Inne metody konsolidacji
- wiązanie tworzywem sztucznym lub niskotopliwym metalem (np. Zn)
Metoda ta znalazła zastosowanie do konsolidacji proszków materiałów magnetycznych. Środkiem wiążącym może być tworzywo chemo- lub termoutwardzalne. Proszek miesza się z materiałem wiążącym, a następnie prasuje, walcuje, wyciska lub wtryskuje. Optymalna zawartość żywicy w przypadku materiałów magnetycznych wynosi około 20 %obj. (~3%wag.).
-zagęszczanie detonacyjne
Znalazła zastosowanie do łączenia materiałów nanokrystalicznych oraz prasowania materiałów magnetycznie twardych (np. NdFeB/α- Fe, SmFeN), pozwala uzyskać materiały o bardzo dużej czystości. Polega ona na tym, że proszek, znajdujący się w odpowiedniej formie zostaje zagęszczany przez falę detonacyjną, uzyskaną przy użyciu materiału wybuchowego. Ciepło wygenerowane podczas wybuchu powoduje lokalne powierzchniowe stopienie proszku.
-metody spiekania impulsowego PPS (pulse plasma sintering)- stosowane głównie do otrzymywania litych nanometali z proszków o wymiarach nanometrycznych. Ograniczone jest tu niekorzystne zjawisko niekontrolowanego rozrostu ziarna. Do nagrzewania spiekanego proszku wykorzystuje się wyładowania elektryczne. Natężenie prądu przepływającego przez proszek osiąga wartość kilkudziesięciu kiloamperów, dzięki czemu czas spiekania jest krótszy niż dla metod konwencjonalnego spiekania.
-konsolidacja plastyczna- działanie wysokiej temperatury zastąpione jest odkształceniem plastycznym. Eliminacja procesów dyfuzyjnych charakterystycznych dla spiekania termicznego pozwala ograniczyć niekorzystny efekt rozrostu ziaren. Proces ten zachodzi samorzutnie w przypadku powierzchni pozbawionych tlenków po zbliżeniu ich na odległość wystarczającą do przekształcenia oddziaływań bliskiego zasięgu w trwałe wiązania międzyatomowe. Należy doprowadzić do kontaktu cząstek proszku w warunkach specyficznego stanu naprężeń i odkształceń. Efektywnym przykładem procesu konsolidacji plastycznej jest wyciskanie w podwyższonej temperaturze. Konsolidacja plastyczna daje możliwość wytwarzania elementów o dużych wymiarach, cienkich tasiemek otrzymanych metodą szybkiego chłodzenia, litych nanometali.