„Porównaj postawę Achillesa i Hektora z postawą Tristana. Wskaż podobieństwa i różnice, odnosząc zachowania bohaterów do kategorii heroizmu i etosu rycerskiego.”

Antyczny wojownik i średniowieczny rycerz, każdy z nich walczył o to, co uważał za słuszne. Ginęli za ojczyznę, swojego pana, często w blasku chwały, na polu bitwy. Antyk i medium aerum to dwie różne epoki. W tej klasycznej wierzono w wielu bogów, a często główny powodem walki, była chęć zdobycia sławy. W wiekach średnich – irracjonalnych – za przyczynę wojen można uznać dwie rzeczy, jedynego, sprawiedliwego Boga i ojczyznę. Chciałabym przedstawić trzech bohaterów, nie są oni typowymi przedstawicielami wyznawców etosu rycerskiego, jednak na pewno wielkimi mężami.

Tristan to tytułowy bohater średniowiecznego utworu pt. ”Dzieje Tristana i Izoldy”, był synem Riwenela i Blancheflor, a jego imię oznaczało smutek. Miał piękne jasne włosy i dobrze zbudowane ciało. Życie bohatera możemy podzielić na dwa jakże skrajne etapy. Pierwszy to ten, gdzie rycerza możemy uznać za prawdziwy ideał. Jego koniuszy dworski – Gorwenal nauczył go wszystkiego, co powinien umieć dobrze urodzony młodzieniec. Potrafił polować, grać na harfie, śpiewać. Cechował się odwagą, walecznością i szlachetnością. Kiedy to potężnym Morhołt rzucił wyzwanie baronom z Tyntagielu, tylko Tristan postanowił z nim walczyć i ku radości poddanych króla Marka, wygrał. Honor zawsze stawiał na pierwszym miejscu. Nie chciał też, by bliscy widzieli jak cierpi, wolał przezywać to w samotności. Zawsze stawał po stronie słabszych i pokrzywdzonych. Choć mógł zasiąść na tronie ziemi lońskiej, wolał służyć swojemu wujowi. Był mu bezgranicznie oddany, jednak do czasu. Kiedy rycerz wraz z przyszłą żona króla, Izoldą, przypadkowo wypił miłosny napój, jego zachowanie uległo całkowitej przemianie. Wbrew wszystkiemu zakochał się w królowej, zaczął łamać wszystkie zasady, jakim do tej pory się kierował. Przestał panować nad swoimi emocjami, bo jego miłość okazała się silniejsza od wszystkiego. Oszukiwał króla, seniora i najbliższych krewnych. Wykazywał się również niezwykłą pomysłowością i sprytem, kiedy organizował spotkania z ukochaną. Stawał się okrutny dla tych, którzy stanęli mu na drodze. Bezwzględnie zabijał złych baronów. Kłamał i postępował wbrew przykazaniom Boga, myśląc jednak, że Pan wszystko mu przebaczy. Kochał namiętnie Izoldę i gotów był uczynić dla niej wszystko, nawet oddać królowi, by ta miała lepsze życie. Ma na względzie jej dobro i szczęście, ale jednocześnie gubi ją i siebie oraz niepotrzebnie krzywdzi swoją żonę. Tristan walczył nie tylko z innymi rycerzami, ale również ze smokiem, olbrzymem, wybawiając zarazem całe kraje od nieszczęść. Syn Riwenela, który przecież był wzorem doskonałego rycerza, oddanego panu, ojczyźnie i Bogu, staje się wyrzutkiem, przestępcą oszukującym własnego seniora. Umiera z powodu ran odniesionych podczas walki oraz z poczucia odrzucenia przez ukochaną.

Achilles i Hektor bohaterowie homeryckiej „Iliady” walczyli w czasie bitwy o Troję. Achilles był synem Peleusa i morskiej boginki Tetydy oraz ulubieńcem bogów. Dzięki poświęceniu matki, która zanurzyła go w Styksie, cechował się niezniszczalnością i doskonale umięśnionym ciałem. Często nazywany również szybkonogim herosem. Posiadał jednak jeden słaby punkt, piętę. Delikatne rysy twarzy nie odzwierciedlały jego charakteru. Cechowała go impulsywność i nigdy nie pozwoliłby wyrządzone mu krzywdy zostały niespłacone. Kiedy Agamemnon zabiera mu brankę Bryzeidę usuwa się z pola walki. Jest też człowiekiem bardzo wrażliwym, płacze, kiedy ginie ktoś mu bliski, wzrusza się, gdy Priam błaga go, o oddanie ciała syna. W czasie ataku na miasto stał po stronie agresorów. Nie uznawał zwierzchnictwa nikogo. Sam był dla siebie panem i władcą. Początkowo nie chciał przystąpić do walki, zdecydował się na to dopiero po śmierci swojego przyjaciela Patroklosa. Przemawiały przez niego wściekłość, chęć zwycięstwa, zdobycia sławy. W czasie walki czuł wyższość nad swoim przeciwnikiem, nie miał do niego szacunku i doskonale wyczuwał słabość wroga.” I w pojedynkach, i w bitwie pospólnej najstraszliwszy był Achilles.” Kiedy pojedynkował się z Hektorem był pewny wygranej, poniżał go. Emanowały od niego żal i nienawiść, wiedział, że to jego przeciwnik zabił mu kamrata, dlatego pierwotnie nie miał zamiaru oddać rodzinie ciała, jednak później, po wizycie Priama zdecydował się to zrobić. Tu uwidacznia się jedna z bardzo ważnych cech półboga, umiejętność przyznania się do błędu. Był na pewno bardzo odważnym, męskim i dumnym człowiekiem. Widział, że może zginąć, jak trudnych ma przeciwników, jednak zawsze walczył w pierwszym szeregu, zabijał największą ilość wojów. W czasie bitw zagrzewała i motywowała go Atena - bogini wojny i mądrości. W swoich ostatnich słowach „Mnie mój wyrok nie nabawia trwogi: umrę, gdy Zeus każe i Olimpu bogi”, potwierdził, że nie bał się śmierci oraz, że całkowicie ufał bogom. Umarł, ponieważ Parys, książę Troi ugodził go strzałą w piętę.

Inną postacią z eposu Homera był Hektor, najstarszy syn Priama i następcom tronu Ilium. Odznaczał się atletyczną budową ciała oraz w przeciwieństwie do syna Peleusa wybitnie męskimi rysami twarzy. Przystąpił do walki, ponieważ jego ojczyzna była w potrzebie, ale również, tak jak to było w przypadku swojego przeciwnika, by zyskać sławę i uwielbienie narodu. Syna trojan charakteryzowała waleczność i odwagą. Choć przed pojedynkiem z Achillesem, przepełniał go strach i lęk, szybko pozbierała się i stanął do niego. Choć należał do rozważnych ludzi, nie mógł postąpić inaczej, musiał zmierzyć się z wrogiem, na inną decyzję nie pozwała mu honor. Miał wieki szacunek do przeciwnika, czuł do niego respekt. Widział jak powinien postąpić prawdziwy bohater, że musi oddać zwłoki pokonanego. Było to dla niego rzeczą oczywistą, sam też oczekiwał takiego zachowania. Hektor umiał przełamać swoją próżność i uszanować przeciwnika, a nawet się przed nim ukorzyć. Zdając sobie sprawę z własnej klęski powiedział: „Na twą zaklinam cię duszę, kolana i twoich rodziców- Nie daj, by psy mnie szarpały pod okrętami Achajów...” Patriotyzm to jedna z najbardziej widocznych cechą królewicza. Ojczyzna stała się dla niego główną wartością. Choć niekiedy odczuwał strach, to mimo wszystko gotów był ponieść dla niej największą ofiarę - śmierć. Kierował się dewizą, że „Jedna jest wróżba najlepsza: to walczyć w obronie ojczyzny”. Wzbudzał wśród Trojan swoją postawą podziw i powszechny szacunek. Czuł bardzo silną więź z rodziną, szczególnie z żoną i małym synkiem. Synowi Priam bogowie, dokładniej Apollo, sprzyjają, dodają sił fizycznych, tylko do momentu, gdy okazuje się, że jego los jest już przesądzony.

Postaci Tristana nie może jednoznacznie przedstawić, nie był on tylko zły, albo tylko dobry. Jego pierwsza część życia możemy porównać do postaci Hektora. Był wtedy tak samo jak on honorowy, bezgranicznie oddany swojemu suwerenowi, wierny przysięgom i zobowiązaniom. Zawsze bronił słabszych, a w walce szanował przeciwnika. Jednak, kiedy syn ziemi lońskiej wypił miłosny napój, swoją postawą zaczął przypominać Achillesa. Stał się pyszny, zdradzał swego pana i przestał być mu posłusznym, walczył tylko za to, co było dobre dla niego, a nie dla np. kraju.

Wszyscy rycerze zginęli w walce, co uważano za najpiękniejszą śmierć zarówno w czasach antycznych jak i w średniowiecznych.

oni na pewno również bohaterami heroicznymi, zdolnymi do wykonywania wielkich czynów. Wojownicy z „Iliady” walczyli w ciężkiej bitwie pod Troją, a Tristan wielokrotnie ratował od złych najeźdźców, fantastycznych potworów, rozmaite kraje. Mieli oni także poczucie misji, wiedzieli, że jeśli oni nie odważą się na wielkie czyny, nikt tego nie zrobi.