Grupa – to dwie lub więcej osób, między którymi istnieje bezpośrednia interakcja, które posiadają wspólne, ustalone normy, mają wspólny cel, tworzą rozwiniętą strukturę grupową i mają poczucie odrębności swojej grupy w stosunku do innych grup. (Mika)

Grupa – to pewna liczba osób, które spotykają się ze sobą częściej niż z innymi. (Homans)

Komunikowanie – jest symboliczną interakcją pomiędzy ludźmi, którzy są świadomi swojej obustronnej obecności.

Komunikowanie wg Cooley’a – to mechanizm powstający i funkcjonujący dzięki kontaktom międzyludzkim. Obejmuje wszystkie symbole: rozum, wyraz twarzy, postawę, gesty, brzmienie głosu, słowo, pismo, druk, kolej, telegraf, telefon, i wszystko to, co służy zdobywaniu przestrzeni czasu.

Komunikowanie wg Gładowskiego – to dynamiczny proces, polegający na wymianie tzn. wysyłaniu i odbieraniu przekazów w ramach określonej sytuacji lub kontekstu.

Lider – to człowiek, któremu poprzez wpływanie na innych ludzi udaje się przekonać ich do współdziałania z sobą i innymi ludźmi oraz nakłonić zwolenników lub współpracowników do spełnienia swoich oczekiwań i wypełniania poleceń

M. Sader opracował pięć kryteriów charakteryzujących grupę:1. Grupa jest relatywnie mała 2. Istnieją trwałe wzajemne kontakty między członkami grupy 3. Grupę charakteryzuje koherencyjność 4. Grupę charakteryzuje funkcjonalność i rozpisanie ról 5. Grupa oznacza się specyficznym morale, które jest kształtowane przez normy i reguły zachowania w obrębie grupy

Komunikowanie interpersonalne to:

1. Proces przekazywania i odbierania informacji pomiędzy dwiema osobami lub małą grupą ludzi, za pośrednictwem jednego lub więcej kanałów, zakłócony przez szum, wywołujący pewne skutki i kilka natychmiastowych sprzężeń zwrotnych – def. syntetyczna

2. Jest to ciąg interakcji uszeregowanych od impersonalnych (bezosobowych) na początku, poprzez wzrastające interpersonalne do personalnych, jest to komunikowanie między co najmniej dwiema osobami, w którym interakcje opierają się na:- psychologicznych danych

- zdobytej wiedzy - osobiście ustalonych zasadach

3. Wymiana komunikatów pomiędzy dwiema związanymi ze sobą osobami.

Cechy procesu komunikowania:

- odnosi się co najmniej do dwóch osób- zachodzi w środowisku społecznym - zdeterminowany jest przez liczbę i charakter uczestników - posiada charakter: interpersonalny, publiczny, masowy lub międzykulturowy - posługuje się znakami i symbolami - istnieje wspólnota semiotyczna między uczestnikami, która warunkuje operowanie tym samym zespołem symboli i znaków - posiada charakter:

a) symetryczny (jeśli reakcje zachodzące między uczestnikami procesu są równorzędne)

b) niesymetryczny, komplementarny (w przypadku, gdy zachodzi dominacja jednego z uczestników oraz podporządkowanie pozostałych członków procesu) - jest nieodwracalny (nie można go powtórzyć, cofnąć lub zmienić jego biegu)

Rodzaje sytuacji komunikacyjnych: 1. Intrapersonalna Komunikowani z samym sobą. Mają na nią wpływ różne czynniki zewnętrzne 2. Interpersonalna Jest to komunikowanie pomiędzy ludźmi. Ma charakter: formalny i nieformalny 3. Interpersonalno-medialna Osoby biorące udział w komunikowaniu nie mają ze sobą kontaktu fizycznego. Odbywa się ono za pomocą środków przekazu: telefon, telegraf4. Publiczna 5. Masowa Ma charakter pośredni, za pośrednictwem różnych środków technicznych: TV, radio, Internet. Jest opóźniona reakcja.

Komunikowanie niewerbalne- obejmuje sygnały pozbawione słów lub uzupełniające słowa. - przekazami niewerbalnymi są wszystkie sygnały występujące w międzyosobowej interakcji, które nie mają ani formy mówiącego słowa, ani pisanego wyrazu, które wywierają pewien wpływ na jej uczestników

Podstawowe funkcje zachowań niewerbalnych:1. Informacyjna 2. Definiowania i wspierania przekazów werbalnych: a) powtarzania b) zaprzeczania c) zastępowania d) uzupełniania e) akceptowania f) regulowania 3. Wyrażania postaw i emocji 4. Definiowania relacja 5. Kształtowania i kierowania wrażeniami

Elementy charakteryzujące komunikowanie parafrazowane:- czas trwania rozmowy - emocjonalna intonacja - błędy wymowy - rytm języka - melodia języka (właściwe akcentowanie głosek) - szybkość wypowiedzi- przerwa (pauza, mogą być związane z błędami wymowy, które można wyeliminować)

Różnice między prezentacją i przemówieniem: 1. Prezentacje są swobodniejsze niż przemówienia 2. W prezentacjach przeważnie używa się pomocy audiowizualnych (w przemówieniach rzadko) 3. Podczas prezentacji można zadawać pytania, wiele przemówień nie dopuszcza zadawania pytań w trakcie wystąpienia, (czasem po zakończonej przemowie) 4. Prezentacje mają bardzo pragmatyczne cele, których w przemówieniach na ogół nie ma

5. Prezentacje to jeden z powszechnych sposobów komunikowania się między profesjonalistami. Odbiorcami przemówień są natomiast ludzie z bardzo różnym przygotowaniem, stanowią grupę heterogeniczną

Cechy wspólne prezentacji i przemówień:1. Cechy mówcy, które decydują o skuteczności zarówno podczas prezentacji jak i przemówień: a) wyraźne mówienie b) dobra dykcja i intonacja c) kontakt wzrokowy 2. Chociaż przemówienia mają charakter głównie perswazyjny, to również i prezentacje służą przekonaniu słuchaczy o zaletach lub/i wyższości podmiotu prezentacji