PRAWO WYKROCZEŃ


PRAWO WYKROCZEŃ

20.01 - egzamin (test)

Warto nosić - Kodeks wykroczeń i Kodeks karny

Wykroczenia w kodeksie wykroczeń

Przykłady:

Kryterium, które pozwala odróżnić wykroczenie od przestępstwa:

  1. kryterium formalne (kryterium sankcji karnej, czyli kary)

  1. kryterium społecznej szkodliwości czynu

wniosek: wykroczeniem będzie czyn społecznie szkodliwy nawet w stopniu znikomym.

Zasady stosowania prawa wykroczeń

  1. zasada określoności wykroczenia, tzn. że do odpowiedzialności za wykroczenie może być pociągnięty tylko ten, kto dopuścił się czynu zabronionego przez ustawę w czasie jego popełnienia (ta zasada wymaga, aby zespół znamion został określony przez ustawę w sposób jasny i jednoznaczny);

  2. zasada stosowania ustaw aktualnie obowiązujących - zgodnie art. 1 KW jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia wykroczenia stosuje się ustawę nową należy jednak zastosować ustawę poprzednio obowiązującą, gdy jest ona względniejsza (wniosek: zmiana ustawy nie może prowadzić do pogorszenia sytuacji sprawcy - bierze się pod uwagę rodzaj i wysokość sankcji oraz możliwość złagodzenia i zawieszenia wykonania kary);

art. 2 §2 KW jeżeli wg nowej ustawy czyn nie jest już zabroniony, to ukaranie uważa się za niebyłe (jeżeli kara nie została jeszcze wymierzona, to nie można jej już wymierzyć)

czas popełnienia wykroczenia art. 4 § 1 KW wskazuje, że czasem popełnienia wykroczenia jest czas działania lub zaniechania (uwaga! Nie czas nastąpienia skutku; art. 101 § 3 KK w przypadku przestępstw materialnych bieg przedawnienia liczy się od momentu gdy Kutek nastąpił

  1. zasada terytorialności art. 3 KW - odpowiedzialności na zasadach określonych w KW podlega każdy, kto popełni wykroczenie na terytorium RP jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym (w przeciwieństwie do KK obywatel Polski nie odpowie za wykroczenie popełnione za granicą, chyba że przepis szczególny przewiduje taką możliwość - art. 131 KW z przepisu tego wynika, że czynami za które obywatel RP odpowie za granicą są: kradzież, przywłaszczenie, niszczenie cudzej rzeczy, paserstwo (art. 119 KW) [czyny przypołowione, czyli liczy się kwota]);

uchwała SN z 2008 r., która mówi że czynem przypołowionym nie jest rozbój);

miejsce popełnienia wykroczenia art. 4 § 5 KW

    1. miejsce, gdzie sprawca działał lub zaniechał działania;

    2. gdzie skutek nastąpił;

    3. wg zamiaru sprawcy skutek miał nastąpić;

Definicja wykroczenia

art. 1 KW, art. 47 KW - wykroczeniem jest czyn wypełniający znamiona zachowania zabronionego przez obowiązującą ustawę pod groźbą przynajmniej jednej z kar wymienionych w art. 1 KW przy czym czyn ten wykazuje społeczną szkodliwość, a jego sprawcy można przypisać winę.

Elementy art. 47 § 6 KW:

Ustawowe znamiona czynu zabronionego - zespół cech zawartych w dyspozycji przepisu. Ten zespół cech podlega udowodnieniu, brak jednej z tych cech nie pozwala na uznanie czynu za wykroczenie i powoduje umorzenie postępowania.

Podział znamion:

II podział znamion:

Wyróżniamy także znamiona odsyłające - takie które odsyłają do innych przepisów prawa, np. art. 105 KW odsyła do Prawa rodzinnego

III podział znamion:

art. 47 § 2 KW wykroczenia podobnymi;

Tego podziału nie ma w przypadku wykroczeń.

Strona przedmiotowa to także okoliczności dotyczące:

Strona przedmiotowa pozwala również określić:

KW wyróżnia 2 postaci umyślności:

Przy obu mamy do czynienia z umyślnością.

Nieumyślność - art. 6 par. 2 KW nieumyślność zachodzi wówczas, gdy sprawca nie ma zamiaru popełnienia wykroczenia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach.

§ 2 art. 6 pozwala wyróżnić:

Formy stadialne i zjawiskowe

Formy stadialne popełnienia wykroczenia - etapy popełnienia wykroczenia czynu. Wyróżnia się następujące formy stadialne:

Podział usiłowania:

Karalność usiłowania - na gruncie KK usiłowanie jest karalne i wymierza się karę jak za sprawstwo. Na gruncie KW usiłowanie jest co do zasady niekaralne, jednak ustawa może wskazywać na karalność usiłowania, np. art. 119 § 2 KW.

Na gruncie KK wyróżniamy:

Art. 11 § 4 KW przewiduje 2 instytucje skutkujące wyłączeniem odpowiedzialności za usiłowanie:

Formy zjawiskowe powodują, że odpowiedzialność karną poniesie nie tylko sprawca główny, ale również osoby, które popełniły czyn wspólnie z inną osobą, osoba nakłaniająca, pomocnik, współsprawca.

3 koncepcje sprawstwa:

Formy zjawiskowe - na gruncie prawa wykroczeń, to rzadkość:

Podżeganie (art. 12 KW) - podżegacz swoim zachowaniem wywołuje w sprawcy wykroczenia zamiar jego popełnienia (do konkretnego czynu). Strona podmiotowa podżegania może polegać tylko na zamiarze bezpośrednim.

Strona przedmiotowa: nakłaniania, czyli wywołanie zamiaru.

Forma i działanie (art. 14 KW) - podżeganie jest przestępstwem skutkowym. Jest karalne tylko wtedy, gdy kodeks tak stanowi (art. 51 § 3 oraz art. 52 § 2).

Podżeganie może być samoistnie karalne w części szczególnej, np. nakłanianie do np. żebractwa, do prostytucji.

Pomocnictwo

Strona podmiotowa (zamiar ewentualny i bezpośredni)

Art. 14 KW - odpowiedzialność pomocnika uzależniona jest od dokonania przez sprawcę czynu.

Jest możliwość krzyżowania się form sprawczych i niesprawczych - pomocnictwo może przybrać formę sprawstwa, współsprawstwa, sprawstwa kierowniczego i sprawstwa polecającego.

Karane jest wtedy, gdy kodeks tak stanowi (art. 51 KW, art. 49a KW)

Sprawstwo - sprawca sam swoim zachowaniem realizuje znamiona czynu zabronionego. Jeśli nie realizuje ich sam, to wchodzi w porozumienie - wtedy mamy do czynienia z współsprawstwem.

Współsprawstwo, która wymaga co najmniej 2 osób, które działają wspólnie i w porozumieniu.

Ze współsprawstwem mamy do czynienia gdy:

1 teoria formalno-obiektywna (formalna) - ta teoria wymaga od współsprawcy realizacji przynajmniej części znamion czynu zabronionego.

2 teoria materialno-obiektywna - współsprawcą jest już osoba, która ułatwia popełnienie czynu (np. organizując transport do ucieczki z miejsca zdarzenia) lub zmniejsza ryzyko związane z popełnieniem czynu.

Sprawstwo kierownicze (art. 18 KK) - dot. osoby, która kieruje, czyli panuje nad czynem. Nie jest formą wykonawczej zachowania. Zakłada iż sprawca polecający sam nie wykonuje czynu zabronionego, ale sprawca kierowniczy bierze udział w akcji przestępczej.

Sprawstwo polecające (art. 18 § 1 KK) - zakłada iż sprawca polecający sam nie wykonuje czynu zabronionego:

I teoria - do wykonania sprawstwa kierowniczego i polecającego wystarczy samo wydanie polecenia lub kierowanie.

II teoria - do wykonania sprawstwa kierowniczego i polecającego konieczne jest dokonanie czynu przez sprawcę wykonawczego.

Przyjmuje się, że I teoria jest teorią słuszną.

Zbieg przepisów ustawy - ma miejsce gdy jeden czyn wyczerpuje znamiona co najmniej dwóch przepisów prawa wykroczeń.

Rodzaje zbiegów przepisów ustawy:

Pozorny zbieg przepisów - występuje, gdy czyn sprawcy wyczerpuje wprawdzie znamiona określone w co najmniej dwóch przepisach, ale na podstawie reguł wykładni prawa (inaczej wyłączania wielości ocen) właściwa jest kwalifikacja tego czynu tylko z jednego przepisu;

Reguły wyłączania wielości ocen

Warunkiem stosowania tej reguły jest:

Wskazanie przepisu pomocniczego może być dokonane przez:

Rzeczywisty zbieg przepisów - występuje wtedy, gdy czyn narusza przynajmniej dwa przepisy i nie można zastosować reguł wyłączania wielości ocen w celu wyeliminowania drugiego przepisu (art. 95 i art. 88).

Art. 11 § 1 KK - ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo.

Art. 9 § 1 KW - jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń przynajmniej dwóch przepisów stosuje się przepis przewidujący najwyższą karę -> reguła ta nazywa się eliminacyjnym zbiegiem przepisów (tylko w prawie wykroczeń). To rozwiązanie różni się od rozwiązania przyjętego w KK, ponieważ w KW bierze się pod uwagę tylko jeden przepis.

Organ orzekający bierze pod uwagę:

Idealny zbieg przepisów (tylko w KW [art. 10], nie ma w KK) - pozwala ukarać sprawcę zarówno za przestępstwo jak i wykroczenie pomimo iż popełnił on jeden czyn. W takiej sytuacji jednak kara wymierzona za wykroczenie nie podlega wykonaniu.

Sprawca popełnia 2 wykroczenia

Na gruncie KK w przypadku rzeczywistego zbiegu przestępstw sąd orzeka karę łączną (art. 85 KK). Kary łącznej nie ma w prawie wykroczeń;

Wielość zachowań należy traktować jak jedno wykroczenie, jeżeli zachowania sprawcy charakteryzuje zbieżność co do miejsca i czasu i zachowania te stanowią poszczególne stadia lub postacie tego wykroczenia bądź też czerpią swój byt z dokonanego wykroczenia.

Np. dwa wykroczenia do 250 zł przy czynie ciągłym zmieniają się na przestępstwo.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Prawo karne i prawo wykroczeń
prawo karne i prawo wykroczeń-w1, prawo
PRAWO KARNE I PRAWO WYKROCZEŃ wykład 4 TEMAT 5
Prawo wykroczeń
Pytania i odpowiedzi z zagadnień, Prawo karne i prawo wykroczeń
wykład nr 5, prawo karne i prawo wykroczeń
prawo wykroczen
Klasyfikacja przestępstw, Studia Administracja, III semestr, Prawo karne i prawo wykroczeń, Ćwiczeni
Moduł prawo karne, prawo karne i prawo wykroczeń(5)
PRAWO WYKROCZEŃ - 4 wykłady, MATERIAŁY PRAWO, NA UCZELNIĘ
Prawo wykrocze¦¦ÔÇ× pytania do egzamin u
P. Karne, Wykład V, Prawo Karne i Prawo Wykroczeń
wykroczenia, wykroczenia 2, PRAWO WYKROCZEŃ - WYKŁADY
prawo wykroczen dr z kocel krekora
Prawo Wykroczeń, Czynności sprawdzające, Czynności sprawdzające
Prawo Wykroczeń, Prawo wykroczeń - ARTYKUŁY, Artykuł

więcej podobnych podstron