Tytuł: Przedstaw historię miłości Tristana i Izoldy
Tristan był synem króla ziemi lońskiej Riwalena, który poślubił piękną Blancheflor, siostrę króla Marka, władcy Kornwalii. Tristan był sierotą. Tuz po ślubie z Blancheflor Riwalen wyruszył na wojnę z diukiem Morganem, a swą brzemienną żonę oddał pod opiekę marszałkowi Rohałtowi Dzierżącemu Słowo. Blancheflor nie doczekała się powrotu męża, bowiem „diuk Morgan zabił go zdradą”. Umarła z rozpaczy tuż po wydaniu na świat syna, któremu dała na imię Tristan, gdyż przybył na ziemię „przez smutek”
Tristana przygarnął i wychowywał, Rohałt, który nauczył chłopca sztuki myśliwskiej, walki kopią, mieczem, posługiwania się tarczą i łukiem. Wpoił mu też zasady etyczne, nauczył, co to honor i uczciwość. Tristan nauczył się grać na harfie i lirze oraz pięknie śpiewać.
Pewnego dnia zwabili go na statek kupcy norwescy. Udało im się uprowadzić, Tristana, lecz wzburzone morze (sygnał ingerencji sił wyższych) spowodowało, że szybko pozbyli się młodzieńca, wysadzając go na piaszczyste wybrzeże. Była to Kornawalia, kraj, w którym panował jego wuj, król Marek. W końcu Tristan dostał się na zamek królewski, zwany Tyntagielem. Marek zaopiekował się młodym chłopcem, który szybko stał się ulubieńcem monarchy. Gdy Kornwalia została zagrożona najazdem króla Irlandii, Tristan w obronie swojej nowej ojczyzny potrafił zaryzykować życiem. To właśnie on jako jedyny podjął rzuconą przez Morhołta rękawicę, przyjął wyzwanie wroga. Zostali wywiezieni na wyspę, z której tylko jeden z nich mógł wrócić żywy. W krwawej walce zwyciężył Tristan, zabił Morhołota, lecz sam został ciężko ranny. Odór z ran był tak wielki, że zdecydował się wypłynąć samotnie w łódce daleko w morze, by tam umrzeć. Jednak został cudownie ocalony: fale zaprowadziły go irlandzkiej, do portu Weisefort, gdzie zaopiekowała się nim Izolda, siostra zabitego przez Tristana Morhołota. Tristan wyzdrowiał i mógł wrócić do Kornwalii. Szybko jednak los ponownie rzucił go Weisefort. Oto król Marek zdecydował, że poślubi właścicielkę pięknego złotego włosa., który przyniosły mu jaskółki - Izoldę. Tristan doskonale wiedział, do kogo należy złoty włos, podjął się, więc misji poślubienia Izoldy w imieniu swego władcy. Po przybyciu do Weisefortu okazało się, że kraj pustoszony jest przez straszliwego smoka. Król Irlandii obwieścił, że pogromca potwora otrzyma w nagrodę rękę jego córki, Izoldy. Tristan zabił smoka, został jednak ciężko ranny. I znów zaopiekowała się nim Izolda, która wyleczyła młodzieńca. Kiedy już wszystkie przeszkody zostały usunięte, Tristian poślubił Izoldę w imieniu króla Marka.
W czasie drogi powrotnej, w chwili nieuwagi służącej Izoldy, Brangien, młodzi wypili miłosny napój, który królowa Irlandii przygotowała dla swej córki i króla Marka. Od tego momentu Tristana i Izoldę połączyło potężne uczucie, miłość, która związała ich ze sobą na zawsze. Zakochani byli zmuszeni oszukiwać prawowitego małżonka, stosować różne wybiegi i bezustannie ryzykować własnym życiem. Wśród dworzan króla było czterech nienawistnych im baronów. Po raz pierwszy kochankowie zostają zdemaskowani przez złośliwego karła Frozyna, który poradził królowi, by ten wszedł na gałąź drzewa, pod którym spotykają się Tristan i Izolda. Tym razem jeszcze udaje im się oszukać władcę, zdrada nie zostaje udowodniona. W końcu jednak prawda musi wyjść na jaw. Gdy Marek dowiaduje się o zdradzie swej żony, postanawia ukarać ją i swego siostrzeńca śmiercią. Tristan skacze z kaplicy stojącej na skraju wysokiej skały, Izoldę zaś król Marek oddaje w ręce trędowatych. Tristan nie ginie, wiatr wzdyma jego szaty i powoli osadza na ziemi. Przeżyć udaje się też Izoldzie. Ukochany odbija ją trędowatym. Razem uciekają do lasu, który od tej pory będzie ich schronieniem. Po pewnym czasie król Marek przebaczył Izoldzie i przyjął ją z powrotem do zamku, Tristan musiał jednak opuścić Tyntagiel. Nawet wtedy nie rezygnuje i kilkakrotnie udaje mu się przekraść do Izoldy by zobaczyć ukochaną.
Koniec całej historii jest jednak tragiczny. Tristan umiera z dala od kraju z ran i żalu za ukochaną, nie wiedząc, że ta właśnie spieszy mu z pomocą. Na wieść o śmierci kochanka, Izoldzie pęka serce z rozpaczy. Dopiero wtedy miłość tryumfuje. Z grobu Tristana wyrasta głóg i wnika do grobu Izoldy. Jest to symbol wiecznej, niezniszczalnej i prawdziwej miłości, która okazuje się być mocniejsza niż śmierć.