Nazwa instytucji

Specjalność:

PRACA DYPLOMOWA

Temat: Charakterystyka biura rachunkowego jako podmiotu gospodarczego.

Promotor: Wykonał:

Miejscowość i rok

SPIS TREŚCI

1. Wstęp 3

Roz. I. Pojęcie, zasady utworzenia i rola biura rachunkowego. 4

1. Wymogi dotyczące utworzenia biura rachunkowego. 11

2. Wpis do ewidencji działalności gospodarczej. 12

3. Numer REGON. 13

4. Rejestracja w urzędzie skarbowym. 15

5. Numer identyfikacji podatkowej - NIP. 16

6. Zgłoszenie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. 20

7. Wpis na listę doradców podatkowych. 27

Roz. II. Zawód doradcy podatkowego. 33

1. Wykonywanie zawodu doradcy podatkowego. 33

2. Obowiązki i prawa doradcy podatkowego. 35

3. Odpowiedzialność za szkodę. 37

4. Samorząd doradców podatkowych. 37

5. Odpowiedzialność dyscyplinarna. 41

6. Odpowiedzialność karna 42

Roz. III. Rozliczenia biura rachunkowego z Urzędem Skarbowym i ZUS. 43

1. Księga przychodów i rozchodów i deklaracja PIT-5. 43

2. Rejestry VAT i deklaracja VAT-7 49

2. Zakończenie. 66

3. Spis literatury. 68

1. WSTĘP

Celem mojej pracy jest przedstawienie działalności biura rachunkowego jako podmiotu gospodarczego.

Pracę swoją oparłam na dostępnych mi opracowaniach i fachowych czasopismach, obowiązujących ustawach oraz rozmowach z doradcą podatkowym.

Praca składa się z trzech rozdziałów obejmujących następujące zagadnienia.

W pierwszym pokazuje zasady oraz wymogi dotyczące utworzenia biura rachunkowego na które składa się między innymi: wpis do ewidencji działalności gospodarczej, rejestracja w urzędzie skarbowym, zgłoszenie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Drugi rozdział przedstawia zawód doradcy podatkowego, obowiązki i prawa jakie się z tym wiążą.

W trzecim rozdziale zaprezentowałam biuro rachunkowe mające obowiązek rozliczeń z urzędem skarbowym oraz Zakładem Ubezpieczeń Społecznych za pomocą księgi przychodów i rozchodów, a także rejestrów VAT i wykorzystania deklaracji VAT-7.

Praca zakończona została wnioskami do tematu oraz przedstawieniem literatury, z której czerpałam informacje niezbędne do jej napisania.

Roz. I. POJĘCIE ZASADY UTWORZENIA I ROLA BIURA RACHUNKOWEGO

Podmiot gospodarczy - osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej prowadząca działalność gospodarczą w warunkach określonych przepisami prawa np. wszelkie przedsiębiorstwa, w tym spółki.

Również biuro rachunkowe jest podmiotem gospodarczym.

Biuro rachunkowe jest podmiotem gospodarczym, który na podstawie umowy zawartej z podatnikiem świadczy usługi w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych lub podatkowych - podatkowa księga przychodów i rozchodów, Ewidencja przychodów prowadzenia dla celów zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencyjnych osób fizycznych, biuro prowadzi ewidencję dla celów podatku od towarów i usług, ustala wysokość obciążeń podatkowych.

Na mocy Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 sierpnia 1998 w sprawie kwalifikacji i innych wymagań, których spełnienie uprawnia do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, organizacji i trybu działania Komisji Egzaminacyjnej powołanej dla sprawdzenia tych kwalifikacji oraz wzoru świadectwa stwierdzającego te kwalifikacje i wymagania.

Działalność Usługową w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych mogą wykonywać zarówno osoby fizyczne, jeżeli posiadają kwalifikację i spełniają określone prawem wymagania, jak i osoby prawne i jednostki nie posiadające osobowości prawnej działające we własnym imieniu i na własny rachunek, podmioty powierzają wykonanie czynności związanych z działalnością osobą fizycznym spełniającym wymagania określone w rozporządzeniu.

Możliwość usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych jest obwarowana wieloma warunkami.

Biuro rachunkowe może prowadzić osoba fizyczna która:

• ma pełną zdolność do czynności prawnych,

• posiada wykształcenie:

• wyższe ekonomiczne o specjalności rachunkowość oraz z co najmniej dwuletnią praktykę w księgowości,

• średnie zawodowe o kierunku rachunkowość uzyskane w szkołach publicznych lub szkołach niepublicznych mających uprawnienia szkół publicznych, w tym również w szkołach policealnych i pomaturalnych co najmniej o dwuletnim okresie nauczania w zakresie rachunkowości i co najmniej pięcioletnią praktykę w księgowości.

• ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej,

• nie była prawomocnie skazana za przestępstwa: przeciwko mieniu, gospodarcze, fałszowania pieniędzy, papierów wartościowych, znaków urzędowych, przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, naruszeniu tajemnicy państwowej lub służbowej, przeciwko dokumentom lub karne skarbowe,

• uzyskała świadectwo potwierdzające kwalifikacje niezbędne do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Należy pamiętać, że warunek wykształcenia, uważa się za spełniony, jeżeli osoba ubiegająca się o świadectwo kwalifikacyjne posiada:

• dyplom ukończenia studiów wyższych na jednym z kierunków ekonomicznych, w zakresie specjalizacji rachunkowość lub

• dyplom ukończenia studiów wyższych na dowolnym kierunku oraz świadectwa ukończenia studiów podyplomowych z zakresu rachunkowości, lub

• świadectwo ukończenia szkoły średniej o specjalności rachunkowości lub

• świadectwo ukończenia szkoły policealnej lub pomaturalnej co najmniej o dwuletnim okresie nauczania o specjalności rachunkowość.

Osoby ubiegające się o świadectwo kwalifikacyjne, spełniające wyżej wymienione warunki, powinny złożyć odpowiedni wniosek do Departamentu Rachunkowości Ministerstwa Finansów do wniosku należy dołączyć:

• kopię dowodu osobistego (stronę identyfikacyjną i adresową), uwierzytelnioną przez notariusza lub sekretariat Departamentu Rachunkowości Ministerstwa Finansów,

• dokumenty potwierdzające wykorzystanie i praktykę w księgowości, ewentualnie ich kopie uwierzytelnione przez notariusza, a także dowód uiszczenia opłaty skarbowej w wysokości 1 zł 50 gr. - od podania, i 15 gr. - od załącznika do podania.

Inaczej przedstawia się sytuacja osób, które nie spełniają warunków wykształcenia; mają co najmniej średnie wykształcenie i udokumentowaną pięcioletnią praktykę w księgowości. Osoby te mogą uzyskać świadectwo kwalifikacyjne po zdaniu egzaminu przed Komisją Egzaminacyjną przy Ministrze Finansów.

Egzamin obejmuje zagadnienia z następujących dziedzin:

• system informatyczny i podatkowy informatyki

• rachunkowość

• wybrane zagadnienia z niektórych dziedzin prawa

• zobowiązania podatkowe, opłaty i zobowiązania o charakterze podatkowym

Świadectwo zdania egzaminu stanowi podstawę wydania przez ministra finansów świadectwa kwalifikacyjnego. Wnioski o dopuszczenie do egzaminu powinny być składane nie później niż na 21 dni przed terminem egzaminu, a osoby do niego zakwalifikowane są informowane odrębnymi pismami o jego terminie i miejscu.

Departament Rachunkowości Ministerstwa Finansów prowadzi rejestr osób, które uzyskały świadectwo uprawniające do lisingowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Inaczej traktowane są osoby wpisane na podstawie odrębnych przepisów do rejestru biegłych rewidentów, ponieważ uznaje się je za spełniające wymagania kwalifikacyjne niezbędne do prowadzenia biura rachunkowego.

Rola biura rachunkowego.

Prowadzenie księgi przez biuro rachunkowe.

Zgodnie z przepisami podatkową księgę przychodów i rozchodów może na zlecenie podatnika prowadzić biuro rachunkowe. O tym fakcie należy powiadomić urząd skarbowy. Osoba powierzająca prowadzenie swojej księgi przychodów i rozchodów zawiera umowę z biurem rachunkowym na mocy, której zleceniodawca zobowiązuję się dostarczyć potrzebne dokumenty do sporządzenia deklaracji podatkowych w terminie do dnia 10 każdego miesiąca natomiast zleceniobiorca za wykonane czynności otrzymywać będzie od zleceniodawcy zapłatę na podstawie rachunku wystawionego przez zleceniobiorcę. Umowę można rozwiązać przez każdą ze stron w okresie miesięcznego wypowiedzenia. Wszelkie sprawy sporne rozstrzygane będą przez właściwy Sąd Rejonowy w oparciu o Kodeks Cywilny. Umowę Zawartą pomiędzy płatnikiem, a biurem rachunkowym przedstawia załącznik nr 1.

Biuro rachunkowe może być podmiotem gospodarczym będącym osobą fizyczną, spółką cywilną osób fizycznych, spółką komandytową lub osobą prawną. Na podatniku, który zlecił prowadzenie swojej księgi podatkowej biuru rachunkowemu, ciążą określone przepisami obowiązki. Podatnik, który zdecydował się na powierzenie prowadzenia swojej księgi przychodów i rozchodów biuru rachunkowemu obowiązany jest zawiadomić o tym urząd skarbowy, w którym będzie opłacać podatek dochodowy na ogólnych zasadach. Spółka cywilna prowadząca działalność gospodarczą opodatkowaną w formie księgi podatkowej takie zawiadomienie składa w tym urzędzie skarbowym, w którym złożyła zawiadomienie o założeniu księgi. Dotyczy to urzędu skarbowego, w którym spółka cywilna zgłosiła siedzibę firmy, przy czym podatnik ma 7 dni na zawiadomienie urzędu skarbowego o zawarciu umowy na prowadzenie księgi podatkowej z biurem rachunkowym (od daty jej zawarcia) Zawiadomienie powinno zawierać dokładny adres biura, jego nazwę oraz adres miejsca przechowywania księgi i dokumentów związanych z jej prowadzeniem. Umowę prezentuje załącznik nr 2. Kolejnym obowiązkiem podatnika, który zlecił prowadzenie swojej księgi, jest prowadzenie w miejscu wykonywania działalności ewidencji:

• sprzedaży,

• przebiegu pojazdu,

• właściwych - w przypadku działalności w zakresie udzielania pożyczek oraz zakupu i sprzedaży wartości dewizowych.

Jeżeli podmiot jest podmiotem opłacającym podatek VAT, obowiązany jest prowadzić stosowne ewidencje sprzedaży i zakupu dla celów tego podatku. Natomiast podatnik zwolniony z VAT jest obciążony dodatkowo obowiązkiem prowadzenia na bieżąco roszczeniowej ewidencji sprzedaży lub odrębnej ewidencji sprzedaży dla celów tego podatku.

Podatnik opłacający VAT może zlecić także biuru rachunkowemu prowadzenie odrębnych ewidencji (sprzedaży i zakupu) wymaganych dla celów tego podatku.

Ewidencja sprzedaży musi być zbroszurowana i ponumerowana kolejno stronami oraz zawierać liczbę porządkową wpisu, datę uzyskania przychodu nie udokumentowanego fakturami, rachunkami i kwotę tego przychodu. Jeżeli podatnik prowadzi ewidencję sprzedaży, biuro rachunkowe dokonuje zapisów w księdze dotyczącej przychodów na podstawie dowodu wewnętrznego sporządzonego przez podatnika na podstawie danych wynikających z ewidencji. Podatnik prowadzący kilka ewidencji sprzedaży może w dowodzie wewnętrznym zamieścić kwoty wynikające z poszczególnych ewidencji. W takim przypadku zapisów w księdze podatnika biuro dokonuje w jednej kwocie zbiorczej.

Obowiązki biura prowadzącego księgę na zlecenie podatnika zostały określone w przepisach rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Obowiązki te powinny także wynikać z umowy zawartej pomiędzy podatnikiem a biurem rachunkowym. Jak wynika z przepisów, biuro rachunkowe musi dokonywać zapisów w księdze podatnika w okresie zapewniającym prawidłowe i terminowe rozliczenie z urzędem skarbowym. Termin ten nie może jednak przekroczyć 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni.

Biuro rachunkowe zapisów w powierzonej księdze podatkowej musi dokonywać w porządku chronologicznym. Oznacza to, że każde zdarzenie gospodarcze powinno być ewidencjonowane w kolejności wg daty jego powstania oraz w odrębnej pozycji księgi. Wyjątek stanowią zapisy dotyczące:

• ewidencjonowania przychodów wynikających z dziennych lub miesięcznych zestawień sprzedaży,

• kosztów eksploatacji samochodów osobowych używanych w prawnej działalności gospodarczej - nie objętych ewidencją środków trwałych - ujętych w zastawieniu wydatków oraz porównanych z ewidencją przebiegu pojazdu, biuro dokonuje zapisu w księdze w jednej zbiorczej pozycji na koniec miesiąca.

Biuro rachunkowe może na takich samych zasadach jak podatnik sporządzić dzienne zestawienia sprzedaży dokumentowanej rachunkami i wpisywać je do księgi.

Zlecenie przez podatnika prowadzenia księgi podatkowej biuru rachunkowemu nie zwalnia go od odpowiedzialności za nieprawidłowe lub nierzetelne jej prowadzenie. Jednak w przypadku właściwie sporządzonej umowy podatnik może dochodzić roszczeń wobec biura z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zlecenia.

W interesie podatnika leży zadbanie o właściwe sporządzenie umowy z biurem rachunkowym, któremu zleca on prowadzenie księgowości swojej firmy. Umowa powinna być tak zawarta, aby podatnikowi dawała gwarancję prawidłowego prowadzenia księgi podatkowej przez biuro, biuru rachunkowemu zaś umożliwiała wywiązanie się z podjętych zobowiązań w należyty sposób. Dla celów dowodowych umowa zawarta między podatnikiem a biurem rachunkowym powinna być sporządzona na piśmie.

Strony mogą dowolnie określać postanowienia umowy ponieważ przepisy podatkowe nie wprowadziły jej urzędowego wzoru. Na podstawie umowy zawartej z podatnikiem biuro rachunkowe może się zobowiązać m.in. do:

• dokonywania rocznego zamknięcia księgi,

• sporządzania deklaracji na zaliczki miesięczne na podatek dochodowy,

• sporządzenia deklaracji VAT,

• sporządzenia deklaracji na zaliczki miesięczne na podatek dochodowy od wynagrodzeń płaconych pracownikom,

• sporządzenia informacji i wykazów na podatek dochodowy od umów zlecenia lub zryczałtowanego podatku dochodowego,

• regulowania zobowiązań podatkowych, składek ZUS, lub innych świadczeń publicznoprawnych w imieniu podatnika,

• występowania w imieniu podatnika np. w postępowaniu podatkowym przed urzędem skarbowym,

• prowadzenia ewidencji środków trwałych i odpisów amortyzacyjnych oraz ewidencji wyposażenia.

Z tytuły niewykonania lub nienależytego wykonania zlecenia przez biuro rachunkowe podatnik może dochodzić swoich roszczeń na podstawie przepisów Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z powołanymi przepisami biuro rachunkowe obowiązane jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania podjętego zobowiązania w przypadku niezachowania należytej staranności. Jeżeli biuro nie udowodni, iż nie ponosi odpowiedzialności za wynikłe szkody, będzie odpowiadało na zasadzie winy.

W przypadku, gdy biuro rachunkowe popełni przestępstwo lub wykroczenie skarbowe bez winy podatnika, którego księgi prowadzi, w stosunku do właściciela biura, urząd skarbowy może zastosować sankcje wynikające z ustawy karnej skarbowej.

1. Wymogi dotyczące utworzenia biura rachunkowego.

Niezależnie od tego, czy dana działalność gospodarcza jest koncesjonowana czy też ewidencjonowana, należy o niej zawiadomić takie instytucje jak urząd skarbowy oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Po uzyskaniu zaświadczenia o dokonaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej lub uzyskania koncesji (zezwolenia) należy udać się do wojewódzkiego urzędu statystycznego w celu uzyskania numeru Regon tj. statystycznego numeru ewidencyjnego. Nie należy także zapomnieć o założeniu konta bankowego. W urzędzie skarbowym należy złożyć zawiadomienie o rozpoczęciu działalności gospodarczej w dniu wymienionym w potwierdzeniu zgłoszenia, określając jednocześnie wybrany rodzaj opodatkowania podatkiem dochodowym.

W zawiadomieniu tym podaje się również numer konta będącego kontem podstawowym a także wszystkie konta dodatkowe w tym samym lub innych bankach.

2. Wpis do ewidencji działalności gospo-darczej.

Generalnie działalność gospodarcza opiera się na wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Z obowiązku zgłoszenia się do ewidencji ustawodawca wyłączył pewne grupy działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną osobiście, pod warunkiem, że uzyskany zarobek stanowi źródło dochodu tej osoby, w zakresie:

• wytwarzania przedmiotów użytku osobistego, domowego i gospodarskiego oraz rękodzieła ludowego i artystycznego,

• naprawy i konserwacji przedmiotów użytku osobistego, domowego i gospodarskiego oraz mieszkań, a także wykonywania innych usług z użyciem materiałów i narzędzi własnych i powierzonych,

• czynności handlowych polegających na sprzedaży nie przetworzonych produktów rolnych, ogrodniczych, sadowniczych, hodowlanych, a także przedmiotów użytku osobistego, domowego, gospodarskiego.

Ewidencja działalności gospodarczej prowadzona jest przez organ ewidencyjny, którym jest prezydent miasta (dotyczy miast powyżej 100 tyś mieszkańców), burmistrz (w pozostałych miastach) oraz wójt. Organ ewidencyjny dokonuje wpisu po zgłoszeniu przez daną osobę faktu podjęcia działalności gospodarczej. Zgłoszenie takie powinno zawierać:

• oznaczenie podmiotu gospodarczego (nazwisko, imię osoby prowadzącej działalność lub firmę),

• siedzibę podmiotu gospodarczego lub miejsce zamieszkania,

• nazwiska i imiona ewentualnych pełnomocników,

• określenie przedmiotu działalności,

• wskazanie miejsca wykonywania działalności gospodarczej,

• wskazanie daty rozpoczęcia działalności gospodarczej,

Potwierdzeniem zgłoszenia działalności gospodarczej do ewidencji jest zaświadczenie wydane przez organ ewidencyjny o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r. W sprawie opłaty skarbowej, zgłoszenie do ewidencji podlega opłacie skarbowej.

Ze względu na uregulowania zawarte w innych przepisach szczególnych, nie wymaga zgłoszenia do ewidencji podjęcie działalności przez osoby prawne ani podjęcie działalności wymagającej uzyskania koncesji lub zezwolenia.

1.3. Regon.

Regon - system identyfikacji podmiotów gospodarki narodowej a więc:

• osób prawnych i ich części składowych, jak filie, zakłady czy oddziały,

• jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej,

• osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą,

• jednostek budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych.

System ten służy celom statystycznym, a także ułatwia podmiotom załatwienie ich spraw związanych z systemem podatkowym, ubezpieczeniowym czy celnym,.

Każdy nowy podmiot otrzymuje w systemie REGON niepowtarzalny dziewięciocyfrowy numer identyfikacji, który jest numerem kolejnym w systemie.

Każdy podmiot opisywany jest w rejestrze REGON między innymi poprzez następujące informacje:

• pełna i skrócona nazwa podmiotu,

• adres,

• forma prawna działania np. spółka cywilna, spółdzielnia,

• forma organizacyjna - przedsiębiorstwo handlowe, przedsiębiorstwo budowlano - montażowe,

• określenie organu dokonującego rejestru danego pomiotu, a także rodzaju rejestru i numeru wpisu do rejestru,

• data rozpoczęcia działalności,

• branża według europejskiej klasyfikacji działalności, według klasyfikacji gospodarki narodowej,

• forma własności

Wniosek o nadanie numeru REGON składa zainteresowany podmiot w Wojewódzkim Urzędzie Statystycznym WUS, na terenie którego podmiot ma siedzibę. REGON jest potwierdzone wydaniem zaświadczenia z numerem identyfikacyjnym.

1.4. Rejestracja w Urzędzie Skarbowym.

Urząd Skarbowy to terenowy organ administracji rządowej zajmujący się przede wszystkim pozyskiwaniem podatków z terenu, na którym działa.

Urzędy kontroli skarbowej działają w każdym województwie, celem tych urzędów jest kontrola prawidłowości obliczania i wpłacania podatków i innych należności pieniężnych budżetu państwa.

Zgodnie z przepisami podatkową księgę przychodów i rozchodów może na zlecenie podatnika prowadzić biura rachunkowe, należy o tym powiadomić urząd skarbowy.

Podatnik, który zdecydował się na powierzenie prowadzenia swojej księgi biuru rachunkowemu, obowiązany jest zawiadomić o tym urząd skarbowy (właściwy dla swojego miejsca zamieszkania), w którym będzie opłacać podatek dochodowy na ogólnych zasadach.

Spółka cywilna prowadząca działalność gospodarczą opodatkowaną w formie księgi podatkowej takie zawiadomienie składa w tym urzędzie skarbowym, w którym złożyła zawiadomienie o założeniu księgi. Dotyczy to urzędu skarbowego, w którym spółka cywilna zgłosiła siedzibę firmy, przy czym podatnik, którym jest osoba fizyczna, osoba prawna lub inna jednostka nie posiadająca osobowości prawnej zobowiązana do zapłacenia podatku z tytułu ciążącego na niej obowiązku podatkowego, ma 7 dni na zawiadomienie urzędu skarbowego o zawarciu umowy na prowadzenie księgi podatkowej z biurem rachunkowym. Zawiadomienie to powinno zawierać dokładny adres biura, jego nazwę oraz adres miejsca przechowywania księgi i dokumentów związanych z jej prowadzeniem.

Skala podatkowa w 1999 roku przedstawia się następująco:

Tabela nr 1

Podstawa obliczenia podatku w złotych		Podatek wynosi
Ponad	do
	29 624	19% podstawy obliczenia minus kwota 394 zł 80 gr.
29 624	59 248	5 233 zł 76 gr. + 30% nadwyżki ponad 29 624 zł
59 248		14 120 zł 96 gr. + 40% nadwyżki ponad 59 248 zł

Podstawa prawna: Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie skali podatku dochodowego oraz wysokości kwoty przychodu podlegającego opodatkowaniu zryczałtowanemu.

1.5 Numer identyfikacji podatkowej - NIP.

Obecnie wszyscy podatnicy - niezależnie od przynależności sektorowej, formy prawnej, rodzaju działalności, obowiązani są posługiwać się Numerem Identyfikacji podatkowej (NIP). Zasady nadawania tego numeru określa ustawa z dnia 13 października 1995 o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników. Numer Identyfikacji Podatkowej nadawany jest w drodze decyzji przez urząd skarbowy:

• właściwy w sprawach podatku od towarów i usług w przypadku podatników VAT nie korzystających ze zwolnienia od tego podatku,

• właściwy ze względu na siedzibę jednostki lub miejsce wykonywania działalności w przypadku jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej (w tym spółek cywilnych) korzystających ze zwolnienia od podatku od towarów i usług,

• właściwy w sprawach podatku dochodowego w przypadku podatników podatku dochodowego,

• właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika w przypadku podmiotów nie będących podatnikami ani podatku dochodowego, ani podatku od towarów i usług,

• II Urząd Skarbowy - Warszawa Śródmieście jeżeli podatnik nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce.

Zgłoszenie identyfikacyjne, którego obowiązek ciąży na podatniku, powinno zawierać:

• w przypadku osób fizycznych: nazwisko, imiona, imiona rodziców, datę i miejsce urodzenia, płeć, nazwisko rodowe, obywatelstwo lub obywatelstwa, adres miejsce zamieszkania, adres miejsce zameldowania na pobyt stały lub czasowy, rodzaj i numer dowodu tożsamości, numer ewidencyjny PESEL,

• w przypadku jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer REGON, organ rejestracyjny lub ewidencyjny, numer nadany przez organ rejestrowy lub ewidencyjny, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a w przypadku spółek cywilnych, jawnych i komandytowych - dane dotyczące wspólników ( w tym ich NIP)

Odnośnie podmiotów prowadzących działalność gospodarczą zgłoszenie identyfikacyjne powinno dodatkowo zawierać informację dotyczącą prowadzonych przedsiębiorstw. Minister Finansów określił wzory zgłoszeń identyfikacyjnych oraz wzory formularzy informacji o zmianie danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym w zarządzeniu z dnia 21 grudnia 1995 w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników. Termin dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego zależy od tego, kogo ono dotyczy. Zgłoszenie winno być dokonane m.in. w przypadku:

• podatników podatku od towarów i usług - przed dokonaniem pierwszej czynności polegającej opodatkowaniem jednym z tych podatków;

• jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, nie będących podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych:

• zatrudniających pracowników - nie później niż w terminie złożenia pierwszej deklaracji dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych,

• nie zatrudniających pracowników, zarejestrowanych po 1 stycznia 1996 r. w terminie miesiąca od dnia dokonania wpisu ewidencji działalności gospodarczej lub we właściwym rejestrze,

• podatników podatku dochodowego od osób fizycznych; którzy samodzielnie obliczają zaliczki na ten podatek lub opłacają go w formach zryczałtowanych - nie później niż w terminie założenia pierwszej deklaracji na zaliczkę miesięczną na podatek dochodowy od osób fizycznych albo dokonania wpłaty zryczałtowanego podatku,

• pozostałych podatników podatku dochodowego, od osób fizycznych, z wyjątkiem podatników, którym poboru zaliczek miesięcznych wraz ze zmniejszeniem ich kont lub rozliczenia rocznego, dokonuje płatnik - nie później niż w terminie złożenia pierwszego zaznania rocznego.

Pamiętać należy, że na pracodawcach oprócz obowiązku zgłoszenia identyfikacyjnego własnej firmy, ciąży obowiązek zgłoszenia identyfikacyjnego zatrudnionych pracowników, którym pracodawca:

• pobiera zaliczki miesięczne na podatek dochodowy od osób fizycznych, z jednoczesnym zmniejszeniem ich o kwotę wynikającą z ustawy,

• dokonuje rocznego rozliczenia podatku,

Podatnicy obowiązani są do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym, a także do podawania swojemu numeru NIP na wszystkich dokumentach związanych z wykorzystaniem zobowiązań podatkowych oraz niepodatkowych należności budżetowych, do których poboru obowiązane są organy podatkowe lub celne

Podatnicy obowiązani są podawać swój numer identyfikacji podatkowej na żądanie:

• organów administracji rządowej i samorządowej,

• organów kontroli skarbowej,

• przedstawicieli NIK,

• banków,

• stron czynności cywilnoprawnych,

• płatników oraz inkasentów podatkowych i niepodatkowych należności budżetowych.

Wszelkie zmiany dotyczące danych objętych zgłoszeniem należy zgłosić w terminie 60 dni od dnia nastąpienia zmiany.

Zgłoszenie identyfikacyjne osoby fizycznej prowadzącej samodzielnie działalności gospodarczą przedstawia załącznik nr 3.

1. Zgłoszenie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

• Zgłoszenie płatnika

Płatnicy składek są zobowiązani do złożenia wypełnionego odpowiedniego formularza zgłoszenia płatnika składek w terminie 7 dni od:

• daty zatrudnienia pierwszego pracownika lub powstania stosunku prawnego uzasadniającego objęcie ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi pierwszej osoby,

• daty powstania obowiązku ubezpieczeń emerytalnego i rentowych dla ubezpieczonych wyłącznie zobowiązanych do płacenia składek na własne ubezpieczenie albo składek na ubezpieczenie osób z nimi współpracujących.

Osoby podlegające dobrowolnie ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym z wyłączeniem osób prowadzących pozarolniczą działalność, wyłączenie zobowiązane są do płacenia składek na własne ubezpieczenia, dokonują zgłoszenia płatnika składek łącznie ze zgłoszeniem do ubezpieczeń społecznych.

• Zgłoszenie ubezpieczonego

Płatnicy składek mają obowiązek złożenia imiennego zgłoszenia każdej osoby objętej obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnym i rentowymi w terminie 7 dni od daty powstania obowiązku ubezpieczenia. Osoby, które obejmowane są ubezpieczeniami społecznymi na zasadach dobrowolności zgłaszają wniosek o objęcie ubezpieczeniem w terminie przez nie wybranym, z tym, że osoby które zamierzają kontynuować ubezpieczenia emerytalne i rentowe zgłaszają wniosek o objęcie tymi ubezpieczeniami w terminie 30 dni od daty ustalenia obowiązku ubezpieczeń społecznych. W przypadku nie dokonania zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych w przewidzianym przepisami terminie zgłoszenia dokonuje z urzędu ZUS.

• Zgłoszenie zmiany danych

Płatnik składek zobowiązany jest zawiadomić ZUS o wszelkich zmianach jakie nastąpiły w stosunku do danych osób ubezpieczonych zawartych w zgłoszeniu, w terminie 7 dni od daty zaistnienia tych zmian

• Zgłoszenie wyrejestrowania z ubezpieczenia

Płatnicy składek mają obowiązek przekazania do ZUS w terminie 7 dni, zgłoszenia wyrejestrowania z ubezpieczenia, w stosunku do osób dla których wygasł tytuł do obowiązkowych lub dobrowolnych ubezpieczeń społecznych.

Do 31 stycznia 1999 roku płatnicy składek zobowiązani są dokonać:

• imiennych zgłoszeń ubezpieczeń społecznych wszystkich osób za które są zobowiązani opłacać składki na ubezpieczenia społeczne za dzień 31 grudnia 1998 roku i dzień 1 stycznia 1999 roku,

• zgłoszenia płatnika składek, zgłoszenie do ubezpieczeń, zgłoszenie zmiany danych osoby ubezpieczonej, składa się wypełniając deklarację ZUS ZUA, którą przedstawia załącznik nr 4.

Formularz należy wypełnić w celu zgłoszenia:

• do ubezpieczeń społecznych i do ubezpieczenia zdrowotnego dokonywanego na formularzy ZUS ZFA, przedstawionego w załączniku nr 5

• do ubezpieczeń społecznych,

• zmiany, korekty danych osoby ubezpieczonej,

• dane identyfikacyjne płatnika składek

• należy wpisać NIP - Numer Identyfikacji Podatkowej nadawany płatnikowi przez urząd skarbowy,

• należy wpisać REGON - numer nadawany przez Główny Urząd Statystyczny i ewidencjonowany w rejestrze podmiotów gospodarki narodowej,

• należy wpisać PESEL - numer ewidencyjny nadawany przez Rządowe Centrum Informatyczne Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności, wypełnia płatnik składek będący osobą fizyczną,

• jeżeli płatnik składek, będący osobą fizyczną nie posiada numerów identyfikacyjnych - NIP, REGON, PESEL w zależności od rodzaju dokumentu wpisuje cyfrę

• w przypadku dowodu osobistego

• w przypadku paszportu

• należy wpisać nazwę skróconą płatnika jaka została podana „Zgłoszeniu płatnika składek”,

• należy wpisać pierwsze imię oraz datę urodzenia,

• Dane identyfikacyjne osoby zgłaszanej do ubezpieczeń,

• należy wpisać PESEL osoby zgłaszanej do ubezpieczeń,

• należy wpisać NIP osoby zgłaszanej do ubezpieczeń nadawany przez urząd skarbowy, nie oddzielając kreskami poszczególnych członków

• należy wpisać w sytuacji, gdy osoba zgłaszana / zgłoszona nie posiada numerów identyfikacyjnych - NIP lub PESEL

• należy wpisać serie i numer dowodu osobistego lub paszportu.

• Dane ewidencyjne osoby zgłaszanej do ubezpieczeń

• należy wpisać imię drugie osoby zgłaszanej do ubezpieczeń,

• należy wpisać nazwisko rodowe podane w metryce urodzenia,

• należy wpisać obywatelstwo,

• należy wpisać płeć: K (kobieta), M (mężczyzna),

• należy wpisać znak X, wówczas, gdy cudzoziemiec posiada kartę stałego pobytu,

• Tytuł ubezpieczenia

• należy wpisać, kod tytułu ubezpieczenia, kod ten składa się z sześciu znaków oznaczających:

• podmiot podstawowy - 2 znaki,

• rozszerzenie podmiotu - 2 znaki,

• ustalone bądź nie ustalone prawo do emerytury lub renty -1 znak

• stopień niepełnosprawności - 1 znak

• Dokumenty rozliczeniowe

• Terminy przekazywania dokumentów rozliczeniowych.

Płatnik składek przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc nie później niż:

• do 12 dnia następującego miesiąca - dla osób fizycznych opłacających składkę wyłącznie dla siebie,

• do 8 dnia następnego miesiąca - dla jednostek budżetowych, jednostek gospodarki pozabudżetowej,

• do 15 dnia następnego miesiąca - dla pozostałych płatników.

Również istotne jest to, że płatnik składek obowiązany jest co miesiąc przekazywać ubezpieczonemu na piśmie informacje zawarte w imiennych raportach w celu ich weryfikacji

Płatnik składek zobowiązany jest złożyć deklarację rozliczeniową korygującą i inny raport korygujący w formie nowego dokumentu w każdym przypadku gdy:

• występuje konieczność korekty danych wykazanych w imiennym raporcie miesięcznym w związku z wydaniem decyzji w razie sporu dotyczącego obowiązku ubezpieczeń społecznych oraz gdy zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych nastąpiło przez ZUS,

• wystąpiły zmiany w stosunku do danych wykazanych w deklaracji rozliczeniowej lub imiennych raportach.

Deklarację rozliczeniową korygującą oraz imienne raporty korygujące płatnik zobowiązany jest przekazać w terminie 7 dni od daty wystąpienia tych okoliczności lub otrzymania decyzji.

W sytuacji, gdy ZUS w drodze kontroli ustali nieprawidłowości w opłaceniu składek płatnik jest zobowiązany przekazać deklarację korygującą i inne raporty korygujące w terminie 30 dni od otrzymania ustaleń kontroli.

Natomiast w przypadku, jeśli korekta dotyczy danych wykazanych wyłącznie w deklaracji rozliczeniowej - raportów miesięcznych korygujących składa się

• Dokumenty płatnicze

Składki lub wpłaty opłaca się na wskazane przez ZUS rachunki bankowe odrębnymi wpłatami, w podziale na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zawodowe, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, przy użyciu dokumentów płatniczych.

Płatnik składek jest zobowiązany do dokonywania wpłat należności z tytułu składek wynikających z właściwej części deklaracji rozliczeniowej / korygującej za dany miesiąc trzema odrębnymi przelewami na odpowiednio wydzielone w Narodowym Banku Polskim rachunki ZUS tj.:

• należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne,

• należności z tytułu składek na ubezpieczenia zdrowotne,

• należności z tytułu składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,

Płatnik opłaca składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenia zdrowotne w takich samych terminach jakie obowiązują dla przekazania dokumentów ubezpieczeniowych.

Ubezpieczenia społeczne mają na celu zabezpieczenie pracowników i ich rodzin przed konsekwencjami zdarzeń losowych, powodującymi utratę lub zmniejszenie zarobku. Obejmują one świadczenia lecznicze (porady lekarskie, leczenie szpitalne) oraz świadczenia pieniężne jakie otrzymuje ubezpieczony w przypadku choroby, inwalidztwa, wieku czy macierzyństwa. Świadczenia pieniężne mają charakter jednorazowych lub wielokrotnych zasiłków, rent, emerytur oraz odszkodowań. Składki na rzecz ubezpieczeń społecznych obciążają podmioty gospodarcze i wynoszą obecne 45% wynagrodzeń wypłacanych pracownikom.

Stopy procentowe składek na ubezpieczenia społeczne wynoszą w 1999 r.

Ubezpieczenia emerytalne	Ubezpieczenia rentowe	Ubezpieczenia chorobowe	Ubezpieczenia wypadkowe
19,52%	13%	2,45%	2,03% za okres od 1.I do 31.XII.99 0,40% do 8,12% od 1.I 2000 roku

Dla osób, które obowiązkowo lub dobrowolnie przystąpiły do otwartego funduszu emerytalnego, ZUS przekazuje do otwartego funduszu emerytalnego część składki na ubezpieczenie emerytalne wynosząca 7,3% podstawy wymiaru składki, pochodzącą ze składki finansowanej przez ubezpieczonego. Płatnik przekazuje do ZUS za danego ubezpieczonego zawsze całość składki na ubezpieczenie emerytalne (19,52%). Nie ma znaczenia, czy dany ubezpieczony zawarł czy też nie umowę z otwartym funduszem emerytalnym.

Zasady dokonywania zgłoszeń do ubezpieczenia.

Każda osoba podlegająca obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlega z mocy ustawy zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych. Zgłoszenia dokonuje się w jednostce organizacyjnej zakładu. Nowy system ubezpieczeń społecznych nie przewiduje już - jak było to dotychczas - bezimiennego trybu zgłaszania do ubezpieczenia.

Zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych dokonuje się według ustalonego wzoru w następujących terminach:

UBEZPIECZENI	TERMIN ZGŁOSZENIA
Podlegający obowiązkowemu ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym	7 dni od daty powstania obowiązku ubezpieczenia
Podlegający ubezpieczeniom społecznym na zasadzie dobrowolności	W terminie wybranym przez ubezpieczonego
Zamierzający kontynuować ubezpieczenia emerytalne i rentowe po ich ustaleniu	30 dni od ustalenia tych ubezpieczeń

1.7. Wpis na listę doradców podatkowych.

Czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich zobowiązań podatkowych,

2. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie,

3. sporządzanie w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie,

4. występowanie w postępowaniu w zakresie sądowej kontroli decyzji administracyjnej.

Nie uważa się za czynności doradztwa podatkowego czynności wykonywanych w imieniu i na rzecz podatnika przez osoby uprawnione, zgodnie z odrębnymi przepisami, do prowadzenia ksiąg rachunkowych, polegających wyłącznie na prowadzeniu ksiąg rachunkowych bądź innych ksiąg i ewidencji do celów podatkowych oraz sporządzeniu zeznań i deklaracji na podstawie danych wynikających z tych ksiąg.

Podmiotom uprawnionym do zawodowego wykonywania czynności doradztwa podatkowego są:

1. osoby fizyczne, wpisane na listę doradców podatkowych,

2. adwokaci i radcowie prawni,

3. biegli rewidenci.

Podmiotom uprawnionym do wykonywania doradztwa podatkowego są również:

1. organizacje zawodowe posiadające osobowość prawną, spółdzielnie, stowarzyszenia lub izby gospodarcze, jeżeli przedmiotem ich działalności statutowej jest doradztwo podatkowe świadczone wyłącznie na rzecz ich członków,

2. podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów do badania sprawozdań finansowych,

3. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, które spełniają łącznie następujące warunki:

1. większość członków zarządu stanowią doradcy podatkowi, a jeżeli zarząd składa się z nie więcej niż 2 osób, to jedna z nich jest doradcą podatkowym,

2. większość głosów w zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy) oraz w organach nadzoru przysługuje doradcom podatkowym,

3. w spółce akcyjnej wydawane są wyłącznie akcje imienne,

4. zbycie akcji lub udziałów albo ustanowienie na nich zastawu wymaga zezwolenia udzielanego przez zarząd spółki.

WPIS NA LISTĘ DORADCÓW PODATKOWYCH

Na listę doradców podatkowych wpisuję się osobę fizyczną, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. posiada obywatelstwo polskie,

2. ma pełną zdolność do czynności prawnych,

3. korzysta z pełni praw publicznych,

4. jest nieskazitelnego charakteru i swoim dotychczasowym postępowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu doradcy podatkowego,

5. posiada wyższe wykształcenie,

6. odbyła dwuletnią praktykę zawodową,

7. złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin na doradcę podatkowego,

8. wystąpiła z wnioskiem o wpis na listę, nie później niż w okresie 3 lat (od spełnienia) warunku określonego w pkt. 7.

Na listę doradców podatkowych wpisuje się również członków Państwowej Komisji Egzaminacyjnej do Spraw Doradztwa Podatkowego.

Krajowa Rada Doradców Podatkowych prowadzi listę doradców podatkowych, zwaną dalej „listą”, oraz podejmuje decyzji o wpisie i skreśleniu z listy. Krajowa Rada Doradców Podatkowych doręcza te decyzję Ministrowi Finansów w ciągu 14 dni od dnia ich podjęcia.

Wpis na listę doradcy podatkowego na listę obejmuje:

1. numer i datę wpisu,

2. nazwisko, imię, datę urodzenia,

3. miejsce zamieszkania,

4. miejsce wykonywania doradztwa podatkowego (siedzibę),

5. numer identyfikacji podatkowej (NIP),

Wpis na listę doradców podatkowych następuje po złożeniu ślubowania wobec przewodniczącego Komisji Rady Doradców Podatkowych lub osoby przez niego upoważnionej spośród członków Krajowej Rady Doradców Podatkowych.

Rata Ślubowania ma następujące brzmienie:

„Przyrzekam, że jako doradca podatkowy będę wykonywał ten zawód kierując się dobrem swoich klientów, z całą sumiennością i rzetelnością, zgodnie z prawem, wiedzą i zasadami etyki zawodowej. Poznane w związku z wykonywaniem zawodu fakty i informacje zachowam tajemnicy wobec osób trzecich”.

Z dniem dokonania wpisu na listę osoba wpisana nabywa prawo wykonywania zawodu doradcy podatkowego oraz używania tytułu „doradca podatkowy”, tytuł ten podlega ochronie prawnej.

Krajowa Rada Doradców Podatkowych skreśla doradcę podatkowego z listy:

1. na jego wniosek,

2. z urzędu lub na wniosek Ministra Finansów, w razie:

1. utraty prawa do wykonywania zawodu,

2. zamierzenia wykonywania zawodu na okres przekraczający 5 kolejnych lat,

3. niedopełnieniu obowiązku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywani czynności,

4. śmierci doradcy.

Za wpis na listę doradców podatkowych Krajowa Rada Doradców Podatkowych pobiera opłatę. Krajowa Rada Doradców Podatkowych w porozumieniu z Ministrem Finansów określa wysokość opłaty, opłata ta stanowi dochód Krajowej Izby Doradców Podatkowych. Minister Finansów, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Doradców Podatkowych określi w drodze rozporządzenia sposób i tryb podawania do publicznej wiadomości danych dotyczących osób wpisanych na listę doradców podatkowych Decyzję o wpisie na listę i skreśleniu z niej oraz o odmowie dopuszczenia do egzaminu są decyzjami administracyjnymi o charakterze ostatecznym. Decyzje podejmuje przewodniczący posiedzenia, na którym decyzja została podjęta.

WPIS DO REJESTRU OSÓB PRAWNYCH UPRAWNIONYCH DO WYKONYWANIA DORADZTWA PODATKOWEGO.

Minister Finansów prowadzi rejestr osób prawnych uprawnionych do wykonywania doradztwa podatkowego, zwany dalej „rejestrem”.

Wniosek osoby prawnej o dokonanie wpisu w rejestrze zawiera:

1. dane,

2. opis umowy spółki lub statutu,

3. aktualny wpis z właściwego rejestru sądowego

Wpis w rejestrze zawiera następujące dane:

1. pełną i skróconą nazwę osoby prawnej, adres jej siedziby oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP),

2. formę organizacyjno - prawną,

3. nazwiska, imiona i adresy oraz numery identyfikacji podatkowej (NIP) wspólników, członków zarządów,

4. nazwiska, imiona i adresy oraz numery identyfikacji podatkowej (NIP) członków zarządu osób prawnych.

Minister Finansów ogłasza w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Finansów komunikat o dokonaniu wpisu osoby prawnej do rejestru, a także o zmianie lub skreśleniu tego wpisu.

Minister Finansów skreśla osobę prawną z rejestru:

1. na jej wniosek,

2. z urzędu lub na wniosek Krajowej Rady Doradców Podatkowych w przypadku:

• naruszenia zakazu reklamowania świadczonych przez siebie usług doradztwa podatkowego,

• niedopełnienia obowiązku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności,

3. z urzędu - przypadku ustalenia osoby prawnej.

Minister Finansów wydaje decyzję administracyjną o wpisie do rejestru, o odmowie dokonania wpisu do rejestru oraz o skreśleniu z rejestru.

Roz. II. ZAWÓD DORADCY PODATKOWEGO I ROLA BIURA RACHUNKOWEGO.

1. Wykonywanie zawodu doradcy podatko-wego.

Doradca podatkowy wykonuje swój zawód jako:

1. osoba fizyczna prowadząca działalność we własnym imieniu i na własny rachunek lub uczestnicząc w spółce cywilnej lub jawnej, z wyłącznym udziałem doradców podatkowych, adwokatów, radców prawnych lub biegłych rewidentów,

2. osoba pozostająca w stosunku pracy,

W spółkach cywilnych lub jawnych, doradcy podatkowi muszą stanowić większość wspólników, a gdy spółkę tworzą dwie osoby, co najmniej jedna z nich musi być doradcą podatkowym.

Doradca podatkowy może pozostać w zatrudnieniu:

1. z osobami fizycznymi wpisanymi na listę doradców podatkowych, adwokatami, radcami prawnymi, biegłymi rewidentami,

2. z organizacjami zawodowymi posiadającymi osobowość prawną, spółdzielniami, stowarzyszeniami i izbami gospodarczymi jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

1. ich działalnością statutową jest także doradztwo podatkowe na rzecz członków zrzeszonych w tych podmiotach,

2. doradca podatkowy wykonuje czynności wyłącznie na rzecz członków zrzeszonych w tych podmiotach,

3. z organami samorządu doradców podatkowych.

Doradca podatkowy może być zatrudniony w charakterze pracownika naukowo - dydaktycznego, dydaktycznego lub naukowego.

Doradcy podatkowi, będący wspólnikami spółki cywilnej lub jawnej, są obowiązani dołączyć do wniosku o wpis na listę odpis umowy spółki, a w stosunku do spółki jawnej, także aktualny wypis z rejestru handlowego. Jeżeli są już wpisani na listę, przesyłają niezwłocznie Krajowej Radzie Doradców Podatkowych i Ministerstwie Finansów odpis umowy spółki i wypis z rejestru handlowego.

Doradca podatkowy wykonujący ten zawód nie może prowadzić jednocześnie innej działalności gospodarczej, oraz pozostawać w stosunku pracy lub stosunku służbowym.

Doradca podatkowy wykonujący ten zawód może prowadzić działalności naukowo - dydaktyczną i szkoleniową, a także:

1. wydawniczą,

2. polegającą na świadczeniu usług informatycznych oraz organizacji i zarządzania w zakresie doradztwa podatkowego i rachunkowości.

Doradca podatkowy wykonujący ten zawód może również prowadzić działalność w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych, oraz wykonywać doradztwo prawne, ekonomiczne, finansowe oraz usługi w zakresie rzeczoznawstwa jeżeli posiada uprawnienia i kwalifikację określone w odrębnych przepisach.

Doradca podatkowy w ciągu 2 lat od dnia wpisu na listę nie może wykonywać doradztwa podatkowego na rzecz osób, których sprawy rozstrzygał w ciągu ostatnich lat przed ustaniem zatrudnienia lub pełnienia funkcji.

Przez rozstrzygnięcie spraw rozumie się przeprowadzanie kontroli skarbowej lub podatkowej, wydawanie decyzji administracyjnych w sprawach podatkowych oraz uznawanie złożonych zeznań i deklaracji za prawidłowe.

Nie może wykonywać zawodu doradca podatkowy, którego małżonek jest zatrudniony na stanowisku kierowniczym lub innym samodzielnym w organie podatkowym, organie kontroli skarbowej lub w Ministerstwie Finansów, a także na stanowisku, na którym wykonuje obowiązki w zakresie przygotowania rozstrzygnięć w sprawach związanych z ustaleniem lub określeniem zobowiązań podatkowych lub poborem podatków.

Doradca podatkowy jest zobowiązany zawiadomić Krajową Radę Doradców Podatkowych o niepodjęciu wykonywania zawodu w terminie 6 miesięcy od daty doręczenia decyzji o wpisie na listę lub o przerwie w wykonywaniu tego zawodu trwającej dłużej niż 6 miesięcy. Okresy te traktuje się jako zawieszenie wykonywania zawodu.

Doradca podatkowy traci prawo do wykonywania zawodu w wyniku prawomocnego orzeczenia:

1. o całkowitym lub częściowym ubezwłasnowolnieniu,

2. kary pozbawienia praw publicznych,

3. sądu dyscyplinarnego o pozbawieniu prawa wykonywania zawodu,

4. kary utraty prawa wykonywania zawodu.

2.2. Obowiązki i prawa doradcy podatkowego.

Doradca podatkowy obowiązany jest w szczególności:

1. postępować zgodnie z przepisami prawa, ze złożonym ślubowaniem i z zasadami etyki zawodowej,

2. stale podnosić swoje kwalifikację zgodnie z zasadami określanymi przez Krajową Radę Doradców Podatkowych,

3. regularnie opłacać składkę członkowską,

Doradca podatkowy jest obowiązany zachować w tajemnicy fakty i informacje, z którymi zapoznał się w związku z wykonywaniem zawodu.

Doradca podatkowy nie może być przesłuchiwany jako świadek co do faktów i informacji, na które zaciąga się obowiązek dotyczący ślubowania oraz postępowania zgodnie z zasadami etyki zawodowej.

Doradca podatkowy nie może reklamować świadczonych przez siebie usług. Organy podatkowe, pracownicy zatrudnieni w organach podatkowych, organy kontroli skarbowej, pracownicy urzędów kontroli skarbowej, a także Minister Finansów oraz pracownicy Ministerstwa Finansów nie mogą w jakiejkolwiek formie reklamować usług konkretnego podmiotu świadczącego doradztwo podatkowe.

Doradca podatkowy jest obowiązany przechowywać przez okres 5 lat kopie sporządzonych na piśmie opinii, wystąpień w imieniu podatników płatników i inkasentów w sprawach zobowiązań podatkowych, a także udzielanych im porad. Doradca podatkowy obowiązany jest przekazać zleceniodawcy dokumenty a w przypadku niemożności przekazania tych dokumentów doradca podatkowy jest obowiązany je zniszczyć. Doradca podatkowy jest obowiązany umieszczać na wszystkich pismach sporządzonych w związku z wykonywaniem doradztwa podatkowego firmę, pod jaką, doradztwo podatkowe to wykonuje oraz miejsce jego wykonywania, podpis oraz numer wpisu na listę doradców podatkowych.

W postępowaniu przed organami administracji w sprawach zobowiązań podatkowych pełnomocnikiem podatnika i inkasenta może być również doradca podatkowy. Doradca podatkowy może sam uwierzytelnić odpis udzielanego mu pełnomocnictwa.

Doradca podatkowy jest uprawniony do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

1. Odpowiedzialność za szkodę.

W razie wyrządzenia szkody przy wykonywaniu czynności związanych z wykonywaniem zawodu, doradca podatkowy oraz osoby, z których pomocą czynności te wykonuje lub którym powierza ich wykonanie ponoszą odpowiedzialność za szkodę na zasadach określonych w Kodeksie cywilnym. Doradca podatkowy podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności związanych z wykonywaniem zawodu.

Minister Finansów, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Doradców Podatkowych i Polskiej Izby Ubezpieczeń, określi w drodze rozporządzenia, ogólne warunki ubezpieczenia, w tym:

• termin powstania obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia,

• podstawowy zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń,

• minimalną sumę gwarancyjną ubezpieczenia,

• zakres praw i obowiązków ubezpieczającego i zakładu ubezpieczeń, wynikających z umowy ubezpieczenia,

• górne granice składek ubezpieczeniowych.

1. Samorząd doradców podatkowych.

Doradcy podatkowi tworzą samorząd doradców podatkowych, zwany Krajową Izbą Doradców Podatkowych. Przynależność doradców podatkowych do Krajowej Izby Doradców Podatkowych jest obowiązkowa i powstaje z chwilą wpisu na listę.

Samorząd doradców podatkowych jest niezależny w wykonywaniu swoich zadań i podlega tylko ustawom.

Krajowa Izba Doradców Podatkowych ma osobowość prawną, jej siedzibą jest miasto Warszawa. Krajowa Izba Doradców Podatkowych może prowadzić działalność wydawniczą, dydaktyczną i szkoleniową.

Organami Krajowej Izby Doradców Podatkowych są:

1. Krajowy Zjazd Doradców Podatkowych,

2. Krajowa Rada Doradców Podatkowych,

3. Krajowa Komisja Rewizyjna,

4. Wyższy Sąd Dyscyplinarny,

5. Sąd Dyscyplinarny,

6. Rzecznik Dyscyplinarny.

Krajowy Zjazd Doradców Podatkowych odbywa się co 4 lata, jest zwoływany przez Krajową Radę Doradców Podatkowych. Prawo do udziału w Krajowym Zjeździe Doradców Podatkowych przysługuje każdemu doradcy podatkowemu.

Do zadań Krajowego Zjazdu Doradców Podatkowych należy:

1. ustalenie liczby członków organów, oraz wybór tych organów,

2. wybór Rzecznika Dyscyplinarnego oraz jego zastępców w licznie określonej przez Krajowy Zjazd Doradców Podatkowych,

3. wybór przewodniczącego Krajowej Rady Doradców Podatkowych,

4. uchwalenie statutu krajowej Izby Doradców Podatkowych,

5. ustalenie wysokości składek członkowskich,

6. uchwalenie zasad gospodarki finansowej,

7. rozpatrywanie i zatwierdzanie sprawozdań przedstawianych przez organy Krajowej Izby Doradców Podatkowych oraz udzielanie absolutorium Krajowej Radzie Doradców Podatkowych na wniosek Krajowej Komisji Rewizyjnej,

8. uchwalenie zasad etyki zawodowej,

9. tworzenie regionalnych oddziałów Krajowej Izby Doradców Podatkowych oraz określanie ich organizacji i zakresu działania.

10. określanie zasad stałego podnoszenia kwalifikacji przez doradców podatkowych,

11. podejmowanie innych uchwał.

Krajowy Zjazd Doradców Podatkowych uchwala regulamin swojego działania. Uchwały Krajowego Zjazdu Doradców Podatkowych są podejmowane większością głosów. Wybory odbywają się w głosowaniu tajnym, z wyjątkiem wyboru przewodniczącego Zjazdu, Sekretarza Zjazdu oraz Komisji Zjazdowych.

Przewodniczący Krajowej Rady Doradców Podatkowych:

1. reprezentuje Krajową Radę Doradców Podatkowych,

2. kieruje jej pracami,

3. przewodniczy na posiedzeniach,

4. zapewnia wykonanie uchwał Krajowej Rady Doradców Podatkowych.

W razie nieobecności przewodniczącego, jego obowiązki wykonuje jeden z wiceprzewodniczących.

Do zadań Krajowej Rady Doradców Podatkowych należy:

• zwoływanie Krajowego Zjazdu Doradców Podatkowych

• zapewnienie wykonywania uchwał Krajowego Zjazdu Doradców Podatkowych,

• reprezentowanie doradców podatkowych,

• opracowywanie rocznych planów finansowych Krajowej Izby Doradców Podatkowych oraz sprawozdań z ich wykonania,

• podejmowanie uchwał w sprawach wpisu na listę i skreślania z niej,

• wysuwanie kandydatów na członków Komisji Egzaminacyjnej,

• opiniowanie projektów ustaw i rozporządzeń dotyczących prawa podatkowego i przedstawianie wniosków w tym zakresie,

• podejmowanie innych uchwał.

Uchwały Krajowej Rady Doradców Podatkowych zapadają większością głosów, w przypadku równej liczby głosów, rozstrzyga głos przewodniczącego. Krajowa Rada Doradców Podatkowych składa Krajowemu Zjazdowi Doradców Podatkowych sprawozdanie ze swojej działalności. Do zadań Krajowej Komisji Rewizyjnej należy kontrola działalności finansowej Organów Krajowej Rady Doradców Podatkowych. Sposób finansowania oraz szczegółowy tryb działania organów samorządu, w tym funkcjonowanie regionalnych oddziałów Krajowej Izby Doradców Podatkowych, a także sposób składania oświadczeń woli w sprawach majątkowych przez Krajową Radę Doradców Podatkowych określa statut Krajowej Izby Doradców Podatkowych. Krajowa Rada Doradców Podatkowych przekazuje Ministrowi Finansów statut Krajowej Izby Doradców Podatkowych, w terminie 14 dni od dnia jego uchwalenia przez Krajowy Zjazd Doradców Podatkowych. Minister Finansów, w terminie 30 dni od dnia otrzymania statutu może wydać decyzję administracyjną o zawieszeniu uchwały zatwierdzającej statut z powodu niezgodności z prawem. Minister Finansów przekazuje decyzję Krajowej Radzie Doradców Podatkowych w terminie 14 dni od dnia jej wydania. Przewodniczący Krajowego Zjazdu Doradców Podatkowych przekazuje Ministrowi Finansów uchwały Krajowego Zjazdu Doradców Podatkowych w terminie 14 dni od dnia zakończenia Zjazdu.

1. Odpowiedzialność dyscyplinarna.

Doradcy podatkowi ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną:

• za niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków zawodowych określonych prawem,

• za czyny sprzeczne z zasadami etyki zawodowej.

Karami dyscyplinarnymi są:

• upomnienie,

• nagana,

• zawieszenie prawa wykonywania zawodu na okres 6 miesięcy do 3 lat,

• pozbawienie prawa wykonywania zawodu.

Wymienione kary pozbawienia prawa wykonywania zawodu pociąga za sobą skreślenie z listy doradców podatkowych.

Sprawy dyscyplinarne doradców podatkowych rozpatrują:

• w pierwszej instancji - sąd dyscyplinarny,

• w drugiej instancji - wyższy sąd dyscyplinarny.

Rozprawa przed sądem dyscyplinarnym jest jawna dla doradców podatkowych. Na rozprawie może być obecny również przedstawiciel Ministerstwa Finansów a także przedstawiciel Ministerstwa Sprawiedliwości jeżeli postępowanie zostało wszczęte na wniosek Ministra Sprawiedliwości. Oskarżycielem w postępowaniu przed sądem jest Rzecznik Dyscyplinarny lub jeden z jego zastępców.

Nie można wszcząć postępowania dyscyplinarnego, jeżeli od chwili ujawnienia czynu upłynął rok lub od chwili popełnienia czynu upłynęły 3 lata.

Minister Finansów, w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości określi w drodze rozporządzenia, tryb postępowania dyscyplinarnego przed sądem dyscyplinarnym i sposób wykonywania orzeczeń oraz tryb zatarcia ukarania karami dyscyplinarnymi. W sprawach nie uregulowanych w ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego. Członkowie sądów dyscyplinarnych w zakresie orzekania są niezawiści i podlegają tylko ustawom i zasadom etyki zawodowej.

5. Odpowiedzialność karna.

Kto nie będąc uprawniony, wykonuje czynności doradztwa podatkowego podlega karze grzywny do 50.000 zł. Tej samej karze podlega członek zarządu osoby prawnej, która wykonuje czynności doradztwa podatkowego nie będąc podmiotem uprawnionym. Kto będąc doradcą podatkowym nie dopełnia obowiązku zawiadomienia Krajowej Rady Doradców Podatkowych o wszelkich zmianach danych objętych wpisem na listę w terminie 14 dni od zaistnienia tych zmian lub podejmując wykonywanie zawodu w formie spółki cywilnej lub jawnej nie dopełnia obowiązku przekazania Krajowej Radzie Doradców Podatkowych lub Ministrowi Finansów odpisu umowy spółki i wypisu z rejestru handlowego w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy lub uprawomocnienia się postanowienia sądu rejestrowego podlega karze grzywny do 5000 zł. Tej samej karze podlega członek zarządu osoby prawnej, która nie dopełnia obowiązku niezwłocznego zawiadomienia Ministra Finansów o wszelkich zmianach danych objętych wpisem do rejestru osób prawnych uprawnionych do wykonywania doradztwa podatkowego.

Roz. III. ROZLICZENIA BIURA RACHUNKOWEGO Z URZĘDEM SKARBOWYM I ZUS.

Biuro rachunkowe jako podmiot gospodarczy czyli osoba fizyczna, prawna, jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej prowadząca działalność gospodarczą w warunkach określonych przepisami prawa ma obowiązek rozliczenia z urzędem skarbowym właściwym dla miejsca zamieszkania przy wykorzystaniu deklaracji na zaliczkę miesięczną na podatek dochodowy jaką jest deklaracja PIT-5 którą ilustruje załącznik nr 6.

Biuro rachunkowe rozlicza się także z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych przy wykorzystaniu rejestrów VAT i deklaracji VAT-7. Deklarację dla podatku od towarów i usług przedstawia załącznik nr 7, natomiast zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego - deklarację VAT-R ilustruje załącznik nr 8, a załącznik nr 9 przedstawia deklarację VAT-6 dotyczącą zwolnienia, lub rezygnacji ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

1. Podatkowa księga przychodów i roz-chodów.

Podatnicy opodatkowani w formie księgi przychodów i rozchodów, rozpoczynający działalność w ciągu roku, muszą złożyć we właściwym urzędzie skarbowym zawiadomienie o jej prowadzeniu w terminie 7 dni od dnia złożenia księgi. Jeżeli podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, w roku ubiegłym mają obowiązek zaprowadzić księgę podatkową od dnia 1 stycznia następnego roku, muszą zawiadomić urząd skarbowy o jej prowadzeniu najpóźniej do dnia 20 stycznia roku podatkowego, od którego będą opłacać podatek dochodowy na zasadach ogólnych.

Zaznaczyć należy, że w powyższym przypadku złożenie zawiadomienia nie zwalnia z obowiązku sporządzenia spisu z natury na dzień 1 stycznia roku podatkowego - 31 grudnia roku poprzedzającego rok podatkowy lub na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku.

W przypadku działalności prowadzonej w formie spółki cywilnej, zawiadomienie o prowadzeniu księgi może złożyć jeden ze wspólników. Jeżeli jeden ze wspólników ma miejsce zamieszkania na terenie organu podatkowego właściwego dla siedziby spółki, to ten wspólnik składa zawiadomienie o prowadzeniu księgi podatkowej.

Podatnik zmieniający formę opodatkowania z ryczałtowych na zasady ogólne może złożyć zawiadomienie o zaprowadzeniu księgi podatkowej w tym samym oświadczeniu, w którym zrzeka się ryczałtu lub karty podatkowej.

• Zwolnienie z księgi na wniosek podatnika.

Podatnik ma możliwość uzyskania zwolnienia z prowadzenia księgi podatkowej na podstawie indywidualnej decyzji urzędu skarbowego. Zgodnie z przepisami w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, urzędy skarbowe mogą przyznać podatnikowi zwolnienie:

• z prowadzenia księgi,

• z poszczególnych czynności z zakresu prowadzenia księgi.

Podatnik może uzyskać zwolnienie jeżeli złoży w tej sprawie odpowiedni wniosek i zasadni go szczególnymi okolicznościami np. :

• rodzajem i rozmiarem prowadzonej działalności,

• wiekiem i stanem zdrowia,

Wniosek o zwolnienie z prowadzenia księgi lub poszczególnych czynności z jej zakresu powinien być złożony nie później niż 30 dni przed rozpoczęciem miesiąca, od którego omawiane zwolnienie miałoby być zastosowane.

W przypadku rozpoczęcia działalności lub powstania obowiązku prowadzenia księgi podatkowej w ciągu roku, w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia tej działalności lub powstania obowiązku prowadzenia księgi.

• Prowadzenie księgi przez biuro rachunkowe.

Zgodnie z przepisami, podatkową księgę przychodów i rozchodów może na zlecenie podatnika prowadzić biuro rachunkowe. O tym fakcie należy powiadomić urząd skarbowy.

Biuro rachunkowe może być podmiotem gospodarczym będącym osobą fizyczną, spółką cywilną osób fizycznych, spółką komandytową lub osobą prawną. Na podatniku, który zlecił prowadzenie swojej księgi podatkowej biuru rachunkowemu ciążą określone przepisami obowiązki. Podatnik, który zdecydował się na powierzenie prowadzenia swojej księgi podatkowej biuru rachunkowemu obowiązany jest zawiadomić o tym urząd skarbowy (właściwy dla swojego miejsca zamieszkania), w którym będzie opłacać podatek dochodowy na ogólnych zasadach. Spółka cywilna prowadząca działalność gospodarczą opodatkowaną w formie księgi podatkowej takie zawiadomienie składa w tym urzędzie skarbowym, w którym złożyła zawiadomienie o założeniu księgi. Dotyczy to urzędu, skarbowego w którym spółka cywilna zgłosiła siedzibę firmy, przy czym podatnik ma 7 dni na zawiadomienie urzędu skarbowego o zawarciu umowy na prowadzenie księgi podatkowej z biurem rachunkowym (od daty jej zawarcia) Zawiadomienie powinno zawierać dokładny adres biura, jego nazwę oraz adres miejsca przechowywania księgi i dokumentów związanych z jej prowadzeniem. Kolejnym obowiązkiem płatnika, który zlecił prowadzenie swojej księgi jest prowadzenie w miejscu wykonywania działalności ewidencji:

• sprzedaży,

• przebiegu pojazdu,

• właściwych - w przypadku działalności w zakresie udzielania pożyczek oraz zakupu i sprzedaży wartości dewizowych.

Jeżeli podmiot jest podatnikiem opłacającym podatek VAT, obowiązany jest prowadzić stosowne ewidencję sprzedaży i zakupu dla celów tego podatku. Natomiast podatek zwolniony z VAT jest obciążony dodatkowo obowiązkiem prowadzenia na bieżąco rozszerzonej ewidencji sprzedaży lub odrębnej ewidencji sprzedaży dla celów tego podatku.

Podatnik opłacający VAT biuru rachunkowemu może zlecić także prowadzenie odrębnych ewidencji (sprzedaży i zakupu) wymaganych dla celów tego podatku.

Ewidencja sprzedaży musi być zbroszurowana z ponumerowano kolejno stronami oraz zawierać liczbę porządkową wpisu, datę uzyskania przychodu nie udokumentowanego fakturami, rachunkami - tzw. przychód bezrachunkowy i kwotę tego przychodu. Jeżeli podatnik prowadzi ewidencję sprzedaży, biuro rachunkowe dokonuje zapisów w księdze dotyczących przychodów na podstawie dowodu wewnętrznego sporządzonego przez podatnika na podstawie danych wynikających z ewidencji. Podatnik prowadzący kilka ewidencji sprzedaży może w dowodzie wewnętrznym zamieścić kwoty wynikające z poszczególnych ewidencji. W takim przypadku zapisów w księdze podatnika biuro dokonuje w jednej kwocie zbiorczej.

Obowiązki biura prowadzącego księgę na zlecenie podatnika zostały określone w przepisach rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Obowiązki te powinny także wynikać z umowy zawartej między podatnikiem, a biurem rachunkowym.

Jak wynika z przepisów, biuro rachunkowe musi dokonywać zapisów w księdze podatnika w okresie zapewniającym prawidłowe i terminowe rozliczenie z urzędem skarbowym. Termin ten nie może jednak przekroczyć 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni.

Biuro rachunkowe zapisów w powierzonej księdze podatkowej musi dokonywać w porządku chronologicznym.

Oznacza to, że każde zdarzenie gospodarcze powinno być ewidencjonowane w kolejności według daty jego powstania oraz w odrębnej pozycji księgi. Wyjątek stanowią zapisy dotyczące:

• ewidencjonowania przychodów wynikających z dziennych lub miesięcznych zestawień sprzedaży,

• kosztów eksploatacji samochodów osobowych używanych w prowadzonej działalności gospodarczej - nie objętych ewidencją środków trwałych - ujętych w zestawieniu wydatków oraz porównanych z ewidencją przebiegu pojazdu, biuro dokonuje zapisów w księdze w jednej zbiorczej pozycji na koniec miesiąca.

Biuro rachunkowe może na takich samych zasadach jak podatnik sporządzać dzienne zestawienia sprzedaży dokumentowanej rachunkami i wpisywać je do księgi.

Zlecenie przez podatnika prowadzenia księgi podatkowej biuru rachunkowemu nie zwalnia go od odpowiedzialności za nieprawidłowe lub nierzetelne jej prowadzenie. Jednak w przypadku właściwie sporządzonej umowy podatnik może dochodzić wobec biura z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zlecenia.

W interesie podatnika leży zadbanie o właściwie sporządzenie umowy z biurem rachunkowym, któremu zleca on prowadzenie księgowości swojej firmy. Umowa powinna być tak zawarta, aby podatnikowi dawała gwarancję prawidłowego i rzetelnego prowadzenia księgi podatkowej przez biuro, zaś biuru rachunkowemu umożliwia wywiązanie się z podjętych zobowiązań w należyty sposób.

Dla celów dochodowych umowa zawarta między podatnikiem a biurem rachunkowym powinna być sporządzona na piśmie

Strony mogą dowolnie określać postanowienia umowy ponieważ przepisy podatkowe nie wprowadziły jej urzędowego wzoru.

Na podstawie umowy zawartej z podatnikiem biuro rachunkowe może się zobowiązać między innymi do:

• dokumentowania rocznego zamknięcia księgi,

• sporządzenia deklaracji na zaliczki miesięczne, na podatek dochodowy,

• sporządzenia deklaracji podatkowych VAT,

• sporządzenia deklaracji na zaliczki miesięczne na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom,

• sporządzenia informacji i wykazów na podatek dochodowy od umów - zleceń lub zryczałtowanego podatku dochodowego,

• regulowania zobowiązań podatkowych, składek ZUS lub innych świadczeń publiczno - prawnych w imieniu podatnika,

• występowania w imieniu podatnika (w zakresie umocowania) np. w postępowaniu podatkowym przed urzędem skarbowym,

• prowadzenia ewidencji środków trwałych i odpisów amortyzacyjnych oraz ewidencji wyposażenia.

Z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zlecenia przez biuro rachunkowe podatnik może dochodzić swoich roszczeń na podstawie przepisów art. 471 Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z powołanymi przepisami, biuro rachunkowe obowiązane jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania podjętego zobowiązania. Jeżeli biuro nie udowodni, iż nie ponosi odpowiedzialności za wynikłe szkody, będzie odpowiadało na zasadzie winy.

W przypadku, gdy biuro rachunkowe popełni przestępstwo lub wykroczenie skarbowe bez winy podatnika, którego księgi prowadzi, w stosunku do właściciela biura urząd skarbowy może zastosować sankcję wynikające z ustawy karnej skarbowej.

3.2. Rejestry VAT i deklaracja VAT 7.

Podatek od towarów i usług, podatek od obrotu, pobierany w każdej fazie obrotu. Nazywany także podatkiem od wartości dodanej (VAT)

Podatkiem tym objęta jest sprzedaż wszystkich towarów i świadczonych usług. Podatek obejmuje również importowanie i eksportowane towary i usługi. Podatnikami są osoby prawne, osoby fizyczne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, w tym spółki cywilne, spółki jawne i spółki komandytowe, które w roku poprzednim osiągnęły obroty w wysokości wyższej niż 8 000 000 zł ( po denominacji). Do momentu osiągnięcia tej wartości sprzedaży podmiot gospodarczy zwolniony jest z podatku od towarów i usług, musi on jednak prowadzić ewidencję sprzedaży, w której narastająco ustala wysokość osiągniętego obrotu. Przekroczenie obrotu 8 000 0000 zł powoduje utratę prawa do zwolnienia z obowiązku podatkowego.

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania lub dostarczenia towaru lub wykonania usługi. Podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22% obrotu. Niektóre towary (związane z gospodarką leśną i rolną, towary związane z ochroną zdrowia, towary spożywcze, towary dla dzieci, wydawnictwa), a także niektóre usługi objęte stawką podatku 7%.

Przy obliczaniu podatku od wartości dodanej stosuje się „metodę potrąceń”, co oznacza, że z kwoty podatku od sprzedaży jaką ma przekonać producent, potrąca się kwotę podatku zapłaconego przez tego producenta przy zakupach dóbr i usług przeznaczonych do produkcji lub sprzedaży. Płatnikami podatku są faktycznie ostateczni nabywcy. Uczestnicy obrotu obciążeni są jedynie przejściowo. Za podstawową zaletę tego podatku uchodzi technika jego poboru. Polega ona na podwójnym ujmowaniu wysokości podatku to jest u sprzedawcy i kupującego. Ewidencja podatku u kupującego jest niezbędna po to, aby mógł on dokonać potrącania zapłaconego podatku w momencie realizowania własnego obrotu. Taka technika nie sprzyja uchylaniu się od płacenia podatku. Dokonywana jest tu swego rodzaju, kontrola przez kolejnych uczestników obrotu, którzy interesują się wysokością podatku, jaki mogą potrącić, czyli kwotą jaką musieli zapłacić swojemu dostawcy. Jednym z warunków skuteczności podatku od wartości dodanej jest jego powszechność. Dlatego też z reguły nie stosuje się zwolnień od tego podatku. Jeżeli jednak ktoś posiada tego typu zwolnienie, to nie przysługuje mu prawo do potrącenia kwoty podatku, jaką zapłacił przy dokonanych zakupach.

FUNKCJE DOKUMENTACJI VAT.

Dokumentacja VAT - analogicznie jak inne dowody księgowe powinna spełniać równocześnie dwie funkcję informacyjną i kontrolną.

Funkcja informacyjna tej dokumentacji uwidocznia się w tym, że dane wynikające z dokumentów VAT, pogrupowane w księgach rachunkowych, mają dostarczać informacji o przebiegu i skutkach zdarzeń oraz procesów zachodzących w danej jednostce, stanowić podstawę ich oceny, a w zakresie VAT dostarczyć wiarygodnych danych do ustalenia i rozliczenia tego podatku.

Funkcja kontrolna tych dokumentów polega na tym, że stanowią one podstawę kontroli legalności, rzetelności i celowości dokonywanych operacji, także danych o podatku od towarów i usług.

Aby poszczególne dokumenty obejmujące operację związane z VAT mogły spełniać wymienione funkcję (informacyjną i kontrolną) w sposób właściwy, konieczne jest zapewnienie:

• zgodności poszczególnych dokumentów VAT z wymaganiami formalno - prawnymi, ustalającymi podstawowe zasady ich sporządzenia, od których przestrzegania zależy wiarygodność informacji w księgach rachunkowych w zakresie podatku naliczonego i podatku należnego,

• zgodności danych zawartych w dokumentach VAT ze stanem faktycznym dokonanych operacji zakupu i sprzedaży oraz innych czynności podlegających opodatkowaniu,

• kontroli formalno - rachunkowej i pod względem merytorycznym w celu wyeliminowania błędów w dowodach stanowiących podstawę zapisów w księgach rachunkowych,

• ochrony dowodów dokumentujących VAT przed uszkodzeniem, zniszczeniem, zaginięciem i kradzieżą.

Dokumentacja VAT musi uwzględniać specyficzne mechanizmy stosowania tego podatku. VAT nie jest elementem składowym ceny sprzedaży netto. Nalicza się go bezpośrednio rachunkiem „od stu” przyjmując za podstawę cenę sprzedaży netto tj. od ceny nie zawierającej podatku. Ma on charakter wielofazowy, co wyraża się w tym, że nalicza się go i rozlicza z urzędem skarbowym we wszystkich fazach obrotu przemieszczania towarów podlegających opodatkowaniu, poczynając od producenta i zakupów z importu, aż do finalnego konsumenta (nabywcy). Ten szczególny mechanizm stosowania i poboru VAT sprawia, że podatek ten jest przedmiotem rozrachunków pomiędzy sprzedawcą, a nabywcą towarów lub usług opodatkowanych. Wpływa on na wielkość należności od nabywcy i na wielkość zobowiązania wobec sprzedawcy. Należność od nabywcy, także od finalnego konsumenta, obejmuje nie tylko wartość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu, lecz również VAT należy podlegający zarachowaniu na uznanie urzędu skarbowego. U nabywcy będącego podatnikiem i płatnikiem VAT wykazana w fakturze VAT kwota, która i sprzedawcy staje się przychodem ze sprzedaży, stanowi wartość towarów lub usług w cenach zakupu, a podatek wykazany w tej fakturze staje się podatkiem naliczonym do rozliczenia na warunkach określonych ustawą o VAT. Przedstawiony mechanizm stosowania i poboru VAT wymaga udokumentowania operacji zakupów i sprzedaży oraz czynności zrównanych ze sprzedażą w taki sposób, aby zapewnić dane wymagane niezbędne do sporządzenia deklaracji podatkowej VAT 7.

Dokumentacja VAT obejmuje:

• dowody potwierdzające dokonanie zakupów towarów lub usług służące do ustalenia podatku naliczonego, kwalifikującego się do rozliczenia na warunkach określanych ustawą o VAT,

• dowody potwierdzające dokonanie sprzedaży towarów i usług oraz wykonanie czynności zrównanych ze sprzedażą, służące do ustalenia podstawy opodatkowania i VAT należnego podlegającego zarachowaniu na uznanie urzędu skarbowego.

W celu udokumentowania operacji zakupów sprzedaży i czynności zrównanych ze sprzedażą stosuje się:

• faktury VAT i faktury korygujące,

• rachunki uproszczone i rachunki korygujące rachunki uproszczone,

• wydruki z kas rejestrujących z pamięcią fiskalną i inne dowody.

Faktura VAT jest podstawowym dokumentem, który jednostka będąca podatnikiem i płatnikiem podatku od towarów i usług ma obowiązek stosować w rozrachunkach i kontrahentami z tytułu zakupu i sprzedaży towarów i usług. Faktura VAT służy nie tylko jako dowód księgowy w celu ujęcia operacji gospodarczej w księgach rachunkowych, lecz stanowi podstawę ustalenia wartości sprzedaży fakturowanej towarów i usług oraz VAT należnego związanego z tą sprzedażą - w ewidencji księgowej sprzedawcy, a zarazem podstawę do określania wielkości VAT naliczonego - w ewidencji księgowej nabywcy.

Wskazana w tej fakturze wartość sprzedanych towarów i usług u sprzedawcy ujmuje się w księgach rachunkowych jako wartość sprzedaży w cenach sprzedaży netto, stanowiąca podstawę opodatkowania i równocześnie przychód ze sprzedaży wpływający na wynik finansowy. U nabywcy natomiast staje się ona wartością w cenach zakupu składnika majątku lub usługi wykazanej w tej fakturze, zwiększającej koszty lub zapasy - jeżeli dany składnik majątku nie został przekazany bezpośrednio do zużycia, lecz staje się składnikiem aktywów nabywcy.

Każda jednostka będąca podatnikiem VAT uprawnionym do stosowania faktury VAT ma obowiązek przestrzegać zasad sporządzania, obiegu i kontroli dokumentów wymaganych dla celów podatkowych - przepisami rozporządzenia i zarazem zasad wymaganych dla dowodów księgowych co wynika z ustawy o rachunkowości. Oznacza to, że faktura jako dowód dokumentujący zakup lub sprzedaż towarów i usług, powinna odzwierciedlić stan faktyczny dokonanej operacji i zawierać dane wymagane przepisami dotyczącymi VAT. Informacje zawarte w fakturze VAT powinny być kompletne i zrozumiałe, napisane czytelnie, sformułowane w sposób jednoznaczny, wykluczający możliwość różnej interpretacji.

W treści tego dokumentu dozwolone jest stosowanie skrótów oraz zastępowanie nazw symbolami (kodami) pod warunkiem, że są one wyjaśnione w wykazie umożliwiającym ich identyfikację. Faktura VAT powinna być wystawiona starannie, czytelnie i w sposób trwały, tzn. pismem maszynowym, długopisem, atramentem lub ołówkiem kopiowym - w żadnym zaś przypadku ołówkiem zwykłym, kolorowym lub flamastrem. Dane zawarte w tej fakturze nie mogą być przerabiane, wycierane, zmazywane lub usuwane środkami uniemożliwiającymi odczytanie tekstu.

• Wystawianie faktury VAT.

Wystawianie faktury VAT jest zastrzeżone wyłącznie dla podatników zarejestrowanych, posiadających numer identyfikacji podatkowej (NIP) lub posługujących się numerem tymczasowym. Oznacza to, że do wystawiania tej faktury jest upoważniony wyłącznie sprzedawca towarów i usług będący podatnikiem VAT, uprawnionym do odliczeń podatku od towarów i usług na warunkach określonych ustawą o VAT. Uprawnienia sprzedawcy i nabywcy towarów lub usług wynikające z zastosowania faktury VAT uzasadniają traktowanie tego dokumentu jako szczególnie ważnego w dokumentacji podatku od towarów i usług.

Faktura VAT powinna zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy,

2. numer identyfikacji podatkowej lub numery tymczasowe sprzedawcy i nabywcy,

3. dzień, miesiąc i rok albo miesiąc i rok dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia i numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”,

4. nazwę towaru lub usługi,

5. jednostkę miary i ilość sprzedanych towarów lub rodzaj wykonywanych usług,

6. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku - cenę jednostkową netto,

7. wartość sprzedanych towarów lub wykonanych usług bez kwoty podatku - wartość sprzedaży netto,

8. stawki podatku,

9. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatkowe zwolnionych od podatku,

10. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów w tym przypadku usług z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatkowych,

11. wartość sprzedaży towarów lub wykonanych usług wraz z kwotą podatku - wartość sprzedaży brutto; z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatkowych lub zwolnionych od podatku,

12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem wyrażoną cyframi i słownie,

13. czytelne podpisy osób uprawnionych do wystawienia i otrzymania faktury lub podpisy oraz imiona i nazwiska tych osób.

Ze względu na skutki prawne wynikające z zastosowania faktury VAT dla sprzedawcy i nabywcy dokument ten powinien być sporządzony ze szczególną starannością tj. w sposób nie budzący zastrzeżeń do danych w nim zawartych, i w tym również do informacji umożliwiających identyfikację sprzedawcy i nabywcy. Fakturę VAT wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach. Liczbę egzemplarzy kopii tej faktury określa jednostka - podatnik we własnym zakresie w zależności od potrzeb.

Każda faktura VAT powinna być wystawiona w trzech egzemplarzach, które przeznacza się:

• oryginał otrzymuje nabywca, u którego stanowi on dowód księgowy służący do udokumentowania rachunku ze sprzedania oraz podatku naliczonego,

• pierwszą kopie otrzymuję komórka księgowości sprzedawcy, u którego stanowi ona dowód księgowy służący do udokumentowania sprzedaży netto i VAT należnego oraz rachunku z nabywcą,

• druga kopia pozostaje w aktach komórki wystawiającej dokument lub u osoby odpowiedzialnej za powierzone jej mienie uprawnionej do wystawiania faktur VAT.

Jeżeli oryginał faktury VAT ulegnie zniszczeniu lub zaginięciu sprzedawca ponownie wystawia fakturę zgodnie z danymi zawartymi w kopii tej faktury, oznaczając tę fakturę dodatkowo wyrazem „DUPLIKAT”

• Termin wystawienia faktury VAT

Faktura VAT powinna być wystawiona nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub w przypadku biura rachunkowego wykonania usługi. W przypadku, gdy podatnik określa w fakturze wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży. Jeżeli sprzedawca otrzymał przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi jednorazowo lub w ratach co najmniej połowę ceny obowiązany jest wystawić fakturę nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano od nabywcy kwotę wynoszącą co najmniej 50% ceny brutto towaru lub usługi.

• Korekta błędnie wystawionej faktury VAT

Korekta błędnie wystawionej faktury VAT może być dokonana wyłącznie na podstawie:

• noty korygującej,

• faktury korygującej.

Nota korygująca służy do udokumentowania i skorygowania błędów w danych zawartych w fakturze VAT służących do zidentyfikowania sprzedawcy i nabywcy lub oznaczenia towaru lub usługi. Notę korygującą może wystawić nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę VAT korygującą zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji, wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą albo oznaczeniu towaru, bądź usługi, z wyjątkiem błędów w pozycjach faktury VAT.

Faktura korygująca - w przeciwieństwie do noty korygującej spełnia warunki wymagane dla dowodu księgowego i służy do udokumentowania zmian rzeczowych i wartościowych towarów i usług oraz podatku od towarów i usług w fakturze VAT, wystawiane przedtem dla nabywcy.

Stosuje się tę fakturę szczególnie w przypadku:

• reklamacji uznanych za uzasadnione, w których rezultacie następuje zwrot częściowy lub całkowity towarów obniżenie ceny,

• konieczności sprostowania błędnie wykazanych w fakturze VAT ilości, ceny, wartości sprzedaży netto, podatku i należności,

• korekty wartości sprzedaży towarów lub usług netto oraz związanego z nią wartością podatku.

Faktura korygująca powinna zawierać następujące dane:

1. numer kolejny i datę jej wystawienia oraz oznaczenie: „Faktura korygująca” lub „Korekta”,

2. imiona i nazwiska lub nazwy sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy,

3. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy,

4. numer faktury VAT będącej przedmiotem korekty, datę jej wystawienia i datę sprzedaży towarów, usług objętych korektą,

5. nazwę i symbol oraz inne dane identyfikacyjne towary lub usługi objęte korektą,

6. zakres usługi objętej korektą, jej cenę ustaloną po korekcie,

7. wartość usług bez VAT ustaloną w wyniku korekty,

8. kwotę podatku związaną z wartością usług,

9. łączną kwotę należności po korekcie,

10. odrębnie podane wielkości: sprzedaży netto (bez VAT), podatku i należności wykazanych w fakturze VAT będącej przedmiotem korekty,

11. różnice na zmniejszenie lub zwiększenie wartości sprzedaży bez VAT, podatku i kwoty należności sprzedaży bez VAT, podatku i kwoty należności,

12. ponadto inne dane, informacje uzasadniające i dokumentujące korektę.

Dane wymagane w fakturze korygującej ilustruje załącznik nr 10.

• Rozliczenie VAT naliczonego w przypadkach szczególnych.

Podatek towarów i usług zarachowanych w księgach rachunkowych jako VAT naliczony, pogrupowany - w ewidencji szczegółowej do konta 22 „VAT naliczony i jego rozliczenie” w sposób zaproponowany w załączniku nr 11 podlega rozliczeniu wg zasad określonych przepisami ustawy o VAT

VAT naliczony kwalifikujący się do odliczenia zarachowuje się na zmniejszenie VAT należnego zaksięgowanego uprzednio na uznanie urzędu skarbowego, natomiast VAT nie podlegający odliczeniu zalicza się do kosztów działalności operacyjnej z wyjątkiem nie podlegającego odliczeniu podatku od towarów i usług dotyczącego inwestycji rozpoczętej oraz środków trwałych, który zarachowuje się do kosztów inwestycji zwiększających wartość początkową środków trwałych, stosując w tym zakresie przepisy o rachunkowości. VAT naliczony związany ze sprzedażą opodatkowaną, zwłaszcza w jednostkach prowadzących wyłącznie taką sprzedaż, zaliczać można bieżąco na zmniejszenie VAT należnego zrealizowanego ze sprzedażą towarów i usług.

Księgowania związane z ostatecznym rozliczeniem VAT naliczonego należy przeprowadzać po sporządzeniu deklaracji podatkowej zwłaszcza, gdy jednostka prowadzi różnorodną działalność gospodarczą i w związku z tym równolegle do sprzedaży opodatkowanej występuje sprzedaż towarów i usług nie podlegających opodatkowaniu lub zwolnionych od VAT.

Przy ustaleniu wartości sprzedaży nie uwzględnia się kwot podatku, przyjmując do obliczeń wartość w cenach sprzedaży netto z miesiąca, za który dokonuje się rozliczenia podatku naliczonego z wyjątkiem rozliczenia VAT naliczonego związanego z zakupami inwestycyjnymi, gdzie procentowy udział sprzedaży opodatkowanej w sprzedaży ogółem oblicza się, przyjmując dane z ostatnich 6 miesięcy.

• Ewidencja sprzedaży usług

Sprzedaż usług ustala się w cenach sprzedaży netto w podobny sposób jak sprzedaż wyrobów gotowych, przyjmując:

• (+) koszt własny sprzedanych usług tj. koszt wytworzenia usług powiększony o koszty ogólnego zarządu w części przypadającej na dany rodzaj działalności usługowej,

• (+) zysk skalkulowany na poziomie zapewniającym opłacalność świadczenia usług (w tym podatek dochodowy)

• (=) cena sprzedaży netto (bez VAT), stanowiąca podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ewidencję sprzedaży usług prowadzi się na koncie 70-0 „Sprzedaż produktów”, w ewidencji szczegółowej „Sprzedaż usług”.

Jeżeli jednostka świadczy usługi, których sprzedaż jest opodatkowana różnymi stawkami i równocześnie usługi zwolnione od VAT, to w ewidencji analitycznej do konta 70-0 - „sprzedaż usług” wyodrębnia się sprzedaż usług netto według poszczególnych stawek opodatkowania (22%, 7%, 0%) i sprzedaż usług zwolnionych od VAT.

Sprzedaż usług udokumentowaną fakturami VAT lub rachunkami uproszczonymi księguję się według zasad ogólnych zapisem:

1. wartość usługi w cenach sprzedaży netto - na konto 70-0,

2. VAT należy - Ma konto 22,

3. razem należność od nabywcy - Wn konto 20,

W ten sposób księguje się również sprzedaż usług z tytułu pośrednictwa, dzierżawy (najmu), komisu i inna sprzedaż usług realizowaną przez usługodawcę w formie prowizji należnej zgodnie z umową. Przedpłaty, zaliczki i zadatki pobrane przed wykonywaniem świadczenia ujmuje się i rozlicza w księgach rachunkowych.

DEKLARACJA VAT 7

Za czerwiec 1998 r. podatnicy podatku od towarów i usług obowiązani są dokonywać rozliczenia tego podatku po raz pierwszy przy zastosowaniu nowego wzoru deklaracji. Minister Finansów określił nowy wzór deklaracji VAT 7 dla rozliczenia VAT w sprawnie wzoru deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego.

Wprowadzenie nowej deklaracji spowodowane jest:

• licznymi zmianami w przepisach o VAT, które dokonane zastały w czasie obowiązywania poprzedniej deklaracji, a w konsekwencji brakiem możliwości wykazywania w sposób nie powodujący sporów niektórych kwot VAT,

• nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, będącej konsekwencją wejścia w życie konstytucji RP,

• wejściem w życie Ordynacji podatkowej.

W myśl 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej źródłami powszechnie obowiązującego prawa są: Konstytucja ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

ZNACZENIE DEKLARACJI W SYSTEMIE VAT

Deklaracja podatkowa ma istotne znaczenie dla rozliczenia podatku VAT. W systemie VAT obowiązuje zasada, zgodnie z którą zobowiązanie podatkowe lub kwotę różnicy VAT przyjmuję się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej.

Powyższa zasada oznacza, że kwotę zobowiązania podatkowego ciążącą na podatniku, jak też kwotę zwrotu różnicy podatku czyli kwotę zobowiązania urzędu skarbowego wobec płatnika przyjmuje się w wysokości wynikającej z deklaracji podatkowej.

SANKCJE ZWIĄZANE Z DEKLARACJĄ VAT 7

Znajomość prawidłowych zasad sporządzania deklaracji VAT 7 jest istotna, gdyż przepisy prawa podatkowego przewidują dwojakiego rodzaju sankcje związane z naruszeniem zasad sporządzenia deklaracji na potrzeby VAT:

1. specyficzne sankcje wynikające z przepisów o VAT, które mają także zastosowanie w przypadku, gdy podatnik:

• wykazał w deklaracji podatkowej i otrzymał kwotę zwrotu różnicy podatku lub kwotę zwrotu podatku naliczonego a powinien wykonać kwotę zobowiązania podatkowego podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego, oraz

• nie złożył deklaracji podatkowej oraz nie wpłacił zobowiązania podatkowego.

Szczególnie sankcjonowanie ma na celu zdyscyplinowanie podatników VAT do wywiązywania się z obowiązków w zakresie deklaracji nałożonych na nich przez ustawę o VAT.

2. ogólne sankcje w tym zakresie dotyczące nieprawidłowości związanych ze wszystkimi deklaracjami sporządzonymi na potrzeby różnych podatników wynikające z ustawy karnej skarbowej.

Sankcje nie są już jak przed nowelizacją związane z wadliwym ewidencjonowaniem podmiotu i podstawy opodatkowania oraz ewidencjonowaniem podatku naliczonego, który nie podlega odliczeniu, jako podatku obniżającego podatek należny. Obecne zastosowanie sankcji łączy się głównie z nieprawidłowościami w deklaracji.

W myśl ustawy o VAT w obecnie obowiązującym brzmieniu w razie stwierdzenia, że podatek w złożonej deklaracji podatkowej wykazał kwotę zobowiązania podatkowego niższą od kwoty należnej, urząd skarbowy lub organ kontroli skarbowej określa wysokość tego zobowiązania w prawidłowej wysokości oraz ustala dodatkowe zobowiązania podatkowe w wysokości odpowiadającej 30 procent kwoty zaniżenia tego zobowiązania. Sytuacja, której efektem jest zastosowanie powyższej sankcji to np.

• pomyłka w podsumowaniu kwot należnego VAT,

• uwzględnienie zbyt wysokiej kwoty podatku naliczonego, a w konsekwencji wykazanie w deklaracji zbyt niskiej kwoty zobowiązania podatkowego.

NOWE POZYCJE W DEKLARACJI.

Nowa deklaracja VAT 7 zawiera zupełnie nowe pozycje. Nowymi w ogóle nie występującymi w poprzednio obowiązującej deklaracji - pozycjami są:

• pozycje 24 - 29 tj. pozycje, w których wykazuje się wartość sprzedaży opodatkowanej stawkami innymi niż 0 procent, 7 procent lub 22 procent

Wprowadzenie pozycji, w których wykazywana będzie wspomniana sprzedaż, ma duże znaczenie w praktyce, gdyż w poprzednio obowiązującej deklaracji podatnicy sprzedaż tę musieli wykazywać w pozycji przewidzianej dla innej - ale u nich nie występującej - stawki VAT. Pozycje te będzie można też wykorzystać w latach następnych, jeżeli ustawodawca wprowadzi inne stawki VAT, gdyż w pozycjach tych stosowaną stawkę wpisuje sporządzający deklarację.

• pozycja 36, w której wykazuje się podatek należny od towarów objętych spisem z natury.

Opodatkowaniu VAT podlegają towary własnej produkcji, oraz towary, które po nabyciu nie zostały odsprzedane w przypadku:

• rozwiązania spółki prawa cywilnego lub handlowego nie mającej osobowości prawnej lub

• zaprzestania przez podatnika będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Opodatkowaniu nie podlegają towary znajdujące się u podatników zwolnionych od VAT.

POUCZENIE.

W formularzu deklaracji VAT 7 znalazło się istotne pouczenie. Dotychczas, w przypadku, gdy podatnik wykazał w deklaracji kwotę zobowiązania i jej nie wpłacił, wystawienie tytułu wykonawczego poprzedzone było wydaniem decyzji określającej zobowiązanie podatkowe: Obecnie natomiast - dla zobowiązań podatkowych powstających z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże postanie takiego zobowiązania czyli także VAT, podstawę wystawienia tytułu wykonawczego stanowi również deklaracja. Aby jednak było to możliwe to w deklaracji musi być zamieszczone pouczenie, że stanowi ona podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego. Dlatego w nowej deklaracji znalazło się pouczenie, że w wypadku niewypłacalności w obowiązującym terminie kwoty wykazanej w deklaracji lub wypełnienia jej w niepełnej wysokości - deklaracja stanowi podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego.

Formą opublikowania deklaracji będzie rozporządzenie a nie zarządzenie Ministra Finansów. Zmiana formy określania wzoru deklaracji podatkowych nie jest jedyną zmianą w nowelizacji tego przepisu. Minister Finansów nie tylko ogłasza wzory deklaracji, ale także został zobowiązany do określenia objaśnień co do sposobu prawidłowego ich wypełniania i terminu składania deklaracji podatkowych. Obowiązujący poprzednio wzór deklaracji zawierał niektóre wspomniane elementy w szczególności określanie terminu składania oraz objaśniania zasad wypełniania niektórych pozycji, a ich umieszczenie na formularzach deklaracji nie wynikało z przepisów dotyczących tych deklaracji.

W nowej deklaracji znalazły się także inne modyfikację nie powodujące jednak istotnych skutków dla podatników sporządzających deklarację

Do zmian tego rodzaju należy:

• zmiana kolejności rozliczania podatku należnego i podatku naliczonego,

• uściślenie, że w pozycji 20 należy wykazywać sprzedaż traktowaną jako eksport, opodatkowaną stawkę 0 procent.

Nowa deklaracja zawiera analogicznie pozycje jak obowiązująca poprzednio, a występują wyłącznie odmienne numery pozycji.

Nie zmieniona została zasada, iż poszczególne pozycję deklaracji wypełnia się w pełnych złotych, zaokrąglając kwoty wynikające z ewidencji prowadzonej przez podatnika poprzez odrzucenie groszy. Deklarację podatkową dla VAT należy składać we właściwym urzędzie skarbowym przez , który należy rozumieć:

• urząd skarbowy właściwy ze względu na miejsce wykonania czynności będących przedmiotem opodatkowania VAT lub

• jeżeli czynności będące przedmiotem opodatkowania wykonywane są na terenie dwóch lub więcej urzędów skarbowych, urząd skarbowy właściwy ze względu na siedzibę podatnika, a gdy podatnik nie ma siedziby - urząd skarbowy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania podatnika

W pozostałych przypadkach właściwym urzędem skarbowym jest Drugi Urząd Skarbowy Warszawa Śródmieście.

2. ZAKOŃCZENIE

Celem mojej pracy było przedstawienie działalności biura rachunkowego.

Biuro rachunkowe jest podmiotem gospodarczym, który na podstawie umowy zawartej z podatnikiem świadczy usługi w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych oraz ksiąg podatkowych (księga przychodów i rozchodów, ewidencja przychodów prowadzenia dla celów zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych osób fizycznych), prowadzi ewidencje dla celów podatku od towarów i usług, ustala wysokość obciążeń podatkowych.

Niezależnie od tego czy dana działalność jest koncesjonowana czy ewidencjonowana, należy o niej zawiadomić urząd skarbowy właściwy dla swojego miejsca zamieszkania, oraz Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Po uzyskaniu zaświadczenia o dokonaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej należy udać się do wojewódzkiego urzędu statystycznego w celu uzyskania statystycznego numeru ewidencyjnego - REGON. W urzędzie skarbowym należy złożyć zawiadomienie o rozpoczęciu działalności gospodarczej, określając jednocześnie wybrany rodzaj opodatkowania podatkiem dochodowym.

W zawiadomieniu tym właściciel biura rachunkowego podaje numer konta będącego kontem podstawowym, ma również obowiązek powiadomienia Państwowego Inspektoratu Pracy o miejscu i zakresie prowadzenia działalności.

Po przeczytaniu pracy można stwierdzić, że dużo miejsca zajmuje w niej pokazanie jak ważny i odpowiedzialny jest zawód doradcy podatkowego. Za niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków zawodowych lub za czyny sprzeczne z zasadami etyki zawodowej doradca ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną, natomiast osoba nie uprawniona do wykonywania czynności doradztwa podatkowego ponosi odpowiedzialność karną.

Wnioskując, biuro rachunkowe jako podmiot gospodarczy spełnia bardzo ważne funkcje. Na podstawie umowy zawartej z zleceniodawcą zobowiązuje się do dokonywania rocznego zamknięcia księgi, sporządzenia deklaracji, regulowania zobowiązań podatkowych, składek ZUS, a także prowadzenia ewidencji środków trwałych i odpisów amortyzacyjnych oraz ewidencji wyposażenia.

3. SPIS LITERATURY.

1. Kodeks podatnika, zbiór najnowszych przepisów, stan prawny na dzień 10 grudnia 1998 roku.

2. Biuletyn Informacyjny dla służb ekonomiczno - finansowych, wydawnictwo ZdiO, Gorzów Wlkp., 10 luty 1999.

3. Telesfor Żyznowski - Dokumentacja i ewidencja VAT 98.

4. VAT - Biuletyn podatku od towarów i usług dla finansistów, księgowych i rewidentów - Wydawnictwo INFOR S.A. Warszawa

5. Andrzej Komosa - Szkolny Słownik Ekonomiczny, Warszawa 97.

6. Czesław Sławski - Wszystko o podatkach, rachunkowości i finansach - Gorzów Wlkp. Stan prawny na dzień 10 marca 1998 roku.

7. Poradnik Gazety Prawnej, Formy i zasady opodatkowania przedsiębiorstw w 1998/99 roku.

8. Opodatkowanie firm - poradnik prawny.

1

67

---