Wytrzymałość gruntu na ścinanie jest to maksymalny opór, jaki stawia grunt w danym punkcie naprężeniom ścinającym występującym w tym punkcie po powierzchni zwanej powierzchnią poślizgu.

Parametry charakterystyczne:

• naprężenia normalne do płaszczyzny ścięcia

• kąt tarcia wewnętrznego

• kohezja

W przypadku gruntów niespoistych, kohezja „c” jest równa zero.

Do wyznaczenia kąta tarcia wewnętrznego oraz kohezji służy aparat AB. Badanie to polega na przyłożeniu sił ścinających do próbki gruntu i dokonaniu pewnych pomiarów.

Próbkę gruntu umieszcza się w dwudzielnej skrzynce. Do części dolnej przykładamy siłę F i po przeciwnej stronie z przeciwnym zwrotem do części górnej, dzięki czemu płaszczyzna wyznaczona łączeniem tych dwóch części skrzynki, staje się płaszczyzną ścinającą (powierzchnią poślizgu). Grunt dodatkowo obciążamy od góry siłą pionową P, która różnie wpływa na ścinanie, w zależności od rodzaju gruntu. Miarą jest przesunięcie się części skrzynki względem siebie (dolnej i górnej) w czasie. Im większe przesunięcie w krótszym czasie to znaczy, że grunt ma mniejszą wytrzymałość niż w przypadku przeciwnym.

Badanie należy uznać za zakończone gdy wskazanie czujnika powtórzy się w 3 kolejnych odczytach, bądź gdy wartość zmniejszy się.

c - to jest kohezja, czyli dla gruntów niespoistych kohezja jest równa zero, a zatem wykres zaczyna się w początku układu czyli zerze (prosta a).

Natomiast przy gruntach spoistych punkt początkowy wykresu podnosimy o wartość kohezji, z czego można łatwo wywnioskować, że w gruntach spoistych dzięki kohezji „na wejściu” (czyli dla zerowych naprężeń) mamy już jakąś wytrzymałość na ścinanie (prosta b)

---