Romantyzm

"Rozłączenie" Juliusza Słowackiego jako przykład romantycznej liryki wyznaniowej. Adresatką utworu napisanego przez poetę w 1835 roku nad jeziorem Leman w Szwajcarii jest prawdopodobnie matka. Wiersz ma charakter intymnego wyznania, listu pisanego do ukochancj kobiety ("Ť...ť biały gołąb .mutku Ť...ť nosi ciągłe wieści"). Podmiot liryczny, tułacz, z dala od ojczyzny, pogrążony w smutku, wyobraźnią wraca do bliskich jego sercu miejsc i osoby. Poczucie oddalenia syna i matki potęgują skontrastowane ze sobą dwa obrazy przyrody: okolice jeziora, otoczonego skałami - miejsce pobytu poety oraz rodzinny dom z ogrodem. W wyobraźni poety znajome miejsce zyskuje widzialny kształt, co umożliwia psychiczny kontakt z kochaną osobą: "A choć mi teraz ciebie oczyma nie dostać, Znając twój dom - i drzewa ogrodu, i kwiaty, Wiem, gdzie malować myślą twe oczy i postać". Takiej możliwości pozbawiona jest adresatka utworu. Nie zna ona miejsca pobytu podmiotu, nie może więc go sobie wyobrazić ("Ale ty próżno będziesz krajobrazy tworzyć"). Obydwa przedstawione w wierszu obrazy, mimo iż zespolone w myśli poety, mają odmienny charakter. Pejzaż otaczający podmiot liryczny jest wyraźny, silnie zmetaforyzowany i zdynamizowany. Przywołany w pamięci dom i jego otoczenie to obraz o zatartych konturach, oddalony w czasie i przestrzeni. Ostatnia zwrotka wyraża przekonanie o niemożności realnego spotkania się dwojga rozłączonych, ale także stanowi świadectwo wiary w nierozerwalność psychicznego i duchowego związku bliskich sobie osób, którego nic nie może zniszczyć: "Lecz choć się nigdy, nigdzie połączyć nie mamy, Zamilkniemy na chwilę i znów się wołamy".

---