Scenariusz zajęcia z zakresu terapii pedagogicznej z elementem metody W. SHERBORN

Data: 26.09.2011

Grupa wiekowa: 4 lata

Czas trwania zajęć: 45 min

Rodzaj zajęcia:

Terapia pedagogiczna indywidualna, grupowa

Zadania :

dydaktyczne, rozwijanie wiadomości i umiejętności przedszkolnych

wychowawcze, zmotywowanie do działania

terapeutyczne: podwyższenie samooceny, wiary we własne siły

Cele operacyjne:

-Potrafi zrelaksować się, odprężyć poprzez ćwiczenia ruchowe
- Potrafi kontrolować własne zachowanie i zapobiegać niebezpiecznym sytuacjom
- Współdziała w grupie, akceptuje innych oraz siebie

Metody prowadzenia zajęć:

Indywidualna, grupowa, metoda W. Sherborne

Środki dydaktyczne:

Kaseta z nagraniem odpowiedniej do poszczególnych ćwiczeń melodii

Literatura przedmiotu:

„Ruch rozwijający dla dzieci” W. Sherborne, Warszawa 2006, wyd. PWN

Przebieg zajęcia:

1. Wspólne zaśpiewanie piosenki pt: „ Zajączki”
2. Przywitanie się palcami, stopami, nosami
3. „Zajączki idą przez łąkę” – dotykanie stopami podłogi
4. „Zajączki zobaczyły żabki” – dzieci skaczą jak żabki
5. „Zajączki w tunelu” – czołganie się po podłodze na brzuchu i na plecach
6. „Zajączki przestraszyły się ciemności” – dzieci przytulają się, „Kołyska”
7. „Kiedy zajączki uspokoiły się, przyszedł do nich listonosz i wręczył im paczki” – „Rozwijanie paczek”
8. „Jak już rozwinęły paczki były szczęśliwe i razem z motylkami tańczyły” – swobodny, spokojny taniec w celu uspokojenia
9. „Zajączki poszły dalej” – „Pociąg”, „Most”
10. „Weszły do ciemnego lasu” – „Prowadzenie ślepca”
11. „Szczęśliwie wyszły w końcu z lasu” – radosny taniec, toczenie się po podłodze
12. „I tak doszły wreszcie do swoich domów” – relaks, marsz
13. „Zanim jednak rozeszły się do domów, pożegnały się – „żegnanie się” palcami, dłońmi, stopami, przytulanie się, dziękowanie sobie za wspólną zabawę
14. Ustawienie w kole i machanie na pożegnanie

Podstawowe założenia metody, to rozwijanie przez ruch:

 świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,

 świadomości przestrzeni i działania w niej,

 dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Metoda ta jest wykorzystywana w Polsce w placówkach oświatowych i służby zdrowia dla dzieci zdrowych i z różnymi zaburzeniami rozwoju:

 dzieci upośledzonych w rozwoju,

 dzieci autystycznych,

 dzieci z wczesnym mózgowym porażeniem dziecięcym,

 dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,

 dzieci głuchych i niewidomych,

 dzieci z domów dziecka.

ORGANIZACJA ĆWICZEŃ I GRUP ZAJĘCIOWYCH

Projektując zajęcia metodą Weroniki Sherborne, warto pamiętać, że mają one pomóc dziecku w poznaniu siebie, w zdobyciu do siebie zaufania, w poznaniu innych i nauczeniu się ufania im, a dalej - poprzez nabywanie pewności siebie i wiary we własne możliwości - w nauczeniu się aktywnego i twórczego życia.

RODZAJE ĆWICZEŃ

-Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała

-Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu

Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą

Ćwiczenia twórcze

ZASTOSOWANIE METODY RUCHU ROZWIJAJĄCEGO

Znajduje zastosowanie jako metoda terapii: w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, z dziećmi z tzw. normą intele - ktualną, przejawiających zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej, z dziećmi mającymi trudności w czytaniu, pisaniu i dziećmi jąkającymi się.
Ponadto może pełnić funkcję stymulatora rozwoju dla dzieci przebywających w instytucjach wychowania zbiorowego.
Inną z możliwości wykorzystania metody Ruchu Rozwijającego jest sposób osiągania odprężenia