Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (7)

15. Konflikty międzynarodowe na Bałkanach na przełomie XX i XXI wieku

Po II wojnie światowej Jugosławia była państwem federacyjnym obejmującym 6 republik (SerbiaChorwacja, Bośnia i Hercegowina, Macedonia, SłoweniaCzarnogóra) i 2 prowincje autonomiczne w ramach Serbii (Wojwodina i Kosowo). Przyjęty model ustrojowy zakładał szeroką samorządność w ramach ustroju socjalistycznego i federalizm. Zwieńczeniem tych tendencji była konstytucja Jugosławii z 1974 roku nadająca republikom bardzo szeroką autonomię, włącznie z teoretycznym prawem wystąpienia z federacji.

Federacyjny ustrój Jugosławii nie zapobiegł powstawaniu tendencji odśrodkowych. W największej skali występowały one w Chorwacji, która w okresie II wojny światowej miała epizod własnej państwowości jako marionetkowego reżimu kolaborującego z III Rzeszą. Wyraźne tendencje separatystyczne były też wśród Albańczyków z Kosowa, gdzie nawoływano zarówno do utworzenia "Wielkiej Albanii" (przez połączenie z sąsiednią, niepodległą Albanią) jak i do islamskiego radykalizmu.

Do 1980 roku jedność Jugosławii utrzymywała się w dużej mierze dzięki niekwestionowanemu autorytetowi prezydenta - marszałka Josipa Broz Tito - przywódcy partyzantów z okresu II wojny światowej. Po jego śmierci (4 maja 1980) napięcia etniczne i polityczne wystąpiły z nową siłą. Dodatkowo pogłębiał je narastający kryzys gospodarczy, w wyniku którego inflacja sięgnęła w w 1989 roku aż 2000%.

Rozpad Jugosławii

Jesienią 1989 roku w Słowenii i Chorwacji powstały pierwsze niekomunistyczne partie polityczne, a rok później wygrały one w lokalnych wyborach. 2 lipca 1990 roku rząd Słowenii ogłosił suwerenność, potwierdzoną 23 grudnia w referendum. W dniach 20-21 lutego 1991 roku Chorwacja i Słowenia wprowadziły w swych konstytucjach poprawki umożliwiające secesję. 19 maja 1991 roku w Chorwacji odbyło się referendum w którym 94% głosujących opowiedziało się za niepodległością. Na terenie obu republik, a zwłaszcza Chorwacji, narastały napięcia etniczne, dochodziło do rozlewu krwi, nakręcającego spiralę nienawiści.

Kwestią wywołującą głębokie spory była interpretacja zawartego w konstytucji federalnej prawa do secesji. Secesjoniści uważali, z federacji występować mogą poszczególne republiki w całości, natomiast Serbowie (którzy stanowili znaczną część ludności każdej z republik) twierdzili, że prawo to przysługuje poszczególnym nacjom. Zgodnie z tą interpretacją np. Chorwaci mieli prawo wystąpić z federacji jugosłowiańskiej, ale z kolei terytoria zamieszkane przez mniejszość serbską miały prawo do secesji z państwa chorwackiego. Spór ten był podstawową przyczyną krwawych walk, które toczyły się w latach 1991-1995.

Wojna o niepodległość Słowenii

Słowenia ogłosiła niepodległość 25 czerwca 1991 roku, jednocześnie z Chorwacją. Aby zapobiec secesji republiki, władze federalne w Belgradzie zdecydowały o użyciu wojska (Jugosłowiańskiej Armii Ludowej). Przeciwko 35 tysiącom żołnierzy armii federalnej (liczącej łącznie 180 tysięcy żołnierzy) stanęło ok. 26 tysięcy członków obrony terytorialnej (rezerwowej formacji paramilitarnej) i policjantów.

Walki w Słowenii trwały do 7 lipca 1991 roku, gdy pod naciskiem Wspólnoty Europejskiej zawarto trzymiesięczne zawieszenie broni i zamrożono deklaracje niepodległościowe Słowenii i Chorwacji. Stan ten trwał do 8 października, gdy pod wpływem sytuacji w sąsiedniej Chorwacji, Słowenia ponownie zadeklarowała swą niepodległość. Pierwszym krajem, który uznał niepodległość Słowenii były Niemcy.

Wojna o niepodległość Chorwacji
 

Jak już wspomniano, Chorwacja ogłosiła niepodległość 25 czerwca 1991 roku. Doprowadziło to do wybuchu starć pomiędzy Chorwatami a miejscowymi Serbami, którym poparcia udzielała armia federalna. Trzonem sił chorwackich były oddziały policji i obrony terytorialnej, pośpiesznie wzmacnianej sprzętem zdobytym w magazynach armii federalnej.

We wrześniu 1991 roku walki wybuchły na nowo, zwłaszcza w Sławonii (północno-wschodnia Chorwacja) i Dalmacji, zaś 8 października 1991 roku Chorwacja ponownie zadeklarowała niepodległość. Walki na terenie Chorwacji miały bardzo ciężki przebieg, zaś ludność cywilna poniosła wysokie straty, zarówno w trakcie działań bojowych, jak i w wyniku czystek etnicznych dokonywanych przez obie strony. 

Do najcięższych walk w wojnie o niepodległość Chorwacji doszło podczas oblężenia Vukovaru (sierpień - listopad 1991) i Dubrownika (październik 1991 - maj 1992). 19 grudnia chorwaccy Serbowie proklamowali niepodległość Republiki Serbskiej Krajiny, opowiadającej się za związkiem z Jugosławią. W styczniu 1992 roku weszło w życie zawieszenie broni, do strefy walk wkroczyły oddziały pokojowe ONZ, zaś armia federalna wycofała się z Chorwacji. Republika Serbskiej Krajiny pozostała jednak faktycznie niezależna

Wejście w życie zawieszenia broni nie spowodowało całkowitego zaprzestania walk, które toczyły się wciąż na niewielką skalę. Wojska chorwackie interweniowały też kilkakrotnie w wojnie w sąsiedniej Bośni i Hercegowinie. W 1994 miały miejsce, zakończone niepowodzeniem, negocjacje pomiędzy władzami Chorwacji i Republiki Serbskiej Krajiny. 

W maju 1995 roku wojska chorwackie przeprowadziły "Operację Błysk" w wyniku której zajęły zachodnią część Sławonii, W sierpniu miała miejsce "Operacja Burza", która doprowadziła do upadku Republiki Serbskiej Krajiny i exodusu Serbów z Chorwacji. 

Wojna w Bośni i Hercegowinie

Sytuacja w Republice Bośni i Hercegowiny była tym bardziej skomplikowana, że zamieszkiwały ją trzy grupy etniczne - Bośniacy (muzułmanie, 43% populacji), Serbowie (31%) i Chorwaci (17%). Społeczności Serbów i Chorwatów ciążyły ku swym ojczystym terytoriom, zaś społeczność muzułmańska dążyła do niepodległości.

W dniach 29 luty - 1 marca 1992 roku odbyło się referendum w sprawie niepodległości, zbojkotowane w większości przez bośniackich Serbów, w którym większość głosujących opowiedziała się za niepodległością. Niepodległość Bośni i Hercegowiny została proklamowana 5 marca 1992 roku.

Podjęta w marcu 1992 roku przez Wspólnotę Europejską próba zapobieżenia wybuchowi konfliktu zbrojnego zakończyła się niepowodzeniem wobec sprzeciwu przywódcy bośniackich muzułmanów Aliji Izetbegovića. Doprowadziło to ostatecznie do wybuchu konfliktu zbrojnego w Bośni na przełomie marca i kwietnia 1992 roku.

W kwietniu 1992 roku Bośnia i Hercegowina została uznana przez społeczność międzynarodową, oraz podjęto decyzję o skierowaniu do nowego państwa oddziałów rozjemczych pod egidą ONZW lipcu 1992 roku Chorwaci powołali w Bośni tzw. Chorwacką Republikę Herceg-Bośni, a miesiąc później Serbowie utworzyli Republikę Serbską. Te quasi-państwa otrzymywały wsparcie ze swych macierzystych terytoriów, których przywódcy - prezydent Serbii Slobodan Milošević i prezydent Chorwacji Franjo Tudjman - uzgodnili potajemnie podział Bośni i Hercegowiny. Poparcie dla bośniackich Muzułmanów wyrażały państwa islamskie, w tym Iran.

Wojna w Bośni i Hercegowinie była niezwykle brutalna. Wszystkie strony stosowały na szeroką skalę czystki etniczne. Symbolami wojny stały się: trwające 3 i pół roku oblężenie przez Serbów Sarajewa i przeprowadzona (także przez Serbów) masakra Muzułmanów w Srebrenicy, której dokonano przy całkowitej bezczynności broniących miasta wojsk ONZ. Pod wpływem wiadomości o zbrodniach wojennych popełnianych w Bośni i Hercegowinie, w październiku 1992 roku ONZ powołało komisję ds. zbadania zbrodni wojennych. 22 stycznia 1993 roku powstał specjalny trybunał ONZ do osądzenia zbrodniarzy wojennych w byłej Jugosławii.

18 marca 1994 roku pod naciskiem społeczności międzynarodowej przedstawiciele Chorwatów i Muzułmanów zawarli porozumienie o utworzeniu federacji. Starano się jednocześnie wywrzeć presję na bośniackich Serbów, czemu służyły m.in. ataki lotnicze wykonywane przez samoloty państw NATO

Ostatecznie 8 września 1995 roku w Genewie rozpoczęły się rozmowy pokojowe pod patronatem Stanów Zjednoczonych pomiędzy delegacjami Bośni, Chorwacji i tzw. Nowej Jugosławii (federacji Serbii i Czarnogóry). Negocjacje, przeniesione następnie do Dayton w Stanach Zjednoczonych, doprowadziły do podpisania przez Slobodana Miloševića, Franjo Tudjmana i Aliję Izetbegovića 14 grudnia 1995 roku układu pokojowego (tzw. porozumienie z Dayton). Układ z Dayton kończący wojnę w Bośni i Hercegowinie zakładał utrzymanie podziału tego kraju na dwie części: federację chorwacko-muzułmańską i część serbską, oraz nadzór, w tym wojskowy, ze strony ONZ.

Sytuacja w pozostałych republikach byłej Jugosławii

Macedonia ogłosiła niepodległość 8 września 1991 roku. Jej secesja miała - wyjątkowo - pokojowy charakter. Drobne spory z Serbią dotyczące przebiegu granic zostały wkrótce rozwiązane drogą negocjacji. W 1992 roku władze republik: Serbii i Czarnogóry ogłosiły powstanie "trzeciej Jugosławii" (Federalna Republika Jugosławii). W 2003 roku państwo to zostało przemianowane na "Serbię i Czarnogórę" (w związku z rozluźnieniem federacji), a w 2006 roku federacja ta rozpadła się na dwa oddzielne państwa.

Zalążek konfliktu tlił się cały czas w zamieszkanym przez Albańczyków i Serbów Kosowie, które w lipcu 1990 roku ogłosiło niezależność od Serbii. Choć dążenia te zostały brutalnie stłumione, w 1996 wybuchły na nowo, tym razem w postaci kampanii terrorystycznej podjętej przez tzw. Armię Wyzwolenia Kosowa. Brutalne represje ze strony władz Serbskich doprowadziły do nakręcenia z obu stron spirali przemocy, której efektem była zbrojna interwencja NATO wiosną 1999 roku.

Podsumowanie 

Konflikty w byłej Jugosławii zapisały się w historii jako najkrwawszy konflikt zbrojny w Europie po II wojnie światowej. Śmierć w tych wojnach poniosło około 130 tysięcy ludzi (ok. 60 tysięcy Bośniaków, 35 tysięcy Serbów, 20 tysięcy Chorwatów, 10 tysięcy Albańczyków z Kosowa, 66 Macedończyków i 18 Słoweńców) a liczba poszkodowanych w inny sposób (rannych, zaginionych, wypędzonych podczas czystek etnicznych) sięga około miliona. Wojny w byłej Jugosławii przyniosły ogrom zniszczeń oraz położyły się ciężkim brzemieniem na gospodarce zaangażowanych państw, zwłaszcza Serbii, Bośni i Chorwacji. Pomimo upływu lat sytuacja w byłej Jugosławii wciąż nie jest pozbawiona napięć, zwłaszcza na tle etnicznym.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (4)
Stosunki międzynarodowe - pytania na obronę (2), Międzynarodowe stosunki polityczne
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (3)
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (6)
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (2)
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (5)
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (9)
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (10)
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (1)
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (11)
Stosunki międzynarodowe pytania na obronę (8)
Historia stosunków międzynarodowych, odpowiedzi na pytania
MIĘDZYNARODOWE STOSUNKI KULTURALNE, Pytania na MSK
10, wojtek studia, Automatyka, studia 2010, obrona inz, Pytania na obrone, brak tematu , dyplomowka
odp na zagadnienia, pytania na obronę ochrona środowiska lublin, technologie ochrony środowiska
,pytania na obronę inż,Zasada projektowania cyklonów
,pytania na obronę inż,Cele i sposoby unieszkodliwiania osadów ściekowych
pytania na obrone
,pytania na obronę inż,przekladnie mechaniczne

więcej podobnych podstron