Panofsky:

Ikonografia-dziedzina his.szt.zjamująca się treścią lub znaczeniem dzieła sztuki, pojętym jako przeciwstawianie się form; obiekt zdarzenia ma zabarwienie psychologiczne; znaczenia obiektu są dwa:1)wyrazowe;2)nadane przez zabarwienie psych.; są trzy warstwy znaczeń:1)znaczenie pierwotne lub naturalne, 2)znaczenie wtórne lub umowne, 3)znaczenie wewnętrzne lub treść.

Znaczenie pierwotne:1.przedmiotowe, 2.wyrazowe; pojmowane poprzez identyfikację czystych form, wzajemnych relacji

Znaczenie wtórne: łączenie motywów art., kombinacje art. Kompozycji z tematami lub pojęciami; motywy-obrazy kombinacji; opowieść alegoria. Ikonografia zajmuje się identyfikacją takich obrazów! Analiza form: gł. Analiza motywów i ich układów, ocena własna, poprawna identyfikacja.

Znaczenie wewnętrzne: rozpoznawalne dzięki określeniu pdst zasad narodu, okresu, historii, klasy, przekonań, filozofii, wartości osobistych.

Metody kompozycji-znaczenia ikonograficzne: zmiana z prostokątnego w trójkątną (komp), nowe tematy (ikonogr). XIV-XVw.

Interpretacja czystych form, obrazów, motywów, opowieści, alegorii (tzw. wartości symbolicznych) należy do Ikonologii.

Ikonografia-opis i klasyfikacja obrazów, ograniczona pomocniczym studium (ustalenie dat, pochodzenie, autentyczność, dostarczenie podstaw do dalszej interpretacji, nie docieka genezy i znaczenia zebranych dowodów).

Grafia od „graphein”-pisać; opisowa, statystyczna metoda postępowania. Logia od „logos”-myśl, przyczyna; coś interpetującego.

Ikonologia-metoda interpretacji, wynikająca z syntezy a nie z analizy. 3 warstwy-opis preikonograficzny, analiza ikonograficzna, interpretacja ikonograficzna.

Opis Preiko: zamknięty w granicach świata motywów (przedmioty + zdarzenia), rozpoznawanie kształtów, zachowań, istot, odróżnienie rysów i gestów, doświadczenie praktyczne. Czytamy co widzimy.

Analiza:obrazy, opowieści, alegorie a nie motywy, obycie z tematami, pojęciami, his. Biblijne, sceny historyczne, mitologia; zależność typów od okresów. Osadzenie dzieła w czasie, znaczenie kolorów, inskrypcje, napisy, wiedza z zakresu ornamentu.

Interpretacja:uchwycić podst.zasady(wybór, obrazowanie, tworzenie i interpretacja), zdolności intelektualne, myślenie ludzi epoki, historia i uwarunkowania poli.społ. poetyckie, religijne, filozoficzne, indywidualne, jesteśmy w stanie określić fundatora Lub zleceniodawcę i w jakim warsztacie(kręgu).

W XIII i XIVw-antyczne motywy nie były używane do przedstawienia antycznych tematów, a antyczne tematy nie były przedstawienie przez antyczne motywy. Tłumaczenie na język form obrazowanych znalezionych tekstów ze źródeł literackich.

Powstają komentarze do przedstawień.

Nowy etap-Boccaccio(zestawił antyczne źródła, prawdziwe renesansowe traktaty naukowe, Irlandia, pół. Fr, Anglia, trojańskość).

Wolfflin

Zainteresowanie stylem (formą). Sztuka różnic stylu renesansowego i barkowego we wszystkich dziedzinach sztuki. Wolfflin doszedł jak rozwijała się sztuka: klasyczny>poklasyczny>powrót do klasycznego (sinusoidalny sts do sztuki).

Pojęcia wolfflinowskie: 1)Linearyzm i malarskość, 2)płaszczyzn ość i głębia, 3)forma zamknięta i otwarta, dla arch- tektoniczna i atektoniczna, dla rzeźby-problem!, 4)wielkość i jedność, 5) jasność i niejasność.

Imitacja a dekoracja w sztuce:

Imitacja (łacińskie imitatio – naśladowanie), kategoria estetyczno-literacka o charakterze normatywnym, znana w starożytności, utrzymała się aż do klasycyzmu oświeceniowego; wyznawała jako cel sztuki, naśladowanie natury, mimesis; umiejętność imitowania była głównym wymogiem stawianym artyście, gwarantowała ciągłość tradycji w estetyce.

Dekoracja – zespół elementów służących do ozdoby budowli (arch-rzeźbiarsko, malarsko), przedmiotu rzemiosła art. (ceramiczna) itp., także ozdabianie okolicznościowe fasad, wnętrz ulic. Zdobienie.

Wszystkie pary pojęć można interpretować w sensie dekoracyjnymi i imitacyjnym (piękno tektoniki i jej prawda, piękno malarskości i określone części świata przedstawionego-rzeczywistego).

Linearyzm-dotykowy, rysunkowość, kontur, wypełniony plamą barwną<>Malarskość-optyczny, zestawienie plam barwnych, iluzjonistyczny. Płaszczyzna-wykreślna perspektywa, rzędowa kompozycja<>Głębia-zbierzna perspektywa, kompozycja diagonalna. Forma zamknięta-symetryczna, w centrum-najważniejsza postać; Arch. Rezydencjonalnej-tektoniczna, pałac miejski, bryła zwarta, określona oś, czytelna; Arch. Sakralna-fasada prosto święta, wieloosiowa, symetryczna<>Forma otwarta-asymetryczna; Arch. Rezydencjonalna-pałac pozamiejski, bryła rozczłonkowana (posiada wysunięte części-nezality), nie można określić osi; Arch. Sakralna-fasada załamana, jednoosiowa(asymetryczna), nie wiemy czego możemy się spodziewać w środku. Wielość-szata może autonomicznie funkcjonować, ręka może bez niej<>Jedność-szata czytana w jednej płaszczyźnie, nic z tego portretu nie może być czytane oddzielnie, nie funkcjonuje oddzielenie tylko jedna rzecz. Jasność-równomierne rozłożenie światła(jednolicie), ciepłe tonacje<>Niejasność-dostosowanie tonacji zimnej, wykorzystanie tematów mitologicznych by przedstawić inną treść.