Barry Trotter I Bezczelna Parodia

PRZEŁOŻYŁA PAULINA BRAITER

Wydawnictwo MAG Warszawa 2005

OD AUTORA

Wszelkie przypadki niestandardowej pisowni, gramaty­ki czy interpunkcji uznaje się niniejszym za zamierzone i winny być traktowane jako dowcippy.

ROZDZIAŁ 1

KŁOPOT Z GUMOLAMI

Szkoła Czarnoksiężników Hokpok była najsłynniej­szą instytucją edukacyjną w magicznym świecie, a Barry Trotter jej najsłynniejszym uczniem. Sama jego obecność sprawiała, że co roku na każde wolne miejsce w Hokpoku zgłaszało się dwudziestu kandydatów niezważających na niezwykle wygórowane czesne. W rezultacie Barry i szkoła zawarli niepisane porozumienie: niezależnie od swych stop­ni Barry mógł pozostać w Hokpoku tak długo, jak tego pragnął. Właśnie rozpoczął jedenasty rok nauki. Umowa ta uwolniła go od irytującej potrzeby uczenia się; dzięki niej każdy wieczór z pory szaleńczego wkuwania zamienił się w porę odprężenia i kontemplacji wydarzeń minionego dnia. Pozostawało też sporo czasu na psoty.

Rozwalony wygodnie w rozłożystym fotelu sali wspól­nej Grafittonu przed wielobarwnym paleniskiem Barry w milczeniu żałował pozostałych uczniów. A także nauczy­cieli - w istocie każdego, kogo życie nie potoczyło się tak nieskazitelnie wspaniale, jak jego własne. Podkręcił dźwięk

w słuchawkach, w których grał jego ulubiony zespół Voj-na Toksycznej Agresji, grupa tak dalece wrogo nastawiona do świata, że każda piosenka, w której tytule nie pojawiało się słowo „zabić", była u nich automatycznie klasyfikowana jako ballada.

„Gromadzimy nasz strach i zmieniamy w boga", odczy­tał Barry. Zastanawiał się, co to do diabła znaczy. Jego myśli zaczęły się oddalać, jak zwykle w kontakcie z trudniejszym problemem.

Odkładając swój egzemplarz Egzystencjalizmu dla po­czątkujących, wyciągnął z kieszeni magiczną fajkę. Kupił ją tydzień temu w Parszywym Zakątku, czarodziejskiej dziel­nicy handlowej w Londynie. Barry uważał, że fajka dodaje mu dojrzałości i tajemniczości, jedynych cech, które nie kojarzyły się z jego statusem wiecznego ucznia. Dziewczęta zazwyczaj zgadzały się z tą opinią (przynajmniej gumolskie dziewczęta).

Fajki czarodziejów są o lata świetlne lepsze niż ich wer­sje gumolskie. Nie powodują nałogu, nie zamieniają ust w gnijące bagno. Nie trzeba też ich nabijać. Barry ścisnął w zębach swoje cacuszko.

- Colibri.

Fajka zapaliła się i ku sufitowi wzleciała smużka dymu. Główkę fajki zrobiono z najlepszej magicznej pianki mor­skiej, która zgodnie z reklamą zaczęła układać się w idealną replikę głowy swojego właściciela.

- Super - mruknął Barry.

Na sekundę odsunął ją od twarzy, przyglądając się po­wstałemu portretowi. Z jego ust sterczała nawet maleńka fajka — przypuszczał, że na niej pojawia się jeszcze mniejszy

portret... Rany, taka myśl wystarczyła, by mózg załamał się pod ciężarem.

Barry zakasłał. Jak dotąd nie zapalał jeszcze swojej fajki, używał jej wyłącznie jako rekwizytu. Oprócz zabaw dymem nie pojmował, co w tym atrakcyjnego. W ustach czuł smak, jakby żuł świeżą korę drzewa. Owszem, dym był zabawny -z dymu magicznej fajki można układać wszelkie możliwe kształty. Barry po kolei obdarzył się sombrerem, przeszy­wającą serce strzałą i diabelskimi rogami.

Pykając z fajki, zrozumiał, że jakiekolwiek szanse, by ni­niejsza książka dostała nagrodę Nikki, dosłownie ulatują z dymem. No cóż, pomyślał, skoro i tak spieprzyłem spra­wę, to równie dobrze mogę się zabawić.

— Niech to szlag. — Grudka żaru poleciała mu na kolana. Strącił ją błyskawicznie, ale i tak za późno. W odziedziczo­nej po ojcu pelerynie niewidce pojawiła się niewielka wy­palona dziura. — Cholera — mruknął Barry. — Lepiej zgaszę to świństwo, zanim się podpalę.

Fajka zgasła. Barry wsunął ją do kieszeni i cisnął książ­kę w ogień. Była magiczna, więc zaczęła krzyczeć. Bekając głośno po zjedzeniu stołówkowego puddingu ryżowego, naciągnął na ramiona pelerynę niewidkę i ruszył w stronę frontowych drzwi Hokpoku. Stanowił uosobienie lenistwa, chyba że nadarzała się szansa napytania komuś kłopotów, zarobienia trochę grosza, albo jednego i drugiego jedno­cześnie. Uwielbiał też sprawdzać, czy cierpliwość starego Bubeldora i pozostałych ma jakieś granice. Pierwsze kilka szkolnych lat wspominał mile - traktowano go wówczas w stylu o-patrzcie-to-ten-słynny-dzieciak; ludzie ciągle gapili się na niego, próbowali przyciągnąć jego uwagę, od
czasu do czasu kradli mu majtki, z których część trafiała szybko na Alle-gore. Potem jednak, w zamian za kilkaset funtów, jakaś dziennikarka, znajoma jego gumolskiej ciotki i wuja, napisała parę niemal zupełnie fikcyjnych książek na temat jego życia. Wówczas zrobiło się naprawdę ciekawie.

W pobliżu drzwi przepłynął Prawie Bezmózgi Bill, ciąg­nący móżdżek i rdzeń kręgowy niczym dziecko samocho­dzik. Za sobą zostawiał ślad widmowego śluzu. Barry bar­dzo uważał, by nie wpaść na ducha i nie wzbudzić jego podejrzeń — choć gdy uczynił to po raz ostatni, wydał z sie­bie ciche „muuu" i od tego czasu Bill wierzył święcie, że po korytarzach szkolnych krąży niewidzialny upiór krowy.

— Drżę na myśl, jakież straszliwe okoliczności sprawi­ły, że jej duch został uwięziony w tych mrocznych salach. Może morderstwo albo nieszczęśliwa miłość? - powiedział parę dni później przy obiedzie Bill.

Barry naciągnął sobie wówczas mięsień brzucha, próbu­jąc się nie roześmiać.

Znalazłszy się przed szkołą, szybkim krokiem przeszedł przez brudny, cuchnący tłum dzieciaków. Wciąż nie potra­fił przywyknąć do smrodu, jaki atakował go każdego wie­czoru. Czy wszyscy fani świata są aż tak obrzydliwi? Nie był to zwykły nieprzyjemny zaduch zbyt wielu ludzi stło­czonych ciasno i pozbawionych dostępu do toalet, lecz na­trętny, gryzący, niepokojący smród, który mógł świadczyć o poważnych problemach zdrowotnych w skali bliskiej epi­demii. Dziś wieczór w powietrzu wisiał także znajomy odór pieczonego centaura. W połączeniu ze smakiem pozosta­wionym przez fajkę tworzył niewiarygodnie ohydną mie­szankę. Barry zakasłał i splunął, by pozbyć się niesmaku.

Ślina wylądowała na głowie drobnej, chudej dziewczyny w okularach, która siedziała ze skrzyżowanymi nogami na gołej ziemi, czytając po raz kolejny sfatygowany egzemplarz Barry ego Trottera i kawioru filozoficznego*. Pomacała włosy i zerknęła w niebo. Barry zaśmiał się. Gdyby tylko wiedzia­ła, już nigdy nie umyłaby głowy!

Wkrótce dotarł do Zabronionego Lasu. Tuż za jego gra­nicą, na polanie stał Hamgryz, olbrzymi szkolny gajowy, otoczony wianuszkiem mniej więcej dwudziestu kobiet wszelkich rozmiarów i kolorów. Dwa centaury, Ptaszyn i Komeda, rozmawiały z Hamgryzem i paliły cienkie cyga­retki. Centaury, rzadko widywane bez beretów i nigdy bez ciemnych okularów, to dandysi magicznego świata.

Barry zrzucił pelerynę i wszystkie gumolskie dziewczęta jęknęły chórem. Nigdy mu się to nie nudziło.

* Książka ta w Ameryce ukazała się pod tytułem Barry Trotter i magiczna ikra. Jak wiadomo czytelnikom pierwszego tomu, ka­wior filozoficzny zawierał eliksir długiego życia, obdarzający każ­dego, kto go spożył, nieśmiertelnością (nie należy go mylić z elik­sirem długiego stania, obdarzającym mężczyzn wytrzymałością; to spora różnica). W każdym razie kawior filozoficzny przyciąg­nął uwagę złego lorda Vielokonta, który uważał, że jedyną potęgą większą od niego samego jest procent składany, i uznał nieśmier­telność za idealne uzupełnienie strategii „kupuj i czekaj". Po tym, jak Barry pokonał Vielokonta, Bubeldor zamknął puszeczkę z ka­wiorem w swoim biurku. Zamierzał ją wyrzucić, w końcu jednak dobrała się do niej mysz i zyskała nieśmiertelność. Co logiczne, pozostałe myszy uznały ją za mesjasza i od tej pory wewnątrz ścian i boazerii Hokpoku zaczął rozwijać się niebezpieczny kult.

• No, no, no, spójrz kogo tu mamy. Zakąsisz, kocha-niutki? — spytał Komeda.

• Hej, Kom. Ptaszyn, daj kopyto. Kto się tam piecze?

• Tam? Duduś, nigdy za nim nie przepadałem. - Ko­meda spojrzał znad okularów na Barry'ego. - Jeszcze jeden frajer, kapujesz.

• Czas spadać, laseczki - dodał Ptaszyn, po czym wraz z Komedą poprawili berety i pocwałowali w las. W oddali było słychać łoskot samotnego bębna bongo.

Barry odwrócił się do olbrzymiego gajowego.

- Dzięki, Hamgryzie, stary druhu. - Cisnął osiłkowi monetę, a ten natychmiast ją upuścił. - Wiesz co robić. Przez parę godzin dotrzymaj towarzystwa twoim oswojonym bogartom*.

Hamgryz podniósł monetę i ugryzł.

- Dzięki, Barry - rzekł i odmaszerował chwiejnie w głąb lasu, ściskając w dłoni zawiniętą w gazetę butelkę.

Kolejny wieczór, kolejna seria szybkich numerków z fan­kami. Barry'ego już dawno znudziła ta rutyna, lecz w pe­wien osobliwy sposób dzięki niej potwierdzał, że jest kimś sławnym, kimś wyjątkowym. Poza tym (tłumaczył w du­chu) fanom także coś się należy.

- W porządku, dziewczęta, ustawcie się w kolejce do zaklęcia odwszawiającego i zaczynamy — rzekł. — Pamiętały­ście, żeby wziąć kąpiel?

* Bogart to istota zmieniająca kształty, która upodabnia się do tego, czego boimy się najbardziej, ucieleśnionego pod postacią najmniej lubianego aktora.

Następnego ranka przy śniadaniu Barry opisywał ze wszystkimi szczegółami swoje wyczyny grupce zasłuchanych włazityłków. Jak zwykle, żeńska część Hokpoku zasypywała ich pełnymi dezaprobaty spojrzeniami. W chwili, gdy szcze­gólnie oburzona uczennica piątej klasy, Penelopa Blagga, szykowała się do rzucenia na nich zaklęcia Gorączki Swę-dzączki, zjawiły się poranne sowy. Wszyscy szybko osłonili rękami szklanki i talerze, bo na stół posypał się deszcz piór, robaków i innych śmieci. Sowy to paskudni doręczyciele.

Barry dostał list od dyrektora szkoły. Pokazał go wszyst­kim.

• Może to dobre wieści? Może Stary Snajper dostał raka różdżki? - podsunął Manuel Rodriguez, trzecioroczniak, który nie pojawi się już więcej w książce, ale został do niej wciśnięty na dowód, że nie wszyscy bohaterowie tej historii to biali Anglicy z klasy średniej.

• Mało prawdopodobne. To wrzaskun. - Barry otworzył kopertę.

• Przyjdź do mnie natychmiast - zagrzmiał głos dyrek­tora zabierz ze sobą tego nicponia Lona.

Wokół rozległy się chichoty. Barry uciszył je szybko gniewnym spojrzeniem i wyćwiczonym gestem.

Lon Gwizzley, najbliższy kompan Barry'ego, był w isto­cie nicponiem, a już na pewno bardzo mało poniem. Na piątym roku przeżył tragiczny wypadek w czasie meczu ąuidkitu - Palanciarz walnął w głuszek tak, że ten z wiel­ką prędkością wbił się w głowę Lona i wkręcił na amen.

Wszelkie próby usunięcia piłki sprawiały tylko, że wbija­ła się głębiej. W końcu wyszła drugą stroną, pozostawiając w głowie Lona dziurę na wylot wielkości średniej monety (przy sprzyjającym wietrze dziura świstała). Siostra Pom-mefritte sprokurowała mu nowy mózg, korzystając z nie­zbyt rozwiniętego mózgowia pośpiesznie uśpionego złotego retrivera. W efekcie Łon uzyskał umysł tępego, poczciwego siedmiolatka. Pozostało mu też sporo zdecydowanie psich skłonności.

~ Chodź — rzucił Barry, odrywając Łona od wiecznego lizania się tu i ówdzie. - Stara Broda chce się z nami wi­dzieć. — Łon śmierdział gorzej niż zwykle. - Znów wyta­rzałeś się w kupach szopa? — Łon ganiał także samochody. Z drugiej strony był niezwykle wierny.

Gdy wychodzili z sali, od ściany za ich plecami odbiło się Zaklęcie Gorączki Swędzączki.

- Świnie! - wrzasnęła Penelopa.

***

- Pfft. - Alpo Bubeldor przetasował karty, przyglądając się rozbitemu w dole obozowisku dziwnie przypominające­ mu Woodstock. Wybrał jedną z talii. - Aspałek? Nie, do diabła.

Na trawniku pod Hokpokiem rozciągało się wyjątko­wo mało atrakcyjne morze namiotów. Stało tam od kil­ku tygodni, odkąd w świątecznym numerze „Fajtu" ktoś opublikował mapkę pokazującą drogę do szkoły. Fajtniesz z wrażenia, brzmiało motto gazety i rzeczywiście jej poziom balansował na poziomie ziemi. Słynęła głównie z tego, że wszystkie zdjęcia kobiet przerabiano w niej tak, by posta­ci wyglądały na nagie. Cudownie wpływało to na nakład, chyba że na pierwszą stronę trafiła Margaret Thatcber. Tak czy inaczej, trawnik przed Hokpokiem niemal natychmiast zamienił się w sięgające kostek błotniste bajoro, chlupiące pod stopami niezliczonych czytających „Fajt" i uwielbiają­cych Barry'ego gumolskich przybyszy. Bubeldor skrzywił się, widząc, jak ktoś bezczelnie załatwia się do jeziora. Wy­mamrotał jakieś słowo i mały, podobny do minoga potwór morski wgryzł się w intymną część ciała winowajcy.

— To go nauczy — powiedział głośno Bubeldor.
Usłyszał głośny plusk. Gumole spychali się ze skały pod

Hokpokiem z częstotliwością pięciu osób na godzinę. Miej­scowy kraken miał prawdziwe używanie. Wystawił nawet z wody jedną z macek, trzymając w niej zachęcającą tablicz­kę: skaczcie. Niestety, w żaden sposób nie zmniejszało to liczby nieproszonych gości - z każdym dniem przybywali nowi fani.

Hippisi, pomyślał dyrektor, widząc, jak para fanów bawi się w trawie w „książkę o dwóch okładkach". Narkomani, gracze RPG. Gdyby mógł, zmieniłby wszystkich w popiół, nawet nieśmiałe dzieciaki mające słabość do bohaterów i zręcznego marketingu. W tłumie jednak pojawiali się też dorośli. Może to byli fani książek, a może wilki w owczej skórze szukające łatwej zdobyczy.

- No cóż - rzekł filozoficznie. - Bóg strzeże pijaków, blondynek i Gumoli. — Z rozłożystego rękawa Bubeldora wyleciał as. - A, tu jesteś, łobuzie.

Czy tu chodzi odziewczyny, o sprzedaż mapy, czy coś jeszcze, o czym zapomniałem? - zastanawiał się Barry, gdy wraz z Lonem wdrapywali się po kruszących się schodach wiodących do gabinetu Bubeldora. Jeśli o mapę, nikt nie mógł mieć do niego pretensji. Potrzebował gotówki. Jego ojciec chrzestny, Sknerus Blach, wtopił cały spadek w kre­tyński interes, który nie wypalił, a Barry już dawno wydał kasę, którą dostał od J.G. Rollins za prawo do opowiedze­nia historii swojego życia. Całe lato spędzone w świecie Gumoli - w dodatku w jego ohydnym, durneyowskim za-' kątku tego świata — wymagało wielu papierosów i jeszcze więcej piwa.

Ale Bubeldor tego nie kupi. W zeszłym roku chciał, żeby Barry w końcu ruszył tyłek.

— W całych dziejach Hokpoku nikt nigdy nie został przez pięć lat z rzędu w klasie - zagrzmiał. — Trotter, przynosisz wstyd całej szkole. Wiem, że robisz to specjalnie. Cała ta sława zamieniła cię w kosmicznego lenia, ledwie magiczne­go śmierdziela. Zrób nam tę grzeczność i przejdź na stronę Ciemniaków, a nigdy nie dojdą do siebie!

Stary zasuszony czarodziej miał rację, przyznał w duchu Barry, ale kto mógłby mieć do niego pretensje, że wciąż jest uczniem? Tu był królem, bogiem, sławny, otoczony wianuszkiem naiwniaków z zapałem pożyczających mu sa­mochody, robiących pranie i spełniających każde życzenie wielkiego Barry'ego Trottera. Stąd droga wiodła już tylko w dół.

Z perspektywy Barry'ego ostatni numer udał się nadzwy­czajnie. Nie tylko dostał niezłą sumkę za mapę, ale na traw­niku przed Hokpokiem zebrał się też oszalały, cuchnący

tłum fanów. Żaden nauczyciel nie uwali go w obecnos'ci pięciotysięcznej protrotterowskiej armii.

Jednakże fani zaczynali irytować nawet jego. Ich ciągłe kretyńskie okrzyki uwielbienia idealnie uzupełniały w war­stwie dźwiękowej fatalne wrażenie wzrokowe wzmocnione jeszcze przez niebezpieczne, chwiejne namioty i niewiary­godnie obdarte ciuchy. Byli bezczelni i s'mierdzieli — a po­tem odkryli bimbrownię Hamgryza i wówczas zaczęły się prawdziwe awantury.

Każdy rozsądny człowiek trzymał się z daleka od Ham-gryzowych zapasów trunków, bo jeśli nie załatwił go sam Hamgryz, z pewnością robił to wyjątkowo mocny bimber. Pięciolitrowa butla magicznego dziewięćsetprocentowe-go koniaku załagodziła sprawę, przynajmniej jeśli chodzi o kontakty Hamgryza z Barrym. Gajowy wciąż nie zno­sił Gumoli, a oni, jakoś to wyczuwając, prześladowali go z jeszcze większym zapałem. Hamgryzowe metki tylnometanowe posłały kilku intruzów do szpitala, inni oślepli po wypiciu nieoczyszczonego alkoholu, lecz Barry wiedział, że fanów mu nie zabraknie.

Wspinaczka po schodach ciągnęła się niemiłosiernie.

— Narrator mógłby trochę przyspieszyć - mruknął Barry.

Lon zaskomlił aprobująco.

Gdy dotarli do drzwi gabinetu Bubeldora, nagle z góry opadło na nich stado przyczajonych wśród cieni nietope-rzy-kieszonkowców. Wszystko co zdołały podwędzić te zdradzieckie torbacze trafiało do zacięcie konkurującego z Grafittonem domu Slizgorybu i biada uczniowi, któ­ry próbował cokolwiek odzyskać. Nietoperze nie tykały Barry'ego, Lon natomiast był ulubionym celem, bo często

nosił w kieszeniach cuchnące zakąski. Rozpaczliwie wyma­chując rękami, pobiegli w stronę drzwi, które otwarły się automatycznie.

-Trotter...

Barry i Lon przystanęli; drzwi zatrzasnęły się za nimi.

- Profesorze — wydyszał Barry — chcę, żeby pan wiedział, że po prostu przeprowadzałem z tymi dziewczynami wywiad do szkolnej gazetki.

Bubeldor odwrócił się. Sprawiał wrażenie znudzonego i zmęczonego.

- Trotter, wiesz doskonale, że nie mamy szkolnej gazetki. A jeśli gumolskie dziewczyny są dość głupie, by pozwolić ci się zbliżyć na pięćdziesiąt kroków, to zasługują na wszystko co je spotyka. Chodzi mi o coś znacznie poważniejszego.
Podejdźcie do okna.

Przyjaciele spojrzeli na rozśpiewane, falujące masy za­błoconych Gumoli. Były ich tysiące i ani jednego toi toia. Niemal widzieli ten smród unoszący się nad nimi niczym rozgrzane powietrze nad szosą.

- Spójrzcie na tych kretynów. To wygląda jak cholerny konwent - warknął Bubeldor. - Wiecie, że dziś rano musia­łem przyjąć poród? Porody gumolskie to paskudna sprawa. Oczywiście nazwali dzieciaka Barry. Tak mnie zbrzydzili, że
o mało na niego nie zwymiotowałem.

Barry wychylił się przez okno, co natychmiast zelektry­zowało tłum. Zebrani zaczęli wznosić okrzyki, rozwijając transparenty pełne błędów ortograficznych.

• Wynocha! - ryknął Barry.

• Powiedział „co za radocha"! - zawołał któryś z Gumoli.

• Hurra! Niech żyje Barry Trotter!

• Idiota - rzucił Bubeldor. - Teraz nigdy się ich nie pozbędziemy - chwycił Barry'ego za łokieć. - Odejdź od okna, nim narobisz więcej szkód.

Bubeldor błyskawicznie polizał kciuk, odgarnął grzywkę Barry'ego i potarł bliznę na jego czole. Blizna w kształcie pytakrzyka* stanowiła pamiątkę po walce, jaką Barry sto­czył w dzieciństwie z lordem Vielokontem. Stanowiła też dowód jego wspaniałych magicznych zdolności. Bubeldor uważał ją za pomyłkę.

- Odwal się! - Barry odepchnął na bok pachnącego paczulą i naftaliną starego maga.

Odwrócili się i ujrzeli Łona wsuwającego do ust węższy koniec teleskopu Bubeldora. Od dnia wypadku Lon uwiel­biał gryźć najróżniejsze przedmioty.

- Lon, nie!

Zaskoczony Lon przewrócił puszkę magicznych mró­wek, które wysypały się na podłogę i zaczęły układać w nie­przyzwoite wyrazy.

Stary dyrektor z najwyższym trudem zapanował nad sobą.

- Posłuchajcie, wy dwaj. Skupcie się, żebyście mogli jak najszybciej opuścić ten pokój.

* W świecie gumolskim pytakrzyk to zarzucony znak in­terpunkcyjny, w połowie pytajnik, w połowie wykrzyknik, jak w zdaniach: „Co to było, do diabła?!", albo: „Co ja zjadłem?!". Matka Barryego, osoba chronicznie zagubiona i łatwo wpadają­ca w entuzjazm, miała skłonność do pytakrzyków, stąd właśnie kształt blizny Barry'ego.

W kącie ulubiony feniks Bubeldora, Skierka, zatrzepotał skrzydłami, dziobiąc od niechcenia karmę z mielonych az­bestowych muszelek.

Bubeldor uniósł egzemplarz „Fajtu".

- Ktoś', podejrzewam, że ostatni pomiot klanu Malgnoyów snujących się po domu Slizgorybu - Barry miał nadzieję, że jego twarz nie zdradza gwałtownej ulgi przekazał tej gazecie wskazówki, jak dotrzeć do Hokpoku. Stąd te stada imbecyli na dole. — Z rozmachem cisnął gazetę do kosza. - Za stary już jestem na takie wątpliwe atrakcje.

Perspektywa kary oddaliła się i myśli Barry'ego zaczęły błądzić. Przebiegł wzrokiem po tytułach książek w biblio­teczce Bubeldora - Nosiła żółty bap, Gabinet tortur Lady Harriet, zauważył też swoją ulubioną pozycję Więzień w szkole dla kobiet, czyli prywatny dziennik Phineasa Banta-ma-Pulleta, Biczownika. Jako pierwszoroczniak Barry był wstrząśnięty. Jedenaście lat później czuł wyłącznie rozba­wienie. Bubeldor miał dość osobliwe upodobania, ale też kto ich nie ma? Szelest papieru lądującego w koszu wy­rwał go z zamyślenia i Barry usłyszał słowa dyrektora:

• Nasze zaklęcia maskujące nic nie dają. Trzeba choć odrobiny inteligencji, by dać się omamić, a to stado w dole ma IQ równe zeru.

• Jak ktoś mógł zrobić coś takiego? I po co? Dla odro­biny pieniędzy. - Barry parsknął wzgardliwie i przyznajmy, niezbyt subtelnie. - Życie to nie tylko pieniądze, zawsze to powtarzam. Prawda, Lon?

• Ano. - Po podbródku Łona spłynęła strużka śliny.

• Boże, ale z ciebie osioł, Gwizzley. - Bubeldor przez moment milczał, przymykając oczy. Ścisnął palcami nasadę

nosa. - Przepraszam, od tych upiornych zawodzeń dosta­łem strasznej migreny. Choć już w tej chwili sytuacja jest tragiczna, może być dużo, dużo gorzej, jeśli sprawdzi się to, co piszą w dzisiejszym „Wróżbicie Codziennym". - Zgarnął gazetę z biurka i wręczył Barry'emu. pupa — wypisały mrówki.

• O co chodzi? „Skandaliczna sprawa ocen za seks wstrząsa światem akademickim"? - spytał Barry, odczytu­jąc nagłówek.

• Nie, niżej - odparł Bubeldor.

• „Nowe kary za sodomię okrzyczane niewiarygodnie drakońskimi"?

• Pokaż to! - krzyknął Bubeldor, wyrywając mu gazetę. Na próżno przebiegał ją wzrokiem; Barry wymyślił ten. ty­tuł na poczekaniu. — Uważasz, że to śmieszne? - warknął stary czarodziej i dźgnął palcem w artykuł. — O, tu.

• „Magiczny chłopiec wkracza do kin" - odczytał Bar­ry. - „W Mieście Snów aż szumi na temat filmu Barry Trot-ter i nieunikniona próba zrobienia kasy, który ma wejść na ekrany za miesiąc. Fani książkowej serii fantasy szykują się do szturmu na kina całego świata. Bracia Wagner rozpo­częli produkcję wielkobudżetowej biografii z nadzieją, że promocyjne i marketingowe szaleństwo uczyni z filmu ol­brzymi międzynarodowy hit, jeszcze większy niż wcześniej­szy fenomen książkowy".

• Nie rozumiem — przyznał Barry. - Przecież to tylko pomoże Hokpokowi. Wie pan, co mówią. Grunt to re­klama.

Bubeldor aż klepnął się w czoło, słysząc te słowa, i z fałd jego szaty wyleciał z trzepotem błękitny mól.

-Trotter, jesteś durniem. Iłe dzieci czyta książki w dzi­siejszych czasach? Jedno na dziesięć, na sto? A przecież spójrz na zewnątrz. - Gdy odsunął zasłonę, o szybę uderzy­ła pecyna czegoś (nie było to błoto).

- Chcemy Barry'ego! - ryknął tłum.

Bubeldor odpowiedział obelżywym gestem i usłyszał chóralne gwizdy.

- Masz pojęcie, ilu ludzi zjawi się tu po filmie? Biorąc pod uwagę wpływy z zagranicy, z rynku wideo i DVD, w sumie obejrzy go jakieś sto milionów ludzi. To oznacza, że pięć­ set tysięcy osób zbierze się na naszym trawniku, śpiewając,
walcząc, krwawiąc i Bóg jeden wie co jeszcze robiąc.

uh-oh - wypisały mrówki. Lon z chichotem rozgniótł stopą ostatnie h.

Gdy ta potworna perspektywa w pełni dotarła do Barry'ego, spłynęła mu po czole strużka potu.

• Może po prostu przeniesiemy Hokpok? No wie pan, magicznie?

• Nie możemy - odparł Bubeldor. - To kwestia ubezpie­czenia. Nasi prawnicy z firmy Wiedźmin i Wyvern twier­dzą, że przeprowadzka oznaczałaby bankructwo. Równie dobrze moglibyśmy od razu zamknąć szkołę i wrócić do kursów korespondencyjnych. Uznałem zatem, że skoro to wszystko dzieje się przez ciebie, ty masz to naprawić. Powstrzymaj ten film, Barry Trotterze albo Hokpok przej­dzie do historii.

-Ale sko... skoro to Malgnoy zaczął... - zaprotestował bezwstydnie Barry.

- Jego rodzice są w radzie nadzorczej — uciął Bubeldor. - Twoi rodzice są w grobie.

- No dobra, dobra.

To może być moja następna książka, pomyślał Barry i w jego głowie odezwał się dzwonek kasy. Zadzwonię do J.G. i... - nie, właśnie takie myślenie ściągnęło na nich kłopoty.

• Czy Lon może mi pomóc? I Herbina?

• Lon to nasz jedyny uczeń specjalnej troski, wątpię za­tem, by ktokolwiek za nim tęsknił. Odrobina ruchu dobrze mu zrobi. Panna Gringor pracuje w szkole dla opóźnionych magicznie, w Hogsbiede. To, czy zechce pomóc, zależy wy­łącznie od niej.

Ktoś zapukał do drzwi i do środka wpadł Hamgryz. Jak zawsze, miał na głowie sfatygowaną czapeczkę baseballową reklamującą karmę dla smoków.

• Psorze Bubeldor, paru Gumoli znów włamało się do mojej chaty. Grzebią mi w drobiazgach. - Drobiazgi Ham-gryza były wielkości namiotu. — Mogę ich zabić?

• Wiedźmisyny—mruknął Bubeldor. - Nie, Hamgryzie, ja się tym zajmę. - Podszedł do drzwi, odwrócił się i rzekł niemal ojcowskim tonem: — Barry, los całej szkoły jest w twoich rękach. Jeśli znajdziesz się w tarapatach i uznasz, że nie zdołasz powstrzymać realizacji filmu, przypomnij so­bie jedno. - Położył dłoń na ramieniu Barry'ego. - Jeżeli zamkniemy Hokpok, będziesz musiał poszukać sobie pra­cy. - To rzekłszy, odszedł z gajowym.

Lon zgarnął z ziemi garść mrówek, pozostawiając na podłodze samotne szła.

• Błe. - Otrząsnął się, wystawiając język.

• Sam nie ująłbym tego lepiej — odparł Barry.

ROZDZIAŁ 2

RZEŹNIK Z HOKPOKU

Zagnawszy do puszki klnące mrówki, Barry i Lon wyszli z gabinetu Bubeldora. Sprawdzili czy dokładnie zamknęli drzwi. Ostatnim razem, gdy Skierka wydostał się na ze­wnątrz, niemal z całego domu Pufpifpaf pozostały zwęglo­ne zgliszcza. Dziwne, jak łatwopalne okazywały się stare zamki zbudowane z wilgotnego kamienia.

Na szczęście dla chłopców większość bandyckich nieto­perzy zapadła w lekki sen. Te nieliczne, które jeszcze nie drzemały, zajęły się bez reszty paleniem papierosów, napi­naniem mięśni i napaściami na swoich kompanów. Bar­ry i Lon przeszli obok na paluszkach, nie przeszkadzając skrzydlatej mafii.

Czytelnicy Barry ego Trottera i Czary Tajemnic wiedzą doskonale, że Bubeldor często odpowiadał na zew natury, posługując się niezwykle udatną, porcelanową reprodukcją głowy Barry'ego. Dyrektor wystawił swój nocnik na kory­tarz, by domowe skrzaty mogły go opróżnić. Niczym na­prowadzona radarem, łydka Łona trafiła wprost w naczynie, zrzucając je ze schodów z pluskiem i hurgotem. Spłoszone nietoperze pomknęły ku nim.

- Biegiem! - wrzasnął Barry.

W głębi korytarza dostrzegł uchylone drzwi.

- Szybko, tutaj! — krzyknął.

Lon wpadł do środka tuż za nim. Obaj natychmiast tego pożałowali.

- O Boże — jęknął Barry. - Ze wszystkich pomieszczeń musiałem wybrać właśnie to...

Znaleźli się w budzącej grozę południowej łazience na piętrze, siedzibie jednego z najmniej lubianych hokpockich duchów, Furczącej Fanny.

• Kto tam? — dobiegł z jednej z kabin drżący, wyso­ki głosik. W powietrzu wisiała dławiąca woń wyziewów upiornych wnętrzności Fanny. — Och — jęknęła Fanny, wstrząśnięta kolejną salwą gastryczną. - Idźcie sobie. Nie­dobrze mi.

• Błe. - Lon ścisnął palcami nos.

• Buu - odparła Fanny.

• Fanny, cokolwiek jesz, przestań.

Barry starał się oddychać przez usta. Na zewnątrz nie­toperze tłukły drobnymi ciałkami o drzwi, wysyłając im bezrozumne wiadomości w alfabecie Morse'a.

- Nie krzycz na mnie! Wszyscy mnie nienawidzą. [Purk!]. Ale to nie moja wina - odparła słabo Fanny. — Cierpię na nietolerancję laktozy. [Brip].

Fanny była pierwszoroczniaczką, która zginęła w 1952 po tym, jak grupa ślizgorybskich trzecioroczniaków pew­nego wieczoru doprawiła jej kolację mnóstwem sera. Gdy w skurczach wyruszyła na spotkanie Stwórcy, poprzysięgła

im zemstę i wkrótce tajemniczy, niemal namacalny smród, towarzyszący jej prześladowcom, doprowadził ich wszyst­kich do szaleństwa. Żaden powiew nie był w stanie go prze­gnać, żadne mydło nie zdołało usunąć siarkowego piętna nieszczęśliwych jelit Fanny. Jedynym wyjściem pozostawała śmierć. Gdy jej prześladowcy skończyli ze sobą, Fanny za­mieszkała w łazience, w której dokonała żywota. O ironio, wkrótce zamykanie pierwszoroczniaków w łazience Fanny stało się ulubioną rozrywką hokpockich łobuzów.

Powoli hurgot nietoperzy ustał. Barry uchylił drzwi, wpuszczając do środka strumyczek słodkiego, świeżego po­wietrza. Droga była wolna.

— Dobra, Lon, idziemy — rzekł. — Na razie, Fanny.

- Nikt mnie nie lubi — poskarżyła się Fanny. Resztę jej zdania pochłonęła erupcja z jelit.

Gdy Lon i Barry skręcili za róg, ujrzeli nagle jedną z naj­barwniejszych mieszkanek Hokpoku, zwierzęcą profesor McGoogle. Niegdyś przełożona Grafittonu i przykładna członkini grona pedagogicznego Hokpoku, obecnie spek­takularnie zaniedbana, McGoogle padła ofiarą całej serii dramatycznych wydarzeń, które ściągnęli na szkołę Trot-ter i jego kumple. Po latach chaosu - począwszy od nie­ustannych żałosnych prób lorda Vielokonta pozbycia się Barry'ego, poprzez niezliczone durnowate psikusy Ferda i Jorgego Gwizzleyów, aż po pojawienie się niedomytych tłumów u bram szkoły — jej niezwykle uporządkowany umysł trzasnął. W jednej chwili surowa profesor McGoogle zamieniła się w wariatkę światowej klasy, krążącą po szkole w sukience z worka po mące i żywiącą się wyłącznie odpad­kami ze studenckich kubłów. Cudem medycznym można nazwać fakt, że przetrwała tak długo. Ludzie szeptali mię­dzy sobą, że Bubeldor trzyma ją w tajnym sekslochu, gdzie stary zbzikowany zboczeniec odsłania przed nią genitalia zbyt pomarszczone, by dało się to opisać słowami. McGo-ogle, niegdyś potężna czarownica, obecnie zamieniała się w kota tylko podczas rui, która w jej wieku nie następowała na szczęs'cie zbyt często.

- Sio — wydyszał Barry.

Znękana kobieta syknęła, obryzgując go cuchnąca śliną, i odwróciła się na pięcie. Odbiegła, klikając długimi pa­znokciami o kamienną posadzkę. Nietoperze skręciły gwał­townie i poleciały za nią - durny wybór, biorąc pod uwagę, że nie miała przy sobie nic prócz swego rozumu, który też trudno nazwać czymś imponującym. Barry i Lon słyszeli jej oddalające się kroki. Potem ich uszu dobiegł głośny huk, gdy pani McGoogle wpadła na coś metalowego.

• Barry, jak długo nas nie będzie? - spytał Lon.

• Ile potrwa powstrzymanie filmu? Nie wiem.

• Bo chcę wziąć z pokoju czapkę.

• Doskonały pomysł - przytaknął Barry. Czapka Łona, dwustożkowy, wełniany model ozdobiony podobizną reni­fera, była nieodzowna, gdy wybierali się w świat Gumoli. Solidne nauszniki zasłaniały oba wyloty dziury, tłumiąc we­sołe poświstywanie wiatru. - Nim jednak to zrobimy — do­dał - chciałbym odwiedzić Zeda.

Zed Gromgar był zbrojmistrzem Hokpoku, byłym Ze-rorem zwolnionym przez ministerstwo po zabiciu zbyt

wielu Gumoli w wojnie przeciw Śmieciożercom*. Miał za złe Barry'emu, że nie trafił do żadnej z książek. Uważał się za idealny przykład twardego gwiazdora akcji.

Barry nie dziwił się J.G. Rollins, że nie uwzględniła Zeda w swych powieściach - zbrój mistrz stanowił ucieleśnienie błędów i wypaczeń, koszmar rodziców, rynkową truciznę. Brutalny, stale skłonny do bójki, niewiarygodnie wredny... Nawet najdelikatniejsza karykatura Zeda sprawiłaby, że cała seria w mgnieniu oka zniknęłaby z bibliotek szkolnych całe­go świata. Do diabła, Zed był za ostry nawet dla Barry'ego, gościa, który regularnie skopywał tyłek lorda Ciemniaków. W wersji książkowej seria o Trotterze nadawała się dla wszystkich, bez ograniczeń wiekowych. Obecność starego Zeda natychmiast podniosłaby poprzeczkę na poziom od lat 18 (przemoc, słownictwo, sugestywne sceny). Zapewne Zed zapuszczał się też na tereny XXX, ale o tym Barry wolał nawet nie myśleć.

• Po co mamy się spotykać z Zedem? - spytał Lon. Bał się Zeda do tego stopnia, że na samą myśl o nim zaczynał się moczyć, choć trzeba przyznać, że akurat Łonowi przy­chodziło to łatwiej niż innym.

• Ponieważ, jeśli powiemy mu co robimy, może da nam coś przydatnego - wyjaśnił Barry. — Albo coś, co będziemy mogli sprzedać.

• Za gumę? - Lon uwielbiał gumę do żucia.

• Możliwe.

* Nazywano ich tak, ponieważ lord Vielokont kazał im w do­wód wierności pożerać wielkie ilości śmieci i ziemi.

• Super. - Lon zawahał się. - Ale co my właściwie robi­my, Barry?

• Nie słuchałeś Bubeldora? Musimy powstrzymać film.

• Jak? - spytał Lon.

Barry nie wiedział, więc szybko coś wymyślił.

• Porwiemy J.G. Rollins — rzekł.

• Och - mruknął Lon.

Słuch nie zawiódł Barry'ego i Łona. Pani McGoogle wpadła na nawiedzoną zbroję, której duch zbierał właśnie rozrzucone kawałki, marudząc po nosem.

- Cholerne cieleśniaki, myślą, że mogą tak wpadać na ludzi... żadnego szacunku dla zmarłych...

Za plecami ducha widniały drzwi z mosiężną tabliczką z napisem Zed Gromgar, zbrojmistrz.

• Przepraszam. — Barry odsunął stopą lekkie kawałki de­koracyjnej zbroi.

• Uważaj - zaprotestował nadąsany duch, - To, co ko­piesz, to mój dom!

• Panie Gromgar? - Barry zastukał do drzwi. - Tu Barry Trotter i Lonald Gwizzley. - Odpowiedziały mu maszyno­we jęki i zgrzyty. Barry odczekał chwilę, po czym zaczął walić w drzwi pięścią. - Panie Gromgar!

Usłyszeli, jak machina zatrzymuje się gwałtownie. Roz­legł się wysoki, dziewczęcy głosik Zeda:

- Cofnijcie się, diablęta!

Drzwi otwarły się i stanął w nich Zed. Był wielkim, ponaddwumetrowym, włochatym mężczyzną o długiej, rudej i rozdwojonej brodzie. Zarost miał tak bujny, że obok nie­go kudłaty Bubeldor wyglądał jak nudny urzędnik. Oprócz

rozdwojonej brody Gromgar miał też rozdwojone boko­brody. Włosy na głowie rozdzielił na liczne kępki, każdą przewiązaną wstążką, sterczące na wszystkie strony niczym dziecięcy rysunek słońca. Dawało to efekt zawadiacko-pi-jacki z mocnym akcentem zboczonej zmysłowości, o której Barry wolał nawet nie myśleć. Zed był ubrany w wypapra-ny smarem dżinsowy fartuch, jedną piegowatą ręką oganiał się przed rojem przejrzystych chochlików. Chochliki uska­kiwały z łatwością, chichocząc i naśmiewając się z niego.

-A niech mnie, to przecież Trotter. I Lon. Wejdźcie, wejdźcie. - Zed podał im wytłuszczoną rękę i zmiażdżył dłoń Barry'ego w prehistorycznym pokazie dominacji. W drugiej ręce trzymał różową miotełkę z piór, najwy­raźniej stanowiącą źródło wszystkich hałasów. - Witam, sir Cyrilu - pozdrowił ducha - widzę, że była tu Wichura McGoogle.

• Niektórzy ludzie nie powinni mieć ciał - odparł sir Cyril, dźwigając naręcze zbroi. - Są na to zbyt nieodpo­wiedzialni.

• Owszem - przytaknął Zed, zamykając drzwi. - Cie­nias - mruknął pod nosem. - Nie przejmujcie się cho­chlikami — dodał, zwracając się do chłopców. - Cholerne przekleństwo. — Cisnął im dwie pary plastikowych okula­rów ochronnych. - Nałóżcie je - polecił. - Chochliki lubią składać jaja w ludzkich oczach.

• Ach. - Barry i Lon natychmiast zmrużyli oczy i po­śpiesznie nałożyli okulary.

Parę lat wcześniej profesor Snajper, złośliwy nauczyciel elokwencji, po jakiejś sprzeczce zaraził Zeda chroniczną chochlikozą. Nikt nie chciał zdjąć klątwy w obawie, że narazi się Snajperowi, a chochliki wybitnie ograniczyły po­wodzenie Zeda u płci pięknej.

Durnowate, maleńkie chochliki nieustannie uderzały o okulary. Wkrótce człowiek tak do tego przywykał, że nie­mal przestawał je dostrzegać.

- Widzę, że wciąż nosisz szkła, Barry - zauważył Zed. -Czemu nie pozwolisz mi czegoś z tym zrobić?

Zed wiele razy proponował Barry'emu nową parę magicz­nych metalowych oczu. Barry, jakże rozsądnie, odmówił.

Gromgar stał skąpany w blasku jarzeniówek w warsztacie o betonowej podłodze, zdumiewająco nowoczesnym jak na Hokpok, gdzie instalacje wodne i elektryczne wciąż były wysoce angielskie. (Bubeldor nieustannie wzywał domowe skrzaty i zlecał im kolejne naprawy, ale ponieważ ich zwią­zek zawodowy ciągle organizował strajki, wszyscy nauczy­li się znosić niespłukujące się toalety i niewielkie pożary instalacji elektrycznej - a także niespłukujące się iskrzące toalety - i traktować je jako część codziennego życia)*.

* Należy przyznać, że Hokpok w znacznej mierze zawdzięczał swój żałosny stan wyjątkowo kiepskim zdolnościom dyploma­tycznym Bubeldora. Zdobywanie funduszy na utrzymanie szko­ły i tak było niezwykle trudne, bo większość członków rady nad­zorczej stanowili kumple Vielokonta (powiedzmy to sobie jasno: nie da się zgromadzić sporej fortuny, przynajmniej w części nie będąc Ciemniakiem). Lecz tendencja Bubeldora do pokazywa­nia gdzie się zgina dziób pingwina co bardziej irytującym opo­nentom sprawiała, że rada nadzorcza pozostawała wobec niego w aktywnej opozycji. W istocie w sekrecie przekazywała fundu­sze mysim rewolucjonistom.

Zed otarł dłonie o fartuch, do tego stopnia wymazany smarem (i krwią? Z pewnością tak to wyglądało), że w efek­cie ubrudził się jeszcze bardziej.

Pośrodku warsztatu leżała na stole całkowicie bezbronna nadmuchiwana lalka z sex shopu. Nie imponowała jakoś­cią; Barry był gotów założyć się, że nie wytrzyma nawet trzydziestu sekund pod masywnym ciężarem Zeda. Uniósł oklapła gumową rękę.

- Co robisz ze swoją przyjaciółką, Zed? - spytał. - Od­kurzasz ją?

— Odłóż to — rzucił gniewnie Zed. - To przedmiot osobisty. - Chwycił lalkę i schował do pudełka. - Naprawdę nie uważałeś na zajęciach. Mam rację, Trotter? To nie jest mio­tełka, to zaklęciomat. - Wyjął zza ucha różdżkę i wetknął
w końcówkę miotełki. - Skupia moc magiczną. Bierzesz przedmiot, który chcesz zaczarować. - "wyłowił z kieszeni kapsel od piwa siarkokremowego i położył na stole. - Uno­sisz tuż nad nim zaklęciomat i... - Błysnęło, w powietrzu
rozszedł się zapach ozonu. — Jest zaczarowany.

Kapsel pisnął i zaczął podskakiwać, przy każdym skoku zginając się wpół i zamykając niczym usta. Zed zmiażdżył go mięsistą pięścią. Kapsel pisnął i przestał się poruszać. Lon pociągnął nosem. Barry pomyślał ze współczuciem o lateksowej pannie, zmuszonej odgrywać Pinokia wobec złaknionego rozkoszy Gepetta Zeda. Zgodnie z najlepszą tradycją szkół publicznych, w samych murach Hokpoku kryło się coś zachęcającego do seksualnych wybryków. Mnóstwo przepisów, kipiące hormony nastolatków... Ucz­niowie zwykle z tego wyrastali, ale cała kadra zachowywała się dziwnie, także pod względem seksualnym.

Co mogę dla was zrobić, chłopcy? Lon natychmiast wyczuł okazję.

• Chcemy kogoś porwać.

Ponieważ Zedowi nic to nie wyjaśniło; spojrzał pytająco na Barry'ego.

- Wyruszamy w świat Gumoli, może nawet do Amery­ki, żeby nie pozwolić pewnym ludziom nakręcić o mnie filmu - oznajmił Barry.

Zed, stuprocentowo pewien, że także w tym projekcie nie znalazło się dla niego miejsce, natychmiast stracił wszel­ką chęć do pomocy.

- Nie mam pojęcia, jak zwykły, prosty, hokpocki zbrojmistrz mógłby ci w tym pomóc - rzekł. - A teraz wybacz­cie, muszę rozbroić tego lizaka.

Podniósł coś, co przypominało zwykły lizak kulkowy, pokryty obcojęzycznymi napisami. Przez szczelinę w opa­kowaniu Barry dostrzegł, że cukierek ma barwę ognistego oranżu.

Oczy Łona pojaśniały.

• O, mogę go dostać?

• Nie, Lon. - Zed uśmiechnął się. - Mógłby okazać się śmiertelny. Twoi nieznośni bracia zostawili go w tajemnej skrytce na cukierki obok Żelaznej Marii na drugim piętrze. Niedawno znalazł go pewien trzecioroczniak i o mało nie zjadł. Trudno orzec, co by się z nim stało.

Barry zgodził się z tym w duchu. Zj edzenie j akiegokolwiek cukierka, który przeszedł przez ręce Ferda i Jorgego Gwiz-zleyów było naprawdę kiepskim pomysłem. Przypomniał sobie słodycze, które parę lat temu rozdali pierwszakom. Pyszne czekoladowe trufle zamieniły się w jelitach w jajeczka

wielobarwnych admirałów i wkrótce z tyłków pierwszorocz­niaków wystrzeliły stada motyli. To było piękne. Zed ruszył ku drzwiom.

• I bez tego mam mnóstwo pracy, więc wybaczcie, ale...

• Proszę zaczekać, panie Gromgar. Proszę posłuchać. -Barry na poczekaniu wymyślił odpowiednie kłamstwo. -Musimy powstrzymać nakręcenie filmu, bo widzieliśmy scenariusz i, no cóż, wszystko jest w nim nie tak. Pominięto pewnych ludzi, pewnych ważnych ludzi. - Zed rozpromie­nił się. - I zamierzamy dopilnować, by się w nim znaleźli, żeby cały świat poznał ich zasługi.

• Hm, w takim razie... - Zed próbował ukryć nagły wzrost zainteresowania, napinając mięśnie prawego ucha i wyrzucając w powietrze wsuniętą za nie różdżkę. Chwycił ją zręcznie w palce. Ten nerwowy tik za pierwszym razem wyglądał imponująco, ale po całym semestrze magiomechaniki był okropnie wkurzający. ~ Gzym mogę wam służyć?

Co za frajer, pomyślał Barry i zarzucił kolejny haczyk.

• Potrzebujemy czegoś, co pomoże nam w naszej misji, zwłaszcza gdyby zrobiło się niebezpiecznie.

• Co powiesz na tę piłę? — Zed uniósł dwuipółmetrową srebrną halabardę. - Naciskasz przełącznik, o tutaj i... -Ostrze na końcu zaczęło wirować z upiornym skowytem. — Najlepsza piła na świecie, przecina wszystko! - krzyknął Zed. - To z pewnością przekona tych typków z Hollywood.

Lon z szerokim uśmiechem zaczął podskakiwać, przycis­kając dłonie do uszu. Głośne dźwięki go podniecały. Barry nie podzielał entuzjazmu przyjaciela.

- Nie, dziękuję! - krzyknął. - Potrzebujemy czegoś mniejszego! Łatwiejszego do ukrycia!

- Jak sobie chcesz. - Zed z roztargnieniem odłożył piłę, nie wyłączając jej.

Okazało się, że nie przesadził w swych pochwałach: piła bez trudu przecięła podłogę, wyrzucając w powietrze deszcz betonowych odłamków. Z sali w dole dobiegł ich krzyk. Zed uniósł gwałtownie piłę i wyłączył.

• Przepraszam! — ryknął.

• Włącz ją, włącz! — wrzasnął Lon. Zbrój mistrz zignorował jego pros'by.

• Zedzie, czy masz coś, co da się ukryć?

• Mam kaburę zakładaną na udo, do różdżki. Jest przy­datna, gdyby chcieli cię przeszukać. Bierzesz?

• Jasne - odparł Barry. Zed cisnął mu kaburę. Uszyto ją ze skóry i ozdobiono prymitywnym rysunkiem nagiej ko­biety. — A coś, co wygląda po gumolsku, ale takie nie jest?

Zed wsunął włochatą rękę do kieszeni fartucha i wyciąg­nął paczkę gumy do żucia.

• Co powiesz na to?

• Bomba! — huknął Lon. - Teraz nie będziemy musieli sprzedawać...

• Zamknij się, Lon - warknął Barry w obawie, że Zed połapie się w ich machinacjach. - W porządku, dzięki. Chwilunia, nie wybuchnie ani nic takiego?

• Nie, niestety. — Zed rzucił gumę Barry'emu. Wyglądała jak guma, pachniała miętą. — Pomoże ci jednak opróżnić pomieszczenie. To guma z gazem łzawiącym. Wystarczy po-żuć i chuchnąć na kogoś. Ucieknie bardzo szybko.

Barry'ego zachwycił ten pomysł; od razu dostrzegł w nim potencjał do wspaniałych psot.

- Świetnie. Masz coś jeszcze?

Zed otworzył komodę z mnóstwem szufladek i zaczął w nich grzebać.

• Mamy dopiero początek semestru, więc nie zebrałem jeszcze zbyt wielu rzeczy... Poważna plastelina®. Nie, tego nie chcesz. Magiczne ślimaki?

• Sliniaki? - spytał z nadzieją Barry. Może przynajmniej nauczyłyby Łona lepszych manier przy jedzeniu.

• Nie, ślimaki, takie zwykłe.

• A co robią? - zdumiał się Barry.

-Wypisują twoje imię śluzem, bardzo wolno. To na­wet zabawne, jeśli masz wolny wieczór i nic do roboty. Ale nikomu nie mogą zaszkodzić. Co powiesz na to? Wierny kit. - Odwrócił się i cisnął Barry'emu coś, co przypominało tubkę pasty do zębów. Barry wycisnął odrobinę na czubek palca. Natychmiast poczuł coś dziwnego, jakby ktoś go nie­śmiało polizał.

• Bardzo przydatna rzecz. To produkt specjalnej odmia­ny superczułych pszczół. Ten kit zrobi dla ciebie wszystko.

• Ale co właściwie może zrobić?

• Zatykać dziury, chronić skórę przed gorącem bądź zimnem. Powiedzmy, że musisz wyciągnąć z tostera grzan­kę. Wystarczy wycisnąć trochę wiernego kitu na dłoń. Kit z radością spłonie, chroniąc palce tego, kogo kocha.

Nie do końca przekonany o użyteczności produktu, Bar­ry schował go do kieszeni.

- Dzięki, Zed.

Podczas gdy dorośli rozmawiali, Lon na czworakach ob­wąchiwał mysią norę. Nagle z dziury wyleciała igła ciągną­ca za sobą nitkę i przyczepiła się do obroży Łona. Z nory dobiegły ciche wiwaty. Zaskoczony Lon zerwał się z ziemi i cofnął. Z norki wyjechała staroświecka płaska wrotka, podwędzona któremuś z uczniów. Na wrotce przysiadło siedem myszy. Lon odwrócił się i puścił biegiem.

• Co jeszcze masz? - spytał Barry. — Wezmę wszystko, czego nie potrzebujesz. Oczywiście dobrze się tym zaopie­kujemy.

• Aaa! - wrzeszczał Lon, przebiegając obok i ciągnąc za sobą wrotkę pełną wiwatujących myszy.

• Nie, jeśli właściwie tego użyjesz. - Zed roześmiał się.

Wciąż biegając po pokoju, Lon uświadomił sobie w koń­cu, że wrotka jest przymocowana do obroży, i zaczął tłuc w nią rękami. Odczepił igłę; myszy, teraz krzyczące ze strachu, skręciły gwałtownie, zderzając się ze ścianą. Kilka odniosło obrażenia, lecz niezbyt poważne. Wkrótce pozbie­rały się i ruszyły chwiejnie do swej dziury, ciągnąc za sobą wrotkę.

Zed nadal grzebał w poobijanej komódce.

- Proszę, nawet tego nie otworzyłem, ale możesz tym załatwić paru Gumoli. - Rzucił Barry'emu okrągłą, brązowo-srebrną puszkę z napisem: „Flegmerrowska czeko­lada z katarami". Obrócił ją w palcach i obejrzał etykiet­kę. - „W tej puszce kryje się najlepsza czekolada z katarami. Ten pyszny napój sporządzany według sekretnego przepisu rodziny Flegmerry łączy w sobie najdoskonalsze, drobno
mielone kakao z niewiarygodnie silnym wyciągiem taba­kowym. Jeden łyk wystarczy, by poczuć miły ciężar w zato­kach i w rozkosznym kichaniu godzinami wyrzucać z siebie całe garście kremowego śluzu. Rozkosz dla nosa. Czekolada z katarami". Zdaję sobie sprawę z tego, że to niewiarygod­nie obrzydliwe, Zed. Ale do czego właściwie służy?

Zed nawet nie uniósł głowy.

• Odwróci uwagę napastnika. Lon wyciągnął rękę.

• Mhm, pachnie czekoladą. Pokaż.

- Nie, Lon. - Barry pacnął lekko Łona w nos. - Zed, a jeśli nie będę chciał odwrócić uwagi Gumola, tylko roz­walić jakiegoś na strzępy?

Zed odwrócił się, jego oczy rozbłysły. Sama myśl o prze­mocy wobec Gumoli rozpaliła mu serce.

- Mam coś w sam raz. - Otworzył górną szufladę i wy­ciągnął z niej złowrogi, metalowy pistolet.

Tak, pomyślał Barry, oto coś co będę mógł spylić.

• Magnum 357, model policyjny, niklowany, z przyciętą lufą, mieści się w kieszeni. To cacko zdoła zatrzymać nawet mantikorę.

• Zed mruczał rozkosznie jak kot. Ze szczękiem odbez­pieczył broń.

• Ostrożnie, jest nabity. — Cisnął pistolet Barry'emu, nim ten zdołał pojąć, jaki to kiepski pomysł.

Chwycił pistolet i wszyscy odskoczyli gwałtownie, sły­sząc strzał. Pocisk zrykoszetował i - szansa jedna na mi­lion - przeleciał wprost przez świeżo wyciętą dziurę w pod­łodze. Usłyszeli jęk, a potem głos profesora Snajpera.

- Cyrylu Bradpittonie, przypominam ci, że nikomu nie wolno dać się postrzelić w mojej klasie bez pozwolenia. Grafitton traci pięć punktów.

Zed wychylił się przez dziurę.

-Jeszcze raz przepraszam! - krzyknął i skrzywił się. -Auć, wygląda na to, że czarodziejów też rozwala na strzępy. Lepiej znikajcie, zanim Snajper i was przeklnie.

• Dzięki, Zed. - Barry pośpiesznie zebrał łupy. - Życz nam szczęścia.

• Co się stało? - spytał Lon, nie wychylając się z kry­jówki.

-Nic, Lon, miłego porywania - powiedział Zed. -I Barry...

-Tak?

-Jeśli nie uda ci się go powstrzymać i nakręcą film... mógłbyś dopilnować, żeby zagrał mnie George Clooney?

ROZDZIAŁ 3

Barry i Lon wybiegli z gabinetu Zeda w chwili, gdy roz­pętało się prawdziwe piekło.

- Posłuchaj no, Gromgar, nie możesz strzelać do moich uczniów! - huknął poirytowany Snajper, a potem drzwi się zamknęły, tłumiąc wszelkie głosy.

Zdjęli okulary i położyli je przy progu.

- Istny dom wariatów — mruknął Barry do Łona.

Lon nie był pewien co znaczy słowo „wariat", więc uśmiechnął się i przytaknął. Zdumiewające, jak bardzo od­grywanie głupka może pomóc w życiu. Pokazał Barry'emu lizaka - w zamieszaniu zwędził go ze stołu Zeda.

• Prawdziwy z ciebie Gwizzley, co? Dobra robota, ale na twoim miejscu bym tego nie jadł.

• Przecież mogę - rzekł z oburzeniem Lon.

• W porządku, ale najpierw poproś o zgodę Ferda bądź Jorgego, dobrze? Chcesz zabrać coś z pokoju, nim ruszymy w drogę?

• Tylko czapkę - odparł Lon.

- Jasne, jasne - mruknął Barry.

Oprócz jakże ważnych nauszników czapka Łona była wyposażona w sznureczki, które można zawiązać pod bro­dą, aby ogrzać porośnięte miękkim puchem policzki tego pół dziecka, pół psa. Owszem, biorąc pod uwagę, że był do­piero wrzesień, wyglądałoby to dziwnie, ale Barry przestał się już tym przejmować wieki temu.

-W porządku, włóż ją. Weź wszystko co chcesz za­brać i spotkamy się pod portretem za pięć minut - polecił Barry.

Lon ruszył naprzód. Jego rozkołysanemu krokowi nie towarzyszyło nawet najmniejsze poczucie celowości.

Barry skierował się do swego pokoju. W korytarzu minął go pierwszoklasista, Basil Basingstoke, niosąc okrągły po­jemnik. Na jego widok Barry'emu wpadł do głowy pewien pomysł.

• Hej ty, jak się nazywasz?

• B-Basil - wyjąkał Basil, wstrząśnięty faktem, że wielki Barry Trotter zwrócił się wprost do niego.

• Właśnie, Basil. Daj mi tę puszkę, dobrze?

• Och, jasne Barry, z rozkoszą.

Basil natychmiast wysypał na podłogę zawartość — zbiór guzików — i wręczył mu puszkę. Zaczarowane guziki od-turlały się ze śmiechem i ukryły we wszelkich możliwych szczelinach i szparach. Basil spędzi wiele godzin, nim zdoła je pozbierać.

- Dzięki, mały.

Barry podjął wędrówkę do pokoju, wiedząc, że Basil bę­dzie miesiącami przechwalał się swoim przyjaciołom tym przypadkowym spotkaniem.

Kiedy otworzył drzwi, powitał go tradycyjny obraz nę­dzy i rozpaczy: rozkopane łóżko śmierdzące potem, nie­dbale przyklejone taśmą do ściany plakaty Wściekłych psów, Boba Marleya i oczywiście portret Kena Vorodiota, wokalisty zespołu Vbjna Totalnej Agresji wielkości natural­nej; zepsuta lampa z bąbelkami, biurko z piętrzącymi się na blacie stosami starych zadań domowych, listów z po­gróżkami, mandatów, rachunków i innych śmieci; i jego skarb, ukradziony znak drogowy (droga urywa sią nad otchłanią piekieł, 5 km). Było tam też kilkanaście książek na półkach i w chwiejnych stosach: Camus i Hesse — ni­gdy nieczytani; Salinger, Kerouac, Vonnegut - przerzuceni, Brautigan, z czasów gdy Barry podejrzewał, że jest dość głę­boki, by pisać wiersze (nie był); mnóstwo komiksów oraz prenumerata „Magika" (którą dziesięć lat temu podarował mu ojciec chrzestny Sknerus i z niewiadomych przyczyn wciąż nie wygasła) i oczywiście jego wierna sowa, Hybry­da, huśtająca się z nadąsaną miną w klatce. Odkąd pięć lat temu Hybryda zaatakowała co miększe części ciała Draga Malgnoya, siedziała uwięziona w pokoju Barry'ego i jak zwykle, klatkę miała okropnie brudną. Podstawowa zasada Barry'ego głosiła: „Nie sprzątać, póki nie łzawią ci oczy".

Trzymając w dłoni otwartą puszkę, podszedł do klatki Hybrydy. Otworzył drzwi, zagiął brzegi ciężkiej od odcho­dów gazety, zrobił zawiniątko, po czym zgrabnie wetknął je do puszki. Stos odchodów okazał się nieco wyższy od niej, Barry'emu jednak udało się wbić przykrywkę. Puszka była tak pełna, że musiał zakleić ją taśmą.

Zaśmiał się pod nosem. Czymże byłoby życie bez drob­nych przyj emnostek?

Znalazł szybko brązowy papier i starannie zapakował puszkę, po czym zabrał się do adresowania paczki. Nagle urwał. Żaden ślad nie mógł prowadzić do niego - w koń­cu parę lat temu gumolski sąd zakazał mu zbliżania się do ofiary. Machnął zatem ręką, mamrocząc pradawne zaklęcie przywołania.

- Chono!

Z biurka podniosło się magiczne pióro i podleciało do Barry'ego. Zastygło tuż nad paczką, czekając na polecenie.

- Pan Vermon Durney, 4 Trivia Row, Piddlesex, Anglia.
W błyskotliwym przebłysku podał jako zwrotny adres

szefa wuja Vermona. Barry uśmiechnął się na myśl o szko­dach psychicznych, jakie wyrządzi jego przesyłka. Nagle z niewiadomych przyczyn poczuł drobniutkie ukłucie wy­rzutów sumienia. Zmiażdżył je szybko niczym bezbronne­go chochlika.

Choć jego fani od lat grozili śmiercią Durneyom, Barry także znęcał się nad nimi, i to nie bezpodstawnie. Najpierw doprowadził do obłędu ich podłego, sadystycznego syna, umieszczając mu w głowie niekończącą się, zapętloną, wy-szczekiwaną przez psy wersję Jingle bells. Potem obdarzył panią Durney przemożnym platonicznym pociągiem do królowej, co nie tylko zrujnowało małżeństwo Durneyów (Vermon wkrótce trafił w objęcia jeszcze gorszej i brzydszej jędzy), ale też wepchnęło panią Durney na szczyt listy osób poddawanych całodobowej inwigiliacji przez MI5. Ku zdumieniu Barry ego Vermon okazał się najtwardszy z ca­łej trójki, niczym krowi placek spieczony na kamień przez rozpalone słońce niezłomnej tępoty.

- Proszę, Hybrydo, gumolską pocztą.

Barry pozostawił swej sowie nieprzyjemne zadanie po­zbycia się własnych odchodów. Ona jednak tak bardzo ucieszyła się, że może opuścić klatkę, że bez słowa skargi chwyciła sznurek w szpony i wyfrunęła przez okno. Zato­czyła jednak krąg, posyłając Barry'emu nieprzychylne spoj­rzenie, i mógłby przysiąc, że pokazała mu język. Irytujące, lecz zwierzęta w ogóle nie przejmowały się jego sławą, była im zupełnie obojętna.

Barry włożył szybko starą, wojskową kurtkę, postrzępio­ną i pokrytą plamami atramentu, pamiątką z czasów, gdy krótko używał pióra wiecznego, bo dzięki temu czuł się mądrzejszy. Sprawdził, czy w kieszeniach tkwią niezbędne przedmioty (fajka, zapalniczka, otwieracz do butelek, pi­stolet), i wyszedł.

Lon czekał na niego przed portretem w sali wspólnej Grafittonu. Miał na głowie czapkę i był wyraźnie gotów do drogi. W dłoni trzymał grubą książkę. Lon nie zdołałby przeczytać takiej powieści, pomyślał Barry.

• Hej, Lon, do czego ci to?

• To mój pamiętnik - odparł Lon. - Na wypadek gdy­byśmy mieli przygody.

Zazwyczaj Barry zanadto chronił swą markę, by po­zwalać na coś podobnego. Ale to przecież był Lon, pozo­stający wciąż na poziomie elementarza; w żaden sposób nie zdołałby zostać pisarzem. Barry uznał, że nie będzie wredny.

— Ty pierwszy — rzekł.

- Majteczki w kropeczki - zaśpiewał Lon i wszedł w głąb obrazu, który posłusznie uniósł szeroką spódnicę, przepusz­czając go.

Barry podążył za nim i wkrótce znaleźli się za murem Hokpoku. Barry narzucił na siebie i Łona pelerynę nie­widkę, by nie dostrzegły ich przelewające się wokół tłumy Gumoli. Niestety, Lon znacznie przewyższał go wzrostem, toteż w dole widać było ich łydki i stopy.

• Za mną! - rzucił Barry, kierując się w stronę Zabro­nionego Lasu.

• Barry, nie powinieneś chyba w tej chwili spotykać się ze swoimi dziewczynami — rzekł Lon z osobliwą moralną wyższością przedszkolaka.

• Zamknij się, durniu. Idziemy po Herbinę.

Lon na moment pokornie zwiesił głowę, wkrótce jednak znów zajął się fascynującymi zapachami niesionymi przez wiatr.

Barry bardzo pilnował, by nie zbliżać się do niesławnej Odtylnej Osiki. Gdy ktoś podchodził do niej zbyt blisko, ta ohydna roślina sięgała ku niemu i... nie, to zbyt obrzydliwe, by opisywać co robiła.

• Jak dostaniemy się do Hogsbiede? - spytał Lon.

• Oczywiście żywopłotką - odparł Barry.

Całą gumolską Anglię pokrywała gęsta sieć żywopłotów, dość duża, by ukryć podziemną kolej, zwłaszcza przy za­stosowaniu odrobiny magii zaginającej przestrzeń. Kolej ta stanowiła podstawowy środek transportu magicznej spo­łeczności Wielkiej Brytanii; Barry zmusił J.G. Rollins, by pominęła ten fakt w swoich książkach, bo odkrycie kolei przez Gumoli stanowiłoby prawdziwy problem - opłaty

podatki, normy emisji gazów i Bóg jeden wie co jeszcze. Z drugiej strony możliwe też, że nic by się nie stało, bo ws'ród najdzikszych fantazji w jej książkach znalazły się też słowa świętej prawdy: Gumole nigdy nie zwracają uwagi na nic poza sobą. A tych, którzy zwracają, uważa się za świrów. Sieć kolei ukrytych pod żywopłotami i wykorzystywanych przez magiczny lud? Niewiarygodne. Faktycznie niewiary­godne, co nie znaczy nieprawdziwe.

Żywopłot należał do specjalnej odmiany - nie tylko ukrywał w sobie sieć transportu publicznego, ale jego liście miały kształt liter. Litery te odczytywane w odpowiednim porządku tworzyły słowa i powiadano, że każdy żywopłot opowiada własną historię. Każdej jesieni z gałęzi spadało arcydzieło, lecz wiosną wyrastały nowe rozdziały. Historie te nie rosły w miarę opowiadania - opowiadały się w miarę rośnięcia.

- Tędy - odczytał wśród liści Barry, gdy dotarli do wejścia do żywopłotki.

Zwinął szybko pelerynę, a Lon uniósł gałęzie, odsłania­jąc spory otwór. Niektórzy Gumole dostrzegali podobne otwory w powietrzu, uznawali je jednak za efekt niedogoto-wanych młodych centaurów zalegających w żołądkach.

- Dzięki, Lon - mruknął Barry i wcisnął się do środka. Lon podążył za nim.

Nagle znaleźli się w sali znacznie większej niż żywo­płot, rozmiarami dorównującej Grand Central Station (jeśli kiedykolwiek tam byliście). Barry uwielbiał tę iluzję. Większość magii była dość utylitarna, mało imponująca. To jednak wyglądało zupełnie inaczej. Efekt migających świateł przenikających przez dach, masa gałęzi i zieleni

sprawiały, że czuł się jak wciśnięty pod choinkę, uskaku­jąc z włosami zlepionymi żywicą przed spadającymi ozdób-kami.

W każdym rogu kwadratowej sali stał szereg pojazdów przypominających sanki, czerwone, z dwoma miejsca­mi - jednym z przodu, drugim z tyłu - i pionową dźwig­nią z przodu, służącą do kierowania i kontroli nachylenia. Przed nimi w kolejce czekała grupa istot magicznych, pół-magicznych i pseudomagicznych. Ktoś wsiadał do sań, zni­kał w głębi tunelu w ścianie sali, jego miejsce zajmowała następna grupa i tak dalej. Barryemu zawsze kojarzyło się to z wesołym miasteczkiem.

Podeszli do kolejki pod rozłożystą gałęzią z napisem: por­tal południowo-wschodni i stanęli za plecami odzianego w garnitur z lat trzydziestych centaura, który niecierpliwie kręcił w palcach długą dewizkę i postukiwał kopytami. Ko­lejka przesuwała się powoli, lecz bez przerw i wkrótce Lon i Barry wsiadali już do swych sań.

- Proszę uważać na nogi - ostrzegł konduktor.

Jego nos wyglądał jakby częściowo padł ofiarą jakiejś choroby. Reszta twarzy, choć pozostała na miejscu, spra­wiała równie nieprzyjemne wrażenie.

Barryemu nie spodobał się ani on, ani sanie: stare, za­rdzewiałe, pokryte prymitywnie nałożonymi łatami i śla­dami palnika. W podłodze ziała spora dziura, a na tylnym siedzeniu leżało coś przypominającego zużyty kondom.

Pytakrzyk na jego czole zapulsował w soczystej sambie bólu. Barry zawahał się. Czy nie powinien poprosić o inne sanie?

- Proszę wsiadać, proszę wsiadać, kolejka czeka.

Konduktor posłał im szczerbaty uśmiech, który dla Barry'ego wyglądał... złowrogo. W jego umyśle pojawił się obraz tego człowieka - potarganego, nieogolonego, ubrane­go jedynie w sięgającą kolan nocną koszulę i szlafmycę, tań­czącego w blasku księżyca wokół olbrzymiego ogniska z ksią­żek- książek o Barrym. Na koszuli widniał napis nie cierpię barry'ego Trottera ułożony z wielkich, czarnych, wpraso-wanych liter. Podskakując demonicznie w umyśle Barry'ego, mężczyzna zerwał z siebie ze zwierzęcym rykiem koszulę, odsłaniając upiorny tatuaż na piersi - portret Barry'ego z nałożonym znakiem zakazu: kółkiem i ukośną linią.

— Wydaje mi się, że nie powinniśmy jechać tymi... — Po­walony atakiem bólu Barry osunął się na ziemię.

-Twój przyjaciel chyba zemdlał - oznajmił konduk­tor. - Pomogę ci go załadować.

Lon i podejrzany funkcjonariusz kolejowy wsadzili bez­władnego Barry'ego na tylne siedzenie. Lon usiadł za ste­rami i sanie śmignęły w głąb tunelu, pozostawiając za sobą złowieszczy śmiech konduktora. Gałąź nad ich głowami wypisała: pożałujecie, ale tylko Lon mógł ją odczytać.

***

Barry ocknął się i natychmiast ujrzał swój najgorszy koszmar: Łona za sterami szybkiego pojazdu. Uraz mózgu pozbawił Łona zdolności postrzegania prędkości. I rozpę­du. I równowagi. Do tego wszystkiego był ślepawy, choć nigdy się do tego nie przyznał.

- Lon, uważaj! - ryknął Barry i o włos ominęli bezdom­nego śpiącego pod ścianą tunelu. W powietrze wzleciały stare egzemplarze „Wróżbity codziennego". - Pozwól mi poprowadzić.

• Hę? Nie, Barry! - huknął Lon. Był bardzo wrażliwy na tym punkcie. - Ja mogę prowadzić, potrafię.

• Posłuchaj, nanomózgu... - Barry sięgnął do kierow­nicy.

• Nie, ja! - Lon uniósł ręce i odrzucił Barry'ego na tylne siedzenie. Barry był lżejszy o dwadzieścia kilo od rudowło­sego ćwierćgłówka.

Sanie pędziły naprzód, co chwila zbaczając ze ścieżki, ocierając się o ściany żywopłotu i obsypując tor deszczem liści i gałązek. Jedna z gałęzi uderzyła Barry'ego w głowę i odłamała się. Odczytał napis: masz problem, stary.

Jechali stanowczo za szybko. Mimo że tunel był zupełnie płaski, pchnięcie dźwigni naprzód zwiększało magicznie nachylenie zbocza, a tym samym prędkość pojazdu. Lon pchnął dźwignię do oporu.

Barry zasłonił rękami oczy i zaczął się modlić. Coś prze­leciało mu ze świstem koło ucha. Spojrzał w dół i odkrył, że śruby przytrzymujące dużą łatę w podłodze sań odkręcają się pod wpływem wibracji. Z każdym podskokiem (korzeń drzewa? Pechowa wiewiórka? Kolejny pijak?) sanie dygo­tały gwałtownie i dziury w podłodze stawały się odrobinę szersze.

Łona najwyraźniej zupełnie to nie obchodziło. Z radosną miną nucił ulubioną piosenkę: Aaa, kotki dwa, kotki dwa, kotki dwa.

Barry dostrzegł coś po prawej. Na tylnym siedzeniu przycupnął gremlin. Szaroskóry stwór o żółtych oczach chichotał złośliwie, napawając się przerażeniem Barry'ego.

Pochylił się i ze złowieszczą miną wskazał go palcem, a po­tem przesunął długim, szponiastym paznokciem w poprzek gardła. Przepowiadał najbliższą przyszłość i rozkoszował się nią. Niezmiernie.

— Ty sukin...

Barry rzucił się na niego, lecz tuż przedtem, nim w książce pojawiło się pierwsze poważne przekleństwo, krucha kon­strukcja z łat trzymająca sanie w kupie pękła z trzaskiem i,pojazd zaczął się rozlatywać. Barry chwycił tył siedzenia Łona, przywierając do niego z całej siły. W chwili gdy jego mięśnie zaczęły słabnąć i sanie miały rozpaść się na dwoje, zatrzymały się przed niewielkim znakiem z napisem: sta­cja hogsbiede. Wkurzony gremlin walnął pięścią w dłoń i zniknął.

- Uwielbiam prowadzić - oznajmił Lon. Obejrzał się na Barry'ego w chwili, gdy tył sań rozleciał się na kawał­ ki. — O, Barry zepsuł sanki. — Wyskoczył na peron, tańcząc radosny taniec i wyśpiewując: - Barry zepsuł sanki, Barry zepsuł sanki.

Sam Barry, rad, że jeszcze żyje, poczołgał się niepewnie ku wyjściu.

ROZDZIAŁ 4.

CO TRZY GŁ0WY TO NIE JEDNA

Żywopłotka dostarczyła ich na aleję Crowleya, niesław­ny pasaż w Hogsbiede, przy którym mieściła się zbiera­nina barów, szulerni i domów cieszących się wyjątkowo złą reputacją, zgromadzonych pośrodku mieściny niczym przestępcy na policyjnym okazaniu. Można tu było za­spokoić każde pragnienie, nieważne jak paskudne — oczy­wiście za odpowiednią cenę. Co niesforniejsi uczniowie Hokpoku uwielbiali to miasteczko i rzadko zdarzało się, by w niedzielę Hamgryz nie musiał przybywać tu i opła­cać kaucji za grupkę skacowanych nastolatków. Plotka głosiła, że w miejscowym areszcie wydzielono specjalną część dla uczniów. Barry zanadto się bał, by kiedykolwiek to sprawdzić — poza tym fani wyciągali go ze wszystkich kłopotów.

Przed nimi grupka wyraźnie podchmielonych arytro-mancerów kłóciła się o przyszłość, bliska bójki.

- Nie zdołałbyś przewidzieć świąt nawet gdybym poda­rował ci kalendarz, durniu.

Hogsbiede stanowiło ważny ośrodek konferencyjny, a at­mosfera miasta zachęcała do złego nawet najbardziej szano­wanych naukowców.

- Przejdźmy na drugą stronę - zaproponował Łonowi Barry.

Tymczasem Lon, zafascynowany, przyglądał się mrugają­cym neonom i światłom.

• Co to znaczy „Satyry, szybkie numerki"? - spytał.

• Wyjaśnię ci później.

Barry przekroczył stłuczoną butelkę po kremowej brandy. Sam spacer pasażem sprawiał, że czuł się brudny. W końcu dotarli do ulicy Corleone i skręcili w lewo. Niemal natych­miast atmosfera z przesiąkniętej aktywnym złem zmieniła się w po prostu zepsutą i Barry'ego ucieszyła ta zmiana. Od razu też ujrzeli strzałkę wskazującą miejsce pracy Herbiny, Świętego Hilarego. I dobrze, bo Barry podczas incydentu z saniami lekko skręcił nogę w kostce.

• Naciągnij mocniej czapkę - polecił Łonowi. - Widzę twoją dziurę.

• Ups - mruknął Lon. - Mózg mi się przegrzał.

Do obu stożków czapki przyszyto dzwoneczki, które po-dzwaniały przy każdym kroku. Bardzo szybko robiło się to okropnie irytujące, lecz Barry już dawno nauczył się igno­rować ów dźwięk.

Brzdęk, auć. Fala bólu zalała kostkę Barry'ego. Brzdęk, auć.

Skręcili w wąską uliczkę i ujrzeli niewielki przysadzi­sty budynek, porządny w ów typowo upierdliwy angielski sposób, lecz bez wątpienia już dawno nadający się do roz­biórki. Napis przy drzwiach głosił, iż dotarli do „Akademii

Świętego Hilarego dla ledwo magicznych". Ta uboga szkoła nie miała pieniędzy na kosztowne antygumolskie zaklęcia i uroki, otaczające Hokpok. Polegała wyłącznie na uświęco­nej tradycją zasadzie ukrywania się na widoku. Jak dotąd, to się sprawdzało - albo po prostu nikogo nie obchodziła.

Święty Hilary był jedną z około stu szkół założonych w latach pięćdziesiątych, gdy ministerstwo uznało, że miejsca takie jak Hokpok są zbyt snobistyczne i elitarne. Teraz, gdy większość zwykłych prac wykonywały domowe skrzaty, tysiące ludzi mogły rozwijać swoje ambicje. Każdy czarodziej i czarownica, nieważne jak pozbawiony talentu i nienadający się do niczego, zasługiwał na naukę ma­gii. Sam pomysł był szlachetny, w rzeczywistości jednak podobne szkoły bardzo szybko stały się niedofinansowa-nymi, zrujnowanymi przechowalniami uczniów, których czekała jedynie żałosna przyszłość przed telewizorem, wal­ka z rosnącą tuszą i zasiłek. Wśród nich wszystkich Święty Hilary cieszył się największą sławą, bo jeden z uczniów rok wcześniej włamał się do szafki z różdżkami swego ojca i wpadł w morderczy szał.

Lon i Barry otworzyli drzwi i natychmiast poczuli cha­rakterystyczny zapach, typowy dla szkół średnich, obrzydli­we połączenie smażonego jedzenia, środków odkażających, słodkich woni uwielbianych przez starsze panie i pyłu kre­dowego. Oddychając płytko przez nos, ruszyli głównym holem i przekroczyli próg pomieszczenia z napisem gabi­net DYREKTORA.

Ze zdumieniem odkryli, że w środku nad biurkiem za­rzuconym papierami leżącymi wokół dużego, głośnomó-wiącego telefonu unosi się głowa pulchnego, szpakowatego

mężczyzny. Z obu policzków głowy sterczały bujne boko­brody, pomagające sterować nią w powietrzu. Za głową, na ścianie, wisiał portret świętego Hilarego, przysadzistego patrona zacofanych dzieci.

- ...Ależ dyrektorze, przepisy rządowe wymagają, by w szkole nie było chochlikowego pyłu. Wywołuje on raka u szczurów - pisnął głośnik.

Głowa opadła niżej i wrzasnęła do głośnika:

- Kiedy wprowadzicie obowiązek szkolny dla szczurów, z pewnością się odezwę!

Zakasłała donośnie; zwykle po podobnym kaszlu z ust wystrzeliwują drobinki śluzu.

- Ależ dyrektorze, Święty Hilary to najbardziej zanie­czyszczone miejsce jakie znamy — zaprotestował zatroskany głos urzędowy. — Narażacie na ryzyko swoich uczniów.

Barry pomyślał, że mężczyzna, gdyby tylko miał ciało, wyglądałby całkiem dostojnie na swój prosiakowaty sposób.

- Chyba mnie pan nie dosłyszał. Tu, u Świętego Hilare­go, to nauczyciele ryzykują. Żegnam.

Kasłając gwałtownie, głowa rozłączyła się, waląc czołem w konsolę. Siła uderzenia sprawiła, że na moment zawisła oszołomiona i zakołysała się w powietrzu, po czym powi­tała gości.

- Panowie, jestem Betjeman fFolkes-Ptarmigan, dyrektor tej żałosnej instytucji. - Na jego czole pozostał czerwony znak. - Czym mogę służyć?

Lon otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz Barry ode­zwał się pierwszy. Nie wiadomo co mógł wyprodukować ogłupiały, półpsi umysł jego przyjaciela.

- Panie ffolkes-Ptarmigan, jesteśmy z Hokpoku...

Oczy dyrektora natychmiast zwęziły się zachłannie.

• Wspaniała szkoła. Co ja bym zrobił z połową tego bud­żetu? Kupiłbym willę na Majorce, może na greckiej wys­pie...

• Wykonujemy pilną misję na rzecz szkoły. Jedna z wa­szych nauczycielek, Herbina Gringor, to absolwentka Hok-poku. Chcielibyśmy zamienić z nią słówko czy dwa, jeśli oczywiście to nie kłopot.

Barry dostrzegł, jak w umyśle ffolkesa-Ptarmigana obra­cają się trybiki. Quidpro quo — ręka rękę myje i tak dalej.

• Oczywiście, panie... uch...

• Barry Trotter. - Barry wyciągnął rękę. - A to mój to­warzysz, Lon Gwizzley. - Lon pomachał ręką.

• Cześć.

• Nie ten Barry Trotter?

• Ależ tak.

Głowa rozpromieniła się jeszcze bardziej.

- Czytałem wszystkie twoje książki. — Uśmiech ffolke­sa-Ptarmigana przybrał niepokojące rozmiary. — Cóż za wspaniałe, lukratywne przygody. Zakładam, że ta będzie następna?

Barry'emu nie spodobał się kierunek, jaki przybrała roz­mowa.

- W pewnym sensie, to znaczy nie do końca. Wszystkie te książki to głównie bzdury.

Ffolkes-Ptarmigan zorientował się, że przesadził.

- Oczywiście, jak zawsze. A co do panny Gringor... - Głowa obróciła się i spojrzała na zegar ścienny; Barry i Lon mogli przyjrzeć się z bliska rzadkiemu wianuszkowi wło­sów i płatkom łupieżu, część z nich wzbiła się w powietrze

i powoli opadała na ziemię. Jak on się czesze? — zastanawiał się Barry. Lon nad niczym się nie zastanawiał, nie miał tego zwyczaju. — Panna Gringor kończy właśnie ostatnie zajęcia na dzisiaj, zoologię. Pozostał jeszcze kwadrans.

- Świetnie. Możemy tu zaczekać?
Ffolkes-Ptarmigan uśmiechnął się przymilnie.

- Ależ nie, nie, mój drogi panie Trotter, to nie Hokpok. Możecie śmiało wpaść do klasy. Nasi uczniowie są nie tylko mało magiczni, ale też wyjątkowo mało pilni. Ucieszy ich odmiana.

Głowa podpłynęła do półki, chwyciła zębami czerwony segregator i wyszarpnęła go, zrzucając na podłogę. Potem opadła, otworzyła okładkę i wilgotnym językiem zaczęła przerzucać kartki.

• Yet'h thee... Ginja... - mówił cicho ffolkes-Ptarmigan. Skrzywił się, atrament smakował paskudnie. — Jest w sali dwieście siedem.

• Ups. — Lon złamał właśnie jedną z maskotek dyrek­tora. Barry zazwyczaj traktował podobne incydenty jako znak, że czas znikać.

• Bardzo dziękujemy, panie ffolkes-Ptarmigan. Postara­my się nie przeszkadzać jej w zajęciach - rzekł, kierując się ku drzwiom.

• Nie, nie ma sprawy. — Ffolkes-Ptarmigan ponow­nie wzleciał w górę. - Zawsze chętnie pomogę wielkiemu Barry'emu Trotterowi. Z pewnością ty też odpłacisz mi się tym samym.

Barry odruchowo pomacał portfefl.

Wraz z Lonem wspięli się po schodach i potruchtali korytarzem. Przy każdym kroku wzbijał się w powietrze obłok drobnego, białego pyłu. Tynk? Gips? Chochlikowy pył? W odróżnieniu od parteru, który po prostu dziwnie pachniał, to piętro dowodziło jasno, że cały budynek wręcz domaga się natychmiastowej rozbiórki. Bardzo natychmia­stowej.

Zajrzeli przez okno do sali 207 i ujrzeli Herbinę w jej ży­wiole — za biurkiem, mówiącą innym co mają robić. Ubrana w porażająco nudną białą bluzkę, beżową spódnicę i takiż sztruksowy żakiet, stała przed najbardziej pozbawioną życia klasą, jaką Barry'emu zdarzyło się oglądać. Zdawało się, że głupota wręcz faluje nad ich głowami.

Co było nie tak z włosami Herbiny? Dopiero po chwili zorientował się, że niedawno musiała spróbować wypro­stować swe niesforne loki. Obecnie loki odrastały, tworząc efekt, który można by nazwać einsteinowskim.

Barry i Lon cichutko otworzyli drzwi, pomachali do Herbiny i usiedli w dwóch ostatnich ławkach. Lon, sta­nowczo za duży na swą ławkę, wywrócił ją z łoskotem.

„Przepraszam", wymówił bezdźwięcznie, gdy wszystkie głowy w sali zwróciły się w jego stronę.

- Uczniowie, to są dwaj, uhm, nauczyciele z innego mia­sta - oznajmiła Herbina. - Przyjechali z wizytacją. Mów dalej, Sally, odpowiadałaś właśnie na pytanie piąte - rzekła cierpliwie. - W jaki sposób pantera broni się przed smokiem?

Smukła dziewczynka z burzą jasnych loków, ubrana w zieloną bluzę, podniosła się nieśmiało.

- Pantera odgania smoka, bekając na niego — wyrecyto­wała z pamięci. - Smok nie jest w stanie znieść tego zapachu.

- Zgadza się, Sally. Kto zna odpowiedź na pytanie szóste? Niewielu z was odpowiedziało poprawnie. Trevor?

Barry zadrżał w duchu na widok głupkowatego, wynio­śle uśmiechniętego młodego Ciemniaka. Trudno byłoby znaleźć w jakiejkolwiek szkole lepszy argument za przywró­ceniem kar cielesnych.

- Pytanie szóste: odchody jakiego ptaka leczą kłopoty z oczami? Odpowiedź: caladriusa.

Osobiście wolę moje okulary, pomyślał Barry. Lon pod­dał się, zaprzestał wysiłków wciśnięcia się w ławkę i usiadł na podłodze, krzyżując nogi.

- Znakomicie, Trevorze, dziękuję. - Herbina zerknęła na zegar. — Do diaska, brakuje nam czasu, więc sama po­dam wam resztę odpowiedzi. Zanim jednak to zrobię, chcę, żebyście wiedzieli, że jestem bardzo niezadowolona z wyni­ków wczorajszej klasówki. By ją zaliczyć, musieliście tylko przeczytać wasze bestiariusze. To nietrudne i nie wymaga żadnej magii. Musicie jednak się przyłożyć - brak magii i lenistwo to fatalne połączenie. Pytanie siódme: jakiego
zwierzęcia boi się lew? Odpowiedź: koguta.

W klasie rozległy się chichoty, w tym także z ust Łona. Herbina posłała mu gniewne spojrzenie.

- Pytanie ósme: jak hiena wabi swoją zdobycz? Odpo­wiedź: naśladuje odgłosy ludzkich wymiotów i szlochów. Pytanie dziewiąte: jak żurawie latają w wietrzny dzień? Od­powiedź: jedzą sporo piasku i kamyków, które służą im za
balast.

Barry usłyszał, jak któryś z uczniów mamrocze pod no­sem: „Co za bzdury?". Racja, pomyślał.

• Pytanie dziesiąte: jak bóbr unika schwytania? Odpo­wiedź: ścigany przez myśliwego wyrywa sobie jądra i ciska nimi w prześladowcę.

• Trevor już to zrobił - rzucił któryś z uczniów; odpo­wiedziały mu głośne śmiechy.

Herbina postukała linijką w katedrę.

-Wystarczy. - Barry rozpoznał ostatnie rozpaczliwe próby młodej nauczycielki utrzymania porządku tuż przed dzwonkiem. - To, że mamy gości, nie oznacza, że możecie brykać.

Nagle klasa ryknęła chóralnym śmiechem. Parę osób za­częło pokazywać palcami Herbinę, która spojrzała w dół. Któryś z uczniów sprawił, że jej bluzka stała się niewidzialna.

-Jakie to sprytne z naszej strony. Używamy naszej skromnej wiedzy do tak niecnych celów? Proszę się przyj­rzeć, panie Palaver, i tak pan za to zapłaci, więc równie do­brze może pan wiedzieć za co.

W obliczu półnagości nauczycielki część uczniów zaru­mieniła się, lecz kilku chłopców o wyraźnym zaroście wpa­trywało się w nią z uznaniem. Barry pożałował Herbiny; współczuł jej, że musi mieć do czynienia z taką bandą. Z su­rową miną wyrzuciła ucznia z klasy.

Jej bluzka zaczęła powoli odzyskiwać barwę.

- A teraz pytanie dodatkowe. Ponieważ nikt nie udzielił prawidłowej odpowiedzi, sama będę musiała ją przeczytać. Wszyscy wiedzą o istnieniu włócznika, latającego węża, który rzuca się na swą ofiarę niczym włócznia...

Czyjaś ręka wystrzeliła w górę.

- Jest podobny do dzidy. - Ręka opadła.

- Owszem, ale na przyszłość, Murphy, zaczekaj, aż cię wywołam. Za dodatkowe punkty wymień dwie inne ciekawostki dotyczące węży. Oczywis'cie może ich być wiele, to tylko kilka przykładowych: nim zaczną pić wodę, węże wy­pluwają swój jad do dziury; wąż nigdy nie zaatakuje nagiego mężczyzny; jeśli wąż oślepnie, może się wyleczyć, jedząc koper włoski; jeżeli wąż wypije ślinę głodującego człowieka,
umrze; i wreszcie istnieje odmiana dwugłowego węża, który
potrafi toczyć się niczym obręcz.

Zadźwięczał dzwonek. Herbina krzyknęła do klasy:

- Na jutro przeczytajcie rozdział o rybach! — Odpowie­działy jej jęki. — Zrobię sprawdzian. - Kolejny, głośniejszy jęk.

Herbina podeszła do Barry'ego i Łona.

• Kiedyś widziałem węża obręcz - powiedział podnie­cony Lon.

• Nieprawda, Lon. Czemu zawdzięczam tę paskudną ingerencję, chciałam powiedzieć: niespodziewaną przyjem­ność? Jeśli chodzi o udział w dokumencie telewizyjnym, odpowiedź nadal brzmi: nie.

• Nam także miło cię widzieć, Herbino — powiedział Barry. - To dość długa historia. Możemy gdzieś pogadać?

• Gdy powiedziałeś to do mnie ostatnio, Barry Trotterze, skończyłam z poszarpaną bluzką i butami śmierdzący­mi pawiem.

• Zupełnie nie pamiętam - bronił się Barry.

• Nie dziwi mnie to, panie boski-koktajlowski. — Herbi­na westchnęła. - Chodźcie za mną, pójdziemy do saloniku.

Parę chwil później siedzieli już razem na niewygodnych plastikowych krzesłach w zadymionym, brudnym pomiesz­czeniu. Czy istnieje cos' bardziej przygnębiającego niż ba­nalne plakaty motywacyjne? Jeśli tak, Barry nie chciał tego poznać.

- Kawy? - Herbina uniosła dzbanek, nikt się nie ode­zwał. Napełniła zatem styropianowy kubek cuchnącą cieczą o konsystencji syropu. - Jestem uzależniona - dodała radośnie, przyznając, że każdy, kto z własnej woli wypiłby coś takiego, jest w istocie niewolnikiem Demonicznego Ziarna.

Odstawiła dzbanek i postukała w kubek różdżką; zawar­tość pojaśniała jak po dodaniu kilku opakowań śmietanki. Herbina uniosła kubek do ust, Barry tymczasem masował kostkę, która czuła się już lepiej. Lon wypisywał swoje imię w kupce cukru.

• Co zatem się dzieje? Czy Ten, Który Śmierdzi znów coś miesza? - spytała Herbina.

• Nie, Vielokont nie ma z tym nic wspólnego - odparł Barry. - A jeśli ma, to ja nic o tym nie wiem.

Gdy wyjaśnił sytuację, Herbina zakołysała w dłoniach kubkiem mazi.

• I chcesz, żebym pomogła?

• Tak. Lon jest miły i... wierny... ale sama wiesz. Nawet wróbel wygrałby z nim w scrabble.

-1 ja mam być mózgiem całej operacji - domyśliła się Herbina, po czym z uśmiechem zaczęła liczyć coś w myś­lach. - Prawdę mówiąc, mam parę dni wolnego. Może po­żałuję, zawsze żałuję, ale co mi tam.

- Super. — Barry odetchnął z ulgą. - Będzie jak za daw­nych dobrych czasów.

Uśmiech Herbiny nieco przygasł.

- Nie całkiem, Barry. Nie każdy jest marką handlową uwielbianą przez miliony. Niektórzy z nas muszą zarabiać na życie.

Barry znalazł się na znajomym terytorium. Chciał wyjaś­nić, że wcale nie ma pieniędzy, że dostał tylko odrobinę na początku i jeszcze trochę po każdej rozmowie z autorką. No i kasę z reklam, ale po vielokonckim ataku trądziku wszyst­kie wycofano*. Lubił jednak uchodzić za bogacza.

- Moja cena to spłata pożyczek studenckich — oznajmiła Herbina. - Rodzice pracują w państwowej służbie zdrowia i potrzebuję każdego grosza.

Rodzice Herbiny byli dentystami holistycznymi, a den­tysta, który odmawia usunięcia zęba z naturalnego ekosy­stemu, nie zarabia zbyt imponująco.

Lon natychmiast wyczuł atmosferę.

- Tak, Barry, a ja chcę pięć dolców. — Nikt go nie słu­chał.

-Ale, Herbino — zaprotestował z paniką Barry - ja nie...

• Zatem ja też nie.

• Bądź rozsądna, Herbino.

• Ależ jestem, Barry. - Powoli, z trzaskiem rozprostowa­ła palce. Barry rozpoznał ten gest z wielu wcześniejszych okazji, gdy Herbina trzymała kogoś - zwykle jego — za męs­kie klejnoty i powoli ściskała je w garści.

• No dobra, dobra.

• Co do szczegółów, odsyłam do czwartej części serii, Barry Trotter i Pryszcz ognia

Masz plan?

• Tjswszc. mam plan. Porwiemy J.G. Rollins i ukryjemy ją gdzieś. Jeśli nie przerwą kręcenia filmu, zamienimy ją w guacamole.

Herbina skrzywiła się.

• To dość krwawy pomysł, nie sądzisz? J.G. zawsze wy­dawała mi się osobą rozsądną. Najpierw znajdźmy ją i po­prośmy grzecznie.

• A jeśli się nie zgodzi?

• Wtedy ją porwiemy, lecz żadnego guacamolowania. To zanadto w stylu lorda Vielokonta.

Uniosła kubek, by pociągnąć łyk. Nagle krzyknęła, od­pychając go i zrzucając na ziemię.

- Co się stało?

Lon i Barry patrzyli zdumieni, jak Herbina miota się po pokoju, plując i wycierając wściekle usta. W odpowiedzi wskazała kubek z kawą. Dławiąc się, wypadła za drzwi tak szybko, jak tylko pozwalały jej wygodne buty.

Chłopcy zajrzeli do styropianowego kubka i ujrzeli ucho, tak blade i wysuszone, że musiało należeć do trupa. Kawa nie tylko nie nadawała się do picia, była pełna ciemniackiej magii! A teraz ktoś poznał ich plan. Barry z wściekłością złapał kubek.

- Idź, powiedz lordowi Vielokontowi, że śmierdzi jak kiepskie chińskie żarcie! - wrzasnął, a potem wylał zawar­tość do zlewu.

ROZDZIAŁ 5

Gdy cała trójka opuściła szkołę, Barry odwrócił się do Herbiny.

-Jak najłatwiej dotrzeć do Szkocji? Może pojedziemy magicznym autobusem?

- Ugh. - Herbina wzdrygnęła się; nie znosiła magicznych autobusów. Ponieważ jej rodzice byli Gumolami, mu­siała siedzieć z tyłu. - Gdy ostatnio jechałam czymś takim, duch Keitha Moona oblał mnie tanią wódą. Śmierdziała tak bardzo, że musiałam spalić sukienkę.

-W porządku. Może zatem użyjemy gumolskiej ma­gii? - Barry wystawił kciuk.

• Nie moglibyśmy znów pojechać żywopłotką? - wtrącił Lon. - Proszę.

• Nie! - warknął Barry; na samą myśl żołądek ścisnął mu się gwałtownie.

• Chwileczkę. - Herbina zaczęła grzebać w swej małej, eleganckiej torebce. - Aha! - Wyciągnęła z niej płaską, me­talową puszkę wielkości dłoni. - Tabaka podróżna.

- Ma się po niej odlot? - spytał Barry.
Herbina skrzywiła się.

- Zamknij się, minimózgu. Tabaka podróżna pozwala pokonywać duże odległości bez „mglenia".

Rozkraplanie i skraplanie (zwane wulgarnie mgleniem) to metoda, dzięki której czarodzieje i czarownice przenoszą się z miejsca na miejsce, szybując z wiatrem jako rozumne obłoczki wilgoci - oczywis'cie gdy otrzymają licencję. Lon już dawno skończył szesnaście lat, lecz jego tępy psi móż­dżek nie zachwycił Departamentu Usług Kropelkowych. Barry uważał, że to okropnie niesprawiedliwe — w najgor­szym razie Lon pogoniłby parę samochodów — ale rozkra­planie bez licencji stanowiło poważne wykroczenie. Toteż mglenie nie wchodziło w rachubę.

- Działa następująco. Wciągacie trochę do nosa i... Zna­cie to uczucie kiedy kichnięcie wystrzela z waszego nosa z prędkością zydionów kilometrów na godzinę?

-Tak.

- Tabaka podróżna sprawia, że kich staje w miejscu, a wy się poruszacie.

• Bomba! - Lon sięgnął po srebrną puszkę. Herbina zręcznie go zablokowała.

• Zaczekaj, Lon. Najpierw zdejmijcie skarpetki.

• Słucham? - zdziwił się Barry.

• Po prostu to zróbcie, dobrze?

Lon złapał kołnierzyk i zaczął ciągnąć.

- Nie, Lon, nie koszulę, skarpetki.

Obaj chłopcy usiedli na ziemi, rozwiązując buty (buty Łona zapinały się na rzepy). Szybko ściągnęli skarpetki. Herbina stała nad nimi z wyniośle fachową miną. Barry

zapomniał, jak bardzo wkurzało go jej ciągłe komendero­wanie.

- Dajcie mi je. Rany, Barry, słyszałeś kiedyś o czymś takim jak pralka? Twoje skarpetki są tak sztywne, że się nie zginają. A teraz stańcie obok siebie. Lon, unieś lewą rękę, Barry prawą. - Wzięła skarpetkę i związała ich przeguby. -
Teraz stopy.

Gdy zostali połączeni, zajęła miejsce obok Łona i przy­wiązała się do jego wolnej dłoni i stopy.

• To po to, żebyśmy nie polecieli w różne strony. Którę­dy do Szkocji?

• Chyba tędy - odparł Barry. Obrócili się dziewięćdziesiąt stopni w lewo.

• A, byłabym zapomniała.

Herbina wyjęła z torebki okulary przeciwsłoneczne i na­łożyła je. Był to klinowaty kawałek brązowego plastiku, ty­powe okulary starszej pani. Barry parsknął wzgardliwie.

- Śmiej się do woli, palancie - odparła Herbina. - Te magiszkła pozwolą mi zobaczyć dom J.G. Rollins. Kupiłam je u Searsa. Wszyscy gotowi? Weźcie szczyptę. Pamiętajcie, gdy zaczniemy opadać, wciągnijcie kolejną porcję. Gotowi?
Teraz, już! Wciągać.

Lon kichnął pierwszy i wystrzelił w powietrze, wlokąc za sobą pozostałą dwójkę. Barry miał wrażenie, że zaraz wyrwie mu rękę. Potem on też kichnął i odkrył, iż ciągnięcie jest znacznie wygodniejsze niż bycie ciągniętym. W powietrzu panował lekki chłód, ale przynajmniej nie padał deszcz.

Po kilku kichnięciach znaleźli się wysoko w górze i uj­rzeli pod sobą panoramę biedy i bezprawia. Szkoła stała w wyjątkowo złej dzielnicy - trzech chłopaków podpalało właśnie porzuconą kanapę, złodziej przerwał włamanie do samochodu i gapił się na nich. Gospodyni domowa pstryk­nęła im fotkę z tylnych drzwi domu. Barry skrzywił się jej na złość, a ona odpowiedziała wulgarnym gestem. W koń­cu proszek Herbiny zadziałał w pełni i postaci się oddaliły.

Lecieli naprzód, szybko wypracowawszy rytm. Bar­ry i Lon kichali potężnie, dostarczając rozpędu, Herbina znacznie częściej i z pewną elegancją, w razie konieczności korygując kierunek lotu niczym silniki pomocnicze pojaz­du kosmicznego.

Lon zobaczył je jako pierwszy. Dwa smoki, Irlandz­kie Whiskoddechy, zabawiały się z samolotem. Uderzając z rozmachem skrzydłami, unosiły się obok odrzutowca peł­nego Gumoli, teraz bez wątpienia wahających się pomiędzy tradycyjną niewiarą i paraliżującym strachem. Smoki ziały ogniem w silniki, jakby chciały sprawdzić, jak bardzo zdo­łają rozgrzać samolot, nie wysadzając paliwa.

Przez kilka minut przyglądali się ich zabawom. Tym­czasem samolot rozpaczliwie próbował uniknąć smoków, a te z łatwością utrzymywały swe pozycje. W końcu Barry uznał, że ma dosyć. Wyciągnął różdżkę i celując między kichnięcia, krzyknął:

- Cumulus!

Smoki natychmiast zamieniły się w puszyste białe obłocz­ki. Przez moment rozglądały się zaskoczone, po czym się rozpłynęły.

Powinni być już blisko. Herbina przeniknęła wzrokiem uzbrojonym w pańciowate okulary i ujrzała bajeczną po­siadłość J.G. Rollins. Wskazując w dół, pokiwała głową. Lon miał właśnie potężnie kichnąć, lecz w ostatniej chwili

Barry sięgnął wolną ręką i zasłonił mu nozdrza. Przez jed­ną straszliwą sekundę zastanawiał się, czy zablokowane kichnięcie nie oderwie Łonowi głowy. Nic takiego się nie stało, lecz z otworów po bokach wystrzeliły strumienie powietrza, łopocząc gwałtownie nausznikami. Ze śmie­chem opadli niczym liście na piasek, pozostawiając za sobą smugę skarpetkowego cuchu. Herbina i Barry zaczęli się odwiązywać.

— I co myślisz o tabace podróżnej? — spytała.

- Lepsza niż żywopłotka, ale bolą po niej zatoki. - Ob­macał twarz, która rozgrzewała się i zaczynała boleć jak diabli. - Zupełnie jakbym wypchał je sobie papierem ściernym.

- Ale przynajmniej nie musieliśmy wdrapywać się na bramę.

Herbina wskazała ręką ciężkie ogrodzenie z kutego żela­za. Po jednej stronie ciągnęło się pasmo plaży szerokie na dwadzieścia pięć metrów i niknące w niewiarygodnie błę­kitnej wodzie, po drugiej wilgotna, iskrząca się rosą zieleń Szkocji.

Wzrok Herbiny przyciągnęło coś białego u stóp ogro­dzenia.

- Spójrzcie, to królik! - krzyknęła. Pojawienie się ka­raibskiej plaży w samym środku Szkocji wyraźnie go za­skoczyło (i bez wątpienia wiele innych miejscowych stworzeń). - Utknął.

— Ocalę go, hau! — Lon puścił się biegiem, pozostali po­dążyli za nim.

Królik zaklinował się pomiędzy dwoma słupkami (Barry zauważył, że z ich czubków tryskają płomienie). Lon chwy­cił je na wysokości ramienia, sprawdzając swą siłę. Było to

dziwne uczucie - po stronie plaży metal był boleśnie gorą­cy, po stronie łąki zimny. Pociągnął, ale bez skutku.

• Wygląda na to, że będę musiał użyć tego - oznajmił, wyciągając różdżkę. Pokrywały ją miękkie, kolorowe nalep­ki z Tymoteuszem, Toffikowym Tramwajem i Bradleyem, Brązowym Dinozaurem.

• To nie najlepszy pomysł - wtrącił szybko Barry. Lon i jego różdżka przez te lata pozostawili po sobie solidny szlak mimowolnego zniszczenia. - Może powinieneś...

Lon nie słuchał, ukląkł. Przerażony królik dygotał, wy­bałuszając czerwone oczy.

- Śliczny króliczek. Wyciągnę cię stąd, śliczny króliczek. Auu! - Przestraszone zwierzątko ugryzło go w palec. - Aaaa! -wrzasnął Lon, wkładając go do ust. -

Ty pierdzielcu!

Lon wycelował różdżkę w królika i czerwony promień natychmiast zamienił gryzonia w gulasz. Uświadamiając sobie, co zrobił, Lon wybuchnął płaczem.

Herbina próbowała go pocieszyć.

- No już, już, Lon. Nie płacz.

-Wy dwoje, dajcie spokój - rzucił niecierpliwie Bar­ry. -Tu jest gorąco.

- Tak - wyszlochał Lon, jego łzy przestały płynąć. - Mogę zdjąć czapkę?

-Nie. Chwileczkę, zaczekaj. - Herbina znów sięgnęła do torebki i wyciągnęła gumowy czepek kąpielowy. — Załóż to jeśli chcesz. Miałam zamiar dziś po południu pójść na wodny aerobik, nim mnie porwaliście.

- Dzięki — odparł Lon. Barry nie był pewien czy to właś­ciwa odpowiedź, ponieważ biały, gumowy czepek z falban­ką wyglądał na nim jeszcze śmieszniej niż czapka.

• Hej, Herb, co się tu dzieje? To miejsce nie wygląda mi na Szkocję.

• Kiedy J.G. odniosła pierwszy sukces, wynajęła magicz­nych architektów, by stworzyli jej małą karaibską samot­nię. Zrobili to w zamian za częste wzmianki w następnym tomie. Teraz zarabiają krocie, sprzedając fanom miniatu­ry posiadłości Rollins. - Herbina wstała, otrzepując plecy z piasku. - Sprzedają ich tak dużo, że zaczyna to powodo­wać globalne ocieplenie. Piszą o tym w gazetach.

- Gazety kłamią - oznajmił Barry. - Piszą to, co im każą korporacje.

Herbina parsknęła wzgardliwie.

— Powtarzasz to odkąd skończyłeś piętnaście lat i nawet wtedy brzmiało to głupawo, ty pozerze.

Barry szykował właśnie retortę, która w końcu pokaza­łaby Herbinie, jak działa ten świat, ale nagle ujrzał grupkę ludzi na plaży.

• Spytajmy ich, jak znaleźć zamek Rollins - zapropo­nował.

• Dobry pomysł - zgodziła się Herbina.

Gdy się zbliżyli, rozpoznali owych ludzi; byli to skuci Smieciożercy. Uwięzionych wyznawców lorda Vielokonta pilnował brzuchaty czarogliniarz w lustrzankach, żujący tytoń i bez przerwy przeklinający. W dłoni trzymał smycz zaślinionego, szesnastogłowego psa.

— Lepiej mi tu żryjcie, inaczej Fin może mi się wymk­nąć — rzucił. — A tego byście nie chcieli, co nie?

- Mmhfhth - odpowiedzieli chórem Smieciożercy; każ­dy z nich z zapałem rozgryzał kamienie, i potem wyplu­wał na plażę drobniutki piasek. Ministerstwo Magicznego Więziennictwa zdobyło lukratywny kontrakt na poszerza­nie plaży J.G.

- Przepraszam, panie oficerze - odezwała się Herbina. - Mógłby pan pokazać nam drogę do posiadłości Rollins? - Kilka głów piekielnego ogara — tych, które nie sku­
bały innych po uszach - spróbowało obwąchać tyłek Łona. Lon uczynił to samo.

Jeden z więźniów rozpoznał Barry'ego i rzucił się na niego.

- Panie Trotter, musi mi pan pomóc. Zostałem wrobio­ny! - Jego oddech cuchnął ziemią, z każdym słowem na twarz Barry'ego bryzgały nowe drobinki błota.

Gliniarz jedną tłustą ręką odciągnął nieszczęśnika.

- Wracaj do żucia, amigo — rzekł przeciągle. — To tam, pszę pani - dodał, zwracając się do Herbiny i gestykulując tajemniczo. - Spytałbym was, co tu robicie, ale skoro to sam wielki Barry Trotter...

Zaklęcie gliniarza sprawiło, że nagle ujrzeli w dali impo­nujące skupisko stiuków i ozdobnych płytek.

- Dziękuję, panie oficerze - powiedziała grzecznie Her­bina i ruszyli w tamtą stronę. Lon galopował na przodzie.

Podczas marszu Barry próbował zagadnąć swoją towa­rzyszkę.

• Jak ci się uczy buców? Lubisz to? Herbina pociągnęła nosem.

• Prawidłowo nazywa się ich marginalnie magicznymi. Barry uznał, że ma już dosyć tego tematu, lecz Herbina

ciągnęła niezrażona:

- Marginalnie magiczni Gumole odgrywają bardzo ważną rolę w naszej gospodarce, zwłaszcza w gwałtownie rosnącym sektorze usług. Święty Hilary pozwala im zdobyć niezbędną wiedzę i umiejętności konieczne do znale­
zienia prawdziwej, satysfakcjonującej pracy. Dwadzieścia lat temu mogli co najwyżej zarobić parę groszy jako kos­metyczki czy iluzjoniści na dziecięcych imprezach. Teraz mogą żyć godnie.

Słuchanie Herbiny często przypominało oglądanie kab­lówki ustawionej na wyjątkowo nudny kanał.

- Dziękuję, matko Tereso. Spójrz, Lon dotarł już niemal do drzwi. Lepiej go dogońmy. Ścigamy się!

Pół kilo piasku w każdym bucie później Barry i Herbina dołączyli do Łona przed drzwiami dość skromnego domu zbudowanego z gipsu.

• Nie wygląda szczególnie bogato - zauważył Barry. -1 Sądziłem, że ona ma kasy jak lodu.

• Mogę zapukać? - zapytał podekscytowany Lon.

• Użyj kołatki - poradziła Herbina.

Na drzwiach wisiała mosiężna kołatka w kształcie pięści; gdy tylko Lon jej dotknął, zadźwięczał dzwonek.

• O, jest magiczna - zauważyła Herbina.

• O, jest głupia - odpalił Barry.

Chwilę później drzwi otwarły się i ujrzeli przed sobą wy­sokiego mężczyznę w trzyczęściowym garniturze.

~ Czym mogę służyć? - spytał z pompatyczną miną, unosząc wysoko grube czarne brwi. Barry zauważył, że ma na czole plamy wątrobowe, i zaczął je liczyć.

- My do pani Rollins. Zastaliśmy ją? - spytała Herbina.

• Czy ona was oczekuje? - zapytał lokaj; jego brwi sko­jarzyły się Barry'emu z gąsienicami.

• Uhm, nie. — Drzwi zaczęły się zamykać. — Ale to bar­dzo ważne, musimy z nią pomówić. — Drzwi zamykały się coraz szybciej. - Jesteśmy fanami jej książek.

Teraz pozostała już tylko szczelina.

-To jest Barry Trotter! - rzuciła z desperacją Herbina, popychając Barry'ego naprzód tak, że z hukiem uderzył w zamykające się drzwi.

- Hej, to moja głowa!

Drzwi natychmiast otwarły się szeroko.

• Błagam o wybaczenie. Wejdźcie, proszę, zaprowadzę was do salonu.

• Dziękuję - odparła Herbina, lekko poirytowana fak­tem, że nazwisko Barry'ego jak zwykle zdziałało cuda. Za­częła zdejmować buty. - Jedną chwilunię, nie chcemy na­nieść piasku.

Lokaj machnął ręką.

- Nieważne. Jest magiczny, sam zniknie.

Dwadzieścia dwie plamy, pomyślał Barry. Mam nadzie­ję, że umrę, nim zacznę tak wyglądać. Czy brwi lokaja aby się nie poruszyły? To faktycznie gąsienice!

Mężczyzna zaprowadził ich do pomieszczenia przypomi­nającego hol wejściowy średniowiecznego zamczyska. Her­bina zatrzymała się w progu, patrząc to na skromny gips na zewnątrz, to na ogromną, imponującą, kilkusetletnią konstrukcję w środku.

- No chodź - szepnął Barry. - Zachowuj się, jakbyś już wcześniej widywała magię.

W takich sytuacjach z Herbiny zawsze wyłaziła Gumolka.

Podążyli za lokajem szerokim korytarzem. Mężczyzna zdjął gąsienice z czoła i wsadził do kieszeni. Wokół sie-i bie widzieli ciemne stare drewno, bogate gobeliny, stare, ponure obrazy przedstawiające starych bladych ludzi. Tak mógłby wyglądać Hokpok, pomyślał Barry, gdyby nie cią­głe zniszczenia, wizytówki pozostawione przez kolejne po­kolenia uczniów.

Lokaj otworzył drzwi wiodące do wielkiej sali. Z uchwy­tów na ścianach zwieszały się proporce ozdobione herbem rodziny Rollinsów: lwem i jednorożcem na złotym polu ze śrubą i szklaną kulą oraz mottem: Semper ubi sub ubi.

• Zaczekajcie tutaj - powiedział lokaj. - Przyprowadzę pana domu.

• Pana?

• Dziękuję. - Herbina dygnęła lekko, a Barry szturchnął ją łokciem.

Lokaj odszedł bez słowa.

- Kretynko - syknął Barry - to tylko lokaj.

Lon tymczasem zawędrował na drugą stronę sali, obok wielkiego kominka. Podeszli do niego i wyciągnęli się wy-' godnie na wielkiej, skórzanej kanapie.

Na kominku płonął niedający ciepła zielononiebieski ogień. Kolory Slizgorybu, pomyślał Barry. Obok kraty uj­rzał niewielkie pokrętło z napisami: chłodno, ciepło, go­rąco, piekielnie i nie bądź Śmieszny. Było ustawione na chłodno, podkręcił je do gorąco. Z kominka wypłynęła fala rozgrzanego powietrza.

- Hej. - Lon uniósł wzrok znad kuli śnieżnej. - Przez ciebie zapocę czapkę Herbiny.

- Błe - rzuciła Herbina. - Barry, przykręć ogień.
Barry ze złowieszczym uśmiechem już miał podkręcić

temperaturę na piekielną, gdy jego pytakrzyk zapulsował. Odwrócił się i ujrzał po drugiej stronie sali aż nadto zna­jomą postać. Błyszczący hełm z pikelhaubą, niewiarygod­nie krzaczasty wąs, pierś pokrytą wymyślonymi medala­mi, lśniące świńskie oczka wciśnięte niczym dwie jagódki w pięć kilo łoju.

- Znów się spotykamy, Trotter. Gotuj się na śmierć.

ROZDZIAŁ 6

SZTUKA I POLITYKA

Cała trójka rzuciła się do działania. Herbina przyję­ła charakterystyczną pozycję do walki, siad kuczny, który sprawiał, że wyglądała jak mistrz z Shaolin cierpiący na wy­jątkowo bolesne skurcze miesiączkowe. Przyciskając dło­nie do brzucha mamrotała z furią, plując wokół i tworząc zaklęcie. Pomknęło w stronę lorda Vielokonta i trafiło go w sam środek podbrzusza.

— Uff— jęknął lord Ciemniaków.

Lon cisnął na oślep śnieżną kulą i wskoczył za kanapę. Pocisk wylądował z brzękiem daleko od Vielokonta, jed­nak dał Barry'emu dość czasu, by zdołał wyciągnąć różdżkę. Przypięta do wewnętrznej strony uda była mokra od potu i obrzydliwie lepka, ale w tej chwili nie miał głowy do jej czyszczenia.

— Aveda neutrogena! — wrzasnął i niesławne zaklęcie śmierci przez nawilżenie pomknęło w stronę nieprzyjaciela w płomieniu lepkiego, zielonego ognia.

Vielokont wrzasnął; jego głos zabrzmiał piskliwiej, niż Barry pamiętał. Lord Ciemniaków umknął za drzwi. W se­kundę później zielony płomień uderzył w nie z głośnym, _wilgotnym mlaskiem i zamienił w kawał aloesowej brei.

Gdy breja spłynęła na podłogę, cała trójka ujrzała coś, czego nigdy by się nie spodziewała: wielki lord Vielokont klęczał, unosząc ręce.

- Zawieszenie broni! - krzyczał. - Przestańcie, ja tylko żartowałem.

-Hę?

Niemożliwe, by się poddawał, pomyślał Barry, zostało jeszcze całkiem sporo książki. Idol świata magicznego po­prawił okulary na nosie i zbliżył się czujnie, unosząc różdż­kę. Herbina ruszyła za nim, wciąż przykucnięta, gotowa w razie konieczności zaatakować kolejnym zaklęciem. Lon wyjrzał zza kanapy.

• Hej, lordzie Ciemniaków - rzucił Barry - bez twoich umazanych błotem kumpli nie jesteś już taki twardy, co?

• Tak - zawtórowała mu Herbina. - Założę się, że jesteś gotów wyrwać sobie jądra i cisnąć nimi w nas.

Czasami wielka inteligencja szkodziła poczuciu humoru Herbiny.

Gdy się zbliżyli, odkryli, że trupią skórę Vielokonta po­krywają dziwne smugi, a spod pikelhauby wystaje gęsta, jasna czupryna.

Barry chwycił ją.

- Vielokoncie, od lat chciałem ci powiedzieć, że to chyba najgorszy tupecik jaki zdarzyło mi się oglądać. - Szarpnął mocno, włosy jednak nie ustąpiły.

• Au, au! Przestań, brutalu! - Vielokont chwycił Barry'eg za rękę, próbując się uwolnić. - Nie jestem prawdziwym Vielokontem...

• Co takiego? - wtrąciła Herbina.

• Robię to, by przepłoszyć fanów. Nie macie pojęcia ilu' ich jest.

• O, ja mam pojęcie - rzekł ze znużeniem Barry, pusz­czając go. Gdyby dostawał pół dolara za każdego fałszywe­go Vielokonta, którego pokonał przez te wszystkie lata... -Kim jesteś?

Mężczyzna dźwignął się z ziemi, oderwał sztuczne wąsy i wrzucił do odwróconej pikelhauby.

- Nie ruszaj się przez chwilę - poleciła Herbina, podno­sząc się z pozycji bojowej. - Muszę zdjąć urok zatwardze­nia, który na ciebie rzuciłam. Niech sobie przypomnę. Jak zneutralizować Węzeł Wnętrzności...?

Wyprostowany mężczyzna odzyskał nieco godności, otrzepał się z kurzu.

- Nazywam się Trevor Nunnaly, jestem towarzyszem życia pani Rollins. Jak się miewacie? — Każde z nich po kolei uścisnęło podaną dłoń. - Zazwyczaj szczuję intruzów psa­mi, ale jeśli to naprawdę wielki Barry?

Barry groźnym gestem uniósł różdżkę; Nunnaly wzdryg­nął się.

- A, oczywiście, tak właśnie jest, bez cienia wątpliwości. Musicie zostać na obiad. Zostaniecie?

Biorąc pod uwagę przyjęcie, jakie im zgotowano, Barry miał ochotę odmówić.

- Tak — odparła Herbina — z rozkoszą.

Barry już miał schować różdżkę, wcześniej jednak polizał kciuk i potarł ją. Nic z tego. Zeppelinowskie runy ZOSO, które wypisał na niej niezmywalnym flamastrem, gdy miał czternaście lat, wciąż się nie poddawały. Był wówczas ok­ropnym idiotą. Trevor patrzył na niego dziwnie, więc szyb­ko ukrył różdżkę.

• Jestem głodny - oznajmił Lon.

• No dobrze, zostaniemy — ustąpił Barry.

• Znakomicie, zaraz wezwę kucharza. - Nunnaly wyjął z kieszeni mały srebrny dzwoneczek, zadzwonił.

Niemal natychmiast do pokoju wbiegła znajoma istota. Był to niski, ciemnoskóry człowieczek podobny do Hiszpa­na, z wybałuszonymi oczami i niewiarygodnie zakręconym wąsem.

- Pan mnie wzywał, sirrrr... BARRRRY! To przecież wielki Barrrry Trrotterr. - Skrzat domowy Dali rzucił się Barry'emu w ramiona, wciąż jeszcze przeciągając ostatnie „r". - Tak się cieszę, że cię widzę. - Ucałował go w oba policzki w stylu kontynentalnym; końcówka jego wąsa zbli­żyła się niebezpiecznie do dziurki od nosa Barry'ego.

-Ja też się cieszę, że cię widzę, Dali. Jesteś mi winien trochę grosza.

- Och, paniczu Barrrry, zawsze zamieszałem oddać ci te pesetas. Dostaniesz je pszed esta noche. Macie zamiarrr rrozgościć się tu na jakiś czas? - Dźwięczne latynoskie „r" — Bar­ry nigdy nie potrafił go naśladować i podejrzewał, iż Dali
mówi w ten sposób, by go wkurzyć - sprawiało, że rozmowa ze skrzatem trrrwała godzinami.

Nunnaly postukał go w ramię.

-Jeśli można, chciałbym pomówić o obiedzie. — Dali puścił szyję Barry ego, zeskoczył na podłogę i wyciągnął niewielki notatnik.

• Prroszę, słucham - rzekł.

• Dziś, Dali, wydamy ucztę na cześć naszych gości. Szczegóły jadłospisu pozostawiam tobie - oświadczył Nun­naly. - Ale nie szczędź niczego. I weź coś wyjątkowego z piwnicy.

• Jakież to miłe - powiedziała słodko Herbina.

Barry dostrzegł, że podoba jej się gospodarz. Zwykle zdarzało się to raz do dwóch razy na przygodę, a już na pewno, gdy gość był draniem. Dawno nauczył się to ak­ceptować.

- Może pan na mnie polegać, sirrr. - Dali wsunął notes do kieszonki. — Zabierram się do tego natychmiast. - Pod­ winął wąs, jeszcze mocniej wybałuszył oczy i odbiegł.

Nunnaly odwrócił się do gości.

- Pozwolicie, że przeproszę was na parę chwil? Muszę się pozbyć tego idiotycznego kostiumu.

Miał rację, biały podkład rozmazał się na wszystkich medalach i tunice, a pelerynę pokrywał kurz z podłogi pomieszany z drobinkami śmiercionośnego aloesu. Barry dostrzegł, że czerwona podszewka jest spłowiała i postrzę­piona.

Nunnaly rozejrzał się wokół.

- Kuppins. - Wątrobiany lokaj wynurzył się z cieni, gdzie stał, gładząc swoje gąsienice. - Zaprowadź naszych gości do jadalni, wkrótce do nich dołączę.

Barry, Lon i Herbina podążyli za Kuppinsem labiryntem wyłożonych boazerią korytarzy. Jadalnia okazała się wielkim pokojem o ścianach obitych czerwoną tkaniną, na których wisiały stłoczone obrazy w złoconych ramach. Szczerze mó­wiąc, była nieco przesadnie nowobogacka. Powinienem był zażądać większej kasy, pomyślał Barry.

-To Turner. - Herbina wskazała kosztowny pejzaż morski.

- Specjalnie jest taki rozmazany? - spytał Lon.
Główny element wystroju stanowił długi stół pokryty

nieskazitelnym, płóciennym obrusem, na którym usta­wiono szczerozłote kandelabry. Spokojnie mieściło się przy nim co najmniej czterdzieści osób. Nasza trójka poczuła się niemądrze. Usiedli obok siebie na jednym końcu.

• Nie chciałbyś siąść tam? - spytał żartobliwie Łona Barry.

• Dobra — odparł wesoło Lon.

Barry chciał mu powiedzieć, że to dowcip, ale zmienił zdanie.

Po chwili zjawił się Nunnaly i usiadł na końcu stołu mię­dzy Barrym i Herbina.

• Czemu on siedzi aż tam? - spytał, wskazując Łona.

• Wytarzał się w łajnie szopa — wyjaśnił cicho Barry. Nunnaly spojrzał pytająco, ale nie ciągnął tematu. Lon

uśmiechnął się, pomachał i z powrotem powrócił do po­pychania sztućców po stole. Warczał przy tym jak mały samochodzik. W oczekiwaniu na Daliego i obiad zaczęli rozmawiać. Nunnaly'ego niezwykle interesowała osoba lor­da Vielokonta, bo pragnął „udawać go jeszcze udatniej".

- Ale po co w ogóle go udajesz? - chciała wiedzieć Her­bina.

• Powiedzmy po prostu, że odgrywa to ważną rolę w moim związku z J.G. — Nunnaly zarumienił się lekko. — Napraw­dę widzieliście Tego, Który Śmierdzi?

• Kogo? Łona? — zdziwił się Barry. — A, Vielokonta. Jasne.

• No to... Jak właściwie śmierdzi?

Barry zawahał się, próbując przywołać w pamięci wypeł­niający nozdrza odór Krańcowego Zła.

- Najbliższe, co mi się kojarzy, to rozpuszczalnik. Pró­ buje go zamaskować wodą kolońską, sprawiającą, że śmier­dzi jak cytrynowy rozpuszczalnik. — Barry odwrócił się do Herbiny. - To ta woda za grosze, zawsze zapominam jak się
nazywa.

Herbina nie odrywała wzroku od Nunnaly'ego.

• Bold Spice. Tania podróbka.

• Żartujecie. Ktoś tak potężny i bogaty używa Bold Spice'a?

• No cóż, lord V. jest nieco... osobliwy.

• Jestem głodny! - wrzasnął Lon.

Gospodarz sięgnął do kieszeni, wyciągnął pudełeczko i rzucił je Łonowi.

- Rodzynki! - zawołał Lon radośnie. - Rany, jeśli reszta

obiadu będzie równie dobra, to będzie całkiem dobra.

■

• Mówiłeś, że...

• Zapomniałem.

-Mówiłeś Trevorowi, że Ten, Który Śmierdzi to dzi­wak - przypomniała Herbina.

Trevorowi, co? Herbina była okropnie przewidywalna. Nunnaly spoważniał.

- Zatem, Barry, co według ciebie sprawia, że Ten, Który Śmierdzi jest aż tak zły?

- Nikt do końca nie wie - odrzekł Barry. - Choć pod­ czas nauki w Hokpoku stanowił stały obiekt drwin. Krążą plotki... - Odwrócił się do Herbiny. - Mam mu powtórzyć plotki?

• Tak, proszę - wtrącił Nunnaly. Herbina skrzywiła się.

• Jeśli musisz?

Usta Barry'ego wygięły się w złośliwym uśmiechu.

• Cóż, niektórzy powiadają, że wielki lord Vielokont padł ofiarą nieudolnego obrzezania.

• Nie! - Nunnaly sprawiał wrażenie szczerze wstrząśnię­tego.

• Owszem. Czyż to nie zdumiewające? — Zachichotali chórem.

• O czym wy mówicie?! — huknął Lon.

• Chirurg był pijany - podpowiedziała Herbina.

• Gość, który chodził z Vielokontem do Hokpoku, twierdzi, że ma wszystkie kolory tęczy — oznajmił Barry.

• Niech no tylko umieszczę tę wiadomość na stronie. -Nunnaly zatarł ręce.

• Wciąż jestem głodny! - krzyknął z irytacją Lon.

Serwetkę przywiązał sobie pod szyją niczym śliniak. Za­czął tłuc sztućcami o blat. Przyjaciele z Hokpoku doskonale znali podobne nastroje.

- Widzę, że władczy niemowlak powrócił - mruknęła Herbina.

W tym momencie zjawił się Dali, a za nim korowód domowych skrzatów dźwigających zakryte srebrne pół­miski.

- Juhu! - zawołał Lon z drugiego końca jadalni.

— Pani i panowie, pszedstawiam wam moje najnowsze arrcydzieło.

Na sygnał Daliego skrzaty odkryły półmiski. Wygłod­niali ludzie ujrzeli poskręcane miedziane przewody, kółka zębate, przekładnie, styropianowe kulki, puszkę farby i -niewątpliwie główną atrakcję - wielką, srebrną misę pełną płynnego gipsu. Barry otworzył ze zdumienia usta. To miał być obiad?

— Zdumiewające, prawda? — Nunnaly błędnie zinter­pretował wyraz twarzy Barry'ego jako podziw. — Dziękuję, Dali, tym razem przeszedłeś samego siebie.

- Dziękuję, sirr. - Dali skłonił się nisko.

Jeden ze skrzatów wprowadził do jadalni olbrzymią, czerwoną żelkę, poganiał ją wielkim batem i głośnymi przekleństwami. Zelka, posiadająca gałki oczne, uszy i inne niezbędne narządy biologiczne, powoli przesuwała się na­przód, pozostawiając po sobie ślad śluzu, zapewne o smaku wiśniowym. Przy każdym uniesieniu bicza dygotała gwał­townie.

- Czemu u licha przyprowadziliście to tutaj? - spytał Nunnaly.

— Bo prosił pan o coś wyjątkowego z piwnicy — wyjaśnił Dali. - Naturalnie założyłem, że chodzi o Clarence'a.

• Nie, nie, chodziło mi o wino. Clarence od wielu po­koleń należy do rodziny J.G. - wyjaśnił gościom Nunna­ly. - Zjedzenie go byłoby czymś bardzo niestosownym.

• Mój błąd. Odprrowadzę go do jego kwaterry. Bon ap-petit. - Dali zniknął.

— Dali to najlepszy surrealistyczny kucharz w Wiel­kiej Brytanii, może nawet na całym świecie. - Nunnaly

uśmiechnął się promiennie. - Nie ma ich zresztą zbyt wie­lu. Częstujcie się wszyscy.

- Ale jak? ~ spytał Barry.

Herbina posłusznie napełniła talerz niejadalnymi śmie­ciami.

• Hej, podajcie trochę tutaj! - zawołał Lon.

• Dobrze, ale nie będzie ci smakowało. - Herbina dźwignęła misę z gipsem i zaniosła mu. - Rany, jakie to ciężkie.

• Osobiście lubię układać dzieła Daliego na talerzu. Niektóre układy są miłe dla oka, inne wyzywające, jeszcze inne osobliwie smutne. A tymczasem - wyciągnął z kieszeni jeszcze kilka opakowań rodzynek - to pozwala zaspokoić głód.

Barry wziął je bez entuzjazmu.

- Dzięki.

Najwyraźniej uznawszy, że teraz łączy ich nowa więź, Nunnaly znów spoważniał.

- Barry, będę szczery. Uważam, że te książki to niemądre bzdury, ale są też użyteczne. Przede wszystkim bardzo uła­twiają życie Gumolom, którzy mają talent magiczny, lecz sami jeszcze o tym nie wiedzą.

- Jak? - Herbina uśmiechnęła się słodko.
Barry'emu zrobiło się niedobrze.

- Powiedzmy, że masz jedenaście lat i odkrywasz, że je­steś magiczna — jeśli czytałaś wcześniej tę serię, nie wpad­niesz w panikę. Możesz przeżyć zawód, gdy odkryjesz, że prawdziwe życie czarodziejów nie jest tak zabawne i wspa­niałe, jak w książkach J.G., ale to drobiazg. Pamiętam, jak sam odkryłem, że jestem czarodziejem. Zacząłem słyszeć mojego gekkona gadającego do siebie: „Poliżę sobie oko. Proszę, włas'nie polizałem sobie oko".

- Jesteś zwierzousty? — zainteresował się Barry.

-Tak. Myślałem, że zaczynam wariować. Na szczęście mieszkałem obok niezwykłej kobiety, która przyjęła mnie pod swe skrzydła. Pani Robinson. - Nunnaly spojrzał tęsk­nie w dal. - Ona pokazała mi świat czarodziejów.

Herbina posmutniała; Nunnaly niczego nie zauważył.

- Mimo wszystko jednak chciałbym, by w tamtych cza­sach można było dostać te książki. To bardzo ułatwiłoby magiczny coming out. Kiedyś porażająca liczba magicz­
nych Gumoli dostawała świra, teraz jedynie uśmiechają się do siebie, czekając na list z Hokpoku.

Nunnaly machnął ręką, w której trzymał rodzynkę.

- Gdyby Barry Trotter już wtedy istniał, być może Wil­liam Szekspir stałby się cennym członkiem magicznej spo­łeczności.

Herbina parsknęła w swój talerz pełen styropianowych kulek, wyrzucając kilka w powietrze.

-Ale...

Nunnaly, zafascynowany dźwiękiem własnego głosu, nie zwracał na nią uwagi.

- Wkażdym razie J.G. zaczyna już się nudzić. Mówiła ci?

- Ale co? - spytał Barry.
Gospodarz zawiesił głos.

• Do diabła, to dość niezręczna sytuacja. Zakładałem, że ci powiedziała.

• Wyduś to z siebie, na miłość boską - warknął z irytacją Barry.

• To będzie ostatnia powieść o Barrym Trotterze.

• Co takiego? — spytali chórem.

• Pewnie nie powinienem tego mówić, ale J.G. zdradziła mi swój sekret. W tej książce umierasz, Barry.

-Ale czemu miałaby... ona nie może... Ciałem Barry'ego wstrząsnął dreszcz, oczyma duszy uj­rzał ulatującą sławę.

- No, jesteś teraz dorosły, twoje przygody robią się mało ciekawe. Co ma niby pisać? Barry ego Trottera i skompli­ kowany formularz podatkowy? A może po prostu ma tego dosyć? Nie wiem, musiałbyś ją spytać. Wiem jednak, że zamierza odłożyć pióro. — Spojrzał na Barry'ego z rozbawie­niem świadczącym o tym, iż nie podziela ogólnej konster­nacji, jaka zapanowała przy stole. - Nie martw się, Barry.
Może i zginiesz, ale niczego nie poczujesz.

Odsunął talerz.

• No tak, miły posiłek, prawda? - Zerknął na zegarek. -Robi się późno, musicie ruszać w drogę. Dokąd w ogóle się wybieracie? - Zaśmiał się, mając na myśli kiepską kon­strukcję tej książki. - Właśnie sobie uświadomiłem, że nie mam pojęcia, po co tu przybyliście.

• Szukamy J.G. - oznajmił głodny i wkurzony Barry.

• Zamierzamy ją porwą... - dopowiedział Lon.

• Porozmawiać z nią - przerwała mu szybko Herbina, ratując sytuację. — Chcemy ją przekonać, by powstrzymała kręcenie filmu o Barrym Trotterze.

• Och, J.G. nie ma z tym nic wspólnego. Na waszym miejscu porozmawiałbym z szefami Fantastic Books w No­wym Jorku, to do nich należą wszystkie prawa. Ale czemu właściwie chcecie powstrzymać kręcenie filmu? Sądziłem, że to ziszczenie waszych marzeń.

- To dość skomplikowane - odparła Herbina. - Powiedz­my po prostu, że jeśli film wejdzie na ekrany, Barry będzie musiał dorosnąć i poszukać sobie prawdziwej pracy.

Nunnaly sapnął współczująco.

• Och, znam ten ból. Zycie jest za krótkie na prawdziwą pracę. Ja sam miałem to szczęście - dzięki hojności J.G. - że mogłem poświęcić ostatnie kilka lat mego życia czemuś, co jak sądzę zdoła zmienić ten świat. — Jego twarz pojaśnia­ła. - Mogę wam to pokazać? Chcielibyście zobaczyć?

• O tak, proszę! — wykrzyknęła z entuzjazmem Herbina.

Barry z rozbawieniem stwierdził, że niejadalny, surrea­listyczny obiad nie uciszył wcale jej wiecznie złaknionego libido.

- W porządku, no to chodźcie za mną. - Nunnaly wstał i niemalże wybiegł z jadalni. Barry, Herbina i Lon ruszyli za nim.

Dotarli do drzwi. Nunnaly stanął przed nimi i spytał z powagą.

- Jeśli pokażę wam, co kryje się za tymi drzwiami, przy­rzekniecie, że nie ukradniecie mojego pomysłu? Mógłbym zażądać od was podpisania czegoś, ale chyba muszę wam zaufać.

Nunnaly otworzył drzwi i zapalił światło. Dwadzieścia lamp jarzeniowych ożyło z brzękiem, ukazując rząd stu czterdziestu czterech drewnianych torów wygiętych z jed­nej strony i opadających w dół ku podłodze.

• Oto on - oznajmił z dumą Nunnaly.

• To znaczy, co? - spytał Barry.

• Och, niewielkiego. Jedynie sposób zakończenia wszyst­kich konfliktów na tym świecie, na wieki.

Trójka bohaterów spojrzała na niego tępo.

-To drewniane wyścigi, zobaczcie...

Nunnaly podszedł do wielkiej skrzyni, otworzył ją i wy­ciągnął dwa przedmioty z kółkami. Podczas gdy pochylał _sic nad nią, odwrócony plecami, Barry spojrzał na Herbinę, zakreślił palcami kółko na czole i wskazał gospodarza. Her­bina zmarszczyła brwi i pacnęła go w ramię. Zabolało.

• Proszę, Barry, weź Trynidad. - To był klinowaty ka­wałek drewna pomalowany na zielono, niebiesko i żółto w barwach flagi karaibskiego państwa. Nunnaly zakręcił prawym przednim kółkiem. - Herbino, to dla ciebie. Wiel­ka Brytania, sam zawsze jej używam.

• Dziękuję - odparła.

• Herbino, Barry, postawcie samochodziki obok siebie na górze. Gdy powiem „start", wypuśćcie je.

• Zaraz zginiesz, Trotter. — Herbina zaczęła agresywnie poruszać drewnianym samochodzikiem na torach, tam i z powrotem.

• Start!

Przeciwnicy jednocześnie wypuścili samochodziki i rze­czywiście Barry przegrał. Autko Herbiny dotarło do mety sekundę przed jego samochodzikiem, który chwiał się wy­raźnie.

• Ja, ja! Też chcę spróbować! - zawołał Lon. Nunnaly wręczył mu autko ze skrzyni.

• I co? Czyż to nie świetna zabawa?

- Jasne - przyznał Barry. - Ale nie rozumiem, jak może
ocalić świat.

Jak dotąd, Nunnaly nie toczył może jeszcze piany z ust, ale zaczęła pojawiać się w kącikach.

Ich świrnięty gospodarz wykonał szeroki gest ogarniają-j cy cały pokój.

- W tej komnacie mamy sto czterdzieści cztery tory, poijednym na każde suwerenne państwo tego świata. Obecnie ich przedstawiciele siedzą w Nowym Jorku, w budynku Narodów Zjednoczonych, naradzając się nad rozwiązaniem
kolejnych problemów. Ale zrozumcie, logika i argumenty mają też swoje minusy. Słowa bywają śliskie, argumenty potrafią zamącić w głowach. Nie zawsze to, co mówimy, znaczy to, co chcielibyśmy, by znaczyło, zwłaszcza jeśli brak nam rozumu. Ta metoda jest znacznie uczciwsza. Zawsze powtarzam, samochodziki nie kłamią.

Barry nie wydawał się przekonany. -Ale czemu samochodziki? Czemu nie, powiedzmy, badminton?

Nunnaly spojrzał na niego ze zgrozą.

- Mój Boże! To byłaby anarchia.

Widząc, że Barry wciąż patrzy z powątpiewaniem, chu­dy jak czapla mężczyzna wyciągnął z szuflady wymiętoloną kartkę papieru i powtarzając występ odgrywany tysiące razy przed lustrem w sypialni, zaczął czytać:

-Jedynie poprzez wyścigi można naprawdę rozwiązać problemy tego świata. Tylko dzięki milczącemu osądowi aerodynamiki i przyciągania, poprzez obiektywną, oczysz­czającą prędkość zdołamy dotrzeć do Mety Ostatecznej Prawdy. Spójrzmy bowiem, czyż życie w pewnym sensie także nie jest wyścigiem? I czy to przypadek, że mówimy o drodze postępu? Czyż sami nie jesteśmy małymi, drew­nianymi samochodzikami pędzącymi po drewnianym torze Nieskończoności?

-Ale...

- No dalej, nazwij mnie postępowcem. To nie znaczy, że nie mam racji.

Nie znaczy też, że nie jesteś zakręcony jak słoik na zimę, pomyślał Barry.

Choć ów plan brzmiał wariacko — i był wariacki — Bar­ry podejrzewał, że Nunnaly'emu może się udać. Ostatecz­nie gospodarz miał olbrzymią głowę. Jeśli Barry nauczył się czegokolwiek ze swych kontaktów z ludźmi bogatymi i słynnymi - nie tak częstych jak by chciał, ale od czasu do czasu jednak się zdarzały — to tego, że wszyscy mieli wielgachne czerepy. W teorii tej wciąż pozostało kilka luk. Czy wielkie głowy prowadziły do sukcesu, czy też stanowiły jedynie jego efekt uboczny? Tak czy siak, Nunnaly wyglą­dał na pewniaka — miał nie tylko gigantyczną czachę, ale też mnóstwo włosów. Wielki łeb i mnóstwo włosów u tej samej osoby to niezawodny znak, odpowiednik postawie­nia w wyścigu na jedynego konia, który nie ma na głowie foliowej torebki. Chętnie założyłbym torebkę foliową na głowę Nunnaly'emu, pomyślał Barry.

Od chwili, gdy stanął przed nimi przebrany za Vielo-konta, poprzez kolację i ów kretyński, obłąkańczy plan, Nunnaly w umyśle Barry'ego z nieszkodliwego ekscentryka przekształcił się w prawdziwy, stuprocentowy, licencjono­wany, zbadany laboratoryjnie okaz fioła.

• A skoro już mowa o Nowym Jorku, musimy...

• Pościgajmy się jeszcze. — Herbina błyskawicznie zmie­niła temat. - Trevorze, chcę się ścigać z tobą.

Oczy Herbiny i Nunnaly ego się spotkały i Barry wku­rzył się jeszcze bardziej, pojmując, że ich szanse opuszczenia

tego wieczoru wariatkowa są równe zeru. Widział wyraźnie, że libido Herbiny - owa potężna, bezosobowa siła, z równą łatwos'cią umiejąca tworzyć, jak i niszczyć - znów pokonało wszystko.

- Chyba tu zanocujemy - mruknął do Łona.
Kumpel nie zwracał na niego uwagi. Stał na czworakach, \

całkowicie zafascynowany wyścigiem.

- Brum, brum, piip, łup! - zawołał, waląc Finlandią:
w Mozambik. - Aaa, palę się! Utknąłem pod samochodem,
palę się żywcem, pomocy. Aaa!

Zniesmaczony Barry postanowił znaleźć Daliego i obró­cić go do góry nogami. Może wypadnie mu z kieszeni parę groszy.

ROZDZIAŁ 7

W BRZUCH BESTII

Następnego ranka pierwsza myśl Barry'ego (by zapo­życzyć slogan Ligi Obrony Żydowskich Czarodziejów) brzmiała: Nigdy więcej. Choć Lon miał umysł małego dziecka, to jeśli chodzi o chrapanie, był już w rozkwicie męs­kości. Dojrzałość może pogłębi jego ton i polepszy zasięg, ale z pewnością nie da mu większej siły rażenia niż ostatniej nocy. Barry zatem bez zapału uniósł głowę, gdy do sypialni wpadła w podskokach Herbina.

- Cześć, chłopcy. Jak minęła noc?

Była radośniejsza, niż ktokolwiek ma prawo być przed dziesiątą trzydzieści.

- Okropnie. A twoja? Zresztą zapomnij, nie chcę wiedzieć.

Pusty żołądek Barry ego zaburczał na wspomnienie ostatniej sceny wieczoru: Nunnaly z kieliszkiem koniaku w dłoni prowadził Herbinę do obserwatorium, by obejrzała kwadratowy księżyc, który umieściła tam J.G. Potem jego wyobraźnia na szczęście odmówiła współpracy. Nie mógł się

doczekać chwili, gdy opowie J.G. o wyczynach zdradziec­kiej dwójki. Oczywiście najpierw będzie ją musiał znaleźć.

• Okropnie? Czemu?

• Bo obecny tu hrabia Hurgot chrapie jakby w gardle utkwiła mu talia kart - rzekł z irytacją Barry.

• Mówiłem już, że bardzo przepraszam - wtrącił pokor­nie Lon, po czym z powrotem zaczął szurać autkiem po obrusie. Jak zwykle, uzupełniał efekty dźwiękowe eon brio e saliva.

• Przykro mi to słyszeć — oznajmiła Herbina bez szcze­gólnego współczucia. - Jest może jakiś sok?

• Czemu masz mokre włosy?

• Właśnie wróciliśmy z Trevorem z plaży. Cudownie się pływa o tej porze. Ocean jest ciepły jak zupa. - Otworzyła zębami spinkę i wsunęła w kręconą grzywę. - Widzieliśmy węża. Pisał coś zygzakami na piasku.

• To pewnie żmija zygzakowata. - Barry dostrzegł okazję do powymądrzania się przed Herbina i wykorzystał ją do końca. - Strasznie jadowita, po uszy pełna neurotoksyn. Po pięciu minutach umierasz, po siedmiu zaczynasz się rozkła­dać. Ugryzła może Nunnaly'ego? - spytał z nadzieją.

• Bardzo śmieszne. Dali już ci zapłacił?

• Nie, nie zapłacił, dzięki, że spytałaś.

Następnym razem, gdy ktoś poprosi cię, żebyś kupił sa­molot z demobilu na pokaz sztuki, powiedz „nie", dodał w duchu.

Herbina rozłożyła na kolanach serwetkę.

- Po wczorajszym obiedzie mógł ci dać zdechłego szczu­ra, a ty jeszcze byś się ucieszył — oznajmiła. - Ciekawe jaką potworność przygotuje na śniadanie.

Odpowiedziało jej poruszenie w drzwiach.

- Zróbcie przejście, zróbcie przejście! - krzyknął Nunnaly, dźwigając w dłoniach półmisek z pokrywą.

Nikt nie blokuje ci przejścia, pomyślał Barry. I zdejmij tę durną czapkę kucharską.

Nunnaly dostrzegł gniewne spojrzenie Barry'ego.

- Widzę, że podoba ci się moja czapa. Dziękuję. Uzna­łem, że zasłużyłem na nią po przyrządzeniu tego arcy­dzieła. - Dramatycznym gestem uniósł pokrywę. — Tosta
z marmoladą i piklami! W kuchni roi się od części samo­chodowych i folii z bąbelkami — dziś wieczór mamy kolejny bankiet - musiałem zatem wykorzystać to co znalazłem... Na co czekacie? Częstujcie się!

Przestań to mówić, warknął w duchu Barry. Smaki w jego ustach gryzły się tak gwałtownie, że miał wrażenie, iż słyszy kłapanie zębów. Ale i tak przełknął. Smakowało paskudnie, przynajmniej jednak nie była to Sztuka.

• A zatem - rzekł Nunnaly, gdy skończyli - przypusz­czam, że ruszacie do Nowego Jorku?

• Zgadza się - mruknął Barry. - Jak najłatwiej się tam dostać? Jest tu może w pobliżu lotnisko? Albo prywatny od­rzutowiec pani Rollins, który moglibyśmy pożyczyć? - spy­tał tylko na wpół żartobliwie.

Nunnaly zachichotał.

• Nie mamy odrzutowca, ale z pewnością zauważyliście ocean. Magicznie łączy się z Morzem Karaibskim, toteż z łatwością możecie dotrzeć do Stanów. Bardzo to ułatwia J.G. wyjazdy w interesach.

• J.G. pływa tam łodzią? - zapytała Herbina.

• Nie, rekinem.

Wokół stołu rozległy się okrzyki zdumienia.

- Nie mówcie mi, że nigdy o tym nie słyszeliście. Podróże rekinem to najnowsza moda ws'ród młodej inteli­gencji. - Uśmiechnął się do Herbiny, która odpowiedziała
promiennym uśmiechem.

Barry poczuł kolejną falę mdłości. Zdecydował się włą­czyć do rozmowy.

• A jak dokładnie podróżuje się rekinem?

• Są bardzo duże, mają co najmniej dwadzieścia pięć metrów — w mniejszych po prostu brak miejsca. Otwierają szeroko paszczę i wchodzicie do środka. Ich żołądki wypo­sażono we wszystkie domowe wygody i dokładnie wypłuka­no. Możecie tam czytać, spać, robić co tylko zechcecie, nie lękając się strawienia. Po przybyciu na miejsce łaskoczecie gardło rekina, który wymiotuje was na brzeg. Łatwizna.

Barry'emu nie spodobała się ta wizja i jego mina wyraź­nie o tym świadczyła.

- Barry, z pewnością Trevor nie proponowałby czegoś takiego, gdyby to nie było absolutnie bezpieczne - powie­działa Herbina. - Twierdzi, że jego żo... towarzyszka wiele razy podróżowała w ten sposób.

Właśnie, pomyślał Barry. Próbując zniechęcić Herbinę, przywołał na pomoc najcięższą artylerię.

- Tam w środku musi cuchnąć starymi rybami.
-Ależ nie - odparował Nunnaly - obsługa sprząta

wszystko przed i po każdej podróży. W przeciwnym razie nikt nie korzystałby z rekinów, choć są niesamowicie szyb­kie. Po trzech godzinach dotrzecie na miejsce.

- Daj spokój, Barry, zróbmy to — rzuciła Herbina. - To
będzie przygoda.

Barry poczuł, że tonie. Rozpaczliwie uchwycił się ostat­niej deski ratunku.

• Lon, a ty co na to?

• Mogę wziąć to autko? - spytał Lon.

***

Godzinę później, po prysznicu, cała trójka spotkała się na plaży. Patrzyli na swój pojazd z różnym natężeniem oba­wy i niechęci.

- Kto pierwszy wsiądzie na pokład SS Morderczego Sza­łu? - rzucił lekkim tonem Barry.

-Ależ Barry, corragio. — Nunnaly, brodząc w wodzie, podszedł do olbrzymiego rekina.

Przywołując całą swą telepatyczną moc, Barry przesłał rybie wiadomos'ć: zjedz go, zjedz go, już! Jak zwykle jednak, jego telepatia kulała na obie nogi. Nunnaly poklepał rekina po pysku i nagle obok niego pojawiła się owalna dziura otoczona pierścieniem zielonych zębów. Była dos'ć duża, by z łatwością dało się wejść do środka. Nunnaly dotknął zęba, wyjaśniając, że wszystkie są pokryte ochronnymi powłoka­mi z kewlaru. Zdjął jedną i pomachał.

• Dzięki temu rekin nie może zrobić wam krzywdy, na­wet gdyby bardzo chciał.

• Załóż to z powrotem!

• Daj spokój, Barry, nie mów, że się boisz. — Nunnaly grał nieczysto. — Nawet dzieci to robią.

Barry wpadł na świetny pomysł. Wyrwał Łonowi drew­niany samochodzik i wrzucił do otwartej paszczy rekina.

- Hej! - wrzasnąłz oburzeniem Lon. - Czemu to zrobiłeś?

Pobiegł za autkiem i wgramolił się do paszczy rekina. Barry i Herbina czekali, aż zacznie się koszmar. Herbina miała ochotę ochrzanić Barry ego, ale prawdę mówiąc, bała się równie mocno jak on.

Z paszczy wynurzyła się głowa Łona.

— Hej, słuchajcie, mają tu play station!

Pożegnania były krótkie, lecz w jednym przypadku dość namiętne. Barry z dziką radością opuszczał to miejsce, a zwłaszcza Nunnalyego. Usiadł i poczęstował się napojem z minibaru.

- Na twoim miejscu nie piłabym tego - uprzedziła Herbina. - Założę się, że jest okropnie drogi.

Barry spojrzał na nią i demonstracyjnie otworzył puszkę.

Herbina wyciągnęła rękę i wydłubała pocztówkę ze sto­jącej przy lekko falującej, różowej ścianie półeczki. Rekin połknął nie tylko pocztówki, ale też rozkładane fotele, tele­wizor, kilka różnych przekąsek, maseczki na oczy, avioma-rin - wszystko, czego może potrzebować podróżny.

- Do kogo piszesz? — zainteresował się Barry.

• Do Trevora - wyjaśniła Herbina. — Chcę mu za wszyst­ko podziękować.

• Co za idiota. — Słowom Barry'ego brakowało jadu, po prostu stwierdzał fakt tak oczywisty, że nie poddający się żadnym argumentom.

- Och, jesteś dla niego zbyt surowy. - Herbina uśmiech nęła się. - To tylko półidiota. Gdybyś znał go tak dobrze, jak ja...

Barry już miał odpowiedzieć ciętą uwagą, ale się po­wstrzymał. Ich kwatera — choć niewątpliwie w kategorii żo­łądków naieżała do największych w jakich kiedykolwiek się

znalazł - nie była zbyt wielka. Herbina, podobnie jak wie­je puchatych zwierzątek, wyglądała słodko, ale zapędzona w kąt, bywała niebezpieczna. Barry pociągnął łyk morgana--coli i beknął.

• Rozumiem nawet, czemu ci się podoba: wygląda tro­chę jak jeden gość z tego zespołu, który lubiłaś. Jak oni się nazywali? N'wnuczek' N'kuzyn?

• N synek — odparła wzgardliwym tonem Herbina. — I nie tylko ja ich lubiłam, mieli miliony fanów. Ale że tobie też ich nie brak, rozumiem, co masz na myśli.

Barry poczuł lekką urazę.

-Ja przynajmniej nie musiałem się uciekać do Czaru Czarusiów. - Wraz z Łonem mieli świetną zabawę, gdy Departament Magii wykrył nielegalne działania zespo­łu. - Co za banda palantów, prawda, Lon? - dodał ze. śmiechem.

Śmiał się jednak sam, bo Lon zdążył już zasnąć. Jak zwy­kle, we śnie jego cztery kończyny nieustannie podrygiwały, kontrolę nad ciałem przejął psi mózg. Barry usłyszał odgłos zduszonych warknięć. Na piersi Łona leżała niewielka ksią­żeczka. Barry uniósł ją ostrożnie i odwrócił.

- Nie czytaj tego, to Łona, może prywatne - upomniała Herbina.

W czasach przed wypadkiem Lon i Herbina mieli się ku sobie i wciąż zachowała wobec niego opiekuńcze zapędy. Barry puścił jej słowa mimo uszu.

- Drgi pamiętniku — odczytał głośno — nie uwieżysz, ale jestem w rkinie! I to wielgim. Siedzę w jego bżuchu, jest super i nie śmierdzi fcale. Dzisiej Herb widziała żmje (trujcego węża). Bary jest wrdny jak zwykle. Złapał mi ałtko

i rzucił. Czemu jest taki wrdny? Nie powinien tak trakto­wać przaciół.

Barry odłożył książkę na miejsce. Uśpiony Lon wyglą­dał uroczo w niepokojący, dziecięco niewinny sposób. Fakt, iż drzemał, nie wydając z siebie nosowych fanfar, na moment zirytował Barry'ego. Nie mógł sobie pozwolić na kolejne ciosy zadawane jego wiarygodności, zwłaszcza przy Herbinie. Lecz irytację wynagrodził mu w dwójna­sób fakt, że teraz on sam także mógł się przespać, co też uczynił - najpierw łykając aspirynę, by złagodzić ból py-takrzyka. Zasypiając, upomniał się w duchu, by przestać być takim wrdnym w stosunku do Łona. Nie powinien go karać tylko dlatego, że tęskni za przyjacielem, którego miał przed wypadkiem. To nie wina Łona, że stał się skretynia­łym chłopcem-psem.

Kilka godzin później Barry poczuł ostry ból pomiędzy trzecim i czwartym żebrem. Herbina szturchała go tam ob­gryzionym długopisem.

- Obudź się, jesteśmy prawie na miejscu.

Barry przeciągnął się i ziewnął. Delikatnie potrząsnął Ło­nem. Oprócz bólu blizny, który wcale nie ustąpił, miał muł w głowie. Typowe, gdy odsypia się w dzień zarwaną noc.

Jednakże, nawet gdyby Barry był w pełni przytomny, nie zgadłby, czemu blizna dolega mu tak dotkliwie - zaledwie piętnaście centymetrów falującego rybiego ciała od głowy Barry'ego do skóry rekina przyssała się oddana lordowi Vie-lokontowi remora i pilnie wszystko rejestrowała. W No­wym Jorku mogli się spodziewać gorącego powitania.

Prócz swej użyteczności gumolska zdolność do ignoro­wania magii stanowiła nieustanny przedmiot dowcipów _w świecie czarodziejów. Na jej fundamencie wzrosły nie­zliczone kawały etniczne. Choćby taki: ilu Gumoli trzeba, by zobaczyć latający dywan? To nie był dywan, tylko balon meteorologiczny! No dobrze, może nie jest on specjalnie śmieszny, ale z drugiej strony stosunki między obiema ra­sami układały się całkiem poprawnie. Wysiłki wrażliwców typu Herbiny zmierzających do wyplewienia podobnych dowcipów (była to jedna z jej wielu hokpockich krucjat) przyniosły częściowo owoce, lecz na całkowite wytępienie podobnych kawałów nie było szans.

Jednakże mimo radosnej ignorancji wobec kwestii ma­gicznych przejawianej przez Gumoli widok dwudziesto-pięciometrowego, pływającego pod flagą iberyjską okazu Carcaradona Meglodona, wyrzygującego na brzeg w porcie trójkę uśmiechniętych Brytyjczyków, wystarczyłby, żeby nawet najtwardszy nowojorczyk zadzwonił do najbliższe­go tabloidu. Rekin zatem musiał załatwić to podstępnie. Podpłynął na West Side i dalej rzeką Hudson do nabrzeża przy Christopher Street, gdzie krążyły jedynie prostytutki--transwestyci, uznające podobne widoki za nieprzyjemny uboczny skutek źle zmiksowanych drinków.

Dobiwszy do brzegu, na oczach grupy przedstawicieli podziemia seksualnego rekin wydźwignął się z wody i zwy­miotował naszych bohaterów, którzy łagodnie opadli na zbielałe ze starości deski. Gdy cała trójka „wysiadła", rekin uśmiechnął się, zanurkował i odpłynął.

• Macie pojęcie, gdzie jesteśmy? — spytał Barry.

• Nie - odparła Herbina.

- Hej, panie, podyndać pana dzwonkami? - spytała Łona niezwykle potężna, włochata kobieta, pociągając go zalotnie za czapkę.

Herbina chwyciła go za rękę.

• Chodźmy, Lon.

• Herb, pożycz komórkę - poprosił Barry. - Zadzwonię do Ferda i Jorgego.

Ferd i Jorge Gwizzley byli o kilka lat starsi od Barry'ego, Herbiny i Łona, ich najmłodszego brata. W Hokpoku słynęli ze swych psot i szczerze mówiąc, od dnia ich po­śpiesznego, niezamierzonego wyjazdu, szkoła nie była już taka sama. Wylecieli z niej — mimo że do końca pozostał im tylko jeden semestr — gdy Bubeldor zjadł jeden z ich magicznych cukierków i wyrósł mu drugi (dzięki Bogu niedziałający) penis. Wszyscy zgadzali się, że było war­to. Wcześniej największym osiągnięciem braci było „wy­nalezienie" kręgów w zbożu, czegoś co dostrzegali nawet Gumole.

Bliźniacy przenieśli się do Nowego Jorku, uważali bo­wiem, że to miasto doceni ich anarchistyczny geniusz. I rzeczywiście — jeden pracował dla Administracji Leków i Żywności, rzucając uroki i klątwy na papierosy, by znie­chęcić niepełnoletnich palaczy, podczas gdy drugi magicz­nie burzył budynki dla miasta.

W odróżnieniu od czarodziejskich fajek, czarodziejskie telefony komórkowe wcale nie działają lepiej niż ich gu­molskie odpowiedniki. Często potrzeba zwierzoustego, by rozszyfrować co mówi rozmówca. Słysząc (niewyraźnie), żel Barry z przyjaciółmi są w mieście, Ferd i Jorge natychmiast przedstawili mu plany wybryków na najbliższe kilka dni. '

Barry zapisał ich adres i się rozłączył. We trójkę wezwali taksówkę. Barry powtórzył wskazówki.

-Jak zapłacimy za kurs? — szepnęła Herbina. — Nie zdą­żyłam jeszcze zaczarować żadnego bankomatu.

Taksówkarz rozpoznał ich natychmiast.

• Ty jesteś, ty jesteś ten facet, jak mu tam? Harry jakoś. Też mi! Co za durne imię!

• Barry - poprawił Barry.

Taksówkarz podwiózł ich w zamian za kilka autografów wypisanych szminką Herbiny.

***

- Barry, Herb, Lon. - Ferd i Jorge radośnie powitali przybyszów. — Wejdźcie.

Barry rozejrzał się po najbrudniejszym mieszkaniu, na jakiego istnienie zezwalały nienaruszalne zasady czasu i przestrzeni. Jego wrzeszczące nozdrza zadrżały, próbując zablokować smród tego co czyhało w lodówce. Pachniało to niczym jedno z chińskich dań poddanych eksperymentom Ferda. Mimo wszystko jednak znaleźliśmy się wśród przy­jaciół, a to znaczna poprawa w stosunku do Nunnaly'ego, pomyślał.

Prócz bałaganu podstawowym elementem wyposażenia mieszkania była wanna w kuchni i ściany pomalowane przez poprzedniego lokatora jadowicie różową farbą. Her­bina zauważyła, że wyglądają zupełnie jak wnętrze rekina.

- Hę? A zresztą i tak super was widzieć - powiedział Ferd. - Chcecie piwo? Lon, naleję ci trochę oranżady do miseczki.

— Wyjdźmy na schody przeciwpożarowe - zaproponował Jorge. — Tam mniej śmierdzi.

Przynajmniej też to czują, pomyślał Barry.

Wkrótce, do wtóru śmiechów i ujadań kudłatego shih--tzu krążącego po ogrodzie w dole, na którego dziwnym trafem wylali parę drinków, piątka przyjaciół opowiedziała sobie o najnowszych wydarzeniach.

• Jak tam wasza mama i tato? — spytała Herbina.

• Tak samo jak zawsze - odparł Ferd. — Kochający i nor­malni na zewnątrz, zboczeni i dysfunkcjonalni wewnątrz.

• Jak wszyscy — dodał Jorge.

• To świetny stary budynek - zauważył Barry. — Szkoda, że tak go zapuścili.

• Sami też się staramy. — Ferd zasalutował piwem, po czym pociągnął potężny łyk.

• Jak go nazywają? — spytała Herbina. — To dość słynna budowla, prawda?

• Oneida — wyjaśnił Jorge. - Owszem, kiedyś, zanim podzielili go na małe klitki, mieszkało tu mnóstwo starych sław. James Dean, Carmen Miranda, kupa aktorów. John Wilkes Booth.

• Jest nawiedzony - dodał od niechcenia Ferd. — Widzia­łem ducha.

• Widziałeś? - spytał podekscytowany Lon.

• Jasne, kilka razy - ciągnął Ferd. - To duch komiczny.

• Co to znaczy? - dopytywała się Herbina.

• Legenda głosi, że był biednym komikiem występują­cym w klubach. Pewnego dnia umarł na scenie i jest skazany na wymyślanie numerów komicznych przez całą wieczność.

Herbina westchnęła, poruszona romantyzmem całej sy­tuacji. Ferd podjął opowieść:

• Oto, jak to wygląda. Idziesz sobie korytarzem albo za­mykasz za sobą drzwi frontowe i nagle Tony - tak ma na imię ^{_ sta}j^e obok ciebie i mówi: „Czy to twoja pierwsza wizyta u doktora?". Albo: „Witaj w wojsku, szeregowy" czy coś w tym stylu, a ty musisz przerobić z nim całą scenę.

• Bo jeśli nie, to zacznie płatać ci psoty - dodał Jorge. -Na przykład, nagle wyłączy ciepłą wodę pod prysznicem albo zablokuje klucz w zamku.

• Wygląda na to, że ten budynek to prawdziwy koszmar dla zarządcy — zauważyła Herbina.

• Owszem, i my także - oznajmił z uśmiechem'Ferd. -Po co właściwie przyjechaliście?

Gdy Barry wyjaśnił, jaki jest ich cel, Jorge zmarszczył brwi.

-To nie będzie łatwe. Zdaje się, że musicie ją porwać. Pomyślcie tylko, czemu J.G. miałaby powstrzymać kręce­nie filmu? Na samych gadżetach zarobi fortunę.

• Nie wiem, ale coś wymyślimy.

• Zawsze sprawiała na mnie wrażenie rozsądnej kobie­ty - wtrąciła Herbina. — Gdybyśmy tylko zdołali ją odna­leźć. Wiecie może, gdzie szukać?

• W „New York Ghost" pisali, że w zeszłym miesiącu była w Saint Bart z Benem Afleykiem i Courtney Lump. Ale to samo może ci powiedzieć dziesięć milionów innych Nowoj orczyków.

Nagle Barry'emu przyszła do głowy świetna myśl.

- Hej, założę się, że Sknerus by wiedział.

Sknerus był kumplem ze szkoły jego ojca i ojcem chrzest­nym Barry'ego, choć jak dotąd jedyne udzielone przez nie­go chrzestnemu synowi instrukcje religijne dotyczyły tego, jak liczyć karty podczas gry w oko.

Barry wgramolił się przez okno i podniósł słuchawkę. Nie usłyszał sygnału.

- Chłopaki, macie przecież pracę. Powinniście płacić ra­chunki.

Ferd podszedł do niego i stuknął w telefon różdżką. Bar­ry przyłożył do ucha słuchawkę i usłyszał sygnał.

- Dzięki temu jest za darmo — wyjaśnił Ferd.

Barry kiwnął głową, po raz kolejny podziwiając wrodzo­ne przestępcze skłonności obu braci.

Szybko otworzył notes z adresami i wybrał ostatni nu­mer, który podał mu ojciec chrzestny. Po ósmym dzwonku w słuchawce odezwał się szorstki męski głos. Miał dziwny akcent - rosyjsko-haitariski, haitańsko-rosyjski.

• Cześć, mogę rozmawiać ze Sknerusem Blachem?

• Nie, już go tu nie ma.

• Ach. A wie pan, gdzie jest?

• Nie, ale pamiętam jak wywaliłem drania. Miał, jak go tam nazywają, hipogryfa, rozwalał pazurami podłogi, naro­bił we wszystkich kątach.

Barry wywrócił oczami. Czemu magowie tak często za­mieniali się w nieodpowiedzialnych włóczęgów?

- W porządku, dzięki.

Potem sprawdził informację magiczną, wybierając nu-; mer, na który wielokrotnie wydzwaniał w ramach dowci­pów: 970-CZAR. I wówczas przeżył bardzo amerykański moment. Zamiast usłyszeć znajomy, lekko znużony głos

_z akcentem walijskim, pytający o nazwisko, zdumiony Bar­ry wysłuchał osobliwego powitania.

- Cześć - powiedział zmysłowy głos. - Witaj pod 970--CZAR, gdzie piękne kobiety o pełnych pęcherzach, cze­kają, by spełnić twe najwilgotniejsze, najbardziej złote, cza-_rowne fantazje...

Barry odwiesił słuchawkę.

ROZDZIAŁ 8

Sfrustrowany i lekko zbrzydzony Barry odsunął telefon. Wystawił głowę za okno.

• Sknerusa nie ma w książce - oznajmił.

• Sprawdzałeś w księgach sądowych? — zażartował Ferd.

• Hej, mówimy tu o moim niegodnym zaufania, pozba­wionym skrupułów ojcu chrzestnym. - Barry wyszedł z po­wrotem na schody przeciwpożarowe. - A zatem nie macie pojęcia jak znaleźć J.G. Rollins?

Jorge wzruszył ramionami.

• Najbledszego — dodał Ferd.

• Ależ chłopaki, wy dwaj jesteście - może nie głównymi bohaterami książek, ale mimo wszystko trudno mi uwierzyć, że nie natknęliście się na nią, że od czasu do czasu nie spraw­dza co u was, by wyciągnąć kolejne... - Barry zacytował ich ulubioną recenzję: - „Bogate detale, sprawiające, że każda z czarujących postaci pulsuje własnym, magicznym życiem".!

• Nikt, kto z wami mieszkał, frajerzy, nie nazwałby was czarującymi - rzekł Jorge. - Raczej odstręczającymi.

• Prawdę mówiąc - oznajmił jednocześnie Ferd - wiem, kto być może umiałby ją znaleźć.

• Wyrzuć to z siebie, fajfusie - warknął z irytacją Barry.

• Nie powinieneś mówić brzydkich słów - zaprotesto­wał cicho Lon.

-Jest pewna dziewczyna, największa fanka Barry'ego Trottera na świecie. Kieruje fan clubem na całą Amery­kę - wyjaśnił Ferd. - Gdy pierwszy raz przyjechaliśmy do miasta, zaprosiła nas na konwent. - Odwrócił się do Jorge-go. - Pamiętasz tę dziewczynę?

• Tę cholerną babę, która mnie prześladowała?

• Nie powinieneś mówić „cholerna" — oburzył się cicho Lon.

Barry jęknął zdesperowany.

• Posłuchaj, wszyscy chętnie wysłuchamy opowieści o twoich romantycznych przygodach, ale proszę, powiedz, jak się nazywa ta dziewczyna.

• Barry, to wariatka.

• Nie obchodzi mnie to. Chcę po prostu wiedzieć, gdzie jest nasza pieprzona autorka.

I wtedy bez ostrzeżenia Lon eksplodował niczym laska starego dynamitu.

- Przestań tak mówić! Przestań mówić brzydkie wyrazy, Barry. To złe, nie powinieneś tego robić i poskarżę się. — Rozpłakał się oburzony.

Herbina zaczęła go pocieszać.

- Już dobrze, Lon, Barry przestanie. - Posłała Barry'emu nieprzychylne spojrzenie.

W rozpaczy Lon zaczął lekko kopulować z jej nogą.

- Tak, jasne, przepraszam, Lon.

Lon dał się ugłaskać i jego łzy stopniowo przestały płynąć.

— Nazywa się Phyllis DeVillers - oświadczył Ferd. — Nie mam jej numeru, mam jednak adres strony. — Napisał coś na kawałku papieru. - Kiedyś było to barrytrotter.com, ale Bracia Wagner zagrozili jej procesem.

Barry odczytał: www.BuryTrotter.com.

- Oburzające - rzekł z uśmiechem.

Wszyscy wrócili do ciasnego, ciemnego mieszkania.

• Barry, Herbina opowiadała mi o swym nowym chło­paku - zagadnął Ferd.

• On nie jest moim chłopakiem - poprawiła Herbina. -Próbowałam tylko wyciągnąć z niego informacje.

• Metodą Maty Hari, wyciągnięcie przez ciągnięcie, a Barry prychnął. - Opowiadała wam, jak zamierzał zmienić świat?

• Tak. - Jorge zachichotał. - Właściwie to by niczego nie pogorszyło.

• No, może poza drzazgami - dodał Ferd. - Herb, uwa­żaj tylko, by nie chlapnąć czegoś przy J.G., gdy się spotka­cie. Nie chcesz chyba doprowadzić do bójki z miliarderką.

• Nie widzę w tym nic złego - broniła się Herbina. Od­powiedział jej chór wzgardliwych okrzyków. — Nikomu nic się nie stało.

Barry'ego nieustannie zdumiewało to, jak elastyczna potrafi być ludzka moralność i sumienie, gdy ich właści­ciel naprawdę czegoś pragnie. Wie, że źle postępuje, ale wymyśla dziesiątki wymówek. Cieszył się, że sam jest zro­biony z twardszej gliny.

• Hej, kto chce pooglądać naszą nielegalną kablówkę? — spytał Jorge.

• Bomba — mruknął Barry.

Oglądając telewizję, wszyscy popijali z puszek znakomi­ty odświeżający RabTastic*. Dzięki magicznemu przycią­ganiu podobieństw bliźniacy Gwizzley przejawiali niesa­mowitą umiejętność odnajdywania w telewizji nieustannej parady prawdziwego chaosu — od chwiejnych, robionych z ręki zdjęć policyjnych poprzez dowcipy sytuacyjne, po sadystyczne japońskie teleturnieje. W tej chwili oglądali nowy reality show zatytułowany „Geronimo", w którym grupkę -ochotników zrzucano z niewielkiej skały. Ten, kto przeżył, był zrzucany ponownie, aż w końcu pozostała tylko jedna osoba, zwycięzca. Następnie zwycięzcę także zrzucano ze skały, by sieć nie musiała wypłacać obiecanej sumy, i nagroda przechodziła na następny tydzień. Obec­nie wynosiła 428 milionów. Po sześciu miesiącach ludzie wciąż się zgłaszali.

- Uwielbiam wyraz twarzy zwycięzcy, gdy uświadamia sobie, że jego też zrzucą - oznajmił Ferd.

- Nuuda! - zawołał Lon. - Przełącz na kreskówki.
Zignorowano go.

- Ugh. — Barry wzdrygnął się, gdy uczestnik uderzył o ziemię. - Patrzcie, wciąż się rusza.

* Autor zawarł umowę promocyjną z producentami RabTasti-cu, jedynego amerykańskiego napoju o smaku rabarbaru.

• Ale co to jest? — spytał Lon. — Mogę go zjeść?

• To lizak ognistodechowy Ono z nadzieniem z czyste­go napalmu - wyjaśnił Ferd. - Japoński cukierek bólu. jylusiałbyś zabezpieczyć język, inaczej piecze jak diabli. Trzeba do tego przywyknąć, Lon, na twoim miejscu nie jadłbym go.

Barry odłożył należący do Ferda egzemplarz „Świata Gu­moli za pięć zaklęć dziennie". Rozmowa o cukierkach spra­wiła, że poczuł głód. Na blacie w kuchni dostrzegł pudełko z piekarni.

• Co jest w środku? — spytał.

• Makaroniki - odparł Jorge. - Jedna z dziewczyn z mo­jego biura miała w piątek urodziny i nie chciała ich. Mnie natomiast nie obchodzi jak grube mam uda. - Poklepał się po solidnej nodze. - Częstuj się.

Barry wstał i przyniósł pudełko. Wybrał ciastko, które wyśliznęło mu się z palców.

- Ups - mruknął cicho.

Ileż to ważnych chwil w historii zapowiadała ta jedna prosta sylaba. Owa chwila nie stanowiła wyjątku.

Dywan, na którym wylądował makaronik - oczywi­ście do góry nogami - był tak ohydnie brudny, pokryty okruchami, kawałkami ogryzionych paznokci i suchymi smarkami wdeptanymi głęboko w tkaninę — że nie dało się ustalić, gdzie kończy się materiał, a gdzie zaczyna obrzyd­liwa warstwa zanieczyszczeń. Makaronik stał się gorzej niż niejadalny - był teraz skażony. Barry zadrżał i wyrzucił go. Nie zdawał sobie jednak sprawy z faktu, że ten szczególny makaronik został podrzucony przez sługusów lorda Vie-lokonta (z których jeden pracował we włoskiej piekarni);

w serowym nadzieniu ukryto pluskwę. Gdyby Barry zjadł ciasteczko, siły ciemniackie mogłyby śledzić każdy jego ruch aż do wydalenia bądź s'mierci, a liczyły na to drugie. Nasi bohaterowie pozostali błogo nieświadomi faktu, że dzień później śmieciarka zmierzająca na wysypisko „Świeże Zwłoki" w Staten Island eksplodowała widowiskowo. Słu­dzy Vielokonta nie potrafili powiedzieć, czemu Barry Trot­ter miałby siedzieć w śmieciarce. Wiedzieli tylko, że „nawet wielki Barry Trotter nie przeżyłby podobnego wybuchu, wasza Ciemniakość".

Mistrzowie zła powtarzali to od lat: bardzo trudno jest znaleźć dobrego sługusa.

- O rany, spójrzcie która godzina - rzucił Jorge. - Musi­ my iść do Parku Astralnego.

Park Astralny był dodatkowym wymiarem Parku Cen­tralnego widocznym jedynie dla czarodziejów. To pomaga­ło ograniczyć tłumy, zwłaszcza w weekendy.

- Razem z Jorgem gramy w parkowo-rekreacyjnej lidze
ąuitkitu - wyjaśnił Ferd. - Macie ochotę pójść z nami?

Quitkit, jak wszyscy wiedzą, to gra, w której czarodzieje i czarownice latają na mopach, próbując przerzucić piłkę przez kółko. Kółka strzeże bramkarz. Oprócz bramkarzy są tam Palanciarze, których zadaniem jest walenie w różne rzeczy: głuszaki (dokładnie takie piłki, jak ta, która pobrała kiedyś próbkę z jądra mózgu Łona), innych graczy, a także, podczas szczególnie nudnych meczów, samych siebie. Gdy Palanciarz w coś trafia, ofiara nieodmiennie wrzeszczy „bezkitu!", stąd nazwa gry. Sama gra jest bezsensowna i bardzo brutalna.

Jest też Szukacz, ganiający latający rozumny kawałek mięsa zwany giczem. Ktokolwiek złapie giez, zdobywa zy-lion punktów i wygrywa. To wyjątkowo kretyńska zasada, ponieważ odbiera sens całej reszcie gry. Z drugiej strony, z literackiego punktu widzenia jest niezwykle użyteczna, pozwala bowiem na szybkie, dramatyczne zakończenie, gdy akcja zaczyna się ślimaczyć. Barry był jednym z najlepszych Szukaczy amatorów. Uwielbiał ten kretyński, brutalny i morderczo niebezpieczny sport.

Herbina, co zrozumiałe, go nie znosiła.

• Jeśli nie macie nic przeciwko temu, chyba zrezygnu­ję - oznajmiła. - Kate Spade wyprzedaje właśnie piękne różdżki.

• Kate Spade?! - wykrzyknął z oburzeniem Barry. - Mó­wiłaś, że jesteś biedna.

• Priorytety, Barry, priorytety - wyjaśniła Herbina.

• Lon, Barry, idziecie?

• Jasne — odparł Barry. - Dobrze będzie wsiąść na stare­go mopa.

• W porząsiu. Masz, włóż to. — Była to fioletowa szata z białymi, staroświeckimi, gotyckimi literami ułożonymi w napis bar ty'a.

Gdy wszyscy przebrali się w stroje do quitkitu - sprytnie wbudowano w nie sportowe suspensoria chroniące krocze przed najeżonymi drzazgami rączkami mopów - wyszli na ulicę, trzymając mopy na ramionach. Lon dreptał za nimi; pozwolenie, by także dosiadł mopa, byłoby proszeniem się o kłopoty.

• Chłopcy? - Barry wskazał ich ręką. - Czy Gumole nie zaczną czegoś podejrzewać?

• Nie, nikogo to nie obchodzi - odparł Jorge.

Nowy, nie wrdny Barry, wziął Łona za rękę, gdy przecho­dzili przez ulicę do parku. Minęli Zbiornik.

- Tu mieszka kraken. — Jorge wskazał ręką zbiornik wod­ny wielkos'ci jeziora. - Srogi z niego zawodnik.

Ferd roześmiał się.

• Od czasu do czasu zgarnia ze ścieżki jakiegoś Gumola i zżera go na oczach wszystkich. Nieważne, ilu to widzi, w gazetach zawsze nazywają to wypadkiem przy joggingu.

• Wsadzili tu krakena - dodał Jorge - bo w wodzie wy­roiły się syfreny. Kraken je zjadł, ale teraz miasto ma prze­rąbane.

Syfreny, błe, pomyślał Barry i zadrżał. Dotarli na boisko, po którym przechadzali się ludzie w szatach do auitkita, przeciągający się, odpakowujący mopy i gadający bez sensu przed meczem.

- A ty co, dozorca? - Quitkitowa gadanina to czysta gra pozorów.

Podeszło do nich paru gości z drużyny Baru Ty a.

• Hej, chłopaki - powitał ich Jorge. - To nasz przyjaciel Barry. Może zagrać?

• No nie wiem, Jorge, to jakby oszustwo.

- Podnieś grzywkę - polecił Ferd.
Barry zademonstrował swój pytakrzyk.

- Jaja sobie robisz? Jasne, że może zagrać. Cześć, Bar! Ja jestem Spud, a to jest K'Dawg, Evan i Herr Doctor. Są tam, rozciągają się.

Wymieniono pozdrowienia.

- Powiedz, Barry, czemu zadajesz się z tymi frajerami? - spytał K'Dawg.

Barry zaczął coś mówić, tamten jednak mu przerwał.

• Żartuję - rzekł. - Posłuchaj, tak naprawdę nie powi­nieneś z nami grać. Bo jeśli dowiedzą się, kim jesteś, zażą­dają walkoweru. Od tej pory jesteś więc moim kuzynem Pierrem z Francji. Jasne?

• Jasne - odparł Barry.

• Nie, Pierre, mów oui - upomniał go Spud. Barry zaśmiał się.

• To nigdy się nie uda.

I z całą pewnością by się nie udało, gdyby drużyna ich przeciwników Brooklyńskie Ogrzewanie i Chłodze­nie Nosferatu składała się z kogoś inteligentniejszego niż oddychający przez usta troglodyci. Wszyscy ukończyli niesławne (i niestałe) nowojorskie szkoły magii, typowe instytucje krzak o nazwach typu AAAAASzkoła Uroków czy Pałac Prestidigitatorski Swami Patela. Według pana Gwizzleya znaczna część z nich miała powiązania z ma-gimafią, co niczym śluz spływający kanałami prowadzi­ło w końcu do lorda Vielokonta. Bogatych stać było na posyłanie synów do kilku bajeranckich akademii magii, lecz te szkoły miały listy oczekujących zaczynające się od chwili poczęcia, albo jeszcze wcześniej, jeśli wierzyło się w astrologię i wyrocznie.

W każdym razie żaden z owych tępaków nie wykrył pod­stępu, nawet gdy skleroza Barryego zmusiła Ferda do ujaw­nienia wszystkiego.

- Pierre! Giez! Jest tam, Pierre! Pierre, Pierre! Do ciebie mówię, Barry!

- Nazywa się Pierre Barris - dodał szybko Jorge.

Nie miał się co denerwować, bo ich najbliższy przeciw­nik, „Byk", wepchnął właśnie gruby paluch do nosa i z fa­scynacją badał jego wnętrze.

Równie paskudni jak brutalni, zawodnicy Ogrzewania i Chłodzenia Nosferatu palili podczas gry tanie, cuchnące cygara*. Ich mopy opadały niebezpiecznie, unosząc rosłych mięśniaków. Barry zauważył, że Palanciarz przeciwnika ma podwójny podbródek na swym podwójnym podbródku. Skóra wisiała mu tak nisko, że łopotała niczym flaga, gdy tylko przyspieszał. Quitkit nie jest sportem zbyt wyczerpu­jącym fizycznie, lecz od początku meczu mężczyźni i ko­biety z drużyny Nosferatu pocili się jak tuczniki ścigające ostatnią kostkę cukru na tej ziemi.

Niestety, jeden członek drużyny przeciwnej nie dał się nabrać na „Pierre'a". Był to drugi Szukacz, uroczy dżentel­men zwany Mięcholem.

W miarę jak Bar Ty a tracił kolejne punkty (dzięki bru­talnej grze, obowiązkowo charakteryzującej wszystkich przeciwników Barry'ego Trottera), stawało się jasne, że (jak zwykle) jego zespół może wygrać tylko jeśli Barry schwyta giez. Po tym, jak Nosferatu czysta siłą zdobyli kolejne sie­dem goli, Barry także to sobie uświadomił i skupił się jesz­cze bardziej. Podobnie Mięchol, który podleciał do niego i warknął z mocnym brooklyńskim akcentem:

- Wiem, kim jesteś, śmieciu. Nigdzie się nie ruszysz.

* Cygara czarodziejów mają z boku pokrętło pozwalające pa­laczowi ustawić poziom wydzielanego zapachu. Drużyna Nosfe­ratu rozkręcała swoje do oporu.

Silną jak u małpy łapą chwycił koniec mopa Barry ego i Barry dostrzegł przypięty do szaty Mięchola znaczek z tym samym symbolem przekreślonego Barry'ego Trottera, jaki widział u złowieszczego konduktora w rozdziale trzecim czy może czwartym. Jego blizna zapulsowała niespokojnie.

- Puszczaj, Mięcholu! - wrzasnął Barry.
Mięchol roześmiał się.

Barry próbował przyspieszyć, lecz jego mop — tania Zmy-waczka Siedem - szarpnął tylko naprzód, jęcząc z wysiłku towarzyszącego wleczeniu potężnej masy Mięchola. Oto­czyły go smużki cuchnącego czarnego dymu. Mop zaczynał się palić.

Mięchol patrzył z zachwytem.

• Kiedy twój mop się rozleci, puszczę cię i wtedy... pa, pa, Barry.

• Barry, giez! - ryknął Jorge, po zbyt wielu uderzeniach w głowę zapominając o podstępie. Giez — nieozdobiony gwiazdką jak angielskie, zauważył Barry - zals'nił wilgot­nym, mięsnym blaskiem dziesięć metrów niżej, blisko ziemi. Barry obrócił mop i zaczął się powoli obniżać. Miał nadzie­ję, że giez nie uniesie wzroku znad pisma, które czytał, nie zobaczy go i nie umknie. Miał nadzieję, że mop wytrzyma. Mięchol szarpnął mocniej, wrzucając nawet na swoim mo-pie (znacznie potężniejszej Kałużycy 2000) bieg wsteczny. Z mopa Barry'ego wylewał się teraz wielki pióropusz gryzą­cego dymu, silnik palił resztki oleju. Barry słyszał złowiesz­czy zgrzyt metalu o metal i ostre kasłanie Mięchola.

Trzy metry nad ziemią Mięchol nie był już w stanie znieść dymu i puścił. Barry skoczył naprzód i chwycił zaskoczony, lekko wytłuszczony giez.

• Pogniotłeś moje pismo — zaprotestował cichutki, obu­rzony głosik. W tym samym momencie jego mop - stan­dardowy model ligi parkowo-rekreacyjnej - wyzionął du­cha i Barry runął na ziemię — na szczęście z niezbyt wysoka, a trawa była miękka. Lecz obolała kostka wykręciła mu się mocniej.

• Auć, wiedźmisynu, ale boli! — ryknął Barry i uniósł wy­soko giez, szarpiący mu się gniewnie w dłoni. - Mam go!

• Wygraliśmy! - wrzasnął Ferd.

Bar Ty'a zaczął wiwatować, ciesząc się ze zwycięstwa (nie­zbyt zaskakującego, zważywszy o kim jest ta książka). Męż­czyźni i kobiety z Nosferatu ucieszyli się, że mecz dobiegł końca, i natychmiast zniknęli, by zająć się tym, na czym naprawdę im zależało: pijaństwem i wywoływaniem bójek. Gdy Barry schwycił giez i przypieczętował ich los, zawodni­cy Nosferatu nie dotknęli nawet ziemi, wykonali tylko pod jego adresem kilka obscenicznych gestów i odlecieli w stro­nę pubu. Tylko Barry wiedział, jak naprawdę niebezpieczna była owa „przyjacielska" gra.

***

Podczas gdy spoceni wojownicy Ty'a składali sobie gra­tulacje wokół wanny pełnej napoju wzmacniającego (do którego Ferd wlał sporo wódki), na ścieżce poniżej odziana w futro z norek kobieta prowadziła na smyczy pudla. Pies, drobny nawet jak na tę maleńką rasę, wybałuszył przekrwio­ne oczy, jakimś cudem wyrwał się właścicielce i podbiegł do zebranych. Kobieta ścigała go niespiesznie. Uciekinier,

wyraźnie roznamiętniony, skoczył ku Barry'emu i zaczął energicznie kopulować z jego nogą.

- Brawo, chłopie! - rzucił Lon. - Ulżyj sobie.

-Tak mi przykro! - Brzydka, lecz dobrze wyposażo­na matrona podeszła do Barry'ego i zaczęła odciągać psa. Wzdrygnęła się lekko, gdy w jej narządy węchu uderzyła woń dziesięciu spoconych czarownic i czarodziejów. — No chodź, mon petit. — Pokasłując, wycofała się na ścieżkę i po­ciągnęła za sobą szczekającego, walczącego, niechętnego psiaka.

-Ten pies wyglądał znajomo - rzekł Barry do nikogo w szczególności. - Przysiągłbym, że już go widziałem.

• Wygląda na to, że Barry się zakochał. - Spud zaśmiał się, a pozostali dołączyli do niego.

• Ferd, Jorge, zaczekajcie tutaj - rzekł Barry. - Jeśli nie wrócę za piętnaście minut, zabierzcie Łona do domu. — To rzekłszy, puścił się biegiem za kobietą, która zmierzała ku wyjściu z Parku Astralnego.

Przez resztę drogi wędrował za nią, trzymając się z tyłu, by go nie dostrzegła (ani nie wywęszyła). Gdy tamci weszli do eleganckiego budynku przy Zachodnim Parku Astral­nym, Barry dostrzegł zaskakująco twardego i nieprzyjem­nego odźwiernego, pozdrawiającego gestem kobietę.

Zatrzymał się na skraju parku i przykucnął w krzakach, zastanawiając się nad następnym posunięciem. Nim pod­jął jakąś decyzję, pies wypadł z budynku, wlokąc za sobą smycz. Wymijając odźwiernego, przemknął przez ulicę, kil­ka razy o mały włos unikając zmiażdżenia pod kołami.

Pudel kierował się wprost ku niemu.

- No chodź, piesku, chodź! - krzyknął Barry, kucając z otwartymi ramionami, by zachęcić pudla. Ten jednak przebiegł tuż obok niego, zmierzając w głąb parku.

Rudowłosa matrona (nawet z drugiej strony ulicy Barry mógł stwierdzić, że to kiepska farba) ryknęła:

- Hej, młody człowieku, przyprowadź mi psa, a dam ci tysiąc dolarów! I gipsowy odlew fiutka Kena Vorodiota!

Gdy ktoś składa ci taką propozycję, a ty jesteś równie wielkim fanem VTA, jak Barry, przyjmujesz ją, nie zada­jąc pytań typu: „Gdzie ja to postawię?". Barry odwrócił się i popędził do parku. Pokonał już jakieś sto metrów, nie dostrzegając ani śladu pudla, gdy usłyszał ochrypły głos.

- Hej, Barty, tutaj.

Za krzakiem przykucnął nieświeży mężczyzna w starym smokingu, za małym o trzy numery. Rozejrzał się i gestem wezwał Barry'ego.

Był to nikt inny jak jego ojciec chrzestny Sknerus Blach.

ROZDZIAŁ 9

W1ĘZIEŃ AZTALANU

-Jak dobrze cię widzieć, Barty — wydyszał Sknerus, wciąż dochodząc do siebie po śmiałej ucieczce. Zawsze odrobinę przekręcał jego imię. Z początku Barry sądził, że to taki żart, teraz traktował to jako kolejny irytujący objaw dogłębnego obłędu, na który cierpiał Sknerus. - Widzę, że w końcu pozbyłeś się trądziku.

Na twarzy Barry'ego wciąż pozostały ślady ataku Vielo-konta sprzed kilku lat; fani znają doskonale całą historię z książki Barry Trotter i Pryszcze ognia. Barry wyjątkowo nieprzyjemnie wspominał trasę reklamową tego tomu.

- Uważaj, koleś - odparł Barry z (niemal całkowicie) udawanym gniewem. - Pomożesz mi wykraść jej ten odlew?

Sknerus spoważniał.

• Porzuć tę myśl, Beany. Tak właśnie wkopałem się w ta­rapaty. Dwa lata temu łapałem psa pani Mortendupp i od­niosłem go jej. Od tego czasu pozostawałem jej wyjątkowo niechętnym niewolnikiem seksualnym.

• Co? Nie rozumiem.

- Minerwa Mortendupp ma mnóstwo kasy, jej pierwszy mąż zarobił krocie na środkach do usuwania kurzajek. Eksperymentował na niej i wierz mi, zasłużyła na każdy grosz. Pewnie z tej odległości nie zauważyłeś, ale mówię ci, nikt by jej nie pocałował, gdyby nie został przymuszony potężną ciemniacką magią.

-A, chwytam - mruknął Barry. - Zdecydowałeś się na stary numer z utrzymankiem i nadziałeś się na kogoś ostrzejszego.

Sknerus rozejrzał się, sprawdzając, czy Mortendupp go nie ściga.

- Nie, nie, to znaczy tak, ale ona mnie oszukała. Powiedziała, że zdradzi mi tajemnicę składu coca-coli.

Barry zagwizdał.

• Wiedziała, gdzie uderzyć.

• Jak widzę, u ciebie też - odparował Sknerus. - Za po­mocą zaklęcia dowiaduje się czego naprawdę pragniesz. Jest jakby syreną towarów i usług. Gdy raz tam trafisz, nie mo­żesz opuścić jej mieszkania, póki nie dotkniesz krewnego. Ty byłeś tym krewnym - no, dostatecznie bliskim odpo­wiednikiem, by zaklęcie zadziałało. Na moich oczach za­biła swego poprzedniego psa, szkolnego kolegę twego ojca i mojego, Cecila Sąuifflngtona. Wrzuciła go do zbiornika z płynem usuwającym kurzajki. Biedak po prostu się roz­puścił. Jakie to smutne. A wszystko dlatego, że Cecil zbierał pamiątki po Karolu i Di.

• Rany. - Barry westchnął.

• W całym tym budynku roi się od ciemniackich magów. Nazywa się Kordollo Vient. Lord Vielokont, chwytasz?

• Znów te anagramy. Za jakich głupców nas bierze?

- Całkiem sporych - odparł Sknerus - i zwykle ma ra­cję, Barney. Znikajmy stąd na wypadek, gdyby Minerwa nabrała odwagi.

Otrzepał się z kurzu i razem ruszyli ścieżką.

- I co, nadal lubisz doktora Whom?

Barry z przyczyn czysto ironicznych w zeszłym roku przy­czepił sobie do wojskowej kurtki naszywkę doktora Whom. Większość ludzi w jego wieku rozumiała dowcip, Sknerus najwyraźniej nie. Gdyspotkalisiępo raz pierwszy, Barryprze-chodził właśnie fazę doktora Whom — nosił długie, paskud­ne szaliki, zamykał się w budkach telefonicznych, robił sobie trwałą i tak dalej. A choć od pięciu lat nie oglądał serialu, a od siedmiu go nie lubił, dawna wizja na dobre utkwiła w głowie Sknerusa. Barry równa się doktor Whom, aż do śmierci.

Barry podejrzewał, że to tani sentymentalizm ze strony ojca sprawił, iż miał teraz na głowie beznadziejnie rozrzut­nego ojca chrzestnego.

- Razem z twoim tatą byliśmy w Hokpoku najlepszymi kumplami, Billy - powtórzył po raz n-ty Sknerus. - Wiele razy trzymałem mu głowę nad kiblem po pijackiej im­prezie. Wypróżnienie żołądka w obecności drugiej osoby...
może jeszcze cię to nie spotkało, ale kiedyś ci się przytrafi i wierz mi, synu, coś takiego tworzy niezrywalną więź.

Barry zmagał się ze znajomą niechęcią do zbyt przesad­nych ilości informacji. Podczas spaceru przez park Sknerus ani na moment nie oderwał wzroku od ziemi, wypatrując zgubionych monet. Podniósł nawet sfatygowany zmywak do naczyń i szybko go odrzucił.

- O tak, Britney, bardzo poważnie traktuję moją rolę ojca chrzestnego - oznajmił. — Myślę o tobie jak o własnym

synu, bo tego pragnąłby twój tato. Zrobiłbym dla ciebie wszystko, chcę ci pomóc na drodze życia i... - Na sekun­dę zatrzymał się, stanął naprzeciwko Barry'ego i męskim gestem położył mu dłoń na ramieniu. - Pożyczysz mi pięć­dziesiąt tysięcy?

Barry zaśmiał mu się w twarz, wstrząśnięty bezczelnością Sknerusa.

— Nie ma mowy, nawet nie próbuj. Już wczes'niej sparzy­łem się na twoich planach.

Odwrócił się i odszedł. Pożyczenie Sknerusowi pieniędzy było jak wręczenie podpalaczowi karty stałego klienta stacji benzynowej.

Sknerus dogonił go szybko.

- Wiem, że nasze wcześniejsze sojusze strategiczne nie potoczyły się zgodnie z planem, ale ten jest zupełnie inny. W zasadzie gwarantuje zysk. A poza tym odpuść trochę, dobrze? Przyznaję, magiczna pigułka paliwowa okazała się oszustwem. Mnie także zniszczyła silnik, nikomu innemu nic się nie stało. To mnie Zerorzy zawlekli do Aztalanu.

Barry zadrżał na samą wzmiankę o tym miejscu. Aztalan był złowieszczym, czarodziejskim więzieniem, mezoamery-kańskim parkiem rozrywki strzeżonym czule przez człon­ków mrocznej organizacji znanej jedynie jako La Raza. Gdy tam trafiłeś, ponoć karmiono cię mnóstwem przepysznego jedzenia, bardzo tłustego, hojnie przyprawionego jalapeno. Nie dostawałeś natomiast nic do picia. Kiedy zaczynałeś błagać, by ktoś ulżył twemu spieczonemu chili gardłu, poili cię meksykańską wodą z kranu. A potem kazali ci jeździć kolejką.

Chimichangi, budzące mdłości przejażdżki, dławiący _upał i Zemsta Montezumy sprawiały, że więźniowie niena­widzili Aztalanu bardziej niż jakiejkolwiek innej instytucji. Silni mężowie załamywali się, włochaci łysieli, hałaśliwi milkli. Nikt nie pozostał taki sam. Nikt też w ostatecznym rozrachunku nie przeżył.

Sknerus przetrwał Aztalan - jako jedyny w historii - trzy­mając się ślepo dwóch zasad: po pierwsze, zawsze siedzieć w pierwszym wagoniku, bo tam mniej szarpie, po drugie, nie pić wody.

- Żadnego lodu, sałaty, nic. Żyłem na dziwacznej miej­scowej oranżadzie z tamaryndu i sangrii przemycanej przez przekupionego strażnika - wyznał Barry'emu.

Po latach nieustannych przejażdżek kolejkami górskimi Sknerus zdołał uciec dzięki tajnemu zaklęciu zmniejszają­cemu. Pewnego ranka, gdy strażnicy podprowadzili go do znaku wstępu, odkryli, że jest odrobinę niższy, niż nakazują przepisy. Zdumiało ich to, ale prawo jest prawem, więc go wypuścili. Wszystko to działo się wiele lat wcześniej, Skne­rus jednak pozostał wiernym wyznawcą oszustw. To była jego magia.

• Sknerusie, nie mogę uwierzyć, że naprawdę myślałeś, iż dzięki małej pigułce wrzuconej do baku twój samochód będzie jeździł bez końca. To najstarsza miejska legenda.

• Ty w to zainwestowałeś — przypomniał Sknerus.

- Owszem, ale miałem czternaście lat!
Sknerus wzruszył ramionami.

- Według mnie facet wyglądał jak naukowiec. Skąd mia­łem wiedzieć, że brakuje mu kilku tranzystorów w głowie?

Natomiast moi obecni wspólnicy to ludzie o nieskazitelnej opinii i charakterach. Zaufaj mi.

Oho! Barry niemal poczuł, jak jego portfel robi się lżejszy.

- Czemu po prostu nie napadniesz na gumolski bank?
Sknerus miał urażoną minę. Wyglądała zdumiewająco

autentycznie.

- Kodeks, Bonney. Kodeks. Istnieją pewne rzeczy, których czarodziej robić nie powinien, i magiczna manipulacja Gumolami dla zysku to pierwsza pozycja owej listy. Ustalono to dla naszego własnego dobra. — Barry spojrzał na niego pyta­
jąco. — Zapomnij o pieniądzach: bez Kodeksu moglibyśmy jednym zaklęciem zniewolić miliardy Gumoli. Wciągu dwudziestu czterech godzin każdy niezły czarodziej czy czarow­nica dysponowaliby własną prywatną armią. Co by się wów­
czas stało? Pomyśl, jak jesteśmy podzieleni. Nie, okradanie Gumoli za pomocą magii to zdecydowanie nie jest wyjście.

- Ale naciąganie syna chrzestnego owszem?
Sknerus nie zwracał na niego uwagi.

• Znam pewnego dżentelmena, który może dostar­czyć nam nieograniczone ilości oleju węglowego i popiołu z much. Wiesz, co to?

• Nie — odparł bez entuzjazmu Barry. Sknerus miał dość zapału za nich obu.

• Tajne składniki Mazi®, ulubionej zabawki Ameryki -oznajmił z przejęciem Sknerus, klaskając językiem na znak copyrightu. - Tyle że Ameryka jeszcze o tym nie wie.

• Zupełnie ci odbiło - rzucił Barry.

• Dzieci uwielbiają maź, rozumieją ją. Maź jest jednym z nich. Pamiętasz, kiedy byłeś mały i znalazłeś coś maziste­go na ulicy? Bawiłeś się tym godzinami.




• Mów za siebie.

• Szturchałeś' maź kijkiem, nabierałeś na niego, rzucałeś w kolegów. Próbowałeś namówić psa, by ją zjadł, tańczyłeś w niej, wpychałeś innych chłopców. Mówię tylko, że może­my wykorzystać ten cudowny, niewinny maziowy instynkt wspólny wszystkim dzieciom i zarobić na nim kupę kasy.

Po wyjściu z parku Sknerus zaczął wpychać palec do każ­dego mijanego parkometru.

• No dobra. Może pięćdziesiąt kawałków to trochę dużo. Zgodzisz się na szybką pożyczkę siedemdziesięciu pięciu centów?

• Nie, jeśli pójdą na Maź® - odparł Barry.

• Chcę tylko kupić precla.

Gdy Barry zaczął grzebać w kieszeniach, z jednej z nich wypadła czarodziejska fajka.

• Widzę, że wpadłeś w nałóg palenia, Bernie - zauważył Sknerus. - Kiedyś też paliłem fajkę, potem jednak przeży­łem coś mocno niepokojącego.

• Co się stało? - spytał Barry, niemal pewny, że nie chce o tym słyszeć.

• No cóż, jak wiesz, cierpię na chroniczny brak fundu­szy. W rezultacie nieustannie zbaczam z prostej drogi, szu­kając okazji. I niestety, ów przypadek stanowi tego idealny przykład. Dopiero niedawno zacząłem palić i rozkoszowa­łem się moją tanią fajką. Paliłem w niej wszystko - tytoń, podarte gazety, puree ziemniaczane, sznurek - dla czystej radości palenia. Pewnego dnia, mijając miejscowy sklep z tytoniem, zauważyłem piękną fajkę za niewiarygodnie nis­ką cenę. Ktoś umarł i wyprzedawali jego - przynajmniej Wydaje mi się, że to był on, choć może i ona - majątek. Nie

należę do ludzi strachliwych, więc kupiłem fajkę. I dopie­ro gdy zacząłem z niej korzystać, zrozumiałem czemu cena była tak śmiesznie niska. Nawiedzał ją poprzedni włas'ciciel. Bardzo agresywnie nawiedzał i, pozwolę sobie dodać, moc­no obrzydliwie.

- Sknerusie, czy obrazisz się, jeśli powiem, że ze wszyst­kich znanych mi ludzi coś takiego mogło spotkać tylko ciebie?

Sknerus nie słuchał.

— Piekielna pianka morska zapalała się sama, gasła w naj­dziwniejszych momentach, stawała w płomieniach (w czasie naszej krótkiej znajomości kilka razy straciłem brwi) i tym podobne. Co jednak najgorsze, ustnik chwilami stawał się
niesamowicie zimny i lepki, jakby... - dla większego efektu
zawiesił głos - jakby był pokryty widmową śliną.

Barry parsknął. Z doświadczenia wiedział, że historia jest niemal na pewno fałszywa, ale Sknerus nigdy się do tego nie przyzna. Gdyby wyznał, że wymyślił tę anegdotę, każdy aspekt jego życia stałby się podejrzany, i kto wie, ile „fak­tów" okazałoby się kłamstwem. Sknerus wiedział i dlatego nie ustępował.

— Powiadam ci, to mnie zniechęciło do palenia. Niechaj ta historia stanie się dla ciebie przestrogą i nauką: nigdy nie pal fajek umarłych. Oni tego nie znoszą.

Dotarli do ruchliwych wnętrzności miasta. Gdy zna­leźli się przed wyjątkowo nieatrakcyjną budową, błotnistą dziurą czekającą na fundamenty, Sknerus odwrócił się do Barry'ego.

- Tu wysiadam - oznajmił.

Barry spojrzał na niego ze zdumieniem.

• Rany, Sknerusie, to dość prymitywne mieszkanie, na-_wet jak na ciebie.

• Odwróć się, pochyl i spójrz przez szparę między noga­mi - polecił Sknerus.

Barry posłuchał i ujrzał średniej wielkości budynek. Nad jego wejściem łopotała wielka niebieska flaga z dwiema splecionymi literami C.

• Klub Czarodziejów i Czarownic - rzekł.

• Fajne, nie? Przenosi się losowo z miejsca na miejsce, by uniknąć ciekawskich Gumoli - i podatków od nierucho­mości. Kiedy w centrum zobaczysz wielką dziurę, najpew­niej to właśnie klub.

Barry wciąż nie rozumiał.

• To pioruńsko drogi lokal, Sknerusie. Wywalą cię bez gadania.

• Prezes jest moim przyjacielem. Zarobił mnóstwo kasy dzięki jednej z mych inwestycji. Inwestycji, dodam, którą odrzuciłeś. Dogadamy się.

• W porządku - mruknął Barry. - Ja mieszkam u Ferda i Jorgego. Są ze mną Lon i Herbina.

• Skąd to spotkanie?

• To długa historia. Krótka wersja brzmi: próbujemy po­wstrzymać realizację nowego filmu o Barrym Trotterze.

• Osobiście uważam, że film nakręcony według twojego życia to coś cudownego. Gdyby ktoś nakręcił film o mnie, zdołałbym wyciągnąć kasę nawet od Billa Gatesa. Pewnie jednak masz ważne powody.

• Których ci nie zdradzę, bo gdybym to zrobił, w cią­gu paru milisekund wiedzieliby o tym wszyscy członkowie klubu.

• 
  Nie doceniasz mnie, Beaujolais, naprawdę. Ale jakim cudem pomieściliście się wszyscy w mieszkaniu chłopaków? Z pewnością nie jest aż tak duże.

• Nie jest, i cuchnie.

• Przypuszczam, że mógłbym załatwić wam tu nocleg na parę dni. Na pewno mają kilka pokojów zapasowych -oznajmił Sknerus. - Zastanów się nad tym. Przynajmniej tyle mogę zrobić. W końcu to tobie zawdzięczam wol­ność.

• Zastanowię się, Sknerusie, dzięki.

Rozstali się. Wbrew imieniu Sknerus należał do najmniej oszczędnych dorosłych, jakich Barry'emu zdarzyło się spot­kać czy nawet wyobrazić. Był też całkiem miłym kompa­nem, jeśli nie pamiętało się o wszystkich szkodach, jakie powodował wokół siebie. Sknerus nie potrafił pojąć, że ist­nieje coś takiego, jak konsekwencje. Odkąd Barry go znał, jego ojciec chrzestny kibicował idei wojny jądrowej, bo, by go zacytować, „wartość mojej kolekcji komiksów wzrosła­by niebotycznie!". Barry nie miał serca, by mu wyjaśnić co dzieje się z drukiem w temperaturze miliona stopni.

ROZDZIAŁ 10

Podoba mi się to miasto, pomyślał Barry, przechadzając się między wieżowcami. Podoba mi się to jak wygląda, to że nikogo nie obchodzi, czy jesteś magiczny, czy nie. Podoba mi się nawet sposób, w jaki spaliny autobusów osiadają mi w płucach.

Wciąż coś się działo, muzyka ryczała, neony mrugały i rozbłyskiwały, tłumy ludzi przelewały się na wszystkie strony. Barry czuł, że żyje.

Pora lunchu już minęła, toteż kupił sobie hot doga. Wie­dziony nagłym kaprysem, zatrzymał się przy budce i za­dzwonił do wydawnictwa Fantastic Books. Może oni zdo­łają mu pomóc? Kobieta, która odebrała, oznajmiła, że J.G. tam nie ma, a nawet gdyby była, „oboje wiemy, że Barry Trotter to postać fikcyjna". W Fantastic odbierano około stu telefonów dziennie; zwykle ich autorami byli dowcip­nisie bądź autentyczni wariaci.

W końcu Barry'ego zmęczyły te podchody, posłał zatem urok przez linię telefoniczną. Choć ten sposób przesyłania

zaklęć bardzo je osłabia - nie próbujcie tego w domu -urok zadziałał dostatecznie, by kobieta przełączyła go do rzeczniczki prasowej wydawnictwa.

Rzeczniczka natomiast uwierzyła Barry'emu od razu, gdy tylko się jej przedstawił. Zupełnie jakby oczekiwała tego telefonu.

Powiedziała, by odwiedził wydawnictwo, napił się coli, poznał wszystkich. Wydawała się bardzo miła, chętna do pomocy. Przyjemna odmiana, pomyślał Barry. Zgodził się zatem i zadzwonił po Herbinę i Łona. Łonowi z pewnością spodoba się wydawca książek dla dzieci, a Barry zamierzał raz na zawsze pozbyć się wszelkiej wrdności. Wkrótce cała trójka zmierzała już do siedziby Fantastic, leżącej zaledwie jakieś dziesięć boisk do quitkita od mieszkania chłopców. Jeśli mierzyć lotem sowy.

***

Na trzydziestym dziewiątym piętrze wieży Fantastic (zwanej nie bez powodów „domem, który zbudował Bar­ry") Barry, Herbina i Lon usiedli naprzeciwko wielkiego biurka w nieciekawym biurze korporacyjnym. Na biurku widniała tabliczka z napisem Susan Thompson, wicepre­zes Fantastic do spraw public relations. Było tam też okno - Thompson wyraźnie robiła karierę - lecz pokój nie imponował rozmiarami, a jego wnętrze śmierdziało ozo­nem, płynem do mycia szyb i ciężkimi perfumami. . - A zatem to jest młody człowiek, który zarobił dla nas tyle pieniędzy. Witaj w Fantastic. Napijecie się może kawy?

- Nie, dziękuję - odparł Barry.

Kobieta zauważyła, że Lon przygląda się siedzącemu na jej biurku wypchanemu zwierzakowi.

- Podoba ci się? - spytała. Skinął głową, a ona rzuciła mu zabawkę. — Zatrzymaj go, to maskotka naszej firmy, Randy Radosny Rottweiler.

Podczas gdy większość mężczyzn po prostu pęka, twarde warunki panujące na wyżynach biznesowych sprawiają, że kobiety - zwłaszcza zdolne i ambitne - stają się ostre jak brzytwa. Thompson już dawno pozbyła się wszelkich zbęd­nych elementów swej osobowości. Jej przyjazny uśmiech stanowił tylko irytujący obowiązek, podobnie jak noszenie rajstop.

Streściła im wspaniałą historię firmy. Wydawnictwo po­wstało w 1903 roku jako „Zabij", gazetka dla nastoletnich entuzjastów wiatrówek. „A obecnie góruje niczym kolos nad całą krainą wydawnictw dla dzieci". Góruje? - po­myślała Herbina. Nie mogła sobie wyobrazić, by ktoś taki układał ją na noc do snu. Objęcia Thompson musiały ra­nić do krwi. A przecież ta kobieta miała dzieci, dowodziło tego zdjęcie na biurku. Wyglądały całkiem zdrowo. Herbi­na przypuszczała, że Thompson przed powrotem do domu okrywała swoje ostrze grubą płachtą.

- Ale dość już mojej gadaniny — rzekła Thompson, po­prawiając na nosie okulary. - Co Fantastic może dla was zrobić?

Barry i Herbina odezwali się jednocześnie. W interesie harmonii Barry pozwolił Herbinie udzielić wyjaśnień.

- Cóż, pani Thompson, z różnych powodów szukamy J.G. Rollins. Musimy z nią porozmawiać, natychmiast.

-To bardzo zajęta osoba, pani, uhm...

• 
  Gringor.

• Pani Gringor, jak mogłam zapomnieć. Czytałam prze­cież wszystkie książki - skłamała; osobiście wolała niekoń­czący się szereg identycznych thrillerów prawniczych. - Pani Rollins potrzebuje ciszy i spokoju, by pisać, a choć chcie­libyśmy pomóc waszej trójce, przede wszystkim musimy dbać o naszą gwiazdę. Z pewnością to zrozumiecie.

-Ale my musimy z nią pomówić. Jeśli nie, Hokpok może...

Nie mów jej niczego, czego nie musi wiedzieć, pomyślał Barry i wtrącił się szybko.

- Pani Thompson, proszę posłuchać. Musimy porozma­wiać z J.G., którą spotkałem wcześniej wiele razy, jest moją przyjaciółką, i przekonać ją, by powstrzymała realizację fil­mu o Barrym Trotterze. - Ups, dodał w myślach Barry.

Thompson wzdrygnęła się, wstrząśnięta, i autentycznie zbladła, po czym roześmiała się nieszczerze.

• Och, Barry Trotterze, czytałam dość tych książek, by wiedzieć, jak bardzo lubisz dowcipy.

• Mówię poważnie. Wszyscy mówimy — odparł Bar­ry. - Jeśli nie znajdę J.G., gotów jestem zrobić wszystko co trzeba, by powstrzymać film. Dam się aresztować, zgło­szę na rehabilitację. Herbina uwiedzie polityka... a Lon, no cóż, kogoś ugryzie. Chcę powiedzieć, że wywołamy prawdziwą burzę w prasie i zrobimy tak okropną anty­reklamę, że film poniesie klęskę, a wy będziecie musieli zakończyć serię.

• Zakończyć serię? Broń Boże. Czemuż u licha mieliby­śmy to robić? - Thompson uśmiechnęła się zimno. - Barry, jeśli jesteś choć w połowie tak inteligentny, jak twój fikcyjny,

książkowy odpowiednik, z pewnością zdajesz sobie sprawę, że nie możesz powstrzymać J.G. przed pisaniem. Ma prawo uprawiać swój zawód. A póki istnieją książki, będą też fil­my. Gdyby film stał się skatologiczną, obsesyjnie seksualną parodią czy czymś w tym stylu, może mógłbyś pokierować bojkotem. Na razie jednak jedyną osobą, która mogłaby za­trzymać rozpędzony pociąg imieniem Barry we wszystkich jego postaciach jest sama J.G. A zapewniam cię, że ona tego nie uczyni. Stawka jest zbyt wysoka.

Przez chwilę Barry miał ochotę powtórzyć jej to, co po­wiedział Nunnaly. Herbina uciszyła go spojrzeniem: „Za­chowaj tego asa na odpowiednią chwilę".

• Proponuję zatem, byś się uspokoił i cieszył swoją sła­wą. — Pozbawiony ciepła uśmiech powrócił.

• Po tylu książkach sądziłam, że może J.G. ma już do­syć — zauważyła Herbina.

• Ależ nie, J.G. uwielbia pisać o Barrym Trotterze, po to właśnie się urodziła. O tak, myślę, że seria dobiegnie końca - jej głos stwardniał — dopiero gdy wyjmą pióro z jej zimnej, martwej ręki.

Herbina poczuła, jak małe, rude włoski na jej rękach jeżą się gwałtownie.

Po chwili ciszy rozmowa przybrała poprzedni, lepki od słodyczy ton.

• Chcielibyście zwiedzić budynek?

• Jasne! - rzucił Lon, niecierpliwie wiercąc się na krześle.

• Dobrze zatem.

Cała grupka wyszła z gabinetu do windy. Wkrótce mieli już za sobą dziesięć typowo korporacyjnych pięter — be­żowe wykładziny, gęste ścianki działowe, lekko nadąsani

pracownicy, jarzeniowe światła. Zaledwie kilka elemen­tów - odsłonięte rury pomalowane na wszystkie barwy tęczy, oprawione w ramki rysunki przedszkolaków - przy­pominało, że firma zajmuje się książkami dla dzieci, a nie produkcją komputerów czy tamponów.

Jedyny wyjątek w powodzi bezbarwnych banałów sta­nowiło piętro, na którym powstawały magazyny. Roiło się tam od ludzi, którzy zwabieni zarobkami i wysokim ubez­pieczeniem zdrowotnym usiłowali utrzymać swe skłonno­ści do twórczej anarchii pod przykrywką korporacyjne­go spokoju. W ciągu pięciu minut Barry, Lon i Herbina poznali eksperymentalną rzeźbiarkę w galaretce, muzyka komponującego symfonie dla ryb i co najmniej siedmiu początkujących komików. Przechodząc przez dział ar­tystyczny, Lon dostrzegł na jednym z biurek kolejnego Randy'ego, tyle że tym razem ktoś doczepił mu dużego, różowego penisa w erekcji.

-To mój Randy Radosny Rottweiler. - Pracownik uśmiechnął się porozumiewawczo.

Lon zarumienił się i zachichotał.

- Jesteś okropny - rzekł.

Gdy winda ruszyła na dół, Barry zauważył guzik z wyraź­nym napisem komnata tortur.

- Co to? - spytał.

Thompson zawahała się przez moment.

- Ach, nasi pracownicy nazwali tak piwniczną siłownię. W końcu pracują tu ludzie szaleni i twórczy.

Do windy wsiadło dwóch ubranych w identyczne prąż­kowane garnitury mężczyzn o martwych twarzach. Bar­ry natychmiast poczuł przejmujący chłód promieniujący

z piersi, jakby serce zamieniło mu się w lód. Świat wokół zaczął wirować, ujęły się pod nim nogi.

• Ja... — zaczął i runął na ziemię.

• O mój Boże, Barry! Lon, pomóż mi. - Herbina pod­niosła go z podłogi.

• Co się stało? - spytała Thompson.

Herbinie wydało się, że dostrzega cień us'miechu na jej wargach. Mężczyźni patrzyli obojętnie na Barry'ego, który jęknął cicho.

- Musimy go stąd wyciągnąć.

W tym momencie drzwi się otwarły. Lon i Herbina wy­nieśli Barry'ego z windy. Położyli go na wykładzinie, Her­bina zaczęła podszczypywać mu blade jak papier policzki. Thompson także wysiadła, drzwi się zamknęły. Barry na­tychmiast zaczął odzyskiwać siły.

- Przykro mi - powiedziała Thompson. - Nie miałam pojęcia, że okaże się tak wrażliwy na obecność naszych marketorów.

Herbina o mało nie wpadła w szał.

• Ci bezduszni krwiopijcy mogli go zabić! Tamta próbowała ją uspokoić.

• Rozumiem, pani, uhm...

• Gringor - warknęła Herbina.

- Gringor. Ale niestety, ich obecność to konieczność. Fantastic musi prowadzić marketing firmy i produktów, tak jak wszyscy inni.

Lon zawarczał cicho.

• O, Barry się budzi - zauważył. Barry uniósł powieki.

• Co się stało?

• Niestety, spotkałeś dwóch członków naszego działu marketingu, Barry. Nie miałam pojęcia, że tak ostro na nich zareagujesz.

• Jestem marką — wymamrotał Barry. - Żywią się mną.

• No cóż... naprawdę bardzo mi przykro. Posłuchaj, mamy dziś wieczorem niewielkie przyjęcie. Świętujemy sprzedaż miliardowego egzemplarza Barry'ego Trottera. Uczynicie nam zaszczyt, jeśli się zjawicie. Spotkamy się w klubie w pobliżu, Chez Prion.

• Czy J.G. tam będzie? - spytała Herbina.

• O nie. — Thompson zaśmiała się cicho, zupełnie jakby mówiła: „Ja wiem, gdzie jest J.G.".

• Zastanowimy się nad tym - wycedziła Herbina przez zaciśnięte zęby. - W tej chwili chcę wyprowadzić Barry'ego na świeże powietrze.

ROZDZIAŁ 11

Im bardziej Barry oddalał się od marketorów Fantastic, tym lepiej się czuł.

- Nie ma takiej siły na świecie, która zmusiłaby mnie do pójścia na to przyjęcie - oświadczyła Herbina.

Choć raz to Barry okazał się głosem rozsądku.

- Głosuję, żebyśmy zacisnęli zęby i znieśli to z uśmie­chem. Może czegoś się dowiemy? Słyszałaś ten śmiech? Założę się, że ona wie, gdzie można znaleźć J.G.

Herbina przyznała, że Barry ma rację... choć wcale jej się to nie podobało.

Trójka przyjaciół wędrowała ruchliwymi, brukowanymi uliczkami Greenwich Village. Po przyjemnej, półgodzin­nej bezcelowej przechadzce kompletnie się zgubili. Proste ulice centrum zniknęły, zastąpione plątaniną krętych ale­jek, barwnych i atrakcyjnych, lecz w oczach przybyszów z zewnątrz kompletnie nieodróżnialnych od siebie. Her­bina już miała zatrzymać taksówkę, gdy skręcili za róg i ujrzeli sklep.

— „Tania książka jutra, antykwariat" - przeczytał Barry. - Znam tego gos'cia, poznalis'my się na konwencie. Wejdźmy do środka i się przywitajmy.

-1 poprośmy o wskazówki - dodała Herbina. - Mam już dosyć tego błądzenia.

Drzwi otwarły się z brzękiem. Wystarczyły dwa kroki, by cała trójka poczuła się przytłamszona. Wszędzie wokół były książki — na sięgających sufitu regałach, w zakurzo­nych, pobazgranych pudłach czekających na sprawdzenie, w małych, chwiejnych stosach po bokach każdego przejścia. Wszystko tu miało najróżniejsze przyjazne odcienie brązu: rdzawa żółć starego papieru, khaki kartonu, beż rozlanej kawy, ochra karaluchów.

• Czym mogę służyć? — spytał niewysoki mężczyzna w zielonym, rozpinanym swetrze. Miał lekki angielski ak­cent, jasne włosy i okulary w drucianej oprawie.

• Charlie, pamiętasz mnie? Jestem Barry Trotter — oznaj­mił Barry.

Charlie natychmiast podał mu rękę.

• Oczywiście, że pamiętam. Miło cię znów widzieć. -Uśmiechnął się szczerze. - Byłeś jedynym plusem tamtego konwentu. Razowiec z szynką, prawda?

• Zgadza się - przytaknął Barry. — To moi przyjaciele, Herbina Gringor i Lonald Gwizzley.

Charlie uścisnął im dłonie.

— Oczywiście znam ich postaci, ale obaj wiemy, w jakim stopniu zazwyczaj odpowiadają rzeczywistości, prawda?

Wszyscy się uśmiechnęli. Charlie sam był bohaterem jednej z najpopularniejszych na świecie książek dla dzie­ci, lecz niestety, ostra nietolerancja laktozy, na którą zapadł

jako dorosły, sprawiła, że następna wycieczka do fabryki czekolady mogła stać się jego ostatnią*.

- Jak idą interesy? - spytał Barry.

Lon ruszył naprzód, obwąchując dokładnie antykwariat.

• Sam widzisz.- - Charlie westchnął. Sklep był pu­sty. - Większość kasy zarabiam przez sieć. Sprzedaję filmy, głównie trudno osiągalne i dziecięce, i pamiątki filmowe. Tutejszy czynsz jest morderczy, nie dałbym rady, gdybym handlował wyłącznie książkami. Ludzie po prostu nie ku­pują ich tak jak kiedyś.

• A skoro już mowa o filmach — Herbina odwróciła się do Barry'ego — mogę mu powiedzieć?

• Jasne, Charliemu można ufać - odparł Barry.

• Teraz mnie zainteresowaliście - wtrącił Charlie.

• Próbujemy powstrzymać realizację filmu o Barrym Trotterze.

Charlie chwycił Barry'ego za rękę.

-Jakże się cieszę, że to słyszę. Życzę wam wszystkie­go najlepszego. Żałuję, że nikt nie powstrzymał kręcenia mojego. — W jego głosie zabrzmiała gorycz. Wiele dni za ladą poświęcił rozmyślaniom na ten właśnie temat. Nie­często z kimś rozmawiał, kiedy zatem nadarzyła się okazja, z jego ust zaczęły wylewać się słowa. - Willie Wunka nie był wcale bohaterem, był megalomańskim, bezczelnym,

* Autor Charliego był jednym z nielicznych pisarzy, którzy jeśli chodzi o sprzedaż książek mogłi konkurować z J.G.; jego klasyczne dzieła to między innymi BFD, Fuje i oczywiście nie­śmiertelna, antyedypowska opowieść Jakubek i melony olbrzymki. Zginął z rąk rozwścieczonego tłumu szkolnych bibliotekarek.

skąpym oszustem. - Na jego policzki wystąpiły rumieńce. -Wiecie, ile on płacił tym boompa-doompa? Pięć centów dziennie. Moja żona jest boompa-doompa. Nienawidzi Wunki jak psa.

— Nie chcę cię urazić - wtrącił Barry - ale zawsze lubiłem ten film.

- Jasne, że lubiłeś. Wszyscy go lubią, jest zabawny. Tyle że gwiazdą był Gene Milder, nie dzieciak. Nie Charlie. Cała ta historia to jedno wielkie kłamstwo - oznajmił Char­lie. - Prawdziwy Willie Wunka stale pił, był tak narąbany, że nie mógł jednocześnie mieszać karmelu i utrzymać się na nogach. W dodatku wredny z niego drań. Jeśli mi nie wierzycie, spytajcie boompa-doompę.

Po chwili opanował się nieco.

— Żałuję, że w ogóle nakręcono ten film. Zapamiętaj moje słowa, Barry, jeśli nie powstrzymasz tych filmowców, po wszystkim będziesz czuł to samo. Zatem jak mogę wam pomóc?

- Nie wiem czy możesz - odparła Herbina.

-Ale ja wiem! - wykrzyknął Charlie. - Zaczekajcie chwilkę, muszę pogrzebać na zapleczu.

Barry i Herbina przez parę minut przeglądali półki. W końcu Charlie wrócił, dźwigając masywny reflektor w ciężkiej, metalowej obudowie.

— To ich zatrzyma. Zamierzałem sprzedać go na mojej stronie, ale co tam, działacie w słusznym celu.

- Nie rozumiem - przyznał Barry.

-To reflektor stosowany na planie. Pierwszy użył go Orson Welles. Potem wędrował od reżysera do reżysera, z planu na plan, rujnując kariery - wyjaśnił Charlie. - Jest

przeklęty. Żaden film, przy którym go użyto, nie został skończony, gwarantuję.

Barry i Herbina uważnie obejrzeli reflektor.

- Legenda głosi, że pewna młoda aktorka czarownica miała dostać rolę w Obywatelu Kane 2: Zemście Różyczki pod warunkiem, że prześpi się ze scenarzystą. Była dość naiwna, by to zrobić, lecz oczywiście scenarzysta nie zdołał spełnić obietnicy, toteż rzuciła klątwę na reflektor. Właśnie dlatego druga część Kane'a nigdy nie powstała - oznajmił Charlie.

Herbina miała pewne wątpliwości, milczała jednak. Charlie wydawał się nieszkodliwy, a poza tym potrzebowali wszelkiej możliwej pomocy.

- Sprawdźcie, znacie się na magii, a już na pewno le­piej niż ja. A że jesteście przyjaciółmi, sprzedam go wam za... — Tu Charlie wymienił cenę, która Barry emu wydała się wygórowana, a Herbinie niebotyczna.

- No nie wiem, Charlie... - zaczął Barry.
Charlie przerwał mu.

• Posłuchaj, a co innego. zamierzasz zrobić? Uszkodzić kamery, porwać reżysera? Wierz mi, te studia są pomysło­we, znajdą jakiś sposób. Reżyserzy przypominają hydry: zabij jednego, a jego miejsce zajmie dziesięciu Alanów Smithee.

• No... - Opór Barry'ego wyraźnie słabł. - W porządku. Herb, możesz zapłacić plastikiem? Oddam ci — przyrzekł.

Herbina niechętnie wręczyła Charliemu kartę kredytową.

• Uff, ciężki - mruknęła, unosząc oburącz reflektor. -Możemy go odebrać dopiero gdy będzie potrzebny?

• Jasne - odparł Charlie.

Herbina machnęła różdżką nad reflektorem. Teraz na wezwanie miał przenieść się z magazynu Charliego wprost do niej. Czasem magia bywa diablo użyteczna.

• Jeśli to kupię, poczytasz mi? - spytał Lon, pokazując Barry'emu egzemplarz Mary Puppins.

• „Książka, która odsłoniła miliony pośladków" - od­czytał z tyłu Barry. — Herbino, możesz?

• Hej, od kiedy to jestem skarbniczką?

• Pomyślałem po prostu, że skoro ja mam przeczytać książkę, ty mogłabyś za nią zapłacić.

• No dobrze. - Rzuciła kartę z trzaskiem na ladę. - Cze­mu wy, faceci, macie świra na punkcie publicznego ściąga­nia spodni?

• To wrodzone — wyjaśnił Charlie.

• To żałosne - odparła Herbina.

***

Był piękny wieczór z rodzaju tych, które zdarzają się raz czy dwa każdej jesieni, gdy najlepsze elementy obu pór roku łączą się ze sobą, tworząc idealną całość, niczym skład­niki zgrabnego zaklęcia. O zmierzchu po jasnym błękitnym dniu wciąż jest dość ciepło, by móc chodzić w samej koszuli (albo, jeśli wolicie, w lekkiej szacie). Od czasu do czasu zrywał się wietrzyk. Był to wieczór, kiedy wszyscy, których mijamy na chodniku, wybierają się gdzieś na kolację.

Lecz Barry, Lon i Herb mieli na głowie ważniejsze spra­wy. Po kawie w niewielkiej kawiarence - Barry potrzebował zastrzyku energii, straszliwe spotkanie z marketorami sporo go kosztowało — ruszyli do Chez Prion.

Gdy dotarli na miejsce, Barry odwrócił się do Łona.

• Zachowuj się doroślej, dobrze?

• Przykro mi, to prywatna impreza - oznajmił bramkarz.

• Tak, wiemy. - Barry pokazał mu zaproszenia. Dostali pieczątki na rękę i weszli do środka.

Klub urządzono w stylu mocno medycznym. Kelnerzy i kelnerki w fartuchach chirurgicznych przemykali między stolikami, zapisując zamówienia w lekarskich notatnikach. Herbina zauważyła, że barmani (bez wyjątku przystojni) byli ubrani w szpitalne koszule odsłaniające pośladki. Drin­ki serwowano w zlewkach bądź butelkach od kroplówek. Jedzenie przynoszono w basenach.

Znaleźli stolik i Barry zadzwonił do Jorgego i Ferda. Opisał im pieczątkę postawioną przez bramkarza, pewien, że bracia zdołają odtworzyć ją magicznie - robili takie rze­czy od lat. Po niecałej godzinie siedzieli już obok niego.

Impreza była strasznie sztywna. Wszyscy szefowie trzy­mali się na uboczu, sącząc wodę mineralną i rozmawiając o opcjach zakupu akcji. Podwładni, pozbawieni grubych portfeli chroniących ich od kłopotów, energicznie zaatako­wali otwarty bar.

Do ich stołu podchodził niekończący się sznur pracow­ników, płaszczących się i podlizujących, lecz Barry czuł się niezręcznie. Łonowi wystarczyły słodkie bezalkoholowe koktajle i zabawa wyciśniętymi limonkami Jorgego. Her­bina bezwstydnie gapiła się na barmanów i sądząc z niena­ruszonych zdolności motorycznych, czuła się nieźle. „Przy­padkowo" wylała drinka na Susan Thompson, która z kolei udała, że nic się nie stało. W powietrzu zawisł zapach tłu­mionej agresji.

Barry próbował zagadnąć parę pracownic (oczywiście tych młodszych i ładniejszych) i dowiedzieć się, gdzie może przebywać J.G., lecz w owej ostatniej godzinie, nim upoje­nie alkoholowe opadło na wszystkich niczym mgła w Za­bronionym Lesie, niczego nie wskórał.

Zrezygnowany, z głową bolącą od dymu papierosowego, odwrócił się do Ferda i Jorgego zabawiającego się zaczaro­wanymi podstawkami.

• Macie ochotę się stąd zmyć? — spytał.

• Jasne — odparł Ferd.

• W porządku - dodał Jorge. -Ja zostanę i dopilnuję, by Lon i Herbina bezpiecznie dotarli do domu.

• Herbina może nie chcieć wrócić do domu - zauważył Ferd.

• Zapamiętam - oznajmił Jorge.

Barry odebrał swoją wojskową kurtkę z szatni i razem z Ferdem wyszli na ulicę. Mżyło.

- Rany, to było gorsze niż lodowy bankiet Slizgorybu. - Barry wzdrygnął się. — Jeśli to ma być dorosłość, to ja wysiadam.

Ferd uśmiechnął się.

• Zapomniałem już o tamtych imprezach. Bycie doro­słym nie jest takie złe.

• Owszem, ale wasze mieszkanie...

• Co z nim?

Maszerując bez celu, Barry zaczął opisywać co osobliwsze cechy kwatery mieszkalnej bliźniaków Gwizzley, począwszy od jadowicie różowych ścian, a skończywszy na śpiewającej wannie w kuchni i chrzęszczącym pod nogami dywanie. Ferd jakiś czas pozwolił mu mówić.

• Zmieńmy temat - zaproponował w końcu. — Co masz ochotę robić teraz?

• Spójrz - rzucił Barry.

Wysoko na nocnym niebie dwa smoki - Błękitnokrwisty z Connecticut i Newarski Igłogon - krążyły wokół siebie, mierząc się wzrokiem.

- Założę się, że to porachunki handlarzy narkotyków — mruknął Ferd.

Zatrzymali się, czekając, aż zacznie się awantura.

Nagle szybcy jak błyskawica czarodzieje z Metropolitar­nej Jednostki Magicznej wpadli między smoki, by zapobiec walce. W czasach drugiej wojny światowej smok zderzył się z Empire State Buildińg. Był to zwykły sztubacki dowcip, lecz MJM musiała przez lata rzucać zaklęcia, by Gumole uwierzyli, że doszło do wypadku bombowca.

Zajrzeli do magicznego baru; Ferd kupił opakowanie Ostaszków. Zabrzęczały mu w ustach.

- Nie wierzę, że je jadasz — mruknął Barry. — Od ich brzęczenia dzwonią plomby w zębach.

Ferd wzruszył ramionami.

Parę przecznic dalej minęli duży szyld z napisem: wróż­by GENITALNE $5.

Barry był dość pijany, by się zatrzymać.

• Zróbmy to, Ferd. Zapłaćmy za wróżbę.

• Nie - zaprotestował Ferd. - Nie chcę, by jakiś stary dziwak obmacywał moje pipi. Stary Alpo wystarczył mi aż nadto.

Barry roześmiał się.

- No chodź. Może dowiemy się, gdzie znaleźć J.G. Rol­lins. - Pociągnął Ferda za rękę.

Alkohol szybko zmył wątpliwości Ferda - nie było ich zbyt wiele - i razem weszli do środka. Powitało ich kilka pokoleń mocno wąsatych kobiet, bez wątpienia genito-mancerek. Zdolność ta ponoć była dziedziczna i nie dało się jej nauczyć. Najstarsza nie zwróciła uwagi na przyby­szów - siedziała w wysokim fotelu przy oknie, oglądając samochody i czekając na jakiś wypadek. Najmłodsza wpa­trywała się z podobną fascynacją w telewizor, na ekranie którego migotały tanie, kretyńskie kreskówki. Na ścianach pogrążonego w półmroku pokoju wisiały ilustracje, nieco mistyczne, lecz tak dosłowne, że Barry zbyt się wstydził, by na nie spojrzeć.

Wszystkie meble pokrywały plastikowe pokrowce. Bar­ry przypomniał sobie, jak Madame Tralala mówiła na za­jęciach, że dużo plastikowych pokrowców pomaga ujrzeć przyszłość. A może to sobie wyobraził? Potrafił „przypo­mnieć sobie" każdy fakt, nawet zupełnie fantastyczny. Sły­szał to czy nie? Dowiedział się tego czy po prostu wymyślił? Zaczął zmagać się z myślami, zupełnie jakby jego mózg cierpiał na czkawkę.

Trzecia kobieta - mieszcząca się w przedziale wiekowym od dwudziestu pięciu do sześćdziesięciu lat - uniosła wzrok znad książki.

• Witajcie, chłopcy - rzekła. - Jestem madame Charle-magne. Przyszliście na szybką wróżbę czy pełen odczyt?

• Uhm, szybką.

• Pełen odczyt - oznajmił stanowczo Barry.

• W porządku, przyjmę was pojedynczo. - Naciągnęła parę lateksowych rękawiczek. - Chodź ze mną. Wejdź za zasłonę z koralików i rozepnij spodnie.

Ze względu na obyczajność pozwolimy, by szczegóły do­tyczące odczytów rozpłynęły się we mgle czasu. Wystarczy powiedzieć, że madame Charlemagne nie była oszustką i że Ferd i Barry dowiedzieli się bardzo ważnych rzeczy. Ferd usłyszał, że jego życiowa droga będzie mieć mnóstwo zwro­tów i zakrętów, choć nie tak wiele, by musiał się poddać operacji plastycznej. To zaś, czego dowiedział się Barry, sprawiło, że złapał Ferda za rękę i popędził biegiem z po­wrotem do klubu.

Wcisnęli się na przód kolejki, pokazali bramkarzowi opieczętowane dłonie i wpadli do mrocznego klubu, rozle­wając cudze drinki i szukając wzrokiem Herbiny. Ultrafio­letowe lampy płonące w pomieszczeniach utrudniały roz­poznanie kogokolwiek. Na próżno szukali, potem jednak Ferd dostrzegł w kącie błysk stanika.

• Znalazłem ją, Barry! -wrzasnął, przekrzykując muzykę.

• Znów to samo! - odkrzyknął Barry.

Herbina, gdy wypiła zbyt wiele, stawała się ekshibicjo-nistką. Przyjaciele znali każdy pieg na jej ciele. Szczerze mówiąc, mieli tego powyżej uszu, ale, jak mawiał Jorge, przynajmniej się nie awanturowała. Barry i Ferd przecisnęli się przez tłum. Gdy dotarli do Herbiny, ta uścisnęła ich mocno i ucałowała. Była kompletnie zalana.

• Włóż sweter! - ryknął Barry. - Wiemy gdzie jest au­torka!

• Chłopcy, wiem gdzie jest autorka! - wrzasnęła Herbi­na, nie słysząc ani słowa.

• Co?! - zawołali Ferd i Barry.

- Co?! - krzyknęła Herbina.

W tym momencie piosenka dobiegła końca, przełamu­jąc impas.

• Wiem gdzie jest J.G. - oznajmiła Herbina.

• Skąd? - spytał Ferd. - Dałaś sobie odczytać tyłek?

• Słucham?

Herbina spojrzała na niego oszołomiona. W głośnikach znów zabrzmiała ogłuszająca muzyka, wyszli więc na cich­szy korytarz, by jakoś się dogadać.

— A zatem wiemy, że J.G. jest w siedzibie Fantastic - powiedział Barry. - To już coś. Pytanie brzmi: sami ją wy­kradniemy czy tez zaczekamy, by przechodząca w pobliżu akromandela zrobiła to za nas?

Jak dobrze wiadomo każdemu czytelnikowi poradnika Bajeczne bestie i jak je przyrządzić, akromandele to olbrzy­mie czarne pająki, z zapałem broniące praw obywatelskich. Niestety, występują w Afryce Południowej, nie na Manhat­tanie.

— Nie możemy czekać. Uważam, że powinniśmy zała­twić to sami - oświadczył Barry.

Zgarnęli Jorgego i Łona i przenieśli się do Malucha, miejscowego podziemnego klubu jazzowego, ulubionego miejsca nowojorskiej społeczności centaurów. Ferd i Jorge byli fanami tutejszych wieczorków uroków, podczas któ­rych mężczyźni z kozimi bródkami i kobiety o tłustych włosach próbowali swych sił, improwizując wierszowane zaklęcia.

"Wejście do Malucha mieściło się w wywietrzniku po­środku Siódmej Alei w Greenwich Village. Gumole mogli przyglądać się mu godzinami i widzieć tylko plastikową, pomarańczową rurę, z której wypływała para, jakże ty­pową dla Nowego Jorku. Natomiast czarodzieje i inne istoty magiczne przechodzili przez rurę, skręcali w ma­giczne przejście z boku, schodzili po schodach i już byli w klubie.

Kwartet odegrał ostatnie takty Padniętych w Camarillo, po czym na scenie pojawił się prezenter.

- Czarownice i czarodzieje, centaury i centriny, przed­stawiam wam... panią Spatulę Clark!

Postawił na scenie oplecioną wikliną butelkę po chianti. Z szyjki wylewał się różowy dym i układał w bryły i krzywi­zny kobiecej sylwetki. Widmowa pieśniarka zaczęła śpiewać:

- To czary, szalo-one czary.

Odpowiedziały jej oklaski. Duch Franka Sinatry krążył po klubie, waląc ludzi po głowach - ale że był duchem, jego pięść po prostu przez nich przenikała, nie czyniąc nikomu szkody.

• Czy mamy pewność, że J.G. chce się stamtąd wydo­stać? - spytał Jorge. - Powiemy jej, że ją porywamy?

• Nie sądzę, żeby to było konieczne. Mój facet powie­dział mi, że J.G. mieszka w piwnicy, w maleńkiej celi - od­parła Herbina. - Podłogę podłączono do prądu i gdy tylko J.G. schodzi poniżej wyznaczonej liczby słów na minutę, aplikują jej wstrząs. Myślę, że ucieszy się, że stamtąd uciek­nie, i z wdzięczności zgodzi się nam pomóc.

Siedzący przy stole mężczyźni wpatrywali się zafascy­nowani w zwiewną pieśniarkę, nieustannie zmieniającą
kształty i upodabniającą się do różnych kobiet, bez wyjąt­ku pięknych. Herbina poczuła znajomą irytację z faktu, że otaczają ją jaskiniowcy.

• Nie rozpraszajcie się, chłopcy, mamy robotę. Jakieś po­mysły? Jak się do niej dostaniemy?

• Cóż - odparł Jorge - to pewnie nic ważnego, ale jutro w budynku odbywa się spotkanie rady nadzorczej Fantastic Books. Mówili o tym wszyscy na przyjęciu.

• To dobrze — oznajmiła Herbina. - W wieżowcu będzie się kręcić mnóstwo obcych ludzi. — Jej mózg wystartował do biegu.

Zespół grał, wszyscy rozmyślali, widmowy Frank krążył po sali, próbując wszczynać bójki.

• Gdybym zamienił się w projektor... - zaczął Barry.

• ...to wszyscy by na ciebie patrzyli. A poza tym, Barry, musimy dostać się tam w komplecie, na wypadek gdy­by coś poszło nie tak. Mam lepszy pomysł — dokończyła Herbina. Barry nienawidził, gdy mu przerywała, ale po­zwolił jej mówić. — Na tak wielkich spotkaniach zawsze zamawiają jedzenie. Udam cateringowca i przyniosę torbę obwarzanków.

• Z pewnością będą ci wdzięczni za pamięć — mruknął Barry.

Herbina wywróciła oczami.

-To wy będziecie obwarzankami. Ty i Lon, i Ferd, i Jorge. Sama was przemienię.

• Dobry plan - zauważył Jorge. - Zawsze chciałem zwie­dzić układ pokarmowy wydawniczego rekina.

• Nie martw się, Jorge, na wierzch położę prawdziwe ob­warzanki. Zjedzą je, a wam pozwolą wyschnąć.

Wszyscy zastanawiali się przez chwilę, wyjąwszy Łona, który nie miał tego zwyczaju, i Ferda, który zasnął. Barry pierwszy przerwał ciszę.

• Myślę, że to głupi pomysł. - Herbina otworzyła usta, by zaprotestować. - Ale ponieważ nie mamy innego, tak właśnie zrobimy.

• Chodźmy do domu się przespać — zaproponowała.

• Dmuchnęłaś na cudze kości, mała! - wrzasnął Sinatra na Herbinę. - Przewodniczący tego nie zniesie.

Herbina nawet nie zauważyła, że duch zamachnął się i jego pięść przeniknęła przez jej podbródek.

- Do diabła! - huknął Sinatra.

ROZDZIAŁ 12

WIELKA UCIECZKA

Podczas gdy reszta najlepszych synów Hokpoku z entu­zjazmem szykowała się do naruszenia praw własności Fan­tastic, jeden absolwent nie miał wcale ochoty na ganianie, skakanie, możliwe uskakiwanie przed pociskami, a nawet strzały z tasera w brzuch, które szykował im los. Gdy wszy­scy się położyli, Ferd wrócił do Priona i hałaśliwie powitał poranek, trzymając za ręce pielęgniarki/kelnerki. Teraz za to płacił.

Wypił kilka mądrych drinków - niezbyt rozsądne po­sunięcie dla kogoś dysponującego mocno ograniczonymi zdolnościami umysłowymi - a choć fala abstrakcyjnego myślenia była bardzo przyjemna (w końcu zrozumiał Ulis­sesa, sztukę nowoczesną i trygonometrię), powrót do zwy­kłego IQFerda wywołał kaca giganta. Przed położeniem się spać wypił wielką szklankę wody i poczytał Encyklopedię Britannicę. Nie pomogło. Teraz na zmianę wydawał z sie­bie słabe jęki i domagał się swego tradycyjnego lekarstwa: delicji.

Balansujące z wdziękiem na ziemi niczyjej pomiędzy ciast­kiem i czekoladką, te urocze, pomarańczowo-ćzekoladowe słodycze nie miały żadnych walorów leczniczych. Mimo to Ferd zaparł się, twierdząc, że to jedyny lek na kaca. I w tej chwili sześć opakowań podążało ku niemu z kablooey.com.

Zadźwięczał dzwonek, Barry otworzył i ujrzał dostarczy­ciela z kablooey.com trzymającego pod pachą kask. Na jego czole widniał idealnie oddany pytakrzyk.

Barry zagapił się nań z otwartymi ustami. Czyżby miał brata? A jeśli tak, może zdoła wysępić coś za darmo z kab-looey.com?

- Mój wygląda dużo lepiej niż twój. - Dostarczyciel prychnął. - Byłbym cholernie wkurzony, gdybym miał na czole takie pokręcone gówno.

Barry bez słowa wypuścił ustami powietrze. -Ale... jak?

- W młodości uwielbiałem te książki — wyjaśnił tamten, podnosząc karton delicji. —Ale potem odkryłem dziewczy­ny. Podpisz tutaj. — Wręczył Barry'emu formularz, przybie­rając minę skrzywdzonego niewiniątka w nadziei na więk­
szy napiwek. —To moja ostatnia dostawa, w południe firma się zwija.

Barry zastanawiał się, czy tamten go nie nabiera. Mimo wszystko dał mu piątaka.

- Dzięki. - Dostarczyciel odwrócił się i odszedł.
Barry zamknął drzwi. Wręczył karton Ferdowi, który ot­
worzył go z zapałem głodnego wilka.

- Dziękuję. O Boże, moja głowa mnie zabije.

- Cóż, jak powiedział Sartre, życie jest bólem.
Ferd nie odpowiedział; chrupał właśnie jak szalony.

• To był Budda - wtrąciła Herbina.

• Żadna różnica. - Barry wzruszył ramionami.

• Spadajmy stąd - wtrącił Jorge. - Zbrodnia nie popła­ca, więc do południa muszę wrócić do pracy.

Barry, Lon, Jorge i Ferd ustawili się w kolejce, czekając na swą przemianę w pieczywo. Jorge jako pierwszy zapłacił frycowe. Herbina, nim przypomniała sobie stosowne zaklę­cie, zamieniła go w obrzyna i obrzeże.

• Różdżki rano powoli się rozgrzewają. — Potrząsnęła swoją niczym termometrem.

• Mnie zrób z makiem, z makiem! — wrzasnął Lon, pod^ skakując, by podkreślić swe słowa. Uwielbiał mak.

Herbina us'miechnęła się — w takich chwilach mogła nie­mal myśleć o Łonie jako o uroczym chłopczyku, a nie wy­magającym, ciężko rannym byłym chłopaku o straszliwych brakach w dziedzinie higieny osobistej.

Gdy chłopcy zamienili się w pieczywo, wsadziła ich do papierowej torby i ruszyła w głąb ulicy, by kupić kolejne dwadzieścia obwarzanków. Ułożyła je na wierzchu, ku sporej konsternacji stłoczonych kolegów. Ich stłumione przekleństwa wkrótce ucichły. Herbina założyła, że zasnęli. Ziewnęła współczująco — żadne z nich się nie wyspało.

Wsiadła do taksówki i podała kierowcy adres Fantastic. Korzystając z chwili, gdy kierowca pogrążył się w rozmowie przez komórkę, machnęła nad sobą różdżką, mamrocząc pradawne zaklęcie.

- Paskud-uni!

Jej codzienny strój zniknął, zastąpiony przez stosownie okropny, nieprzemakalny uniform z poliestru. Magiczna igła z nitką wyhaftowała na zielonej czapce i kombinezonie napis supersmak.

Podczas jazdy Herbina powtórzyła w głowie cały plan i gdy dotarła do Fantastic, wszystko poszło gładko. Weszła przez drzwi, wjechała windą na dziesiąte piętro, szybko (i, jak dodała w myślach, zdecydowanie profesjonalnie) uło­żyła obwarzanki na stole konferencyjnym. Włas'nie miała zabrać z powrotem na dół torebkę z czterema zamieniony­mi w pieczywo chłopcami, gdy poczuła na ramieniu rękę mężczyzny o czerwonej twarzy, ubranego w nudny szary garnitur.

- Och! - Herbina podskoczyła.

- Skąd te nerwy? — spytał mężczyzna. — Ja nie gryzę.
Zrobiłbyś coś gorszego, gdybyś wiedział co planuję, po­
myślała.

- Będzie nas więcej niż zwykle - rzekł - lepiej zostaw je wszystkie.

-Ale... te są czerstwe. - Herbina przycisnęła do piersi torbę.

- Nie szkodzi. — Mężczyzna odebrał jej pakunek. - Pod­pieczemy je.

Herbina miała nadzieję, że na jej twarzy nie odbiła się zgroza.

• P-podpieczecie?

• Tak. Nie robicie tego w Nowym Jorku? - Wyrzucił za­wartość torby na sam wierzch tacy.

Herbina przełknęła ślinę, a mężczyzna oddał jej pustą torbę.

• Hej, lubisz Barry'ego Trottera? - spytał z us'miechem.

• Chyba wszyscy go lubią — odparła z lekką nutką ironii,

• Mam coś dla ciebie. - Wyjął z kieszeni ruchomą figur­kę. - Kogo wolisz, Barry'ego czy Herbinę?

• Herbinę? Kto to jest Herbina? - spytała Herbina. -Nigdy nie czytałam książek.

• To dziewczyna Barry'ego.

• Wcale nie! - zaprotestowała, zapominając gdzie jest.

-A mówiłaś, że nie czytałaś książek. - Mężczyzna ro­ześmiał się. — W porządku, wielu dorosłych z początku nie przyznaje się do tego. Nam to nie przeszkadza, o ile je kupujesz. Weź Herbinę. - Uniósł ku niej figurkę tak, że znalazły się twarzą w twarz. - Rany, można by was wziąć za siostry.

- Tak pan myśli? - Herbina uśmiechnęła się słabo.
-Właśnie wysłaliśmy dwadzieścia milionów takich do

MacDaniela. Mają zachęcić dzieciaki, by kupowały więcej ich przesolonych świństw. Osobiście nigdy tego nie tykam, szkodzi na pukawkę. - Sięgnął po pumperniklowego obwa­rzanka. - Te to co innego, mają mało tłuszczu.

Herbina zwalczyła pokusę, by wytrącić mu go z dłoni. Gdyby to zrobiła, wszystko by się wydało. Jednakże w prze­ciwnym razie chłopcom groziło zjedzenie.

Mężczyzna ugryzł potężny kęs. Herbina z drżeniem serca czekała na ciche krzyki. Na szczęście jednak nie usłyszała ich.

• Jestem Brent - przedstawił się, podając jej oblepioną okruchami dłoń.

• Cześć Brent, ja... - Herbina zapomniała wymyślić so­bie imię — naprawdę się śpieszę, więc jeśli mi wybaczysz...

Mogła już tylko zostawić chłopców samym sobie. Miała nadzieję, że jakoś się wybronią (o ile obwarzanki mogą się bronić). Ona tymczasem musiała jak najszybciej uwolnić J.G. i po nich wróci później. Pożegnała się, podeszła do windy i kilka razy gorączkowo nacisnęła przycisk. W koń­cu kabina podjechała, Herbina nacisnęła guzik z napisem komnata tortur. Siłownia, akurat, pomyślała. Winda zjeżdżała powoli - budynek wyglądał na nowy, lecz jego wnętrzności były stare. Drzwi otwarły się i Herbina ujrzała rosłego strażnika z wielkim pistoletem u boku.

- Przykro mi, panienko, musiałaś pomylić piętra. Tu nie wpuszczamy gości.

Herbina udała idiotkę.

- Och tak, bardzo mi przykro.

Jak mam ominąć tego osiłka? - zastanawiała się gorącz­kowo.

• Mógłby mi pan powiedzieć, jak się dostać do holu?

• Żaden problem - odparł strażnik. - Wystarczy nacis­nąć P, o tu.

Drzwi się zamknęły i Herbina wyciągnęła różdżkę i uniosła ją nad sobą.

- Anorexianervosa.

Teraz była urzędaską, Susan Thompson. Bardzo chętnie narobię jej kłopotów, pomyślała. Dotarłszy do holu głów­nego, z powrotem nacisnęła KT, nim ktokolwiek zdążył wejść do windy. Protesty szybko ucichły.

Drzwi się otwarły i znów ujrzała strażnika. Tym razem odsunął się na bok, rzepuszczając ją.

- Dzień dobry, pani Thompson. Więźniarka zachowuje się całkiem spokojnie.

Herbina odwróciła się.

- Zgubiłam mój klucz do celi — oznajmiła, starając się, by
zabrzmiało to autorytatywnie. - Mógłbyś mi ją otworzyć?

Strażnik natychmiast wyczuł, że coś jest nie tak, był bo­wiem mądrzejszy, niż na to wyglądał; Thompson zawsze nazywała więźniarkę „naszą gęsią znoszącą złote jaja".

- Nie potrzebuje pani klucza, wystarczy machnąć kartą przed drzwiami. Dobrze pani wie. - Sięgnął po telefon. - Stój i nie ruszaj się, kimkolwiek jesteś.

-A, do diabła! — Herbina zazgrzytała zębami i błyska­wicznie pozbawiła go przytomności zaklęciem. - Ja to we­zmę, piękne dzięki — rzekła, odpinając mu od paska kartę.

Chwilę później stanęła przed grubymi, metalowymi drzwiami z tabliczką głoszącą: „Nie ma tu nic do ogląda­nia - zwykły schowek na szczotki - nieupoważnionym wstęp wzbroniony". Przesunęła kartę magnetyczną przez czarny, plastikowy czytnik i ciężkie drzwi się otwarły. W środku, w półmroku siedziała niegdyś dumna J.G. Rollins.

- Aaa! - krzyknęła, kuląc się w kącie.

Cały pokój od podłogi po strop wyłożono stalowymi płytami. Prócz nagiej żarówki zwisającej z sufitu znalazły się w nim jedynie stół z maszyną do pisania, więzienny klozet w kącie i duże poidełko z wodą. W kącie leżał stos podar­tych egzemplarzy „Publishers Weekly" - zapewne tam właś­nie sypiała najpopularniejsza na świecie autorka książek dla dzieci.

- O Boże, dopiero wczoraj zaaplikowaliście mi elektro­dy - wyrzęziła J.G. - Dałam wam wasz rozdział!

Jak doszło do tego, że Fantastic uwięził swoją gwiazdę?

Piąta powieść Barry Trotter i Zakon Penisa opowiadała o burzliwym okresie dojrzewania Barryego. Fani odpo­wiedzieli niezliczonymi, niestosownie erotycznymi fanfi-kami, i przypuścili szturm na księgarnie, bijąc wszelkie rekordy sprzedaży. Ryzykowna decyzja zdecydowanie się opłaciła.

Po szóstej książce, Barry Trotter i Straszliwe Magiczne Cuś, krytycy zarzucili jej, że robi się leniwa. Potem jednak nastąpił ambitny, liczący sobie 4700 stron tom siódmy, Barry Trotter i Rycerze Słowotoku, w którym J.G. próbo­wała zamknąć wszystkie wątki wprowadzone w poprzed­nich częściach. Procesy wytaczane przez czytelników zra­nionych przez potężne tomiszcze spowodowały powstanie tomu ósmego Barry Trotter wpada w szał i zabija stado prawników (Fantastic wymusił zmianę tytułu na Barry Trotter i Armia Aktówek). Najwyraźniej J.G. zaczęło odbi­jać i wydawnictwo potrzebowało coraz ostrzejszych metod przymusu, by zachęcić ją do dalszego pisania. Teraz kuliła się pod ścianą. Herbina machnęła różdżką i Susan Thomp­son zniknęła zastąpiona przez Herbinę Supersmak*.

J.G. natychmiast wstała.

• Przepraszam, nie zamawiałam żadnego jedzenia -oznajmiła. - Pewnie pomyliłaś piętra...

• To ja, kretynko - rzuciła Herbina. - Herbina Gringor.

* Wersja niedostępna w sklepach z zabawkami. Jeszcze.

- Och, dzięki Bogu - jęknęła J.G. - Proszę, pomóż mi. Zrobię wszystko. Obiecuję, że w następnej książce będziesz mniejszą dziwaczką.

— Po pierwsze, zamknij się - poleciła Herbina.
Autorka wyglądała okropnie - po spotkaniu z marke-

torami została zwabiona na dół i uwięziona w tym lochu w stylu Kruppsa. Przez ostatnie dwa tygodnie żyła w wa­runkach dickensowskiego zniewolenia. Herbina oceniła, że J.G. cały czas miała na sobie ten sam gustowny kostium. Podeszwy jej rajstop przetarły się na wylot i ich strzępy roz­paczliwie zwisały wokół łydek.

- Chodź - rzuciła, chwytając za szczupłą rękę bajecznie bogatą, niebezpiecznie niedożywioną pisarkę. - Wynośmy

się stąd.

Pobiegły - no, ściślej jedna pobiegła, druga ruszyła chwiejnie - do windy. Obie kobiety nerwowo przestępo-wały z nogi na nogę. Autorka kilka razy próbowała coś powiedzieć, ale Herbina za każdym razem uciszała ją, za­stanawiając się gorączkowo. Jak ma ją stąd wyciągnąć? Czy dyrektorzy pożarli już chłopców? I czy powinna kupić tam­te buty, które widziała wczoraj w sklepie?

Drzwi windy otwarły się i, niczym duch Fantastic powstający w gniewie, by bronić najcenniejszego skarbu wydawnictwa, stanął przed nimi Randy Radosny Rott-weiler.

Randy zdjął głowę i ujrzały łysiejącego młodzieńca o fa­talnej cerze.

— Przepraszam - rzekł - pomyliłem piętra. Przez tę głowę zupełnie nic nie widzę.

Herbina i J.G. wsiadły do windy.

Pisarka była przerażona - i słusznie, pomyślała Herbina. Nie wątpiła, że Fantastic wolałby zabić J.G., niż pozwolić, by odeszła wolno i wygadała wszystko prasie. Autorka nie mogła oskarżyć ich o uwięzienie - Amnesty International zapada na dziwną ślepotę, gdy w grę wchodzą występki świata wydawniczego - mogła jednak uderzyć w znacznie czulszy punkt: przenieść prawa do książek Barry'ego do konkurencji. Nagle Herbina wpadła na genialny pomysł.

• Co taki miły facet robi w podobnym kostiumie? — spy­tała.

• O dziesiątej mamy szkolną wycieczkę - wyjaśnił czło-wiek-pies. - Dzieciaki szaleją za Randym. - Zaśmiał się z goryczą. - Pytam tylko, czy po to kończyłem studia dra­matyczne w Yale?

- Świetnie, to wszystko, co chciałam wiedzieć.
Dwadzieścia minut odpowiadało jej idealnie. Szybko

wyciągnęła różdżkę i powaliła go zaklęciem Dławik Senny. Osunął się na podłogę pogrążony we śnie.

- Pomóż mi zdjąć mu kostium — poleciła J.G. — I wkła­daj go.

Gdy dotarły do sali konferencyjnej na dziesiątym, autor­ka zakładała właśnie głowę Randy'ego. Wysiadły z windy, pozostawiając leżącego w kącie, odzianego w bieliznę męż­czyznę, który spał słodko.

- Chodź za mną i nie odzywaj się - rzuciła Herbina.
Weszły do sali konferencyjnej, z której umykali właśnie

kaszlący, dławiący się dyrektorzy.

- Coś jest bardzo nie tak z tymi obwarzankami - oznaj­miła jedna z kobiet, ocierając łzawiące oczy. - To nie pie­czywo, to plugastwo.

-Wiem, proszę pani - odparła spokojnie Herbina. 1 Właśnie dostałam wiadomość z dyrekcji informującą o par­tii zepsutych obwarzanków. Zabiorę je i dopilnuję, by zo­stały zniszczone.

• Mój Boże, nigdy nie czułem podobnego smrodu. - Ja­kiś mężczyzna przycisnął do nosa chustkę. - Co jest z nimi nie tak?

• Są wysoce eksperymentalne - wyjaśniła Herbina - z do­datkiem sztucznego łoju. Wasz dział kadr podpisał zgodę na przeprowadzenie na was eksperymentu.

Tymi słowami wywołała zamęt. Ciekawe co się stało, po­myślała.

Tymczasem grupka dyrektorów drażniła się z Randym, dźgała go palcami, klepała po pysku. Herbina miała nadzie­ję, że J.G. się nie zdemaskuje. Nie spuszczając z nich oka, pośpiesznie zgarnęła obwarzanki i wrzuciła do torby.

• Hej, ja je jadłem - zaprotestował niski głos zza jej pleców. Odwróciła się z przerażoną miną.

• Nie! To znaczy nie, nie może pan.

• Tak, wiem, smród. Nie powinienem tu stać i pozwalać, by zniszczył mi garnitur. - Mężczyzna odgryzł kolejny kęs. Herbina zobaczyła okruchy wcześniejszych ofiar oblepiające gęsty, sumiasty wąs. Wytężyła słuch, oczekując cichutkich krzyków. - Ale w Wietnamie straciłem wszystkie narządy węchu, więc mnie nie robi to żadnej różnicy. Zupełnie nic nie czuję.

Herbina zmusiła się, by odwrócić wzrok od paszczy śmierci, która zapewne miażdżyła właśnie bezlitośnie jed­nego z jej szkolnych kolegów. Cóż, nic już na to nie poradzi.

Znała ryzyko towarzyszące przemianie w żywność; wszyscy je znali. Czas znikać.

• Hej, zostaw mi parę - poprosił mężczyzna.

• Nie mogę - odparła, starając się, by zabrzmiało to ra­dośnie i autorytatywnie jednocześnie, jak to u Ameryka­nów. - Zepsute. Dzięki. Pa.

Chwyciła torbę z obwarzankami, podeszła do windy i nacisnęła guzik. Kabina podjechała i wszyscy stłoczyli się w środku - Herbina, dyrektorzy i Randy, nadal ofiara prze­śladowań. Wydawcy z wyraźną przyjemnością powrócili do czasów dzieciństwa i dręczenia młodszych i słabszych.

- Wiecie co - zaproponował drab w garniturze - zobacz­my, kto się tam kryje.

Pociągnął głowę. J.G. zacisnęła ręce na przedramionach mężczyzny, próbując go odepchnąć. Zaczęli się siłować.

- Uhm - zainterweniowała Herbina. - On jest bardzo wrażliwy.

Osiłek odwrócił się do niej.

• Skąd wiesz, do diabła?

• Powiedział mi. Ma kłopoty z cerą.

Osiłek miał już właśnie wymówić słowo na „k", gdy ko­lejny dyrektor, wyraźnie wyższy rangą, rzekł:

- Bill, przestań się zachowywać jak dupek. Musimy się zastanowić, jak sprzedać Barry'ego Aborygenom.

Słyszała już kiedyś ten głos, w telewizyjnym programie o książkach. Wstrząśnięta Herbina uświadomiła sobie, że stoi obok samego prezesa Fantastic Books. Wyglądał nie­szkodliwie, jak czyjś dziadek - i pewnie zresztą nim był. Mimo wszystko po plecach spłynęła jej kropla potu.

Ukryta wewnątrz kostiumu J.G. kichnęła.

- Przepraszam — mruknęła, sztucznie obniżając głos.

Po pokonaniu kilku pięter drzwi windy otwarły się i sta­nęła w nich Susan Thompson. Herbina zakasłała, próbując ukryć twarz.

• Nie ma miejsca - oznajmił jeden z dyrektorów.

• Pojadę następną - odparła Susan.

W chwili gdy drzwi zaczęły się zamykać, z tłumu wy­strzeliła czyjaś ręka i Herbina usłyszała głos Brenta.

- Susan — krzyknął — spójrz na tę dziewczynę. Czy nie wygląda jak bliźniaczka Herbiny?

Thompson uniosła wzrok znad przeglądanego raportu i spojrzała wprost na nią. Proszę, tylko mnie nie poznaj, błagała w duchu Herbina. Proszę.

- Prawdziwa Herbina jest grubsza - odparła Susan i z po­wrotem zajęła się papierami.

Drzwi zamknęły się z sykiem. Wkurzona Herbina wymamrotała kilka słów i na biodrach Thompson bezszelest­nie osiadło pięć kilo nieusuwalnego cellulitu.

W końcu dotarli do piątego piętra, gdzie wszyscy dy­rektorzy wysiedli. Gdy drzwi się zamknęły, Herbina ode­tchnęła z ulgą. Usłyszała stłumioną modlitwę dziękczynną dobiegającą gdzieś z okolicy szyi Randy'ego.

Winda zatrzymała się na parterze, wysiadły i ruszyły do wyjścia. Czy ochroniarze je wypuszczą? Czy ktoś odkrył już uśpionego aktora bądź ogłuszonego strażnika?

Jeden z mężczyzn odwrócił się ku nim.

• Hej, Randy, wycieczka już czeka - rzekł. Zmień głos, błagała w duchu Herbina.

• Muszę zabrać coś z samochodu.

- Niby co? Obrożę przeciw pchłom? - Strażnik zaśmiał
_się durnowato.

Tuż za drzwiami wpadły na kobietę w uniformie dźwiga­jącą torbę pełną jedzenia.

- Przepraszam - mruknęła Herbina i uświadomiła sobie, że właśnie zjawiła się prawdziwa firma cateringowa. Musia­ły znikać, i to szybko.

Podczas gdy w holu wybuchło zamieszanie, dwie kobiety zatrzymały taksówkę i z ulgą odjechały. W chwilę później do strażników podbiegł mężczyzna w bokserkach, zatrzy­mał się w poślizgu na świeżo wypastowanej podłodze.

- Posłuchaj, stary, nie możesz chodzić w takim stro­ju - upomniał go strażnik. - Jest tu cała grupa drugokla- sistów...

-Ten facet ukradł mi kostium! Zapłaciłem dwieście pięćdziesiąt dolarów kaucji.

I wtedy zaczęła się prawdziwa zabawa.

ROZDZIAŁ 13 1 WZLOTY I UPADKI

Nieokiełznane osobliwości Manhattanu sprawiają, żę miejscy taksówkarze stają się wzorcami tolerancji. Jednakże nawet w podobnej dzielnicy wielkie maskotki w futrzanych kostiumach zwracają na siebie uwagę. Taksiarz podkręcił głośniej radio z nadzieją, że dziwaczni pasażerowie nie na­robią zamieszania.

J.G. zdjęła głowę.

- Wolność! - wrzasnęła, przekrzykując głośne, wibrujące kadencje zdecydowanie nie anglosaskiej muzyki. - Jestem wolna. - Wiedziona nagłym impulsem, ucałowała serdecz­nie Herbinę.

Taksówkarz przyglądał im się nerwowo w lusterku. Osta­tecznie byli w Greenwich Village.

- Proszę jechać - rzuciła Herbina.

Nie życzyła sobie, by ktoś ją obserwował, zwłaszcza gdy zamierza się uciec do czarów. Wyjęła z torby obwarzanek i położyła na siedzeniu obok.

- Dziękuję, Herbino, ale mam dość chleba i wody do końca moich dni.

Herbina stuknęła w obwarzanek różdżką. Nic się nie stało, więc wyrzuciła go przez okno i trafiła czekającą na autobus kobietę.

- Co ty robisz? — zainteresowała się J.G.

- Sama zobaczysz. - Herbina wyjęła kolejny obwarzanek.
Tym razem w taksówce błysnęło i nagle obok nich pojawił

się Jorge, wytrzepujący z włosów ziarenka sezamu. Następ­nie Herbina przemieniła Barry ego, Łona i w końcu Ferda. Na żadnym z nich (nic dziwnego, wystarczy sprawdzić tytuł książki) nie pozostał nawet ślad dyrektorskich zębów. Gdy skończyła, z tyłu taksówki zapanował niesamowity ścisk. Stopa Barry'ego wystawała nawet przez okno.

- Będziecie musieli zapłacić dodatkowo - oznajmił nie­ wzruszony taksówkarz.

Gdy skręcili w ulicę Ferda i Jorgego, Barry jako pierwszy dostrzegł olbrzymi tłum, przelewający się złowieszczo przed Oneidą. Ktoś z tubą przy ustach zaintonował:

- Nie przeszkadzajcie filmowi, ten film będzie morowy.
Kilka innych osób paliło kukłę Barry'ego.

- Proszę wysadzić nas tutaj - rzekł Barry. - Jorge, masz gumolskie pieniądze, zapłać mu.

Jorge wcisnął taksiarzowi w rękę dziesięciodolarówkę i wszyscy wysiedli, przykucając za drzwiami taksówki, by nikt ich nie zobaczył. Ktoś musiał zdradzić, że Barry przybył do miasta i w jakim celu. Cała ta sprawa mocno cuchnęła Bold Spicem. Pytakrzyk Barry'ego zapulsował potakująco. Niepostrzeżenie przemknęli za róg.

- Nie możemy tam wrócić - oznajmił Barry.
- Według mnie nie wyglądali zbyt groźnie - odparł Ferd. - Założę się, że to same

fałszywki.

Fałszywki to istoty przypominające zombi, tworzone i kontrolowane przez marketorów. Zwykle występują w sta­dach zwanych grupami focusowymi. Rujnują filmy debil­nymi reakcjami, udzielają kretyńskich odpowiedzi w ankie­tach i wybierają głupawych polityków. Podstawowa zasada brzmi: kiedy zadajecie sobie pytanie „jak ludzie mogą być tacy głupi?", zwykle w grę wchodzą nie ludzie, tylko właś­nie fałszywki.

- Cicho, gaziku - warknął Jorge. - Barry ma rację, z fałszywkami i marketorami poradzimy sobie bez trudu zaklę­ciem Niedowiarus, ale w tłumie mogą być też bandziory z Fantastic.

J.G. głośno przełknęła ślinę.

- Chodźmy do Malucha - zaproponował Jorge. - Za­łożę się, że wciąż jeszcze sprzątają po nocnych występach. Mitch nas wpuści.

Kilka minut później, siedząc bezpiecznie pod ziemią przy stole pełnym kanapek i butelek RabTasticu kupio­nych w miejscowych delikatesach, nasi bohaterowie opijali swój sukces. Barry potrząsnął butelką i obryzgał Herbinę z taką miną, jakby otwierał szampana, pełen zapału, radoś­nie niszczycielski - zupełnie jak za dawnych czasów.

Tymczasem następna zmiana muzyków zaczęła krążyć po oświetlonej świecami sali, ćwicząc, rozstawiając sprzęt i opowiadając dowcipy zrozumiałe najwyraźniej wyłącznie dla innych jazzmanów. Obie grupki nie zwracały na siebie najmniejszej uwagi.

- Co właściwie się stało w sali konferencyjnej? - spyta­ła Herbina. - Gdy tam dotarłam, wszyscy wyglądali jakby mieli zwymiotować.

Chłopcy odwrócili się z wyczekującymi minami do Ferda.

- Nie mogłem się powstrzymać — wymamrotał brat Łona. - Miałem straszne gazy.

Raz jeszcze stare powiedzonko pijaków: „Mądre drinki i piwo, a żywo ostaszki, drink dwa razy, mocne gazy" okaza­ło się wulgarne, lecz prawdziwe. Tyle że tym razem ocaliło chłopcom życie.

Dyrektorzy byli głodni i szybko spałaszowali bezrozumne obwarzanki. Na szczęs'cie pierwszym z przemienionych bo­haterów, skazanym na śmierć z topionym serem, okazał się Ferd, któremu przez cały ranek dokuczało potworne wzdę­cie (nieszczęsny skutek uboczny osobliwych, wzmacniają­cych intelekt mikstur, które wypił poprzedniego wieczoru). W chwili, gdy wiceprezes do spraw dystrybucji uniósł go do rozdziawionej gęby, strach pokonał wszelkie opory i Ferd pierdnął. Jak zwykle, po pierwszej emisji gazów nastąpiły kolejne, coraz mocniejsze i bardziej smrodliwe. Wkrótce całe pomieszczenie spowiła odrażająca, zielonkawa mgiełka i szefostwo Fantastic przeszło od pokasływania i wycierania oczu do nieuprzejmych uwag, by wreszcie runąć na ziemię i próbować odczołgać się w bezpieczne miejsce. Nie trzeba dodawać, że potem nikt już nie zjadł żadnego obwarzanka.

Zebrani wokół stolika zaśmiewali się głośno. Na scenie rozgrzewała się mumia-trębacz z sekcją rytmiczną złożoną z zombi.

Dzięki rabarbarowi, będącemu jak wiadomo naturalnym serum prawdy, rozmowa znów przybrała poważny ton.

Barry odwrócił się nagle do J.G.

- Pewnie się zastanawiasz, czemu cię uwolniliśmy? Mu­simy powstrzymać realizację filmu o Barrym Rotterze i uznaliśmy, że ty wiesz jak to zrobić.

Na wspomnienie o filmie J.G. zesztywniała.

- Niezmiernie się cieszę, że Bracia Wagner pokażą moje dzieło milionom nowych fanów na całym świecie - wyre­cytowała monotonnym tonem.

To non seąuitur zaskoczyło resztę grupy.

- Uhm, no dobra - mruknęła Herbina. - Powiedz, J.G., czy jest ktoś w Fantastic, kto...

J.G. odezwała się ponownie, tym razem głośniej:

• Pracownicy Fantastic to najmilsi, najodważniejsi, naj­cudowniejsi ludzie jakich znam.

• Nie mówisz chyba poważnie? Ci dranie z Fantastic...

• Pracownicy Fantastic to najmilsi, najodważniejsi, naj­cudowniejsi ludzie jakich znam.

• Rany - mruknął Ferd. - Chyba jej odbiło.

• Nie jestem taka pewna - nie zgodziła się Herbina. - J.G., film.

• Niezmiernie się cieszę, że Bracia Wagner pokażą moje dzieło milionom nowych fanów na całym świecie - wyre­cytowała monotonnym tonem.

• Fantastic.

• Pracownicy Fantastic to najmilsi, najodważniejsi, naj­cudowniejsi ludzie jakich znam.

• Jakoś ją kontrolują - stwierdził Barry. - Hipnoza?

• Nie sądzę - odparła Herbina. - J.G., pokaż język. -Autorka posłuchała i ujrzeli maleńki, błyszczący mikroczip. Herbina zabrała go błyskawicznie. — Oto, w czym rzecz.

Gdy słyszy pewne słowa, to coś zmusza ją do określonych odpowiedzi.

J.G. zamrugała, jakby ocknęła się z koszmarnego snu.

• Dziękuję, że mi to wyjęłaś. Powtarzanie raz po raz tego samego jest okropnie męczące.

• To dlatego pozwoliła Wagnerom tak po świńsku trak­tować fanów Barry'ego przez te wszystkie lata - domyślił się Jorge. - Zamykać strony i tak dalej. To zupełnie do niej nie pasowało.

• Słusznie - dodała Herbina.

- Pokaż - poprosił Barry i Herbina oddała mu czip.
Na jego spodzie wygrawerowano: Własność Z. Gromga-

ra. Odkrycie to wstrząsnęło Barrym - Zed pracował dla Fantastic! Z drugiej strony to miało sens. Pewnie uznał, że sprzymierzenie się z siłami zła będzie najlepszym sposobem zyskania sławy.

Herbina i pozostali wyjaśnili sytuację autorce, która z każdą chwilą denerwowała się bardziej; może też zaczy­nała się bać.

- Ja nic nie wiem - oznajmiła J.G. - Przez ostatnie dwa tygodnie cały czas siedziałam w celi. Nie mam nic wspól­nego z tym filmem. Przykro mi, okropnie mi głupio, ale nie mam żadnej władzy. Podpisałam wszystkie papiery lata temu.

Barry podjął błyskawiczną decyzję.

- W porządku. Jeśli obiecasz, że wrócisz do domu i bę­dziesz siedzieć cicho, nie porwiemy cię.

J.G. miała urażoną minę.

- Czyżbym była workiem ziemniaków, który każdy może porwać i zamknąć w swojej piwnicy?

-J.G. — wtrąciła Herbina - oczywiście, że cię nie po­rwiemy. Wiesz, kto za tym stoi? Kogo musimy przekonać?

- Och, dobrze wiem, kto za tym stoi. - J.G. uśmiechnęła się z lękiem. - Lord Vielokont.

Na scenie trębacz zapluł ustnik.

- Czy tylko ja nie jestem zaskoczony? - spytał Jorge.
-Ja jestem zaskoczony - odparł Lon, cały czas kreślił

esy-floresy w cukrze patyczkiem od koktajlu.

• Posłuchajcie - zaczęła J.G. - Jeśli ktokolwiek wie, jak bystrzy jesteście, to właśnie ja. I to niezwykle impo­nujące, że tak wiele razy pokonaliście Vielokonta. Lecz teraz jest inaczej. Musielibyście stawić czoło nie tylko lor­dowi Ciemniaków, ale także Hollywood, a oni się nie pa­tyczkują.

• I co z tego? - spytał wyzywającym tonem Barry.

• To przemysł wart wiele miliardów dolarów. Fantastic porwał mnie z powodu kilku milionów - zwykłych Ostasz­ków. Wy kosztowalibyście Braci Wagner znacznie więcej -miliony wydane już na reklamę plus kolejne po wprowa­dzeniu filmu, nie mówiąc o następnych pięciu częściach. Oni grają ostro. Nawet sobie nie wyobrażacie, co mogliby zrobić. Pamiętajcie, to ci sami ludzie, którzy kierują kab­lówkami. - J.G. przerwała na moment, by dotarło do nich pełne znaczenie jej słów. - Nie zamierzam się im narażać, przekonałam się już co potrafią, a nie znam magii, która mogłaby mnie ochronić.

Wzięła komórkę Herbiny i zaczęła wybierać numer. Ferd pojął co się święci i wytrącił ją jej gwałtownie.

• Spoko, brachu - powiedział muzyk.

• Hej, to mój telefon! - krzyknęła Herbina.

Podniosła go i nacisnęła kilka przycisków, sprawdzając, czy wciąż działa.

Rozległa się melodyjka Black magie. - Nie wydasz nas - warknął Ferd. — Jeśli się ruszysz, za-srnrodzę cały lokal.

Barry słuchał wszystkiego z poważną, niemal... dorosłą miną.

- Skoro jesteś dla nas bezużyteczna, wyjdziesz stąd, wró­cisz do Szkocji i

udasz, że nic się nie stało. Nikomu nic nie powiesz, bo jeśli to zrobisz, poinformuję Fantastic, że zamierzasz skończyć z pisaniem książek.

-To kłamstwo! Kto ci powiedział? - spytała J.G.

• Twój mąż — wyjaśnił Barry.

• Och, proszę, to tylko mój narzeczony. Trevor zawsze miał za długi język.

Barry dostrzegł, że Herbina poruszyła się niespokojnie.

- Wsiądź zatem w pierwszego rekina do Szkocji i siedź cicho, póki nie

powstrzymamy realizacji filmu - podjął. - Jeśli szepniesz choć słówko, zadzwonię do Fantastic i obu­dzisz się z Randym Radosnym Rottweilerem siedzącym ci na brzuchu.

Zapadła długa cisza. W końcu autorka spuściła głowę.

- Dobrze, nic nie powiem. Posłuchajcie, spytali mnie, czy mogą nakręcić

filmy według moich książek. Zrobiłam to, co każdy pisarz - powiedziałam: „tak, proszę!". A choć przyznaję, że zarobię na nich sporo grosza, bardziej interesuje mnie fakt, że po filmie być może kolejne dzieci prze­czytają książki. Czy to źle, że pragnę, by ludzie mnie czytali?

-1 nie obchodzi cię, co się stanie z Hokpokiem — do­kończył Jorge.

- Ona dba tylko o siebie — dodał Ferd.

• Oczywiście, że obchodzi mnie Hokpok, ale ta szkoła chyliła się ku upadkowi na wiele lat przed tym, nim za­częłam pisać. To dinozaur - oświadczyła J.G. - Najlepsze szkoły magii są teraz w sieci. Wszystko się zmienia, staro­świeckie rzeczy ustępują miejsca nowym. Uwielbiam książ­ki, ich pisaniu poświęciłam całe życie, ale dziś ludzie pragną filmów. Nie da się zatrzymać postępu. Rozumiem, że ze względu na dawne czasy pomagasz Bubeldorowi, ale czemu wściekasz się na mnie?

• Bo uczyniłaś ze mnie oszusta - odparł Barry. - Wszy­scy sądzą, że jestem wielkim czarodziejem, który jednym machnięciem różdżki potrafi ocalić świat. Ale to nieprawda, nikt tego nie umie. Przez całe życie albo odgrywam wiel­kiego, potężnego kretyna, którego spodziewają się ludzie, albo walczę z Tym, Który Śmierdzi. Nim stałem się sławny dzięki twoim książkom, Vielokont próbował tylko utrud­nić mi życie, bo nie lubił moich rodziców. Teraz usiłuje mnie zabić. A poza tym nigdy nie mam kasy.

J.G. umilkła, przetrawiając jego słowa. Po kilku chwi­lach wyciągnęła pióro i książeczkę czekową; szybko wypi­sała czek.

- Barry — powiedziała - nie mogę pozbawić cię sławy, ale może zdołam pomóc w tej drugiej sprawie.

- O nie, J.G., nie możesz mnie kupić... - zaczął Barry.
Wręczyła mu czek, opiewał na dwadzieścia pięć milio­
nów funtów.

- ...albo i możesz.

Czek był tak wielki, że zdawał się wibrować w jego dłoni.

- To powinno wystarczyć dla ciebie i twoich przyjaciół.
Możesz wyjechać, zamieszkać w nowym miejscu, zmienić

nazwisko, usunąć bliznę. Albo nie, to już zależy od ciebie. Co do twojej obecnej misji, nie będę ci przeszkadzać, zrobię jak chcesz. Będę siedzieć cicho w domu. - Autorka sięg­nęła po jedno z rozdartych opakowań po cukrze i zapisała na nim nazwisko i numer. — Oto ktoś, kto może zdoła ci pomóc zbliżyć się do filmu. Zamknęli jej stronę, więc krę­ci demaskatorski dokument. Cały czas łazi za wszystkimi ludźmi Wagnerów, zadaje bezczelne pytania i czeka, aż wy­rzucą ją z budynków.

• Phyllis DeVillers - odczytała Herbina. - 310-555--5902.

• Hej, to dziewczyna, o której wam mówiliśmy! - wy­krzyknął Ferd.

J.G. wstała z krzesła.

- Dziękuję wam wszystkim - za wasze życie, wasze histo­rie, za to, że uczyniliście mnie milionerką, że mnie uwol­niliście. Przykro mi, jeśli moje książki skomplikowały wam życie. Gdybyście mnie kiedyś potrzebowali, odwiedźcie
mnie, proszę.

Przy stole wciąż panowało milczenie. Patrzyli, jak J.G. zbiera torebkę, wysącza resztkę napoju ze szklanki i rusza do drzwi. Tuż przed wyjściem odwróciła się i spojrzała na nich.

- Jedna drobna rada, Barry.
-Tak?

- Nie dawaj Sknerusowi swojej karty bankomatowej. Dzwoni do mnie dwa, trzy razy w tygodniu, prosząc o pie­niądze.

Pomachała im na pożegnanie, odwróciła się i wspięła po schodach na zaparowaną ulicę.

Jeszcze przez chwilę siedzieli, wpatrując się w czek, ską­pani w jego blasku, jakby był potężną jutrzenką nowej, lep­szej przyszłości.

- Ta J.G. Rollins jest w porządku - powiedział w końcu Barry.

Zupełnie jakby jego słowa przełamały zaklęcie, cała gru­pa popędziła do najbliższego banku i zrealizowała czek.

***

• Co teraz? - spytał Ferd, gdy kieszenie wszystkich pęka­ły już w szwach od nowych pieniędzy Barry'ego.

• Nieźle nam poszło, co, chłopaki? - odparł Barry. — Pol wiecie rodzicom?

• Oczywiście, że powiedzą - odparła Herbina. - Jak się pozbędziemy tych wszystkich fanów?

• Rzućmy im na przynętę kilka tysiącdolarówek - zapro­ponował Jorge, zaciągając się kosztownym cygarem (tak na­prawdę Jorge nie palił, uznał jednak, że tak wypada, biorąc pod uwagę okoliczności).

• Zapomnij o nich. Po prostu przenocujemy w Klubie Czarodziejów - odparł Barry. - Sknerus załatwi nam pokoje.

• Choć skłonna jestem wątpić w każde słowo wypowie­dziane przez Sknerusa, a także w te, których jeszcze nie wy­powiedział - oznajmiła Herbina - muszę wziąć prysznic, więc ruszajmy.

Ku zdumieniu wszystkich Sknerus nie kłamał, mówiąc o swoich kontaktach w Klubie Czarodziejów. Gdy recep­cjonista połączył ich z gabinetem prezesa, pokoje znalazły się natychmiast - cztery obok siebie na szesnastym piętrze.

- Macie szczęście - Oznajmił boy hotelowy, otwierając drzwi pokoju Barry'ego. - W mieście odbywa się wielka konferencja Wyroczni. To ostatnie cztery wolne pokoje. -Barry dał mu sto dolarów napiwku. - Rany, dzięki - jęknął chłopak. - Pana koleś w wełnianej czapce dał mi psie cia­steczko.

Gdy Barry został sam, rozejrzał się po pokoju. Wnętrze było nieco podniszczone, lecz przyjemne, trochę zakurzo­ne - coś jak Hokpok z dala od Hokpoku. Na ścianach wi­siały reprodukcje, wszystkie o tematyce magicznej. Znad łóżka spoglądał niezbyt udany wizerunek alchemika odkry­wającego skneroglinkę (niemającą nic wspólnego z ojcem chrzestnym Barry'ego - ani też jego Mazią). Na czysto akademickie umeblowanie składało się mnóstwo książek, wielkie biurko, mały telewizor. Barry ściągnął kurtkę, wal­nął się na wyrko i włączył telewizor.

Bez celu skakał po kanałach, aż w końcu zatrzymał się na lokalnym programie publicznym. Rosły dżentelmen w wojskowym kombinezonie stał przed flagą amerykań­ską, ględząc o „skundlonych rasach". Według niego każdy człowiek ciemniejszy niż kredka brzoskwiniowa stanowił część spisku zmierzającego do „zniewolenia rasy aryjskiej". Nawet w erze programów reality rzadko zdarzało się ujrzeć w telewizji kogoś tak otwarcie obłąkanego. Barry już miał zmienić kanał, gdy nagle przyszła mu do głowy psotna myśl.

Jego różdżka wisiała w futerale na słupku łóżka. Chwycił ją i podszedł do telewizora. Przez moment wahał się, raz jeszcze powtarzając w myślach zaklęcie. Odczekał, aż kre­tyn rozpocznie kolejne ociekające nienawiścią zdanie, po czym stuknął w postać na ekranie.

- Arsenio - powiedział cicho.

W mgnieniu beknięcia mężczyzna zamienił się w Afro-amerykanina, ciemnego jak najdumniejszy z synów Konga. Nieświadom, co się stało, ciągnął swą przemowę, z każdą sekundą brzmiącą coraz bardziej ironicznie. W końcu uci­szył go przerażony krzyk operatora. Barry patrzył, jak buc przechodzi kolejno fazę wściekłości, odrzucenia, zmagań wewnętrznych, żałoby i w końcu akceptacji, a wszystko w ciągu pięciu minut. Potem zasnął z poczuciem dobrze wypełnionego obowiązku.

Kilka godzin później, wśród cichego nocnego szumu -klimatyzacji, chrapania Łona i melodyjek z kreskówek dobiegających z sąsiedniego pomieszczenia - rozległo się stukanie do okna. Barry wyjrzał przez brudną szybę naprze­ciwko wywietrznika i ujrzał Hybrydę. Z jej dzioba zwisał zgnieciony papieros. Zaraziła się nałogiem, obserwując ża­łosne eksperymenty Barry ego z tytoniem. Teraz, gdy tylko mogła, zbierała z chodników niedopałki i podchodziła do kolejnych przechodniów, dziobiąc ich, aż w końcu ktoś da­wał jej ognia.

Okno było zamalowane na amen.

- Chwileczkę. - Barry wbił między ramę i framugę nóż do otwierania listów, próbując podważyć ramę. Nóż pękł z trzaskiem. - Chyba będę musiał je wybić - powiedział głośno Barry, udzielając sobie pozwolenia.

Chwycił przycisk do papieru - popiersie Bubeldora - i walnął nim w szybę. Szkło pękło z satysfakcjonującym brzę­kiem, odłamki posypały się w dół. Barry wyrzucił przycisk za okno, by klub nie mógł z niego zdjąć odcisków palców.

Hybryda wskoczyła do środka, niecierpliwie podtyka-jąc mu papierosa. Przypalił jej go. Wyglądała bardzo nie-porządnie, jej śnieżnobiałe pióra pożółkły od tytoniowe­go dymu. Jego towarzyszka zmieniła się-w pośmiewisko, w kpinę, w żałosną, nałogową palaczkę. Barry odwiązał listy od jej nóżki, z roztargnieniem pogładził główkę i podczas gdy sowa w upojeniu zaciągała się papierosem, zaczął czytać listy. Pierwszy brzmiał następująco:

OdAlpo Bubeldora

Szkoła Hokpok, napisane piórem magicznym

Drogi Barry,

piszę, by się dowiedzieć o Twoich postępach dotyczących pla­nu X. Sytuacja u nas pogarsza się z każdym dniem. Wczoraj dwóch Gumoli włamało się do szkoły i zabazgrało ją wulgar­nymi słowami. Nie mieli nawet dość przyzwoitości, by napisać je poprawnie. Nie powtórzę Ci dokładnych wyrazów i zdań, zapewniam jednak, że przywołują obrazy niezwykle ohydne, balansujące na absolutnej granicy słownego zepsucia. Oprócz tego w kilku miejscach podłożyli ogień.

Niewielka grupka Gumoli kręci się podOdtylną Osiką. Wy­raźnie świetnie się bawią, co odbiera całą przyjemność biedne­mu drzewu. Już nawet nikogo nie zaczepia. To smutne.

Jak dotąd, zdołałem powstrzymać antygumolsko nastawio­nych uczniów przed wzięciem spraw w ich własne ręce, nie jestem jednak pewien, na jak długo. Nie jestem też pewien, czy chcę ich powstrzymywać.

Wejdź. Witaj, Hamgryzie. Jacyś Gumole włamali się do twojej chaty i ukradli twój Święty Przedmiot?

Barry skrzywiłsię. „Święty Przedmiot" Hamgryza-to jego określenie - był kiepskim, węglowym szkicem olbrzymiej, odzianej w gorset dyrektorki akademii BeauBeaux*. Bubel­dor nie był zachwycony tym, że Hamcyk dostał tę podo­biznę - także dlatego, że jego koleżanka wyglądała na niej niczym mały, biały wieloryb uwięziony w sieci na tuńczy­ki—ale ponieważ większość członków rasy gajowego już dawno została eksterminowana, przymknął oko. Zrobiłby znacznie więcej, byle utrzymać Hamgryza z dala od domów uciech w Hogsbiede. Barry wrócił do lektury.

Rozumiem, że się zdenerwowałeś. Już dobrze, dobrze. Nie, nie sądzę, by zabijanie jednej osoby dziennie i nabijanie jej głowy na palik przed twym domem pomogło ci go odzyskać. Oni nie zrozumieją, to banda ignorantów. Ja ci pomogę. Za­czekaj chwilkę, piszę właśnie do Barry ego.

Barry, co się dzieje? Powstrzymałeś już kręcenie filmu? Jeśli Ci się nie uda, wkrótce dojdzie tu do krwawej jatki. Wiedźma z Blare zaproponowała swą pomoc — zasiada w radzie nad­zorczej — ale, na Merlina, mam nadzieję, że nie będę musiał z niej skorzystać. Jeśli do tego dojdzie, oczekuj stosów gumol­skich wnętrzności i trzęsących się zdjęć z ręki.

* BeauBeaux to najbardziej prestiżowa francuska akademia magiczna, odpowiednik Hokpoku. Trzecia słynna europejska szkoła to mroczne, na wpół ucywilizowane miejsce zwane Scha-denfraude. Te trzy szkoły od czasu do czasu urządzały konkurs o kompletnie bezwartościową nagrodę, mordując w jego trakcie dziesiątki uczniów. Nikt nie twierdzi, że bycie magicznym auto­matycznie oznacza bycie mądrym.

Poza tym nie dzieje się nic nadzwyczajnego. Hamgryz Cię pozdrawia i pyta: „ Co mam powiedzieć dziewczętom w tym tygodniu?" (??).

Pozostając z nadzieją, że, na wszystkich bogów, zdołasz po­wstrzymać ten film

Alpo Bubeldor

PS Grupa myszy okupuje bibliotekę. Wzięły na zakładnicz­kę madame Pons, przedstawiły mi listę żądań. Wiesz coś o tym?

Barry zgniótł list w dłoni.

Super, jeśli uważa, że teraz jest źle, to niech zaczeka, aż tamtejsi fani dowiedzą się, że próbujemy nie dopuścić do powstania filmu, pomyślał Barry, wyobrażając sobie barwne zamieszki w stylu Bliskiego Wschodu na trawniku przed szkołą. Przyjął niepokojące wieści z gracją człowieka-słonia zmuszonego do udziału w konkursie stepowania. Być może Bubeldor przesadzał. Jeśli jednak nie, to tak czy inaczej, w przyszłym tygodniu Barry mógł liczyć na utratę kilku tysięcy fanów. A jeśli Drago Malgnoy i pozostałe bandzio­ry wkroczą do akcji, Hokpok wkrótce stanie się obiektem zainteresowania sił zbrojnych Wielkiej Brytanii, a może na­wet NATO.

Niepewny, której stronie by kibicował, Barry sięgnął po następny list. Hybryda stała na nim czujna jak kotka. Przegonił ją i natychmiast pożałował: w liście firma Silniki Lotnicze i Synowie domagała się zapłaty za samolot z de­mobilu, który kupił dla Daliego. Dzięki prezentowi od J.G. mógł ich spłacić zaledwie ułamkiem odsetek, ale nie spodo­bał mu się ton listu, toteż Barry napisał pod spodem:

Pocałujcie mnie w kociołek.

Złożył list, wezwał gestem Hybrydę, by zabrała przesyłkę do Anglii. Sowa jednak nie podeszła - cofnęła się o dwa kroki i pokazała mu mały języczek. Była głodna, zmęczona i nigdzie się nie wybierała.

- Ja też chętnie bym coś przekąsił - mruknął Barry.

Zadzwonił na recepcję i poskarżył się, że „mały meteo­ryt" stłukł szybę, a potem wraz ze zmęczoną sową zeszli na dół coś przekąsić. Pozbieraj się, upomniał się w duchu, nie możesz pokazać po sobie przygnębienia. Czas znów stać się. Niezwyciężonym Barrym Trotterem.

ROZDZIAŁ 14

POCIĄG POD SPECJALNM NADZOREM

Niestety, akademicka atmosfera klubu obejmowała także podawane w nim posiłki. Goście dość nierozsądni, by zo­stać na obiedzie, otrzymywali w nagrodę standardowe - to jest niejadalne - potrawy szkolno-stołówkowe. Tutejsi ku­charze uważali, że gotowane jest dobre, smażone lepsze, a ugotowane na parze, następnie upieczone, ugotowane i usmażone stanowi kulinarną nirwanę. Mięso pochodziło od niezidentyfikowanego czworonoga. Wszystko smażo­no w grubej, mazistej panierce, zagłuszającej resztki sma­ku, który pozostał po wieloetapowym procesie parowania, gotowania, pieczenia i smażenia. Specjał dnia stanowiły te same dania, posypane jaskrawopomarańczowym, tłustym, mdlącym, choć pozbawionym smaku serem, którego więk­szość gości rozsądnie unikała. Pod co ciekawszymi nazwami ukrywały się szczególnie śmiercionośne mikstury. „Ropu­cha w norze" powalała ofiary z równą łatwością i szybkością jak karabin maszynowy.

Pod względem architektonicznym jadalnia wyglądała nawet przyjemnie. Urządzono ją tak, by do złudzenia przy­pominała olbrzymią Wielką Salę w Hokpoku. Złudzenie było niemal całkowite, zakłócały je tylko dobiegające z ze­wnątrz odgłosy nieustannego nowojorskiego ruchu. Salę oświecały kandelabry z dziesiątkami mrugających s'wiec, co oznaczało, że nie można było zbyt dokładnie obejrzeć posił­ku - przynajmniej tyle. Na ścianach wisiały portrety sław­nych członków, ich surowe oblicza sugerowały, że każdy tuż przed pozowaniem spożył obfity klubowy posiłek.

Potęga nostalgii sprawiała, że w sali panował ciągły tłok. Mężczyźni i kobiety pałaszowali beztrosko niewia­rygodnie ohydne jedzenie, siedząc w pogrążonej w pół­mroku, pełnej przeciągów sali. I jak za dawnych czasów, wokół panował zgiełk - goście przerzucali się jedzeniem i zaklęciami, odsuwali złośliwie krzesła, czyjeś zwierzę wy­rywało się i gryzło najbliższych obiadowiczów po kostkach i tak dalej. W sumie tworzyło to wyjątkowo nieprzyjemną całość.

Z boku, obok wind, Barry ujrzał żałosny obrazek - Tiara Nadziału, przez stulecia przypisująca niezliczonych uczniów Hokpoku do domów, została w końcu posłana na emerytu­rę. (Obecnie zadanie to spełniała gumolska firma mieszczą­ca się w Londynie, która używała komputerów i kosztowała ułamek tego co Tiara. Tiary Nadziału, podobnie jak wło­skie wozy sportowe, wymagają ciągłej troski i od czasu do czasu sprowadzania części z zagranicy). Zesklerociała Tiara siedziała na krześle, mamrocząc.

- Slizgoryb! Nie, Grafitton! Nie, chwileczkę, Pufpifpaf. Nie...

Jorge pomachał do niego. Trzej Gwizzleye i Herbina siedzieli przy stole w pobliżu stanowiska kelnerów. Barry oddał Hybrydę do zwierzęcej szatni po lewej i podszedł do nich.

Jorge podrywał właśnie całkiem ładną czarownicę, sie­dzącą przy sąsiednim stoliku.

- Razem z bratem wynaleźliśmy kręgi w zbożu, wiesz... Cześć, Barry. To mój przyjaciel, Barry Trotter. Może o nim słyszałaś?

Barry puścił mimo ucha słodkie zalecanki Jorgego i przy­witał się z resztą.

• Ale jestem głodny - mruknął.

• W takim razie przyszedłeś w niewłaściwe miejsce - od­parła ponuro Herbina.

Jadłospis stanowił parodię samej koncepcji jedzenia i Barry złożył zamówienie, starając się wyłącznie ograniczyć szkody.

• Czy w BeauBeaux też jadają aż tak źle? - spytał Ferd. — Długa pieczeń kynologiczna. Co to ma być?

• Chyba j-a-m-n-i-k w panierce - odparła Herbina, lite­rując, by nie przerazić Łona.

• Czemu robimy sobie taką krzywdę? Mamy przecież mnóstwo kasy - zauważył Barry. - Chodźmy coś zjeść na mieście.

• Nie, Barry, nie możemy ryzykować - wtrącił Jorge, wciąż jeszcze przeżywający odmowę. — Ktoś mógłby rozpo­znać twoją słynną twarz i rozszarpać cię na strzępy.

• To czemu wy nie wyjdziecie, nie kupicie czegoś na wy­nos i nie przyniesiecie tutaj? - Barry odrzucił jadłospis. -Cały czas jem takie świństwa w szkole.

- Brzmi nieźle - przyznał Ferd. - Za rogiem widziałem chińską knajpę.

Po krótkiej naradzie bliźniacy wyruszyli do Chena - re­stauracji bynajmniej nie chińskiej, lecz włoskiej, kierowanej przez Greków. Po prostu jeszcze nie zmienili szyldu.

Mniejsza jednak o narodowość kucharzy, bo jedzenie było smaczne. Wszyscy usiedli na podłodze w pokoju Ferda i się posilili. Barry wysłuchał opowieści o tym, jak Herbina wy­grała w trzy karty pięćset dolarów od oszusta za drzwiami.

• Założyłam babcine okulary - wyjas'niła. - Widziałam wszystko. Biedak sądził, że coś mu nie wychodzi.

• A skoro już mowa o mieszaniu w głowach Gumo-lom — dodał Jorge - zgłosiłem w administracji wyciek gazu. Wkrótce fani na zewnątrz znikną bez śladu.

• Teraz gdy mamy kasę, Jorge, poszukajmy sobie ładniej­szego mieszkania - zaproponował Ferd.

• W porządku - zgodził się Jorge. — Jakie macie pla­ny? — spytał.

• Udać się do L.A. i znaleźć tę Phyllis, tak myślę — odparł Barry, przeżuwając smażone ravioli.

• Zastanawiałam się nad tym - oznajmiła Herbina. -Vielokont najwyraźniej wie, gdzie jesteśmy i co robimy. Myślę, że wybór magicznego środka transportu stanowiłby w tej sytuacji proszenie się o kłopoty. Głosuję za podróżą w stylu gumolskim.

• Czyli jak? Samolotem? - spytał Barry.

Herbina przypomniała sobie smoki zabawiające się od­rzutowcem.

- Ja proponuję pociąg.

• Do Los Angeles? — zdziwił się Barry. - To ze trzy dni jazdy.

• Właśnie. W Stanach ktoś, kogo stać na samolot, nigdy, przenigdy nie jeździ pociągiem. Dlatego lord Ciemniaków nigdy, przenigdy nie będzie nas tam szukał.

• Ona ma rację - przyznał Jorge.

• O Boże - mruknął Barry. W swoim cacciatore znalazł zapieczony niedopałek. Natychmiast stracił apetyt.

Później tego wieczoru - po tym, jak Lon pokonał wszyst­kich chętnych w ping-ponga - nasi bohaterowie wrócili do swych pokojów. Herbina przekonała chłopców, by spędzili wieczór w klubie, aby siły ciemniackie nie zdołały ich od­naleźć.

- Poza tym - dodała masochistycznie - musimy być na dworcu nie później niż o ósmej rano.

Starając się wykorzystać jak najlepiej kiepską sytuację, Jorge, Barry i Lon usiedli w pokoju Jorgego i grali w ma-kao (Ferd został na dole, na piątym piętrze; uczestniczył w programie dwunastu kroków dla nałogowych wielbicieli Groszków Wszystkich Smaków F.X. Pottsa). Zastanawiali się, jak się zemszczą na Zedzie Gromgarze, i postanowili, że Jorge i Ferd nie pojadą do Los Angeles, lecz zaplanują sto­sowną, nieśmiercionośną zapłatę. Barry zauważył, że pokój wygląda, jakby przeszedł przez niego huragan, a Jorge jedy­nie się w nim przespał. Cóż, pomyślał Barry, każdy z nas ma do czegoś talent.

Kremowy burbon, którym popił obiad, by zabić zarazki z niedopałka, sprawił, że ogarnęła go senność. Po zaledwie kilku rozdaniach, nie zważając na protesty braci Gwizzleyów,

prawdziwych mistrzów makao (nawet psi móżdżek regular­nie go ogrywał), Barry pożegnał się i poszedł do łóżka.

Znów jestem wykończony, pomyślał. Prawdziwa praca nie byłaby aż tak męcząca. A potem zasnął.

***

Wczesnym rankiem Barry, Herbina i Lon wymaszero-wali z Klubu Czarodziejów (który magicznie przeniósł się dwadzieścia przecznic na południe) i ruszyli na stację. Za pomocą karty kredytowej - kredyt to gumolska magia, jak zawsze powtarzała - Herbina kupiła bilet, po czym jednym z podstawowych zaklęć stworzyła duplikaty dla Barry'ego i Łona. Sknerus byłby z niej dumny, pomyślał Barry.

Wsiedli do pociągu, żałosnego, odrapanego pojazdu wyglądającego dokładnie na swój wiek, a cuchnącego tak, jakby nigdy nie otwarto w nim żadnego okna. Bar­ry i Lon, choć mniej poruszeni paskudnym otoczeniem, z irytacją przyjęli niewygodne fotele. Herbina natychmiast „awansowała" ich do prywatnych przedziałów (wyjaśnia­jąc, że coś bardziej ostentacyjnego przyciągnęłoby niepo­żądaną uwagę).

Barry zatem siedział w swym własnym przytulnym za^j kątku, wyglądając przez odrapane i brudne okno, zasłucha­ny w ryczącą w słuchawkach Vojnę Totalnej Agresji. Ich najnowszy album Zabić cię? Spoko! właśnie osiągnął status platynowego; Barry kupił go po drodze na dworzec. Nie­przyzwoite teksty i hiperagresywne akordy koiły mu nerwy w sposób zupełnie niezrozumiały dla ludzi starszych i po­ważnych.

Gdy pociąg ruszył ze stacji i Barry odprowadził wzrokiem _znikający w dali Manhattan, pomyślał, że bardzo chciałby tu wrócić, najlepiej jako słynny muzyk. Leżał tak, pogrążo­ny w półdrzemce w rozkołysanym pociągu, słuchając agre­sywnej kołysanki, póki przechodząca korytarzem Herbina nie zapukała do drzwi.

Barry nie usłyszał, więc Herbina uchyliła je i pomachała. Szybko ściągnął słuchawki.

• Co się dzieje? - spytał.

• Idziemy z Łonem do wagonu obserwacyjnego. Chcesz pójść z nami?

• Co to takiego?

-Wagon obserwacyjny jest pięć wagonów stąd. Dają tam napoje i jedzenie, mają stoliki, przy których można usiąść, i dach z pleksiglasu, przez który się wygląda - jeśli jest coś do oglądania, a w to wątpię. Właśnie przekroczyli­śmy granicę New Jersey.

• Chyba trochę tu posiedzę.

• Jak sobie chcesz. - Herbina uśmiechnęła się i zasunęła drzwi.

Barry powrócił do testosteronowych bełkotów Vojny To­talnej Agresji. „Rozerżnę cię na pół, wykopię w tobie dół, przetnę cię na połowę i utnę twoją głowę" - wrzeszczał Ken Vorodiot, przekrzykując szaleńczy łoskot perkusji.

Jak na przemądrzałą quasi-nimfomankę, Herbina jest w porządku, pomyślał Barry. Zawsze pilnowała, by Lon do­brze się bawił. Powinienem zrobić dla niej coś miłego, zdecy­dował, sięgając po książkę. Był to thriller, który wybrał na sta­cji. Zwykle unikał takich książek, wydawały mu się okropnie nierealistyczne - w końcu nie było w nich ani cienia magii.

Herbina niecałe pięć minut wyglądała przez okno, sącząc napój, gdy jakiś' mężczyzna spytał, czy mógłby usiąs'ć obok niej.

- Jasne - odparła.

Był wysoki, dość chudy, miał krótko przystrzyżone brą­zowe włosy i wielkie okulary, a także sterczące jabłko Adama i jeden z tych wielkich, wypukłych pieprzyków nad górną wargą, które zwisają lekko, całkowicie rozpraszając uwagę jego rozmówców.

— Nazywam się Joel - przedstawił się.

- Cześć, pie... to znaczy Joel. Ja jestem Herbina.

— Jedziesz do L.A., na całość? — spytał Joel, dziwnie podkreślając słowa.

• Co takiego? No tak - przyznała Herbina. Zdecydowa­nie dziwak.

• Och, to super, uwielbiam L.A., jest takie wyzwolone i gorące - oznajmił Joel. - Ale to twarde miasto, czeka cię długa podróż. Masz łóżko?

Herbina poczuła irytację.

• Przepraszam, ale o co ci chodzi?

• Jesteś już podniecona? — spytał z napięciem Joel. -Zróbmy to.

Herbina wybuchnęła śmiechem. Facet był zbyt chudy, żeby stanowić jakieś zagrożenie.

— Podniecona przez kogo? Ciebie? — Miał zdecydowanie za długie rękawy koszuli.

- Cholera. Cholera, cholera, cholera-jęknął Joel. - Wy­dałem tysiąc dolarów na seminarium Superuwodziciel, ale

to w ogóle nie działa. Mam wtykać do rozmowy słowa o za­barwieniu seksualnym, a ty powinnaś się podniecić. Ale się nie podniecasz. Nikt się nie podnieca!

Rąbnął pięściami w laminowany stół, który jęknął głucho.

• Posłuchaj. Chcesz usłyszeć radę prawdziwej, żywej dziewczyny? Daj sobie spokój z technikami uwodzenia i usuń ten paskudny pieprzyk.

• Nie mogę - odparł. - Potrzebny mi do pracy.

O Boże, pomyślała Herbina. Gumole bywają naprawdę szurnięci.

• Jestem pisarzem, piszę podkoszulki. No wiesz, „Twój problem jest oczywisty".

• Nie - przyznała Herbina głosem niezdradzającym cie­nia entuzjazmu.

• To koszulka z rysunkiem faceta mającego głowę w tył­ku. Klasyka.

- Twoja matka musi być z ciebie bardzo dumna.
Joel najeżył się.

• Hej, nie wyśmiewaj się ze mnie, nieźle zarabiam. A pieprzyk to tajemnica moich sukcesów. Jest szczęśliwy. Mój szczęśliwy pieprzyk. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale za każdym razem, gdy umawiałem się u dermatologa, działo się coś złego. Ostatnio straciłem duże zlecenie „Dziesięć po­wodów, dla których piwo jest lepsze od kobiety".

• Zawsze uważałam te wyliczanki za wybitnie obraźliwe.

• Hej, zrobiłem też „Dziesięć powodów, dla których ogórek jest lepszy od mężczyzny" — bronił się Joel. — Daję klientom to czego pragną. Gdyby Szekspir urodził się dzi­siaj, pisałby koszulki. Kto ogląda sztuki?

• Ja - odparła Herbina.

-Tak też sądziłem, dlatego właśnie to powiedziałem. W każdym razie straciłem zlecenie, piwo kontra kobiety (na wypadek gdybyś się zastanawiała, osobiście wolę kobie­ty). A potem miałem sen, w którym mój pieprzyk powie­dział: „Posłuchaj stary, jeśli ja odejdę, to ty także". Brzmi to głupio, ale nie zamierzam ryzykować. Mówił bardzo serio, miał głos jak zabójca.

Zmierzający do baru na środku wagonu Barry podszedł do nich.

- Cześć, Herb - rzucił.

Co to za dziwny facet, z którym rozmawiała? Zawsze przyciągała do siebie dziwaków. Po prawej ujrzał Łona wy­grywającego w karty z grupką dzieciaków. Przynajmniej nie on jeden do niego przegrywał.

- Makao! - krzyknął Lon. — I skończyłem.

Jego młodociani przeciwnicy jęknęli chórem, gdy Lon zgarnął drobniaki do papierowej torby.

• Ha, ha, przegraliście. -Wygładził ręką wilgotne bankno­ty dolarowe, które kompani wyciągnęli ze skarpetek i butów.

• Musisz dać nam szansę odegrania się - oznajmił dzie­ciak z wielkim nosem.

• Właśnie, przygłupie - dodał drugi niezbyt przyjaznym tonem.

• Nie ma mowy. - Lon podszedł do baru, gdzie stał jego przyjaciel. — Barman - rzekł donośnie - koktajl dla mnie i mojego przyjaciela. - Wręczył Barry'emu papierową tor­bę. - Potrzymaj to. — Z napojem w dłoni wrócił do stolika pełnego pokonanych dzieciaków.

• Żeby pokazać wam, jaki miły ze mnie gość, chętnie was poczęstuję. Lubicie gumę do żucia?

- Jasne - odparł wielki nos, pozostali poszli w jego ślady. Każdy z nich wziął kawałek gumy.

Barry patrzył zdumiony - można pozbawić Gwizzleya mózgu, ale nie można wyrzucić z mózgu Gwizzleya.

Z trudem hamując śmiech, Lon zabrał swoją szklankę i podszedł do Barry'ego, wyglądającego przez pleksiglasowy dach.

• Spójrz na tę chmurę, Lon; wygląda jak smok.

• Ta wygląda jak kółko. - Lon wskazał ręką. - A może prostykot.

• Prostokąt. A ta obok słońca jak tarantula.

• Au, au.

• Przymknij oczy, Lon, szybko, zmruż je.

-Tak jest znacznie lepiej, Barry. Gdzie się tego nauczy­łeś? - spytał Lon.

- Pozwolicie panowie, że się przysiądę?

Drobny mężczyzna o dość azjatyckim wyglądzie usiadł w fotelu naprzeciwko. Był zupełnie łysy, miał rzadki wąsik i bródkę. Ubrany w lawendową szatę, w dłoni trzymał krzy­wą laskę. Gdyby Lon bądź Barry byli Gumolami, natych­miast zaklasyfikowaliby go jako świra i pożegnali się. Lecz świat magiczny bardzo tolerancyjnie podchodzi do ekscen­trycznych pomysłów krawieckich, czasem aż za bardzo. To­też Barry pomyślał jedynie: ciekawe czy gość zna Chi Ching?

- Czyż chmury nie są piękne? - spytał nieznajomy, do­ strzegając co robią. — Bycie chmurą musi być urocze. — Przy­gładził lawendową szatę i położył laskę na pustym siedzeniu obok. - Tyle że nie przynosi zysków, a to pewien problem.

W kącie wagonu wybuchło zamieszanie, gdy guma z ga­zem łzawiącym zaczęła działać. Lon zachichotał na widok

przeciwników wybiegających z wagonu, przewracających stoliki, pędzących na oślep w stronę łazienki, dławiących się, zapłakanych, wrzeszczących z bólu.

• Co im się stało? — spytał mężczyzna.

• Nie wiem. To pewnie przygłupy — odparł Lon. Chwileczkę, pomyślał Barry, czyżby Lon mówił z ironią?

Czy to możliwe, by odzyskiwał swe poczucie humoru? Kie­dyś bez przerwy rozśmieszał Barry'ego, ale działo się to, nim wypadek pozostawił mu w głowie wywietrznik.

- Nazywam się Curtis. Przyjaciele nazywają mnie bratem Curtisem, bo jestem mnichem. Mam nadzieję, że mogę was uznać za przyjaciół.

-Jasne, Curtisie. - Barry uścisnął dziwnie gumowatą dłoń mężczyzny. - To znaczy, bracie Curtisie.

- Barry, on pachnie jak plastry - wyszeptał głośno Lon.
Barry zarumienił się zawstydzony.

- Przepraszam. Musisz wybaczyć mojemu przyjacielowi, jest... - A potem wymówił bezdźwięcznie słowa: „inteligentny inaczej".

Curtis przytaknął uprzejmie; zdawało się, że unosi się nad swoim krzesłem.

• Oczywiście, każdy z nas musi podążać własną ścież­ką. Wszystkie są równie właściwe, nawet te głupie, wiodące donikąd.

• Co to jest „mnich"? - spytał Lon.

• Ktoś, kto wyrusza, by pobierać nauki i modlić się z in­nymi ludźmi - wyjaśnił Curtis.

• To coś jak college, tylko że u Boga - dodał Barry. - Ja­kim jesteś mnichem?

- Byłem wyznawcą buddyzmu zen. Przez wiele lat studio­ wałem i medytowałem w nadziei, że uzyskam oświecenie, vv specjalnym klasztorze wTybecie, gdzie mnisi nadmuchu­ ją się, próbując wzlecieć bliżej Buddy. I udało się, może nawet za dobrze. Kiedy osiągnąłem oświecenie, tak bardzo mnie rozbawiło, że wybuchnąłem śmiechem. Unosiłem się tak, chichocząc, i mój mistrz rzekł do mnie: „Bracie Cur­
tisie, czemu się śmiejesz?". „Egzystencja jest nieprawdopo­dobnie zabawna", odparłem. „Owszem, przyznaję", rzekł i wyszedł. Dwanaście godzin później wciąż się śmiałem, jeszcze głośniej. Mój mistrz powrócił, mówiąc: „Bracie, nie chcę wyjść na ponuraka, ale nikt nie może medytować, bo tak bardzo hałasujesz. Nasze kozy przestały jeść. Poza tym czuję się przy tobie nieswojo".

„Poza tym czuję się przy tobie nieswojo"? Zdumiewają­ce, ale nietolerancja religijna zawsze brzmi tak samo. „Bra­cie, zamknij się, albo wezwiemy gliny". „Bracie, mówimy poważnie, zamknij się, albo skopiemy ci tyłek". „Bracie, za­stanów się, jeśli cię stąd wywalimy, stracisz zniżkowe bilety do kina!". Nie obchodziło mnie to — śmiałem się tak głośno i tak długo, że w końcu przywiązali do mnie linę i wy­rzucili mnie z mojego własnego klasztoru, jedynego domu jaki znałem. Spłynąłem powoli stamtąd aż tutaj; mam na nogach ołowiane sandały.

• To okropna historia - rzekł współczująco Barry.

• Głupcy! Nauczę ich paru koanów. - Na moment po­godną twarz mnicha wykrzywił grymas gniewu, potem zniknął. - Jadę do Kalifornii, by założyć własną religię. Chcę ją nazwać chichotyzmem.

• 
  Interesujące - przyznał Barry. - Co to jest „koan"?

• Koan to pytanie bądź przypowieść, wpędzające umysł w pułapkę. Mistrzowie zen - a wkrótce także najwyżsi śmiechacze chichotyzmu - używają ich, by sparaliżować umysł tak, żeby mógł wykroczyć poza logikę. Jeśli podejdą do tego z szacunkiem - co oczywiście oznacza: z brakiem szacunku - osiągną chichorgazm, tak jak ja. Chcielibyście wysłuchać paru koanów chichotyzmu? - spytał Curtis.

• Jasne - odparł Barry.

Lon, którego umysł pozostawał sparaliżowany na stałe, wpatrywał się w żuczka spacerującego po szybie.

- W porządku. - Curtis przygładził szatę. - Pamiętaj, że dopiero zacząłem je pisać. Co znaczy fakt, że bodhidharma przybył ze Wschodu? Od kiedy umie prowadzić samo­chód?

Barry spojrzał tępo na Curtisa.

• Nie wiem co powiedzieć.

• Właśnie! Czyż nie są świetne? - Curtis zachichotał, po­chylił się bliżej. - Mnich spytał kiedyś mistrza Tungshana, kto jest Buddą. Tungshan odparł: „Ja wiem, że ty jesteś, ale czym jestem ja?".

Barry zaśmiał się.

• Hej, to zabawne. Powinno być zabawne?

• Zdecydowanie. Wszystko jest Jednym Wielkim Żartem. Mnich z uśmiechem pochylił się jeszcze bliżej. Barry

poczuł lekką klaustrofobię, nie chciał jednak zachować się nieuprzejmie. Gość z baru z przekąskami zamknął aż do Denver i wagon był pusty. Brat Curtis niemal siedział Barry'emu na kolanach, jego oddech pachniał dziwnie. Jak­by helem?

• A to mój ulubiony, młody Barry. Joshu spytał nauczy­ciela Nansena: „Czy śmierć to koniec, czy początek?". Nan­sen zastanowił się chwilę, po czym odparł: „Jak bardzo zale­ży ci, by się dowiedzieć?".

• Chwileczkę - wtrącił Barry. - Skąd wiesz, jak mam na

imię?

Nagle rozległ się głośny szum powietrza i dziwaczny ka­płan zaczął się nadymać niczym balon, chichocząc szaleń­czo. Barry i Lon zerwali się z miejsc i odskoczyli. Curtis rósł coraz bardziej, jego chichot zamieniał się w rechot i w nie­opanowany śmiech. Wkrótce stał się tak wielki, że zabloko­wał drzwi na końcu wagonu. Dwaj bohaterowie sprawdzili drugie drzwi, te jednak okazały się zamknięte.

- To balonita! — ryknął Barry.

Groziło im zmiażdżenie. Święty mąż cały czas się powięk­szał ze złowieszczym sykiem - wywracał krzesła, zasłaniał stoły. Zaklęcia zdawały się na nic — odbijały się od mnicha jak od gumowej piłki.

Brat Curtis wypełnił już niemal cały wagon obserwacyj­ny. Lon i Barry przykucnęli w najdalszym kącie pociągu, z całej siły szarpiąc klamkę zamkniętych drzwi. Zaledwie sekundy dzieliły ich od śmierci w objęciach nadętego ka­płana.

I wtedy Barry ujrzał, jak Lon wyciąga ze swego dziecię­cego koktajlu mały, plastikowy mieczyk i wbija go wprost w mnicha. Z dziury wystrzeliło dziwnie pachnące powie­trze, mieszanina helu i potu.

- Hę? - rzucił Curtis.

A potem jego śmiech zamienił się w nieziemski wrzask, tak głośny, że Barry i Lon musieli zatkać palcami uszy.

Wkrótce z mnicha pozostała tylko pusta powłoka na zie­mi. Barry trącił ją butem, a potem pewien, że Curtis nie żyje, wyniósł w przejs'cie między wagonami i wyrzucił przez drzwi na nasyp.

-1 twoja religia też była głupia! - zawołał, by dodatkowo pognębić go moralnie.

Gdy wrócił, przekonał się, że wagon obserwacyjny za­mienił się w ruinę - Lon wykorzystywał zniszczenia, by wy­ciągnąć zza baru kilka darmowych paczek chipsów.

• Wynos'my się stąd, zanim ktoś się zjawi i zwali na nas całą winę - rzekł Barry. Unoszący się w powietrzu hel znie­kształcił mu głos. - Dobra robota, Lon.

• Dzięki - odparł jego towarzysz.

Może jesteś' mądrzejszy, niż wszyscy podejrzewamy, po­myślał Barry.

***

Po tym, jak chłopcy otarli się o śmierć, postanowili zo­stać w swoich przedziałach za zamkniętymi dla bezpieczeń­stwa drzwiami. Podczas jazdy przez Wielkie Równiny Barry widział na ziemi cienie burzowych chmur. Pociąg pędził naprzód za wielką lokomotywą ciągnącą szereg wagonów. Nieco dalej chmury robiły się cięższe i ciemniejsze, ciężarne deszczem. Zmierzali wprost w serce burzy i Barry poczuł lekkie podniecenie. Zupełnie jakby wjeżdżał do myjni. W tym momencie nagła błyskawica i huk grzmotu sprawiły, że podskoczył. Ogarnęło go dziwne uczucie - może strach?

- Hm - rzekł głośno. - To chyba nazywają złym prze­czuciem.

ROZDZIAŁ 15

Ci z czytelników, którzy wciąż jeszcze są z nami, pewnie zachodzą w głowę, co się do diabła dzieje. A konkretnie: „Skoro Barry i jego koledzy zaledwie parę stron temu opuś-cili Nowy Jork, jakim cudem przejeżdżają już przez Wiel­kie Równiny? Chcemy magii, nie realizmu magicznego, ty tępolu!".

To bardzo dobre pytanie. Niestety, ma nie tak dobrą od­powiedź. Ich pociąg nie był już zwykłym gumolskim urzą­dzeniem - za pomocą czarnej magii został przemieniony w coś innego. A krajobraz, który Barry widział przez brud­ne okno, nie był równinami, jakie znamy, lecz magicznym miejscem, w którym nie obowiązują prawa czasu, przestrze­ni i sprawnego pisarstwa.

Zniknięcie New Jersey, Pensylwanii, Ohio, Indiany i Illi­nois było mocno niepokojące. Czy raczej byłoby, gdyby drzemiąca Herbina, która znała się nieco na geografii Ame­ryki, je zauważyła. Barry niczego nie dostrzegł- o Ohio wie­dział tylko tyle, że Ken Ybrodiot został kiedyś aresztowany

w Cincinnatti pod zarzutem seksu z bazyliszka*. Toteż nasza trójka pędziła naprzód, wprost w paszczę niebezpie­czeństwa!

Barry jeszcze jakiś czas wyglądał przez okno, obserwując zbliżające się z każdą chwilą czarne chmury - zdawały się sięgać zachłannie ku pociągowi. Nie zauważył tego jednak. Ukołysany monotonnym rytmem jazdy, pogrążył się w głę­bokim s'nie.

Najpierw przys'niło mu się, że jest z powrotem w zabro­nionym lesie, z conocną delegacją groupies. Byli w nie­sławnej „szkółce miłości Barry'ego" pod koroną olbrzy­miej, rozłożystej wierzby. Wszystko toczyło się jak zwykle: pocałunki, uściski, chichoty i śmieszki. Świetliki - a może chochliki popełniające samobójstwa - migotały w chłod­nym, wieczornym powietrzu. Ścigał właśnie pewną pannę, ganiając się z nią wokół drzewa. Czuł do niej ogromny pociąg, który jeszcze podsycił jej upór. Biegali tak dooko­ła, do wtóru radosnych krzyków pozostałych. Z każdym okrążeniem Barry zbliżał się do niej i w końcu pochwycił swą zdobycz. Zdyszany i roześmiany, obrócił dziewczy­nę, by ją pocałować, i odkrył, że na trawie pod nim leży Herbina!

- Błee! — wrzasnął Barry, budząc się gwałtownie. Uświa­domiwszy sobie, że to był tylko sen, wymamrotał pod no­sem: - Dzięki Bogu. — I jego puls powoli zwolnił.

* By zacytować z podręcznika J.G. Rollins Bajeczne bestie i jak je przyrządzać, „bazyliszka, zwana także królową gąsienic, jest znakomita w sosie z białego wina".

Barry poruszył się w swym małym łóżku - było napraw­dę fajne, zdecydowanie kompaktowe, ale też zdecydowanie niewygodne - i znów zasnął.

Niestety, następny sen okazał się jeszcze bardziej przera­żający. Barry siedział w swym fotelu w Hokpoku, ogląda­jąc teledysk do najnowszej piosenki Vojny Totalnej Agresji Becikowe pistolety. Nastąpiła przerwa na reklamy i nagle na . ekranie pojawił się lord Vielokont, zachwalający zyski, jakie daje przejście na ciemniacką stronę. Wędrował po idealnie przystrzyżonych i wypielęgnowanych ogrodach wspaniałej posiadłości. Piękni ludzie grali w golfa, jedli w dziesięcio-gwiazdkowych restauracjach, wymachiwali rakietami teni­sowymi, ganiali się po plaży.

- A vszyscy to moje sługi - oznajmił z niemieckim ak­centem Vielokont przez swój bujny wąs. — Zmęczyło cię zarabianie mniej, niż jesteś vart, neińi — Promienie tropikal­nego słońca odbijały się od chromowanego szpikulca jego
pikelhauby. — Przejdź na ciemniacką stronę i zaróbmy tyle, na ile zasługujesz. Zadzvoń na ten numer, by doviedzieć się więcej.

I nagle zwrócił się wprost do Barry'ego:

- Vidzisz to życie, Barry? Vidzisz, jakie jest gut i vspaniałe? Nie siedzę sam v starym pokoju śmierdzącym brudnymi skarpetkami, obvieszonym tanimi, starymi plakatami i niewycinam v boazerii kolejnej kreski za każdą zaliczoną Gumolkę. Nie, jestem tu, v słońcu, ve vspaniałym L.A.!

Piłka plażowa podturlała mu się do stóp. Podniósł ją i wręczył grupce odzianych w bikini dziewcząt. Oparł dłoń na zakończonej czaszką rękojeści sztyletu.

- Oto moja plaża, Barry, oto mój śviat. Vidzisz, jak viele mam forsy, ja?. - Vielokont obrócił się, wymachując ręką, by podkreślić, jak luksusowy jest otaczający go majątek. - Vidzisz, co może dla ciebie zrobić ciemniacka strona, jeśli tyl­
ko zechcesz dorosnąć i się przystosovać? Idź za pieniądzem, Barry, szansa nie będzie trvała viecznie. Danke, Alicjo.

Wziął tropikalnego drinka od zabójczo pięknej kelnerki ubranej w wyjątkowo skąpy stanik i stringi.

• Niech żyje lord Vielokont! — zawołała ze śmiechem.

• Zaczekaj na mnie przy basenie, dziś vcześniej mnie pomasujesz. - Mrugnął lubieżnie do kamery i ruszył dalej plażą. - Myślisz, że tvoi rodzice byliby dziś z ciebie dum­ni, Barry? Vieczny student korzystający ze svej przypadko-vej słavy, by zaliczyć jak najvięcej Gumolek? - Vielokont zatrzymał się i pogroził mu odzianym w rękawiczkę pal­cem. — Znałem tvoich rodzicóv, Barry. Oczyviście ja ich zabiłem, ale znałem ich vcześniej i nie sądzę, by im się to spodobało, ani trochę. Mieli nadzieję, że zostaniesz prawni­kiem. To nie jest sprzedanie się, Barry, tylko vkupienie. To miasto mogłoby jeść ci z ręki. Mógłbyś stvorzyć cztery, pięć popularnych sitcomóv! Gdybyś tylko do mnie dołączył.

Siorbnął pinacoladę. Trudno uwierzyć, że lord Ciemnia­ków lubi takie dziewczyńskie drinki, ale tak właśnie było.

- Ja też nie chciałbym dorosnąć, gdybym miał przed sobą tylko perspektywę nudnego, żałosnego życia na tej zatłoczo­nej, deszczovej vyspie v tovarzystvie vyłącznie vłasnych za­sad. Nie, ja vierzę v pieniądz i vładzę. O tak, mnóstvo vładzy.

To brzmi nieźle, pomyślał Barry.

- Dołącz do mnie, Barry, możemy razem vładać Hollywood, jako ojciec i syn.

Co to ma, kurna, być? - pomyślał we śnie Barry. Nie jestem...

- Viem, viem, po prostu nie mogłem się oprzeć pokusie _zażartovania z Dartha - powiedział Vielokont. ~ To taki mięczak. Tak czy inaczej, zarobimy stosy szmalu. Dołącz do mnie.

„Ja, to znaczy tak, dołączę do ciebie", oznajmił Barry we śnie. A potem się przebudził.

Nawet na jawie sen wciąż mu towarzyszył niczym nie­smak w ustach. Czy Vielokont miał rację? Co ważniejsze, czy Barry gdzieś w głębi serca zgadzał się z nim? Wstał, narzucił na ramiona wojskową kurtkę i poszedł do wagonu widokowego, szukając towarzystwa. Na szczęście obsługa już go wysprzątała. Jeszcze większe szczęście sprawiło, że siedziała tam Herbina, oglądając zostające w tyle kolejne akry mrocznej ziemi. Poza nią w wagonie nie było niko­go. Nad jej stolikiem świeciła się niewielka lampka. Barry wśliznął się na fotel naprzeciwko i poczuł dziwny dreszcz, gdy uświadomił sobie, że jego kumpelka Herbina wygląda dokładnie tak, jak w niedawnym śnie.

• Czy bar jest wciąż otwarty? - spytał. — Bo bardzo po­trzebuję drinka.

• Facet ma przerwę albo w ogóle sobie poszedł - odpar­ła Herbina. Z tą grzywką zaspany Barry skojarzył jej się z Beatlesem dla ubogich. - Co się stało, Złowieszcza Czu­pryno? Źle się czujesz?

• Nie, po prostu miałem zły sen.

• To ta straszna muzyka, której słuchasz - zaczęła Her­bina.

• Nie, to był Vielokont. Jest blisko, czuję go. Posłuchaj, Herbino, może po prostu powinniśmy zrezygnować? -rzekł ponuro Barry. — Niech nakręcą ten film, niech rada zamknie Hokpok, a my żyjmy dalej. Praca na etat nie może być tak ciężka jak to wszystko. Wystarczy spojrzeć na idio­tów, którym się to udaje.

Herbina, która akurat pracowała na etat, przez moment czuła irytację. Ponieważ jednak była zdecydowanie najdoj-rzalszą osobą w tej historii, odrzuciła swe uczucia na bok. Wstrząsnął nią widok Barryego, towarzysza tak wielu walk, mówiącego o przegranej.

- Nie możemy teraz się poddać, Barry - oznajmiła. - Po pierwsze, zużyłam na to całe trzy dni urlopu. Po drugie, myślę, że go pokonamy. Zawsze nam się udaje.

-A co, jeśli nie zdołamy powstrzymać realizacji filmu i Hokpok zostanie zamknięty?

• Wtedy znajdziesz sobie prawdziwą pracę. Bycie doro­słym nie jest takie złe. Ale najpierw musimy spróbować. Bo warto.

• Chyba tak. A jeśli film będzie naprawdę okropny?

• Nie wolno nam tak myśleć - upomniała go Herbi­na. — W jakiś sposób zatrzymamy produkcję. Pamiętaj, że mamy reflektor.

Barry zaczynał czuć się lepiej.

- Herb - powiedział. - Czemu właściwie nigdy ze sobą nie byliśmy? — Pożądanie, które czuł we śnie, powróciło niczym zwycięski bohater. Sięgając pamięcią do swego eg­zemplarza poradnika Kłamstwa, które mężczyźni opowiadają

kobietom, dodał: — Nie martw się, jeśli nam nie wyjdzie, na­dal pozostaniemy przyjaciółmi.

- Już ci mówiłam, że nie jesteś w moim typie — odparła Herbina.

Szczerze mówiąc, prawdziwym powodem były okula­ry Barry'ego. Przez nie wyglądał dziwacznie - jedno oko miał dalekowzroczne, drugie krótkowzroczne, toteż jedno za szkłem stawało się wielkie i wyłupiaste, a drugie malut­kie jak paciorek. Ten szczegół zawsze drażnił Herbinę dość mocno, by nie poczuła do Barry'ego żadnego pociągu. Poza tym wcześniej, gdy się poznali, Barry miał też spore proble­my z higieną osobistą. Może jednak kiedyś... ale nie teraz. Cytując swój egzemplarz Kłamstw, które kobiety opowiadają mężczyznom, dodała:

• Wiesz, jak to mówią, dziewczyny przychodzą i odcho­dzą, lecz przyjaciele zostają na zawsze.

• Jak paskudny tatuaż, który zrobiłeś sobie po pijaku.

• Dokładnie tak. — Herbina wybuchnęła śmiechem. -Teraz, kiedy jesteś bogaty, mam nadzieję, że będziesz mniej­szym palantem. Nie musisz już niczego udowadniać, mo­żesz po prostu być sobą. Prawda?

• No, nie wiem — mruknął Barry. — Tak długo odgry­wałem Słynnego Niezwyciężonego Barry'ego, że sam nie wiem, czy zdołam przestać. Nie mam pojęcia, czy pozostał we mnie jeszcze jakiś ja.

Herbina zastanawiała się przez moment.

• Jest na to zaklęcie. Mam je rzucić?

• Zaklęcie? Na co?

• Pozwalające ci być sobą przez cały czas, niezależnie od wszystkiego - wyjaśniła. - Nauczyłam się go w siódmej

klasie, kiedy ty wagarowałes' i eksperymentowałeś z różny­mi niedozwolonymi substancjami. Wyciągnęła różdżkę.

• No, nie wiem, Herbino, jestem trochę...

• Ciii.

Herbina zaczęła cicho szeptać, jej różdżka kreśliła w po­wietrzu osobliwe kształty, koniuszek połyskiwał lekko. Nag­le rozległo się ciche puknięcie.

• W porządku, załatwione - oznajmiła. Barry poczuł, jak ogarnia go spokój.

• Rany, Herb, już czuję się inaczej.

- To dobrze. - Nie było żadnego zaklęcia, ale póki Barry w nie wierzył, powinno zadziałać. — Teraz wracaj do łóżka. Wczesnym rankiem przyjeżdżamy do L.A. i musisz się wyspać. Poza tym — zerknęła na zegarek - lada chwila powi­
nien się tu zjawić mój nowy znajomy.

Barry wstał, pochylił się nad stołem i uścisnął Herbinę.

• Dzięki. Za zaklęcie. I za przyjaźń. — Starał się powstrzy­mać przed szybką macanką, ale niełatwo się pozbyć starych nawyków.

• Bardzo proszę. — Herbinie to nie przeszkadzało. Znów spojrzała na zegarek, świecący w półmroku wagonu. - A te­raz zmykaj.

• Zdumiewające. - Barry pokręcił głową. - Czy istnieje na świecie facet, na widok którego nie robisz się wilgotna?

• Hej, ty, uważaj! - odparła z urazą. - Przynajmniej nie zaliczam groupies.

• To był komplement, tak jakby. Zupełnie nie przypo­minasz cichego mola książkowego, którego poznałem wiele lat temu.

Herbina uśmiechnęła się nieśmiało.

- Skąd masz wiedzieć, co ci smakuje, jeśli nie skosztujesz wszystkiego w karcie?

Barry roześmiał się.

• Szczęśliwych łowów — rzucił, idąc do wyjścia. Przecho­dząc przez drzwi wpadł na mężczyznę spieszącego w drugą stronę. To był Joel Pieprzyk.

• Przepraszam - mruknął.

Barry zachichotał i ruszył do swojego przedziału.

***

Było ciemno, nie pozostawało mu więc nic poza snem. Ale że Barry dopiero co wstał, mógł jedynie unosić się w półdrzemce. Czas płynął, zostawiali za sobą kilometry. Ocknął się nagle, słysząc głos przechodzącego korytarzem konduktora.

- Za pięć minut dojeżdżamy do Las Vegas. Las Vegas.
Pytakrzyk zapulsował, Barry połknął aspirynę.

Może sprawiła to legalna prostytucja? Siedział na łóż­ku, walcząc z bólem. Konduktor wyglądał jakby znajomo, groźniej niż zwykli pracownicy kolei. Szczerbaty uśmiech... nos z blizną, twarz... Nagle Barry przypomniał sobie. To był ten sam człowiek, który wsadził ich do uszkodzonych sań w rozdziale trzecim!

- Niech to, powinienem powiedzieć o tym Herb - rzekł do siebie (mógł też powiedzieć Łonowi, ale niewiele by to dało).

Jak na zawołanie, Lon wsadził głowę do przedziału.

- Barry, do pociągu wsiadł właśnie ten gość, którego lu­bisz.

• 
  
  Jaki gość, Łonie? — spytał niecierpliwie. Ból głowy nie ustępował, przeciwnie, stawał się coraz gorszy.

• Ten co śpiewa.

Gość, który śpiewa. Gość, który śpiewa.

-Raffi?JohnTesh?

Lon pokręcił głową.

• Jakiś Ken.

• Nie mówisz chyba o Kenie Yorodiocie, tym z Vojny Totalnej Agresji? Nie ma mowy.

Bezrozumny fanowski zapał przegnał bez śladu wszelkie wcześniejsze myśli i bóle.

Barry natychmiast zaczął fantazjować. Pójdzie i pozna Vorodiota. Natychmiast się polubią, bo wokalista zrozumie w jednej chwili, że Barry także należy do mistycznego krę­gu prawdziwych talentów. Będą się śmiać, opowiadać dow­cipy, może poczęstuje Barry'ego jedną ze swoich „damu-lek". A potem, gdy noc zmieni się w dzień, Ken Vorodiot (którego do tej pory Barry będzie już nazywał poufałym przydomkiem „Stary Cuchnący Drań") poprosi Barry'ego, by wziął udział w nagraniu następnego albumu. Barry uda zakłopotanie, lecz Vorodiot będzie błagał, twierdząc, że od tego zależy cała jego kariera. I w końcu Barry zgodzi się zostać liderem Vbjny Totalnej Agresji na czas następnych kilku tras.

Pociąg szarpnął lekko, gdy doczepiono do niego osobi­sty wagon Kena. Jak wiadomo każdemu fanowi, frontman VTA na zawsze porzucił latanie po zatruciu się posiłkiem podanym w samolocie (logika sugerowałaby, żeby po pro­stu na zawsze porzucił jedzenie w samolotach, ale geniusz nie dba o logikę). Barry z najwyższym trudem powstrzymał

impuls nakazujący mu pobiec tam natychmiast. Lecz nawet W szczycie fanowskiego uniesienia pomyślał, że da Keno-yfi czas, by się pozbierał, przygotował na przybycie swego następcy. Siedział zatem, wiercąc się i co chwila zerkając w lustro.

W końcu nasz bohater nie mógł dłużej wytrzymać na­pięcia. Zerwał się z łóżka, przeszedł korytarzem tak szyb­ko, że upiorny konduktor wrzasnął na niego, by nie biegał. Barry zaczekał, aż zamkną się za nim drzwi, potem znów pobiegł, z czystej złośliwości. Lekko zdyszany, dotarł do drzwi wagonu.

W chwili, gdy miał zapukać, otwarły się.

- Czekałem na ciebie - rozległ się znajomy głos.

ROZDZIAŁ 16

SPOKOJNIE, JEST PÓŹNIEJ NIŻ SĄDZISZ

Barry wszedł do wagonu specjalnego, niemal dorównu­jącego długością zwykłym pasażerskim. Podłogę pokrywała wykładzina tak miękka i głęboka, że jego osłabiona kostka wygięła się niebezpiecznie.

• Au! - jęknął i skacząc na jednej nodze, dotarł do krzesła.

• Zdejmij buty, nie chcę, żebyś zabrudził mi dywan! -zawołał z sąsiedniego pomieszczenia Ken. Słysząc to, Barry w rozpaczliwych skokach wrócił do wejścia i zsunął sfatygo­wane adidasy. — W lodówce jest whisky, rozgość się. Jestem w łazience, za chwilkę wyjdę. - Odpowiedział mu chór nie­mądrych, piskliwych chichotów.

Barry rozejrzał się i uznał, że znalazł się w raju. Świat­ła były przygaszone, na stolikach płonęły świece sprawia­jące, że tygrysia tapeta zdawała się hipnotycznie falować. Na ścianach wisiały plakaty kobiet w bikini (z dedykacjami wypisanymi własnoręcznie dziecinnym pismem modelek: „Dla Kena, najlepszego jakiego miałam"), a także cała gama złotych i platynowych płyt VTA.

W jednym kącie przycupnął doskonale zaopatrzony par, a za nim najnowocześniejszy sprzęt grający, z którego płynęły dźwięki najnowszego przeboju VTA Sugar, sugar, ostrej przeróbki starego, młodzieżowego hitu z ostrą perku­sją i mnóstwem przekleństw. W drugim kącie stała długa, czarna skórzana kanapa. Z sufitu zwieszał się wielki pła­ski telewizor, na ekranie leciał Człowiek z blizną. Pogłoski głosiły, że Vorodiot ma zamiar wyprodukować dokładny remake filmu i sam napisać ścieżkę dźwiękową. Barry pod­szedł na paluszkach do kanapy i usiadł.

-Wy wszystkie, zaczekajcie tu na mnie - powiedział w łazience Ken.

Drzwi otwarły się i stanął w nich On, największy idol Barry ego, odziany w jedwabny szlafrok w lamparcie cęt­ki. Był chudy, lecz twardy, bladą skórę pokrywały tatuaże (zarówno profesjonalne, jak i wykonane własnoręcznie), układające się ponoć w złowieszcze runy języka, który sam wymyślił. Fioletowe włosy sterczały u góry głowy, boki miał wygolone, odrastające włoski ufarbował na ró­żowo. Stan jego zębów doprowadziłby do histerii denty­stę nawet z trzeciego świata. Stanowił idealne połączenie Jima Morrisona, Sida Viciousa i Eltona Johna, a Barry go uwielbiał — prawdziwie, głęboko, szaleńczo. Ken był paskudny, jego muzyka także, lecz - jak powtarzał Barry podczas wielu dyskusji z niewiernymi — życie także jest paskudne.

- Cześć, Barry, przepraszam, że kazałem ci czekać - po­wiedział Ken. - Musiałem załatwić pewną... sprawę. - Wy­tarł nos i podszedł do baru. - Nalać ci czegoś? Teąuili, cour-voisiera?

Barry był zbyt zdenerwowany na alkohol, nie chciał jed­nak wyjść na mięczaka.

• Masz może piwo?

• Jasne, Barry. Dobrze jest znać swoje tempo. Przed nami długa noc.

To zaskoczyło Barry ego, ale też zabrzmiało obiecująco. Uśmiechnął się.

Ken wręczył Barry'emu piwo i usiadł obok na kanapie.

• Zdrówko - rzekł, wychylając kieliszek, sądząc po tym jak się skrzywił, czegoś mocnego.

• Co myślisz o moim gniazdku z dala od gniazdka? -spytał Ken.

• Jest super - odparł Barry.

• Daj spokój, Barry, możesz mówić szczerze. Starzy przy­jaciele powinni być wobec siebie szczerzy. — Ken nalał sobie kolejny kieliszek.

• Starzy przyjaciele? Panie Vorodiot, mam wszystkie pana płyty. Chyba pamiętałbym, gdybyśmy się poznali.

Ken zgasił telewizor, muzyka wciąż ryczała.

- Barry, to dopiero twoje pierwsze piwo. Spójrz na mnie, skup się — polecił. — Jesteś pewien, że nie widziałeś mnie wcześniej?

Barry patrzył oszołomiony. Bardzo chciał powiedzieć „tak", bo Ken niewątpliwie to właśnie chciał usłyszeć, ale nie mógł.

- Boże, ale z ciebie tępak. Nie mogę uwierzyć, że spra­wiłeś mi tyle kłopotów. — Ken rąbnął kieliszkiem o stół, rozbryzgując jego zawartość na dywan. Wstał. — Spójrz.

Ściągnął szlafrok i natychmiast zaczął się magicznie zmie­niać. Jego szczupła, pokryta tatuażami pierś przekształciła

się w tunikę pełną medali, przepasaną szkarłatną szarfą, zza której sterczał sztylet o zwieńczonej czaszką rękojeści. Chu­de nogi pożeracza śmieciowego żarcia stały się złowieszczy­mi czarnymi bryczesami wsuniętymi w sięgające kolan, wy­czyszczone do połysku buty z okrutnymi ostrogami. Nad wargą wyrósł obfity wąs, a wielokolorowa czupryna nastro­szonych włosów zniknęła pod czarno-srebrnym hełmem, zakończonym lśniącym szpikulcem.

• O mój Boże - jęknął Barry. - Ty jesteś lord Vielokont! Albo Nunnally!

• Chciałbyś - warknął Vielokont.

• Ale jak? — spytał wstrząśnięty Barry. — Kiedy ty...? Vielokont niecierpliwie machnął ręką.

• Vspaniała ciemniacka magia. To było łatwe, jai*

• Jedną chwilkę — rzekł podejrzliwie Barry. - Jeśli to ty jesteś lordem Vielokontem, to dlaczego w ogóle nie boli mnie blizna?

• Zgaduję, że twoich rodziców wkurzyło to, że wciąż ją ignorowałeś, i ją zabrali. Przypominasz mi kogoś, kto wyj­muje baterie z wykrywacza dymu, a potem płacze, gdy spali mu się dom.

Barry zerknął w lustro i podniósł grzywkę. Rzeczywiście, blizna zniknęła.

* Przypisek autora. To jest najważniejszy rozdział Vielokon-ta, ale tolerancja czytelnika na łamaną niemiecczyznę zwykle nie bywa zbyt wysoka. Odtąd więc zamierzam pisać normalnie. Kiedykolwiek jednak Vielokont się odezwie, wyobraźcie sobie, że mówi z idiotycznym, wodewilowym, teutońskim akcentem. A teraz wracajmy do książki.

• 
  
  Ale z ciebie dureń, Barry. Zawsze, gdy bolała cię bli­zna, wystarczyło, byś powiedział Bubeldorowi... przynaj­mniej w czasach, nim zaczął sięgać do szafki z eliksira­mi. Ale nie, ty musiałeś sam rozwiązać tajemnicę - rzucił drwiąco Vielokont. - Zmarnowałem tyle lat, próbując cię wyeliminować, a mogłem po prostu zostawić cię w spoko­ju. Twój żałosny brak rozsądku z pewnością zaprowadził­by cię do więzienia czy zabił, a ja mógłbym skupić się na mojej muzyce.

• Chwileczkę. Naprawdę jesteś Kenem Vorodiotem?

• Liderem Vojny Totalnej Agresji? Owszem.

• Nie ma mowy! Niemożliwe! - zaprotestował Barry.

• Możliwe. Przestaw litery - poradził Vielokont. - Ja zaczekam. - Włączył telewizor i zaczął oglądać niezwykle popularny serial Szpital amatorski.

Minęło krępująco dużo czasu, aż w końcu Barry uniósł notatnik.

• Ken Vorodiot nie przekłada się na lorda Vielokonta -oznajmił z oburzeniem.

• Środkowy inicjał brzmi L - wyjaśnił Vielokont, nie odrywając wzroku od ekranu.

Barry zerwał się z miejsca.

• Naprawdę jesteś lordem Vielokontem! - Sięgnął po różdżkę i odkrył, że jej nie ma.

• Spiesząc na spotkanie ze swym idolem, zostawiłeś broń w przedziale. - Lord Vielokont zachichotał. - To ironiczne jak na kogoś tak bardzo prześladowanego przez fanów. - Odwrócił się do Barry'ego. - Możesz się już od­prężyć. W końcu to ty mnie przywołałeś. Pamiętasz?

• Nie przywołałem.

• Ależ tak, spójrz. - Vielokont nacisnął guzik na pilo­cie i amatorska kolonoskopia zniknęła, zastąpiona obrazem Barry'ego śpiącego w przedziale.

• Ja, to znaczy tak, dołączę do ciebie - wymamrotał śpiący.

- Ty to powiedziałeś', nie ja - przypomniał Vielokont.
Barry'emu odebrało mowę. Kilka razy otwierał usta, by

cos' powiedzieć, i zamykał, bo do głowy nie przychodziło mu nic sensownego. Podczas gdy Barry siedział tam, oszo­łomiony, Vielokont podszedł do ściany i rozwinął wykres zatytułowany „Vielokont Enterprises".

- W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym, gdy przebywa­łem na wygnaniu w Argentynie, wynalazłem koncepcję muzaku. Z tego jednego wynalazku wspomaganego wysoce wątpliwymi praktykami biznesowymi zrodziła się potężna
korporacja.

Prócz imperium mediowego — produkującego wszyst­ko, od trzydziestu różnych odmian najprymitywniejszego porno po, owszem, Szpital amatorski, ciemniacki lord miał udziały w firmach kredytowych, fabrykach pestycydów i dodatków do żywności, cateringu, handlu bronią i biu­rach nowoczesnych projektów architektonicznych*. Jeśli coś było niezdrowe, nielegalne bądź niebezpieczne, Vieło-kont Enterprises z pewnością to produkowały.

- Oto ośmiornica Vielokonta - rzekł z dumą lord. - Nie produkujemy wind, sprawiamy, że jeżdżą wolniej. Nie pro­dukujemy desek klozetowych, sprawiamy, że wydają się zimniejsze. Już rozumiesz? — Zachichotał i zgasił laserowy

wskaźnik. - Posłuchaj, oto nasz ostatni slogan reklamowy; „Vielokont Enterprises: nasza specjalność to irytacja".

• Rany - mruknął Barry. Po raz pierwszy, odkąd rozpo­czął swe przygody, ujrzał w końcu, jak daleko sięga wła­dza lorda Vielokonta. Próbując się otrząsnąć, spytał śmia­ło: - Skoro jesteś taki bogaty i potężny, czemu gadasz jak pułkownik Kling ze Złota dla bezczelnych?

• Jesteś Anglikiem. Dla Anglików Niemcy wciąż pozosta­ją wzorcowymi, typowymi wrogami. Gdybyś był Meksyka­ninem, przemawiałbym jak Amerykanin, Hindusem - Pa­kistańczyk, Żydem—Arab. Zawsze jestem przedstawicielem nacji, wobec której żywisz największe uprzedzenia. To mi pomaga utrzymać stosowny poziom wrogości.

Vielokont podniósł cętkowany szlafrok i złożył starannie.

• Nad czym się zastanawiasz? Chodź, pozwól, bym uczy­nił cię bogatym, sławnym i uwielbianym bardziej, niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić.

• Ale ja już jestem bogaty i sławny — przypomniał Barry.

• I nie marzyłeś o niczym więcej? Wystarczy ci kilka mi­lionów i clearasilu ile zechcesz? Zaczekaj, aż będziesz miał własną linię odzieżową albo przyłapią cię na przemycaniu kałasznikowa na ceremonię wręczenia Grammy, czy opo­wiesz o uzależnieniu od aspiryny w programie Okrah. To jest prawdziwa sława, mój książkowy chłopcze. Tak na­prawdę jeszcze jej nie zakosztowałeś. Dołącz do mnie, od razu nagramy razem singla. Nazwę cię Poop Dogg.

Pokusa była ogromna... Minęła chwila, w końcu Barry odwrócił się do swego starego wroga.

- Nie zrobię tego - oznajmił.

Twarz Yielokonta wykrzywiła się w maskę wściekłości.

-Ty, ty... ty kanciarzu! - ryknął. Chichoty dobiegające z sąsiedniego pomieszczenia umilkły jak nożem uciął. — Dla ciebie zrezygnowałem z dochodowych występów w kasynie Caesar s Palące!

Zaczął krążyć wokół, głośno tupiąc, zrzucał przedmio­ty ze stołów i blatów, przewracał krzesła. Wkrótce wagon przypominał kołową wersję mieszkania Ferda i Jorgego.

- Powinienem się domyśleć. Zawsze byłeś samolubnym, niedojrzałym, umololubnym ćwokiem.

Barry zauważył, że Vielokont cały czas pozostaje między nim a drzwiami. Z Łonem i Herbina u boku miałby szansę i lord Ciemniaków dobrze o tym wiedział.

W końcu Vielokont opanował się, stanął prosto, przy­gładził wąs.

— No cóż — rzekł spokojnie. — Możemy zatem rozpocząć
zabijanie.

Wyciągnął różdżkę - podobnie jak sztylet, zakończoną podobizną uśmiechniętej czaszki — i wycelował w ziemię. Rozległ się ogłuszający huk i wszystko zniknęło w obłokach ciężkiego, fioletowego dymu.

***

Gdy Barry odzyskałprzytomność, odkrył, że tkwi przywią-zanyza kostki iprzeguby do pionowej kamiennej płyty wwil-gotnym, mrocznym lochu. Wzdłuż ścian przebiegały szczu­ry, wszędzie wisiały pajęczyny (czarodziejskie pająki utkały je w litery układające się w słowa: witamy w domu i najlep­szy szef na świecie). W rogu Barry ujrzał rząd niewielkich trumien, prymitywnie wykutych w surowej, żywej skale.

Przed nim stał Vielokont, postukujący różdżką w dłoń.

- Guten tag, Barry — powiedział. - Witaj w mym nowym domu na południu Francji. Szkoda, że twoja wizyta będzie bardzo krótka, w przeciwnym razie oprowadziłbym cię. Kiedyś mieli tu swoje garsoniery Templariusze. Na górze
mieści się klasztor, w którym mnisi pędzą pięćsetprocentowy koniak - ciągnął Vielokont. - Jest dobry, słyszałem, że Hamgryz go lubi.

Szpiedzy Vielokonta są wszędzie, pomyślał Barry.

- Owszem, są - odparł Vielokont. — Słyszę twoje myśli, Barry, a ty nie możesz rzucić żadnych irytujących zaklęć. Tsk-tsk. Co to za słownictwo? Nie oceniaj tego miejsca zbyt surowo, to tylko warsztat w piwnicy, od ponad tysiąca lat używano go jako miejsca tortur. Odkupiłem good George'a Harrisona. Nie uwierzysz, jak ohydne kazał tu zamontować boazerie. Wybacz, ale usiądę. Nie jestem tak młody, jak ty.

Vielokont zasiadł w wyściełanym fotelu, prymitywnie wykutym w surowej, żywej skale*, i znów zaczął mówić.

Obok Barry'ego szumiał niewielki osuszacz powietrza, P.WWS.Ż.S.

- Zauważyłeś zapewne, Trotter, że rozkroplenie nic ci nie da. Owszem, wydostałbyś się z więzów, ale natychmiast zgi­nął w suchych, mechanicznych wnętrznościach tej maszy­ny, — Vielokont uśmiechnął się, szczerząc zęby, i poklepał
ją lekko. — Świetnie usuwa wodę z powietrza. Te średnio­ wieczne komnaty tortur są takie wilgotne.

Yielokont wyjął różdżkę.

- Byłeś godnym przeciwnikiem, toteż zamierzam pożeg­nać się w stylu Jamesa Bonda. Po pierwsze, z pewnością zechcesz się dowiedzieć, co czeka Łona i Herbinę.

Przeciwległą ścianę zasnuł biały dym. Gdy upodobniła _się już do ekranu, z oczu czaszki na czubku różdżki Vielo-Iconta wystrzeliły bliźniacze srebrne promienie.

• Nie, nie każę ci znów oglądać Człowieka z blizną. Ech, te twoje docinki. - Vielokont odwrócił się w stronę ekranu, na którym pojawiły się obrazy. Odchrząknął.

• Wporządku - zaczął. - Gdy już zginiesz, twoi przyjacie­le dostrzegą, w jak wielkim byli błędzie, i dołączą do mnie.

Barry ujrzał Herbinę ubraną w piękny, elegancki strój. Wyraźnie uczestniczyła w spotkaniu biznesowym i komen­derowała ludźmi.

-Tak, ja też się cieszę, że nie wyszła za mąż za Nun-nallyego. Nie byłby dla niej dobry i nieco utrudniłby mi jej poślubienie.

Barry krzyknął. Vielokont skrzywił się.

- Prosiłbym, żebyś przestał krzyczeć, huczy mi w mózgu. Powiadają, że za każdym geniuszem zła dążącym do władzy nad światem kryje się wielka kobieta. I wiesz, Barry? Mają rację, ogromną rację.

Ekran na moment pojaśniał, a potem pojawiła się na nim okładka „Tygodnika Sukcesu" z uśmiechniętą, opalo­ną twarzą Łona.

- Łonowi w końcu opłaciło się posiadanie IQ62. Zrobił oszałamiającą karierę w produkcji telewizyjnej. Jest jednym z najpotężniejszych ludzi w tym przemyśle. Oczywiście po mnie.

Vielokont znów machnął różdżką i ekran się rozpłynął.

- Przejdźmy teraz do części drugiej uprzejmego zabijania wroga. Opiszę ci mój plan.

Barry obejrzał się na trumny.

- Masz rację, to będzie twoje ostatnie miejsce spoczyn­ku. W pewnym sensie. W tych trumnach przechowuję du­sze książek dla dzieci, gdy już ich je pozbawię i zamienię w bezbarwne, wielkobudżetowe filmy. Twoje ciało będzie istnieć nadal, lecz dusza — ta część, która czyni cię kimś wyjątkowym i tak szaleńczo nieopanowanym — pozosta nie tu, w tej trumnie. Przyznaję, gdybyś do mnie dołączył, spotkałoby cię to samo, ale przynajmniej trochę byś na tym zyskał. Odkąd zaczęliśmy walczyć, Barry, rosłem w siłę. Nie masz pojęcia, ile wydaję na marketorów. Ty i twoi przyja­ciele nie mieliście szans. — Ten, Który Śmierdzi uśmiechnął się, napawając się własnym złem. - To ja jestem gościem, który każe ci płacić $17,99 za płytę, której produkcja kosz­tuje dolara. Jestem chemikaliami w twoim jedzeniu, jestem reklamą, smogiem i tanią robocizną. Jestem wyzyskiem,
kryptoreklamą, bezczelnym spamem i nakręcaniem sławy. Opróżniam głowy i napełniam wysypiska.

Jezu, pomyślał Barry, nigdy w życiu tak się nie nudziłem. Pośpiesz się i zabij mnie w końcu.

- Cierpliwości, Barry, wkrótce dojdziemy i do zabój­stwa. Bo widzisz, mimo mojej władzy mam pewien prob­lem. Niektórzy ludzie wciąż jeszcze potrafią odróżnić to co dobre od śmieci. Nie jest ich wielu i ta liczba cały czas ma­
leje, ale są. Postanowiłem zatem, że muszę ich dopaść, nim zdołają stawić opór. Muszę zdobyć ich sobie już w dzieciń­stwie. I tu zaczyna się twoja rola.

Yielokont zawiesił głos.

- Oczywiście, że to wstrętne Barry, w końcu to mój pomysł. Teraz słuchaj uważnie, bo chcę cię zabić i iść coś zjeść, przez te bzdury w pociągu zrezygnowałem z obiadu.

Z cienia wybiegł szczur i zaczął wgryzać się w skarpetkę Barry'ego. Z różdżki Vielokonta wystrzeliła widmowa pięść i rąbnęła go w łepek. Szczur podniósł się na tylne łapki, obolały i zaskoczony, i złapał się za głowę.

- Jeszcze nie, agencie Xl 3 - upomniał zwierzątko Vielokont. - Wybacz, proszę, mojemu pracownikowi. Po ostat­niej przegranej zorganizowałem burzę mózgów i podjąłem decyzję. Zamiast marnować kolejne lata na walkę z tobą, mogę cię wykorzystać jako przynętę dla młodych, niewin­nych umysłów. Filmy o Trotterze - owszem, będzie ich wie­le - zastąpią książki. Będziesz wyglądał tak, jak ja zechcę,
mówił to, co ja zechcę, zachowywał się tak, jak ja zechcę. Twoi fani zapomną o przyzwoitym nastolatku z książek i będą pamiętali tylko stworzonego przeze mnie, przesło­dzonego tępaka.

Vielokont wstał i znów zaczął krążyć po wagonie, nie mogąc powstrzymać podniecenia.

- Dzieci z całego świata będą płacić sporo grosza, by zobaczyć, jak ich bohater Barry Trotter pokonuje starego, złe­go lorda Vielokonta, nieświadome faktu, że każdy dolar, jen i rupia jeszcze wzmocnią moją władzę. Żałosne reklamy, bez­wstydne promocje, wszystkie te pieniądze też trafią do mnie!

Vielokont pochylił się i spojrzał Barryemu prosto w twarz z tak bliska, że jego oddech osiadł na szkłach oku­larów niczym mgiełka.

- Zamierzam wyciągnąć z ciebie wszystko do ostatniego grosza. Zrobię to tak bezwstydnie i bezlitośnie, że w końcu twoi najwięksi fani zaczną tobą rzygać. Sprawię, że cię znie­nawidzą, Barry Trotterze.

Vielokont opanował się szybko.

- By odpowiedzieć na twoje pytanie, film jest całkiem do­bry. Nie tak dobry, jak książki, ale „to niezapomniane dzie­ło kina rozrywkowego". Widzisz, mam już gotowe slogany. Ale oto mój geniusz. Każda kolejna część będzie odrobinę gorsza niż poprzednia, odrobinę bardziej wydumana, nieco głupsza. Widziałeś kiedyś Szczęki 4i W porównaniu z- Bar-rym Trotterem 4 będą wyglądać jak Hamlet. W końcu seria spadnie do tak niewiarygodnie niskiego poziomu, że nikt nie będzie jej chciał oglądać, lecz ludzie wciąż będą chodzić do kin, przyciągani osobliwym poczuciem obowiązku bądź płaczem swych dzieciaków, które nie dostrzegają prawdy. Czemu zresztą miałyby dostrzec? Odkąd przyszły na świat, towarzyszyły im filmy o Barrym Trotterze. Filmy te wykro­czą poza kategorie dobrego czy złego i staną się po prostu częścią dzieciństwa każdego człowieka. Nostalgia to potężna siła. Jadłeś kiedyś w Klubie Czarodziejów? Będziemy mieli różdżki Barry ego Trottera, szaty Barry'ego Trottera, miotły, figurki, gry planszowe, papeterie, długopisy, cukierki, pod­koszulki, kubki, kalendarze, słuchowiska, kamyki, karty kolekcjonerskie, komiksy (mangę, alternatywne i zwykłe). Restauracje tematyczne i parki rozrywki, grę wideo i może też drużynę hokejową, jeśli znajdę dość Rosjan. Dzieci będą miały nalepki, słodycze i szampon, który „magicznie" oczyszcza głowę, lecz w istocie jest tym samym świństwem w nowych opakowaniach. Mama kupuje kolczyki z Hybry­dą, ojciec terenówkę Trottera. Jestem tak wielkim łotrem, że sam nie mogę siebie znieść. Będę wyciągał z nich każdy

grosz i zamieniał w durnowate programy telewizyjne, nud­ne książki, bezmyślne gry wideo... Ich mózgi zamienią się w maź, tak przepełnione moimi bzdetami, że nie zdołają nawet wyobrazić sobie innego życia. Pożałuj biednych Gu­moli, Barry. Wyobraźnia to jedyna magia, jaką znają, a ty pomożesz mi ją im odebrać.

Vielokont na moment zawiesił wzrok, jego oczy błysz­czały. Oparł się o poręcz przyścienną PWW.S.Ż.S.

- Przepraszam, gdy o tym myślę, zawsze zaczynam się ślinić. - Odwrócił się i podszedł do Barry'ego. Przysunął różdżkę do jego serca. - No cóż — rzekł stanowczo - przy­gotuj się na wizytę w Krainie Wielkich Resztek w Niebie.

I w tym momencie ktoś krzyknął:

- Cięcie!

ROZDZIAŁ 17

• Doskonale Mel, po prostu doskonale - rzucił reżyser.

• Jezu, ale szarżuje — mruknął aktor grający Barry'ego, gdy jeden z pomocników zaczął go odwiązywać.

-Wszystko w porządku? - spytał jednocześnie kilku­nastu osób reżyser. Usłyszawszy aprobujący pomruk ekipy dźwiękowców i oświetleniowców, rzucił: — Panie i panowie, skończyliśmy.

Ekipa, w większości fachowcy, ale też grupka ważniaków takich jak Barry, zaczęła klaskać i wiwatować.

Chloe, asystentka planu, podeszła do Barry'ego, siedzą­cego na honorowym miejscu za plecami reżysera.

-1 co pan o tym myśli? — spytała. — Oddaliśmy spra­wiedliwość książce?

-Jasne - odparł Barry, który przespał ujęcia siedemna­ście do dwadzieścia siedem. — Prawdziwy Vielokont dużo bardziej przeklina, ale rozumiem, że to film dla dzieci. Chętnie zobaczyłbym zakończenie - dodał. - Oczywiście Yielokont przegrywa?

Chloe odpowiedziała uśmiechem.

- Oczywiście. Barry przeżywa, tubka wiernego kitu w kieszeni kurtki osłania go przed śmiercionośnym zaklęciem. Ale jest bardzo słaby. Gdy Lon i Herbina orientują
się, że Barry'ego nie ma już w pociągu, układają anagram i zawiadamiają Bubeldora. Z pomocą zaklętych egzem­plarzy „Financial Timesa" dyrektor zwabia Vielokonta do
opuszczonej kopalni fosforu, a potem wysyła tam feniksa Skierkę z misją samobójczą.

- Auć!

- Owszem, wybuchy są piękne, a od efektów dźwięko­wych wTHX rozbolą pana uszy. Ale nie powiem nic więcej, sam będzie pan musiał zobaczyć, panie Trotter.

- Proszę, mów mi Barry.
Wręczyła mu kasetę.

- W porządku, Barry. Oto pierwsza wersja filmu. Jest w niej wszystko prócz tego, co oglądałeś dzisiaj. — Pogroziła palcem. -Tylko nie wpuszczaj tego do sieci ani nic takiego;
to ściśle tajne materiały.

Barry roześmiał się.

- Obiecuję, że tego nie zrobię.

Aktor grający Barry'ego podszedł do autentyku.

• Barry, jestem twoim wielkim fanem - oznajmił. - Mam nadzieję, że podobała ci się wizyta na planie.

• Ja też jestem twoim wielkim fanem, Jimmy — odparł szczerze Barry. - Cieszę się, że wypuścili cię z odwyku, byś mógł nakręcić ten film.

• Nie jestem wcale pewien, czy to właśnie ten biznes nie sprawia, że wciąż biorę - powiedział ze znużeniem Jimmy.

Jimmy Thornton miał około dwudziestu lat, wyglądał na czterdzieści, a grał piętnastolatka. Słynął ze swoich ka­prysów, temperamentu i problemów z uzależnieniami. Nie­którym nie podobał się fakt, że grał Barry'ego, nadawał jed­nak postaci intensywność godną Brando, która zachwyciła prawdziwego Trottera. Kopnął Vielokonta w jaja, pomyślał Barry z zachwytem. Akurat!

- Zobaczymy się dziś na imprezie kończącej? - spytał Jimmy.

- Niestety, nie - odparł Barry. - Muszę wracać do Anglii.
Czekał go tam kolejny występ z cyklu „Magia, Gumole

i ja". Dobrze płacili mu za te wystąpienia, ale jaka to nuda!

- Przykro mi to słyszeć.

Jimmy zdjął perukę. Barry zauważył, że aktor łysieje, na głowie pozostało mu już tylko kilkanaście setek cebulek włosowych. Może to naiwność, lecz Barry'ego nieodmien­nie zdumiewało odkrycie, że prawdziwi aktorzy wyglądają inaczej niż przywykł.

- Mogę cię odprowadzić do samochodu? - spytała Chloe.
Jak każdy dobrze wyszkolony podwładny, trzymała się

na dystans, pozwalając pierwszoligowym graczom rozma­wiać bez przeszkód.

- Jasne - odrzekł Barry. - Czółko, Jimmy.

Wyszli z budynku na ulicę skąpaną w jasnym, kalifornij­skim słońcu. Barry natychmiast założył okulary. Nie rozu­miem, czemu ludziom tak odbija na punkcie tej pogody, pomyślał. Jest zbyt jasno, żadnej odmiany, to dobre dla kaktusa, nie dla człowieka. Za każdym razem, gdy tu prze­bywał, przypominał sobie o ciotecznym prapradziadku, który zginął z powodu udaru cieplnego podczas walk za

imperium w Sudanie. Barry odrzucił właśnie lukratywną propozycję zostania „witającym" w kasynie w Las Vegas, lokalu o tematyce fantasy noszącym nazwę „Zamek Ca­melot". Trudno było' odrzucić pięćdziesiąt tysięcy dolarów tygodniowo. On jednak nie potrzebował pieniędzy, a poza tym pustynne słońce do szczętu wypaliłoby mu mózg.

• Dzięki - rzekł, gdy przysadzisty kierowca otworzył drzwi.

• Cóż, mam nadzieję, że spodoba ci się film - powie­działa Chloe.

• Już się nie mogę doczekać. Uwielbiam solidne eksplozje.

Barry nie zwracał szczególnej uwagi na gadaninę tak­sówkarza opowiadającego o swych marzeniach zostania mistrzem gitary, bo zgodził się wziąć udział w czacie pro­mującym film.

Prowadzący: Chciałbym powitać dziś w Yowser.com bar­dzo szczególnego gościa. Oto jedyny, niepowtarzalny Barry Trotter! Możecie zadawać pytania.

DiamentPaul: Myślałem ze nie żyjesz.

Prowadzący: Mówię po raz ostatni, „wskazówki" na okład­kach książek to zwykłe bzdury. Barry'emu nic nie jest.

Krzykaczl: BARY RZĄDZI!!!!!!!!!!

B.T.: Dzięki!

Trotfan24: W Przerażającym Magicznym Cuś, gdy wal­czysz z rzygożądłem i z Kranu Dusz wychodzą duchy twoich rodziców, by cię ocalić, czemu twoja mama ma

na sobie szkarłatną togę, skoro w Kawiorze stoi wyraź­nie, że kiedy zabił ją Vielokont, miała na sobie białą togę ze szkarłatnymi zdobieniami? Zależy od tego zakład.

B.T.: Musisz spytać samą J.G., nie ja pisałem te książki.

Trotfan24: Wykręt!

B.T.: Wzorem dla rzygożądła było moje spotkanie ze zdu­miewająco wrogo nastawionym i upartym ogrodowym pomrowem. Hamgryz zabił go chuchnięciem.

Prowadzący: Rany! Usłyszeliście to u nas, fani!

B.T.: Poza tym, jak już wielokrotnie powtarzałem, Terry Vielokont nie zabił mamy i taty. Istotnie, skonstruował bombę, którą podłożyli na wydziale chemii. Zrobili to z przyczyn dla mnie całkowicie niejasnych, lecz zapewne w latach sześćdziesiątych miało to sens. Podejrzewam, że ważną rolę odegrały tu pisma co bardziej radykalnych anarchistów. Terry był naćpany, ale nie chciał ich zabić. Bycie rewolucjonistą to niebezpieczna praca.

Prowadzący: Od rewolucjonisty do ministra finansów! Ten, Który Śmierdzi bardzo się zmienił przez te lata.

B.T.: Margines społeczeństwa często leży zaskakująco bli­sko środka. W każdym razie Mama, Tato i Terry razem uczestniczyli w podziemnym ruchu Sporty i Pogoda.

Zybol9: Czyli M i T byli hipisami?

B.T.: Tak, zostałem wychowany w komunie w Sussex. Mnóstwo nagości i Donovan.

Derek937: SIEMAA!!!!!!!!!!

DynaMatt: Imię Vielokonta = Terry?

B.T.: Terrence. Nie znosi go, dlatego teraz nazywa się lor­dem. Ale wtedy na farmie wszyscy nazywali go Tym, Który Śmierdzi. Nie mieliśmy tam bieżącej wody.

prowadzący: Powiedz nam, Barry, co robiłeś przez pięć lat od czasu zamknięcia prawdziwego Hokpoku?

B.T.: Przez jakiś czas po prostu się obijałem. Potem zaan­gażowałem się w firmę wuja Sknerusa, magicznie zmie­niającą raki w homary na rynek gumolski. Chwilowo firma zawiesiła działalność, póki Sknerus nie wyjdzie z Aztalanu.

Zybol9: Auć.

B.T.: Nie, wszystko w porządku, jest tam sławą. Ja nato­miast podróżuję po świecie z wystąpieniem „Magia, Gumole i ja".

Trollx78: Sądziłem, że jesteś bogaty. Po co pracujesz?

B.T.: Bo w przeciwnym razie zamieniłbym się w wielką górę tłuszczu!

Prowadzący: Widziałeś już nowy film? Co o nim sądzisz?

B.T.: Film ten zostanie uznany za jedno z największych osiągnięć...

Barry urwał i zaczął grzebać w ustach palcem wskazu­jącym smakującym plastikiem i tłuszczem z klawiatury. Oczywiście, pod językiem miał czipa. Nie powinienem był jeść w stołówce Braci Wagner, pomyślał i wyrzucił go przez okno. Skasował wcześniejszą odpowiedź.

Derek937: SIEMAAA!!!!!!!!!!

Prowadzący: Jesteś z nami, Barry?

B.T.: Przepraszam. Właśnie wróciłem z planu filmu. Jest

fajny. Myślę, że spodoba się ludziom. Prowadzący: O czym opowiada? Dla tych, którzy wciąż

nie wiedzą.

B.T.: Lon, Herb i ja próbujemy powstrzymać realizację fil­mu o mnie.

Prowadzący: Faktycznie to zrobiliście, prawda?

B.T.: Tak, ale w rzeczywistości napisałem tylko parę listów.

Trollx78: Barry T. i wścibska kierowniczka poczty.

B.T.: LOL.

Zybol9: Od czterech lat słychać o tym filmie. Czemu to trwało tak długo?

B.T.: Tak naprawdę to druga próba nakręcenia filmu. Pierw­szy, na podstawie książek, umarł na etapie planowania. Kubrick zamierzał go nakręcić, ale zmarł na zatrucie brodą. Martin Scorsese był bardzo zainteresowany, póki J.G. nie powiedziała mu, że nie może umieścić akcji w Małych Włoszech w latach siedemdziesiątych. Potem zabrakło pieniędzy - zwinął je Sknerus. Dlatego właśnie siedzi teraz w więzieniu. W tym momencie wszyscy zwąt­pili już, czy film kiedykolwiek powstanie. Moja agentka wypróbowała wszelkie możliwe zaklęcia, ale pieniądze są potężniejsze niż magia. Przynajmniej w Hollywood!

Prowadzący: I co się stało?

B.T.: Odwiedziłem J.G. w jej karaibskiej posiadłości w Szkocji i wpadliśmy na pomysł napisania drugiego scenariusza filmu, tym razem opowiadającego o pró­bach powstrzymania realizacji pierwszego.

Prowadzący: Wow. Meta. Drugi traktuje o pierwszym, który nigdy nie powstał?

B.T.: Zgadza się. Działo się to pięć lat temu. Trzy lata temu wraz J.G. napisaliśmy scenariusz, potem kupili go bra­cia Farrelly i od tej pory zaczęły się przygotowania.

Viagratrix: Czy bardzo zmieniono prawdziwą historię?

jj.T.: Jak zawsze. Na przykład J.G. Rollins nie została uwię­ziona przez Fantastic, miała po prostu bardzo restryk­cyjny kontrakt.

Viagratrix: Czyli to metafora?

B-T.: Nie tyle metafora, co banda pismaków siedzących w pokoju i wymyślających różne rzeczy.

prowadzący: Jesteś zły?

B.T.: Nie jest to film, który ja bym nakręcił. Wszyscy cały czas pierdzą i wymiotują. To prymitywne. Przypuszczam, że zabrakło im umiejętności bądź wyobraźni, by zrobić to inaczej... Po prostu nie rozumiem, czemu niektórych tak śmieszą dowcipy klozetowe. Osobiście uważam to za dziecinne, ale też wszyscy w Hollywood sprawiają wra­żenie jakby zatrzymali się na etapie dziesięciolatka.

Laska21: Czy chciałbyś opowiedzieć swoją prawdziwą hi­storię?

B.T.: Mój Boże, nie! Wbrew temu co sądzą ludzie, moje ży­cie jest całkiem nudne. Od czasu do czasu używam magii, zwykle po to, by uniknąć czegoś czego nie chcę robić. Ale poza tym oglądam telewizję, chodzę do pubu. Jakwszyscy.

Prowadzący: Zatem Barry Trotter, którego znamy i kocha­my, to postać całkiem fikcyjna?

B.T.: Prowadzę bardzo przeciętne życie, jak większość z nas. Dlatego właśnie potrzebujemy książek i filmów.

Gumlprecz80: Nienawidzisz Gumoli?

B.T.: Oczywiście, że nie. Część moich najlepszych przyja­ciół i tak dalej.

Laska21: Jesteś żonaty.

B.T.: Zaręczony.

Prowadzący: Wow! Kolejne szokujące wieści! Z kim, Barry?

B.T.: Wolałbym nie mówić.

Laska21: POWIEDZ MI Z KIM BARRYTO JĄ ZABIJĘ

Derek937: SIEMAAAA!!!!!!!!!!

Prowadzący: Jesteś idiotą.

Derek937: Wypchaj się SIEMAAA!!!!!!

B.T.: I tobie też SIEMA, mój przyjacielu.

GinaB: Koham Carsona Dały, to numr 1.

Elfsammy: Sam + Kaitlyn = WM.

Gumlprecz80: Kaitlyn to GUMOLKA.

Elfsammy: Zamknij się trollu...

Barry przestał czytać i zamknął laptopa. Najwyraźniej czat przejęła tłuszcza, zresztą i tak miał go już dosyć. Za­mknął oczy i przysnął, podczas gdy kierowca cały czas gadał do siebie.

- Pamiętam, gdy pierwszy raz usłyszałem Jimmyego Page'a. Człowieku, zrozumiałem wtedy, co chcę robić w ży­ciu. Ta niesamowita gitara z dwoma gryfami...

Gdy limuzyna zbliżyła się do LAK, kierowca zerknął w lusterko na tylne siedzenie. Upewniwszy się, że Barry śpi smacznie, szarpnął nagle kierownicą, wznosząc mrożący krew w żyłach okrzyk.

- Śmierć Trotterowi! Niech żyje Vielokont!

Barry obudził się gwałtownie. Kierowca zawodził coś bełkotliwie. Limuzyna przecięła środkowy pas i popędziła ku nadjeżdżającym samochodom. Nie było czasu na nic poza ucieczką. Już dawno nauczył się zawsze lekko uchylać okno, na wszelki wypadek. Wymówiwszy szybkie zaklęcie, Barry się rozkroplił.

Teraz jako rozumny obłoczek wilgoci obserwował z bez­piecznej odległości samochody. Limuzyna jakimś cudem przecięła autostradę, przebiła się przez ogrodzenie lotniska i wjechała się na pas. Kierowca, sądząc, że Barry wciąż śpi na tylnym siedzeniu, wyraźnie szukał odpowiednio śmier­cionośnego celu. Szybko wypatrzył ciężarówkę z napisem ostrożnie, paliwo lotnicze. Barry także ją dostrzegł i błyskawicznie rzucił zaklęcie:

- Pianere!

Cysterna natychmiast zmieniła się w miękką, różową, gumową piankę. Limuzyna uderzyła w nią i odbiła się, nie czyniąc nikomu szkody. Zaskoczony kierowca wyskoczył zza kierownicy i zaczął rzucać się na ciężarówkę z determi­nacją, próbując się zabić. Lecz odbijał się tylko łagodnie od miękkiej powierzchni, aż w końcu zrezygnował i usiadł na ziemi, szlochając.

- W porządku, chłopie — powiedział aresztujący go poli­cjant. — Chodź z nami.

Co można zrobić z takim idiotą? — pomyślał Barry, ob­serwując błogo całą scenę z wysokości, unoszony w powie­wach zefirka. Mniej więcej raz w miesiącu jakiś Smieciożer-ca, który nie dostał wieści z centrali, próbował go załatwić. Barry podleciał do terminalu i się skroplił.

Super, teraz mój garnitur śmierdzi wilgocią, pomyślał.

Wysoko nad Atlantykiem Barry, starając się nie myśleć o aeronautycznych skutkach działania prawa Murphy'ego,

wciąż przetrawiał filmowe słowa Terry'ego Vielokonta. Ucieszy się na wieść, że pominęli jego jąkanie, pomyślał.

Kilkanaście lat temu Vielokont został aresztowany za oszu­stwa podatkowe, lecz jak zwykle spadł na cztery łapy. Zawarł układ z prokuraturą i wydał wszystkich swoich zwolenni­ków. Potem przeniósł się na Bermudy, zaczął hojnie doto­wać Torysów i gdy wygrali wybory, mianowali go ministrem finansów. Właśnie napisał (przy pomocy Murzyna) autobio­grafię - Oszustwo popłaca! - w której nazwał Barry'ego i jego popleczników „niedouczonymi, młodymi anarchistami". Barry nie wiedział czy się cieszyć, czy obrazić.

Na pokładzie samolotu zawsze ogarniał go ponury na­strój - może sprawiały to opary paliwa. Przypomniał sobie czat i to, z jaką łatwością z powrotem przybrał sztuczną pozę Niezwyciężonego Barry'ego, którego zawsze odgrywał wobec fanów. Herbina nie powinna mu była mówić, że rzu­cone przez nią zaklęcie było placebo.

Czemu powiedział, że prowadzi nudne życie, choć w isto­cie harował jak wół? Jasne, lepiej było trzymać się na uboczu; nie chciał, by każdy kiepski czarodziej, który chce czegoś dowieść, wpadał do niego z płonącą różdżką w dłoni, gdy on akurat siedzi na kiblu (coś takiego naprawdę się zdarzy­ło). Ale kryło się w tym coś więcej - wstydził się, bo obecnie jego życie przestało być ciekawym materiałem literackim. Pracuję równie ciężko jak wtedy, gdy ratowałem świat, a próbuję tylko stać się przyzwoitym człowiekiem, pomyślał Barry. Ta myśl go przygnębiła. Czy nie stać go na nic więcej?

Herbina zawsze mu powtarzała: „Twoje życie to nie książka, niczyje życie takie nie jest. Szukaj bohaterstwa w wydarzeniach dnia codziennego. Spróbuj zostać z żoną,

nie zabijając się z nią nawzajem, wychować dzieci tak, by nie wyrosły na psychopatów. To może nie wspaniałe osiąg­nięcie, lecz równie trudne jak powalenie Irlandzkiego Whis-koddecha cierpiącego na ostrego kaca".

Była tak mądra, że aż go to wkurzało. Czasami jednak ogromnie tęsknił za beztroskim, niegdysiejszym życiem w Hokpoku. Gdy pierwszy film zmarł własną śmiercią na etapie produkcji, zabrał ze sobą poczciwe, stare czasy.

Kolejne kłamstwo z czata: wtedy, w przeszłości, napraw­dę próbował powstrzymać realizację filmu. Starał się zatrzy­mać tamto życie, uniknąć dorosłości. Ale nie zdołał. Czemu właściwie skłamał? Czy wstydził się, że Vielokont w końcu go pokonał? A może przestał już dostrzegać wyraźną różni­cę między jasną stroną a stroną ciemniacką? Opakowanie wiernego kitu nie miało z tym nic wspólnego; Vielokont go nie zabił, bo uświadomił sobie, że Barry przestał być jego wrogiem.

Sam o tym nie wiedząc, gdzieś w trakcie owej ostatniej misji z Łonem i Herbina, Barry przekroczył magiczną gra­nicę dzielącą dzieciństwo od dorosłości. Mniej zaczęło ob­chodzić go co robi, a bardziej ile mu za to zapłacą, yielo­kont go wypuścił, rada zamknęła Hokpok, a Barry zaczął robić interesy z wujem Sknerusem.

Sknerus, Barry, J.G., Bubeldor - wszyscy pragnęli pienię­dzy. Większość myślała tylko o tym. Bubeldor nieustannie reklamował swoje kasety z magicznymi poradami w noc­nych programach telewizyjnych. Sknerus wymyślał kolejne ambitne plany. J.G. wypuszczała książkę za książką, a Barry wzbudził w niej tak wielkie poczucie winy, że podzieliła się z nim dochodami. Każdy z nich, łącznie z Barrym, miał

w sobie małego Vielokonta. Ów arogancki, pewny siebie, pełen energii i ideałów dwudziestodwuletni dzieciak, któ­rym był kiedyś, odszedł na zawsze.

A może nie? Barry zastanawiał się nad słowami aktora grającego Vielokonta, mówiącego, jak film zniszczy książki. Ostatecznie z nich wszystkich jedynie książki J.G. pozostały dobre i czyste, dawały ludziom radość, pozwalały czytelni­kom uciec od trosk dnia codziennego i ożywić wyobraźnię. A teraz film mógł to zmienić.

Przypomniał sobie aktorską wersję Gnojka, który ukradł święta. Ile dzieci obejrzało tę rozdętą papkę i nigdy już nie poznało eleganckiej kreskówki, na podstawie której powstał film? Zapewne miliony. Jego życie i książki J.G. mogą znik­nąć, przygniecione ciężarem cynicznych hollywoodzkich śmieci. Chyba że coś z tym zrobi. Ale co? Wyciągnął z torby kasetę wideo. Nie mógł powstrzymać powstania pierwszego filmu, ale może zdoła coś zrobić z tym drugirh.

Concorde wylądował, Barry podjął decyzję. Uznał, że nic nie powie Herbinie. Podobny plan z samej swej natury musiał być nielegalny, a ona bardzo się tym przejmowała. Sztucznie uśmiechnięty, cały czas rozmyślał i gdy następne­go ranka zjawił się w swym biurze, miał już gotowy szkic planu.

- Phyllis - poprosił Barry. - Zechcesz mnie połączyć z Serwusem Snajperem?

— Oczywiście - odparła Phyllis.

Była prezeska amerykańskiego fan clubu Barry'ego oka­zała się nieocenioną asystentką. Herbina często żartowała z faktu, że zatrudnił tak młodą sekretarkę, ale nie miała się czego obawiać. Jeśli ludzie to warzywa, Phyllis była

selerem - całkiem sympatycznym, lecz pozbawionym wy­raźnego smaku. W chwilę później odezwała się:

• Pan Snajper na linii drugiej, panie Trotter. Barry podniósł słuchawkę.

• Witaj, Serwusie, chciałbym cię o coś spytać.

• Wal - odparł Snajper.

Dawny nauczyciel Barry'ego pracował teraz dla wojska, w laboratorium broni biomagicznej. Z powodu książek cieszył się złą reputacją, lecz J.G. uczyniła go postacią ne­gatywną głównie z powodów artystycznych. Rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej. Snajper był w porządku, jeśli człowiekowi nie przeszkadzał od czasu do czasu atak ma­gicznego, tryprowego pyłu.

• Powiedzmy, że chciałbym sprawić, by coś stało się ab­solutnie unikatowe - powiedział Barry. - Jedyne w swoim rodzaju. Istnieje do tego zaklęcie?

• Jasne, nawet niezbyt trudne, więc nie będziesz musiał prosić Herbiny, by rzuciła je za ciebie.

• No tak, ha, ha - mruknął Barry. Z drugiej strony Snaj­per potrafił być wredny. - Gdzie je mogę znaleźć?

• Powinno być w Standardowej Księdze Zaklęć Ecclesa. Jeśli nie, poszukaj w Eliksirach, klątwach i urokach Bulbota. Gdybyś nie znalazł, zadzwoń. - Snajper zniżył głos. - Jak było w Ameryce?

• Ktoś zaproponował, że kupi moje prawo jazdy za pięć tysięcy dolarów.

Snajper roześmiał się.

- Mam nadzieję, że się zgodziłeś.

Barry podziękował swojemu dawnemu nauczycielowi za informację i rozłączył się. Zerknął na zegarek; zaraz musiał

jechać na spotkanie z Wróżbitami. Gdy znalazł się w po. koju sekretarki z mową i slajdami upchniętymi w aktówce, poprosił Phyllis, by znalazła potrzebne zaklęcie.

- Załatwię to - oznajmiła. Była przerażająco sprawna.
Spoglądając na morze fezów Wróżbitów, bez specjalnego

zapału wygłosił swoje wystąpienie. W myślach uzupełniał szczegóły planu. Jeden z Wróżbitów podrzucił go z powro­tem do biura małym samochodzikiem. Phyllis wciąż grze­bała w stosie książek, po części wyraźnie starych i magicz­nych (fosforyzowały w mroku).

- Znalazłaś coś? - spytał Barry, odwieszając płaszcz.

- Już prawie mam - odparła, nawijając na palec kosmyk włosów, jak zawsze podczas pracy. — Dzwonił Alpo Bubel­dor w sprawie bankietu.

Barry zastanawiał się, czy nie oddzwonić od razu, uznał jednak, że lepiej to odłoży. Stary dyrektor mógłby wyciąg­nąć z niego szczegóły planu i wygłosić stary tekst na temat łamania prawa. Barry puszczał te słowa mimo uszu, odkąd skończył jedenaście lat.

- Załatwię to później - oznajmił.

- Aha! - wykrzyknęła Phyllis. - Tego pan szukał?
Wręczyła mu otwartą książkę. Bogato iluminowany, zro­biony z wellinu tom mruczał cichutko.

- Unikalny Urok Unitarusa - odczytał Barry. Szybko przebiegł wzrokiem tekst, upewniając się, że o to właśnie mu chodziło. Zabrał książkę do gabinetu i zawołał do Phyl­lis: - Znajdź mi kasetę, którą przywiozłem!

Przyniosła mu ją.

- Nie zabiera jej pan chyba dziś do domu? Chciałam za­prosić Sabat i obejrzeć ją razem.

Sabatem Phyllis nazywała grupkę amerykańskich imi-grantek, fanatyczek Trottera mieszkających w sąsiedztwie. Od czasu do czasu któraś odbierała ją z pracy i Barry musiał pozować do dziesiątek zdjęć. Nie przeszkadzało mu to -przyjaciółki Phyllis były niesamowitymi laskami.

Uniósł kasetę.

• Nie martw się, będziecie ją mogły obejrzeć.

• Panie Trotter, co pan planuje?

• Zamierzam uczynić ten egzemplarz wyjątkowym. Nie stanę się klejnotem koronnym w czyichś planach marke­tingowych - oznajmił Barry. - Wierz mi, zamiana czyjegoś życia w fikcję i rozrywkę dla mas to straszna rzecz. Mam tego dosyć. Koniec.

• Och, panie Trotter! - krzyknęła Phyllis. - Nie może pan zniszczyć filmu. Tylu ludzi na niego czeka.

• Owszem, rozmawiałem z nimi wczoraj w Internecie, to banda świrów. A zresztą wcale go nie zniszczę — wyjaśnił Barry. - Wciąż pozostanie jeden egzemplarz. Kiedy skoń­czę, będziesz z nim mogła zrobić, co zechcesz: obejrzeć, puścić w obieg, sprzedać.'Nie obchodzi mnie to.

• Ale czemu? — spytała Phyllis, szczerze zasmucona. — Wie pan, jak bardzo ludzie kochają pańskie przygody.

• To niech czytają książki, jest w nich mnóstwo wspania­łych przygód. - Sięgnął pamięcią do sceny na planie, próbu­jąc przypomnieć sobie tamtąprzemowę.—Kiedy film wejdzie na ekrany, to on stanie się Barrym Trotterem, nie książki. Wiemy, że książki są cudowne. Jaka jest szansa, że film im do­równa? Taki piorun nie uderza dwa razy w to samo miejsce.

• Ale skoro książki są cudowne, nie oznacza to, że im więcej, tym lepiej?

• Niekoniecznie. Gdy czytasz książki, sama podsuwasz obrazy. Nie tylko opowiadasz sobie historię w sposób zna­czący dla ciebie — Bubeldor może na przykład wyglądać jak twój ulubiony wujek — ale też gimnastykujesz wyobraźnię.

• No tak, ale...

• Powiedzmy, że jestem dzieciakiem, który obejrzał film i sięga po książkę. Czyim dziełem będą wówczas obrazy? Filmowców. A ponieważ wytwórnie filmowe to biznes — i to bardzo cyniczny biznes - produkowane przez nie obrazy będą najbardziej bezbarwnymi, mainstreamowymi wersja­mi jakie istnieją. Wsadzą ci do głowy produkt marketin­gowy sprawdzony przed widownią i grupami focusowymi i nazwą go Barrym Trotterem. — Barry urwał, potrząsając kasetą, by podkreślić swoje słowa. - To ja jestem Barry Trotter i mówię: dosyć. Nie niszczę filmu, ratuję książki.

Phyllis przez chwilę milczała.

- Panie Trotter — rzekła w końcu. - Myślę, że nie tyl­ko czeka pana największy proces świata... — Barry wzruszył ramionami — ale to niczego nie zmieni. Telewizja i filmy: oto, co dziś przemawia do ludzi. Uniemożliwienie ludziom
obejrzenia jednego filmu tego nie zmieni. Obejrzą po prostu inny, a wtedy już na pewno nie przeczytają książek. Jeśli pozwoli pan filmowi powstać, znacznie więcej dzieci sięgnie po powieść. Proszę spojrzeć na Kopciuszka. Ile okropnych
adaptacji miała ta nieszczęsna bajka? Lecz dzieci wciąż ją czytają. Najlepsze książki żyją własnym życiem, panie Trot­ter. I choć bardzo pragniemy chronić je przed ludźmi, któ­rzy chcą jedynie zarobić na nich jak najwięcej, nie możemy zmusić ludzi, by je kochali. Proszę zaufać czytelnikom. Jak dotąd, pana nie zawiedli.

Teraz to Barry umilkł. Długą chwilę siedział cicho. W końcu wstał i wręczył kasetę Phyllis.

- Zabierz to stąd, nim zmienię zdanie.

Uśmiechnęła się i wzięła kasetę. Kolejny tydzień, kolej­ny kretyński plan, którego realizacji musiałam zapobiec, pomyślała. Czy brak rozsądku to cecha wszystkich czaro­dziejów? W każdym razie uważała to za część swojej pracy.

• Dziękuję, że mi pan zaufał, panie Trotter — powiedzia­ła i wyszła.

• Nie zrobiłem tego dlatego, że bałem się procesu! - za­wołał za nią.

Czy postąpił słusznie? Barry nie miał pojęcia. Nagle poczuł się ogromnie zmęczony jak na kogoś, kto ma do­piero dwadzieścia siedem lat. Wtedy, kilka lat temu, miał rację - dorosłość jest do kitu. Ale też alternatywa wygląda jeszcze gorzej.

Zadzwonił do Alpa Bubeldora.

EPILOG

Kilka tygodni później, po triumfalnym - to jest oszała­miająco zyskownym - przemarszu filmu po ekranach świa­ta, Barry i Herbina radośnie wsiedli do starego Ekspresu Hokpockiego, zmierzając na fetę, jakiej nie oglądała jesz­cze szkoła. Słynni absolwenci, członkowie rady nadzorczej i inni sztywniacy z wyższych sfer zjeżdżali się do Hokpoku ze wszystkich stron, aby uczcić poświęcenie nowo otwartej szkoły. BBC kręciło nawet film dokumentalny pod tytułem Nowe oblicze Hokpoku.

Rada nadzorcza szkoły, jak zawsze chciwa, wypożyczy­ła stary zamek Braciom Wagner, by mogli wykorzystać go w filmie. Scenariusz, jak łatwo przewidzieć, zakładał wysa­dzenie sypiącej się ruiny — i istotnie do niego doszło. Człon­kowie rady sądzili, że widowiskowy wybuch to dzieło spe­ców od efektów specjalnych. Gdy jednak, ku ich zgrozie, studio zwróciło im zamiast szkoły zwęglone wrzosowisko, wstrząśnięta rada wystąpiła do sądu i wyprocesowała mi­liard dolarów odszkodowania. Sprzedawszy gruzy fanom Trottera pragnącym zdobyć „kawałek historii Hokpoku", rada zyskała dość gotówki, by zbudować większą, lepszą, nowoczesną i całkowicie pozbawioną uroku szkołę. „Nie­którym może brakować atmosfery i osobliwości starego Hokpoku, lecz nowy budynek z pewnością zachwyci licz­nymi udogodnieniami (gorąca woda 24/7) i śmiałą wizją architektoniczną", piał „Magazyn Absolwentów Hokpoku". „Jest tam też szybkie łącze z Internetem i basen rozmiarów olimpijskich, niezasiedlony przez gruzgotki".

Barry znienawidził nowy Hokpok od pierwszego wej­rzenia - lustrzane szyby i chromowe rury układały się w kształt olbrzymiej czarodziejskiej tiary. Inni jednak do­kładali wszelkich wysiłków, by uczynić z niego przyjazne miejsce. Dołączyła do nich nawet J.G. Rollins, obdaro­wując szkołę nowym boiskiem do Quitkitu, ochrzczonym mianem Kotła.

Podczas gdy za oknem przesuwały się krajobrazy Szko­cji, Barry czytał dalej. Główny artykuł opowiadał o posągu podarowanym szkole przez Lujusza Malgnoya na pamiątkę jego syna, Draga. Drago, kolega z klasy Barry'ego, zginął w tragicznie głupim wypadku w połowie siódmego roku. Na okładce Lujusz ściskał dłoń Łona Gwizzleya.

Lon niedawno zastąpił starego Bubeldora na stano­wisku dyrektora szkoły. W czasie kłopotów z pierwszym filmem wojna domowa pomiędzy myszami i nietoperza­mi wymknęła się spod kontroli i biedny stary Alpo stracił panowanie nad szkołą. Ludzie musieli opuścić budynek, zajęcia zawieszono na czas nieokreślony, bo nikt nie potrafił pozbyć się myszy i nietoperzy. Przed umową z Wagnera­mi rada nadzorcza całkiem poważnie zastanawiała się nad

popoproszeniem o pomoc wojska, by pozbyć się tej gryzo-niowej Masady.

Lecz ostatecznie wszystko ułożyło się doskonale. W Hok­poku nigdy nie działo się lepiej niż pod kierunkiem nowego genialnego prostaczka. Lon był wierny jak labrador i upar­ty jak doberman. Dosłownie nie wiedział kiedy przestać. Co więcej, jego miła tępota sprawiła, że po mistrzowsku zdobywał fundusze. Jeśli jego kariera będzie nadal rozwi­jać się w takim tempie, kto wie, gdzie skończy Lon Gwiz­zley, pomyślał Barry. Może jako prezydent Stanów Zjedno­czonych?

***

Gdy wraz z Herbina, Łonem i jego braćmi zasiedli w Wielkiej Sali, jedząc i żartując, Barry poczuł się niemal jak za dawnych szkolnych czasów. Jak zwykle, głównym te­matem ich rozmów był lord Vielokont.

— Nieważne, jak potężnym jesteś Ciemniakiem, nie przechytrzysz kontroli skarbowej — oświadczył Bubeldor. -Wierzcie mi, ja to wiem.

Po zamknięciu szkoły Bubeldor krążył od konwentu do konwentu, podpisującpamiątki. Nie zgłosił ani grosza z zaro­bionych tam pieniędzy i Pierdzyk Gwizzley, wieczny prefekt, wygadał się władzom. Sława Bubeldora i lata pracy na rzecz społeczeństwa uchroniły starego czarodzieja przed Aztala-nem. Teraz odpracowywał wyrok, urządzając pokazy sztu­czek magicznych dla staruszków w lokalnych domach opieki. Lon mianował go Dyrektorem Emerytowanym i Alpo z ra­dością ćwiczył w spokoju sztuczki karciane, pozostawiając naukę i dyscyplinę innym. Nawet jego skarlałe libido znacz­nie się uspokoiło.

Barry'emu nowy Hokpok wydawał się dziwnie sterylny. Wrażenie to wzmacniały jeszcze barwne krzykliwe rekla­my rozwieszone na ścianach Wielkiej Sali. Rada nadzorcza sprzedała miejsce reklamowe, i to bynajmniej nie tanio, różnym firmom, by pomóc im wychować „następne poko­lenie czarodziejów". Lecz sterylny Hokpok wciąż był lepszy niż żaden, a może z czasem zdołam przywyknąć do archi­tektury, pomyślał Barry.

Podczas gdy wszyscy wokół niego gawędzili i wygłupiali się przed kamerami BBC, Bubeldor niespokojnie mamrotał zaklęcia nad swym turbotem. Po jego sprzątnięciu odwrócił się do Barry'ego.

• Trotter, czy możemy pomówić na osobności?

• Oczywiście. — Po latach ciągłych krzyków i połajanek, w pierwszym odruchu Barry miał ochotę uciec.

Przenieśli się do cichej wnęki.

• Barry, rozmawialiśmy... to znaczy, część członków rady myślała... Lon prosił mnie...

• Wyduś to z siebie — przerwał mu Barry przyjaznym tonem, choć Bubeldor wyraźnie tak tego nie przyjął. Na­tychmiast wpadł w szał i zaczął krzyczeć, plując naokoło.

• Na siarkowe siodła! Nie mogę tego zrobić! Nie po tym wszystkim, co ze swymi kumplami wyczynialiście tu przez lata. Ty sam sprzedałeś mapę, potem nie powstrzymałeś fil­mowców...

• Chciałeś mi coś powiedzieć czy zaprosiłeś mnie tu je­dynie po to, by mnie zwymyślać? — zapytał z uśmiechem Barry.

Staruszek miał w końcu prawo się złościć, a Barry wypij zbyt wiele silnego i taniego wina (z nowej winnicy Hamgry-za, kupionej przez niego na spółkę z Francisem Nerdem Coppolą), by się przejmować.

Bubeldor opanował się, odetchnął głęboko i zaczął mó­wić bardzo szybko, niczym ktoś zdzierający jednym gestem plaster z wyjątkowo bolesnej rany.

- Członkowie rady prosili, abym spytał, czy zechcesz roz­ważyć propozycję dołączenia do nas jako nowy szef public relations Hokpoku.

Barry spojrzał na niego ze zdumieniem. Bubeldor kon­tynuował z nieszczęśliwą miną, przedstawiając kolejne ar­gumenty:

— Zapłacimy ci coś, choć nie aż tyle, ile mógłbyś zarobić w sektorze prywatnym. My, oni, uważają, że musimy za­dbać o wizerunek nowej szkoły, a ze wszystkich absolwen­tów ty najlepiej potrafisz porozumieć się z mediami. Przy­znaję z bólem, że ja także myślę, że jest dla ciebie miejsce w nowym Hokpoku.

Barry nie potrzebował czasu do zastanowienia.

— Tak, oczywiście! - rzekł, ściskając dłoń starego czaro­dzieja, wiszącą bez entuzjazmu u boku. - Zgadzam się.

- Świetnie, świetnie — odparł Bubeldor głosem pełnym zgrozy na myśl, jakich kłopotów może narobić bogaty do­rosły Barry Trotter. - A teraz wybacz, ale mam wrażenie, że mój turbot był skażony ciemniacką magią...

Barry wrócił na swe miejsce na bankiecie, który stawał się coraz głośniejszy i huczniejszy. Pani McGoogle zamie­niła się w kota i wesoło skakała ze stołu na stół. Ferd i Jorge opowiadali historię swojej zemsty na Zedzie Gromgarze:

wystawili go tak, że został schwytany na gorącym uczynku z nieletnią elfką. Wieść o losie nieszczęsnego Zeda przyjęto nawałnicą śmiechu. Wokół Barry'ego i Herbiny panował coraz większy hałas połączony z obżarstwem.

• Czy w końcu cię poprosił? - spytała Herbina.

• Wiedziałaś?

• Oczywiście. I mam nadzieję, że się zgodziłeś. Obie­całam, że od początku semestru zostanę nową przełożoną Grafittonu.

Barry uśmiechnął się. Zdumiewające, jak wszystko świet­nie się układało. Teraz pozostanie w Hokpoku na zawsze. Uścisnął mocno swą przyszłą żonę.

• Będzie super! - wykrzyknął. - Będziemy się świetnie bawić!

• Wiem, co nazywasz zabawą, Trotter - odparła żartobli­wie Herbina. - Zamierzam kierować domem dla uczniów, nie dla wariatów.

***

Następna jesień okazała się najwspanialsza odkąd wszy­scy sięgali pamięcią. Uczniowie uwielbiali swą nową szkołę, a tych nielicznych, którzy tęsknili za odlotową tajemniczą atmosferą starego Hokpoku, przekonało superszybkie łą­cze z internetową pornografią i działające prysznice. Oczy­wiście trzeba też wspomnieć o ślubie Barry'ego i Herbiny nad jeziorem, z potworem morskim podającym obrączkę. W odpowiedniej chwili wystawił z wody dłu-u-ugą mackę i opuścił obrączkę wprost na dłoń Barry'ego. O urządzo­nym przez Gwizzleyów przyjęciu w Hogsbiede wystarczy

powiedzieć, że do rana wszystkie cele w areszcie wypełniły się przyjaciółmi i krewnymi młodej pary.

Po luksusowym miesiącu miodowym pary w pseudoka-raibskim majątku J.G. Rollins szczęśliwa para podjęła swoje obowiązki w Hokpoku. Herbina natychmiast poczuła się świetnie w swej nowej roli, co zresztą nikogo nie zaskoczyło. Od razu zaczęła wszystkimi komenderować. Barry miał trud­niejsze zadanie. Pogodził się już z myślą, że przez najbliższe kilkadziesiąt lat wytwórnie będą wypuszczać kolejne filmy o Trotterze. Jednakże ich realizacja trwała piekielnie długo, jak zatem miał reklamować szkołę do czasu, aż z przywięd­łego łona Hollywood wydostanie się kolejny seąuel? Ileż razy można występować w programie Okrah...?

I nagle pewnego pięknego październikowego ranka, gdy patrzył, jak drużyna Grafittonu ćwiczy kilka nielegalnych manewrów w Quitkicie, przyszła mu do głowy odpowiedź. Napisze parodię na podstawie przygód własnych i przyja­ciół! Momentami tekst nie będzie zbyt wysokich lotów, ale do diabła z tym. Zresztą podobne historie i tak miały nisko ustawioną poprzeczkę.

I kiedy wracał z Kotła, roztrącając stopami ognistopo-marańczowe liście, w jego głowie wirowały pomysły. Barry usiadł przy nowiusieńkim biurku, włączył automatyczną sekretarkę, uruchomił komputer i zaczął pisać: „Szkoła Czarnoksiężników Hokpok była najsłynniejszą instytucją edukacyjną w magicznym świecie, a Barry Trotter jej naj­słynniejszym uczniem...".

KONIEC

I JESZCZE OD AUTORA

Przeczytałem to wszystko jeszcze raz i muszę przyznać, że nie mam pojęcia, co się dzieje. Najpierw to książka o filmie, potem książka sama okazuje się filmem - o tym jak po­wstrzymać wcześniejszy film. Teraz dowiadujemy się, że to parodia autorstwa samego Barry'ego Trottera? Dzieciaki, niech to będzie dla Was ostrzeżeniem; narzędzia postmo­dernistyczne w niewłaściwych (czyli moich) rękach bywają zabójcze. Jeśli wiecie - albo chociaż wydaje się Wam, że wiecie - do czego w tym wszystkim zmierzałem, proszę, napiszcie swoje wyjaśnienie czytelnie na pocztówce i zjedz­cie. Ha, ha, żartowałem; przyślijcie je do mnie na adres wydawcy. Wciąż możemy ocalić tę książkę! Wyślijcie swe rozwiązania jeszcze dzisiaj!

SPECJALNY TAJNY DODATEK

Zdaję sobie sprawę z faktu, że lektura tej książki może wzbudzić oburzenie bądź konsternację. Młodszych czytel­ników może nawet na dobre zniechęcić do czytania. Wierz­cie mi, naprawdę mi przykro. Wiem też, że szaleńcze tempo współczesnego życia praktycznie uniemożliwia znalezienie wolnej chwili, by porządnie mi nagadać, toteż w nagrodę za to, że dotarliście aż do końca, proponuję Wam ogólny for­mularz obraźliwego listu, który możecie skserować i przy­słać mi w wolnej chwili. Miłej zabawy, i raz jeszcze dzięku­ję, że zadaliście sobie trud przeczytania Barry ego Trottera i Bezczelnej parodiil

Nienawidzę cię!

Szanowny panie!

Czuję się obrażony z powodu pańskiej książki Barry Trot­ter i Bezczelna parodia. Jestem... (zaznacz wszystkie pasujące pola)

[ ] nadopiekuńczym fanem Pottera

[ ] oburzonym rodzicem

[ ] zagubionym dziesięciolatkiem (lub młodszym)

[ ] cynicznym piętnastolatkiem

[ ] rozbawionym właścicielem praw autorskich

[ ]J.K. Rowling

[ ] zgorzkniałym kolegą-satyrykiem

[ ] początkującym zawodowym zabójcą

[ ] byłą dziewczyną.

Piszę, by powiedzieć, jak bardzo oburza mnie...

[ ] to, że z czegoś cudownego uczynił pan żałosną kpinę

[ ] pańskie nieustanne odwoływanie się do skatologii

[ ] kiepska gramatyka, składniai interpunkcja (te przecinki!)

[ ] nielogiczna akcja

[ ] uciekanie się do tanich postmodernistycznych sztuczek

[ ] irytujące, niczym nieróżniące się od siebie postaci

[ ] paskudny tani papier

[ ] to, że znów się urżnąłeś i wydzwaniałeś, prosząc, żebym wróciła

[ ] fakt, że nauczył pan moje małe dziecko pojęcia „złoty deszcz", na Boga!

Jakie to uczucie, panie Gerber, być...

[ ] bezwstydnym pasożytem?

[ ] obiektem miażdżącej krytyki?

[ ] pozwanym?

[ ] deprawatorem młodych niewinnych umysłów?

[ ] niewątpliwie najgorszym potworem w dziejach?

[ ] człowiekiem niewiarygodnie niedojrzałym?

[ ] królem kiepskich naśladowców?

[ ] na oficjalnej liście wrogów Jezusa Chrystusa?

[ ] jedyną osobą, której złożenie w ofierze może uciszyć głosy?

Mam nadzieję, że jesteś z siebie dumny, palancie. Serdeczności,

SPIS TREŚCI

Rozdział 1: Kłopot z Gumolami 8

Rozdział 2: Rzeźnik z Hokpoku 26

Rozdział 3: Szaleńcza przejażdżka pana Barry'ego 42

Rozdział 4: Co trzy głowy, to nie jedna 53

Rozdział 5: Pierwszy nos w chmurach 66

Rozdziało: Sztuka i polityka 78

Rozdział 7: W brzuchu bestii 95

Rozdział 8: Z jakiejś przyczyny w tym rozdziale

ważną rolę odgrywają psy 110

Rozdział 9: Więzień Aztalanu 125

Rozdział 10: Fantastic! 135

Rozdział 11: Charlie i zakurzony antykwariat

książkowy 143

Rozdział 12: Wielka ucieczka 158

Rozdział 13: Wzloty i upadki 172

Rozdział 14: Pociąg pod specjalnym nadzorem 189

Rozdział 15: Koszmary senne kryją w sobie wiele

cennych informacji (zwłaszcza w kiepskich

książkach, takich jak ta) 205

Rozdział 16: Spokojnie, jest później niż sądzisz 216

Rozdział 17: Owszem, dorosłość jest do kitu,

ale pomyślcie o alternatywie 230

Epilog 248

Specjalny tajny dodatek 256

Digitalizował „Bodziokb”

---