Komunikacja to pozyskiwanie i przekazywanie informacji.  Mimo, iż jest to jeden z najczęściej występujących typów komunikacji, według mnie jest oprócz tego jednym z najtrudniejszych jej rodzajów, mówimy tu o przykładzie kontaktów pomiędzy kobietą a mężczyzną. Niektórzy uważają, że komunikacja damsko- męska  przypomina komunikację międzykulturową, a nawet międzyplanetarną, bo przecież mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus. Choć ta komunikacja nie należy do łatwych, to jednak nie jest niemożliwa. Komunikacja interpersonalna to nic innego jak proces, podczas którego ludzie dzielą się swoimi myślami za pomocą komunikatów werbalnych i niewerbalnych. Definicja prosta w teorii – w praktyce dla wielu do dzisiaj pozostaje czarną magią, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet i mężczyzn. Nie da się ukryć, że świat męski i żeński zawsze różniły się od siebie, tak samo jak i sposób komunikowania myśli i uczuć. Skąd te różnice?

Jeśli jesteś zwykłą, przeciętną kobietą, to zastanawiasz się czasem, z jakiej planety wzięli się faceci: czy oni tak na poważnie, czy tylko jaja sobie robią? Czy wszyscy zachowują się w taki sposób? I o czym w ogóle myślą?!

Choć zarówno kobiety jak i mężczyźni mają po 26 kręgów w kręgosłupie i takie same neuroprzekaźniki w mózgu, po przyjściu na świat nie mają najczęściej zielonego pojęcia, co się dzieje w ich głowach. Kobiety nie wiedzą co się dzieje w mózgu mężczyzn i na odwrót.

W literaturze tzw. fachowej można wyróżnić kilka stanowisk, jeśli chodzi o komunikację pomiędzy kobietą i mężczyzną. Jedno z nich, które reprezentuje Carol Gilligan, mówi o tym, że chłopcy i dziewczęta od wczesnych lat uczeni są i przygotowywani do pełnienia zupełnie odmiennych ról, jakie przyjdzie im odgrywać w społeczeństwie. Według Gilligan spełnia się więc przysłowie – czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. I w ten oto sposób rośnie nam kolejne patriarchalne społeczeństwo, bo zdefiniować problem to jedno – próbować go rozwiązać – drugie. W telegraficznym skrócie stanowisko przedstawicielki psychoanalizy feministycznej – Carol Gilligan, można opisać określając mężczyznę jako przywódcę, który postępuje niczym samuraj według kodeksu busido – jest dziki, męski i z ogromną siłą. Tym lepiej jeśli po udanym polowaniu rzuci na stół – obok bluźnierstw – jakąś zabitą dziczyznę, którą oczywiście posłuszna kobieta czym prędzej przygotuje.

Jeśli ktoś dodatkowo przeczytałby opinię Simona Barona – Cohena, z której skorzystał Janusz Leon Wiśniewski pisząc książkę popularnonaukową – „Czy mężczyźni są światu potrzebni?”, to mogłaby taka osoba pomyśleć, że to stan faktyczny, a nie jedna z tez głoszonych przez naukowców. Simon Baron – Cohen „zawyrokował, że mężczyźni mają mózg systematyzujący, a kobiety empatyczny. Skutkiem tego mężczyźni posiadają zdolności łowieckie, dzięki wrodzonej agresji z łatwością zdobywają i utrzymują władzę, gromadzą wiedzę i są stworzeni do pełnienia funkcji przywódczych. Kobiety natomiast, zgodnie ze swą empatyczną naturą, stworzone są do przyjaźni, macierzyństwa, plotkarstwa oraz dbania o innych, szczególnie o swojego mężczyznę i wspólne potomstwo”.

Bez wątpienia emocje takie jak złość, radość, smutek czy lęk odczuwa każdy bez względu na płeć, nie oznacza to jednak że mężczyzna, gdy zobaczy mysz – nawet jeśli będzie wzbudzała w nim takie samo obrzydzenie i strach, jak w kobiecie – wskoczy na stołek i zacznie piszczeć. Zarówno reakcje jak i sposób okazywania danej emocji różnią się w zależności od płci. W komunikacji niewerbalnej, a więc w sposobie komunikowania się za pomocą gestów, mimiki twarzy, tonu głosu, spojrzenia czy też ruchów ciała dominują kobiety. Nie ze względu na przewagę jaką mogą mieć wykorzystując szeroki wachlarz uwodzicielskich gestów i ruchów, a przez fakt, że kobietom łatwiej przychodzi okazywanie takich emocji jak smutek, niepokój czy lęk, co z kolei uwarunkowane jest tym, w jakiej atmosferze wychowują się małe dziewczynki. Pozwala się im na okazywanie strachu, co w przypadku chłopców nie jest akceptowane. Bądź co bądź – żyjemy w patriarchacie. Chłopców od małego uczy się dominacji, a co za tym idzie – zabrania się im nie tylko okazywania strachu, ale również jego odczuwania, argumentując to faktem, że to niemęskie i chłopcu nie przystoi.

W wyniku badań przeprowadzonych w zakresie komunikacji niewerbalnej okazało się również, że kobiety są lepsze w odszyfrowywaniu i nadawaniu komunikatów niewerbalnych oraz bardziej od mężczyzn otwarte. Przemawia za tym fakt, że jako matki kobiety muszą porozumiewać się ze swoimi nowonarodzonymi dziećmi, które nie rozumieją mowy dorosłych, a więc komunikatów werbalnych.

Jeśli chodzi o komunikację werbalną i w tym przypadku naukę można wykorzystać do głoszenia feministycznych teorii o wyższości kobiet nad mężczyznami. Kobiety bowiem są właścicielkami mózgów z bardziej rozwiniętą lewą półkulą odpowiedzialną właśnie za aparat mowy. Ponadto sieć połączeń pomiędzy półkulą lewą i prawą u kobiet jest lepiej rozbudowana niż u mężczyzn. Podobnie jest ze strunami głosowymi – mężczyźni ze swoimi grubszymi i dłuższymi od kobiet strunami potrzebują więcej czasu, żeby zacząć mówić, a więc kobietom mówienie przychodzi po prostu z mniejszym wysiłkiem. Jeśli chodzi o samą treść wypowiadanych komunikatów to dla kobiet charakterystyczne jest m.in. częste odwoływanie się do stanów emocjonalnych (np. Byłam zszokowana…), dłuższe i bardziej złożone zdania, pytania retoryczne oraz częstsze stosowanie tzw. intensyfikatorów przysłówków (np. Byłam ogromnie zaskoczona…).

Mężczyźni natomiast rzadko odwołują się do czasu przeszłego, używają przeważnie teraźniejszego, częściej popełniają błędy gramatyczne, w swoich opiniach często odnoszą się do ludzi jako ogółu (np. Wszyscy wiedzą, że…).

Wypowiadamy wprawdzie takie same słowa,

a jednak się wydaje, jakbyśmy mówili zupełnie różnymi językami. Jedno nie może zrozumieć drugiego. Błędnie odczytujemy swoje intencje. Damsko-męska wieża Babel. Tymczasem wielu nieporozumień możemy uniknąć, wystarczy tylko zdać sobie sprawę z różnic między nami.

Słowa w liczbach

KOBIETY wypowiadają do 8 tysięcy słów dziennie. Rozmowami budują więzi emocjonalne

MĘŻCZYŹNI używają do 4 tysięcy słów dziennie. Uczucia wolą wyrażać poprzez przebywanie blisko ukochanej osoby

PROBLEM?

Mężczyzna słysząc o problemie, podchodzi do niego praktycznie, jak do zadania, które trzeba rozwiązać. 

A kobiety, mówiąc głośno o swoich kłopotach, zrzucają je z siebie, porządkują, oswajają.

Nie chodzi im o znalezienie rozwiązania, dojście do jakiegoś wniosku, potrzebują raczej, by ktoś je wysłuchał, zrozumiał, wczuł się w ich sytuację 

Różnie posługujemy się tymi samymi słowami

Jedno stwierdzenie może znaczyć zupełnie co innego w męskich i kobiecych ustach.

Na przykład: u mężczyzn„nie” znaczy „nie” –a my często mówimy „nie”, choć myślimy „tak” lub „może”

Dlaczego? Mężczyźni, dla których język jest głównie narzędziem informacji, rozumieją komunikaty wprost. My używamy ich mniej dosłownie. Często posługujemy się podtekstami, lubimy też powiedzieć coś na wyrost, z przesadą („Umrę, jeśli on nie zadzwoni” – wcale nie oznacza, że stracimy życie, nie usłyszawszy upragnionego głosu w słuchawce). 

Różnie odbieramy słowa

To samo zdanie może być całkiem odmiennie zrozumiane przez kobietę i mężczyznę. Mężczyzna mówi „Zmokłaś”. Kobieta słyszy „Okropnie wyglądasz”. Wszystko przez to, że płeć piękna zwykle interpretuje wypowiedzi partnera przez pryzmat swoich wcześniejszych doświadczeń, lęków, uprzedzeń itp. 

Nie da się zmienić tego, że kobiety

i mężczyźni przekazują informacje w różny sposób, ale możemy lepiej poznać wzajemne style komunikacji, by zrozumieć, co naprawdę mówi do nas druga strona. 

MĘŻCZYŹNI zadają 3 razy mniej pytań niż kobiety ze strachu przed powodzią słów, którą otrzymują w odpowiedzi

KOMUNIKACJA W PRAKTYCE
Co w komunikacyjnej praktyce dnia codziennego wskazuje na te różnice? Otóż słowa, jakimi mężczyźni i kobiety opisują swoje procesy myślowe lub decyzyjne. Od osobników XY -czyli samców dla ułatwienia, częściej usłyszysz, że coś jest logiczne lub nie logiczne, a od tych fajnych egzemplarzy XX, że czuły to, że ktoś ma lub nie ma racji.

Niezależnie od tego czy jedna płeć jest z Marsa a druga z Wenus, warto według nas, zwrócić uwagę, że są to odrębne cywilizacje i posługują się całkiem innymi językami.

Jeżeli przez chwilę przyjmiesz tę perspektywę zdasz sobie sprawę, że możesz z tego wyciągnąć następujące wnioski:

1.Nie dogadasz się z przedstawicielem innej cywilizacji w Twoim języku.

2. Żeby móc się efektywnie komunikować potrzebny jest Wam wspólny język.

3.Obie strony są jednakowo odpowiedzialne za tworzenie aparatu znaczeniowego wspólnego języka.

4.Nawet najprostsze i najbardziej oczywiste według Ciebie pojęcia, muszą zostać zdefiniowane wspólnie, tak, aby znaczyły to samo. Chciał nie chciał, musicie negocjować .

5.Konsekwentnie musicie używać wspólnie wypracowanego sposobu porozumiewania się.

6.Żeby efektywnie się językiem posługiwać musisz pozbyć się protekcjonalności.

7.Podstawą do efektywnej międzycywilizacyjnej komunikacji jest wzajemny szacunek i otwartość na różnice.

ZWIĄZEK

"Sonja: Dlaczego nie chcesz odwiedzić Billa i Meg? Oni sa tacy mili!

Larry: Jestem zmęczony.

Sonja: Ty zawsze jesteś zmęczony. Czy ty wogóle żyjesz? Nie mogę nawet wyjść wieczorem do przyjaciół, ponieważ ty jesteś przykuty do kanapy i tej swojej powieści detektywistycznej. Nie możesz od czasu do czasu się zgodzić? Zgodzić na trochę dobrej zabawy?

Larry: Co ja mogę na to poradzić, Sonja. Naprawdę jestem zmęczony.

Sonja: (głośniej) A może nam po prostu nie wychodzi? Może po prostu do siebie nie pasujemy? Chyba muszę się nad tym wszystkim zastanowić.

Larry: No to pięknie. Znów to samo.

 

Sonja chce, aby Larry się zmienił, ale stosowane przez nią strategie okazują się nieskuteczne. Wydaje się, że obwinianie i krytykowanie zwiększa jeszcze upór Larry'ego. Sonja ucieka się do gróźb, ale Larry reaguje na nie wycofaniem i sarkazmem.

1. PAMIĘĆ O ODRĘBNOŚCI:

„Mylnie sądzimy, że jeśli nasi partnerzy nas kochają, to będą reagować i zachowywać się w określony sposób. Taki sam, w jaki my reagujemy i zachowujemy się, gdy kogoś kochamy”.

Oczywiście!…że często o tym zapominamy. Teoretycznie najprostsza zasada a jakże trudna w zastosowaniu! Przypominamy sobie milion przykładów na jej potwierdzenie na przykładzie własnej osoby. Niestety bardzo często w obliczu emocji zapominamy, że nasz Mąż bądź partner ma prawo reagować i myśleć inaczej. W sytuacji, kiedy nie pamiętamy o tym, zachowujemy się egoistycznie. Dlaczego? Bo tak samo jak MY, nasz partner również zasługuje na wolność w podejmowaniu decyzji, sposobu okazywania uczuć i wielu innych kwestii, które dotyczą naszego codziennego życia.

Dopiero: „Kiedy mężczyźni i kobiety są zdolni do szanowania i akceptowania swojej odmienności, wtedy miłość ma szansę rozwoju”.

„Najczęściej powtarzana przez kobiety skarga dotyczy tego, że mężczyźni nie potrafią słuchać. Mężczyzna albo całkowicie ignoruje mówiącą do niego kobietę, albo słucha przez moment, a pojąwszy o co chodzi, dumnie wkłada czapkę Pana Naprawiacza i proponuje rozwiązanie, które pomoże  partnerce poczuć się lepiej. Jest zdumiony, że kobieta nie docenia jego gustu miłości” –mężczyźni w trakcie rozmowy z kobietą, z góry czują się zobligowani do tego, aby udzielać nam rad. My natomiast wcale nie mamy takich oczekiwań! Chcemy po prostu wygadać się tak, jak najlepszej przyjaciółce. Natomiast ich działanie jest jak najbardziej uzasadnione…jeżeli mężczyzna ma problem i porusza go, robi to, bo chce go rozwiązać.

1. MĘŻCZYŹNI ZASZYWAJĄ SIĘ W SWOICH JASKINIACH A KOBIETY MÓWIĄ

Aby się odprężyć, Marsjanie udają się do swoich jaskiń, by samotnie rozwiązać swój problem. (…)Aby poczuć się lepiej, Wenusjanki spotykają się ze sobą i otwarcie rozmawiają o swoich problemach”.

„Jedną z największych różnic między mężczyznami a kobietami polega na sposobie reagowania na stres. Mężczyźni zamykają się w sobie i „odcinają”, natomiast kobiety rozpamiętują i angażują się emocjonalnie. Aby w takich momentach poczuć się lepiej, przedstawiciele obu płci potrzebują czegoś innego. Mężczyźnie pomaga rozwiązanie problemu, kobiecie – omówienie go. Niezrozumienie lub nieakceptowanie tych różnic powoduje niepotrzebne tarcia w naszych związkach”.

Im szybciej zdamy sobie z tego faktu sprawę, tym lepiej dla nas. Kiedy jesteśmy zestresowane, chcemy od razu i najlepiej jak najszybciej wyjaśnić nieporozumienie. Najczęściej wiąże się to z tym, ze zaczynamy duuuużo mówić. Zazwyczaj potem robi nam się lżej. No właśnie, dobrze powiedziane, NAM robi się lżej. PARTNER „zawiesza” się wtedy tajemniczo i mieli informacje, które otrzymał w dość krótkim czasie. Wersją optymistyczną jest, kiedy poruszaliśmy jeden wątek. Jeśli było ich więcej, sytuacja się komplikuje bardziej a milczenie naszego partnera potęguje się. Dalej schemat jest niestety bardzo prosty. Kiedy on milczy, my zaczynamy się denerwować. „Czemu nic nie mówisz?”, „No, powiedz coś”…czy są Wam znane takie zdania? No właśnie, kiedy ja denerwuję się, czasami zaczynam podnosić głos, wtedy On w końcu wybucha, wyrzuca z siebie stanowczo i mocno informacje, które z kolei dotykają mnie. Zaczynamy się łapać za słówka. Wszystko działa jak sinusoida, tylko niestety nasze fale nie pokrywają się ze sobą. Sinusoida męska jest opóźniona o jedną fazę w stosunku do naszej. I co dalej? Kiedy partner skończy krzyczeć, my przeważnie jesteśmy już obrażone i zniechęcone do tego, aby rozmowę kontynuować. Myślimy: Jak w ogóle mógł mnie tak potraktować. Pewnie już nie jestem dla Niego tak ważna jak kiedyś. Najczęściej On chce wtedy rozmawiać, ale my wychodzimy do sąsiedniego pomieszczenia lub milczymy w odwecie. Milczenie trwa dość długo…kilkadziesiąt minut przeważnie…potem któraś strona przychodzi i zaczynamy ze zrozumieniem (czemu nie można było wcześniej?) wysłuchiwać każdą ze stron. Przeważnie przytulamy się i wszystko kończy się pozytywnie. Ta anatomia kłótni to dość skrajny przykład na to, że mężczyzna i kobieta zupełnie inaczej reagują. W codziennym życiu należy pamiętać, że jeśli wracamy do domu a nasz mężczyzna siedzi bez słowa na kanapie, nie znaczy, ze nas już nie kocha, że nie ma ochoty z nami rozmawiać. Dajmy mu czas i upragnioną chwilę spokoju a z całą pewnością, kiedy do nas wróci, okaże miłość ze zdwojoną siłą. A kiedy kobieta chce porozmawiać, wysłuchajmy jej. Ona na nic innego w tej chwili nie liczy….

PRACA

Komunikację damko- męską można też sprowadzić do relacji zawodowych. Kobiety w pracy potrafią skupić się na wielu czynnościach jednocześnie, mężczyźni tego nie potrafią, dlatego komunikaty skierowane do mężczyzn powinny być krótkie i jednoznaczne

Pani Ania zwraca się do kolegi, z którym wspólnie opracowywała nowy projekt dla klienta: Kiedy zamkniemy ten projekt? (Myśli: „Porozmawiajmy, podyskutujmy o tym projekcie. Zastanówmy się razem, może coś jeszcze trzeba poprawić?”) Pan Piotr: Planuję zamknięcie tego projektu w przyszły wtorek. (Myśli: „Zadała mi proste pytanie, pewnie chce jasnej odpowiedzi i takiej jej udzieliłem. Nie traćmy czasu na zbędne gadanie”) Pani Ania: Acha, czyli już postanowiłeś? (Myśli: „Jest trochę nieuprzejmy i obcesowy. Dlacze¬go nie zapytał mnie o zdanie, kiedy ja chciałabym oddać ten projekt. Jak zwykle decyduje sam, a ze mną się nie liczy”) Pan Piotr: Przecież razem to uzgodniliśmy. (Myśli: „Ech znowu zaczyna się czepiać. Czemu od razu nie powie, że chce jeszcze przedyskutować termin projektu?! O co jej chodzi?")

Kłótnia od razu wisi w powietrzu. Jednak czy ta scenka dobrze oddaje rzeczywistą sytuację? Czy faktycznie w pracy tak trudno nam się porozumieć z kolegami, szefami i klientami płci męskiej? Czy nie jest to przypadkiem za duże uproszczenie? różnice w sposobie porozumiewania się kobiet i mężczyzn często stanowią wymówkę dla konfliktów, sporów i walki płci na polu zawodowym.

KILKA RAD dla kobiet (na koniec):

-Mężczyźni potrafią przyswoić sobie tylko jedno polecenie na raz. Więc, jeśli chcesz, żeby poszedł do kuchni i przyniósł ci filiżankę herbaty, rozbij prośbę na dwie części.

-Kiedy mężczyźni zadają sobie trud korzystania ze słów, ma to na celu zmuszenie siebie do działania ( natomiast kobiety komunikują się po to, żeby stworzyć więzi). Więc jeśli jakiś facet obraża drugiego faceta, automatycznie myśli, że zaraz da mu w mordę. Jeśli usłyszy od ciebie, że spodobała ci się jego koszulka, myśli „już jest moja”

-Naukowcy z uniwersytetu w Houston badający, dlaczego mężczyźni są skryci przekonali się, że ma to na celu zachowanie przewagi w każdej relacji. Kiedy nic nie mówią, osoba, z którą wchodzą w interakcje skazana jest na domysły. Postępuj tak samo, a zrobisz z nim, co zechcesz!

-Badania udowodniły, że mężczyźni muszą korzystać z języka, żeby ustalić różnicę, odrębność i niezależność (zupełnie inaczej niż kobiety, które mówią po to, żeby nawiązać relację). Więc żądanie od niego, żeby z Tobą rozmawiał doprowadzi do tego, że będzie wił się jak piskorz, a w końcu podejmie temat nowych, ulepszonych płatków Cheerios, jakie pojawiły się na rynku.