Makbet to tytułowy bohater dramatu Wiliama Szekspira. Jest on kuzynem króla Dunkana, jest odważny i mężny. Znakomicie dowodzi wojskami dzięki czemu odnosi wiele zwycięstw. Na polu bitwy jest uznawany za honorowego żołnierza, a w życiu dworskim za wspaniałego szlachcica.

Makbet ma jednak drugą stronę swojego oblicza która ujawnia się po przepowiedni trzech czarownic dotyczącej władzy jaką w przyszłości miał posiąść. Wkrótce po przepowiedni okazuje się że Makbet mimo swojej pozycji i szacunku jakim jest darzony chce czegoś więcej. Pragnie zostać królem. Fakt ten wykorzystuje jego żona która również pragnie władzy i skutecznie wpływa na Makbeta by ten popełnił królobójstwo.

Makbetem przed zbrodnią targają emocje. Wacha się czy na pewno zabić króla wymieniając przy tym kilka mocnych argumentów przeciw zbrodni. Między innymi fakt że Dunkan jest z nim spokrewniony oraz to że jest jego królem. Jedynym argumentem za popełnieniem zabójstwa okazuje się ambicja Makbeta. Mimo trzeźwego umysłu przesłania mu ona inne cele i wartości jakimi kiedy kolwiek kierował się w życiu, przez co jest powodem krwawej zbrodni szlachcica.

Makbet po zabójstwie Dunkana popada w obłęd zaczyna miewać halucynacje. Coraz głębiej zanurza się w tak zwaną wielką machinę zbrodni. Po przejęciu władzy zaczyna stopniowo zabijać wszystkich którzy mogą mu przeszkodzić w panowaniu. Zaczyna kierować się strachem który wypełnia teraz całe jego życie. Krwawe i wypełnione strachem rządy Makbeta mogła zakończyć tylko jego śmierć którą przyniósł Makduf.

Podsumowując Makbet był człowiekiem szanowanym na wysokim stanowisku w państwie. Stał również w kolejce do tronu i przy odrobinie szczęścia mógł na nim zasiąść bez rozlewu krwi. Jednak jego żądza władzy okazała się zbyt silna a on zbyt słaby psychicznie by nie popełnić zbrodni. Nie bez konsekwencji pozostaje też zachowanie żony Makbeta które również przyczyniło się do jej śmierci jak również męża. Historia Makbeta powinna być dla wszystkich ludzi przestrogą by nigdy nie dali się opętać własnej ambicji. A dążąc do wyznaczonych celów zwracali uwagę na własne postępowanie by nie doprowadziło ono do ciągu złych zdarzeń których nie można odwrócić.