Sygnał analogowy można przekształcić układem scalonym (przetwornikiem a/c) w sygnał cyfrowy, w którym występują jedynie dwa logiczne stany sygnału - stan „zero” czyli niski poziom sygnału oraz stan „jeden”, w którym sygnał osiąga poziom wysoki. Odpowiednikiem określonego poziomu analogowego sygnału wizyjnego (np. poziomu luminancji analizowanego elementu) będzie odpowiednia kombinacja zer i jedynek.
Sygnały cyfrowe w porównaniu do sygnałów analogowych mają szereg zalet:
bardzo dużą odporność na szumy i zakłócenia w torze transmisyjnym. Dzięki temu dopuszczalny stosunek sygnału do szumu może mieć znacznie większą wartość niż w przypadku sygnału analogowego. Warunkiem odbioru sygnału cyfrowego jest prawidłowa detekcja logicznych zer i jedynek;
znacznie mniejsza niż w systemach analogowych wrażliwość na występujące w torze zniekształcenia nielinearne;
znacznie mniejsza niż w systemach analogowych wrażliwość na zmiany parametrów toru;
możliwość regeneracji sygnału, której nie można w prosty sposób zrealizować w przypadku sygnałów analogowych;
możliwość przechowywania sygnałów cyfrowych w układzie pamięciowym (dysk, dyskietka);
stosowanie cyfrowych urządzeń do automatycznego sterowania i kontroli, a także do współpracy z układami mikroprocesorowymi;
programowe przetwarzanie standardów systemów (np. telewizyjnych), korekcji błędów, kodowania i szyfrowania;
możliwość wprowadzenia nowych efektów specjalnych jak zmiana formatu obrazu, wprowadzenie efektów lustrzanych, dźwięk przestrzenny itd.;
możliwości transmisji kilku sygnałów w jednym kanale przez tworzenie sygnałów z podziałem czasowym
Do cech niekorzystnych systemów cyfrowych należy zaliczyć przede wszystkim:
konieczność stosowania szerszego pasma częstotliwości przenoszonych niż w przypadku systemów analogowych
trudności monitorowania stanu sygnału cyfrowego w każdym pożądanym punkcie toru transmisyjnego.