Witam szanownych gości.

Mówi się, że kiedy ukończymy 18 rok życia stajemy się dorośli, odpowiedzialni, bardziej dojrzali. Nie potrzebujemy już opieki, jaką roztaczają nad nami rodzice czy rodzina. Tak naprawdę ich rola nigdy się nie kończy. Rodzice mimo pełnoletniego wieku dziecka nadal będą martwić się o jego losy, pomagać w każdej trudnej chwili. Rodzina przy każdej sposobnej okazji będzie zastanawiać się, kiedy jubilat tak urósł i wkroczył w dorosłe życie. Każdy z obecnych tu osób w jakiś sposób sprawił, że dziś jestem taka a nie inna. Dlatego na początek chciałabym podziękować dwóm osobom, które zgodziły się pomagać moim rodzicom w opiece nade mną i kształtowaniu mojego zachowania.

Drodzy rodzice chrzestni.. towarzyszyliście mi od samego początku – od dnia chrztu świętego i jesteście również w tym dniu, kiedy wkraczam w wiek dorosłości. Spędzałam z wami dużo czasu: czy to podczas wakacji czy normalnych dni. Zawsze staliście gdzieś obok, kiedy byłam tak ciekawa poznania świata. I za to Wam serdecznie dziękuję. Za poświęcony mi czas, słowa otuchy, jak i za te wspaniałe i trudne chwile, których podczas tych 18 lat było wiele.

Następnie dziadkowie. Dzieciństwo przeważnie kojarzy mi się z Wami. To Wy opiekowaliście się mną, kiedy rodzice chodzili do pracy, to wy ganialiście za mną na ogrodzie, kiedy Was nie słuchałam, to wy wsunęliście mi pieniążek na „niby” lizaka. Był to czas, do którego nieraz chciałabym wrócić. Jednak największe podziękowania należą się moim rodzicom.

Kochani rodzice!
Dziękuję Wam za trud włożony w moje wychowanie, za opiekę jaką nade mną roztaczaliście. Za bajki na dobranoc, za opatrywanie zbitych kolan, guzów, siniaków. Dziękuję Wam za dzisiejszy dzień - za wysiłek jaki włożyliście w to aby był najpiękniejszym dniem w moim życiu.
Dziękuję Bogu, że jesteście.
Dziękuję, że ja jestem.