1. Cele i środki wizualizacji?
Wizualizacja – to forma prezentacji abstrakcyjnych pojęć (idei) za pomocą obrazu (statycznego lub ruchomego)
Cel wizualizacji: - Ułatwienie zrozumienia problemu, - Przekonanie odbiorcy do swojej koncepcji, - Nakłonienie odbiorcy do określonego działania, - Wizualizacja kształtuje zachowania. Środki wizualizacji: -Rysunek odręczny (tablica, flipchart, …), - Pokaz slajdów (Powerpoint, Keynote, …), - Publikacje papierowe (reklamy, foldery, billboardy, ...), - Strony internetowe, - Wersje demo produktów informatycznych, - Produkcje wideo, - Prezentacje multimedialne
2. Funkcje grafiki – wymienić, podać przykłady.
- Funkcja symboliczna (symbole kultowe, religijne, astronomiczne i astrologiczne, kartograficzne, alchemiczne, herby i znaki rodowe, władzy), - Funkcja dekoracyjna (ornamenty roślinne, zoomorficzne, wzory geometryczne, w. nawiązujące do przedmiotów), - Funkcja informacyjna (pierwotnie sceny z życia i otoczenia człowieka, pismo obrazkowe: • piktogramy, • ideogramy, obrazy, fotografia, film, grafika komputerowa). Znaczenie grafiki: - ustala właściwą atmosferę, - dbałość o grafikę odzwierciedla profesjonalizm firmy, wzbudza zaufanie, daje poczucie solidności, - grafikę należy rozpatrywać na trzech poziomach: pojedynczy znak graficzny, kompozycja informacji, reklam , komunikatów uwzględniająca układ graficzny tekstu i dobór elementów wizualnych, współgranie z otoczeniem.
3. Zapis wektorowy a zapis rastrowy – przedstawić różnice i podobieństwa; omówić wady i zalety obu rodzajów.
Zapis rastrowy: - Obraz zapamiętywany jest w postaci matrycy punktów (pikseli), - Kolor każdego punktu określany jest niezależnie, - Rozmiar pliku zależy od wielkości matrycy, - Jakość obrazu zależy od rozdzielczości i wielkości matrycy, Zastosowanie: fotografia, animowane obrazy, skanowanie obrazów analogowych, filmy, strony WWW. Formaty plików rastrowych: • pcx – PC Paintbrush, • bmp, rle – Windows Bitmap, • tif – Tagged Image File Format (TIFF), • tga – Targa Bitmap, • jpg – JPEG File Interchange, • gif – Graphics Interchange Format, • png – Portable Network Graphics, • mng – Multiple‐Image Network Graphics, • jng – JPEG Network Graphics. Zalety: znakomicie oddaje półtony, wiele standardów wymiany danych, Wady: jakość obrazu silnie związana z rozmiarem pliku – ewentualnie kompresja stratna, skomplikowana edycja, utrata ostrości przy powiększaniu Zapis wektorowy: - Obraz zapamiętywany jest w postaci bazy danych z informacją o obiektach (kształt obiektu, współrzędne punktów charakterystycznych, parametry linii i wypełnień, itd.), - Jakość zależy od dokładności określania współrzędnych oraz liczby użytych kolorów, nie zależy od rozmiaru obrazu, - Wielkość pliku zależy od liczby obiektów, Zastosowanie: projektowanie CAD, grafika 3D, fonty, animacje na stronach WWW, wszelkiego rodzaju wykresy i rysunki techniczne, prezentacja danych i modelowanie, gotowe dokumenty w formie elektronicznej, wizualizacja danych: programy statystyczne, arkusze kalkulacyjne, wykresy, wydruki PostScript i PDF. Formaty plików wektorowych: • wmf – Windows Meta File, • ai – Adobe IlIustrator, • cdr – CorelDraw, • dwg – AutoCAD Drawing, • dxf – Data Exchange Format, • svg ‐ Scalable Vector Graphics. Zalety: zaleta: małe rozmiary pliku, jakość niezależna od wymiarów rysunku, łatwość edycji, Wady: nie nadaje się do fotografii, brak uniwersalnego formatu wymiany danych
4. Modele barw RGB i CMYK – opisać i podać zastosowania. Dlaczego w modelu CMYK występuje czerń?
RGB to jeden z modeli przestrzeni barw, opisywanej współrzędnymi RGB. Nazwa: R – red, G – Green, B – blue. Jest to model wynikający z właściwości jakie ma ludzkie oko, w którym wrażenie widzenia dowolnej barwy można wywołać przez zmieszanie w ustalonych proporcjach trzech wiązek światła o barwie czerwonej, zielonej i niebieskiej, czyli światła o odpowiedniej częstotliwości fali elektromagnetycznej. Z połączenia barw RGB w dowolnych kombinacjach można otrzymać szeroki zakres barw pochodnych, np. z połączenia barwy zielonej i czerwonej powstaje barwa żółta. Do przestrzeni RGB ma zastosowanie synteza addytywna, w której wartości najniższe oznaczają barwę czarną, najwyższe zaś białą. Model RGB miał pierwotnie zastosowanie do techniki analogowej, obecnie ma również do cyfrowej. Zastosowanie: jest szeroko wykorzystywany w urządzeniach analizujących obraz (np. aparaty cyfrowe, skanery) oraz w urządzeniach wyświetlających obraz (np. telewizory, monitory komputerowe). Najczęściej stosowany jest 24-bitowy zapis kolorów, w którym każda z barw jest zapisana przy pomocy składowych, które przyjmują wartość z zakresu 0-255. W modelu RGB [0,0,0] oznacza kolor czarny, natomiast [255,255,255] to kolor biały.
CMYK jest zestawem czterech podstawowych kolorów farb drukarskich stosowanych powszechnie w druku kolorowym w poligrafii i metodach pokrewnych. Nazwa: C – cyan, M - magenta, Y - yellow, K - blacK. Barwy wynikowe w metodzie CMYK otrzymuje się poprzez łączenie barw podstawowych w proporcjach (dla każdej z nich) od 0% do 100%. Farby CMYK to substancje barwiące przepuszczające światło, czyli barwniki, tak więc łączy się je nie metodą mieszania tylko nakładania warstwami i dlatego barwa wynikowa może mieć od 0% do aż 400% koloru (czyli kolorów składowych). Na kolory budowane wg CMYK należy patrzeć jak na warstwy kolorowej, przepuszczającej światło folii. W druku nie można nakładać poszczególnych kolorów z zestawu CMYK w rozcieńczeniu. Druk odbywa się metodą rastra, czyli drukowania malutkich punktów (kropek) posiadających 100% koloru o różnej wielkości lub gęstości przy uwzględnieniu pozostawionego, niezakrytego białego podłoża. Np. kolor „średniocyjanowy” czyli 50% cyjanu może być np. wzorkiem szachownicy, a 75% koloru może być wzorkiem przypominającym dziury w serze. Zastosowanie: wszelkiego rodzaju wydruki zarówno w poligrafii jak i drukarkach laserowych i atramentowych. Kolor ostatni – K – został dołożony do pozostałych trzech na praktyczne potrzeby przemysłu poligraficznego. Teoretycznie można uzyskać kolor czarny przez złożenie kolorów C+M+Y, ale w praktyce tak uzyskany kolor czarny jest kolorem ciemno-brudno-brązowym. Poza tym ekonomicznie nieuzasadnione byłoby drukowanie czarnego tekstu za pomocą składania barw CMY.
5. Poster – rodzaje, zastosowania, struktura.
Poster: - Zwarta forma publikacji w postaci plakatu, - Prezentuje główne idee i cele przedsięwzięcia, wydarzenia, programu badawczego lub wyjaśnienie zjawiska, - Zwięzły tekst ilustrowany obrazami, - Atrakcyjny wygląd zachęcający do zapoznania się z treścią. Zastosowania posteru: - Poster naukowy/przeglądowy (prezentacja wyników prac badawczych, prezentacja koncepcji planowanych badań, prezentacja stanu wiedzy naukowej), - Wspieranie procesów decyzyjnych (prezentacja koncepcji rozwiązania problemu, pozwala objąć wzrokiem całość treści prezentacji, umożliwia łatwe porównanie wyników prac prowadzonych przez różne zespoły robocze), - Pomoc dydaktyczna (ilustracja faktów, zjawisk, praw i zależności z określonej dziedziny wiedzy).
Elementy posteru: -Tytuł (ciekawy i duży, łatwy do odczytania z dalszej odległości 5-6m ok. 90 pkt, czcionki bezszeryfowe Arial, Arial Black, Tahoma, Verdana; można tu zawrzeć też nazwiska autorów, adres kontaktowy, zdjęcia, logo, e-mail), - Zawartość (zwięzła, części (wstęp, materiał, metody, wyniki, dyskusja, wnioski), duże nagłówki; Tekst: zawsze jest za dużo tekstu, poster to metoda prezentacji wizualnej, kompozycja graficzna, pisać hasłami (skrócić tekst), tekst widoczny z ok. 2‐3 m, nagłówki sekcji ok. 36 pkt, czcionka bezszeryfowa, tekst ok. 20 pkt, czcionka najlepiej szeryfowa (Times New Roman), wnioski można wyróżnić inną czcionką), - Grafika (tło i kolorystyka, schematy, ilustracje, wykresy ułatwiające odbiór; jak najwięcej treści w postaci graficznej, elementy graficzne powinny być czytelne – powinny „same tłumaczyć treść”, elementy graficzne dobrze widoczne z ok. 2 m i w miarę wyróżniać się z tła, używać takich elementów jak mapy, strzałki, diagramy, wykresy, unikać tabel szczególnie z dużą ilością nieczytelnego tekstu), - Kolorystyka (tło wyróżnia poster, kolory stonowane: szarości, beże, płynne przejścia, odmiennymi kolorami można wyróżniać logiczne części posteru: metody, wyniki, wnioski, unikać ostro wyodrębniających się kolorów, wykorzystywać kontrast: – jasne tło + ciemne ilustracje, – ciemne tło + jasne ilustracje)
6. Podstawowe formaty grafiki rastrowej stosowane na stronach WWW. Omówić główne cechy i zastosowanie.
JPEG (duża gradacja kolorów i odcieni, regulowany współczynnik kompresji, rozmycie linii, nieostre krawędzie, zastosowanie: fotografie, wypełnienia tonalne), GIF (przezroczystość, przechowywanie sekwencji obrazów, ostre krawędzie, liczba kolorów ograniczona do 256 (8 bitów) indeksowanych wartości, zastosowanie: animowane bandery, elementy o nieregularnych kształtach (np. przyciski, emotikony, ...), grafika z ostrymi krawędziami (np. diagramy, wykresy, ...), PNG (następca formatu GIF, 24 bitowa głębia kolorów, stopniowana przezroczystość, lepsze oddawanie barw i przejść tonalnych niż w JPEG, pliki większe niż JPEG, zastosowanie: uniwersalne, jak dla JPEG i statycznych GIF), JNG (Format oparty o kompresję stosowaną w plikach JPEG, stopniowana przezroczystość, rozmycie linii, nieostre krawędzie, wymaga instalacji dodatkowej wtyczki do przeglądarki, zastosowanie: uniwersalne, jak dla JPEG i statycznych GIF), MNG (animowane sekwencje obrazów, 24 bitowa głębia kolorów, stopniowana przezroczystość, możliwość sterowania animacją w przeglądarce, wymaga instalacji dodatkowej wtyczki do przeglądarki, zastosowania: krótkie animowane sekwencje o wysokiej jakości obrazu).
7. Cel stosowania kompresji progresywnej i przeplotu w plikach graficznych.
Kompresja progresywna jej podstawowe założenie stanowi obserwacja, że zazwyczaj każda klatka jest podobna do kilku poprzednich i kilku następnych. W związku z tym nie trzeba zapisywać każdej klatki w całości. Wystarczy znać dokładny obraz co n-tej klatki wzorcowej (w przypadku systemu PAL interwał wynosi dwanaście klatek). Dla pozostałych klatek zapisywane są cząstkowe informacje pomocnicze, wykorzystywane podczas dekompresji do rekonstrukcji obrazu. Przeplot – technika wyświetlania obrazu, polegająca na naprzemiennym wyświetlaniu parzystych i nieparzystych linii obrazu, powszechnie stosowana w telewizji. Stosuje się ją w celu zmniejszenia pasma przenoszenia przesyłanego sygnału, bądź w celu zwiększenia pozornej rozdzielczości wyświetlanego obrazu. W telewizji stosowana głównie do zmniejszenia efektu migotania ekranu (dwukrotnie częstsze wyświetlenie połowy linii, zamiast rzadszego wyświetlania pełnej klatki). Cel: zmniejszenie wielkości pliku podczas przesyłania, przyspieszenie wyświetlania obrazu
8. Antyaliasing – na czym polega i jaki jest cel jego stosowania?
Antyaliasing- wygładzanie krawędzi rysunku poprzez nałożenie dodatkowych pikseli o mniejszym nasyceniu i jasności niż piksele obiektu, Cel: redukuje efekt "schodków", przyczynia się do pogorszenia ostrości obrazu, poprawia wygląd i czytelność tekstów wyświetlanych na ekranie monitora. Pixel Resize - dodanie lub odjęcie pikseli, zastosowanie do grafiki zawierającej regularne kształty. Bicubic Resample- metoda interpolacyjna, wygładza krawędzie, zastosowanie do fotografii
9. Zasady efektywnej prezentacji (multimedialnej).
Rodzaje prezentacji: prezentacja reklamowa (powiadomienie klienta o nowym produkcie/usłudze), prezentacja biznesowa (zachęcenie klienta/kontrahenta do skorzystania z oferty), prezentacja projektu (zainteresowanie klienta/inwestora, zachęcenie do finansowania realizacji projektu), prezentacja rekrutacyjna (nakłonienie pracodawcy do zatrudnienia prezentującego), prezentacja edukacyjna (przekazanie w efektywny sposób wiadomości z określonego zakresu wiedzy). Zasady efektywnej prezentacji: -prostota, uporządkowanie, -logika, -spójność, -tekst (tylko kluczowe słowa i pojęcia), -grafika (znaki i symbole wywołujące określone emocje), -wizualizacja danych (wykresy i diagramy zamiast liczb i tabel. Czynniki efektywnego przekazu: -układ ekranu (rozmieszczenie obiektów, czytelność obiektów, sposób wykorzystania grafiki), -struktura prezentacji (zawartość merytoryczna, spójność, dynamika, efektowne zakończenie), -warunki otoczenia (oświetlenie, akustyka sali, proporcje czasowe: prezentacja↔dyskusja), -wpływ czynników zewnętrznych (oświetlenie: –jasne oświetlenie (450‐750 lx) sprzyja zwiększeniu uwagi, –słabe oświetlenie (75‐200 lx) powoduje uczucie senności), -czas projekcji (ok. 10‐15 minut, jeżeli >15 minut, to materiał należy porcjować np. przedzielać przykładami, po 40 minutach konieczna jest przerwa), -odległość od ekranu (ze wzrostem odległości zwiększa się liczba błędów w odczytywaniu informacji, im bliżej ekranu, tym większy wysiłek wzrokowy→ zmęczenie, optymalna odległość od ekranu – 6 m), -czytelność – układ strony (minimalna liczba obiektów na ekranie, unikać obiektów rozpraszających uwagę, szerokie marginesy, dużo pustej przestrzeni, stałe powtarzające się elementy (np. logo) przenieść do stopki, jedna ilustracja na stronę, zachowana zasada: jeden slajd – jedno zagadnienie, jeden akapit – jedna myśl), -czytelność ‐ tekst (główne tezy wypunktowane: wcięcia → hierarchia list, wyrównanie do lewej, 5‐6 punktów na ekranie, max. 50 słów / ekran, równoważniki zdań: 5‐6 słów w wierszu, czcionki bezszeryfowe: min. 24 p., max. 3 kroje, interlinia – min. 1,1, wysoki kontrast tekst↔tło), -dobór grafiki (grafika korespondująca z treścią, spójność w zastosowaniu elementów graficznych (np. kliparty tylko z jednej kolekcji), grafika na slajdzie początkowym/końcowym, klipart: syntetyczna pointa, wyraża ideę, emocje, wprowadza element humoru, kliparty tylko na wybranych slajdach), -dobór kolorystyki (konsekwencja: jednakowy schemat kolorów dla całej prezentacji zapisany we wzorcu slajdów, harmonijne zestawienia kolorów, tło stonowane, jaskrawe kolory używać do cienkich linii i małych obiektów, używać kolorów do wyrażania emocji: – czerwony – ostrzeżenie, zaangażowanie, – zielony – przyroda, ekologia – szary – dojrzałość, stabilność, neutralność), fotografie w prezentacjach (wrażenie profesjonalizmu, skupienie uwagi na szczegółach, lepiej wyrażają emocje niż kliparty, stosować w na kilku wybranych slajdach dla nadania klimatu, nie mieszać fotografii z klipartami, jeden slajd – jedna fotografia).
10. Definicja decybela dla mocy. Opisać składowe.
Decybel - logarytmiczna jednostka powszechnie stosowana w pomiarach dotyczących dźwięku. Decybel nie jest sam w sobie określeniem żadnej konkretnej wartości, przez to różni się od jednostek takich jak metr czy kilogram. Wartość wyrażona w decybelach mówi jedynie o proporcji pomiędzy dwoma wielkościami. Jeden decybel jest uważany za najmniejszą zmianę dostrzeganą przez ucho ludzkie. 10dB jest odbierane subiektywnie jako podwojenie głośności dźwięku. Ilość decybeli dla wielkości typu mocowego (moc, energia itp.) oblicza się jako: 10 log (X/Xodniesienia). Jak można obliczyć z podanych wzorów, dwukrotne zwiększenie mocy (energii) oznacza jej wzrost o 3,01dB, czterokrotny wzrost mocy jest równoważny 6,02dB, dziesięciokrotny wzrost to równe 10dB, a stukrotny to 20dB.
11. Cel stosowania zapisu cyfrowego / transmisji cyfrowej sygnałów elektroakustycznych
-dużo większy odstęp sygnału od szumu i jego stabilność w funkcji poziomu sygnału ( współczynnik S/N w [dB] ) niż dla postaci analogowej, -niezależność odczytywanego sygnału od indywidualnych właściwości odtwarzacza, -prostota obróbki. Dzisiejsze układy scalone realizujące różnorakie funkcje na sygnale cyfrowym, czyli procesory sygnałowe DSP, stanowią oddzielną, bardzo dynamicznie rozwijającą się gałąź elektroniki. Stosowanie filtrów, korektorów i różnorakich efektów na sygnale cyfrowym daje o wiele lepsze efekty niż na sygnale analogowym, -prostota i trwałość archiwizacji. Zapis binarny i media dla niego (nośniki magnetyczne, optyczne i magneto-optyczne ) jest o wiele odporniejszy na działanie czasu niż zapis analogowy
12. Authoring – wyjaśnij pojęcie
Authoring: to procese przygotowania materiału zgodnie z przyjętymi normami i standardami dla formatu DVD-Video. Jest to skomplikowany proces, w którym wideo i audio zostają w odpowiedni sposób skompilowane, tak aby poszczególne strumienie danych z obrazem i dźwiękiem zostały połączone (zmultipleksowane) i zapisane zgodnie ze specyfikacją płyt DVD-Video. Strumienie danych tworzą odpowiednio przygotowane pliki, zawierające obraz, dźwięk, grafikę oraz napisy. Maksymalny sumaryczny transfer danych dla zmultipleksowanych strumieni audio/wideo na płycie DVD nie może przekroczyć 10,08 Mbits/s. Systemem plików na płycie DVD-Video jest UDF 1.02. Układ plików na DVD: • AUDIO_TS – stosowany w płytach DVD‐Audio, • VIDEO_TS: – pliki VOB – od Video Object (zawierają obraz, dźwięk i napisy), - pliki IFO – od InFOrmation (zawierają informacje sterujące odtwarzaniem: w których miejscach zaczynają się rozdziały, gdzie znajduje się dana ścieżka dźwiękowa itp.), -plik BUP – od BackUP (stanowią kopię zapasową plików IFO), – pliki grupowane są w Tytuły (titlesets) o jednakowych nazwach: • VIDEO_TS.IFO, VIDEO_TS.BUP, VIDEO_TS.VOB (czytane są w pierwszej kolejności), • VTS_xx_y.IFO, VTS_xx_y.BUP, VTS_xx_y.VOB
(zawierają poszczególne rozdziały: xx – nr rozdziału, y – nr części rozdziału)