Złamania kości ramiennej

Złamania bliższego końca kości ramiennej: głowy, szyjki anatomicznej lub chirurgicznej, guzka większego lub mniejszego

Objawy kliniczne:

• tkliwość miejscowa

• ruchomość patologiczna

• bólowe ograniczenie ruchomości stawu ramiennego

• zniekształcenie bliższej części ramienia

• obrzęk, krwiak

• możliwość uszkodzenia naczyniowo-nerwowego

zasady leczenia:

1. młodzi pacjenci: zachować kość i funkcję

2. starsi chorzy: usunąć ból, zachować funkcję

3. konieczne odtworzenie anatomii czynnościowej

leczenie nieoperacyjne:

• repozycja

• unieruchomienie w opatrunku gipsowym (Desaulta, piersiowo-ramienny odwodzący)

• u ludzi starszych niekiedy leczenie czynnościowe – akceptacja przemieszczenia

• unieruchomienie w opatrunku Desaulta do czasu ustąpienia dolegliwości bólowych i rozpoczęcie ćwiczeń na temblaku

kiedy?

• zaawansowany wiek

• stabilne złamanie

• obciążenia „internistyczne”

• starsze osoby – ryzyko operacyjne, świadoma decyzja

wskazania do leczenia operacyjnego:

• złamanie z przemieszczeniem niemożliwe do nastawienia metodami zachowawczymi (interpozycja)

• złamania wieloodłamowe u ludzi poniżej 50 rż

• złamania ze zwichnięciem głowy kości ramiennej

• złamania powikłane uszkodzeniem naczyniowo-nerwowym

leczenie operacyjne:

• zamknięta lub otwarta repozycja złamania i stabilizacja odłamów przy pomocy:

  • wiązki drutów Kirschnera

  • płytki i wkrętów

  • prętów śródszpikowych (Rusha lub prętów blokowanych)

zespolenie „minimalne” – zneutralizować złamanie z maksymalnym skróceniem czasu i ryzyka operacji

złamanie trzonu kości ramiennej:

• poprzeczne lub wieloodłamowe z mechanizmu bezpośredniego

• skośne lub spiralne z mechanizmu pośredniego

objawy:

• zaburzenie osi kończyny

• miejscowo żywa bolesność

• patologiczna ruchomość na wysokości złamania

• może współistnieć uszkodzenie nerwu promieniowego

leczenie:

• bezoperacyjne

• właściwe dla większości rodzajów złamań

• etapy:

1. zamknięta repozycja złamania

2. unieruchomienie:

   • w opatrunku gipsowym (wiszący, piersiowo-ramienny odwodzący, Desaulta lub typ U)

   • przez wyciąg bezpośredni

6-8 tyg. w złamaniach spiralnych lub skośnych

8-12 tyg. w złamaniach poprzecznych

1. usprawnianie

inny slajd:

• wyciąg bezpośredni (za wyrostek łokciowy)

• „overhead” z obciążeniem 1/15 masy ciała

• po 4-6 tyg. unieruchomienie gipsowe

wyniki leczenia bezoperacyjnego są dobre: 95-100% pacjentów uzyskuje zrost

wskazania operacyjne:

• niepowodzenie leczenia bezoperacyjnego

• brak zrostu

• złamanie patologiczne

• złamania otwarte

• złamania wielopoziomowe

• towarzyszące uszkodzenie naczyniowe

• pacjenci z mnogimi uszkodzeniami

• brak powrotu funkcji nerwu promieniowego

ZAMKNIĘTA (PÓŁOTWARTA) REPOZYCJA WEWNĘTRZNA STABILIZACJA

Zalety zespoleń śródszpikowych:

• wydolne biomechaniczne

• możliwa zamknięta repozycja i stabilizacja

• respektują zasady biologii gojenia złamań (ukrwienie, pobudzenie gojenia)

• wskazane w większości złamań trzonu ramienia

OTWARTA REPOZYCJA WEWNĘTRZNA STABILIZACJA PŁYTKĄ

• dostępy operacyjne: triceps split, triceps split z mobilizacją nerwu, elewacja tricepsa

ZŁAMANIA OTWARTE TRZONU KOŚCI RAMIENNEJ: zaopatrzenie rany, repozycja, stabilizacja zewnętrzna

ZŁAMANIA TRZONU KOŚCI RAMIENNEJ – podsumowanie:

• w większości przypadków dają się wyleczyć bezoperacyjnie

• zespolenie śródszpikowe jest pierwszą opcją operacyjną

• otwarta repozycja i stabilizacja płytką jest wskazana tylko w ściśle określonych przypadkach

• stabilizator zewnętrzny pozwala leczyć złamania otwarte

• nie można zapomnieć o nerwie promieniowym