Zygmunt Łempicki, Zagadnienie stylu (1937), w: Stylistyka polska. Wybór tekstów, Warszawa 1973, PWN, wybór, opracowanie i wstęp Ewa Miodowska-Brookes, Adam Kulawik, Marian Tatara, s. 79-109.

Styl jest nie tylko, względnie tylko częściowo, dziełem jednostki i jej psychiki, ale także czymś, co człowieka niejako nawiedza.

Styl jest czymś, co twórca nawet bardzo świadomy niekoniecznie tylko chce, ale po prostu musi, czemu nie może się oprzeć. Największy twórca ulega ponadosobowym siłom w dziedzinie kształtu, pewnym prawom i normom, a właśnie ta walka z nimi stwarza swoistą dynamikę stylu.

Każdy język jako taki ma pewien charakter, czyli pewien styl, który przebija się już nawet w szacie fonetycznej.

Styl przejawia się też w sferze układu, kompozycji, struktury.

Egzystencjalne ujęcie stylu tj. w konsekwencji ujęcie dynamiczne, energetyczne.

Styl jest objawem, działaniem = wyrazem siły poprzez kształt. Czynny jest charakter stylu.

---