, przemijalnoœć, zagubienie zastępujš ład i harmonię renesansu.
Barokowy motyw szatana, œmierci, przemijalnoœci i marnoœci rzeczy doczesnych.