Antyczny dramat był wierszowany, a wiersz podporządkowany był rymowi. Dramat opierał się na dialogach postaci. U Szekspira występują pewne modyfikacje, a mianowicie są fragmenty rymowane i nierymowane,, przeplata się wiersz i proza, zauważalne jest rozłożenie ciężaru tragedii na dialogu oraz monolog. Szekspir wprowadza różnorodność gatunkową, w tym także swobodne operowanie materią teatralną w utworze (efekt teatru w teatrze). 

W główny tekst dramatu wpisane są informacje o zmianie czasu, akcji czy miejsca. Akcja budowana jest na zasadzie epizodyczności (patrz: kompozycja). 

Komizm występujący w tragedii służy rozładowaniu napięcia, a jednocześnie podkreśla tragizm sytuacji. U Szekspira występuje komizm postaci, wzbudzających śmiech swym zachowaniem (Poloniusz, Ozryk) albo komizm słowny (Poloniusz, a w niektórych momentach Hamlet i Horacy, np. w scenie 2. aktu III tuż po przedstawieniu: Hamlet: Bo wierz, mój miły Damonie, / Jowisza postać wzniosła / Siedziała tu na tronie, / A dzisiaj mamy... pajuka.; Horacy: Mogliście byli zrymować.). 

W Hamlecie można wyodrębnić elementy charakterystyczne dla tragedii szekspirowskiej, takie jak:

• Siły nadprzyrodzone kierujące historią

• Negacja trzech jedności

• Sceny zbiorowe

• Motywy zaczerpnięte z kronik

• Rozbudowane didaskalia

• Synkretyzm rodzajowy i gatunkowy

• Rezygnacja z zasady decorum – wprowadzenie do dramatu (gatunku wysokiego) scen humorystycznych, komizmu, groteski (elementów gatunku niskiego)

• Zmienność charakterologiczna postaci