Barok


B A R O K

28. Ramy czasowe

EUROPA

XVII w.

we FRANCJI nie było

29. CHARAKTERYSTYKA CZASÓW BAROKU

29.1 SYTUACJA POLITYCZNA I KULTURALNA NA ZACHODZIE EUROPY

29.2 ABSOLUTYZM

29.3 SYTUACJA POLITYCZNA POLSKI

29.4 NURTY KULTURY BAROKOWEJ

29.4.1 Geneza

29.4.2 Barok dworski

Ulegał wpływom zagranicznym. Był nurtem oddalajšcym się od tradycji i wzorujšcym się na hierarchii wartoœci dworów Europy.

Kultura była zwišzana nie tylko z dworem królewskim ale i magnackim Ź kultura elitarna. Rozwój tej kultury miał dowieœć o sile magnatów. Przedstawicielami tego nurtu sš: Jan Andrzej Morsztyn i Daniel Naborowski.

29.4.3 Barok sarmacki (dworkowy)

Nurt ten rozwijał się w dworkach szlacheckich. Cechował go sarmatyzm. Poglšd ten spopularyzował się u schyłku XVI wieku. Dowodził on starożytnego pochodzenia Polaków od plemienia sarmatów. Plemię to charakteryzował wielki patriotyzm. Byli oni bardzo uczciwi i moralni. Uważano, że Polacy sš spadkobiercami tych cech. Zakres tych poglšdów ograniczony był do szlachty. Uważano, że ponieważ posiadali oni takie cechy powinni mieć też władzę. Szlachta była przekonana o swojej doskonałoœci. Sprzyjało to powszechnej wtedy megalomanii, czyli manii wielkoœci, przesadnemu przekonaniu o swej wartoœci i wyższoœci. Sprzyjało to konsolidacji stanu szlacheckiego. Szlachcice uważali się wzajemnie za braci. Nie były ważne różnice majštkowe. Trzeba było tylko mieć herb. Przedstawiciele tego nurtu to: Wacław Potocki i Jan Chryzostom Pasek.

29.4.4 Cechy œredniowieczne

W czasie kontrreformacji odżyły mistyczne idee œredniowiecza, epoki wzorów ascetycznego życia. Przeciwstawiono się więc renesansowej radoœci życia, „pogańskiemu podziwowi”, i umiłowaniu ciała, domagano się umartwiania, postów, pokory i surowoœci obyczajów. Spopularyzowane zaœ przez renesans elementy kultury antycznej włšczono w służbę katolicyzmu.

29.5 WZÓR OSOBOWY SZLACHCICA - SARMATY (CECHY)

30. CECHY CHARAKTERYSTYCZNE KULTURY BAROKOWEJ

30.1 SZTUKA BAROKU - CECHY

30.2 LITERATURA OKRESU BAROKU

30.2.1 Czas trwania i podział na okresy (W Polsce)

Ustalenie dokładnej daty poczštku Baroku jest niemożliwe. Pierwsze symptomy baroku były w latach szeœćdziesištych XVI wieku. Barok trwał przez cały wiek XVII. Schyłek baroku to lata trzydzieste i czterdzieste XVIII wieku. Barok trwał więc prawie dwa wieki.

30.2.2 Cechy literatury barokowej w Polsce

(utwory powstawały jako rękopisy i nie ukazywały się w druku bo przestały funkcjonować drukarnie i zanikło zapotrzebowanie na utwory; szlachcic jeœli chciał mieć utwór to przepisywał go do „Silva Rerum”; były w nim przepisy kulinarne, receptury różnych mikstur, przemówienia pana domu, które wygłaszał na sejmikach, przemówienia przyjaciół, dzieła artystyczne - pisał je prawie każdy szlachcic ale tylko do prywatnego użytku)

30.2.3 Cechy stylu literatury barokowej

30.2.4 Marinizm

Barok pomimo, że nie miał okreœlonego programu poetyckiego odwoływał się do Włoskiego poety Sianbattisty Mariniego. Od jego nazwiska pochodzi nazwa nurtu poetyckiego - marinizmu (konceptualizmu).
Cechy:

PODZIAŁ POLSKIEJ LITERATURY BAROKOWEJMETAFIZYCZNADWORSKASARMACKA- œmierć, przemijanie - Bóg (œredniowiecze + renesans) - kondycja człowieka w œwiecie - vanitas - dualizm natury - powaga - refleksyjnoœćlżejsza, miłoœć, zabawa, salonowa, poezja kunsztowna pod względem artystycznym a) dworkowa, ziemiańska pochwała natury, życia na wsi b) mieszczańska, plebejska nawišzujšce do stosunków społecznych wyrażajšcych skargę na brak odpowiednich przywilejów dla plebejuszy i mieszczana) sarmatyzm rubaszny megalomania, ksenofobia (niechęć do obcych), dewocja (prymitywna religijnoœć), konserwatyzm (niechęć wobec zmian), prymitywizm intelektualny, zabawa, prywata, tradycjonalizm b) sarmatyzm szlachetny demokratyzm, tolerancja, otwartoœć, liberalizm, patriotyzm- Sęp Szarzyński - Naborowski- Morsztyn a) Potocki b) Jan z Kijana) Pasek b) Potocki30.3 TERMINY I OKREŒLENIA ŒRODKÓW ARTYSTYCZNYCH STOSOWANYCH W BAROKU

Koncept

(wiersz musiał być zaskakujšcy i w miarę możliwoœci nowatorski; „Do trupa Morsztyn)

Wyliczenie

(nagromadzenie kolejnych, podobnych, synonimicznych cech)

Anafora

(jest to powtórzenie zdania o podobnej konstrukcji zaczynajšce się od tego samego wyrazu; „Do Anny Naborowski)

Antyteza

(zestawienie dwóch opozycyjnych znaczeniowo elementów wypowiedzi, najczęœciej zdań)

Hiperbolizacja

(wyolbrzymienie, przesadne przedstawienie jakiegoœ zjawiska; „Do trupa Morsztyn)

Gradacja

(jest to stopniowanie, wzrastajšce napięcie Ž aż do pointy; „Niestatek Morsztyn)

Epitet

(okreœlenie)

Porównania

Przerzutnia

(Zdanie nie mieœci się w jednym wersie i jego częœć zostaje przerzucona do następnego; „Do trupa Morsztyn

„Ty masz zwišzane ręce, ja, wolnoœci

Zbywszy, mam rozum łańcuchem powity)

Metaforyka

Motyw wanitatywny

(marnoœciowy, wykorzystywanie tych wszystkich pojęć, które kojarzš się z przemijaniem i niestałoœciš życia Ž „DŸwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt Ž „Krótkoœć żywota Naborowski)

Kontrast

(operowanie przenoœniami; „Niestatek Morsztyn)

Oksymoron

(zestawienie dwóch wyrazów sprzecznych znaczeniowo, „mróz gorejšcy, ogień lodowy)

Pytania retoryczne

„Cuda miłoœci Morsztyn

Powtórzenia

Pointa

„Niestatek Morsztyn

Figura sumacji

(zebranie w poincie elementów z wiersza; „Do Panny Morsztyn)

Paradoks

(sformułowanie zaskakujšce swojš treœciš na pozór bez sensu, „Do trupa Morsztyn )

Operowanie brzydotš

(ukazywanie bólu, cierpienia)

Inwersja

(przestawienie wyrazów)

31. JAN ANDRZEJ MORSZTYN JAKO POETA DWORSKI

Jan Andrzej Morsztyn był poetš zwišzanym z dworem królewskim. Piastował wiele urzędów. Był dworakiem i intrygantem ale też sprawnym dyplomatš. Był skazany na banicję i wygnany z kraju. Styl życia, który uprawiał był odpowiedni barokowi dworskiemu. Poœwięcił się całkowicie polityce. Poezja była dla niego tylko tłem. Był uznawany za twórcę bardzo zdolnego. Jego utwory nawišzywały do marinizmu. Jego utwory nie podejmowały tematyki trudnej lecz łatwš, zwišzanš z flirtem dworskim. Utwory były zbudowane sprawnie. Charakterystyczny był przejaw formy nad treœciš.

31.1 MIŁOŒĆ JAKO NACZELNY TEMAT UTWORÓW J. A. MORSZTYNA

Jan Andrzej Morsztyn najchętniej pisał o miłoœci. Nie było to jednak bezpoœrednie wypowiedzenie uczuć o ukochanej. Były to wiersze będšce wyrazem flirtu, który odznacza się dworskš elegancjš i salonowym dowcipem.

Zwišzek tematyki miłosnej z biografiš autora i jego poglšdem na zadania literatury.

„Niestatek

Autor wylicza zjawiska, które musiały by się spełnić by jakakolwiek kobieta stała się stateczna. Sš to zjawiska zaczerpnięte z przyrody i niemożliwe.

„Starej

Jest to złoœliwy epigramat. Podmiot liryczny wylicza pewnej kobiecie jaka jest stara.

„Na Tomka

Kobieta, do której zaleca się Tomek jest bardzo bogata i chora. Tomek dostrzegajšc te zalety chce zostać bogatym wdowcem i w pogoni za posagiem zaprzedaje sam siebie.

„Niestatek II

Podmiot liryczny wychwala pannę tylko jak jest w nim w zgodzie. Gdy sš w niezgodzie panna ta jest brzydka. Sš tu dwa obrazy. Pierwszy to wyraz zachwytu zaprezentowanš pięknš kobietš. Drugi prezentuje kobietę szpetnš i okropnš. W obu obrazach sš elementy przesady.

„Do trupa

Jest to sonet. Z utworu tego wynika wniosek, że lepiej nie żyć niż być zakochanym. Człowiek zakochany ma œwiadomoœć swojego zniewolenia.

31.2 FORMA UTWORÓW J. A. MORSZTYNA I JEJ ZWIĽZEK Z TREŒCIĽ

Treœć utworów Morsztyna jest mało istotna. Ważna jest natomiast ich forma. Stosował on wiele œrodków artystycznych np.: anafora, wyliczenie, koncept, gradacja, hiperbolizacja. Pisał także utwory bardzo krótkie np.: „Starej.

31.3 DLACZEGO J. A. MORSZTYNA MOŻNA NAZWAĆ POETĽ KONCEPTUALISTĽ

Jana Andrzeja Morsztyna można nazwać konceptualistš, ponieważ w swoich utworach używał konceptu. Głównym zadaniem jego poezji był zaskakujšcy, wręcz szokujšcy czytelnika pomysł - koncept dotyczšcy formy lub treœci. Przykładem może tu być utwór pod tytułem „Niestatek, do końca utworu nie wiemy po co podmiot liryczny wylicza zjawiska przyrody. W utworze pod tytułem „Niestatek II przeciwstawione sš dwa obrazy kobiety.

32. twórczoœć33. daniela naborowskiego

33.1 TYPOWE CECHY EPOKI (NP.: VANITAS) W POEZJI D. NABOROWSKIEGO

Naborowski wprowadza w kršg barokowej literatury zainteresowanie przemijaniem. Wiersze pod tytułami: „Marnoœć i „Krótkoœć żywota prezentujš postawę człowieka wobec życia i œmierci. Człowiek powinien się cieszyć i bawić ale pobożnie i uczciwie. Trzeba się bać Boga. Całe życie człowieka, który myœli o przyszłoœci jest napiętnowane pewnym tragizmem. Człowiek podlega czasowi i jego destrukcyjnej sile. Naborowski twierdzi nawet, że życie to cišgłe umieranie. Człowiek już gdy się rodzi zaczyna umierać. Naborowski twierdzi, że œwiat należy przyjšć takim jaki jest. Człowiek nie jest doskonały. Bóg jest potężny i człowiek powinien mu się podporzšdkować. W wierszu pod tytułem „Cnota grunt wszystkiemu Naborowski przedstawia cnotę jako zaletę człowieka i jego wielkš wartoœć. Człowiekowi nic nie dajš dobra materialne. Jedynš wartoœciš, która nie przemija i jest godna uwagi to właœnie cnota. Cnota daje wszystko: szczęœcie, satysfakcję z życia. Temu, który nie miał cnoty dobra materialne nie dadzš nic po œmierci.

34. WACŁAW POTOCKI JAKO GŁÓWNY PRZEDSTAWICIEL LITERATURy DWORKOWEJ

34.1 TEMATYKA I KOMIZM DROBNYCH UTWORÓW POTOCKIEGO

„Ogród fraszek

Jest to zbiór 1800 utworów rozmaitej wielkoœci i różnorodnej treœci (O czym mówi bardzo dziwaczny i bardzo rozbudowany tytuł - „Ogród ale nie plewiony, bróg, ale co snop to inszego zboża... wypełniajšcy całš stronę.) W zebranych tu fraszkach autor porusza tematy polityczne, społeczne, obyczajowe, moralne. Piętnuje wady ustroju politycznego Polski, a więc anarchię, bezprawie, złotš wolnoœć, prywatę, brak obrony granic, słaboœć pospolitego ruszenia, zanik ducha rycerskiego.

„Moralia

Jest to zbiór zawierajšcy kilkaset utworów rozpoczynajšcych się od jakiegoœ przysłowia polskiego lub łacińskiego w tłumaczeniu lub przeróbce dokonanej przez Potockiego. Utwory majš charakter przypowieœci, których zadaniem jest unaocznić okreœlonš myœl najczęœciej dotyczšcš niedomagań Rzeczypospolitej. Wiele w nich krytyki, bolesnej zadumy i pesymizmu.

34.2 geneza „WOJNy CHOCIMSKiej WACŁAWa POTOCKIego

Za treœć tego utworu autor przyjšł wojnę ze szczególnym uwzględnieniem jednej bitwy pod Chocimiem. Potocki powraca do konkretnych wydarzeń. Jest to upoetyzowana kronika tej wojny. Została napisana na podstawie jednego z pamiętników jednego z dowódców. Jest to poemat rycerski. Charakterystycznym elementem takiego eposu jest inwokacja. W niej autor zwraca się do Boga. Sš tam porównania homeryckie. Jest tam zawarta proœba o błogosławieństwo dla dzieła, które właœnie tworzy autor.

34.3 „WOJNA CHOCIMSKA JAKO PODRĘCZNIK PATRIOTYZMU DLA WSPÓŁCZESNYCH

Autor charakteryzuje przodków bronišcych ojczyzny i przez to wskazuje jak powinni zachowywać się współczeœni. Polacy bioršcy udział w tej bitwie stali w obronie wolnoœci szlacheckich, wiary, własnego domu, dobytku, własnej czci, w obronie ojczyzny i jej wolnoœci. W dalszej częœci tego utworu jest ocena wrogów. Autor mówi, że nie sš oni dobrzy w walce. Uważa ich za ludzi złych. Służy to pokazaniu walecznoœci Polaków. Polska miała być podmurzem chrzeœcijaństwa i nie dopuœcić heretyckiej zarazy, żeby rozpowszechniła się wœród ludzi. Utwór ten miał pokazywać duszę rycerskš Polaków. Według Potockiego o doskonałoœci żołnierzy œwiadczyło ich męstwo i religijnoœć. Charakteryzujšc przodków zwraca uwagę na ich walecznoœć, dumę i dbałoœć o honor. Zasługi sš obserwowane przez Boga i wynagradzane przez niego. Bóg pomaga zwyciężać. Pociechš dla żołnierzy jest to, że walczš w jego imię.
W utworze jest alegoria, gdzie biały orzeł płacze nad mogiłš ojczyzny wspominajšc wspaniałš przeszłoœć.

34.4 TEMATYKA AUTOBIOGRAFICZNA W TWÓRCZOŒCI W. POTOCKIEGO

Ukazuje swoje przejœcia podczas przeœladowań arian (należał do nich) Ž „Kto pierwszy ten lepszy.

34.5 PATRIOTYZM W. POTOCKIEGO I JEGO OCENA WSPÓŁCZESNYCH

„Nierzšdem Polska stoi

To opinia poety na temat własnego kraju. Dostrzega grożšce państwu niebezpieczeństwo, wewnętrzne rozprężenie. Ubolewa nad tym, ze w Rzeczypospolitej cišgle zmieniane jest prawo. Obwinia szlachtę za ich warcholstwo, pieniactwo i prywatę.

„Pospolite ruszenie

Jest to obraz polskiego pospolitego ruszenia. Autor krytykuje stosunek szlachty do obowišzku wobec ojczyzny, pokazuje sytuację w obozie żołnierskim w przededniu bitwy. Żołnierze nie chcš walczyć. Brak dyscypliny, chęci do walki. Żołnierze pobyt w obozie traktujš jako odpoczynek. Brak szacunku dla wyższej hierarchii wojskowej, przewidywania skutków postępowania. Niewypełnianie obowišzków. Przejaw postawy niepatriotycznej. Nie bano się odpowiedzialnoœci. Polska jest bez obrony i jest łatwym łupem dla najeŸdŸców.

„Zbytki polskie

Autor opowiada o szlachcie, która interesuje się tylko swoim dobrem materialnym. Potocki wymienia najważniejsze przyjemnoœci do których dšży społeczeństwo. Szlachta traci bogactwo aby je pokazać. Mowa jest o prywacie i egoizmie szlachty, która nie jest zainteresowana obronš Rzeczypospolitej. Utwór kończy się pewnš przestrogš: wszystkie bogactwa może człowiek utracić, Pogoń za rzeczami zbytecznymi powoduje utratę majštków i osłabia polskie społeczeństwo.

35. TWÓRCZOŒĆ PAMIĘTNIKARSKA OKRESU BAROKU

35.1 PAMIĘTNIK JAKO GATUNEK LITERACKI

35.1.1 Rodzaje i typy pamiętników

Pamiętniki w XVII wieku pisali prawie wszyscy. Nie pisali ich tylko chłopi. Można wyróżnić trzy rodzaje pamiętników:

35.1.2 Funkcja i znaczenie w czasach baroku

opowiadania oparte na faktach historycznych

wojnach jakie Polska prowadziła w XVII wieku (wojny ze Szwecjš, Moskwš i Turkami, wojna domowa, zwana rokoszem Lubomirskiego)

kreœlš realistyczny obraz życia stanu szlacheckiego w XVII wieku

zabawy, pijatyki, bójki, pojedynki, rokosze, uczty okolicznoœciowe, stosunki z sšsiadami, obyczaje (np.: zaręczyny), procesy, zajazdy, zamiłowanie do przepychu, wystawnoœć i rozrzutnoœć, przesadne dbanie o własny honor, zewnętrzna dewocyjna pobożnoœć

dajš portret duchowy przeciętnego szlachcica tych czasów

jego sposób myœlenia, reakcje i doznania, zachowanie, brak zamiłowania do wiedzy

prezentujš poglšdy typowe dla ówczesnej szlachty

brak szerszych horyzontów myœlowych, kpiny z cudzoziemskich obyczajów, brak tolerancji religijnej, negatywny stosunek do chłopów i mieszczan, wywyższanie się nad innymi narodami, konserwatyzm, zanik ducha rycerskiego, brak poczucia patriotyzmu, dbanie o własne interesy, zamiłowanie do gospodarowanie na ziemi, wiara w zabobony, czary i cuda.

rysujš barwny obraz życia żołnierza

brak dawnych cnót rycerskich, chęć zrobienia kariery, zdobycia łupów, pycha, prywata, brak karnoœci, niepodporzšdkowanie się rozkazom, walki, utarczki, pojedynki bez przestrzegania reguł, dbanie o własne wygody itp.

stanowiš doskonałe Ÿródło wiedzy o kulturze życia obyczajowego i politycznego Polski szlacheckiej

35.1.3 Twórcy pamiętników w XVII w.

Jan Chryzostom Pasek

Jędrzej Kitowicz

Bogusław Maskiewicz

ŻYCIORYS JANA CHRYZOSTOMA PASKA

Jan Chryzostom Pasek urodził się w 1636 roku. Pochodził z niezamożnej szlachty, dzierżawišcej majštki w okolicach Rawy Mazowieckiej. Edukację zakończył na niższym kolegium jezuickim w Rawie. Jako 19-letni chłopak wstšpił do wojska. Walczył w Danii, po czym brał udział w zwycięskich walkach z Moskwš pod Połonkš i nad Basiš, skšd prowadził posłów moskiewskich do Warszawy. Podczas rokoszu Lubomirskiego stanšł po stronie króla, brał udział w elekcji Michała Korybuta Wiœniowieckiego, a w 1667 roku powierzono mu dowodzeniem pospolitym ruszeniem przeciwko Turkom. W tym samym roku niespodziewanie się ożenił i osiadł na roli gospodarujšc na dożywociu żony i dzierżawišc wsie w województwie krakowskim. Zmarł w 1701 roku w swym majštku w Niedzieliskach. Pamiętnik zaczšł spisywać pod koniec życia.

35.2 PAMIĘTNIKI JANA CHRYZOSTOMA PASKA JAKO PRZEJAW SARMATYZMU

35.2.1 Warstwa obyczajowa

Dzięki bezpoœredniemu stosunkowi autorów do przedstawionych faktów, dzięki żywoœci i barwnoœci wysławiania się pamiętniki sš znakomitym Ÿródłem poznania ludzi i obyczajowoœci tamtych czasów.

35.2.2 Wzorce osobowe

Z pamiętników Jana Chryzostoma Paska wyłania się wzorzec osobowy szlachcica - ziemianina wiodšcego spokojne życie, pełne towarzyskich, trochę rubasznych biesiad, wyróżniajšcego się wœród okolicznej szlachty głównie swym talentem do oswajania dzikiego ptactwa i zwierzšt. Zupełnie inny priorytet rysujš nam jednak księgi sšdowe. Wynika z nich, że był to znany w okolicy awanturnik, warchoł i pieniacz, na którym cišżył pięciokrotnie wyrok sšdowy, skazujšcy go na banicję. Przekupna i słaba władza ówczesnej Rzeczypospolitej nigdy tego wyroku jednak nie wyegzekwowała.

35.2.3 Język i styl utworu

wydarzenia historyczne, które prezentował były jedynie tłem dla zaprezentowania jego przygód

szeroka skala realizmu w przedstawianiu życia wojennego i obyczajowego ówczesnej szlachty

używane sš makaronizmy, latynizmy

dużo porównań

bardzo długie zdania z orzeczeniem na końcu

język zbliżony do języka potocznego, żywy

narracja - styl gawędziarski, dynamiczny w partiach opisowych, czasami nieco rozwlekły

dialogi krótkie, żywe, dynamiczne

sceny dramatyczne i komediowe

wprowadzenie œwiata zwierzęcego (np.: koń, wydra)

36. EPISTOLOGRAFIA BAROKOWA - CECHY

36.1 LISTY JANA III I MARYSIEŃKI

Jan zwraca się do niej: serca mego królewno, najdroższa moja. Używa wielu zdrobnień aby ukazać swš czułoœć. Zwroty takie dowodziły miłoœci Jana II i jego skłonnoœci do przesady. Listy te sš stylizowane na utwory literackie (romanse). Idealizował on w nich swojš żonę. Wyznania do Marysieńki przeplatajš się z informacjami o kolejnych bitwach. Autor używa francuskich zwrotów (œwiadczy to o wykształceniu Jana i o tym, że był przedstawicielem baroku dworskiego). Dużo jest w nich przenoœni, epitetów, odwołań do mitologii, inwersji.

37. GATUNKI LITERACKIE

EPIKA

LIRYKA

DRAMAT

38. CZASY SASKIE W KULTURZE POLSKIEJ

38.1.1 Dwa nurty kultury

38.1.2 Cechy kultury dworskiej (magnackiej)

38.1.3 Sytuacja koœcioła

38.1.4 Sytuacja polityczna w Polsce

W czasach saskich w Polsce panowali Wettini - August II Mocny, August III. Byli oni zwišzani z Saksoniš (byli tam władcami). Polska była dla nich tylko spichlerzem i armiš potrzebnš w czasie zagrożenia Saksonii. Elekcyjni królowie Polski nie byli Polakami. Władcy ci władali Polskš despotycznie, utrzymywali społeczeństwo w ryzach pozornego spokoju.

38.1.5 Sytuacja kultury w Polsce

Żaden wzór nie pojawia się wœród kultury obyczajowej, szlacheckiej, dworskiej lub koœcielnej. Kultura literacka i piœmiennicza nie miała możliwoœci rozwoju. (Władcy woleli teatry i opery niemieckie oraz inne rozrywki.) Wartoœciš stał się przepych, luksus, zbytek bez wartoœci artystycznej (nagromadzenie ozdób tworzyło zwykły kicz). Nastšpił upadek gospodarczy kraju (poza dworem) a to spowodowało kiepskie warunki do rozwoju kultury artystycznej. Nie było œrodowiska, które mogłoby zajšć się mecenatem artystów.

38.1.6 Oblicze sarmatyzmu

W czasach saskich zmieniło się oblicze sarmatyzmu. Na poczštku był on pozytywny, potem jednak stał się synonimem prymitywizmu i skrajnego zacofania. Szlachta obdarowywana nowymi przywilejami traciła patriotyzm, stawała się zadufana w sobie.

Cechy baroku to:

Barokowy styl obrazowania, zmiennoœć toku zdań, ozdobnoœć wypowiedzi, gwałtownoœć i uczciwoœć wyrazu. Same tytuły sonetów też to potwierdzajš: sš długie, ozdobne i rozbudowane.

Zmiana renesansowego œwiatopoglšdu. Trwoga wynikajšca ze zmiennoœci i znikomoœci ludzkiego œwiata. Człowiek jest samotny i słaby. Życie to zadanie do wypełnienia. Cišgła walka z szatanem, niepokój, przemijalnoœć, zagubienie zastępujš ład i harmonię renesansu.

Barokowy motyw szatana, œmierci, przemijalnoœci i marnoœci rzeczy doczesnych.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
barok
34 A 1730 1750 r barok,rokoko
Prezentacja - Barok i renesans - dwie epoki, mAtUrA
JĘZYK POLSKI- BAROK, JĘZYK POLSKI
8. sredniowiecze, LEKTURY, ZAGADNIENIA Średniowiecze, renesans, barok
Barok, Język polski
Barok archit i sztuka
BAROK i OŚWIECENIE
Barok pojęcia
33 B 1680 1730 r barok, rokoko
Barok Opracowanie id 80259 (2)
PAMIĘTNIKI PASKA ZWIERCIADŁEM EPOKI, Przydatne do szkoły, barok
Barok karta pracy,sprawdzian
Barok charakterystyka epoki, twĂłrcy
BAROK OPRACOWANIE EPOKI
BAROK
Barok

więcej podobnych podstron