4. Regionalne i globalne znaczenie wojny koreańskiej w okresie zimnej wojny i po upadku bipolarnego układu stosunków międzynarodowych.
W konflikt koreański zaangażowanych było oprócz obu Korei wiele państw. Wojna rozpoczęła się 25 czerwca 1950 roku. W obliczu agresji wojsk północnokoreańskich, prezydent Republiki Koreańskiej Syngman Rhee poprosił Organizację Narodów Zjednoczonych o pomoc. Jeszcze tego samego dnia została zwołana Rada Bezpieczeństwa, w której nie uczestniczył delegat radziecki. Związek Radziecki w tym czasie bojkotował prace tego organu w proteście przeciwko reprezentowania Chin przez Tajwan. Tym samym pozbawił się możliwości zawetowania rezolucji Rady Bezpieczeństwa dotyczącej sytuacji w Korei. Józef Stalin przekonany był, że Stany Zjednoczone nie zdecydują się wesprzeć południowej Korei. Stało się jednak inaczej. Organizacja Narodów Zjednoczonych zdecydowała się udzielić wojskowej pomocy zaatakowanej Republice Korei. Pod sztandarami tej organizacji na Półwysep Koreański wysłano 380 tysięcy żołnierzy, głównie amerykańskich. Od tej pory USA i ZSRR rywalizowały o utrzymanie własnych wpływów w tym regionie.
Podczas walk wojska amerykańskie, wbrew woli Organizacji Narodów Zjednoczonych i prezydenta Harrego Trumana, przekroczyły 38 równoleżnik, stanowiący dotychczasową linię podziału pomiędzy dwoma częściami Korei i wkrótce komuniści zostali wyparci pod chińską granicę. Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna właściwie przestała istnieć. Wówczas, w listopadzie 1950 roku, Chińska Republika Ludowa wysłała do Korei ponad 400-tysięczną armię "ochotników". Przyjęcie takiej formuły miało umożliwić zachowanie pozorów i pozwalało rządowi chińskiemu oświadczyć, że Chiny nie biorą udziału w tej wojnie. Mimo to Organizacja Narodów Zjednoczonych potępiła interwencje chińską. Wojska amerykańskie zostały zmuszone do odwrotu, zdesperowany generał Douglas MacArthur przedstawił w 1951 roku plan ataku nuklearnego na Chiny. Prezydent Harry Truman nie tylko nie zaakceptował tego pomysłu, ale co więcej, odwołał generała Douglasa MacArthura ze stanowiska głównodowodzącego.
Walki miały bardzo krwawy przebieg. W lipcu 1953 roku podpisano rozejm w Panmundżon. Było to możliwe dzięki zmianie sytuacji politycznej, zmarł właśnie Józef Stalin, a w Stanach Zjednoczonych prezydenturę objął Dwight Eisenhover. Mimo, że mogło się wydawać, iż wojna koreańska to tylko lokalny konflikt, jej konsekwencje międzynarodowe były bardzo poważne :
- Wojna pociągnęła za sobą bardzo duża liczbę ofiar, samych żołnierzy amerykańskich zginęło ponad 30 tysięcy. Korea Południowa doliczyła się ok. 1 miliona zabitych i rannych. Po stronie Chin i Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej szacunki mówią o pół milionie ofiar.
- Świat stanął na krawędzi konfliktu nuklearnego. Gdyby Amerykanie użyli broni atomowej Związek Radziecki mógłby odpowiedzieć tym samym.
- Nastąpiło zaostrzenie stosunków na linii Wschód - Zachód. Wojna koreańska znacznie nasiliła wyścig zbrojeń. Amerykanie uświadomili sobie konieczność zwiększenia armii, zredukowanej po II wojnie światowej. Trzykrotnie zwiększyli wydatki na cele militarne.
- Wojna w Korei zantagonizowała na ponad 30 lat Waszyngton i Pekin. W USA często uważano Chiny za wroga numer 1.
- W ZSRS wojna uzmysłowiła komunistycznemu establishmentowi, że otwarta konfrontacja z Zachodem nie może zakończyć się sukcesem. Tę lekcję świetnie przyswoił sobie Chruszczow i Breżniew. Od tej pory ZSRS miał unikać zaangażowania bezpośredniego, a wojna z Zachodem miała toczyć się w krajach “trzeciego świata”.
- Wojna koreańska, postrzegana przez kraje Zachodu jako etap zaplanowanej inwazji radzieckiej, wpłynęła na przyśpieszenie procesu integrowania się Stanów Zjednoczonych ze swoimi sojusznikami, wzrosło znaczenie Paktu Północnoatlantyckiego.
- Wzmocniona została pozycja Japonii na Dalekim Wschodzie. W czasie wojny stanowiła ona zaplecze gospodarcze dla sił amerykańskich, co korzystnie wpłynęło nie tylko na jej sytuację ekonomiczną, ale przede wszystkim umożliwiło podpisanie pokoju z państwami Zachodu i uzyskanie politycznej suwerenności.