Porównaj estetykę ekspresjonizmu niemieckiego i Kammerspielu.
W niemieckim kinie ekspresjonistycznym istniały dwa nurty: nurt społeczno-psychologiczny i nurt fantastyczny.
Kammerspiel- ruch filmowy w niemieckim niemym kinie lat 20. XX wieku. Został opracowany w tym samym czasie co niemiecki ekspresjonizm. Głównymi znakami rozpoznawczymi były bardzo kameralne filmy dziejące się w zamkniętych wnętrzach, poruszające prozaiczne problemy zwykłych ludzi, skupienie się na psychologii postaci, brak skomplikowanej scenografii oraz częste pokazywanie klasy robotniczej, opowiadał o kłopotach, samotności, samobójstwach, obłędach i tragediach rodzinnych. Piętnował obojętność świata wobec ludzkich problemów. Ogólnie cechowała go niewiara w człowieka Kammerspiel bardzo rzadko używał napisów w trakcie dialogów lub aby opowiadać fabułę filmu. Wielką innowacją w tych filmach, było wykorzystanie specjalnego oświetlenia i świateł efektowych do podkreślenia myśli i charakterów postaci. Filmy tego rodzaju były nieodzownie złączone z postacią scenarzysty Carla Mayera.
Najważniejsze filmy:
„Schody kuchenne” (Hintertreppe, 1921) reż. Leopold Jessner
„Szyny” (Der Scherben, 1921) reż. Lupu Pick
„Noc sylwestrowa” (Sylvester, 1924) reż. Lupu Pick
„Portier z hotelu Atlantic” (Der letzte Mann, 1924) reż. Fryderyk Wilhelm Murnau
Najważniejsi reżyserzy:
Fryderyk Wilhelm Murnau
Georg Wilhelm Pabst
Lupu Pick
Najważniejsi aktorzy:
Emil Jannings
Werner Krauss
Zarówno "Szyny", jak i inne dzieła Kammerspielu, wpłynęły na późniejszy rozwój w Niemczech kina psychologicznego.
.
Ekspresjonizm – nurt fantastyczny (najczęściej filmy grozy, spowite aurą tajemniczości, obłędu, z pojawiającymi się zjawami, koszmarami nocnymi i atmosferą opadającą na bohatera niczym sieć pajęcza) w niemieckiej kinematografii, którego początki sięgają roku 1913, kiedy to powstał Student z Pragi w reżyserii Stellana Rye. Scenariusz tego filmu nawiązywał do romantycznej fantastyki i opowiadał historię młodego studenta, który sprzedał swoje odbicie w lustrze.
Jednak właściwe przyjście na świat tego kierunku dokonało się po I wojnie światowej w 1919 r., kiedy Robert Wiene nakręcił Gabinet doktora Caligari. Film uzyskał niezwykłą oprawę plastyczną, dzięki czemu okazał się wówczas dziełem zupełnie wyjątkowym. Scenerię przedstawionych wydarzeń tworzą bowiem sztuczne scenografię autorstwa trzech malarzy ekspresjonistów: Waltera Reimanna, Hermanna Warma i Waltera Röhriga. Na scenografię składają się wymalowane płaszczyzny świadomie wystylizowane, deformujące rzeczywistość, pełne krzywizn i załamań perspektywy. Efekt plastyczności dopełnia malarska kontrastowość czerni i bieli.
Zgodnie z wpływami literackimi reżyserzy-ekspresjoniści sięgali często po historie niesamowite, z wątkami irracjonalnymi, bądź tylko z kryminalnym, ale zawsze przyprawione elementami tajemniczości i mrocznej aury. Twórcy ekspresjonistyczni w pełni docenili możliwości ekranu, traktując go - jak malarze płótno - jako przestrzeń do świadomego zapełnienia. Ich wizytówką stała się niezwykła umiejętność kompozycji kadru. Ekspresjonistów wcale nie interesował montaż, czasami filmy wydawały się być statycznymi, bowiem to była zwykła zmiana zdjęć. Firmowym znakiem ekspresjonizmu okazały się cienie przedmiotów i ludzi.
W estetyce filmu ekspresjonistycznego niepoślednią rolę odegrał Max Reinhardt i jego teatralne koncepcje. Ten austriacki reżyser pracujący na niemieckich scenach był jednym z wielkich reformatorów teatru europejskiego XX wieku. Wprowadził inscenizacyjne projekty, na przykład nowatorskie zastosowanie oświetlenia czy wykorzystanie grup statystów w charakterze żywej scenografii, zwłaszcza w spektaklach wystawianych w wielkich przestrzeniach, np. w cyrku. Wyraźny wpływ Reinhradta odnaleźć można w pracach Fritza Langa.
Fritz Lang razem z Friedrichem Wilhelmem Murnau uchodzą za najwybitniejszych przedstawicieli niemieckiego ekspresjonizmu. W ich twórczości można odnaleźć najważniejsze cechy nurtu: upodobanie do tajemniczych, wywiedzionych z ducha romantyzmu historii. Ale między nimi też istniała pewna różnica, bowiem Murnau lubił wychodzić w plener, Lang z kolei kręcił zazwyczaj w atelier, lubił stylizacje kadru, monumentalne formy.
Najważniejsze filmy:
„Student z Pragi” (Der Student von Prag, 1913), reż. Stellan Rye
„Gabinet doktora Caligari” (Das Kabinett des Doktor Caligari, 1919) reż. Robert Wiene
“Golem” (Der Golem, Wie Er In die Welt Kam, 1920), reż. Paul Wegener i Carl Boese
“Dr Jekyll i Mr Hyde” (Der Januskopf, ), reż. Friedrich Wilhelm Murnau
„Zmęczona śmierć” (Der Műde Tod, 1921), reż. Fritz Lang
„Nosferatu - symfonia grozy” (Nosferatu, Eine Symphonie des Grauens, 1922), reż. Friedrich Wilhelm Murnau
“Dr Mabuse” (Dr Mabuse, Der Spieler, 1922) reż. Fritz Lang
„Vanina” (Vanina, 1922) reż. Arthur von Gerlach
„Ulica” (Die Strasse, 1923) reż. Karl Grune
„Cienie” (Schatten, 1923) reż. Arthur Robison
„Gabinet figur woskowych” (Das Wachsfigurenkabinett, 1924) reż. Paul Leni
„Nibelungi” (Die Niebelungen, 1924) reż. Fritz Lang
„Metropolis” (Metropolis, 1926) reż. Fritz Lang
„Faust” (Faust – Eine deutsche Volkssage, 1926) reż. Friedrich Wilhelm Murnau
„M – morderca” (M, 1931) reż. Fritz Lang
Najważniejsi reżyserzy:
Robert Wiene
Friedrich Wilhelm Murnau
Fritz Lang
Paul Wegener
Najważniejsi aktorzy:
Werner Krauss
Max Schreck
Peter Lorre