bydło i małe przeżuwacze


CHOROBA NIEBIESKIEGO JÊZYKA

ETIOLOGIA

czynnik etiologiczny - wirus RNA z rodzaju Orbiviridae, rodzina Reoviridae

dotychczas stwierdzono 24 serotypy wirusa (BTV1 - BTV24)

wirus wykazuje du¿¹ zmiennoœæ

nie powstaje odpornoœæ krzy¿owa

wirus bardzo odporny na czynniki fizyko-chemiczne oraz wiêkszoœæ œrodków dezynfekcyjnych

nie ulega inaktywacji podczas gnicia i suszenia

EPIZOOTIOLOGIA

wektor - kuczmany - owady krwiopijne k³uj¹co-ss¹ce z rodzaju Culicoides, rodzina Ceratopogonidae

przypuszcza siê, ¿e poszczególne gatunki Culicoides przenosz¹ tylko okreœlone serotypy wirusa

PATOGENEZA

transmisja zaka¿enia nastêpuje w wyniku pobrania przez owada zaka¿onej krwi

w œliniankach owada dochodzi do namna¿ania wirusa, który po ponownym uk³uciu zostaje przeniesiony do organizmu kolejnego prze¿uwacza

wirus namna¿a siê w zaka¿onym organizmie, uszkadzaj¹c naczynia krwionoœne

replikacja zachodzi w fagocytach mononuklearnych i komórkach endotelialnych

brak mo¿liwoœci zara¿enia przez kontakt bezpoœredni

w warunkach doœwiadczalnych stwierdzono mo¿liwoœæ przenoszenia wirusa wraz z nasieniem, komórkami jajowymi i zarodkami

ostatnie doniesienia mówi¹ o mo¿liwoœci zaka¿enia transplacentarnego

CHOROBA NIE PRZENOSI SIÊ NA CZ£OWIEKA!

MIÊSO, MLEKO, SKÓRY I WE£NA ORAZ INNE PRODUKTY POCHODZ¥CE OD PRZE¯UWACZY

NIE STANOWI¥ ZAGRO¯ENIA DLA ZDROWIA LUDZI!

EPIZOOTIOLOGIA

choroba szeroko rozpowszechniona na ca³ym œwiecie, zw³aszcza na obszarach o gor¹cym i wilgotnym klimacie

wystêpowanie choroby uzale¿nione jest g³ównie od obecnoœci wektora i rezerwuaru wirusa, jakim jest zara¿one byd³o

na zaka¿enie najbardziej wra¿liwe owce

byd³o i kozy zazwyczaj choruj¹ bezobjawowo

z dzikich prze¿uwaczy najbardziej podatne s¹ sarny

zachorowalnoϾ 80-100%

œmiertelnoœæ do 50%

OBJAWY KLINICZNE

okres inkubacji: 5-20 dni (œrednio 3-10)

posmutnienie, depresja

wzrost ciep³oty cia³a powy¿ej 41°C (szczyt w 7-8 dniu)

stan zapalny jamy ustnej

pocz¹tkowo przekrwienie b³on œluzowych jamy ustnej, jamy nosowej i spojówek, przechodz¹ce stopniowo w zasinienie (siny jêzyk)

obrzêk warg, powiek i uszu

w nozdrzach i w jamie ustnej - nad¿erki

fetor ex ore, mlaskanie, obfite œlinienie

ból i trudnoœci w pobieraniu pokarmu

skrêcanie g³owy, wymioty

œluzowo-ropny wyp³yw z nozdrzy z domieszk¹ krwi

dusznoœæ, wzrost liczby oddechów (w konsekwencji obrzêk pêcherzyków p³ucnych)

przekrwienie mo¿e obj¹æ ca³¹ powierzchniê cia³a powoduj¹c zaburzenia wzrostu we³ny

zapalenie koronki i tworzywa racic - kulawizna, sztywny chód, zzucie puszki racicowej

degeneracja miêœni

postawa ulgowa z ³ukowato wygiêtym grzbietem

u ciê¿arnych samic zainfekowanych miêdzy 4 a 8 tyg. ci¹¿y - ronienia lub rodzenie zdeformowanych jagni¹t (wodog³owie, uszkodzenia siatkówki)

w formie nadostrej upadki po 7-9 dniach po zaka¿eniu

ZMIANY SEKCYJNE

zmiany zapalne w jamie ustnej (sinica, owrzodzenia)

galaretowate nacieki w tkance podskórnej g³owy

wtórne zapalenie p³uc (zach³ysty)

wybroczyny (koniuszek serca, podstawa têtnicy p³ucnej, b³ona œluzowa ¿wacza)

przekrwienie i zastój krwi w œledzionie i w¹trobie

powiêkszenie, obrzêk, przekrwienie i wybroczyny w wêz³ach ch³onnych

koronki objête stanem zapalnym

ROZPOZNAWANIE

badanie kliniczne, serologiczne i wirusologiczne

badanie serologiczne (test immunodyfuzji w ¿elu agarowym AGID i test cELISA) pozwala na wykrycie obecnoœci przeciwcia³ skierowanych przeciwko BTV w surowicy wra¿liwych zwierz¹t oraz na identyfikacjê serotypu

badanie wirusologiczne (RT-PCR) pozwala wykryæ materia³ genetyczny wirusa

materia³ do badañ stanowi pe³na krew pobrana na EDTA, œledziona, wêz³y ch³onne krezki oraz szpik kostny koœci d³ugich

izolacja wirusa na zarodkach kurzych lub w hodowlach komórek owadzich

w Polsce badania diagnostyczne prowadzone s¹ w PIWet-PIB w Zduñskiej Woli

laboratorium referencyjne - Zak³ad Wirusologii PIWet-PIB w Pu³awach

wszystkie próbki dodatnie s¹ potwierdzane w referencyjnym laboratorium UE w Pitbright w Wielkiej Brytanii

ROZPOZNANIE ¯NICOWE

pryszczyca

niesztowica owiec

pêcherzykowe zapalenie jamy ustnej

ZAPOBIEGANIE

obecnie udoskonalany jest szczegó³owy program szczepieñ obejmuj¹cy kraje UE

wyprodukowane szczepionki zawieraj¹ g³ównie inaktywowany serotyp BTV-8

zgodnie z zaleceniami producenta, szczepionka powinna byæ podawana byd³u dwukrotnie, w odstêpie 3 tygodni, zaœ ma³ym prze¿uwaczom jednorazowo; sugeruje siê tak¿e rewakcynacjê na 2 tygodnie przed okresem ryzyka, tzn. przed rozpoczêciem aktywnoœci wektora w œrodowisku

w Polsce w³adze weterynaryjne nie planuj¹ masowych szczepieñ profilaktycznych ca³ego pog³owia zwierz¹t (jak ma to miejsce m.in. w Wielkiej Brytanii i we Francji), a zamówiona szczepionka ma byæ u¿yta tylko do szczepieñ interwencyjnych

dalsze dzia³ania w tym zakresie uzale¿nione bêd¹ od rozwoju sytuacji epizootycznej w kraju

ZAPOBIEGANIE

G³ówny Lekarz Weterynarii zaleca hodowcom:

wystrzegaæ siê zakupu zwierz¹t do w³asnej hodowli pochodz¹cych z niewiadomego Ÿród³a;

dbaæ o regularne wizyty lekarza weterynarii w stadzie;

jak najszybciej zg³aszaæ lekarzowi weterynarii ka¿de nienormalne zachowanie zwierz¹t, szczególnie po³¹czone z objawami, o których mowa powy¿ej;

staraæ siê zwalczaæ owady w pomieszczeniach inwentarskich, w których przebywaj¹ zwierzêta, w szczególnoœci w okresie od wiosny do jesieni w³¹cznie.

Bruceloza owiec i kóz

Jest to zakaŸna choroba przewlek³a przebiegaj¹c z ronieniami, zatrzymaniem ³o¿yska, zapaleniami j¹der, stawów oraz z tworzeniem siê ropni.

Czynnikiem etiologicznym s¹ mikroaerofilne pa³eczki G- Brucella ovis, B. melitensis.

S¹ wra¿liwe na czynniki œrodowiska zewnêtrznego oraz na wiêkszoœæ œrodków dezynfekcyjnych.

Epizootiologia

Choruj¹ owce, krowy, kozy, œwinie i psy.

ród³em B. ovis s¹ samce (nasienie). Siewstwo mo¿e utrzymywaæ siê do 4 lat

B. melitensis wydalna jest do œrodowiska z poronionymi p³odami, ka³em, wektorami choroby mo¿e byæ ska¿ona pasza, wodopój itp.

Do zaka¿enia dochodzi w czasie krycia, przez uszkodzon¹ skórê, dospojówkowo oraz droga alimentarn¹

Patogeneza

Po wnikniêciu do organizmu wystêpuje przejœciowa bakteriemia, po której zarazek osiedla siê w wêz³ach ch³., narz¹dach p³ciowych i wymieniu.

U samic zaatakowane jest ³o¿ysko, w efekcie czego dochodzi do zaburzenia w od¿ywianiu p³odu i ronienia.

W wymieniu bakterie utrzymuj¹ siê latami

Objawy kliniczne

B. ovis

pogorszenie jakoœci nasienia

Palpacyjne zmiany na naj¹drzach i os³onkach j¹der, obrzêk jednego lub obu j¹der.

Libido jest zachowane!!!

Objawy kliniczne

B. melitensis

ronienia u ciê¿arnych samic w 4 m- cu ci¹¿y

Niekiedy zapalenie stawów

Zapalenie wymienia

Zapalenia rogówki

Przewlek³y bronchit

Zmiany sekcyjne

Torbiele na j¹drach i naj¹drzach

Pogrubienie os³onek j¹der.

£o¿ysko zmienione zapalnie

W liœcieniach zmiany martwicowe

B³ona koskówkowa pokryta smu¿kami ropy

Rozpoznawanie

Wywiad

Objawy kliniczne

Badanie bakteriologiczne (mleko, nasienie, zawartoœæ trawieñca p³odu, b³ony p³odowe)

Badania serologiczne - ELISA, OWD

Postêpowanie

Okresowa serologiczna kontrola owiec

Eliminowanie z hodowli seroreagentów pozytywnych.

Bruceloza jest zoonoz¹

WIRUSOWA BIEGUNKA BYD£A I CHOROBA B£ON ŒLUZOWYCH

Ang. Bovine viral diarrhoea - mucosal disease, BVD-MD

Czynnik zakaŸny

Wirus BVD-MD nale¿¹cy do rodziny Flaviviridae , rodzaju Pestivirus - wirus RNA

OBJAWY KLINICZNE

Postaæ ostra:

Brak ³aknienia

Gor¹czka 40,5 - 41,0°C

Przyspieszenia têtna i oddechów

Nad¿erki - jama ustna, b³ona œluzowa œluzawica, policzki, brzegi dzi¹se³ i jêzyka, podniebienie twarde; zewn. strona nozdrzy, jama nosowa, b³ona œluzowa sromu, skóra strzyków

Œlinotok

Wodnista biegunka - odwodnienie

Œluzowo-ropny wyciek z nozdrzy i ³zawienie

Kulawizny - nad¿erki w szparze miêdzyracicowej

leukopenia

OBJAWY KLINICZNE

Postaæ przewlek³a:

Wychudzenie i wyniszczenie

Biegunka - ci¹g³a lub przerywana

Wy³ysienia

Rogowacenie skóry w okolicy szyi

Niegoj¹ce siê rany

Przewlek³a kulawizna

OBJAWY KLINICZNE

Rodzenie siê s³abych ciel¹t podatnych na zaka¿enia dróg oddechowych i przewodu pokarmowego

Wystêpowanie wad wrodzonych

OpóŸnienie wzrostu

Zwiêkszony wspó³czynnik zejœæ œmiertelnych w 1 roku ¿ycia.

ZMIANY ANATOMOPATOLOGICZNE

Nad¿erki tak¿e w prze³yku, ksiêgach, trawieñcu i jelitach

Obrzêk i przekrwienie b³ony œluzowej czêœci odŸwiernikowej trawieñca

TreϾ jelit - ciemna, wodnista, o zapachu zgnilizny

Nie¿ytowe zapalenie jelit

ROZPOZNAWANIE

ZnajomoϾ sytuacji epizootycznej

Objawy kliniczne

Zmiany anatomopatologiczne

Diagnostyka laboratoryjna:

- badanie serologiczne - ca³e stado - ELISA

- badanie wirusologiczne - izolacja wirusa, IF, odczyn immunoperoksydazowy (identyfikacja antygenów wirusa), PCR.

POSTÊPOWANIE

Eliminacja ze stada zwierz¹t trwale zaka¿onych (siewców wirusa)

Badanie zwierz¹t wprowadzanych do stada

Szczepienia szczepionk¹ inaktywowan¹ zwierz¹t serologicznie ujemnych.

PASTERELOZA

³ac. septicaemia haemorrhagica bovum; pasteurellosis bovum

ang. haemorrhagic septicaemia of bovines, pasteurellosis

Czynnik zakaŸny

Pasteurella multocida

- serotypy B:2 Azja) i E:2 (Afryka)

OBJAWY KLINICZNE

PRZEBIEG

nadostry

ostry

podostry

Okres wylêgania - 1-2 dni (do 3 dni)

Wzrost c.c. Do 41-41,5°C

Tachykardia

Tachypnoe

Os³abienie

Utrata apetytu

Spadek wydajnoœci mlecznej

OBJAWY KLINICZNE

POSTAÆ JELITOWA

Biegunka - ka³ z domieszk¹ krwi, œluzu i strzêpów w³óknika

Krwawy wyp³yw z nozdrzy

Krwawy mocz

POSTAÆ OBRZÊKOWA

Obrzêk tk. podskórnej g³owy, krtani, szyi

Postawa ulgowa - wyci¹gniêta szyja, zwierzêta le¿¹

Obfity wyciek surowiczy z worków spojówkowych

Petechie na b³onach œluzowych

Œmieræ na skutek uduszenia

Poronienia

W przebiegu nadostrym i ostrym zwierzêta padaj¹ w ci¹gu 1-2 dni.

OBJAWY KLINICZNE

POSTAÆ P£UCNA

Objawy krupowego zapalenia p³uc i op³ucnej:

- suchy, bolesny kaszel

- Wyciek z nozdrzy pienisty, z domieszk¹ krwi

- Tarcia op³ucnej p³ucnej o op³ucn¹ œcienn¹

- Utrudnione oddychanie - oddech p³ytki, przyœpieszony

Krwawa biegunka

Zejœcie œmiertelne po 3-8 dniach

ZMIANY ANATOMOPATOLOGICZNE

Wybroczyny i podbiegniêcia krwawe we wszystkich narz¹dach i pod b³onami surowiczymi

Zwyrodnienie mi¹¿szowe w¹troby i nerek

Obrzêk krezkowych wêz³ów ch³onnych i b³ony œluzowej jelit

W postaci ostrej - galaretowate bursztynowo-¿ó³te nacieki tk. podskórnej g³owy, krtani i szyi

W oskrzelach obecnoœæ pienistego p³ynu z domieszk¹ krwi

Strzêpki w³óknika w jamie op³ucnowej i w jamie osierdziowej

W p³ucach ogniska martwicze - wygl¹d marmurkowaty

Krwotoczne zapalenie b³ony œluzowej jelit cienkich i grubych

Wysiêkowe zapalenie otrzewnej

ROZPOZNANIE

MATERIA£ DO BADAÑ:

- zmienione czêœci narz¹dów wewnêtrznych

- wysiêk z jam cia³a

- krew z serca (do kilku godz. od padniêcia).

BADANIE MIKROBIOLOGICZNE:

- zaka¿anie myszy

- izolacja drobnoustrojów od pad³ych myszy na pod³o¿ach bakteriologicznych

- badanie mikroskopowe

- Test aglutynacji szkie³kowej

POSTÊPOWANIE

Przestrzeganie optymalnych warunków zoohigienicznych i ¿ywieniowych

Szczepienia profilaktyczne

RONIENIA ZAKANE

Enzootyczne ronienie owiec

Inne nazwy:

(³ac.) abortus enzooticus ovium

(ang.) enzootic ovine abortion

(ang.) enzootic abortion in ewes

(ros.) wirusnyj abort owiec

Etiologia

Drobnoustórj Chlamydia psittaci

Rodzina: Chlamydiaceae

wewn¹trzkomórkowe

pleomorficzne

nie namna¿aja siê na po¿ywkach bakteryjnych

do hodowli konieczne zarodki kurze (woreczek ¿ó³tkowy) lub hodowle komórkowe

OdpornoϾ chlamydii:

Œrednia opornoœæ:

czynniki œrodowiska zewnêtrznego (wysuszone - do 5 tyg.)

Gatunki wra¿liwe

Owce

Kozy

Cz³owiek!!

Ptaki

Badania laboratoryjne:

Myszy (zaka¿enie donosowe)

Œwinki morskie (zaka¿enie dootrzewnowe)

ród³o zaka¿eñ i przenoszenie:

ród³o:

zaka¿one zwierzêta:

wyciek z pochwy

b³ony p³odowe

poronione p³ody

siewstwo:

tydzieñ przed ronieniem

dwa tygodnie po ronieniu

tryki - z nasieniem

Patogeneza

Brama wejœcia (jama nosowo gard³owa, krypty migda³ków, nab³onek jelitowy) ? krew ? p³ód i ³o¿ysko ? zmiany nekrotyczne i zapalenie ³o¿yska, z³uszczanie nab³onka macicy ? poronienie

Przy ci¹¿y bliŸniaczej tylko jedno jagniê mo¿e byæ zaka¿one.

Objawy kliniczne

Ronienie: nie poprzedzone pogorszeniem samopoczucia

zaka¿enie na pocz¹tku ci¹¿y ? ronienie tej samej ci¹¿y

zaka¿enie pod koniec ci¹¿y ? ronienie nastêpnej

zaka¿enie œródmaciczne jagni¹t samic ? ronienie pierwszej ci¹¿y

Rodzenie s³abych m³odych

Przedwczesne porody

Zapalenie macicy po poronieniu

Œmieræ i mumifikacja p³odu ? utrata kondycji i upadek samicy

Tryki - zaka¿enie narz¹dów p³ciowych i siewstwo z nasieniem

Zmiany anatomopatologiczne:

£o¿ysko:

zapalenie,

liœcienie:

barwa ciemnoczerwona lub gliniasta

konsystencja mazista

ogniska martwicze

Poronione p³ody:

wielkoœæ prawid³owa

k³aczkowaty nalot w kolorze gliny

tkanka podskórna: wybroczyny i obrzêki

jamy cia³a: czerwono zabarwiony p³yn przesiêkowy

Rozpoznanie:

Sytuacja epizootyczna

Ÿne ronienia

Zmiany martwicowe w wydalonych ³o¿yskach

Badania laboratoryjne:

preparaty odciskowe (barwienie Giemzy) i preparaty histologiczne: cia³ka elementarne (ma³e, czerwone kropeczki :P)

test immunofluorescencji z przeciwcia³ami monoklonalnymi: odró¿nienie chlamydii od riketsji Coxiella burnetti

zaka¿enie zarodków kurzych lub hodowli komórkowych

OWD

Rozpoznanie ró¿nicowe:

Ronienia wywo³ane przez:

Campylobacter sp.

Brucella ovis

Coxiella burnetti

Postêpowanie

Dawna lista B OIE

Izolacja roni¹cych owiec

Tetracykliny:

obni¿anie czêstotliwoœci ronieñ u wra¿liwych maciorek:

dwukrotne podanie w po³owie trwania ci¹¿y

preparaty tetracyklinowe d³ugodzia³aj¹ce

owce, które poroni³y

zaka¿one jagniêta

Rygor higieniczny

Profilaktyka

Szczepienia:

Szczepionki inaktywowane: 1 ml przed kryciem lub na pocz¹tku ci¹¿y

Powtarzanie szczepieñ co 1-3 lata (w zale¿noœci od sytuacji epizootycznej)

Zagro¿enie dla zdrowia cz³owieka

CHOROBA PTASIA = ORNITOZA

ród³o: kurz z ka³u i piór ptaków (ssaki - bardzo rzadko)

Przenoszenie: aerogenne

Objawy:

zapalenie spojówek

ronienia u kobiet

objawy grypopodobne

mo¿liwe: atypowe zapalenie p³uc, zapalenie miêœnia sercowego, zapalenie w¹troby.

Leczenie:

tetracykliny

erytromycyna

Kampylobakterioza

Inne nazwy:

(³ac.) campylobacteriosis

(ang.) ovine genital campylobacteriosis

Etiologia

Bakterie:

Campylobacter fetus subsp. fetus

Campylobacter jejuni

Campylobacter coli

gram ujemne

hodowla: warunki mikroaerofilne

¿nice antygenowe - nie indukuj¹ odpornoœci krzy¿owej

OpornoϾ Campylobacter:

Ma³o oporne:

promienie s³oneczne

wysuszanie

powszechne œrodki dezynfekcyjne

wysoka temperatura

czynniki œrodowiska zewnêtrznego (1 tydzieñ)

Zachorowalnoœæ/œmiertelnoœæ:

Wspó³czynnik zachorowalnoœci: 5-50%

Wsp. œmiertelnoœci roni¹cych owiec: 2-5%

OdpornoϾ:

Po przechorowaniu: min. 3 lata

? masowe ronienia tylko w jednym okresie wykotów, póŸniejsze sezony - ronienia pojedynczych (nowych) sztuk.

Gatunki wra¿liwe:

Owce

Kozy

Byd³o

Cz³owiek!!

ród³o zaka¿eñ i przenoszenie:

ród³o zaka¿eñ:

owce nosiciele:

ka³

poronione p³ody

wody i b³ony p³odowe

Rezerwuar zarazka: prawdopodobnie dzikie ptactwo

Przenoszenie:

drog¹ pokarmow¹:

zaka¿ona woda, pasza, œció³ka

Objawy kliniczne

Ronienia:

ostatnie 6-8 tyg.

zwykle brak symptomów (czasem: obrzêk sromu i wyciek z pochwy)

szybki powrót do zdrowia

bezproblemowa nastêpna ruja, ci¹¿a i zdrowe jagniêta

Rodzenie w terminie s³abo ¿ywotnych jagni¹t

Mo¿liwe zapalenie macicy po ronieniu

C. jejuni i C. coli ? zaburzenia ze strony uk³adu pokarmowego

Zmiany anatomopatologiczne:

Poronione p³ody:

w¹troba: ogniska nekrotyczne

jamy cia³a: wype³nione czerwonawym p³ynem

obrzêk

B³ony p³odowe:

obrzêk

zmiany gnilne

Liœcienie:

blade ogniska martwicowe

Rozpoznanie

Sytuacja epizootyczna

Termin ronieñ (ostatni trymestr ci¹¿y)

Zmiany anatomopatologiczne:

objaw patognomoniczny:

ogniska nekrotyczne w w¹trobie

tylko 40% przypadków

Badania bakteriologiczne:

badanie mikroskopowe barwionych preparatów mazanych i odciskowych

izolacja i identyfikacja drobnoustroju

Rozpoznanie ró¿nicowe

Enzootyczne ronienie owiec (chlamydioza)

Postêpowanie

Izolacja roni¹cych samic

Antybiotyki:

penicylina + streptomycyna (i. m. przez 5 dni)

inne: karbadoks, dimetridazol, erytromycyna, amoksycylina, tylozyna, gentamycyna, neomycyna, tetracykliny

dodawanie do paszy oksytetracykliny (ost. 6-8 tyg.)

Drobnoustroje Campylobacter posiadaj¹ zdolnoœæ nabywania antybiotykoopornoœci od bakterii G+ i przekazywania jej innym drobnoustrojom w obrêbie swojego rodzaju.

Rygor higieniczny

Profilaktyka

Szczepienia:

szczepionki poliwalentne:

Campylobacter jejuni

Chlamydia psittaci

Salmonella dublin

Pierwszy termin: krótko przed kryciem

Drugi termin: po drugim miesi¹cu ci¹¿y

W nastêpnych latach: powtarzanie szczepieñ tylko raz, po drugim miesi¹cu ci¹¿y.

Zagro¿enie dla zdrowia cz³owieka

G³ówny czynnik: Campylobacter jejuni

Zaka¿enie: droga pokarmowa

Objawy:

biegunka

bakteriemia

ronienie

oko³oporodowa sepsa

Salmonelloza

Inne nazwy:

paratyfus owiec

(³ac.) salmonellosis ovum

(ang.) salmonella abortion in sheep

(ros.) paratif

(ros.) paratifoznyj abort

Etiologia

Bakteria:

Salmonella abortus ovis

gram ujemne

pa³eczki

tylko owce

endotoksyny

OpornoϾ Salmonelli

Du¿a:

Wysychanie (kilka lat)

Czynniki œrodowiska zewnêtrznego (kilkadziesi¹t dni)

Gatunki wra¿liwe

owce (tylko)

Zachorowalnoœæ/œmiertelnoœæ

Wspó³czynnik zachorowalnoœci: 60%

Wspó³czynnik œmiertelnoœci: 5%

ród³o zaka¿eñ i przenoszenie

ród³o:

zaka¿one zwierzêta:

ka³

wyp³yw z dróg rodnych po ronieniu, ³o¿ysko, p³ód

Rezerwuar:

bezobjawowo zaka¿one samice

Przenoszenie:

drog¹ pokarmow¹

woda

pasza

œció³ka

przez krycie

Patogeneza

Uk³ad pokarmowy ? namna¿anie w jelicie cienkim ? wnikanie do b³ony œluzowej i regionalnych wêz³ów ch³onnych.

Na tym etapie zaka¿enie mo¿e byæ bezobjawowe

Prze³amanie bariery jelitowej ? komórki uk³adu siateczkowo-œródb³onkowego w¹troby ? kr¹¿enie krwi ? posocznica, zapalenie jelit lub ronienie ? osiadanie w wêz³ach ch³onnych, w¹trobie œledzionie woreczku ¿ó³ciowym (mo¿liwe okresowe wydalanie z ka³em).

Stresor ? rozbudzenie objawów chorobowych

Objawy kliniczne

Ronienie:

Od 4. miesi¹ca ci¹¿y

Poprzedzone objawami: utrata apetytu, otêpienie, krwisty wyciek z pochwy

Po ronieniu: zatrzymanie ³o¿yska, wtórne zaka¿enia bakteryjne, zapalenie macicy.

Urodzone we w³aœciwym czasie s³abe jagniêta (gin¹ce w ci¹gu pierwszych 24h).

U innych owiec (niezale¿nie od wieku): przypadki o ciê¿kim, posocznicowym przebiegu z zajêciem uk³adu oddechowego.

Zmiany anatomopatologiczne

Roni¹ce owce:

zmiany zapalne w macicy: ogniska zapalne i martwicowe w warstwie miêœniowej

zapalenie jajowodów

zwyrodnienie narz¹dów mi¹¿szowych

Poronione p³ody:

mog¹ byæ nie zmienione

tkanka podskórna: nacieczenie surowicze

sznur pêpowinowy: zapalenie w³óknikowe

jelita cienkie: zapalenie nie¿ytowe

wêz³y ch³onne, œledziona: obrzêk

w¹troba: zwyrodnienie i bia³o-szare ogniska martwicowe

b³ony surowicze i œluzowe: wybroczyny.

Rozpoznanie

Sytuacja epizootyczna

Okres wystêpowania ronieñ (druga po³owa ci¹¿y)

Zmiany sekcyjne

Badania laboratoryjne:

badania bakteriologiczne

badania serologiczne:

odczyn aglutynacji (test przesiewowy - sytuacja epizootyczna w stadzie)

Rozpoznanie ró¿nicowe

Inne ronienia na tle zakaŸnym

Postêpowanie

Antybiotyki (antybiogram)

Izolacja samic w okresie porodowym

Rygor higieniczny

Profilaktyka:

Dodatek witamin i preparatów mineralnych do paszy

Profilaktyka swoista

Profilaktyka

Profilaktyka swoista:

szczepionki zabite

dwukrotne szczepienie wszystkich owiec w odstêpie 14 dni

owce kotne: mo¿na szczepiæ od po³owy ci¹¿y

warunek skutecznoœci: obecnoœæ serotypu wywo³uj¹cego chorobê na danym terenie

autoszczepionki

Zagro¿enie dla zdrowia cz³owieka

Swoiste tylko dla ludzi:

S. typhi

S. paratyphi A i C

Swoiste dla ludzi i zwierz¹t:

S. typhimurium

ród³o: ka³

Przenoszenie: drog¹ alimentarn¹

Profilaktyka:

przestrzeganie przepisów sanitarno epidemiologicznych

higiena przechowywania i przygotowywania potraw

Zagro¿enie dla zdrowia cz³owieka c.d.

Objawy: zale¿ne od dawki drobnoustrojów:

wodnista biegunka (kilka dni)

ból okolicy brzucha

odwodnienie

gor¹czka

czasem: posocznica, ropnie.

Postaæ skórna:

krostowate zmiany na skórze r¹k

Przypadki œmiertelne (odwodnienie, posocznica):

rzadkie

zwykle u niemowl¹t i ludzi starszych

Bruceloza

Inne nazwy:

(³ac.) brucellosis

(ang.) ovine epididymitis (B. ovis)

(ang.) caprine and ovine brucellosis (B. melitensis)

(ros.) brucielloz

Etiologia

Bakterie:

U owiec:

Brucella ovis

Brucella melitensis

Gatunki wra¿liwe

kozy

owce

krowy

œwinie

psy

ród³o zaka¿eñ i przenoszenie

Brucella ovis

ród³o: samce (nasienie) i samice (wyplyw z pochwy, mocz i mleko)

Przenoszenie:

Miêdzy samcami:

kontakt bezpoœredni (obw¹chiwanie, oblizywanie, kontakty homoseksualne)

kontakt poœredni (samica)

Na samicê - krycie

Samice s¹ bardziej odporne na zaka¿enie: infekcja zwykle trwa maksymalnie 2 cykle rujowe.

ród³o zaka¿eñ i przenoszenie

Brucella melitensis

ród³o:

Zwierzêta chore

Nosiciele (g³. samce)

Przenoszenie:

Droga alimentarna (wodopój)

Kontakt bezpoœredni (na pastwiskach) i poœredni (pasza, œció³ka)

Uszkodzona skóra

Dospojówkowe

Patogeneza

U samców:

naj¹drzach (stan zapalny i obni¿enie p³odnoœci)

Objawy kliniczne

Brucella ovis

Zaburzenie p³odnoœci u tryków:

Pogorszenie jakoœci nasienia (leukocyty i pa³eczki Brucella)

Powiêkszenie j¹der (jedno- lub obustronne)

Zmiany palpacyjne w naj¹drzach i os³onkach

Poronienia (bardzo rzadkie)

Zapalenie macicy

Oko³oporodowe padniêcia jagni¹t

Objawy kliniczne c. d.

Brucella melitensis

Ronienia (5-15%)

masowe tylko w pierwszym roku wystêpowania choroby, potem - sporadyczne (nowe zwierzêta)

Zapalenie wymion

Rzadko:

zapalenie stawów

zapalenie j¹der

przewlek³e zapalenie oskrzeli

zapalenie rogówki

Zmiany anatomopatologiczne

Brucella ovis:

naj¹drze: torbielowate rozszerzenie wype³nione zagêszczonym nasieniem

os³onki: pogrubienie i sklejenie (w³óknik)

j¹dra: trwa³y, w³óknikowy zanik

³o¿ysko: zmiany zapalne

b³ona kosmówkowa: smu¿ki ropy

liœcienie: drobne ogniska martwicowe

Rozpoznanie

Sytuacja epizootyczna

Badanie kliniczne

Badanie bakteriologiczne:

preparaty barwione

badanie hodowlane: po¿ywki selekcyjne, morfologia, badania biochemiczne

Próby biologiczne: myszy lub œwinki morskie

Badanie serologiczne

immunofluorescencja

OWD

test ELISA

Badanie alergiczne:

test œródskórny (brucelina)

Postêpowanie

Choroba zwalczana z urzêdu i podlegaj¹ca obowi¹zkowi zg³aszania

(dawna lista B OIE)

Izolacja samców m³odych od starych

Okresowa serologiczna kontrola owiec ? eliminacja seroreagentów pozytywnych

W niektórych krajach (N. Zelandia, Afryka Pd.) prowadzi siê szczepienia.

Zagro¿enie dla zdrowia cz³owieka

Inna nazwa: gor¹czka faluj¹ca

Czynniki niebezpieczne:

B. abortus,

B. melitensis,

B. suis,

B. canis

Przebieg ostry i d³ugi

Przebieg przewlek³y ? ropnie

Przenoszenie: droga inhalacyjna, pokarmowa, kontakt bezpoœredni

Choroby uk³adu oddechowego

Dawna i aktualne listy OIE

Lista A

Choroba maedi-visna

Inne nazwy:

(pol.) Postêpowe zapalenie p³uc

(³ac.) Pneumonia interstitialis progressiva

(ang.) Maedi-visna disease

(ang.) Progressive pneumonia

Choroba maedi-visna

ZakaŸna choroba wirusowa o przebiegu przewlek³ym, charakteryzuj¹ca siê:

postêpowym zapaleniem p³uc (maedi)

lub

zapaleniem opon mózgowych, mózgu i rdzenia krêgowego (visna),

niekiedy te¿ zapaleniem stawów i gruczo³u mlekowego.

Czynnik etiologiczny

Wirus maedi-visna (MVV)

Rodzina: Retroviridae

Podrodzina: Lentivirinae

Nieonkogenny

Zaka¿enia trwa³e o d³ugim okresie wylêgania

ród³a zaka¿enia

Wydzielina z uk³adu oddechowego:

chore owce i kozy

bezobjawowi nosiciele i siewcy

Mleko

samice karmi¹ce

Drogi przenoszenia

Kontakt bezpoœredni,

Œródmacicznie,

Podczas porodu,

Podczas ssania

Czynniki usposabiaj¹ce

Stres (transport, przepêd)

Pogorszenie warunków œrodowiskowych

Zaka¿enie innymi retrovirusami

ZachorowalnoϾ: 50%

Œmiertelnoœæ: ok. 100%

Patogeneza:

Wnikniêcie do organizmu ? umiejscowienie w monocytach i makrofagach ? replikacja ? wbudowanie w aparat genetyczny (PROWIRUS) ? zaka¿enie przetrwa³e ? sta³a ekspresja bia³ek wirusa na powierzchni makrofagów ? rozplen i gromadzenie siê komórek jednoj¹drzastych ? powstawanie nacieków zapalnych

Patogeneza c.d.

? nacieki zapalne:

p³uca

mózg i opony

stawy

gruczo³ mlekowy

wokó³ naczyñ

Postaæ maedi : p³uca

Postaæ visna : uk³ad nerwowy

Inkubacja:

Okres inkubacji bardzo d³ugi : 1-3 lat

zaka¿enie jagni¹t ? objawy u owiec 2-4 letnich

Objawy kliniczne:

Przebieg g³ównie subkliniczny.

Postaæ maedi:

apatia

spadek masy cia³a

narastaj¹ca dusznoœæ i charczenie

odstawanie od stada

zaleganie

Komplikacje bakteryjne:

gor¹czka

wyp³ywy z nosa

kaszel

Zmiany anatomopatologiczne

p³uca:

powiêkszenie 2-4 krotne

barwa szaro-czerwona - niebieskawa

konsystencja gumowata

zmiany zapalne

histopatologicznie: zmiany typowe dla œródmi¹¿szowego zapalenia p³uc (powiêkszenie przegród miedzypêcherzykowych, zanik pêcherzyków p³ucnych i obfity naciek komórek jednoj¹drzastych)

Rozpoznanie

powolny rozwój choroby

objawy kliniczne

wysoka œmiertelnoœæ

zmiany anatomopatologiczne

badanie histopatologiczne

badanie laboratoryjne:

izolacja,

badanie efektu cytopatycznego,

PCR,

hybrydyzacja in situ,

immunoblotting.

badanie serologiczne:

test ELISA

test AGID (agar gel immunodiffusion)

Postêpowanie

Dawna lista B OIE

Obowi¹zek rejestracji

Leczenie nie prowadzone, ze wzglêdu na:

postêpowy charakter choroby,

rodzaj zmian,

etiologiê wirusow¹

Likwidacja chorych osobników

Profilaktyka

Wprowadzanie do stad nowych osobników ze stad wolnych

Kwarantanna i badanie serologiczne nowych osobników

Monitoring: likwidacja seropozytywnych osobników wraz z potomstwem.

Stado wolne: wyniki 2 badañ monitoringowych w odstêpie 1 roku - ujemne .

Pastereloza

Inne nazwy:

(pol.) Posocznica krwotoczna owiec

(³ac.) Pasteurellosis ovium

(ang.) Pasteurellosis

(ang.) Haemorrhagic septicaemia in sheep

(ros.) Pastieriellez

(ros.) Giemorragiczeskaja siepticemija

Pastereloza

Choroba wystêpuj¹ca:

u jagni¹t jako ostro przebiegaj¹ca posocznica

u doros³ych owiec jako zapalenie p³uc

Etiologia

Pasteurella multocida

Pasteurella hemolytica (rzadziej)

pa³eczki

warunkowo chorobotwórcze

P. hemolytica (odró¿nienie od P. multocida )

rozk³ada maltozê

nie wytwarza indolu

Rozprzestrzenienie pasterelozy

ród³a zaka¿enia

Bezobjawowi nosiciele

Drogi zaka¿enia

Droga pokarmowa

Droga aerogenna

ZachorowalnoϾ: 50%

Œmiertelnoœæ: 10%

Patogeneza

Wnikniêcie zarazka ? czynniki stresogenne ? uzjadliwienie

jagniêta: posocznica

owce doros³e: odoskrzelowe zapalenie p³uc

Postacie choroby

Postaæ ostra:

jagniêta ss¹ce

jagniêta po odsadzeniu

Postaæ podostra

Postaæ przewlek³a

Objawy kliniczne

Postaæ ostra:

posocznica

zejœcie œmiertelne w ci¹gu 24-48h

?

Postaæ podostra:

trwa kilka-kilkanaœcie dni

ciep³ota wewnêtrzna: wzrost do 41?C

?

Objawy kliniczne c.d.

?

Postaæ przewlek³a

mo¿e trwaæ kilka tygodni

wychudzenie

rz꿹cy, przyspieszony oddech

kaszel

wyp³yw œluzowo-ropny z nozdrzy

przyspieszenie akcji serca

wycieñczenie ? œmieræ

?

Ogólne zaka¿enie krwi ? œmieræ

Zmiany anatomopatologiczne

Postaæ ostra: zmiany charakterystyczne dla posocznicy:

b³ony surowicze i œluzowe: wybroczyny

nerki: wybroczyny

wêz³y ch³onne: obrzêk

jamy cia³a: surowiczo-krwisty p³yn

pocz¹tek zapalenia p³uc

Zmiany anatomopatologiczne c.d.

Postaæ podostra:

tkanka ³¹czna podskórna (okol. g³owy, szyi i przedpiersia): galaretowate i krwotoczne nacieczenia

w pe³ni wykszta³cone, krupowe zapalenie p³uc

Postaæ przewlek³a:

nasilenie w/w zmian

wychudzenie i char³actwo

niedokrwistoϾ

Rozpoznanie

Badanie laboratoryjne:

hodowlane

preparaty barwione

Nale¿y rozró¿niæ, czy chorobê powoduje

P. multocida czy P. hemolytica

Rozpoznanie ró¿nicowe

Postaæ ostra:

w¹glik

szelestnica

Postaæ podostra i przewlek³a:

gruŸlica

staphylokokoza

Postêpowanie

Zwierzêta z objawami klinicznymi i podejrzane zaka¿enie s¹:

izolowane

leczone antybiotykami na podstawie antybiogramu:

ceftiofur w dawce 0,5 mk/kg

penicylina o przed³u¿onym dzia³aniu (LA) w dawce 20,0 mg/kg

oksytetracyklina 20,0 mg/kg (parenteralnie lub p.o przez 7 - 10 dni)

amoksycyklina z kwasem klawulanowym

terapia wspomagaj¹ca:

podawanie niesterydowych leków przeciwzapalnych

Profilaktyka

unikanie czynników stresogennych

odpowiednie warunki zoohigieniczne

Przy realnym zagro¿eniu podanie ca³ej stawce zwierz¹t podwy¿szonego ryzyka tetracyklin i.m. w dawce 20,0 mg/kg m.c.. W razie potrzeby dawka powtarzana co 4 dni

szczepionki inaktywowane

Zagro¿enia dla zdrowia ludzi

W miejscu zranienia przez zwierzêta po 48 godzinach odczyn zapalny

Rzadko zmiany ropne i objawy ogólne

Nieproporcjonalnie du¿y ból miejscowy w stosunku do wielkoœci rany

Adenomatoza

Inne nazwy:

(pol.) gruczolakowatoœæ p³uc owiec

(³ac.) adenomatosisa pulmonum ovis

(ang.) ovine pulmonary adenomatosis

(ang.) epizootic adenomatosis

Adenomatoza

ZakaŸna, przewlek³a choroba p³uc, przebiegaj¹ca z postêpuj¹c¹ proliferacj¹ nab³onka pêcherzyków i oskrzeli, po³¹czona z dusznoœci¹, wychudzeniem i prowadz¹ca do œmierci z powodu ogólnego wyniszczenia.

Etiologia

Wirusy:

wirus typu B i D z rodziny Retroviridae

wirusy herpes (ich obecnoœæ wi¹zana raczej z zaka¿eniami latentnymi)

ród³o zaka¿enia

wydzielina z nosa:

chore owce i kozy

zaka¿one owce i kozy

Drogi zaka¿enia- droga aerogenna

Objawy kliniczne

nasilaj¹ca siê dusznoœæ

pienisty wyp³yw z nozdrzy - bardzo obfity po pochyleniu g³owy w dó³

silne rzê¿enia wilgotne - obfita wydzielina w drogach odd.

apatia

kaszel

chudniêcie ? wyniszczenie ? œmieræ (kilka tyg. - 1 rok)

w koñcowym etapie mo¿liwe powik³ania bakteryjne (g³. Mannheimia haemolytica)

Objawy kliniczne c.d.

Postaæ nietypowa :

brak objawów klinicznych

wyraŸne zmiany w p³ucach widoczne po uboju

Zmiany anatomopatologiczne

zw³oki:

wychudzenie

p³uca:

powiêkszone

kolor purpurowy

pojedyncze/liczne guzy/guzki ró¿nej wielkoœci ? rozlane nacieczenia i zgrubienia

wêz³y ch³onne:

szare lub ¿ó³tawobia³e na przekroju

g³adkie na przekroju

oskrzela i tchawica:

pienisty, bia³y, obfity wysiêk

op³ucna p³ucna:

w³óknik

Badanie histologiczne

proliferacja komórek nab³onka oskrzelików i p³uc

rozrost tkanki miêdzypêcherzykowej

nacieki makrofagów

Nietypowo:

nacieki limfocytów

nacieki kom. plazmatycznych

zw³óknienie tkanki

Rozpoznanie

objawy kliniczne

zmiany anatomopatologiczne

badanie histologiczne

Rozpoznanie ró¿nicowe

choroba maedi

pastereloza

robaczyca p³uc

Postêpowanie

Dawna lista B OIE

obowi¹zek rejestracji

skutecznego leczenia brak

eliminacja zwierz¹t chorych

Wykazano przydatnoœæ autoszczepionki w stadach zaka¿onych

Profilaktyka

Czyszczenie i odka¿anie pomieszczeñ po eliminacji zwierz¹t chorych (3% formalina)

Unikanie wprowadzania do stad zwierz¹t pochodz¹cych z terenów, gdzie wystêpuje adenomatoza

Unikanie wspólnych wodopojów

Izolacja zwierz¹t zdrowych od podejrzanych

Choroby uk³adu nerwowego

Listerioza, Choroba skokowa, Choroba k³usowa,

Choroba bornaska, Choroba visna, Diplokokoza,

Listerioza

Inne nazwy:

(³ac.) listeriosis

(ang.) listeriosis

(ang.) circling disease

(ros.) listerioz

Etiologia

Czynnik przyczynowy:

Listeria monocytogenes

gram dodatnia

pa³eczka

hodowana na pod³o¿ach z krwi¹ w warunkach tlenowych lub mikroaerofilnych

hemolizyna

warunkowo chorobotwórcza

OpornoϾ:

Bardzo du¿a:

warunki œrodowiska zewnêtrznego (wysuszony ka³: kilka lat)

wahania temperatury: -0,4°C do 45°C

wahania pH: 4,5 -9,6

ród³a i przenoszenie:

ród³a:

Nosiciele

Chore zwierzêta

Przenoszenie:

Drog¹ pokarmow¹ ?

Œródmacicznie,

Z mlekiem (jagniêta)

Zachorowania i œmiertelnoœæ:

Dodatkowe czynniki usposabiaj¹ce:

Nieprawid³owa dieta (KISZONKI)

Stany zapalne przewodu pokarmowego

Inwazje paso¿ytnicze

Stres

Wspó³czynnik œmiertelnoœci: 100% (p. nerwowa)

L. monocytogenes mo¿e uzjadliwiaæ siê poprzez pasa¿e przez zwierzêta wra¿liwe ? wywo³uje chorobê u zwierz¹t w dobrej kondycji bez wspó³dzia³ania czynników usposabiaj¹cych (najpierw choruj¹ osobniki s³absze, potem w dobrej kondycji)

Postacie choroby

Postaæ posocznicowa: kilkutygodniowe jagniêta

Postaæ nerwowa: zwierzêta w ka¿dym wieku

Postaæ poronna

(Postaæ oczna)

Objawy kliniczne

Postaæ posocznicowa:

Utrata apetytu

Osowia³oœæ

Wzrost ciep³oty cia³a

Os³abienie

Z regu³y koñczy siê œmierci¹

Objawy kliniczne

2. Postaæ nerwowa:

Objawy j.w.

Krwotoczne zapalenie spojówek

Zgrzytanie zêbami

Pora¿enie jednej/obu ma³¿owin usznych

Depresja

Obni¿enie reaktywnoœci

Zaburzenia koordynacji

Ruchy mane¿owe

Parcie na przeszkody

Drgawki

Pora¿enie miêœni g³owy i szyi

Opisthotonus

Zaleganie

Objawy kliniczne, c.d.

Postaæ poronna:

ronienie

rodzenie s³abo ¿ywotnych jagni¹t

zatrzymanie ³o¿yska

zapalenie wymienia (zaka¿enie jagni¹t ss¹cych i produktów z mleka)

(Postaæ oczna):

królicze oczy” - spojówka zaczerwieniona, obrzêk³a, pokryta wydzielin¹ œluzowo-ropn¹ i zaczerwieniona rogówka

Zmiany anatomopatologiczne

WyraŸnie zaznaczonych zmian - brak

Spojówki: zapalenie

P³uca i drogi oddechowe: nie¿ytowe zapalenie

Worek osierdziowy: p³yn wysiêkowy

Miêsieñ sercowy: zwyrodnienie i wybroczyny pod nasierdziem, ogniskowe zmiany nekrotyczne

W¹troba: zwyrodnienie i ogniskowe zmiany nekrotyczne

Zmiany anatomopatologiczne c.d.

Przekrwienie opon mózgu

Mózg, rdzeñ krêgowy, mó¿d¿ek: oko³onaczyniowe nacieki monocytarne i ogniska ropne.

£o¿ysko i macica: zapalenie

Charakterystyczne (u poronionych p³odów):

ma³e, ¿ó³te ogniska martwicy w w¹trobie

nad¿erki w trawieñcu

Rozpoznanie

Wywiad (kiszonki, sezonowoϾ)

Objawy kliniczne

Zmiany sekcyjne

Badanie bakteriologiczne - izolacja L. monocytogenes

Badanie histopatologiczne - nacieki i mikroropnie

Rozpoznanie ró¿nicowe

Zatrucie ci¹¿owe

Rozmiêkanie mózgu

Wœcieklizna

Postêpowanie

Choroba zwalczana z urzêdu

i podlegaj¹ca obowi¹zkowi zg³aszania

Zmiana diety:

kiszonki- NIE

siano i pasze treœciwe - TAK

Antybiotyk z wyboru:

penicylina prokainowa

penicylina prokainowa z debecylin¹

Profilaktyka

W Polsce: szczepionka Listeriovac

Uodparnianie od 3 miesi¹ca ¿ycia

Zagrody zagro¿one

Podawanie dwukrotne (co 14 dni)

Podskórnie 5 ml.

Zagro¿enie dla zdrowia cz³owieka

Zaka¿enie drog¹ pokarmow¹ (sery)

Objawy:

Gor¹czka

Ból g³owy

Nudnoœci i wymioty

Zapalenie opon mózgowych

Posocznica

Zapalenie wsierdzia

Ropnie miejscowe

Poronienia

Zmiany skórne o charakterze krostkowym i grudkowym

Zapalenie spojówek

Powszechne bezobjawowe nosicielstwo i siewstwo

Choroba skokowa

Inne nazwy:

enzootyczne zapalenie mózgu

kleszczowe zapalenie mózgu

(³ac.) encephalomyelitis ovis

(ang.) louping ill

(ros.) wirusnaja wiertiaczka owiec

Etiologia

Wirus choroby skokowej:

Rodzaj: Flavivirus

spokrewniony antygenowo z wirusem kleszczowego zapalenia mózgu u ludzi

OpornoϾ wirusa choroby skokowej

Ma³a:

czynniki œrodowiska zewnêtrznego

temperatura powy¿ej 58°C

roztwory:

NaOH

fenol

Gatunki wra¿liwe

Owce

Byd³a

Kozy

Œwinie

Cz³owiek!

Zachorowalnoœæ i œmiertelnoœæ

Choroba sezonowa:

kwiecieñ-maj

sierpieñ-wrzesieñ

Wspó³czynnik zachorowalnoœci: 5-60%

Wspó³czynnik œmiertelnoœci: 4-60%

OdpornoϾ:

Po przechorowaniu/zaka¿eniach latentnych d³ugotrwa³a odpornoœæ

ród³o i przenoszenie

ród³o: chore zwierzêta

krew

mleko owiec (jagniêta ss¹ce siê nie zara¿aj¹!)

Rezerwuar:

kleszcze

jelenie, sarny,

dzikie ptaki

Przenoszenie:

kleszcze: np.. Ixodes ricinus

drog¹ kropelkow¹

Patogeneza

Wnikniêcie ? namna¿anie w regionalnych wêz³ach ch³onnych ? krwiobieg ? wiremia ? OUN

Objawy kliniczne

Nasilenie objawów zale¿y od stopnia uszkodzenia

Dwufazowa gor¹czka:

Po 2-4 dniach:

temp. do 42°C

utrata apetytu

os³abienie

Po 7 dniach:

znaczna poprawa stanu ogólnego

wirus znika z krwi

Objawy c.d.

Drugi skok: namno¿enie wirusa w OUN

ponowny wzrost temperatury

objawy nerwowe:

odstawanie od stada

sztywny chód i napiête miêœnie: ruchy skacz¹ce („potykanie siê”, koñczyny tylne s¹ wleczone a nastêpnie podci¹gane)

dr¿enie miêœni okolicy g³owy, szyi i tu³owia

niedow³ady i pora¿enia

wpadanie na przeszkody

parcie na œcianê

ruchy przymusowe - p³ywackie

Objawy c.d.

Przebieg nadostry: œmieræ w ci¹gu 24h

Przebieg ciê¿ki: padniêcia w ci¹gu 2-10 dni

Przebieg lekki: samowyleczenie w ci¹gu 2-3 tygodni.

Mo¿liwe nawroty choroby

Zmiany anatomopatologiczne

Brak typowych zmian makroskopowych

Zmiany mikroskopowe:

zapalenie opon mózgowych

nacieki oko³onaczyniowe komórek jednoj¹drzastych

Rozpoznanie:

Wywiad

Sytuacja epizootyczna

Objawy

Potwierdzenie:

Badanie serologiczne

odczyn seroneutralizacji

Próby biologiczne

domózgowe zaka¿anie myszy rozcierem z mózgu

Rozpoznanie ró¿nicowe

Choroba k³usowa

Choroba bornaska

Listerioza

Wœcieklizna

Rozmiêkanie mózgu

Zatrucie ci¹¿owe

Zatrucie roœlinami

Niedobór wapnia

Niedobór miedzi

Ropnie rdzenia krêgowego

Cenuroza

Postêpowanie

Kraje, w których choroba nie wystêpuje:

eliminacja chorych osobników

Kraje, w których choroba wystêpuje:

trankwilizery

izolacja chorych zwierz¹t

umieszczenie w miejscach zaciemnionych

Profilaktyka:

szczepionki zabite

termin: póŸna jesieñ albo wczesna wiosna (przed uaktywnieniem kleszczy)

g³ównie jarki remontowe

akarycydy

Zagro¿enie dla zdrowia cz³owieka

Zaka¿enie g³ównie drog¹ kropelkow¹

Objawy:

Lekka grypa

Lekkie zapalenie opon mózgowych

Zwykle pe³ne wyleczenie, ale zdarzaj¹ siê przypadki œmierci lub czêœciowego upoœledzenia funkcji uk³adu nerwowego.

Choroba k³usowa

Inne nazwy:

Trzêsawka owiec

K³usawka

(³ac.) paraplegia enzootica

(ang.) scrapie

(ros.) poczesucha owiec

Etiologia

Priony - infekcyjne bia³ka, wystêpuj¹ce powszechnie w ka¿dym organizmie i ca³kowicie niegroŸne. Jest sk³adnikiem otoczek komórek nerwowych oraz bia³ych cia³ek krwi - limfocytów. Dopiero w sytuacji, gdy zmieniaj¹ one swoj¹ naturaln¹ konformacjê, staj¹ siê bia³kiem prionowym infekcyjnym.

PrP: (prion protein) bia³ka b³onowe wystêpuj¹ce normalnie w komórkach nerwowych

PrPsc: forma chorobotwórcza, nieprawid³owo sfa³dowana, maj¹ca zdolnoœæ przekszta³cania:

PrP ? PrPsc

Opornoœæ prionów:

PrPsc jest nierozpuszczalne, zaczyna odk³adaæ siê na neuronach i powoduje zaburzenia w pracy uk³adu nerwowego. Bia³ka te s¹ zazwyczaj odporne na standardowe warunki sterylizacji, przez co niebezpieczeñstwo zaka¿enia jest bardzo du¿e.

ród³o zaka¿enia i przenoszenie

ród³o:

Chore zwierzêta

Przenoszenie:

Drog¹ pionow¹:

z matki na p³ód/m³ode

Drog¹ poziom¹:

przez uk³ad pokarmowy

(³o¿yska, m¹czki)

Patogeneza

Zaka¿enie alimentare ? komórki uk³adu siateczkowo-œródb³onkowego (migda³ki, wêz³y ch³onne zagard³owe, jelita) ? œledziona ? w³ókna nerwowe ? OUN

Brak odczynu zapalnego

Brak odpowiedzi uk³adu immunologicznego

Priony obecne w:

mózgu,

rdzeniu krêgowym,

œledzionie,

wêz³ach ch³onnych,

tkance jelit.

Objawy kliniczne

Inkubacja: 6 miesiêcy - 4 lata

Objawy:

Nadmierna reaktywnoœæ na bodŸce

Bezcelowe ruchy g³ow¹

Drgawki uszu

Agresja

Œwi¹d (uszkodzenia skóry, utrata we³ny)

Brak koordynacji ruchów

Koguci chód i podci¹ganie tylnych koñczyn

SennoϾ

Utrata równowagi

Konwulsje

Dr¿¹cy g³os

Objawy kliniczne, c.d.

Czas trwania choroby: kilka tygodni - kilka miesiêcy ? œmieræ

Okresy remisji

Zmiany anatomopatologiczne

Brak typowych zmian makroskopowych

Substancja szara mózgu i rdzenia:

Zmiany zwyrodnieniowe

Wakuolizacja

Oko³onaczyniowe nacieki limfocytarne

Rozpoznanie

Sytuacja epizootyczna

Zmiany histopatologiczne (brak nie wyklucza choroby)

Objawy kliniczne ?

Rozpoznanie ró¿nicowe

Choroba skokowa

Inwazje paso¿ytów zewnêtrznych

Zatrucie ci¹¿owe

Nadwra¿liwoœæ na œwiat³o

Choroba Aujeszky'ego

Zatrucie roœlinami, np.. ³ubinem

Postêpowanie

Choroba zwalczana z urzêdu

i podlegaj¹ca obowi¹zkowi zg³aszania

Wybijanie osobników, linii, stad i wszystkich osobników maj¹cych kontakt ze zwierzêtami chorymi.

Scrapie - choroba k³usowa

Choroba visna

Inne nazwy:

Wisna

(³ac.) pneumonia interstitialis progressiva

(ang.) progressive pneumonia

(ang.) visna

Etiologia

Nieonkogenny retrowirus owiec

Podrodzina: Lentivirinae

OpornoϾ wirusa:

Ma³a opornoœæ:

Eter

Temperatura powy¿ej 56?C

pH poni¿ej 4.2

Gatunki wra¿liwe:

Owce

Kozy

Œmiertelnoœæ:

Wspó³czynnik œmiertelnoœci: 100%

ród³a zarazka i przenoszenie

ród³a:

Bezobjawowi nosiciele

Chore zwierzêta

Przenoszenie:

Kontakt bezpoœredni

Drog¹ œródmaciczn¹

W trakcie porodu

Drog¹ laktogenn¹

Patogeneza

Wnikniêcie ? monocyty i makrofagi ? wbudowanie w genom ? permanentna ekspresja bia³ek wirusowych na powierzchni ? ci¹g³a stymulacja uk³adu immunologicznego ? hiperplazja limfocytów ? nacieki limfocytarne wokó³ makrofagów w oponach i substancji bia³ej mózgu.

Objawy kliniczne

Rozwój powolny i skryty

Odstawanie od stada

Zaburzenia chodu:

Nadmierna ekspresja ruchów

Potykanie siê

Upadanie

Dr¿enie miêœni twarzowych

Przekrêcanie g³owy

Opieranie siê na stawach skokowych - upoœledzone prostowanie koñczyn

Wymiê:

Równomiernie twarde

Strzyki miêkkie i obwis³e

Niewielka iloϾ mleka

Okresy remisji

Zmiany anatomopatologiczne

Preparaty histopatologiczne:

Substancja bia³a mózgu i rdzenia:

Demielinizacyjne zapalenie

Nacieki limfocytów i makrofagów

Rozpoznanie

Wywiad

Sytuacja epizootyczna

Objawy klinieczne

Badanie histopatologiczne

Badanie serologiczne:

Odczyn precypitacji w ¿elu agarozowym

ELISA

Rozpoznanie¿nicowe

Inne choroby OUN

Postêpowanie

Choroba zwalczana z urzêdu

i podlegaj¹ca obowi¹zkowi zg³aszania

(dawna lista B OIE)

Likwidacja osobników chorych i ca³ych linii

Coroczne badanie serologiczne i likwidacja osobników pozytywnych (wraz z przychówkiem)

Stado uznaje siê za wolne po uzyskaniu dwóch ujemnych wyników badañ w odstêpie 1 roku.

Choroba bornaska

Inne nazwy:

(³ac.) polynecephalomyelitis non purulenta infectiosa

(ang.) Borna disease

(ros.) bornaskaja bolezñ

Etiologia

Nie zaklasyfikowany do ¿adnej grupy

Wirus BDV (Borna disease virus)

Neurotropowy

Jeden typ antygenowy

Szczepy mog¹¿niæ siê zjadliwoœci¹

OdpornoϾ wirusa BDV

Du¿a:

czynniki œrodowiska zewnêtrznego (wysuszony: 1-3 lata, woda: 1 miesi¹c, rozk³adaj¹cy siê mocz: do 3 tygodni)

Temperatura (powy¿ej 70°C - 10 minut)

Ma³a:

Formalina 1%

Preparaty chlorowe

Gatunki wra¿liwe:

Owce

Konie

Króliki

Koty

Sarny

Zachorowalnoœæ i œmiertelnoœæ:

Wspó³czynnik zachorowalnoœci: 0,5-5%

Wspó³czynnik œmiertelnoœci: 90-100%

ród³a i przenoszenie:

ród³a:

Chore zwierzêta:

Wydzielina z nosa

Œlina

Mocz

Mleko

Przenoszenie:

Drog¹ inhalacyjn¹

Patogeneza:

Brama wejœcia (b³ony œluzowe górnych dróg oddechowych) ? obwodowe w³ókna nerwowe ? OUN ? obwodowe w³ókna nerwowe ? rozejœcie po ca³ym organizmie

Atak na uk³ad limbiczny:

pobieranie pokarmu i wody

reakcje obronne

popêd p³ciowy

analiza i integracja bodŸców

ze œrodowiska zewnêtrznego (Rys. 16)?

Objawy kliniczne

Inkubacja: 4-6 miesiêcy

Zmiany w zachowaniu: agresja lub obojêtnoœæ

Zaburzenia œwiadomoœci: depresja na przemian z podnieceniem

Odstawanie od stada

Zmniejszone ³aknienie

Pora¿enie gard³a i jêzyka - upoœledzenie pobierania pokarmu

Objawy kliniczne, c.d.

Nadwra¿liwoœæ na bodŸce dotykowe

OpóŸniona reakcja na bodŸce akustyczne

Parcie do przodu

Ruchy mane¿owe

Wpadanie na przeszkody

Zaleganie z zanikiem odruchów miêœniowych i Ÿrenicowego

Œmieræ w ci¹gu 1-3 tygodni

Zmiany anatomopatologiczne

Brak charakterystycznych zmian makroskopowych

Badanie histologiczne (opuszki wêchowe, róg Ammona, istota szara):

Obraz nieropnego zapalenia mózgu i rdzenia - oko³onaczyniowe nacieki limfocytarne

Kwasoch³onne cia³ka wtrêtowe wewn¹trzj¹drowe Joest-Degena

Rozpoznanie

Wywiad

Sytuacja epizootyczna

Objawy kliniczne

Badanie histopatologiczne

Próba biologiczna (króliki)

Badanie serologiczne: test immunofluorescencji

Rozpoznanie ró¿nicowe:

Listerioza

Diplokokoza

Wœcieklizna

Postêpowanie

Polska:

Likwidacja zwierz¹t chorych

Profilaktyki swoistej nie stosuje siê

Tereny, na których choroba wystêpuje:

Leczenie objawowe cennych sztuk (mo¿liwoœæ samowyleczenia)

Profilaktyka swoista: lapinizowana szczepionka

Zagro¿enie dla zdrowia cz³owieka

Mo¿liwy zwi¹zek pomiêdzy BDV a chorobami psychicznymi u ludzi

Przenoszenie:

kontakt bezpoœredni

droga inhalacyjna

Dezynteria jagni¹t,biegunka jagni¹t,dysenteria agnorum,lamb dysentery

Ostre zapalenie jelit z ciê¿ko przebiegaj¹c¹ krwotoczn¹ biegunk¹ najczêœciej wystêpuj¹ce u kilkudniowych jagni¹t.

Œmiertelnoœæ wœród chorych do 100%

Etiologia

Laseczki Clostridium perfringens typu B, produkujace toksyny á, â i å.

Ubikwitarnie w glebie i w przewodzie pokarmowym zwierz¹t zdrowych

Zarodniki Cl.perfringens charakteryzuj¹ siê d³ug¹ prze¿ywalnoœci¹ w glebie

Epizootiologia

G³ównie w Europie, Azji Centralnej i Pd Afryce

W Australii i Ameryce Pó³nocnej zaka¿enia Clostridium perfringens typu C

Najbardziej wra¿liwe 1-4 dniowe jagniêta

Zaka¿enie drog¹ pokarmow¹ - zaka¿ona gleba, zanieczyszczone wymiê

Najwiêksze nasilenie w ch³odnych porach roku

Zaka¿eniu sprzyja du¿e zagêszczenie maciorek w zanieczyszczonych zarazkami pomieszczeniach porodowych

Szczególnie zagro¿one jagnieta karmione preparatami mlekozastêpczymi

Patogeneza

C. perfringens typu B namna¿a siê w przewodzie pokarmowym produkuj¹c â toksynê nekrotyzuj¹c¹ nab³onek jelitowy

Krwotoczne zapalenie b³ony œluzowej z owrzodzeniemi

â toksyna jest wra¿liwa na dzia³anie trypsyny

Bia³ka i polisacharydy œciany komorkowej oraz toksyny klostridiów powoduja pojawienie siê przeciwcia³ ochronnych. Poziom specyficznych IgG dodatnio koreluje ze stanem odpornoœci przeciwko tym zaka¿eniom

Objawy kliniczne

Przebieg nadostry -nag³e padniêcia 1-4 dniowych jagni¹t

Przebieg ostry - utrata chêci do ssania, wodnista biegunka z domieszk¹ krwi, ³ukowato wygiêty grzbiet, przeciagania, ¿alosne pobekiwania, trudnoœci w poruszaniu siê, szeroko rozstawione i ugiête w stawach kñczyny, ka³ oddawany w b olesnym napiêciu, po 24 godzinach zalegania, œpi¹czka i œmieræ

Przebieg przewlek³y - utrata chêci do ssania, bolesnoœæ brzucha

Zmiany sekcyjne

Zw³oki pobrudzone ka³em, szczególnie w okolicach odbytu

Krwotoczne zapalenie jelit z owrzodzeniem œluzówki

Jelita zapalnie zmienione - purpurowe

Jama otrzewnowa wype³niona p³ynem surowiczym

Wybroczyny pod wsierdziem i nasierdziem

Rozpoznawanie

Krwotoczna biegunka

Wiek chorego jagniêcia - bardzo m³ode

Zmiany sekcyjne

Badanie bakteriologiczne - materialem sa chorobowo zmienione odcinki jelit

W barwionych rozmazach treœci jelit G+ laseczki

W filtratach - toksyna

Postêpowanie

Immunoterapia i immunoprofilaktyka najczêœciej przy u¿yciu toksoidów, zawiesin bakteryjnych i surowic odpornoœciowych.

Gwa³towny przebieg czêsto niweczy próby leczenia.

Zalecane jest podawanie swoistej surowicy anty C. perfringens i penicyliny

Postêpowanie

Przy wybuchu choroby wszystkie ciê¿arne matki poddaæ szczepieniu interwencyjnemu w celu - podnosi to swoist¹ wartoœæ ochronn¹ siary

Np. Clopervac C, w dawce 5 ml s.c.

Pierwsze 2 tygodnie choroby, przed rozwiniêciem siê odpornoœci poszczepiennej, wszystkim jagniêtom, szczególnie noworodkom podaæ surowice antytoksyczna w dawce 2 - 4 ml s.c.

Alternatywnie - penicylina krystaliczna z prokainowa w dawce 30 000 - 50 000 j.m./kg m.c. lub amoksycylina o przedlu¿onym dzia³aniu w dawce 15 mg/kg m.c. ewentualnie kilkakrotnie powtórzone

Postêpowanie

Leczenie objawowe:

Zapobieganie odwodnieniu poprzez podanie:

p³ynów wieloelektrolitowych - 100 ml

glukozy 5% - 50 ml

Wspomaganie kr¹¿enia - kardiamid z kofein¹ 0,5 ml s.c.

Immunoprofilaktyka

Szczepienie jarek: Clopervac C dwukrotnie w odstêpie 1 miesi¹ca, w ten sposób aby druga dawka zosta³a podana na 2 - 3 tygodnie przed porodem

Corocznie dawka przypominaj¹ca na 1 - 2 tygodnie przed porodem

Postepowanie nieswoiste

Coroczna dezynfekcja 2 % formalin¹

Przestrzeganie optimum zoohigienicznego

Beztlenowcowa enterotoksemia owiecChoroba miêkkiej nerkiEnterotoxaemia anaerobica ovisPulpy kidney disease (overeating disease)

Ostro przebiegaj¹ca toksemia owiec z biegunk¹, konwulsjami i niedow³adami

Etiologia

Czynnikiem wywo³uj¹cym jest toksyna epsilon Clostridium perfringens typu D.

C.perfringens typu D wystêpuje w przewodzie pokarmowym wielu gatunków prze¿uwaczy.

Dosyæ oporna na dzia³anie czynników œrodowiska zewnêtrznego - w ziemi prze¿ywa oko³o 12 m-cy.

Clostridium perfringens typu D

Epizootiologia

Choroba wystêpuj¹ca wszêdzie tam gdzie utrzymywane s¹ owce, zarówno stada reprodukcyjne jak i rzeŸne

Ok. 50% nosicielami

Ok.. 90% posiada swoiste przeciwcia³a

ZachorowalnoϾ ok.. 10%

Œmiertelnoœæ prawie 100 %

Epizootiologia

Najbardziej wra¿liwe jagniêta w wieku 3 - 10 tydzieñ

Choroba po 5 - 14 dniach od wyjscia na pastwiska

Równie¿ w dobrej kondycji ¿ywione pasz¹ wysokobia³kowa i wysoko energetyczn¹

Mo¿liwoœæ zachorowania do 10 m-ca ¿ycia

U opasów przy przejœciu na intesywne ¿ywienie

Patogeneza

Powolny pasa¿ treœci pokarmowej

(zbyt nag³e przejœcie na œruty po odsadzeniu, zbyt du¿o mleka oseski)

sprzyja namna¿aniu C. perfringens

i wzrostowi stê¿enia oraz kumulacje toksyn

Patogeneza

Toksyna å (epsilon):

Wywo³uje biegunke zwiêkszaj¹c przepuszczalnoœæ œluzówki

Dzia³a depresyjnie na CUN

P³yn przesiêkowy w przestrzeniach miêdzykomórkowych i oko³onaczyniowych serca, p³uc i mózgu

Objawy kliniczne

Przebieg nadostry

Padniêcia w ci¹gu 2 - 12 godzin bez uprzednich objawów

Rzadziej - brak laknienia, ziewanie, otêpienie, depresja

Przebieg ostry

Padniêcia poprzedzone podnieceniem, ataksj¹, drgawkami, pienistym wyp³ywem z jamy ustnej

Przebieg przewlek³y

Biegunka, ruchy mane¿owe, parcie na przeszkody, zaleganie z odchylona g³ow¹

Œmierc wœród konwulsji poprzedzona krotkim okresem comy

Objawy kliniczne

Doros³e owce:

Odstawanie od stada

Ataksja

P³ytkie oddechy

Nadmierne œlinienie

Dr¿enia i drgawki

Œlinienie

Wysoki poziom cukru we krwi (8 - 10 moli/l

glukozuria

Objawy kliniczne - kozy

Biegunka

Forma nadostra - padniecia w ciagu 2 dni, wysoka temperatura do 40,5 - 41 ° C, drgawki

Forma ostra - do 4 dni

Forma przewlek³a - kilka tygodni, okresowa biegunka, kacheksja, anemia

Sekcja

Brak typowych zmian

W formie ostrej wszechobecne wybroczyny (w worku osierdziowym du¿a iloœæ ¿ó³tawego p³ynu)

Skóra szybko po œmierci sinieje (we³na jest ³atwo usuwalna)

Po œmierci bardzo szybkie rozmiêkanie nerek (autoliza), st¹d nazwa choroby. Zmiana ta wystêpuje przede wszystkim u owiec.

Rozponanie

Rozpoznanie bakteriologiczne

Materia³ pobrany nie póŸniej ni¿ w 12 godzin po œmierci

Badania hodowlane

Równolegle szukanie laseczek G+ w barwionych preparatach mazanych

Toksyne epsilon wykrywa siê testem ELISA lub ON na myszkach

Rozpoznanie bakteriologiczne

Wykluczanie pasterellozy

Wykluczanie sepsy Haemophilus somnus

Badania biochemiczne

Wykluczenie :

Hipomagnezemii

Hipokalcemi

Ketonurii

Martwicy kory mózgu (brak hiperglikemii i glukozurii)

Postêpowanie

Leczenie podstawowe

U owiec nieskuteczny przy szybkim przebiegu

U kóz antytoksyna przeciw t. epsilon w dawce po 25 ml 2 x dziennie razem z sulfodimidyn¹ p.o. 220 mg/kg m.c. lub mieszniny penicyliny krystalicznej z prokainow¹ po 15 000 j.m./kg m.c.

Postêpowanie

Leczenie uzupe³niaj¹ce

40 % glukoza i.v. w dawce 25 - 50 ml na sztukê

Kardiamid z kofein¹ 2 - 7 ml na sztukê

U jagni¹t zmniejszanie dawki pokarmu wysokobia³kowego

Immunoprofilaktyka

Po wybuchu choroby

Jagniêta bez odpornoœci siarowej maja podawany toksoid i antysurowicê

Po miesi¹cu ponownie toksoid

Jagniêta ss¹ce w wieku 4 - 10 tygodni toksoidem i powtarza po miesi¹cu

Jarki szczepi siê nastepnie co 6 miesiecy

Immunoprofilaktyka

Rejony enzootycznie zagro¿one

I etap - szczepi siê ma³¹ grupê

II etap - je¿eli dobra tolerancja, resztê stada

PERVAC

Szczepionka przeciw enterotoksemii beztlenowcowej owiec (choroba miêkkiej nerki). Jest to bulionowa hodowla toksynogennych szczepów Clostridium perfringens typ D, wysoko immunogennych, inaktywowana formaldehydem i adsorbowana na wodorotlenku glinowym /10%/

PERVAC

Szczepionka stymuluje wytwarzanie wysokiej koncentracji przeciwcia³ antytoksycznych we krwi uodpornianych owiec ciê¿arnych /przekazywanych potomstwu z siara/, a tak¿e we krwi jagni¹t zaszczepionych w wieku podatnoœci na zachorowanie tj. powy¿ej 3 tygodnia ¿ycia. Preparat cechuje wysoka immunogennoœæ.

PERVAC

Szczepionka s³u¿y do szczepieñ przede wszystkim owiec ciê¿arnych i wyj¹tkowo jagni¹t powy¿ej 7 tygodnia ¿ycia. Jagniêta nale¿y szczepiæ przed okresem szczególnego zagro¿enia enterotoksemia tj. przed rozpoczêciem tuczu, wypasem na pastwiskach z bujna roœlinnoœci¹ itp.

Owce ciê¿arne - na 3-4 tygodnie przed spodziewanym porodem szczepiæ jednokrotnie dawka 10 ml podskórnie, w okolicy szyi /nie wolno szczepiæ w udo!/.Jagniêta - w wieku powy¿ej 7 tygodni szczepiæ dwukrotnie podskórnie,w okolicy szyi, w odstêpie 6 tygodni: pierwsza dawka 4 ml,druga dawka 5 ml.

CLOSTRIVAX

Szczepionkê podaje siê podskórnie w dawkach 5 ml dla byd³a i 3 ml dla owiec. Zaleca siê szczepienie w okresie zasuszenia lub niskiej mlecznoœci. Szczepionkê dok³adnie wstrz¹sn¹æ przed u¿yciem. Dok³adnie odkaziæ miejsce wstrzykniêcia. U¿ywaæ ja³owych igie³ i strzykawek. Przed u¿yciem powoli ogrzaæ szczepionkê do temperatury pokojowej.

CLOSTRIVAX Szczepionka dla byd³a i owiec przeciwko chorobom wywo³anym przez drobnoustroje z rodzaju Clostridium.

Jedna dawka szczepionki - 3 ml - zawiera nie mniej ni¿:

CLOSTRIVAX

jest wielowa¿n¹ szczepionk¹ zawieraj¹c¹ inaktywowane kultury bakteryjne i inaktywowane toksyny adsorbowane wodorotlenkiem glinu. Zabezpiecza przed enterotoksemi¹ byd³a i owiec (chorob¹ miêkkiej nerki u owiec), dyzenteri¹ jagni¹t, zakaŸnym martwicowym zapaleniem jelit, zakaŸn¹ martwic¹ ogniskow¹ w¹troby, szelestnic¹, obrzêkiem z³oœliwym, hemoglobinuri¹ zakaŸn¹ i tê¿cem.

Szczepionka podana po raz pierwszy powoduje widoczny wzrost poziomu przeciwcia³ po dwóch tygodniach, natomiast drugie szczepienie (wykonane w odpowiednim czasie) powoduje dalszy jego wzrost. Poziom przeciwcia³ utrzymuje siê a¿ do oko³o jednego roku.

U zwierz¹t nadwra¿liwych mo¿e wyst¹piæ sporadycznie reakcja alergiczna. W takim przypadku podaæ œrodki o dzia³aniu przeciwhistaminowym. Stosowanie szczepionki w okresie laktacji spowodowaæ mo¿e przejœciowy spadek mlecznoœci.

Program szczepienia

Owce: program podstawowy: dwukrotne szczepienie w odstêpie 4 tygodni.

- Maciorki: 2-4 tygodni przed ka¿dym wykotem.

- Jagniêta od owiec szczepionych: dwukrotne szczepienia w odstêpie 4 tygodni (pierwsze szczepienie miêdzy 8-10 tygodniem ¿ycia).

- Jagniêta od owiec nie szczepionych: dwukrotne szczepienie w odstêpie 4 tygodni (pierwsze szczepienie miêdzy 2-3 tygodniem ¿ycia).

ZakaŸne martwicowe zapalenie watrobyhepatitis infectiosa necrotica

Etiologia

Laseczka Clostridium novyi typu B

Prewód pokarmowy prze¿uwaczy nosicieli

Na skórze zwierz¹t

Nieaktywna mo¿e przebywaæ w w¹trobie, w stanie latencji nawet 9 m-cy

Zarodniki bardzo oporne na dzia³anie œrodków dezynfekcyjnych (dobrze dzia³aj¹ utleniacze)

Etiologia

Clostridium novyi B jest du¿¹ laseczk¹, nawet 20 µm, z zarodnikiem owalnym, podbiegunowo u³o¿onym w komórce.

Jest bezwzglêdnym beztlenowcem, st¹d do rozwoju wymaga œrodowisk silnie zredukowanych, nawet bez œladu tlenu

Niewytwarzanie dysmutaz i katalazy determinuje wra¿liwoœæ zarazka na toksyczny dla niego wp³yw nadtlenków

W pod³o¿u agarowym tworzy nieregularne kolonie z rozga³êzieniami.

Etiologia

C. novyi B fermentuje najczêœciej glukozê, maltozê i mannozê

Pozbawiony aktywnoœci enzymatycznej wobec laktozy, mannitu, sacharozy, glicerolu i salicyny

Przewa¿nie redukuje azotany do azotynów

Nigdy nie produkuje indolu

Wykazuje s³abe w³aœciwoœci proteolityczne

W podlo¿u z lecytyn¹ wytwarza zmêtnienie

Epizootiologia

Wystepuje wszêdzie tam gdzie utrzymywane s¹ owce a jednoczeœnie wystêpuj¹ przywry. W Polsce opisana po raz pierwszy w 1976 r.

Najczêœciej latem i wczesna jesieni¹

W nasileniu wystepuje na terenach motyliczych

Wygasa przy ujemnych temperaturach

ród³em zaka¿enia przede wszystkim nosiciele ale tak¿e dziko ¿yj¹ce i ptaki

Patogeneza

C. novyi namna¿aja siê w czêœciach zmartwicowanej przez przywry w¹troby i wytwarzaja toksyny

G³ówna rolê odgrywa letalna i martwicotwórcza toksyna á (alfa), polipeptyd o ciê¿arze molekularnym 132 000

Objawy kliniczne

Nag³e padniêcia bez objawów zwiastunowych b¹dŸ s¹ one s³abo wyra¿one

Odstawanie od stada

Szybkie i p³ytkie oddechy

Temperatura 40 - 41 ° C

Przeczulica skóry

Zalegania i œmieræ

Sekcja

Szybki rozk³ad zw³ok

Szaro¿ó³te nekrotyczne ogniska w w¹trobie

Powiêkszenie worka osierdziowego

Wybroczyny pod nasierdziem i wsierdziem

Zaciemnienie skóry (pêkajace naczynia wlosowate)

Rozpoznanie

Wywiad

Objawy kliniczne

Sekcja

Badanie bakteriologiczne:

Materia³ - w¹troba i z niej preparaty odciskowe

Izolacja C.novyi B

Stwierdzenie toksyny w w¹trobie, p³ynie otrzewnowym lub zawartoœci jelit (ELISA)

Postêpowanie

Leczenie

Wysokie dawki penicylin - 50 000 j.m./kg m.c. - u owiec dosyæ zawodne ze wzglêdu na szybki przebieg choroby. Faktycznie jednak pierwsze przypadki choroby s¹ wskazaniem do leczenia ca³ego stada, przynajmniej do czasu przeprowadzenia zabezpieczaj¹cych szczepieñ ochronnych

Postêpowanie

Immunoprofilaktyka:

Za pomoca toksoidu C. novyi

Zmniejsza œmiertelnoœæ w ci¹gu 2 tygodni

Szczepienia w odstêpach 4 - 6 tygodniowych na terenach zagro¿onych

W nastêpnych latach tylko jagniêta i sztuki nowowprowadzana

Zaleca siê przeprowadzenie szczepieñ wczesnym latem

Miloxan, Imotoxan, Convexin 8

Postêpowanie

Zmniejszenie populacji œlimaków na pastwiskach - melioracja, nawo¿enie

Higienizacja wypasów

Œrodki moluskacydne: 1 - 2% siarczan miedzi Opryski ziemne), 5% - opryski lotnicze; 1% piêciochlorofenol

Odmotyliczanie - Vermitan 10%,Dorvnix, Zanil, Flukiver 5 - zabieg 2 x, zalecany wiosn¹ i jesieni¹

Postêpowanie

W ten sposób przerywa siê najwa¿niejsze ogniwo predyspozycji - w samym organiŸmie zwierzêcia - wspó³tworzone destrukcyjnym wp³ywem motylicy i toksynotwórczym C. novyi B

Pochodz¹ce z terenów zapowietrzonych owce (nosiciele, siewcy) mog¹ padac w nowym , nieodmotyliczonym stadzie, w którym choroba dotychczas nie wystêpowa³a

Skorelowana z czasem migracji motylicy mo¿liwoœæ zachorowania po 6 tygodniach

Postêpowanie

Opracowanie chirurgiczne

Przemycie 3% roztworem wody utlenionej lub 3% chloramin¹

Je¿eli tu¿ po zauwa¿eniu zmiany poda siê penicyliny lub antybiotyki o szerokim spektrum

Niesterydowe przeciwzapalne 2 x dziennie

Paraszelestnica trawieñca owiec

Bradsot

Bradsot szkocki

Gastromycosis ovis

Braxy

Bradsot (b.angielski, b.nordycki, b. skandynawski)

ZakaŸna lecz niezaraŸliwa toksoinfekcja

Stosunkowo rzadko spotykana

Charakteryzuje j¹ nadzwyczaj ostry przebieg

Zwykle krwotoczny stan zapalny trawieñca (abomasitis haemorhagica)

Sporadycznoœæ zachorowañ w stadzie

Jednoczesne uporczywe utrzymywanie siê padniêæ w stadzie

Epizootiologia

Wybuchy epizootii skorelowane z:

por¹ roku (jesieñ, zima)

okreœlonym pastwiskiem i pasz¹

Rozmiary strat znaczne, do 30% stada

trudnoœci z wygaszaniem ognisk, potrzebna permanentna antybiotykoterapia do czasu przeprowadzenia szczepieñ ochronnych

Epizootiologia

Choroba znana od 1816 roku (Viborg) opisana szczegó³owa przez Nielsena u islandzkich owiec w 1888 r.

Pierwsza nazwa czynnika etiologicznego laseczka bradsotu - Bradsot Bacillus - obecnie, od 1922 r Clostridium septicum

Szczepienia ochronne zainicjowa³ pod koniec XIX wieku Norwego Jensen

Epizootiologia

Zasiêg geograficzny ograniczony

a) warunkami klimatycznymi:

Strefa umiarkowana

Kontynentalna

subarktyczna

b) warunkami meteorologiczno-hodowlanymi

Zachorowania podczas wypasu zwierz¹t na oszronionych pastwiskach

Epizootiologia

Enzootycznie szerzy siê w Europie Pó³nocnej:

Fenoskandia

Wyspy Owcze

Wyspy Szetlandzkie.

Sporadycznie w krajach Europy Œr. Wschodniej - Polska, Rosja, Ukraina ale nawet w krajach Pd Europy - kraje by³ej Jugos³awii, W³ochy.

Wyj¹tkowo na innych kontynentach .

Etiologia

Laseczka septyczna Clostridium septicum (dawniej Vibrion septique, Bacillus oedematis maligni

Wystêpuje w formie smuk³ych komórek u³o¿onych w d³ugie nici

Rozwój zarazka optymalny w temp 37 - 40°C, w odró¿nieniu od C.perfingens (46 - 47°C

Pozbawiony w³aœciwoœci proteolitycznych

Nie wytwarza lecytynazy, indolu i ureazy

Wiêkszoœæ z nich fermentuje laktozê, glukozê i maltozê

Etiologia

O chorobotwórczoœci decyduj¹ 4 toksyny:

á

â

ã

ä

Etiologia

Patogeneza

Chorobe powoduje rozwój C.septicum w œcianie trawieñca

Zarazek dostaje siê tam wraz z karma (zanieczyszczona ziemia)

Sama obecnoœæ C.septicum w przewodzie pokarmowym nie prowadzi do zachorowañ.

Poprzedza je niespecyficzny nie¿yt blony œluzowej trawieñca (predyspozycja), który powstaje jako nastêpstwo skarmiania przemarzniêtej i zaniczyszczonej ziemia karmy.

Dopiero wtedy zarazek mo¿e penetrowaæ uszkodzone dzia³aniem zimna tkanki (odmro¿enia - frost bite), zwykle w okolicy dna trawieñca, rzadziej odŸwiernika, gdzie siê namna¿a (b³ona podœluzowa i warstwa w³aœciwa)

Patogeneza

Wytworzona w nastêpstwie toksyna alfa oddzia³ywuje:

miejscowo:

1. Krwotoczny stan zapalny - abomastitis haemorrhagica

Ogólnie

2. Nag³a œmieræ wœród objawów wstrz¹su

Objawy kliniczne

Choruja owce w ró¿nym wieku, pocz¹wszy od 6 m-ca

Okres inkubacji choroby krótki, trudny do ustalenia

Rozwój toksoinfekcji nadzwyczaj gwa³towny - œmieræ po kilku godzinach

Brak objawów prodromalnych

Przebieg od pocz¹tku bardzo ciê¿ki

Objawy kliniczne

Utrata apetytu

Temperatura 42°C

Stan ogólnej depresji - unika ruchu, le¿y

Szybko pojawiaj¹ siê bóle morzyskowe i meteorismus

Oddechy utrudnione

Z jamy gêbowej i nosa wyciek ¿óltawokrwistego p³ynu

Podobny z pochwy

Obrzêki okolicy g³owy i podgardla

Objawy kliniczne

Objawy czêsto nie czytelne z powodu nag³ych zejœæ - mo¿liwe nawet w czasie 1 godziny

Samowyleczenia tylko w formie podostrej - niezwykle rzadko

Regu³a jest nag³a œmieræ - mors subita

Wyjatkowo w stanie krótkotrwa³ej œpi¹czki - mors comatica

Sekcja

Zw³oki szybko gnij¹

Rozdête równie¿ z powodu podskórnych obrzêków

Wyj¹tkowo galaretowate nacieki w przedniej po³owie cia³a

ObecnoϾ gazu w tkankach i w przewodzie pokarmowym

Miêœnie koloru ciemnobrunatnego bez utraty normalnej konsystencji

W jamach cia³a (brzuch) du¿a iloœæ wysiêku (czerwonawy p³yn ³atwo koaguluj¹cy na powietrzu)

Sekcja

W zawartoœci trawieñca skrzepy krwi (st¹d pochodzi nazwa „choroba krwawych jelit” - bloody guts disease)

B³ona œluzowa trawieñca w obrêbie krzywizny mniejszej i odŸwiernika zawiera liczne wybroczyny, nad¿erki oraz owrzodzenia.

S¹ zapadniête i pokryte nalotem martwicy (0,5 - 5,0 cm)

Nie¿yt w dalszych odcinkach przewodu pokarmowego (ostry w dwunastnicy, przewlek³y jelit cienkich).

Wybroczyny podosierdziowo i w nasierdziu lewej komory serca,

Naczynia krwionoœne œciany trawieñca mog¹ wykazywaæ obraz ostrej zakrzepicy (trombosis acuta)

Rokowanie

Zawsze z³e (b³yskawiczny rozwój toksoinfekcji wyprzedza mo¿liwoœci leczenia)

Prognozowanie losów innych zwierz¹t w stadzie determinowane mo¿liwoœci¹ przeprowadzenia szczepieñ ochronnych, a tak¿e przestrzeganiem rygorów ¿ywieniowych.

Rozpoznanie

Objawy kliniczne i przebieg choroby nie stanowi¹ samoistnie o diagnozie (podobne zaburzenia w innych toksoinfekcjach)

Przydatny obraz sekcyjny

Decyduj¹ce badanie bakteriologiczna stwierdzajace obfity wzrost C. septicum (liczba nie mniejsza ni¿ 30% wszystkich bakterii) wyros³ych z w³aœciwych próbek (p³yn wysiekowy, wycinki trawieñca itp.), pobranych mo¿liwie jak najszybciej poœmierci

Wyosobniony w takich warunkach szczep C. septicum ma znaczn¹ aktywnoœæ toksynogenn¹

( toksyna á zwykle w koncentracji 4 - 16 DLM/ml)

Leczenie i zapobieganie

Je¿eli nie za póŸno to lekiem z wyboru jest penicylina

Najczêœciej jednak w przypadkach podostrych

Po³¹czenie krystalicznej i prokainowej w dawce 20 000 - 50 000 j.m. 1 x dziennie

Niespecyficzna profilaktyka - wielokrotne, co 7 - 10 dni podawanie penicylin, po wyeliminowaniu czynnikow u³atwiaj¹cych zachorowanie

Immunoprofilaktyka

Krajowa szczepionka Closeptivac nawet po 1 x podaniu ( 5 ml/owcê s.c.) stymuluje odpornoœæ hamuj¹c¹ dalsze padniêcia

Specyficzna antytoksyna osi¹ga wtedy we krwi koncetracjê 4 - 16 jedn. antyt./ml.

Postêpowanie

Wa¿ny element walki z enzooti¹, zw³aszcza w kolejnych sezonach to racjonalna dewastacja pad³ych zwierz¹t

Pe³n¹ utylizacjê zapewnia spalenie

Je¿eli zakopanie, to z u¿yciem œrodków niszcz¹cych przetrwalniki (tlenek wapnia, wapno chlorowane, formalina)

Obrzek z³oœliwyoedema malignum

Ostra, o wysokiej œmiertelnoœci ok. 35 - 40 % choroba prze¿uwaczy, koni i œwiñ

Charakterystyczny obrzêk zapalny w miejscu wnikniêcia zarazka

Ogólna toksemia

Etiologia

Najczêœciej u owiec i kóz laseczki Clostridium septicum

Równie¿ C.chauvoei, C.perfirngens, C.novyi typu A, C. sordelli

Epizootiologia

Zwykle w przewodzie pokarmowym ludzi i zwierz¹t

ród³o zaka¿enia ziemia zanieczyszczona zarodnikami

Prze¿ywalnoœæ 3 - 4 lata

Wra¿liwe zwierzêta w ka¿dym wieku

Infekcja przyranna, po urazach w czasie kastracji, strzy¿y, porodach.

Objawy kliniczne

Czas inkubacji od kilku godzin do kilku dni po zaka¿eniu rany

Brak ³aknienia, gor¹czka, miejscowy obrzêk szybko powiêkszaj¹cy siê

Zabarwienie szare, czerwone, ciemnobr¹zowe w zale¿noœci od gatunku Clostridium

Objawy kliniczne

Przy zaka¿eniach C. novyi typu A gaz nie tworzy siê, przy innych tak

Temperatura 41 - 42°C

Os³abienie, dr¿enie i póŸniej sztywnoœæ miêœni

U baranów najczêœciej okolica g³owy - efekt walk

Rany poporodowe - obrzêk sromu, czerwonawy wyciek z pochwy i œmieræ po 24 - 48 godzinach

Sekcja

Skóra nad obrzêkiem ze zmianami zgorzelinowymi

Surowiczy p³yn w tkance podskórnej i tkance ³¹cznej miêdzymiêœniowej

Rozpoznanie

Objawy kliniczne

Sekcja

Badanie bakteriologiczne

Zapobieganie

Przestrzeganie wymogów zoohigienicznych

Szczepionki skojarzone zawieraj¹ce antygeny C. chauvoei i C.septicum

W stanach zagro¿enia - szczepienia wszystkich zwierz¹t przed krwawymi zabiegami

Samice - I szczepienie na 3 tygodnie przed wykotami - odpornoœæ na ca³e ¿ycie i przekazywana droga siarow¹ na potomstwo

Szczepienie owiec <12 m-cy - odpornoœæ krótkotrwa³a

ZakaŸna bezmlecznoœæ owiec i kóz

Definicja :

ZakaŸna bezmlecznoœæ (CA) owiec i kóz jest chorob¹ zakaŸn¹, atakuj¹c¹ zarówno samce jak i samice tych gatunków. Charakteryzuje siê gor¹czk¹, z³ym samopoczuciem, a nastêpnie zapaleniem stawów, keratoconjunctivitis, a w przypadku samic mastitis i bezmlecznoœci¹.

Etiologia:

czynnikiem etiologicznym klasycznej choroby jest Mycoplasma agalactiae, która od izolacji w 1923 roku, zosta³a uznana za g³ówn¹ przyczynê tej choroby. Jednak¿e,okaza³o siê, ¿e zespó³ zakaŸnej bezmlecznoœci (zw³aszcza w kóz) mo¿e byæ równie¿ spowodowany przez kilka innych gatunków mykoplazm, a zw³aszcza M. capricolum capricolum i M. putrefasciens, M. mycoïdes Capri, lub M. mycoïdes mycoïdes. Niektórzy uczeni zalecaj¹ ograniczenie pojêcia "zakaŸnej bezmlecznoœci" do choroby wywo³anej przez M. agalactiae .

OpornoϾ:

Wiele z u¿ywanych rutynowo œrodków dezynfekcyjnych skutecznie unieszkodliwia wspomnian¹ mykoplazmê. Skuteczne œrodki dezynfekcyjne to NaOH 2%, krezol, formalin¹ (1 procent), wêglan sodu (bezwodny 4 procent lub 10 procent krystalicznego z 1 procent detergentu), detergenty.

Kozy wydaj¹ siê byæ bardziej podatne na chorobê ni¿ owce, ale M. agalactiae jest istotnym czynnikiem chorobotwórczym obu gatunków. Wiêkszoœæ ognisk choroby wystêpuje w miesi¹cach letnich i zbiega siê z czasem narodzin jagni¹t i szczytowego laktacji.

ZakaŸna bezmlecznoœæ jest powa¿nym problemem w krajach œródziemnomorskich Europy, w Azji i Afryce Pó³nocnej, w by³ym Zwi¹zku Radzieckim, w Indiach i Pakistanie oraz w krajach Bliskiego Wschodu. Wystêpuje równie¿ w Australii, Po³udniowej Afryce i Ameryce Po³udniowej.

Choroba rozprzestrzenia siê przez spo¿ycie zaka¿onej paszy, wody, mleka lub zaka¿one mleko, mocz, ka³, przez b³on œluzowe nosa i spojówki. Zaka¿enie mo¿e równie¿ nastepowaæ przez bezpoœrednie wniknieciedrobnoustroju przez otwór strzykowy lun przez wdychanie areozolu z zarazkami. Zwierzêta z podklinicznym lub przewlek³ym zaka¿eniem mog¹ stac siê Ÿród³em zarazy przez miesiêcy, mykoplazmy mog¹ przetrwaæ w wymieniowych wêz³ach ch³onnych i uaktywniæ siê podczas nastêpnej laktacji.

Okres inkubacji : Okres inkubacji choroby w naturalnych waha siê miêdzy 7 i 56 dni.

Objawy kliniczne :

Zaka¿enie M. agalactiae wystêpuje u samców i samic owiec i kóz powoduj¹c subkliniczn¹, ³agodn¹, ostr¹, lub chroniczn¹ postaæ choroby. M³ode samice kóz s¹ szczególnie podatne i czêsto wystêpuje u nich ostra postaæ choroby. Po okresie inkubacji (1 do 8 tygodni), pojawia siê przemijaj¹ca gor¹czka i obserwujemy z³e samopoczucie.

Wyrózniamy trzy postacie choroby:

- mastitis

- zapalenie stawów

- keratoconiunktvitis

Postaæ przebiegajaca z mastitis charakteryzuje siê zmian¹ koloru do mleka ¿ó³tej lub zielonkawo- szarawo-niebieskiej. Laktacja zmniejsza siê i ostatecznie zanika. Wymiê ostatecznie staje siê wiotkie, nastêpuje zw³óknienie i zanik.

W zapaleniu wielostawowym , jako pierwszy objaw wystêpuje obrzêk tkanek, zw³aszcza w okolicy stawów, które po pewnym czasie staj¹ siê bolesne, w wyniku czego obserwujemy niezdolnoœæ do kulawiznê. U kóz samców mo¿e to byæ g³ówny objaw choroby.

W postaci zwi¹zanej z keratoconjunctivitis zaka¿enie jest zazwyczaj krótkotrwa³e i dostrzegalne u oko³o 50 procent zaka¿onych zwierz¹t. Stan zapalny mo¿e niekiedy prowadziæ do wtórnych zaka¿eñ, czasami powoduj¹c jednostronny lub obustronny zanim widzenia.

Ronienie zosta³o opisane u chronicznie zaka¿onych zwierz¹t, ale jego patogeneza w przypadku opisywanej jednostki klinicznej nie jest do koñca zrozumia³a.

G³ówne zmiany patologiczne u samic to œródmi¹¿szowe zapalenie tkanki gruczo³owej gruczo³u mlecznego. Jeœli zapalenie staje siê chroniczne, postêpuj¹ce zw³óknienie narz¹du i ostatecznie tkanka gruczo³owa zanika

U samców i samic padaj¹cych w wyniku ostrego zaka¿eniaobserwuje siê objawy posocznicy. Obserwuje siê tak¿e obrzêki stawów, zw³aszcza nadgarstkowych. Jamy stawowe s¹ wype³nione mêtnym, krwistym p³ynem. Stan zapalny rogówki i spojówek mo¿e prowadziæ do zmêtnienia rogówki, jej owrzodzenia i perforacji.

Ekonomiczny wp³yw choroby polega na wysokiej zachorowalnoœci i wynikaj¹cych st¹d strat w produkcji mleka i miêsa, a nie w œmiertelnoœci. Najwiêksz¹ liczbê przypadków notuje siêw okresie wykotów, gdy przypada szczyt laktacji. W wiêkszoœci ognisk CA, œmiertelnoœæ jest niska, rzadko przekracza 20 procent, ale czasami wtórne bakteryjne zapalenie p³uc mo¿e spowodowaæ wiêksz¹ œmiertelnoœæ.

Diagnoza

Charakterystyczne objawy kliniczne choroby,

badanie laboratoryjne: ELISA, PCR, immunofluorescencja. Materia³: krew, ka³, mocz, mleko, p³yn stawowy, wymazy z oczu.

Diagnostyka róznicowa:

zaka¿enie Pasturella hemolytica;

mastitis wywo³ane przez paciorkowce, gronkowce lub innych bakterie;

zapalenie mózgu i stawów kóz,

zaka¿enie Erysipelothrix rhusiopathiae

Leczenie:

na pocz¹tku antybiotyki (tetracykliny, tylozynê, erythomycynê, tiamulinê i fumaran).

istniej¹ szczepionki inaktywowane

Wirusowe zapalenie stawów i mózgu kózCAE - Caprine Arthritis Encephalitis

ZakaŸna, zaraŸliwa, przewlek³a choroba kóz prowadz¹ca do zapalenia stawów, kulawizny oraz spadku wydajnoœci i kondycji zwierz¹t.

Etiologia Lentiwirus, rodzina Retrowiridae - Wirus zapalenia stawów i mózgu kóz CAEV Podobny do wirusa choroby Maedi-Visna (u owiec), bliski wirusowi HIV-1, bliski BIV, PIV, BLV W stadach mieszanych owce nosicielami CAEV, kozy M-V

G³ówne drogi szerzenia-Pokarmowa: siara, mleko ? z matki na potomstwo

-Kontakt bezpoœredni (d³ugotrwa³y)

-Tak¿e poprzez aparaty udojowe

Objawy klinicznePostaæ stawowaWystêpuj¹ca najczêœciej, ale w stadzie wystêpuj¹ na ogó³ wszystkie formy.-Atakuje g³ównie stawy nadgarstkowe (ale te¿ kolanowe, nawet staw szczytowo-potyliczny)-Obrzêk-Procesy immunopatologiczne-Na pocz¹tku niebolesne, potem ból-Obarczanie koñczyn-Zachowana œwiadomoœæ i apetyt-Koza nie mo¿e wstawaæ i poruszaæ siê

Rozrost b³ony maziowej, wzrost objêtoœci mazi stawowej, zmiany rozrostowi, mineralizacja, ankyloza, ubytki chrz¹stki

Postaæ subkliniczne-Czêsto wystêpuje w stadzie.-Obserwuje siê powolny wzrost liczby komórek somatycznych w mleku oraz powolny spadek mlecznoœci.

Postaæ nerwowa-Wystêpuje rzadko-G³ównie m³ode zwierzêta 2-3-4 m-ce-G³ówny objaw - niedow³ad zadu (najpierw jedna potem obie koñczyny)-Œwiadomoœæ i apetyt zachowane-zapalenie mózgu

Postaæ wymieniowa-G³ównie u kóz pierworódek-Zwykle zaraz po wykoŸleniu-Charakterystyczny objaw - twarde wymiê-Po pewnym czasie mo¿e ust¹piæ, ale potem drastyczny spadek wydajnoœci mlecznej

Postaæ p³ucna-Przewlek³e, œródmi¹¿szowe zapalenie p³uc (te¿ przy postaci stawowe, subkliniczne, nerwowej)

Postaæ wyniszczaj¹ca

Znaczenie ekonomiczne-Spadek mlecznoœci-Wzrost liczby komórek somatycznych w mleku-Zmniejszone przyrosty-Utrata kondycji

leczenie: brak swoistego postêpowania terapeutycznego

Diagnostyka:

objawy kliniczne

testy serologiczne (ELISA, IF)

badania wirusologiczne

PCR

G£OWICA BYD£A

Coryza gangraenosa bovum, rhinitis gangraenosa bovum

Malignat catarrhal fever of cattle, bovine catarrhal fever

Tzw. z³oœliwa gor¹czka nie¿ytowa byd³a

Ostra choroba, du¿a œmiertelnoœæ

Nie¿ytowe i dyfteroidalne zap. b³. œluz. jamy ustnej, ¿o³¹dka i jelit, grn. dr. odd., spojówek, zap. mózgu

ETIOLOGIA

Herpesvirus - podgrupa B, DNA wirus

Wystepuje w limfocytach i ww. ch³onnych chorego byd³a

Wra¿liwy na zewnêtrzne czynniki œrodowiska

WYSTÊPOWANIE

Sporadycznie na wszystkich kontynentach

Choruj¹ byd³o i bizony, mo¿liwe zaka¿enia owiec i kóz, którym przypisuje siê nosicielstwo i siewstwo zarazka

RÓD£A I DROGI ZAKA¯ENIA

ród³o:

- wydaliny i wydzieliny chorego byd³a

- owce i kozy jako nosiciele wirusa (same

nie choruj¹)?

Drogi:

- woda, pasza

- mechanicznie przez ludzi

PATOGENEZA

woda, pasza

przewód pokarmowy

krew

narz¹dy mi¹¿szowe b³ony œluzowe g³owy,

i wêz³y ch³onne ga³ka oczna,

przewód pokarmowy

uklad oddechowy

posocznica oun

OBJAWY KLINICZNE

Okres inkubacji: kilka tygodni - 10 miesiêcy

Postaæ nadostra:

- charakter posocznicowy, ciê¿kie objawy

ogólne (gor¹czka do 42 st. C, brak apetytu i prze¿uwania, wzrost CTO, dr¿enie miêœni)?

- silna, wodnista biegunka z domieszk¹ krwi

- œmieræ w ci¹gu 1-2 dni lub dalsze stadium

Postaæ jelitowa:

- przebiega mniej gwa³townie

- biegunka = odwodnienie = nawet œmieræ po 4-9 dniach

OBJAWY

Postaæ g³owowo-oczna:

- najczêœciej, objawy ogólne

- b³. œluzowa j. ustnej, j. nosowej, spojówki - obrzêk³e, przekrwione, pokryte

brudnoszarymi z³ogami, a pod nimi

dyfteroidalno-martwicze ubytki i

owrzodzenia

- zapalenie spojówek i owrzodzenie rogówki,

- surowiczy lub œluzowy, potem ropny i

cuchn¹cy wyp³yw z nosa

OBJAWY

Stan zapalny zatok czo³owych - obrzêk mózgowioczaszki oraz dr. oddechowych - zap. oskrzeli i oskrzelików - krupowe zap. P³uc

b³. œluz. dr. rodnych - ronienia

Mózg - podniecenie, drgawki, œpi¹czka

Skóra - wykwity (grudki, pêcherzyki, strupy) na ca³ym ciele lub szyja, grzbiet, wymiê, szpara miêdzyracicowa

ZMIANY ANATOMOPATOLOGIC ZNE

P. nadostra:

- ma³o wyra¿ne - nie¿ytowe zapalenie b³on sluzowych g³owy, obrzê wêz³ów ch³onnych, w¹troby, œledziony, zwyrodnienie m. Serca

P. jelitowa:

- przekrwienie, owrzodzenia, ubytki

dyfteroidalne b³. œluz. j. ustnej, trawieñca,

jelit

- w¹troba, sledziona - powiêksz., martwica

P. g³owowo-oczna:

- dyfteroidalne zmiany zapalne b³on

œluzowych g³owy, gard³a, ga³ek ocznych

ROZPOZNAWANIE

Wywiad epizootyczny

Objawy kliniczne (postaæ g³owowo-oczna)?

Zmiany anatomopatologiczne

Badania laboratoryjne

- izolacja i identyfikacja wirusa

- serologia - SN, immunofluorescencja

Rozpoznanie ró¿nicowe:

- pomór byd³a, BVD-MD, pryszczyca

POSTÊPOWANIE

Lista B OIE

Leczenie zale¿y od postaci i nasilenia

Terapia objawowa - nawadnianie, p³ukanie jamy ustnej i nosowej ³agodnymi œrodkami œci¹gaj¹cymi i antyseptycznymi

Brak swoistej immunoprofilaktyki

Izolacja krów chorych od zdrowych

Izolacja od kontaktu z owcami

Odka¿anie pomieszczeñ

GOR¥CZKA Q

EPIDEMIOLOGIA

choroba po raz pierwszy opisana w 1937r. w Australii

pierwsze ognisko w Polsce - Owczary (woj. nowos¹deckie), 1956r.

wg. danych brytyjskich (2005r.) zaka¿enie stad krów mlecznych mo¿e dochodziæ do 20%

badania prowadzone w Japonii wykaza³y, i¿ u zdrowego byd³a poziom próbek pozytywnych w badaniach przeciwcia³ waha³ siê miêdzy 16,2 a 46,6%, zaœ u byd³a wykazuj¹cego dysfunkcje rozrodowe siêga³ nawet 84%

ETIOLOGIA

Coxiella burnetti - ma³a pleomorficzna Gram- pa³eczka

rz¹d: Legionalles, rodzina: Coxiellaceae, rodzaj: Coxiella

zjawisko zmiennoœci faz - wystêpowanie drobnoustroju w 2 odmianach antygenowych

faza I - warunki naturalne oraz po zaka¿eniach doœwiadczalnych

faza II - szczepy mniej wra¿liwe, po utracie antygenów powierzchniowych (pasa¿ przez woreczek ¿ó³tkowy lub hodowlê tkankow¹)

ponowny pasa¿ przez zwierzêta prowadzi do zmiany szczepu fazy II w fazê I

ETIOLOGIA

pocz¹tkowo, po zaka¿eniu szczepami zjadliwymi, w organizmie pojawiaj¹ siê przeciwcia³a przeciwko fazie II (ok. 7-10 dnia po infekcji); dopiero po ok. 20 dniach zaczynaj¹ byæ wykrywalne przeciwcia³a przeciwko antygenom fazy I

istotna rola w diagnostyce serologicznej: wysokie miana dla fazy II wskazuj¹ na niedawny kontakt z patogenem, zwykle w przeci¹gu 6-8 miesiêcy, natomiast wysokie miana dla fazy I spotykane s¹ niezmiernie rzadko i sugeruj¹ infekcjê przewlek³¹

ETIOLOGIA

wœród izolatów C.burnetti stwierdza siê szczepy o ró¿nej patogennoœci

na podstawie ró¿nic w okreœlonych plazmidach wyró¿niono 6 genetycznych grup: I (szczep Hamilton), II (szczep Vacca), III (szczep Rasche), IV (szczep Biotzere), V (szczep Corazon), VI (szczep Dod)

szczepy I,II i III - odpowiedzialne za ostr¹ postaæ choroby

szczep IV - wywo³uje postaæ przewlek³¹

szczep V - chroniczne postacie zapalenia wsierdzia

szczep VI - stwierdzany u gryzoni, uwa¿any za niepatogenny dla ludzi

ETIOLOGIA

ETIOLOGIA

wysoka opornoœæ na dzia³anie czynników fizycznych i chemicznych

w kale kleszcza Dermacentor andersoni prze¿ywa do 586 dni

wysuszony mocz - 49 dni, wysuszone mleko - 30 dni, kurz - 120 dni

woda (temperatura pokojowa) - 7 dni

temperatura 4-6ºC - 12 do 16 miesiêcy

-20ºC - 2 lata

ETIOLOGIA

promienie ultrafioletowe s¹ nieskuteczne

pasteryzacja zabija zarazek po 15 sekundach

wra¿liwoœæ na eter, 50% roztwór alkoholu,1% lizol, podchloryn sodu i pary formaliny

EPIZOOTIOLOGIA

wra¿liwe g³ównie prze¿uwacze i miêso¿erne

w warunkach doœwiadczalnych ju¿ 1 komórka mo¿e zapocz¹tkowaæ rozwój infekcji

drogi zaka¿enia:

per os (spo¿ycie mleka, ³o¿yska, wód p³odowych lub wydzielin z dróg rodnych),

droga inhalacyjna (wdychanie aerozolu zawieraj¹cego wyschniête zakaŸne cz¹stki organiczne)

kontakt bezpoœredni i poœredni (np. samochody)

EPIZOOTIOLOGIA

istotny rezerwuar - ponad 30 gatunków kleszczy, przekazuj¹cych transowarialnie zarazki z pokolenia na pokolenie

zasadnicza rola w utrzymaniu ¿ywotnoœci C.burnetti w przyrodzie

do zaka¿enia kleszcza dochodzi przez spo¿ycie krwi zainfekowanego ssaka

raz zaka¿ony pajêczak staje siê nosicielem przez ca³e ¿ycie

EPIZOOTIOLOGIA

pasa¿owanie zarazka przez kleszcze zwiêksza jego zjadliwoœæ, natomiast przez ssaki zmniejsza

zaka¿enie mo¿e nast¹piæ przez kontakt bezpoœredni zwierzê-zwierzê lub zwierzê-cz³owiek

inne Ÿród³a zaka¿enia: zanieczyszczona we³na, ka³ i mocz zwierz¹t, a tak¿e np. koty w okresie oko³oporodowym, zwierzyna ³owna i zwierzêta przetrzymywane w ogrodach zoologicznych

PATOGENEZA

wnikniêcie do organizmu ? fagocytoza przez makrofagi ? namna¿anie w fagolizosomach ? komórki roznoszone po ca³ym organizmie ? p³uca, gruczo³ mlekowy, j¹dra, wêz³y ch³onne, macica, wody p³odowe, ³o¿ysko oraz w¹troba i uk³ad kr¹¿enia

infekcja u zwierz¹t trwa zazwyczaj przez ca³e ¿ycie i przebiega w formie utajonej

nasilenie objawów - ci¹¿a i immunosupresja

PATOGENEZA

OBJAWY KLINICZNE

pocz¹tkowo nieswoiste, trudno zauwa¿alne (wzrost ciep³oty cia³a, surowiczo-œluzowy wyp³yw z worków spojówkowych i z nozdrzy)

najwyraŸniejszy objaw - ronienia w drugiej po³owie ci¹¿y

w przypadku nasilenia choroby - zapalenie p³uc, wymienia oraz stawów

ZMIANY SEKCYJNE

obrzêki oraz lokalne wylewy krwawe w ³o¿ysku

ROZPOZNAWANIE

materia³ do badañ: poronione p³ody (narz¹dy mi¹¿szowe), ³o¿yska, wycieki z dróg rodnych, siara i mleko, ka³, nasienie

badanie mikroskopowe rozmazów tkankowych (bawienie 2% fuksyn¹ i b³êkitem metylenowym lub zieleni¹ malachitow¹ - ró¿owo zabarwione pa³eczki na niebieskim lub zielonym tle)

namna¿anie w hodowlach komórkowych lub 7-8 dniowych zarodkach kurzych (nie roœnie na typowych pod³o¿ach)

ROZPOZNAWANIE

badania serologiczne: OWD, ELISA, aglutynacja w rurkach kapilarnych, odczyn neutralizacji toksyn, precypitacja w ¿elu

reakcja ³añcuchowej polimerazy (PCR)

POSTÊPOWANIE

Postêpowanie w œrodowisku zwierz¹t zdrowych:

badania serologiczne zwierz¹t, ze szczególnym uwzglêdnieniem osobników roni¹cych lub rodz¹cych przedwczeœnie oraz sprowadzanych z rejonów endemicznego wystêpowania choroby

kwarantanna zwierz¹t nowo wprowadzanych do stad

zakaz wprowadzania do gospodarstw hodowlanych osobników ze stad zaka¿onych

zwalczanie kleszczy i gryzoni

odpowiednie warunki zoohigieniczne i dezynfekcja

szczepienia (nie zawsze zapobiegaj¹ siewstwu)

POSTÊPOWANIE

Postêpowanie w œrodowisku zwierz¹t zaka¿onych:

ubój zwierz¹t u których stwierdzono chorobê w wyznaczonej rzeŸni

dok³adna dezynfekcja pomieszczeñ

zabezpieczenie i utylizacja materia³u biologicznego (³o¿yska, poronione p³ody)

wydzielenie porodówek, w których zwierzêta powinny przebywaæ 2 tygodnie przed i 2 tygodnie po porodzie

leczenie (tetracykliny) ma³o skuteczne i d³ugotrwa³e - istotny aspekt ekonomiczny

POSTÊPOWANIE

mleko pochodz¹ce od zaka¿onych krów nie nadaje siê do produkcji œrodków spo¿ywczych dla ludzi; po pasteryzacji mo¿e byæ wykorzystane do karmienia zwierz¹t utrzymywanych wy³¹cznie w danym gospodarstwie

mleko pochodz¹ce od pozosta³ych krów musi zostaæ poddane pasteryzacji oraz powtórnej obróbce termicznej (produkcja mleka UHT, mleka w proszku, serów dojrzewaj¹cych powy¿ej 30 dni)

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

najczêstsze Ÿród³a zaka¿eñ odzwierzêcych wg epidemiologicznych danych amerykañskich:

przetwórnie miêsa - 13,7%

rzeŸnie - 16,2%

zak³ady mleczarskie - 29,1%

miejsca przebywania zwierz¹t - 30%

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

podstawowy rezerwuar i Ÿród³o zarazka - zwierzêta domowe (byd³o, owce i kozy)

sporadyczne infekcje odkleszczowe

zazwyczaj zaka¿enie drog¹ aerogenn¹ (wdychanie zawiesiny wysuszonych cz¹stek ka³u), rzadziej przez uszkodzon¹ skórê oraz drog¹ alimentarn¹

równie¿ kontakt bezpoœredni (pomoc przy porodzie, dojenie, obróbka miêsa i skór, strzy¿a)

zaka¿enia horyzontalne bardzo rzadkie (szpital)

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

Postacie choroby:

ostra

uogólniona (septyczna)

duropodobna

p³ucna

grypopodobna

nerwowa (meningealna)

przewlek³a

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

inkubacja 10-14 dni (do 35)

nag³y rozwój objawów grypopodobnych (wzrost ciep³oty cia³a, intensywne dreszcze, pogorszenie samopoczucia, brak apetytu, zmêczenie, bóle miêœni i stawów, bóle g³owy, kaszel) i atypowego zapalenia p³uc

rzadko objawy neurologiczne (encefalopatia, halucynacje, afazja ruchowa i bóle po³owiczne twarzy)

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

u kobiet ciê¿arnych - poronienia lub przedwczesne porody

kobiety po przechorowaniu gor¹czki Q, wydalaj¹ w okresie najbli¿szego porodu du¿¹ iloœæ zarazków wraz z wodami p³odowymi, ³o¿yskiem oraz mlekiem (Ÿród³o zaka¿enia dla personelu)

dzieci urodzone przez zaka¿one matki s¹ zazwyczaj zdrowe

œmiertelnoœæ u ludzi niska, na poziomie 1-2% (w krajach tropikalnych do 9%)

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

postaæ przewlek³a - najczêœciej endocarditis (os³abienie, ból w okolicy przedsercowej, tachykardia, objawy niewydolnoœci kr¹¿enia z sinic¹, zatory i zakrzepy naczyniowe) - rozwój nawet po 20 latach od zaka¿enia, mo¿e prowadziæ do zgonu

tzw. odleg³a œmiertelnoœæ dotyczy co najmniej 65% chorych

w latach 1975-1981 w Wielkiej Brytanii stwierdzono 92 przypadki endocarditis, co stanowi³o 3% rozpoznanych zapaleñ wsierdzia w tym okresie oraz 11% zarejestrowanych 839 przypadków gor¹czki Q

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

u 5-10% chorych stwierdza siê zapalenie w¹troby z ¿ó³taczk¹

pojedyncze przypadki zgonów z powodu marskoœci lub rozleg³ej martwicy w¹troby

neurotropizm zarazka - liczne zapalenia opon mózgowych i mózgu (ciê¿ki przebieg, z pora¿eniami nerwów czaszkowych i zaburzeniami przytomnoœci)

rzadkie przypadki zapalenia tarczycy, j¹der i stawów

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

w zapobieganiu rozwojowi zoonozy istotna jest wspó³praca s³u¿by medycznej z weterynaryjn¹

wa¿na wczesna identyfikacja patogenu u zwierz¹t hodowlanych i likwidacja zaka¿onych sztuk

leczenie postaci ostrej: doksycyklina w dawce 2x100mg/dobê przez 15-21 dni

leczenie postaci przewlek³ej: tetracyklina w po³¹czeniu z ryfampicyn¹ lub trymetoprymem-sulfametoksazolem przez minimum 2-3 lata

gor¹czka Q zosta³a potocznie nazwana kozi¹ gryp¹ w 2007 r. podczas masowych zachorowañ holenderskich kóz na tê chorobê

w przypadku Holandii choroba szybko przenosi³a siê na ludzi - liczba zachorowañ wzros³a ze 168 (w 2007 r.) do 2300 w roku 2009; wirus koziej grypy w ci¹gu tego czasu zabi³ 11 osób

rz¹d holenderski nakaza³ wybicie 20 tysiêcy chorych kóz i owiec; obecnie przeprowadzana jest akcja szczepienia

pojedyncze przypadki choroby u ludzi notowane w Polsce w latach szeœædziesi¹tych

w listopadzie 2008r. stwierdzono gor¹czkê Q w stadzie byd³a w Dêbnie w powiecie le¿ajskim; u 21 osób, które mia³y kontakt z zaka¿onymi zwierzêtami lub pi³y surowe mleko, potwierdzono wyst¹pienie choroby

ZAGRO¯ENIE DLA LUDZI

istotne przestrzeganie zasad bezpieczeñstwa i higieny pracy (odzie¿ ochronna)

wysoka skutecznoϾ szczepionki Q-Vax (C.burnetti ekstrahowana chloroformem lub metanolem)

jedna dawka (30µg) powoduje po ok. 2 tygodniach powstanie odpornoœci na okres 5 lat

ZAKANA HEMOGLOBINURIA BYD£A

ETIOLOGIA

Clostridium haemolyticum

Wytwarza siln¹ toksynê hemolizuj¹c¹

Stwierdzana w krajach Ameryki i Australii

W Europie sporadycznie

PATOGENEZA

Wystêpuje stacjonarnie na bagnistych i wilgotnych pastwiskach o glebie powy¿ej pH 8

ród³o: pasza, woda, pastwiska, gleba

przewód pokarmowy

w¹troba (zmiany zawa³owe)?

bakteriemia i toksemia

OBJAWY

Okres inkubacji: 1 tydzieñ - kilka m-cy

Najpierw objawy ogólne

Potem hemoglobinuria i krwawa biegunka

Silna anemia

Œmieræ po kilkunastu godzinach od pierwszych objawów

ZMIANY ANATOMOPATOLOGIC ZNE

Anemia, ¿ó³taczka, podskórne obrzêki

Przekrwienie i wybroczyny w jelitach

W¹troba - powiêkszona, z charakterystycznymi anemicznymi zawa³ami, nadaj¹ce jaœniejsze zabarwienie

Nerki ciemne, kruche, z wybroczynami

W pêch. moczowym resztki krwistego moczu

ROZPOZNAWANIE

Wywiad epizootiologiczny

Objawy kliniczne

Zmiany anatomopatologiczne

Badanie bakteriologiczne (zarazki w zawa³ach w¹trobowych i krwi)?

Rozpoznanie ró¿nicowe

- w¹glik

- leptospiroza

POSTÊPOWANIE

Antybiotyki i NLPZ

Odpowiednia higiena ¿ywienia i utrzymania

szczepienia

Kampylobakterioza owiec i kóz

£ukasz Adaszek

Klinika Chorób ZakaŸnych

WydŸ Med.. Wet.

Etiologia

Jest to zakaŸna choroba przebiegaj¹c z ronieniami, w drugiej po³owie ci¹¿y

Czynnikiem etiologicznym s¹ mikroaerofilne G- bakterie Campylobacter fetus, C. jejuni., C. coli.

S¹ wra¿liwe na czynniki œrodowiska zewnêtrznego oraz na wiêkszoœæ œrodków dezynfekcyjnych. 60 ºC niszczy je w kilka minut

Epizootiologia

G³ównym Ÿród³em zarazy s¹ owce nosiciele siej¹cy bakterie z ka³em, wodami p³odowymi i poronionymi p³odami.

Choroba szerzy siê drog¹ pokarmow¹ przez pobieranie ska¿onej wody, paszy itp.

Po przechorowaniu zwierzêta nabywaj¹ odpornoœæ, która utrzymuje siê 3 lata.

G³ównym rezerwuarem zarazka s¹ dzikie ptaki.

Patogeneza

Okres inkubacji 1-7 tygodni.

Po wnikniêciu do organizmu wystêpuje przejœciowa bakteriemia, po której zarazek osiedla siê w ³o¿ysku i tkankach p³odu.

U tryka zajête zostaj¹ napletek, j¹dra i naj¹drza .

Objawy kliniczne

Ronienia w ci¹gu ostatnich 6-8 tygodni ci¹¿y, bez objawów zwiastunowych

Niekiedy wyciek z pochwy

Owce zachodz¹ normalnie w ci¹¿ê w nastêpnej rui i rodz¹ zdrowe m³ode

Niekiedy po ronieniu rozwija siê zapalenie macicy i niep³odnoœæ.

Zmiany sekcyjne

Ogniska martwicy w w¹trobie p³odów

P³ody s¹ obrzêk³e

B³ony p³odowe obrzêk³e ze zmianami gnilnymi i ogniskami martwicy w liœcieniach.

Rozpoznawanie

Wywiad

Objawy kliniczne

Badanie sekcyjne (w¹troba)

Badanie bakteriologiczne (³o¿ysko, b³ony p³odowe, pop³uczyny z napletka), preparaty odciskowe

Badania serologiczne - ELISA,, IF.

Postêpowanie

Odpowiednie warunki zoohigieniczne

Podawanie penicyliny ze strepto przez 5 kolejnych dni zmniejsza straty zwi¹zane z ronieniami.

Erytromycyna, tetracykliny

Amoksycylina

Tylozyna

Gentamycyna

Postêpowanie

Zapobiegawczo owce szczepi siê tuz przed kryciem i drugi raz w 2 miesi¹cu ci¹¿y

W kolejnych latach szczepienia powtarza siê tylko w drugim miesi¹cu ci¹¿y.

Stosuje siê preparaty poliwalentne

U ludzi zaka¿enia sporadyczne przez p.pok.

Rozwijaj¹ siê wówczas biegunki, dochodzi do ronieñ u ciê¿arnych kobiet a niekiedy do posocznicy

KSIÊGOSUSZpomór byd³apestis bovum, cattle plaque

Ostra, wirusowa, o du¿ej œmiertelnoœci choroba byd³a domowego i bawo³ów. Na zaka¿enie wra¿liwe s¹ równie¿ owce, kozy i wolno ¿yj¹ce prze¿uwacze

Charakteryzuje siê gor¹czk¹, p³ytkimi owrzodzeniami na b³onie œluzowej dzi¹se³, jêzyka, policzków i podniebienia twardego.

Surowiczy lub œluzowo-ropny wyciek z nozdrzy i worków spojówkowych oraz silna biegunka

Ksiêgosuszetiologia

Wirus ksiêgosuszu nale¿y do rzêdu Mononegavirales, rodziny Paramyxoviridae, podrodziny Paramyxovirinae, rodzaju Morbillivirus.

Morbillivirus: obejmuje obecnie wirusy: odry, ksiêgosuszu, nosówki psów, pomoru ma³ych prze¿uwaczy, nosówki fok oraz morbiliwirusy delfinów i morœwinów (wirus nosówki delfinowatych)

Szczepy wirusa ksiêgosuszu ró¿ni¹ siê miêdzy sob¹ zjadliwoœci¹, inwazyjnoœci¹ i tropizmem tkankowym

Ksiêgosuszetiologia

Wiriony pleomorficzne o kszta³cie sferoidalnym, œrednicy 100-150 nm lub kszta³tu d³ugiej nici z wypustkami

Wra¿liwy na temperaturê i œwiat³o

Wra¿liwy na czynniki fizyko-chemiczne

Gnicie powoduje szybk¹ inaktywacjê

W nawozie, na œcianach, pod³odze nie d³u¿ej ni¿ 24 godziny

W miêsie dojrzewaj¹cym krótko, w miêsie solonym i zamro¿onym kilka miesiêcy

Skóry suszone nie s¹ zakaŸne

Ksiêgosuszepizootiologia

Endemicznie w Afryce oraz w po³udniowej Azji

Wygas³ w Polsce w 1920 roku

Wra¿liwe byd³o domowe i bawo³y odpowiedzialne za utrzymanie epizootii

W rejonach endemicznych zachorowania dotycz¹ okreœlonej grupy wiekowej

Byd³o doros³e - odporne po przechorowaniu lub szczepieniu, cielêta - chronione przez p.cia³a siarowe

Ksiêgosuszepizootiologia

Najbardziej wra¿liwe na zaka¿enie jest m³ode byd³o w wieku oko³o 12 m-cy

Ma³e prze¿uwacze jako alternatywny rezerwuar zarazka

Chorowaæ mog¹ wielb³¹dy a w Azji choruj¹ œwinie (europejskie nie choruj¹ pomimo wra¿liwoœci na zaka¿enie)

Od 1942 roku znane jest na terenie zachodnie Afryki pojêcie pomoru ma³ych prze¿uwaczy, jest to choroba powodowana przez szczepy wirusa ksiêgosuszu, które utraci³y zdolnoœæ zaka¿ania byd³a drog¹ naturaln¹

Ksiêgosuszepizootiologia

Przenoszenie drog¹ aerogenn¹, rzadko przez karmê lub wodê do picia

NajgroŸniejsze nowo wprowadzone do stada zwierzê

Wirus nie przenika przez nie uszkodzon¹ skórê i b³onê œluzow¹ p.pokarmowego

Skuteczne sztuczne zaka¿enie przez spojówki i drogi oddechowe

Wydalanie wirusa 3 tygodnie, wyj¹tkowo 12 tygodni, po tym okresie organizm ca³kowicie uwalnia siê od wirusa i jest odporny do koñca ¿ycia. Brak d³ugotrwa³ego nosicielstwa i siewstwa

Ksiêgosuszpatogeneza

Wirus wnika przez b³ony œluzowe górnych dróg oddechowych

Miejscem pierwotnego namna¿ania migda³ki oraz zagard³owe wêz³y ch³onne

Krwioobieg, zaka¿a g³ównie limfocyty i monocyty

Wiremia 1-2 dni przed pojawieniem siê objawów klinicznych

Namna¿anie w b³.œl. przewodu pokarmowego i oddechowego oraz p³ucach

Powstaj¹ nad¿erki, na ich obrze¿ach w³óknik tworz¹cy z³ogi

Biegunka, szybkie odwodnienie , ciê¿kie zaburzenia w kr¹¿eniu i zejœcie œmiertelne

Ksiêgosuszpatogeneza

W momencie pojawienia przeciwcia³ miano wirusa gwa³townie spada

D³ugoœæ okresu wiremii zale¿y od szczepu wirusa i odpornoœci zwierzêcia

Wydalanie wirusa ze wszystkimi wydzielinami i wydalinami, g³ownie z worka spojówkowego, nosa i z ka³em

Wydalanie w okresie gor¹czkowym i przez kilka dni po ust¹pieniu gor¹czki

Ksiêgosuszobjawy kliniczne

Okres inkubacji 4-7 do 15 dni i zale¿ny od zjadliwoœci szczepu

Przebieg:

ostry

poronny

bezobjawowy

Klasyczny przebieg: ostra gor¹czka, nad¿erki w jamie gêbowej, zapalenie ¿o³¹dków i jelit, biegunka, odwodnienie, zejœcie œmiertelne

Ksiêgosuszobjawy kliniczne

Napad gor¹czki nag³y, bez zmian na b³onach œluzowych, w 2 dniu 41,5 -42°C; najpierw niepokój póŸniej apatia

Œluzawica sucha, w³os nastroszony, oddechy przyspieszone, spadek wydajnoœci mlecznej, b³.œl. zaczerwienione

Nad¿erki na b³.œl. jamy gêbowej, dróg oddechowych i uk³adu moczowo-p³ciowego po 2-5 dniach od wyst¹pienia gor¹czki

Nad¿erki powiêkszaj¹ siê i pokrywaj¹ grubym ¿ó³tawym nalotem obumar³ych komórek

W jamie nosowej œluzowo-ropna, cuchn¹ca, wydzielina

Ksiêgosuszobjawy kliniczne

Zwiêkszone pragnienie, rzadki ka³, biegunka, odwodnienie

Ka³ cuchn¹cy z domieszk¹ mas nekrotycznych, œluzu i krwi

Oddech ciê¿ki i bolesny, opuszczona g³owa, oczy zapadniête, grzbiet ³ukowato wygiêty

Œmieræ wiêkszoœci chorych zwierz¹t w okresie 6-12 dni od wyst¹pienia choroby

U krów ciê¿arnych - ronienia

Ksiêgosuszobjawy kliniczne

W formie poronnej - ³agodna biegunka

Brak nad¿erek w jamie gêbowej

Bezobjawowo - tylko badanie serologiczne wskazuj¹ na trwaj¹ce lub przebyte zaka¿enie

U byd³a w pe³ni wra¿liwego - rokowanie niepomyœlne. W przypadku wyst¹pienia biegunki z regu³y zejœcie œmiertelne.

Wspó³czynnik œmiertelnoœæi u byd³a wysokomlecznego od 95 do 99 %, u ras prymitywnych 50-66 %

Ksiêgosuszsekcja

Zmiany podobne jak przy BVD-MD

Zw³oki wychudzone i odwodnione

Okolica odbytu ze œladami ka³u

B³ona œluzowa jamy gêbowej - ogniska martwicy i powierzchowne nad¿erki z nalotami w³óknika

B³.œl. ¿o³¹dka zapalnie zmieniona z silnym nacieczeniem

Jelita cienkie silnie przekrwione z punkcikowatymi wybroczynami

Podobnie jelita grube

Pêcherzyk ¿ó³ciowy silnie powiêkszony, wype³niony ¿ó³ci¹

Histopatologia mózgowia - rozsiane oko³onaczyniowe nacieki limfocytarne

Pod wsierdziem w lewej komorze serca, pod nasierdziem podstawy serca i wzd³u¿ naczyñ wieñcowych liczne wybroczyny

Ksiêgosuszrozpoznawanie

Wywiad, w rejonach wystêpowania enzootycznego

Objawy kliniczne

Zmiany anatomopatologiczne

Badania laboratoryjne - obejmuj¹ce wykazanie obecnoœci antygenów wirusa ksiêgosuszu

Rzadziej izolacja i identyfikacja wirusa

Ksiêgosuszrozpoznawanie

Zw³oki nie s¹ dobrym materia³em do badañ, ma³o wirusa.

Wybraæ 6-10 osobników z gor¹czk¹ i nad¿erkami

Pobraæ krew na surowice i do badañ hematologicznych, wymazy z worka spojówkowego oraz nekrotyczn¹ masê z nad¿erek

Ubój 2 zwierz¹t z tej grupy w celu pobrania wêz³ów ch³onnych, œledziony i migda³ków

Ksiêgosuszrozpoznawanie

Podstawowym odczynnkiem diagnostycznym jest surowica antywirusowa, uzyskana po uodpornieniu królika szczepem Yamanouchi/Nakamura III

Antygen wykrywa siê w tkankach technik¹ przeciwwsobnej immunoelektroforezy lub odczynem precypitacji w ¿elu agarowym - je¿eli ujemne to

Ekstrakt z wêz³ów ch³onnych bada siê OWD - je¿eli ujemne to

10 % zawiesin¹ œledziony i migda³ków zaka¿a siê wra¿liwe byd³o lub kozy. Okres obserwacji 3 tygodnie

Ksiêgosuszrozpoznawanie

Rozpoznanie ró¿nicowe:

Wirusowa biegunka byd³a i choroba b³on œluzowych (BVD-MD)

Pomór ma³ych prze¿uwaczy

Pryszczycê

G³owicê

Ksiêgosuszpostêpowanie

Choroba zwalczana z urzêdu i podlegaj¹ca obowi¹zkowi zg³aszania

Na terenach wolnych byd³a podejrzanego o zaka¿enie nie leczy siê, podlegaj¹ eutanazji, a zw³oki utylizacji

Kraje wolne - zaka¿ importu byd³a z regionów enzootycznego wystêpowania choroby

Mo¿liwe zawleczenie ze zwierzêtami egzotycznymi do ogrodów zoologicznych (Rzym 1951)

Œcis³e rygory zoosanitarne

Program GREP (Global Rinderpest Eradication Programme)

OBRZÊK Z£OŒLIWY

Martwicowe zapalenie tkanki podskórnej

Oedema malignum

ETIOLOGIA

Clostridium septicum

Czêsto w towarzystwie innych gatunków z rodzaju Clostridium (chauvoei, novyi)?

Bakteria beztlenowa, G+, wytwarza zarodniki oporne na czynniki œrodowiska zewnêtrznego

EPIZOOTIOLOGIA

Wystêpuje w treœci jelitowej u ludzi i zwierz¹t

ród³o: gleba, woda, pasza zanieczyszczona zarodnikami

Wra¿liwe zwierzêta w ka¿dym wieku

Rozwija siê jako infekcja przyranna (urazy, kastracje, strzy¿ owiec, porody, iniekcje, zabiegi chirurgiczne) lub zmia¿d¿enia miêœni

OBJAWY

Objawy ogólne

Miejscowy, ciastowaty obrzêk, szybko powiêkszaj¹cy siê, trzeszcz¹cy przy ucisku

Miêœnie zmieniaj¹ barwê na szar¹, br¹zow¹, czerwon¹ w zale¿noœci od gatunku zarazka

Zaka¿enie ran poporodowych - ostra toksemia, obrzêk sromu, czerwonobr¹zowy wyp³yw z pochwy

ZMIANY ANATOMOPATOLOGIC ZNE

¯ó³ty lub czerwonawy p³yn, z pêcherzykami gazu, z zapachem zje³cza³ego t³uszczu w obrêbie obrzêku (tkanka podskórna i tkanka ³¹czna miêdzymiêœniowa)?

Miêœnie czerwonawe lub blado¿ó³te, kruche

Macica: obrzêk³a z wybroczynami i pêcherzykami gazu

B³ona œluzowa pochwy ze zmianami dyfteroidalno- martwicowymi

ROZPOZNAWANIE

Wywiad epidemiologiczny

Objawy kliniczne

Zmiany anatomopatologiczne

Badanie bakteriologiczne (wycinki miêœni i wysiêki) - po œmierci zwierzêcia klostridia intensywnie przenikaj¹ z jelit, wiêc wyizolowanie ich od zwierzêcia martwego od co najmniej 24h nie jest istotnym faktem diagnostycznym

POSTÊPOWANIE

Nacinanie obrzêków w celu odprowadzenia wysiêku i przemywanie r-rem wody utlenionej

Antybiotykoterapia - PENICYLINY

NLPZ

Przestrzeganie higieny

Szczepienia (antygeny C. septicum i C. chauvoei)?

Paratuberkuloza (Choroba Johnego, paragruŸlica)- Przewlek³e, wyniszczaj¹ce, rozrostowe zapalenie jelit- Prze¿uwaczy domowych i dzikich, sporadycznie innych- Znaczenie niedoceniane- Bardzo czêste zaka¿enia subkliniczne (20x wiêcej ni¿ chorych)- A choroba raczej tylko w warunkach udomowienia (czy niewoli)- Zw³aszcza w stresie (poród, st³oczenie, transport, z³e ¿ywienie)- Podlega w Polsce rejestracji

Etiologia

- Mycobacterium avium spp. paratuberculosis- Kwasooporny pr¹tek, bezwzglêdny tlenowiec, roœnie wolno- Ma szczególne zapotrzebowanie na ¿elazo (te¿ in vitro)- Wyci¹g z jego hodowli = jonina- Wyzwala w zaka¿onym organizmie nadwra¿liwoœæŸn¹- Chroniony przed s³oñcem i wysychaniem w glebie czy materiale organicznym prze¿ywa do roku

Epidemiologia- Choroba wystêpuje na ca³ym œwiecie, z ró¿nym nasileniem- W USA 1.4 - 18% byd³a (regionalnie do 30%) u ponad 20% stad- W Wielkiej Brytanii ponad 17% farm- W Polsce u byd³a, owiec, kóz (2% kóz hodowlanych w 16% stad)- Rezerwuar: prze¿uwacze domowe oraz dzikie (te¿ zdrowe!)- Wydalaj¹ zarazek z ka³em (ew. te¿ siar¹, mlekiem, nasieniem)- Chore wydalaj¹ du¿o wiêcej zarazka ni¿ nosiciele- Inne zaka¿aj¹ siê alimentarne (ew. œródmacicznie)- Naj³atwiej ulegaj¹ zaka¿eniu zwierzêta m³ode (doros³e bardzo oporne)

Patogeneza- Zarazek wnika przez komórki M do m-f b³ony podœluzowej jelita biodrowego i œlepego, do ich grudek ch³onnych oraz wêz³ów (dostêpnoœæ ¿elaza)- Potem d³uga faza bezobjawowa (inkubacja 12 m-cy lub wiêcej)- dzia³anie makrofagów: IL-12, potem naciek limfocytów CD4, ich cytokiny przyci¹gaj¹ kolejne makrofagi

- Bakteriemia jest przynajmniej krótkotrwa³a, mog¹ te¿ wyst¹piæ zmiany w wymieniu, p³odach, w uk³adzie rozrodczym rozrodczym u buhajów- W 3-5%: zaburzenia wch³aniania, enteropatia bia³kogubna, trudnoœci z zacieleniem, zmniejszona mlecznoœæ, mastity

Przebieg u byd³a- Doros³e, czêsto po jakimœ stresorze (wycielenie!)- Okresowe biegunki, potem coraz czêstsze, z pêcherzykami gazu- Mimo apetytu postêpuj¹ce wychudzenie, spadek mlecznoœci- Temperatura normalna, wêz³y ch³onne powiêkszone- Wybrakowanie (œmieræ)

Przebieg u owiec i kóz- Rzadko biegunka- Tylko wyniszczenie i straty produkcyjn

Rozpoznawanie

- Wywiad i badanie kliniczne- Sekcja (rozrostowe zapalenie jelit, wêz³y ch³onne)- Potwierdzenie nie jest proste (czu³oœæ i swoistoœæ metod s³aba)- Test œródskórny z jonin¹: dla 75% fa³szywie (+) wyników- Jonina i.v.: wykryje 80% chorych (gor¹czka), ale nie nosicieli- Mo¿na diagnozowaæ serologicznie (immunodyfuzja, ELISA)- ELISA wykryje zanim mo¿na wyizolowaæ zarazek z ka³u- Ale te¿ bywaj¹ fa³szywie (+), wiêc trzeba potwierdzaæ:o Bakterioskopowe: zeskrobany z prostnicy (lub poœmiertnie)o Izolacja zarazka z ka³u lub wêz³ów: bardzo dobre, ale 8 tygodnio Szybciej PCR-em zarazek w kale mo¿na wykryæ

Zwalczanie

- Choroba nieuleczalna (klarytromycyna za droga)- Usuwanie zwierz¹t zaka¿onych (serologia, ew. potwierdzenie)- ograniczenie szerzenia w stadzie (dezynfekcja porodówek, oddzielenie m³odych od matki i doros³ych, karmienie siar¹ czy mlekiem pasteryzowanym, gnojowica nie mo¿e byæ wylewana na pastwiska, m³odzie¿ nie mo¿e korzystaæ z pastwisk, na których w ostatnim roku by³y prze¿uwacze)

Profilaktyka

- Higiena (obrotu, wodopojów, pastwisk itp.)- W niektórych krajach stosuje siê szczepionki ( z ¿ywym lub zabitym zarazkiem), ale skutecznoœæ niepewna - utrudniaj¹ diagnostykê tej choroby i gruŸlicy

Zoonoza

Zagro¿enie dla ludzi (zarazek w mleku)- Choroba Crohna: przewlekle ziarniniakowe zapalenie jelit- Podobna do paratuberkulozy- O nieznanej etiologii- U niektórych pacjentów mo¿na wykazaæ Mycobacterium avium ssp. paratuberculosis lub swoiste przeciwcia³a

CHOROBY ZAKANE BYD£A1. Pryszczyca2. Ksiêgosusz3. Zaraza p³ucna byd³a4.Guzowata choroba skóry5.ZakaŸne zapalenie nosa i tchawicy

Dr Marek Chmielewski

2009

Pryszczycaaphthae epizooticae; foot and mouth disease

ZakaŸna, zaraŸliwa i gor¹czkowa choroba parzystokopytnych bardzo szybko szerz¹ca siê

Uwa¿ana za najgroŸniejsz¹ chorobê zwierzêc¹

Obrót zwierzêtami, produktami zwierzêcego pochodzenia, nasieniem, zarodkami z krajów w których wystêpuje pryszczyca lub prowadzone s¹ szczepienia przeciwko pryszczycy jest znacznie utrudniony lub wstrzymany

Pryszczyca etiologia

Wirus nale¿¹cy do rodziny Picornaviridae, rodzaj Aphtovirus

Stabilny w pH 7 - 9, poni¿ej pH7 i powy¿ej pH 9 ulega inaktywacji

Du¿a opornoœæ na czynniki fizyczne: 37oC po 12-24 godzinach; 60 - 65oC po 30 minutach, 80-100oC ginie natychmiast; -20oC zliofilizowany prze¿ywa wiele lat

W glebie, sierœci - 1 miesi¹c, w paszy 4-5 m-cy, w kale ii gnojowicy 45 dni, promieniowanie s³oneczne 5 minut

Peklowanie, wêdzenie i solenie skór nie inaktywuje zarazka. ZakaŸnoœæ szpiku kostnego jeszcze po 45 dniach

Pryszczyca etiologia

Znanych jest 7 serotypów wirusa pryszczycy: A, O, C, SAT1, SAT2, SAT3 i Asia 1

W obrêbie 7 serotypów zidentyfikowano ponad 60 potypów

PryszczycaEpizootiologia

Atakuje zwierzêta parzystokopytne: byd³o domowe, owce, kozy, œwinie

Wolno ¿yj¹ce: bizony, bawo³y, ¿ubry, jelenie, impala, kudu. Dzikie œwinie w buszu stanowi¹ naturalny rezerwuar zarazka.

Wra¿liwy jest tak¿e cz³owiek

Wirus mo¿e zaka¿aæ s³onie, wielb³¹dy i je¿e.

PryszczycaEpizootiologia

PryszczycaEpizootiologia

Endemicznie w wiêkszoœci krajów Afryki, Azji, Europy wschodniej, Ameryki Po³udniowej.

Typy A, O i C wystêpuj¹ w Ameryce Pd i okresowo w Europie ³¹cznie z Turcj¹

Typy A, O, C i Asia 1- na Bliskim Wschodzie

Typy O, A, C i Asia 1- w centralnej i po³udniowo-wschodniej Azji, Typy O, A i C - w Ameryce P³

Typy O, A, C, SAT1, SAT2 - w Afryce zachodniej i centralnej

Typy O, A, C, SAT1, SAT2, SAT3 - w Afryce wsch i po³udniowej

PryszczycaEpizootiologia

W 1992 roku w³adze Unii Europejskiej, uznaj¹c Europê za woln¹ od pryszczycy, wprowadzi³y zakaz szczepienia przeciwko niej.

Import zwierz¹t ograniczono wy³¹cznie do krajów uznanych za wolne od choroby, w których nie wykonywano szczepieñ co najmniej od 12 miesiêcy

Zagro¿enie pryszczyc¹ jest dla Europy ci¹gle bardzo du¿e.

PryszczycaEpizootiologia

Wirus mo¿e przenosiæ siê:

przez kontakt bezpoœredni

za poœrednictwem produktów pochodzenia zwierzêcego: miêso, mleko, nasienie, zarodki.

Wirusa mog¹ przenosiæ: ludzie, ptaki, pojazdy, odzie¿ i inne przedmioty

Mo¿e przenosiæ siê z wiatrem zw³aszcza przy deszczowej pogodzie.

PryszczycaEpizootiologia

Zaka¿one zwierzêta wydalaj¹ wirus z wydychanym powietrzem oraz z wydzielinami i wydalinami

Rekonwalescenci s¹ nosicielami nawet przez 3 lata (byd³o domowe) i 5 lat (bawo³y afrykañskie)

Wirus utrzymuje siê w gardle i w ka¿dej chwili mo¿e staæ siê przyczyn¹ nowego ogniska choroby

Wykazano obecnoœæ wirusa w nasieniu buhajów na 4 dni przed pojawieniem siê objawów klinicznych choroby. Wystêpowa³ 37 dni w nasieniu po ust¹pieniu choroby.

Wirus pryszczycy wystêpuje w du¿ych iloœciach w mleku przed wyst¹pieniem objawów klinicznych i w trakcie ich trwania

Pryszczycapatogeneza i odpornoϾ

Wirus wnika przez b³ony œluzowe górnych odcinków przewodu pokarmowego i uk³adu oddechowego

Miejscem pierwotnego namna¿ania jest jama gêbowa i jamo nosowo- gard³owa

Drog¹ limfy i krwi dociera do wszystkich narz¹dów wewnêtrznych

Pryszczyca patogeneza i odpornoϾ

Okres inkubacji choroby od 2 do 8 dni.

Przeciwcia³a w zaka¿eniach naturalnych ju¿ 4 dnia po zaka¿eniu, szczyt 7-14 dzieñ i zanikaj¹ w okresie 30 dni. Przeciwcia³a wczesne nale¿¹ce do IgM. Neutralizuj¹ szczepy homologiczne i heterologiczne wirusa.

Przeciwcia³¹ IgG pojawiaj¹ siê po 10-14 dniach i szczyt w okresie 28 dni, neutralizuj¹ wirusa i bior¹ udzia³ w OWD.. Znacznie bardziej specyficzne w stosunku do poszczególnych typów i podtypów wirusa ni¿ IgM

Odpornoœæ na zaka¿enie tym samym podtypem utrzymuje siê oko³o roku, czasami trwa nawet 4,5 roku.

Pryszczycaobjawy kliniczne

Gor¹czka, osowienie, brak apetytu

Pêcherze ró¿nej wielkoœci na b³onie œluzowej jamy gêbowej, na koronce racic i w szparze miêdzyracicznej

Pêcherze na b³onie œluzowej jêzyka, podniebienia, dzi¹se³, policzków wype³nione s³omkowo¿ó³tym p³ynem. Mog¹ byæ na œluzawicy, skórze otworów nosowych, strzyków i niekiedy na skórze wymienia.

Obfite œlinie, œlina jest gêsta i ci¹gliwa

Produkcja mleka gwa³townie maleje

Pryszczycaobjawy kliniczne

Zachorowalnoœæ byd³a wra¿liwego 100 %

Zejœcia œmiertelne u byd³a doros³ego rzadko

U ciel¹t zejœcia nag³e bez uprzednich objawów klinicznych

Charakterystyczna kulawizna, przestêpowanie z nogi na nogê

Czêste oblizywanie nozdrzy

objawy kliniczne

Po kilku godzinach pêcherze na jêzyku pêkaj¹ tworz¹c owrzodzenia jasnoczerwonym dnie, mog¹ce krwawiæ

B³ona œluzowa szybko ulega regeneracji i po 5 - 8 dniach zwierzêta przyjmuj¹ pokarm normalnie

Pozostaje p³ytkie zag³êbienie i pozbawione barwnika, bia³awe, utrzymuj¹ce siê do pó³ roku miejsce

Zdarzaj¹ siê wtórne pêcherze i nad¿erki, prowadz¹ce do w³óknikowo-ropnych, rzekomob³oniczych zmian, opóŸniaj¹cych proces gojenia

Pêcherze w okolicy racic po pêkniêciu z regu³y zaka¿one wtórnie - kulawizny i uszkodzenia racic

Trwa³e obni¿enie wydajnoœci mlecznej i niekiedy niep³odnoœæ

Pryszczycaobjawy sekcyjne

Pêcherze i nad¿erki na b³onie œluzowej jamy gêbowej, skórze, koronce racic i w szparze miêdzyracicznej

Przy ciê¿kim przebiegu nag³e zejœcia wtedy w sekcji prawi ¿adnych zmian

Ostre uszkodzenia miêœnia sercowego = zastój ¿ylny i skrzepy w lewej komorze

Niekiedy w œcianie lewej komory i przegrodzie zmiany w postaci cor tigrinum, wtedy w worku osierdziowym du¿a iloœæ p³ynu

W pozosta³ych narz¹dach brak zmian

Pryszczycarozpoznawanie

W ka¿dym przypadku œlinienia siê zwierz¹t nale¿y podejrzewaæ pryszczycê

Objawy kliniczne

Wystêpowanie zachorowañ u ró¿nych gatunków zwierz¹t parzystokopytnych - prawie pewna diagnoza

Ostateczne rozpoznanie opiera siê na laboratoryjnym wykazaniu wirusa pryszczycy w podejrzanym materiale. Najlepszym materia³em do badañ jest nab³onek pêcherzy lub p³yn z nich.

Pryszczycarozpoznawanie

P³yn pobiera siê ja³owo za pomoc¹ strzykawki z ig³¹, a nab³onek pêkniêtych pêcherzy w iloœci 1 g, z miejsc jak najmniej zanieczyszczonych

Próbki nab³onka powinny zostaæ umieszczone w p³ynie transportowym: glicerol + 0,04 M bufor fosforanowy, pH 7,2 - 7,6, w równych objêtoœciach

Próbki niezw³ocznie umieœciæ w ch³odzie lub zamroziæ i w takim stanie dostarczyæ do laboratorium

Alternatywnym Ÿród³em wirusa mo¿e byæ krew lub wymazy z gard³a

Przy z³oœliwym przebiegu - wycinki miêœnia sercowego lub krew pad³ego zwierzêcia

Pryszczycarozpoznawanie

Antygeny wirusa pryszczycy wykrywa siê w odczynie wi¹zania dope³niacza (OWD) lub testem ELISA z zastosowaniem surowic specyficznych dla 7 serotypów wirusa

Równie¿ techniki wykrywaj¹ce wirusowy kwas nukleinowy, np. reakcja polimeryzacji ³añcuchowej (PCR) lub hybrydyzacja in situ

Wynik badania w du¿ej mierze zale¿y od jakoœci próbek

Jeœli bezpoœrednie badanie w OWD nie jest mo¿liwe, wykonuje siê pasa¿ w hodowli komórek tarczycy lub nerki cielêcia wzglêdnie wra¿liwych linii ci¹g³ych i bada p³yn z hodowli w OWD lub ELISA na obecnoœæ wirusa pryszczycy

Mo¿na wykonaæ pasa¿ na 5-7 dniowych myszkach

Wyj¹tkowo stosuje siê próba biologiczn¹ z u¿yciem zwierz¹t gospodarskich

Mo¿e byæ pomocne badanie serologiczne, o ograniczonej jednak wartoœci diagnostycznej u zwierz¹t szczepionych, jak równie¿ na rejonach endemicznego wystêpowania- efekt przebycia infekcji

Pryszczycapostêpowanie

Pryszczyca jest chorob¹ zwalczan¹ z urzêdu i podlegaj¹c¹ obowi¹zkowi zg³aszania

Podstawa - przerwanie szerzenia siê wirusa poprzez unieszkodliwienie Ÿróde³ zaka¿enia

Wokó³ ogniska choroby okrêg zapowietrzony o promieniu co najmniej 3 km, a wokó³ niego okrêg zagro¿ony - w nim œcis³a obserwacja stanu zdrowia i kontrolê ruchu zwierz¹t lub podejmuje szczepienia pierœcieniowe szczepionk¹ odpowiadaj¹c¹ kompozycj¹ antygenow¹ izolowanym szczepom. G³êbokoœæ okrêgu zagro¿onego co najmniej 7 km

Wstrzymanie ruchu zwierz¹t, ograniczenie ruchu ludzi

Pryszczycapostêpowanie

W ognisku choroby ubojowi poddaje siê wszystkie zwierzêta parzystokopytne, aby ograniczyæ iloœæ wirusa wydalanego do œrodowiska przez zaka¿one lub chore zwierzêta

Ubojowi poddaje siê równie¿ wszystkie zwierzêta, które mia³y bezpoœredni kontakt ze zwierzêtami chorymi lub zaka¿onymi.

Zwierzêta z ognisk pryszczycy mog¹ zostaæ usuniête jedynie przy pomocy zamkniêtych, szczelnych samochodów do wyznaczonej rzeŸni zlokalizowanej w okrêgu zagro¿onym w celu niezw³ocznego uboju.

Pryszczycapostêpowanie

Zakwaszenie przy dojrzewaniu tuszy po uboju skutecznie inaktywuje wirusa

GroŸne sa odpady rzeŸniane i koœci (szpik), gdzie zmiana pH nie nastêpuje. Musz¹ byæ poddane obróbce termicznej.

Mleko równie¿ musi byæ poddawana obróbce termicznej

Prowadzi siê dezynfekcje odzie¿y i r¹k osób bezpoœrednio obs³uguj¹cych zwierzêta, a tak¿e pomieszczeñ dla zwierz¹t i œrodków transportu.

Takie postêpowanie skuteczne jest w rejonach gdzie pryszczyca wystêpuje sporadycznie

Pryszczycapostêpowanie

Na obszarach, gdzie pryszczyca wystêpuje endemicznie - izolowanie zwierz¹t w ogniskach zaka¿enia przy równoczesnym szczepieniu osobników zagro¿onych i ograniczeniu ruchu zwierz¹t i ludzi.

Szczepionki zawieraj¹ inaktywowany wirus i mog¹ byæ mono-, dwu-, trój- i wielowa¿ne

Pryszczycapostêpowanie

Pierwsze szczepienie zapewnia odpornoœæ u prze¿uwaczy na okres 3-6 m-cy

Kolejne dawki uodparniaj¹ na okres oko³o 12 m-cy, u owiec odpornoœæ trwa 6 m-cy

W przypadku du¿ego zagro¿enia szczepionkê podaje siê trzykrotnie

( 3 x ) w ci¹gu roku

W rejonach o ma³ym zagro¿eniu w pierwszym roku szczepi siê byd³o 2 x, a nastêpnie doszczepia 1 x w roku.

Przeciwcia³a matczyne u ciel¹t 3 - 6 m-cy i mog¹ interferowaæ ze szczepionk¹, st¹d pierwsze (I) szczepienie w wieku 2-6 m-cy.

W wielu krajach rezerwa antygenów (inaktywowanych i zagêszczonych wirusów pryszczycy ró¿nych serotypów) na wypadek wybuchu choroby - rezerwa epizootyczna

Szczepionki nie chroni¹ w pe³ni przed poryszczyc¹ je¿eli nie poda siê trzech (III) dawek

Powa¿n¹ wad¹ szczepieñ jest niemo¿noœæ uodpornienia œwiñ, a tak¿e czêste wybuchy choroby wskutek niedostatecznej inaktywacji wirusa szczepionkowego

Pryszczycapostêpowanie

Jeœli choroba wyst¹pi³a w rejonie dot¹d wolnym od pryszczycy, w którym nie prowadzono szczepieñ i zastosowano omówione wczeœniej œrodki administracyjne, taki region mo¿na uznaæ ponownie za wolny w szeœæ (6) miesiêcy po zabiciu ostatniego zwierzêcia chorego lub podejrzanego o zaka¿enie, przy czym powinien byæ stosowany monitoring serologiczny pryszczycy

Pryszczycapostêpowanie

Jeœli choroba wyst¹pi³a w rejonie dot¹d wolnym, w którym prowadzone by³y szczepienia profilaktyczne i zastosowano œrodki administracyjne, taki teren mo¿e uzyskaæ status regionu wolnego od pryszczycy po 12 miesi¹cach od zabicia ostatniego zwierzêcia chorego, podejrzanego o zaka¿enie, ale dopiero po 24 miesi¹cach je¿eli nie wybito zwierz¹t parzystokopytnych w okrêgu zapowietrzonym.

Pryszczycapostêpowanie

Wytyczne OIE zobowi¹zuj¹ do oceny ryzyka zwi¹zanego z wprowadzeniem na teren UE (lub/i krajów cz³onkowskich) z krajów trzecich:

Domowych i wolno ¿yj¹cych prze¿uwaczy

Nasienia byd³a i œwiñ

Zarodków byd³a i œwiñ

Miêsa œwie¿ego od prze¿uwaczy domowych i wolno ¿yj¹cych

Produktów pochodz¹cych od prze¿uwaczy domowych i wolno ¿yj¹cych przeznaczonych do spo¿ycia dla cz³owieka, ¿ywienia zwierz¹t, przetwórstwa przemys³owego

Produktów pochodz¹cych od prze¿uwaczy domowych i wolno ¿yj¹cych przeznaczonych do przetworzenia w przemyœle farmaceutycznym

Nieja³owych produktów biologicznych

Pryszczycazagro¿enie dla zdrowia cz³owieka

Zachorowania sporadyczne ale bywaj¹ endemiczne podczas trwania epizootii u byd³a

Szerzy siê przez spo¿ywanie surowego mleka, bezpoœredni kontakt ze zmianami skórnymi chorych zwierz¹t np. podczas dojenia

Okres inkubacji kilka dni

Bolesne pêcherze na wargach, policzkach i brzegach jêzyka, rzadziej na d³oniach, stopach, twarzy, spojówkach

Przy wtórnych zaka¿eniach trudno goj¹ce siê owrzodzenia

Objawy ogólne - gor¹czka, bóle g³owy, os³abienia, trudnoœci w po³ykaniu, œlinotok

Samowyleczenie, a powrót do zdrowia po 1-2 tygodniach

Salmonelloza owiec

£ukasz Adaszek

Klinika Chorób ZakaŸnych

WydŸ Med.. Wet.

Etiologia

Jest to zakaŸna choroba (paratyfus) przebiegaj¹c z ronieniami, zaburzeniami w rozrodzie i zapaleniami p³uc.

Czynnikiem etiologicznym s¹ pa³eczki G- Salmonella abortus, oporne na wysychanie, d³ugo utrzymuj¹ce siê w œrodowisku zewnêtrznym

Inaktywuje je temp. Powy¿ej 70 º C.

Epizootiologia

ród³em S. abortus s¹ bezobjawowo zaka¿one samce. Bakteria kr¹¿y tylko w obrêbie gatunku owiec.

Zarazek wydalny jest do œrodowiska z poronionymi p³odami, ka³em, wyp³ywami z dróg rodnych.

Czynnikami wyzwalaj¹cymi chorobê s¹ stresory (b³êdne ¿ywienie, warunki zoohigieniczne itp.).

Patogeneza

Nasilenie ronieñ przypada na miesi¹ce zimowe.

Bakterie namna¿aj¹ siê e j. cienkim, przenikaj¹ do wêz³ów ch³onnych, z komórkami uk. siateczkowo-œródb³onkowego roznoszone s¹ po organizmie co mo¿e byæ przyczyn¹ posocznicy, zapalenia jelit ronieñ. Salmonelle mog¹ wnikaæ do p³odów powoduj¹c ich œmieræ.

Po przechorowaniu zarazek osiedla siê w w¹trobie, wêz³ach ch³, woreczku ¿ó³tkowym, œledzionie.

Objawy kliniczne

Inkubacja 2-4 tyg.

Ronienia od 4 m-ca ci¹¿y poprzedzone objawami ogólnymi.

Zatrzymanie ³o¿yska- i wtórne zapalenie macicy

Nowonarodzone jagniêta s¹ s³abe i padaj¹ wkrótce po porodzie.

Niekiedy rozwija siê posocznica.

Zmiany sekcyjne

Ogniska zapalne i martwicowe w macicy (miêœniówka)

Zapalenie jajowodów, zwyrodnienie narz¹dów mi¹¿szowych

Nie¿ytowe zapalenie jelit

Obrzêk œledziony

Wybroczyny pod b³onami surowiczymi i w b³onach œluzowych

Rozpoznawanie

Wywiad

Objawy kliniczne

Badania serologiczne - odczyn aglutynacji

Postêpowanie

Odpowiednie ¿ywienie

Zapewnienie dobrych warunków sanitarnych

Mo¿liwe s¹ szczepienia profilaktyczne 2-krotne w odstêpach 14 dniowych.

SZELESTNICA

Gangraena emphysematosa

Blackleg, black quarter

ETIOLOGIA

Clostridium chauvoei

Beztlenowa laseczka, G+

Wytwarza zarodniki oporne na czynniki œrodowiska zewnêtrznego (w zw³okach ¿ywotnoœæ do 6 miesiêcy, w glebie kilka lat)?

Wytwarza toksyny

EPIZOOTIOLOGIA

Ca³y œwiat

W Polsce rzadko, ale zdarza siê (tereny bagniste i zalewowe)?

Choruj¹ od 4 m-cy do 3-4 lat (g³ównie wypas)?

¯ród³o: zaka¿ona pasza, woda

Drogi: przewód pokarmowy (pastwisko), rany, drogi rodne (u owiec zaka¿enie przyranne - strzy¿enie, poród, trzebienie)?

Byd³o powy¿ej 4 lat odporne, bo odpornoœæ nabyta, a cielêta do 6 m-ca - siara

PATOGENEZA

przewód pokarmowy

krew

miêœnie (okolica lêdŸwiowo- poœladkowa)?

wytwarzanie egzotoksyn i gazu

zapalne obrzêki rozprzestrzeniaj¹ce siê w

du¿ych miêœniach

OBJAWY

Okres inkubacji: 1-3 dni

Wzrost CTO, objawy ogólne

Obrzêk gazowy miêœni, zw³aszcza okolicy poœladkowo- lêdŸwiowej

Kulawizna

OBRZÊKI!!!

Pocz¹tkowo ciep³e i bolesne, potem zimne i niebolesne

Szeleszcz¹ce szmery przy dotyku lub ucisku

Skóra sucha, twarda, ciemnosina

Regionalne wêz³y ch³onne powiêkszone i twarde

Zejœcie œmiertelne w ci¹gu 1-3 dni (u krów starszych mo¿liwe wyzdrowienie)?

ZMIANY ANATOMOPATOLOGIC ZNE

Miêœnie: brudnoczerwone, suche, pêcherzykowate obrzêki, szeleszcz¹ce przy ucisku

Woñ zje³cza³ego mas³a po przeciêciu!!!!!

Galaretowate nacieczenia barwy czerwono¿ó³tej tkanki podskórnej i pêcherzyki gazu

Zwyrodnienie m. sercowego

Obrzêk p³uc i w. ch³onnych

W¹troba - br¹zowo¿ó³te ogniska wielkoœci ziarna grochu

ROZPOZNANIE

Wywiad epizootiologiczny (wiek, teren)?

Objawy kliniczne

Zmiany anatomopatologiczne

Badania laboratoryjne - preparaty mazane z krwi lub narz¹dów pad³ych zwierz¹t

Rozpoznanie ró¿nicowe:

- w¹glik

- obrzêk z³oœliwy

POSTÊPOWANIE

Efekty leczenia w¹tpliwe (ostry przebieg), ewentualnie du¿e dawki antybiotyków

Unikaæ pastwisk podejrzanych o zaka¿enie

Szczepienie na wiosnê i w lecie sztuki od 6 m-cy do 2 lat oraz 3- tyg. cielêta - odpornoœæ przez 6 - 9 m-cy

Ubój zakazany, pad³e zwierzêta spaliæ bez zdejmowania skór

Odka¿anie pomieszczeñ (3% formalina)?

W¥GLIK

ETIOLOGIA

Laseczka w¹glika - Bacillus anthracis

Warunki tlenowe, brak rzêsek i ruchu, G+

W rozmazach z krwi i narz¹dów wewnêtrznych, uk³adaj¹ siê pojedyñczo lub w ³añcuszki z 2 - 3 komorek

³odyga bambusa” - kszta³t cylindryczny, przewê¿enie w œrodku komórki, u³o¿one w ³añcuszki

W hodowli tworz¹ d³ugie, ³añcuszkowate skupiska

ETIOLOGIA

Wytwarzaj¹ otoczki w organizmie zwierzêcia jako element ochronny p-ko si³om obronnym organizmu

ZARODNIKI - wytwarzaj¹ je w œrodowisku zewnêtrznym, przy dostêpie tlenu, temp. 12 - 43 st. C, odpowiednia wilgotnoœæ

U chorego na w¹glik zwierzêcia i w nie otwartych zw³okach, zarodniki nie powstaj¹

ETIOLOGIA

FORMA WEGETAT.

Wra¿liwe na œrodki dezynfekcyjne i czynniki œrodowiska

Sok ¿o³¹dkowy zabija w 15-20 min.

Peklowanie zabija po up³ywie 1,5 mies.

ZARODNIKI

Wysoka opornoϾ 32 - 50 lat

Gnojowica i nawóz - wiele m-cy ¿ywotnoœæ

Kompostowany nawóz (72-76,5 st. C) gin¹ po 4 dniach

Bezpoœrednie nas³onecznienie zabija po 100 godzinach

Gor¹ce i suche powietrze o temp. 120-140 st. C. niszczy po 3 h (f. wegetatywne w temp. 55-58 st. C gin¹ po 10-15 min.)?

EPIZOOTIOLOGIA

W warunkach naturalnych wra¿liwe zwierzêta roœlino¿erne - owce, kozy, byd³o, konie, dziko ¿yj¹ce

Bardzo wra¿liwe bawo³y, ³osie, wielb³¹dy

Stosunkowo ma³o wra¿liwe œwinie i psy

ród³o:

- pierwotne: zw³oki zwierz¹t pad³ych na

w¹glik oraz wydaliny (ka³, mocz, œlina)

- pasza lub woda do picia

- g³ównie pastwisko

EPIZOOTIOLOGIA

ZARODNIKI - mog¹ pozostawaæ w ziemi przez kilkadziesi¹t lat lub byæ wyp³ukiwane przez wody podskórne i zaka¿aæ pastwiska i zwierzêta z nich korzystaj¹ce

Wymywanie zarazków z g³êbszych warstw ziemi po opadach - zara¿anie zwierz¹t na pastwiskach

Jeœli stwierdzono w¹glik - ustaliæ czy nie jest podmok³e pastwisko lub czy ostatnio nie by³o zalane wodami gruntowymi

PATOGENEZA

zarodniki w paszy

f. wegetatywna w b³onie œluzowej gard³a i jelit

namna¿anie i w zale¿noœci od dawki

zarodników i si³ obronnych organizmu

zwalczenie zaka¿enia p³yny ustrojowe

posocznica

choroba i œmieræ

OBJAWY

Okres inkubacji: 20 dni gdy du¿a dawka zarodników to nawet 3 dni)?

P. nadostra:

- nag³e padniêcia, bez objawów wstêpnych

- drgawki, z naturalnych otworów cia³a

wydobywa sie krew

- taki przebieg zwykle na pocz¹tku epizootii

OBJAWY

P. ostra i podostra:

- objawy ogólne, wzrost CTO, spadek

wydajnoœci mlecznej

- krwawa biegunka

- mocz z domieszk¹ krwi

- dusznoœæ - padniêcie przez uduszenie

- obrzêki w ró¿nych czêœciach cia³a,

zw³aszcza szyja i klatka piersiowa

- zapalenie gard³a i obrzêk krtani

- z odbytnicy krew ciemnobrunatna (barwa

dziegciu) albo krwisty ka³

- œmieræ po 10 -36 h (3 - 7 dni w podostrych)?

ZMIANY ANATOMOPATOLOGICZNE

Ciemnoczerwona, niekrzepn¹ca, lakowata krew ze wszystkich otworów cia³a

Wybroczyny we wszystkich narz. wewn.

Surowiczo-krwotoczne nacieki w tkance podskórnej i pod b³onami surowiczymi

Obrzêk œledziony - konsystencja papkowata, miazga ciemnoczerwona, torebka napiêta

W¹troba i nerki powiêkszone i zwyrodnia³e

Obrzêk, silne przekrwienie i wybroczyny b³. œluzowej ¿o³¹dka i jelit

W¹glik miejscowy - powiêkszenie ww. ch³onnych w okolicy odcinka jelita

ROZPOZNAWANIE

Podejrzenie w¹glika - gwa³towny przebieg z krwawieniami z naturalnych otworów cia³a

Ka¿de podejrzenie potwierdziæ bad. laborat.

Pobranie materia³u na grzebowisku lub w zak³adzie utylizacyjnym

Przy¿yciowo materia³:

- preparaty mazane z krwi z ¿. jarzmowej lub

usznej (sekcyjnie mi¹¿sz œledziony)?

- krew w probówce i na wacie w probówce

mocno zamkniêtej korkiem gumowym

Po œmierci: próbka œledziony, skóra (ucho)?

ROZPOZNAWANIE

Badanie laboratoryjne:

- posiewy - laseczki lub otoczki w prepar.

- œwie¿y materia³ = ³atwy wzrost

- preparaty z hodowli i w³. bioch.

- odczyn precypitacji Ascoliego (pomocniczo) zmêtnienie w miejscu zetkniêcia surowicy p-ww¹glikowej z antygenem w¹glikowym

- PCR (g³ównie do badañ militarnych)?

- ELISA, odczyn aglutynacji, hemaglutynacji

biernej, precypitacji w ¿elu agarowym)?

POSTÊPOWANIE

Lista B OIE

Odizolowanie zwierz¹t chorych i podejrznych

Dezynfekcja stanowisk i sprzêtu i wydalin

Ubój metod¹ krwaw¹ niedozwolony, by nie dopuœciæ do ska¿enia œrodowiska

Zw³oki spaliæ lub poddaæ obróbce termicznej w zak³adzie utylizacyjnym lub g³êboko pogrzebaæ

Zdejmowanie skóry zabronione

Zakaz u¿ycia mleka i miêsa w handlu

POSTÊPOWANIE

Odka¿anie (2% ³ug sodowy, 3% woda utleniona, 5% formalina)?

Mo¿na stosowaæ surowicê p-ww¹glikow¹ ³¹cznie z antybiotykami (penicylina, streptomycyna, tetracykliny)?

Eliminacja mo¿liwoœci zaka¿enia siê na podmok³ych pastwiskach lub sianem z takich ³¹k

ZAGRO¯ENIE DLA CZ£OWIEKA

Kontakt z chorymi zwierzetami, produktami ich pochodzenia (koœci, krew, we³na), ziemi¹ zanieczyszczon¹ zarodnikami

Drogi:

- skóra

- droga inhalacyjna

- droga alimentarna

Okres inkubacji: 1 - 10 dni

ZAGRO¯ENIE DLA CZ£OWIEKA

Skóra: rozwija siê jako czarna krosta - w miejscu wnikniêcia plamki i pêcherzyki, które po zdrapaniu pokrywaj¹ siê czarnym strupem. Towarzysz¹ temu gor¹czka, ból g³owy, powiêkszenie regionalnych wêz³ów ch³onnych. Czasem posocznica i zapalenie opon mózgowych (œmiertelnoœæ 20% nie leczona)?

Dr. inhalacyjna - zapalenie p³uc (100%)?

Dr. alimentarna - krwawa biegunka (50%)?

Lek z wyboru: PENICYLINA

ZARAZA P£UCNA BYD£A

Marek Chmielewski

2009

Zaraza p³ucna byd³apleuropneumonia contagiosa bovum, contagious bovine pleuropneumonia

Ostra, podostra lub przewlek³a choroba byd³a przebiegaj¹ca z w³óknikowym zapaleniem p³uc, surowiczo-w³óknikowym zapaleniem op³ucnej oraz obrzêkiem przegród miêdzypêcherzykowych

Zaraza p³ucna byd³aetiologia

Chorobê powoduje Mycoplasma mycoides subspecies mycoides SC type Freundt, 1955

SC (small colonies) - biotyp wystepuj¹cy u byd³a.

Antygenowo podobne szczepy LC (large colonies) stwierdza siê u kóz w krajach, w których zaraza p³ucna nie wystêpuje

Zaraza p³ucna byd³aetiologia

Formê SC Mo¿na odró¿niæ od formy LC na podstawie w³aœciwoœci biochemicznych i z tym zwi¹zanej morfologii kolonii.

Wykazuje pleomorfizm, w m³odych hodowlach nitkowata, rozga³êziaj¹ca siê, w starych - ziarniakowata

Mycoplasma mycoides jest bardzo wra¿liwa na czynniki œrodowiska zewnêtrznego, szybko ulega inaktywacji poza organizmem.

Zaraza p³ucna byd³aepizootiologia

Choroba znana od XVII wieku

G³ówny gospodarz byd³o

Niektóre gatunki prze¿uwaczy ¿yj¹ce w Afryce odporne na MmmSC

Z dziko ¿yj¹cych prze¿uwaczy tylko bizony amerykañskie s¹ wra¿liwe

Wystepuje w Afryce, z wyj¹tkiem po³udniowej, na Bliskim Wschodzie, w Indiach, Nepalu i zachodniej czêœci Chin

W Europie endemicznie w okreœlonych rejonach Hiszpanii, Portugalii i W³och

Zaraza p³ucna byd³apatogeneza

Droga aerogenna

Szerzenie w stadzie powolne poprzez kontakt bezpoœredni

Wa¿na rola nosicieli, majacych w p³ucach otorbione w³óknikiem ognisko. MmmSC trwa tam wiele miesiêcy. Z czasem torebka w³aœciwa pêka i nastêpuje siewstwo z wydychanym powietrzem

Zaraza p³ucna byd³aobjawy kliniczne

Okres inkubacji 3 do 6 tygodni, z mo¿liwoœci¹ wyd³u¿enia do 4 m-cy

Postaæ ostra - gor¹czka trwaj¹ca 3-10 dni, brak apetytu, przyspieszone oddechy, depresja

Suchy, bolesny kaszel, nasilaj¹cy siê, postawa z wyci¹gniêt¹ g³ow¹, ³ukowato wygiêtym grzbietem i odstawionymi od tu³owia ³okciami

Wydajnoœæ mleczna obni¿ona

Zaraza p³ucna byd³aobjawy kliniczne

Przy postêpie choroby objawy coraz silniejsze, zwierzêta chudn¹, obrzêki, temperatura 41 -42°C, têtno i oddechy przyspieszone

Wspó³czynnik œmiertelnoœci przy ostrej CBPP mo¿e dochodziæ do 50%

Œmieræ nastêpuje zwykle w okresie 3 tygoni od pojawienia siê objawów

Zwierzêta, które przechorowa³y ostr¹ postaæ CBPP, s³abe i wyniszczone pozostaj¹ nosicielami MmmSC

Zaraza p³ucna byd³aobjawy kliniczne

Czêœciej postaæ podostra i przewlek³a

Objawy ³agodne, czêsto nie zauwa¿alne

U ciel¹t w wieku do 6 miesiêcy CBPP wystêpuje jako zapalenie stawów z kulawizn¹.

Zaraza p³ucna byd³asekcja

W ostrej postaci w p³ucach cechy ciê¿kiego zapalenia w³óknikowego

P³uca na przekroju charakter marmurkowaty, obrzêkniête i zabarwione ciemnoczerwone

Przegrody miêdzyzrazikowe pogrubione

W jamie op³ucnowej wysiêk, op³ucna pokryta w³óknikiem

Otorbione ogniska o œrednicy od 1 do 20 cm, mog¹ce otwieraæ siê do oskrzeli, wydalanie mykoplazm

Zaraza p³ucna byd³arozpoznawanie

Badania kliniczne i sekcyjne nie daj¹ podstaw do rozpoznania CBPP, sugeruj¹ podejrzenie

Decyduj¹ce jest badanie laboratoryjne

Przy¿yciowo pobiera siê wymazy z nosa, wydzielinê oskrzelowa, p³yn z jamy op³ucnowej po nak³uciu œciany klatki piersiowej w najni¿szym punkcie pomiêdzy siódmym a ósmym ¿ebrem, maŸ stawow¹

Poœmiertnie zmienion¹ tkankê p³ucn¹, wêz³y ch³onne œródpiersiowe, p³yn op³ucnowy i maŸ stawow¹

Brak izolacji nie zawsze oznacza brak zarazka w badanym materiale

Zaraza p³ucna byd³arozpoznawanie

Izolacja przy pomocy specyficznych dla mykoplazm pod³o¿y

Test immunofluorescencji

Test precypitacji w ¿elu agarowym

Odczyn OWD wykrywaj¹cy przeciwcia³a MmmSC u przewlekle zaka¿onych

Test ELISA

Zaraza p³ucna byd³apostêpowanie

Choroba zwalczana z urzêdu

Przy zawleczeniu postêpowanie radykalne likwiduj¹ce ognisko choroby

Zakaz importu z krajów, w których wystêpuje CBPP

W krajach z chorob¹ uodparnianie czynne

GUZOWATA CHOROBA SKÓRY BYD£A (lumpy skin disease, LSD)

Choroba wirusowa przebiegaj¹ca z gor¹czk¹, powstaniem twardych ograniczonych guzów w skórze, wyniszczenie, powiêkszenie wêz³ów ch³onnych i obrzêk skóry. Zmiany tak¿e w miêœniachszkieletowych oraz w b³onach œluzowych przewodu pokarmowego i uk³adu oddechowego. Niska œmiertelnoœæ

Guzowata choroba skóry byd³aetiologia

Wirus nale¿¹cy do rodziny Poxviridae, rodzaj Capripoxvirus (okreœlany jako neethling)

Antygenowo identyczny z wirusem ospy owiec i kóz, nie zaka¿a jednak owiec i kóz i nie przenosi siê miêdzy nimi

Tylko jeden serotyp

Oporny na dzia³anie czynników œrodowiskowych

Guzowata choroba skóry byd³aepizootiologia

Stwierdzona w Zambii w 1929 rku

Wystêpuje w Afryce, tylko raz stwierdzona poza Afryk¹, Izrael 1989 r.

Wra¿liwe tylko byd³o

Wektorem s¹ komary (mechanicznym) i inne owady k³uj¹co-ss¹ce

Szerzy siê szybko szczególnie w porze wilgotnej i w nisko po³o¿onych wilgotnych terenach

Guzowata choroba skóry byd³apatogeneza

Guzki w skórze prawdopodobnie w miejscach uk³ucia owadów i wprowadzenia wirusa

Byd³o o delikatnej, cienkiej skórze choruje ciê¿ej

Przebieg subkliniczny do zejœæ œmiertelnych

Nie przenosi siê na cz³owieka

Guzowata choroba skóry byd³aobjawy kliniczne

Ostra postaæ:

Podwy¿szenie temperatury ponad 41°C, utrzymuj¹ca siê przez 7 dni

Nieznany okres nkubacji w warunkach naturalnych (eksperyment 5 dni)

Niechêæ do poruszania siê

Brak apetytu

Wzmo¿one œlinienie

Wyp³yw z nozdrzy i worka spojówkowego

Guzowata choroba skóry byd³aobjawy kliniczne

Guzy na skórze z podniesieniem temperatury

Guzy o œrednicy 0,5 do 7 cm na ca³ej skórze, najliczniej na g³owie, wokó³ nozdrzy i oczu oraz karku, gruczole mlekowym, w okolicy krocz i moszny. Sierœæ na nich nastroszona

Zbite, obejmuj¹ wszystkie warstwy skóry

Mog¹ ulegaæ owrzodzeniu i wtedy wyp³ywa z nich wydzielina zawieraj¹ca wirus

Guzowata choroba skóry byd³aobjawy kliniczne

Wyp³yw z worka spojówkowego i nosa œluzowo-ropny

Guzki mog¹ byæ w jamie gêbowej, miêœniach, tchawicy, przewodzie pokarmowym, g³ównie trawieñcu oraz w p³ucach

Obserwowane poronienia, skóra p³odów pokryta guzami

U bahajów trwa³a lub przemijaj¹ca niep³odnoœæ

Guzowata choroba skóry byd³asekcja

Guzy skórne na przekroju szaro-¿owa masa z nekrotycznym rdzeniem

Tkanki podskórne nacieczone surowiczym p³ynem o zabarwieniu czerwonym

Wewn¹trzplazmatyczne cia³ka wtrêtowe w komórkach nab³onkowych, makrofagach i limfocytach

Guzowata choroba skóry byd³arozpoznawanie

Najszybciej - wykazaæ w elektronowym mikroskopie transmisyjnym typowych wirionów wirusa w materiale pochodz¹cym z biopsji guzów

Badanie kliniczne - guzy

Powiêkszenie wêz³ów ch³onnych powierzchownych

Guzowata choroba skóry byd³apostêpowanie

Choroba zwalczana z urzêdu

Próby leczenia nie udane

W rejonach enzootycznego wystêpowania szczepionki ¿ywe atenuowane

Próby ze szczepionk¹ rekombinowan¹ (pokswirus owiec z wklonowanym genem wirusa ksiêgosuszu)

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICY

Otrêt byd³a

Exanthema coitale vesiculosum s. pustulosum

Infectious pustular balanoposthitis, IPB, IBP

Infectious bovine rhinotracheitis (red nose)/infectious pustular vulvovaginitis, IBR/IBV

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICY

Wirusy powoduj¹ce zakŸne zapalenie nosa i tchawicy byd³a (IBR), pêcherzykowe zapalenie b³ony œluzowej sromu i pochwy krów (IPV), poronienia, pêcherzykowe zapalenie b³ony œluzowej pracia i napletka u buhajów (IPB,IBP) wykazuj¹ wiele cech wspólnych

Nale¿¹ do rodziny Herpesviridae, podrodziny Alphaherpesvirinae, rodzaju Varicellovirus i okreœlane s¹ jako herpeswirus byd³a typ 1 (BHV1) tworz¹ grupê nazwan¹ bovid herpesvirus 1 (BHV 1) (wczeœniej IBR/IPV)

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYetiologia

Typowy przedstawiciel rodziny Herpesviridae

Genom zawiera dwuniciowy DNA koduj¹cy 30-40 bia³ek strukturalnych, analiza restrykcyjna wirusowego DNA pozwoli³a wyró¿niæ trzy podtypy BHV:

Podtypy 1 i 2a (IBR-podobne)

Podtyp 2b (IPV-podobny)

Niezale¿nie od ró¿nic w budowie genomu BHV 1, wystêpuje jako jeden typ antygenowy

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYetiologia

BHV 1 ma otoczkê zawieraj¹c¹ lipidy - du¿a wra¿liwoœæ na œrodki dezynfekcyjne

W œrodowisku zewnêtrznym prze¿ywa 30 dni w okresie zimowym

W temperaturze 37 ° C ginie po 10 dniach

Poni¿ej -65 ° C zakaŸnoœæ przez d³ugi czas

W -20 ° C rok

Stabilny w pH 6,0 - 9,0

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICY epizootiologia

BHV 1 szeroko rozpowszechniony w populacji byd³a na œwiecie

Przeciwcia³a u wielu gatunków zwierz¹t wolno ¿yj¹cych, ale objawy kliniczne zaka¿enia tylko u byd³a domowego

BHV1 izolowano równie¿ od kleszczy, mog¹ one byæ nosicielami wirusa przez d³ugi czas, a nawet BHV 1 mo¿e namna¿aæ siê w kleszczach

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICY epizootiologia

Herpesviridae wywo³uj¹ zaka¿enia latentne, lokalizuj¹ce siê g³ównie w komórkach zwojów nerwowych, np.. Zwoju nerwu trójdzielnego

Utrzymuj¹ siê przez ca³e ¿ycie zwierzêcia, okresowo, stress, dochodzi do reaktywacji, replikacji i siewstwa wirusa

Siewstwu nie towarzysza objawy kliniczne natomiast zaka¿aj¹ siê kolejne osobniki

Wirus zawlekany jest do stada wraz z chorymi lub bezobjawowo zaka¿onymi zwierzêtami

W obrêbie stada szerzy siê na drodze kontaktu bezpoœredniego drog¹ aerogenn¹, poprzez krycie i sztuczn¹ inseminacjê zaka¿onym nasieniem (BHV 1 jest wirusem najczêœciej izolowanym z nasienia buhajów) oraz poœrednio przez zanieczyszczony sprzêt

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICY epizootiologia

BHV 1 przenoszony jest przez:

Zwierzêta, które uleg³y zaka¿eniu, nie wykazuj¹ objawów klinicznych, ale s¹ siewcami wirusa

Zwierzêta zaka¿one latentnie, u których dochodzi do reaktywacji i siewstwa w przypadku stresu

Zwierzêta (cielêta), które uleg³y zaka¿eniu tu¿ po porodzie i u których zanika bierna odpornoœæ siarowa

IBR/IPV namna¿a siê górnych odcinkach dróg oddechowych osi¹gaj¹c miano 107.5 TCID50

IBR powoduje znaczne straty w hodowli byd³a i ocenia siê , ¿e jest drugim schorzeniem w œwiecie co do czêstotliwoœci wystêpowania

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYpatogeneza

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYpatogeneza

Na zaka¿enie BHV1 wra¿liwe jest byd³o w ka¿dym wieku

Wirus wnika przez b³onê œluzow¹ jamy nosowej osi¹gaj¹c wysokie miana w miejscu wnikniêcia

Przenosi siê na b³onê œluzow¹ worka spojówkowego

Drog¹ w³ókien nerwowych dociera do zwoju trójdzielnego. Na tym etapie mo¿liwa wiremia

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYpatogeneza

II droga - przez b³onê œluzow¹ uk³adu rozrodczego

Namna¿a siê w komórkach b³. œl. Przesionka pochwy, pochwy w³aœciwej,a u samców w komórkach b³. œl. worka napletkowego

Dociera do zwojów krzy¿owych i to latentne zaka¿enie komórek nerwowych

Materia³ genetyczny BHV1 pozostaje w neuronach zwojów przez ca³e ¿ycie

Stres powoduje reaktywacjê zaka¿enia latentnego, efektem jest okresowe siewstwo

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYpatogeneza

Buhaje zaka¿one latentnie mog¹ byæ siewcami wirusa BHV1, nie wykazuj¹c przy tym ¿adnych objawów klinicznych choroby

Przechowywanie nasienia w niskich temperaturach stwarza dobre warunki do prze¿ywania wirusa

Transfer zarodków nie powoduje niebezpieczeñstwa transmisji BHV1

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYobjawy kliniczne

ZakaŸne zapalenie nosa i tchawicy IBR:

Okres inkubacji 2-4 dni

Surowiczy wyp³yw z nosa i worka spojówkowego

Œlinienie

Gor¹czka powy¿ej 41°C

Brak apetytu

Depresja

Jasno¿ó³te pêcherzyki z p³ynem surowiczym na b³. œl. nosa,

Po kilku dniach wyp³yw ropny

Zmiany opryszczkowe przekszta³caj¹ siê w ogniska nekrotyczne pokryte bia³awym nalotem z³uszczonego nab³onka, czêsto przechodz¹ w owrzodzenia pokryte warstw¹ w³óknika

Zwê¿anie dróg oddechowych powoduje, ¿e zwierzêta oddychaj¹ przez jamê gêbow¹

Powrót do zdrowia po 4-5 tygodniach

U ciê¿arnych ronienia

W okresie laktacji spadek wydajnoœci mlecznej

Bez zaka¿enia wtórnego choroba trwa 5-10 dni. Np.. Pasteteurella mo¿e powodowaæ powik³ania i zejœcie procesu zapalnego do p³uc

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYobjawy kliniczne

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYobjawy kliniczne

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYobjawy kliniczne

Pêcherzykowe zapalenie b³ony œluzowej sromu i pochwy (IPV) [endometritis, powtarzanie rui, poronienia]

Pierwsze objawy u krów w 2-4 dniu po kryciu, po inseminacji nasieniem z wirusem lub po kontakcie z osobnikiem zaka¿onym

Zmiany opryszczkowe na b³. œl. Tylnego odcinka pochwy

Obrzêk i przekrwienie b³.œl., srom obrzêk³y, œluzowata wydzielina brudzi ogon

Zwierzêta niespokojne, czêsto napinaj¹ce siê do oddawania moczu (bolesnoœæ w okolicy krocza)

Temperatura 40,5 - 41,5°C

Objawy kliniczne utrzymuj¹ siê przez 8-14 dni, po czym b³.œl. Pochwy pokrywa siê nowym nab³onkiem

Pozostaj¹ czerwone wynios³oœci, wielkoœci ³ebka szpilki, mog¹ce ulegaæ silniejszemu przekrwieniu w przypadku reinfekcji

U buhajów zmiany na b³.œl. Napletka oraz pr¹cia maj¹ podobny charakter jak u krów

Nab³onek b³ony œluzowej „posypany otrêbami”

Buhaje eliminuje siê z dalszego u¿ytkowania

U ciel¹t zaka¿enie BHV! Przebiega ze zmianami nekrotycznymi w jelitach i narz¹dach wewnêtrznych - s¹ apatyczne, os³abione, wykazuj¹ podwy¿szon¹ temperaturê

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYsekcja

IBR - :

b³.œl. górnych dróg oddechowych przekrwione, obrzêk³e, œluzowo-ropna wydzielina, z³ogi w³óknika

W krtani i tchawicy wybroczyny

Zatoki wype³nione wysiêkiem

Histopatologicznie - cia³ka wtrêtowe Cowdry'ego typu A

Zmiany zapalne w komórkach zwoju nerwu trójdzielnego i OUN

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYsekcja

W przewodzie pokarmowym, o ile zajêty:

Nad¿erki i owrzodzenia b³.œl. , policzków warg, dzi¹se³, podniebienia twardego, prze³yku, przed¿o³¹dkach i w trawieñcu

W jelitach stan zapalenia nie¿ytowego

Ogniska martwicze w kêpkach Peyera i w w¹trobie

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYsekcja

W uk³adzie rozrodczym:

Zapalenie b³.œl. Sromu, pochwy, szyjki macicy, a u samców napletka i pr¹cia

Pêcherzyki, wype³nione surowiczym p³ynem, rozsiane po ca³ej b³onie œluzowej

Proces zapalny mo¿e obejmowaæ macicê i wtedy endometritis, u samców stulejka

Poroniony p³ód : w¹troba ¿ó³to zabarwiona o zaokr¹glonych brzegach, w mi¹¿szu ogniska nekrotyczne, w korze nerek liczne wybroczyny

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYsekcja

Zaka¿enie BHV1 w uk³adzie nerwowym:

Oko³onaczyniowe nacieki

Cia³ka wtrêtowe w komórkach nerwowych i astrocytach

Oprócz tego, meningoencephalitis stwierdzane u ciel¹t mo¿e byæ powodowane przez herpeswirus byd³a typ 5 (BHV5)

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYrozpoznawanie

Objawy kliniczne nasuwaj¹ podejrzenie zaka¿enia BHV1

Ostateczne rozpoznanie na podstawie badañ laboratoryjnych:

Izolacja i identyfikacja wirusa i/lub stwierdzenie obecnoœci specyficznych przeciwcia³

Materia³ do bad. lab - wymazy z nosa, wymazy lub pop³uczyny u samic z pochwy, u samców z napletka

Wymazy powinny byæ pobrane w najwczeœniejszej fazie zaka¿enia

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYrozpoznawanie

Podczas sekcji do badañ pobiera siê: wycinki b³on œluzowych, migda³ki, wycinki p³uc, wêz³y ch³onne oskrzelowe. Z poronionego p³odu:watrobê, p³uca, œledzionê. £o¿ysko

Jeœli w stadzie przypadki zachorowañ to pobieramy próbki od zwierz¹t z typowymi objawami klincznymi, przede wszystkim z gor¹czk¹. Od kilku osobników w ró¿nym wieku.

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYrozpoznawanie

Do izolacji wirusa u¿ywa siê pierwotnych hodowli komórek nerki lub j¹der cielêcia lub hodowli komórek linii ci¹g³ych, np.. Medin-Darby bovine kidney (MDBK) lub komórek tchawicy

Identyfikacja wyizolowanego wirusa w testach: immunofluorescencji, immunoperoksydazowym, seroneutralizacji z monowalentn¹ surowic¹ odpornoœciow¹ lub przeciwcia³ami monoklonalnymi

Test izolacji pozwala wykryæ wirusa BHV1 obecnego w nasieniu w koncentracji 1-5 TCID50

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYrozpoznawanie

Badania serologiczne wykonuje siê w celu:

Potwierdzenia etiologii ostrego procesu klinicznego; w tym celu bada siê jednoczeœnie parê surowic pobran¹ od tego samego zwierzêcia w fazie ostrej i w okresie rekonwalescencji; stwierdzenie serokonwersji albo czterokrotny lub wiêkszy wzrost miana przeciwcia³ wskazuje na zaka¿enie wirusem BHV1

Wykazania, ¿e badane zwierzê nie jest zaka¿one latentnie wirusem BHV1

Okreœlenia stopnia rozprzestrzenienia wirusa BHV1 w stadzie/populacji zwierz¹t

Badawczym, do oceny odpowiedzi immunologicznej po podaniu szczepionki i zaka¿eniu kontrolnym

Najczêœciej test seroneutralizacji (SNT) i ró¿ne odmiany testu ELISA stosuje siê do wykrywania przeciwcia³.

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYrozpoznawanie

Ka¿de zwierzê, u którego stwierdzono obecnoœæ przeciwcia³ uwa¿ane jest za nosiciela wirusa i potencjalnego siewcê

Wyj¹tkiem s¹ m³ode cielêta, które naby³y przeciwcia³a z siar¹ (odpornoœæ bierna)

Oraz nie zaka¿one osobniki. Którym podano szczepionkê inaktywowan¹.

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYpostêpowanie

Choroba zwalczana y urzêdu

W przebiegu stosuje siê antybiotyki o szerokim spektrum dzia³ania, przeciwdzia³aj¹c wtórnym infekcjom bakteryjnym

Szczepienia nie zapobiegaj¹ zaka¿eniom szczepami terenowymi, nie zapobiegaj¹ siewstwu u zwierz¹t zak¿onych latentnie

Nierzadko szczepy atenuowane, zawarte w szczepionkach ¿ywych, powoduja zaka¿enia latentne i poronienia u krów

Najlepszym rozwi¹zaniem jest hodowla i utrzymywanie w stadzie osobników wolnych od zaka¿enia wirusem BHV1

ZAKANE ZAPALENIE NOSA I TCHAWICYpostêpowanie

Warunek ten spe³niaj¹ zwierzêta seronegatywne w testach SNT lub ELISA

Prowadzenie elitarnych stad ze œcis³¹ higien¹ i przestrzeganiem przepisów o obrocie zwierzêtami i nasieniem

Badanie serologiczne ca³ego pog³owia zwierz¹t w danej hodowli co najmniej raz w roku.

Wszystkie zwierzêta wprowadzane do stada powinny byæ badane serologicznie dwukrotnie w okresie kwarantanny

Tylko osobniki seronegatywne mo¿na wprowadzaæ do stada.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
zakaźne - bydło, zakaźne - przeżuwacze
Krzywica przeżuwaczy bydło
Niedokrwistość u przeżuwaczy bydło
epi male prze, Pomór małych przeżuwaczy (peste des petisruminants)księgosusz rzekomy, ostra, wirusow
Male grupy spoleczne
Serce małe krążenie
Bydło z Bednarskim
Kulawizny bydło
Mantak Chia Taoist Secrets of Love Cultivating Male Sexual Energy (328 pages)
karta cwu male
Małe dzieci w różnych miejscach, smieszne teksty
bydło sciaga got, Szkoła Rolnictwo studia, Szkoła
Wzdęcie żwacza bydło
Socjologia wychowania Małe kompedium 2
zakazy bydło I koło
Podkliniczna kwasica żwacza bydło
Nieropne zapalenie nerek bydło
Małe ojczyzny w globalnym świecie

więcej podobnych podstron