Dzięki coraz powszechniejszemu wykorzystaniu technik nanoszenia cienkich powłok dokonuje się postęp w zakresie wytwarzania i zwiększania trwałości eksploatacyjnej elementów konstrukcyjnych, maszyn i narzędzi, znajdujących zastosowanie w różnych dziedzinach życia. Wzrastające w ostatnich dziesięcioleciach zapotrzebowanie na nowoczesne metody modyfikacji i ochrony powierzchni materiałów skutkuje obecnie szerokim wyborem rodzajów powłok oraz technologii ich nanoszenia [1]. Technologie PVD są bardzo wszechstronne, umożliwiają osadzenie wielu rodzajów materiałów zarówno nieorganicznych (metale, stopy, dielektryki) jak i niektórych organicznych. Dzięki możliwości wytwarzania powłok o bardzo szeroki spektrum własności (powłoki niskotarciowe, supertwarde, odporne na korozję i zużycie), technologie ta znajduje szerokie zastosowanie w gałęziach przemysłu. Mogą być wykorzystywana w celu zwiększają odporność narzędzi na ścieranie, powodują lepsze odprowadzenie wióra w przypadku narzędzi skrawających, stanowią ochronę przed utlenianiem powierzchni narzędzi, ograniczają dyfuzje metal – metal, dają izolację termiczną, obniżają tarcie. Dzięki zastosowaniu powłok PVD uzyskuje się zdecydowanie wyższe trwałości narzędzi skrawających. Można dzięki temu ograniczyć koszty przestojów i wymiany narzędzi oraz zakupu narzędzi. Dzięki powłokom PVD można również zdecydowanie zwiększyć szybkość skrawania, ograniczyć chłodzenie oraz obrabiać coraz trudniej obrabialne materiały [2].

[1] L.A. Dobrzański, A.D. Dobrzańska-Danikiewicz , Technologie kształtowania struktury i własności powierzchni materiałów inżynierskich przez nanoszenie powłok z fazy gazowej

[2] http://www.stalnierdzewna.com/baza-wiedzy/powlekanie-cvd-i-pvd/