08.10.2012

[e-mail]

Zaliczenie: 21.01.2013 pisemne
konsultacje: pon 10.00- 11.30 13.00-13.45 p.100

Wt. 8.00- 9.45 p. 100

15.10.2012

Kampania polityczna i wyborcza jako forma komunikowania politycznego.

Kampania polityczna- zespół działań komunikacyjnych, które mają na celu modyfikację wszelkich postaw o charakterze politycznym niezależnie od czasu ich realizacji.

Kampania polityczna jest więc pojęciem nadrzędnym w stosunku do kampanii wyborczej gdyż ma na celu modyfikację wszelkich postaw w charakterze politycznym niezależnie od czasu ich realizacji.

Kampania wyborcza- to ogół środków (plakaty, reklamy, wiece, spotkania z wyborcami), jakimi specjaliści od marketingu politycznego promują kandydata lub partię polityczną, tak by wyborca zagłosował właśnie na promowaną osobę lub partię.

Kampania propagandowa- to ciąg jednokierunkowych działań komunikacyjnych, przygotowanych, zaplanowanych i w profesjonalny sposób zarządzanych, mających na celu realizację tylko i wyłącznie celów politycznych nadawcy propagandy.

22.10.2012

Modele kampanii wyborczych amerykański „wyjątek”

1. Personalizacja

2. Profesjonalizacja (udział spin doctor)

3. Silne zorientowanie na lidera

4. Wysokie koszty

Kampanie w Europie Zachodniej

1. Oparcie na silnych, zróżnicowanych ideologicznie strukturach partyjnych, które stanowią bazę dla inicjowania i przeprowadzania kampanii wyborczych

2. Bardziej ograniczona rola konsulatów politycznych

Nowe Demokracje-Silne wpływy modelu amerykańskiego

1. Kampania premodernizacyjna- (USA 1900-1940) (do lat 1960/1970)

1. Brak kontroli ze strony centrum- niedopracowanie

2. Powszechne stosowanie materiałów drukowanych (występowanie tzw. Wojny plakatowej)

3. Indywidualizacja i segmentacja wyborców

4. Spontaniczna i amatorska organizacja

5. Niskie koszty

6. Bardzo duża roli parti w stosunku do kandydata

1. Kampania modernizacyjna- (USA 1950- 1980); Europa (1960/1970 do dziś)

1. Wzrost poziomu centralizacji zarządzania

2. Spadek roli lokalnych pracowników partii

3. Standaryzacja i masowość

4. Okresowość działań

5. Brak zróżnicowania w działu (jednorodność w skali kraju)

6. Wysokie koszty

7. Wykorzystanie TV , reklamy, i sondaży

1. Kampania postmodernizacyjna- USA (1990 do dziś) Europa (początki rozwoju)

1. Decentralizacja zarządzania i działań

2. Segmentacja wyborców- banki informacji o wyborcach

3. Rozwijanie nowych technik badania wyborców- Internet

4. Prowadzenie kampanii permanentnej

5. Indywidualizacja działań i apelu wyborczego- lokalizacja przekazu medialnego

6. Większa aktywność wyborców

Amerykanizacja kampanii wyborczych- polega na tym, że pewne cechy kampanii stają się wspólne dla wszystkich systemów demokratycznych. Równocześnie jednak odmienny kontekst kampanii prowadzonej w różnych krajach, powoduje ze względu na ich specyfikę, występowanie cechy swoistych.

Profesjonalizacja:

1. Wzrost znaczenia doradców i konsultingu politycznego

2. Rozwój firm świadczących partiom specjalistyczne usługi techniczne

3. Wzrost znaczenia public relations

4. Zwiększenie roli technik propagandowych i perswazyjnych

Personalizacja

1. Personalizacja instytucjonalna

2. Personalizacja medialna

3. Personalizacja zachowań wyborczych (polityków i elektoratu)

Kampania komunikacyjna- zespół działań organizacyjnych i komunikacyjnych podejmowanych przez instytucje publiczne, prywatne, przedsiębiorstwa, organizacje i stowarzyszenia, adresowanych do szerokiej publiczności, które są realizowane w określonych ramach czasowych

Kampanie komunikacyjne ze wzgl. Na zasięg terytorialny

1. Kampanie globalne

2. Kampanie narodowe

3. Kampanie regionalne

Kampania komunikacyjne ze wzgl. Na grupę docelową

1. Kampanie ogólne

2. Kampanie skierowane do grupy specyficznej

Typy kampanii komunikacyjnych

1. Kampanie polityczne (wyborcze i propagandowe)

2. Kampanie public relations

3. Kampanie reklamowe

4. Kampanie społeczne

Kampanie społeczne-rodzaje

1. Kampanie integracyjne ( np. Niepełnosprawni normalna osoba)

2. Kampanie interwencyjne (np. Przeciw korupcji, „Krewniacy”)

3. Kampanie zwalczające patologie (np. Narkotyki: zażywasz przegrywasz)

4. Kampanie profilaktyczne (np. Młodzi kierowcy)

5.11.2012

Uczestnicy procesu komunikowania

W ujęciu szerszym- wszyscy uczestnicy procesu politycznego (politycy, instytucje, partie polityczne, obywatele, media)

W znaczeniu węższym- podmioty polityczne podejmujące decyzje polityczne lub mające wpływ na ich kształt.

Aktorzy polityczni

Aktorzy zbiorowi- sformalizowane instytucje i grupy polityczne posiadające określoną strukturę, ideologię, program wartości i preferencje

1. Instytucje władzy publicznej

Segment parlamentarny- komunikowanie parlamentarne: sejm, senat, parlamentarne kluby partyjne

Segment rządowy- rządowe komunikowanie publiczne minister, wojewoda

1. Partie polityczne

Wewnętrzne public relations

Zewnętrne public relations, media relations

Reklama i publicity

1. Organizacje pozarządowe

Organizacje społeczne- Organizacje, które z założenia nie są nastawione na zysk i działają w interesie publicznym. Są to zrzeszenia niezależne, działające poza strukturami administracji rządowej i samorządowej. Nie zalicza się do organizacji społecznych partii politycznych i stowarzyszeń, jednostek samorządu terytorialnego a także związków zawodowych i fundacji.

Związki zawodowe- jest dobrowolną i samorządną organizacją ludzi pracy, powołaną do reprezentowania i obrony ich praw, interesów zawodowych i socjalnych.

Grupy nacisku- nazywane również grupami interesów, mniej lub bardziej zorganizowane zespoły, które dążą do wywierania wpływu na organy państwowe, ugrupowania polityczne oraz polityków w celu uzyskania korzystnych dla siebie rozstrzygnięć, np. podczas głosowania nad ustawą.

Organizacje terrorystyczne

Aktorzy indywidualni- mniej lub bardziej znani politycy i kandydaci w wyborach

Strategia komunikacyjna partii- to realizowany wg. planu proces informowania otoczenia partii o jej programie, działaniach, decyzjach. Strategię wyznaczają: grupa docelowa, rodzaj argumentacji, sposoby dotarcia do odbiorców

Strategia marketingowa- zestaw średnio i długookresowych zasad oraz wytycznych postępowania, które wyznaczają ramy dla działania partii. Obejmują one takie zagadnienia jak badania rynku wyborczego, kreowanie i sprzedaż produktu politycznego, zarządzanie wizerunkiem, mediami i informacją.

19.11.2012

MEDIA RELATIONS

Obejmują działania zmierzające do budowania trwałych i pozytywnych relacji z mediami. Koncentrują się na dostarczaniu informacji dotyczących organizacji, jej aktywności i sposobu postępowania.

Cechy nowoczesnego Media Relations:

1. Pro-aktywne

2. Zindywidualizowane

3. Oparte na badaniach-audyt komunikacyjny

4. Wykorzystujące nowe technologie

5. Interaktywne

6. Zapewniające partycypację

Media Relations

Klasyczne narzędzia:

1. Informacje prasowe

2. Press kit- materiały ogólne

3. Success Stories

4. Case studies

5. Konferencje prasowe

6. Kalendarze edytorialne

7. Serwis fotograficzny

8. „Prasówka”

Nowoczesne narzędzia:

1. Video News Release

2. Radio News Release

3. Film korporacyjny

4. „Press Trip”

5. Warsztaty i „eventy” prasowe

6. Kreowanie tematów

7. Sesje stylizowane

8. Radar otoczenia

9. e-PR

10. Monitoring elektroniczny

Tradycyjne modele komunikacji odchodzą w przeszłość….

Formuła H.D. Lasswell’a

Kto mówi co przy użyciu jakiego kanału do kogo z jakim skutkiem

Media spłycają rzeczywistość. Są powierzchowne. Wszystko robią po łebkach . Nie ma stanów pośrednich, szarości, kontekstów.

Zasady postępowania z mediami

1. Nie są doskonałe, często stronnicze i/lub podstępne

2. Popełniają pomyłki

3. Mają skłonność do trywializowania problemów, szukania sensacji

4. Mieszają komentarz z informacją (stąd „fakty rzeczywiste” i „fakty prasowe”)

Czego potrzebują media?

1. News’a

2. Pomysłów na artykuły

3. Całościowej oceny sytuacji rynkowej

4. Wywiadów- komentarzy dotyczących bieżących wydarzeń

5. Analiz ekspertów

6. Informacji o firmie/instytucji i branży

Co tworzy News’a

1. Konflikt i dramatyzm

2. Przebieg zdarzenia

3. Złe jest dobre

4. Wpływ na ludzi

03.12.2012

Aolelela

Zasady postępowania z mediami

1. Bądź możliwe jak najbardziej konkretny i pomocy w zdobywaniu informacji o faktach i interpretacjach

2. Nie kłam. Wcześniej czy później fakty wyjdą na jaw i reputacja zostanie nadszarpnięta

3. Unikaj sformułowań:

1. „Nie wiem”- ignorancja

2. „tak myślę”- niepewność

3. „tak zakładam”- lenistwo i brak potwierdzenia informacji

4. „Nie posiadam informacji na ten temat”- niekompetencja

1. Zawsze dokładnie ustalaj charakter wypowiedzi:

1. On the rekord

2. Off the rekord

3. Unattributable

1. Grzecznie, ale stanowczo zwróć się o zamieszczenie sprostowania, jeżeli media przedstawiają fakty w rażąco błędny sposób.

Trudności i pułapki

1. Sprostowanie

1. Zgodnie art. 31 ustawy „Prawo Prasowe” z dnia 26 stycznia 1984 r.

2. Na wniosek (zainteresowanej strony) redaktor właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie:

Rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie wiadomości nieprawdziwej lub nieścisłej

Rzeczową odpowiedź na stwierdzenie zagrażające dobrom osobistym.

1. Korupcja

2. Ukryta reklama

3. Autoryzacja- zgodnie z art. 14 ustawy „Prawo Prasowe” z dnia 26 stycznia 1984 r. „Dziennikarz nie może odmówić osobie udzielającej informacji autoryzacji dosłownie cytowanej wypowiedzi, o ile nie była ona uprzednio publikowana.”

Błędy w kontaktach z mediami

1. Obietnice

2. Niesprawdzone informacje, koloryzowanie, kłamanie, przesadzanie

3. Budowanie barykad

4. Traktowanie z góry, obrażanie się, mściwość, szantażowanie

5. „nie do publikacji”, „off the record”, „bez komentarza”

Główną przyczyną zainteresowania politykiem jest dla dziennikarza możliwość uzyskania informacji. O ile polityk będzie „newsmakerem” o tyle może liczyć na częste wizyty przedstawicieli mediów.

Polityk, który „kampanię wyborczą” prowadzi permanentnie, zawsze dba o dobre kontakty z dziennikarzami, jest niewątpliwie w lepszej sytuacji niż ten, który stara się zaistnieć w mediach dopiero po rozpoczęciu kampanii.

Media w kampanii politycznej

Rola mediów	Funkcje mediów
Media jako element procesu komunikowania masowego	Organizacyjna i technologiczna: dystrybucja, odbiór i zastosowanie
Media jako kanał	Polityczna: stosunki z państwem ze społeczeństwem
Media jako komunikator	Polityczna: stosunki z państwem ze społeczeństwem Normatywna (wartości społeczne i kulturowe): stosunki społeczne między nadawcą i odbiorcą

Organizacja medialna

To przedsiębiorstwo produkcyjne działające na konkurencyjnym rynku medialnym, którego celem jest uzyskiwanie zysku finansowego (oprócz mediów niekomercyjnych) i utrzymanie się na rynku. Jego działalność polega na wytwarzaniu zawartości mediów (produkt medialny) i jej dystrybucji w procesie komunikowania.

Modele Organizacji medialnej

1. Model „Pracownia” ( redakcje regionalne, np. Kurier Lubelski)

2. Model „Manufaktura” (Radio Zet, TVN)

3. Model „ Fabryka Wiadomości” (TVP, CNN, CBS)

Produkt medialny

To efekt końcowy procesu produkcji w mediach. W znaczeniu węższym- to np. pojedynczy artykuł w gazecie, konkretna audycja radiowa lub telewizyjna. W znaczeniu szerszym to połączone w całość pojedyncze.

Obywatele/wyborcy

Społeczeństwo obywatelskie

Społeczeństwo charakteryzujące się aktywnością i zdolnością do samoorganizacji oraz określania i osiągania wyznaczonych celów bez impulsu ze strony władzy państwowej.

Społeczeństwo obywatelskie potrafi działać niezależnie od instytucji państwowych. Niezależność nie musi oznaczać rywalizacji społeczeństwa z władzą, która występuje zazwyczaj w państwach, w których ustrój polityczny jest sprzeczny z wolą większości obywateli.

Podstawową cechą społeczeństwa obywatelskiego jest świadomość jego członków potrzeb wspólnoty oraz dążenie do ich zaspokajania, czyli zainteresowanie sprawami społeczeństwa (społeczności) oraz poczucie odpowiedzialności za jego dobro.

Obywatel jako wyborca- 4 aspekty definiowania wyborcy

1. Wyborca jako podmiot polityczny

2. Wyborca jako przedmiot działań politycznych

3. Wyborca jako element systemu politycznego

4. Wyborca jako klient rynku politycznego

Typy wyborców- ze wzgl. Na aktywność polityczną

1. Elity partyjne i decyzyjne

2. Wyborcy decydowani

3. Wyborcy niestabilni (niezdecydowani)

4. Wyborcy bierni

5. Wyborcy nieuczestniczący

Typy wyborców- ze wzgl. Na motywy podejmowanych decyzji

1. Wyborcy pozytywni

2. Wyborcy negatywni

3. Wyborcy programowi

4. Wyborcy aksjologiczni

5. Wyborcy partyjni

6. Wyborcy grupowi

7. Wyborcy niezależni

8. Wyborcy wyalienowani

10.12.2012

Organizacja kampanii

Proces segmentacji obejmuje: wybór kryteriów i metod segmentacji, następnie opis charakterystycznych cech dla poszczególnych segmentów rynku, dalej wybór opcji działania oraz ostatecznie dopasowanie założeń strategii komunikacji marketingowej do poszczególnych, wybranych segmentów rynku. W trakcie przygotowań do kampanii wyborczej na podstawie ogólnie dostępnych oraz własnych informacji i badań marketingowych wyborców dzieli się na segmenty ze względu na różne kryteria.

Strategia polityczna- zbiór zracjonalizowanych decyzji powziętych na podstawie mniej lub bardziej formalnych procedur analitycznych, dotyczących kształtu przyszłych działań partii.

Racjonalne decyzje- dostęp do wszystkich potrzebnych informacji, niczym nieograniczona możliwość by można je przetworzyć.

Czynniki warunkujące skuteczną strategie polityczną

1. Czynniki wewnętrzne

1. Potencjał ludzki

2. Zasoby materialne

3. Wyznawane zasady i wartości

1. Czynniki zewnętrzne

1. Aktualna sytuacja polityczna

2. Prawne – kulturowe uwarunkowania funkcjonowania organizacji

3. Charakter rynku politycznego i relacje z jego pozostałymi uczestnikami

4. Stosunki medialne

5. Cechy społeczeństwa (demograficzne i socjoekonomiczne)

6. Stan gospodarki

7. Sytuacja międzynarodowa

8. Czas i przestrzeń geograficzna

Typy strategii politycznych

1. Strategie sektorowe, odnoszące się do programu partii, głównie w zakresie:

1. Polityki gospodarczej

2. Polityki zagranicznej

3. Polityki społecznej

4. Bezpieczeństwa publicznego

1. Strategie funkcjonalne, dotyczące członków i przywódców partii oraz konkurencji. Ich celem jest budowanie zewnętrznego poparcia dla partii. Dzielą się na:

1. Strategie kadrowe koncentrują się wokół polityki personalnej i kadrowej. Kogo eksponować w partii, kto przyciąga uwagę mediów i wyborców, kto powinien pracować „ na tyłach”

2. Strategie finansowe dotyczą budżetu partii, sposobów pozyskiwania i wydatkowania środków. Partie mogą inwestować swoje środki, lokować w bankach, wynajmować partyjne budynki etc.

3. Strategie marketingowe, obejmują strategie wyborcze i koalicyjne. Strategie wyborcze dzielą się z kolei na strategie przedmiotowe (stosunek elektoratu do partii) i cząstkowe

4. Strategie komunikacyjne odnoszą się do narzędzi komunikowania marketingowego stosowanego w komunikowaniu politycznym i wyborczym (public relations, reklama polityczna, marketing bezpośredni)

Strategia wyborcza- to zespół procedur, rozwiązań i decyzji dotyczących prowadzenia kampanii wyborczej, które mają doprowadzić podmiot rywalizacji politycznej do sukcesu.

Strategie wyborcze-przedmiotowe

1. Strategia utwardzania jest stosowana w stosunku do zwolenników partii, ma na celu utwierdzenia elektoratu w dotychczasowych przekonaniach. Coraz rzadziej stosowana.

2. Strategia poszerzania- zwracają się z apelem wyborczym do niezdecydowanego i niegłosującego elektoratu. Często stosowana, ponieważ i grupa niezdecydowanych jest coraz większa.

3. Strategia neutralizacji adresowana jest do zwolenników konkurencyjnych partii i ma na celu zasianie zwątpienia i zniechęcenie ich do głosowania

4. Strategia odwracania jest bardzo trudna i polega na przekonaniu zwolenników konkurencyjnej partii do zmiany sympatii politycznych, albo chociaż zachowania wyborczego. Zdarza się to w drugiej turze wyborów, gdy wyborcy głosują na „mniejsze zło”.

Strategie wyborcze- strategie cząstkowe

1. Strategia personalna- rekrutacja kandydatów w wyborach, selekcja osób ubiegających się o mandaty. W tym: strategia penetracji przestrzennej- lokowanie kandydatów w każdym okręgu. Penetracja społeczna, aby wszystkie grupy społeczne miały swoich reprezentantów. Reprezentacja wewnętrzna i koncesyjna- zapraszanie kandydatów z różnych frakcji, koalicji, ugrupowań etc.

2. Strategia finansowa- takie gospodarowanie budżetem, aby uzyskać najniższy wskaźnik CPP, czyli koszt dotarcia do 1 % grupy docelowej, w tym: strategia eskalacyjna (stopniowe nasilanie kampanii), strategia uderzeniowa (kumulacja działań), strategia falowa (nasycenie komunikatami następuje w zależności od przypływu gotówki).

3. Strategia relacji międzypartyjnych obejmuje strategię partyjności (budowanie silnej pozycji własnej partii), strategię silnego kontrastu (odwoływanie się do różnic), strategię różnicy ideologicznej (budowanie silnych podziałów ideologicznych), strategię pozytywnego wizerunku własnych kandydatów i negatywnego wizerunku przeciwników, strategię budowania organizacji (tworzenie nowych nazw partii, nowych organizacji), budowania koalicji (łączenie się mniejszych partii przed wyborami), „strategia konia trojańskiego” (podszywanie się pod inne ugrupowania, zakładanie partii o podobnej nazwie etc.).

Program wyborczym jako wartość rynkowa. Jest fundamentalnym komunikatem wyborczym, który media analizują komentują i oceniają.

1. Strategia komunikacyjna odnosi się do komunikowania marketingowego w okresie kampanii wyborczej. Celem tej strategii jest promocja podmiotu politycznego, dotarcie z jego apelem do wyborców, pozyskanie ich sympatii i w końcu uzyskiwanie głosów w wyborach. Ze względu na rozłożenie i nasycenie wyróżniamy strategię ciągłą.

Wyborcy docelowi powinni być identyfikowani na podstawie postaw względem partii/kandydata a nie względem programu.

14.01.2012

Pojęcie reklam

Typologia reklam ze względu na środki przekazu:

1. Wizualna- bilbordy, ulotki, plakaty

2. Audiowizualna- telewizyja, telebimy reklama w internecia

3. Audytywna- radiowa,

Typologia reklama na przedmiot

1. Dotyczące kandydata –Idspots

2. Reklamy pozytywne- positve spots

3. Reklamy negatywne- negative spots

Typy reklam

Formaty reklam

11^th hour blitz

Road blocking effect