Media i komunikowanie masowe 1
Przedmiot semiotyczny = tekst kultury, składnik kultury
Każdy składnik ma wymiar rzeczowy i znaczeniowy.
Składnikiem kultury jest też ubranie, które okrywa ciało przed zimnem (ma funkcję rzeczową).
Ubiór poza funkcją rzeczową, ma też funkcję znaczeniową – dostosowujemy się do mody, która nas w jakiś sposób wyraża.
Film „Zezowate szczęście” – motyw nożyczek krawieckich, które przywołują złe wspomnienia.
Główna funkcja powieści – funkcja znaczeniowa.
Faza analogowa – konieczna w przypadku ewolucji kultury.
Radio jest esencją audialności – odsyła do swoich stron internetowych, gdzie można słuchać audycji.
Audycja = widowisko audialne
Diada – podstawowa jednostka procesu komunikacyjnego.
Zmienia się rola nadawcy i odbiorcy (naprzemiennie) – przekaz dwukierunkowy.
Dzięki środkom masowego przekazu to, co prywatne staje się publicznym. Osoba publiczna, nie ma prywatności.
Sprawy prywatne – relacje między osobami.
Sprawy publiczne – relacje między społeczeństwami.
Typ kultury – rzeczowy charakter kultury.
Dyfuzja – rozpowszechnianie
System rozpowszechniania ma jednokierunkowy charakter.
Internet - ma charakter interaktywny (również telewizja).
System łączności – charakter dwukierunkowy, sieć kontaktów (stała) np. porozumiewanie się wewnątrz organizacji.
Pierwsze telefony komórkowe były analogowe.
Dwa typy audytorium:
Audytorium zsynchronizowane – uczestnicy komunikacji masowej (radio, TV), funkcjonują w tym samym czasie.
Audytorium zsyntetyzowane – publiczność jakiegoś tekstu np. czytelnicy książki, którzy czytają ja w innym czasie, nie jednocześnie.
Audytorium zsynchronizowane - jest publicznością masową, zbiorowością, w której brak jest indywidualnych jednostek (niczym publiczność teatralna).
Wybrane teorie komunikacji masowej (strukturalizm, semiotyka, determinizm technologiczny).
Strukturalizm – Ferdinand de Sausire
Język był przedmiotem badań od starożytności. Ferdinand spojrzał na język w szczególny sposób. Przedmiotem namysłu były teksty utrwalone. Trudno jest badać coś, co się rusza, jest nieuchwytne (film). Ferdinand skonceptualizował język jako system.
System języka - składa się z dwóch poziomów, ma jednostki dyskretne, które same nic nie znaczą. Ułożone w porządkach nabierają znaczenia. Mają określone miejsce w systemie.
Ułożone wyrazy różnią się od siebie znaczeniem np. :
Kod – Kot (różnica jednej spółgłoski, a znaczenie zupełnie inne).
Rok – Rak – ta sama sytuacja.
Konceptualizcja dotyczyła języków etnicznych, a nie sztucznych. Każdy język w praktyce zmienia się (znaczenie słów). Wyraz trudno został zastąpiony wyrazem ciężko.
Język naturalny zmienia się za sprawą swoich użytkowników. System natomiast pozostaje niezmienny. Na znalezieniu czegoś niezmiennego w języku opierał się geniusz de Sausire. Język jest wyjątkowym systemem w kulturze. Próbowano znaleźć podobne systemy np. język filmu, radia, telewizji jednak okazało się, że nie posiadają one jednostek dyskretnych. Poszukiwano autonomii filmu, gdyż traktowano go jako sztukę przyliteracką.
Claude Lévi-Strauss – autor „antropologii strukturalnej” pokazuje sposób rozumienia zjawisk. Analizował relacje pokrewieństwa. Przekaz (tekst) odnosi się do każdej wyodrębnionej struktury. Tekst został analizowany pod względem budowy przekazu. Relacje wewnątrz-tekstowe bada strukturalista (wewnętrzna budowę tekstu). Strukturalizm był badany przez badaczy tekstów kultury.
Semiotyka – była bardzo popularna w Polsce. Kojarzona jest ze Stefanem Żółkiewskim.
Marshall McLuhan – badacz strukturalizmu, budowy. Filolog literatury angielskiej, lata 50 XX w.
Determinizm – zależność jednoznaczna.
Determinizm psychologiczny – jednoznaczny wpływ technologii na przekaz.