Hemodializa (HD)- postępowanie, w którym dochodzi do transportu cząsteczek przez błonę półprzepuszczalną głównie na zasadzie dyfuzji. Krew i płyn płuczący przepływają przez dializator w przeciwnych kierunkach. Może być stosowana w sposób przerywany lub ciągły drogą tętniczo-żylną (CAVHD) lub żylno-żylną (CVVHD).

Hemofiltracja (HF)- postępowanie, w którym dochodzi do transportu cząsteczek na zasadzie konwekcji przez błonę o dużej przepuszczalności. Wytwarzany w tym procesie utrafiltrat jest zastępowany odpowiednim płynem. dochodzi w ten sposób do oczyszczenia krwi i normalizacji jej objętości. Postępowanie takie może być prowadzone drogą tętniczo-żylną (CAVHF) lub żylno-żylną (CVVHF).

Hemodiafiltracja (HDF)- postępowanie łączące zasady dyfuzji i konwekcji, może być prowadzone drogą tętniczo-żylną (CAVHDF) lub żylno-żylną (CVVHDF).

Ultrafiltracja (UF)- postępowanie, którego celem jest usunięcie płynu. Przy zastosowaniu filtra o dużej przepuszczalności woda zostaje usunięta z organizmu bez stosowania płynu zastępczego. Może być łączona z hemodializą, hemofiltracją.

Dializa z dużym przepływem (HFD)- postępowanie, w którym zastosowanie specjalnych filtrów o dużej przepuszczalności umożliwia ultrafiltrację w początkowej części filtra, a filtrację zwrotną w jego końcowej części. W ten sposób stosowanie płynu zastępczego nie jest konieczne.

Plazmafereza (PF)- postępowanie, w którym użycie filtrów o specjalnej budowie pozwala na separację osocza od morfotycznych składników krwi. usunięte osocze zastępowane jest osoczem mrożonym, pochodnymi osocza, albuminami czy innymi płynami.

Hemoperfuzja (HP)- postępowanie, w którym krew przechodzi przez pojemniki z węglem aktywnym lub żywicą, a substancje toksyczne są usuwane z krwi na zasadzie adsorpcji. technika leczenia ostrych zatruć.

Ciągła ultrafiltracja (SCUF)- postępowanie, w którym następuje usuwanie ultrafiltratu z małą prędkością, bez stosowania roztworu uzupełniającego. Celem jest uniknięcie lub leczenie przeciążenia płynami gdy usuwanie produktów przemiany materii lub korekta gospodarki elektrolitowej nie jest konieczne.

Wskazania do CRRT:

przyjęte wskazania obejmują onn wraz z:

niestabilność hemodynamiczną sercwo-naczyniową,

ostre przeciążenie płynami nieodpowiadające na leki moczopędne,

stany hiperkatabolizmu/urazy- przebiegające z rabdomiolizą,

wysokie zapotrzebowanie na płyny i produkty krwiopochodne,

rzadziej stosowane nienerkowe wskazania:

zakażenie uogólnione (sepsa), kwasica metaboliczna, zespół niewydolności oddechowej dorosłych (ARDS), zespół zaburzeń wielonarządowych,

przewlekła zastoinowa niewydolność serca i zdekompensowana niewydolność serca,

przed i po zabiegach kardiochirurgicznych,

podczas zabiegów pozaustrojowego utleniania krwi (ECMO).

Adsorpcja: to przyleganie substancji rozpuszczonych oraz materiału biologicznego do powierzchni błony.Wysoki stopień adsorpcji może spowodować zaczopowanie i utratę skuteczności niektórych filtrów.

Rodzaj błony wpływa na tendencję do adsorpcji i skuteczność filtracji.

Zjawisko adsorpcji może spowodować ograniczone usuwanie niektórych substancji rozpuszczonych we krwi (np. β2 mikroglobuliny).

Ultrafiltracja: to przechodzenie płynu przez błonę półprzepuszczalną zgodnie z gradientem ciśnienia.

Ciśnienia dodatnie i ujemne wpływają na proces filtracji.

Ciśnienie dodatnie generowane jest po stronie błony mającej kontakt z krwią, zaś ciśnienie ujemne generowane jest po stronie płynu dializacyjnego.

Gradient ten, dodatni lub ujemny wpływa na ruch płynu ze strony krwi w kierunku płynu prowadząc do usunięcia nadmiaru płynu z organizmu.

Szybkość ultrafiltracji zależy od ciśnienia wywieranego na filtr po zewnętrznej i wewnętrznej stronie włókien.

Podczas ultrafiltracji, wskutek mechanizmu konwekcji występuje minimalny klirens substancji rozpuszczonych we krwi.

Konwekcja: to jednokierunkowe przemieszczanie substancji przez błonę półprzepuszczalną z przepływem wody ( zjawisko „solvent drag”) Skuteczny mechanizm usuwania zarówno większych jak i mniejszych cząsteczek (potas, mocznik, dwuwęglany, cytokiny) Im szybszy przepływ substytucyjny tym wyższy klirens,

Różnica ciśnień między krwią a ultrafiltratem powoduje również filtrowanie osocza. Powoduje to wciąganie mniejszych i większych cząsteczek poprzez błonę prowadząc do ich usunięcia z krwi. Ultrafiltrat zawierający rozpuszczone substancje powinien być zastąpiony roztworami zastępczymi.

Roztwory zastępcze powinny zawierać niemal fizjologiczne stężenia elektrolitów oraz buforów, powinny być również jałowe.

Wielkość rozpuszczonych cząsteczek oraz rodzaj błony mogą wpływać na wartość klirensu.

Konwekcja stanowi zasadę hemofiltracji