Doktrynalne i instytucjonalne elementy polityki bezpieczeństwa państwa
Termin doktryna pochodzi z łacińskiego „doctrina”, czyli nauka.
Oznacza spójny system poglądów i założeń, które są podstawą koncepcji naukowych, religijnych, ekonomicznych, politycznych.
Doktryna polityczna w zakresie bezpieczeństwa jest konkretyzacją ideologii, która zawiera podstawowe poglądy dotyczące bezpiecznego funkcjonowania społeczeństwa i państwa.
Pojęcie polityka z greckiego oznacza sprawowanie władzy w państwie. Polityka jest terminem, określającym pewne przejawy życia społecznego i bywa rozumiana jako sztuka rządzenia państwem, utrzymanie i rozwijania stosunków międzynarodowych. Politykę można rozumieć jako zasady i plany postępowania osób sprawujących władzę.
Doktryny rewolucyjne – zmiany na drodze rewolucyjnej.
Doktryny Konserwatywne – zwane zachowawczymi, dążące do utrzymania istniejących stosunków społecznych i politycznych. Doktryny t występują w partiach politycznych
Doktryny Reformistyczne – ewolucyjne wprowadzanie reform społecznych i politycznych.
Doktryny Reakcyjne – są za przywróceniem starego porządku społeczno-politycznego, podkreślają wartość stosunków społecznych i politycznych uznawanych już za przestarzałe. Przykładem jest ruch monarchistycznym
Doktryny lewicowe – pełna realizacja idei sprawiedliwości społecznej. Nie akceptują poglądu, że nierówność jest zjawiskiem naturalnym.
Doktryny centrowe –
Doktryny prawicowe – coś tam coś tam :D
Ideologia – zbiór wartości i zasad określających dany światopogląd, mała podatność na innowacje.
Jednostki i jej roli w społeczeństwie,
Sposobu funkcjonowania instytucji
Wolności
Odmienności
Kwestie zmian panującego porządku
Doktryna polityczna - wynika z danej ideologii, uporządkowany zbiór poglądów na życie polityczne danego społeczeństwa z zagadnieniami władzy i ustroju państwa na czele. Musi zawierać wskazania teoretyczne i praktyczne jak realizować te poglądy w określonym czasie i przestrzeni.
Program polityczny – to rozmieszczenie w czasie i przestrzeni celów konkretnych działań politycznych, podawanych zazwyczaj do publicznej wiadomości
Każda doktryna bezpieczeństwa, aby trafnie określać warunki gwarantujące bezpieczeństwo – musi wpierw wskazać na zagrożenia.
Ważne jest, aby doktryna bezpieczeństwa definiowała te zagrożenia, które rzeczywiście wpływają na bezpieczeństwo danego państwa.
Zdarza się, iż wykaz zagrożeń obejmuje, także te, które nie dotyczą bezpośrednio danego państwa, co wywołuje błędną ocenę sytuacji oraz nie daje gwarancji właściwych rozwiązań.
„Percepcja zagrożeń, diagnoza stanu bezpieczeństwa oraz dyrektywy dla praktyki politycznej są – w wielu krajach – kształtowanie przez pryzmat różnych wewnętrznych interesów politycznych, finansowych, przemysłowych, a zatem posiadają ograniczoną użyteczność dla innych państw”.
Żadna nie zakłada zaistnienia określonego przeciwnika i ustalonego scenariusza działań wojennych. Dlatego też Siły Zbrojne RP są utrzymywane w gotowości do wojennego rozwinięcia i podjęcia działań bojowych w celu odparcia agresji.
System Obrony Państwa – utworzony dla przeciwdziałania zagrożeniom wojennym, a także w celu realizacji zewnętrznych i wewnętrznych zadań obronnych, utrzymuje się go w czasie pokoju i rozwija w okresie zagrożenia i wojny.
Jego podstawowe elementy realizują szereg zadań na rzecz obrony terytorialnej.
Przewiduje się trzy warianty użycia Sił Zbrojnych:
Konflikt lokalny – naruszający terytorium Polski – SZ RP podejmują działania zbrojne w celu rozbicia przeciwnika.
Wojny wykraczającej poza konflikt lokalny – SZ RP będą działać obronnie w celu możliwie najdłuższego oporu wobec agresora, zadanie mu maksymalnych strat, demonstracja determinacji, zyskanie czasu na reakcję instytucji międzynarodowych i zorganizowane wsparcie sił Sojuszu.
Utraty możliwości prowadzenia regularnych działań bojowych – SZ RP przejdą do innych form walki, w tym również do działań nieregularnych na terytorium zajętym przez przeciwnika.
Zawsze Strategiczny cel obrony państwa SZ RP będą go realizowały na obszarze kraju we współdziałaniu ze wszystkimi ogniwami niemilitarnymi, w tym również z ludnością cywilną.
Podstawowym dokumentem określającym zasady kierowania państwem jest Konstytucja RP, na podstawie której opracowano ustawy i akty normatywne określające kompetencje organów władzy, administracji państwowej i gospodarczej oraz samorządu terytorialnego.
Ustawie z dnia 18 kwietnia 2002r. o stanie klęski żywiołowej – Dz.U.02.62.558
Ustawie z dnia 21 czerwca 2002 o stanie wyjątkowym – Dz.U.02.113.985
Stawie z dnia 29 sierpnia 2002r. o stanie wojennym oraz kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych o zasadach jego podległości – Dz.U. cofam coś tam.
Zasadnicze funkcje w systemie obronnym państwa spełnia parlament. Jako najwyższa władza ustawodawcza podejmuje decyzje polityczne, gospodarcze i militarne uwzględniające potrzeby bezpieczeństwa i doskonalenia systemu obronnego państwa.
W ten sposób decyduje o podstawach obronności państwa, uprawnieniach organów wykonawczych oraz środkach na wykonanie zadań obronnych.
Organ zapewniającym wykonanie ustaw z zakresu bezpieczeństwa państwa.
Dla zapewnienia bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego przygotowuję administrację państwową i gospodarkę narodową do działania w okresie zagrożenia i wojny.
Organizuje, koordynuje i kontroluje pracę wszystkich organów administracji państwowej wykonujących zadania obronne. Za ich pracę ponosi odpowiedzialność przed Parlamentem.
Opracowuje on ogólne założenia polityki obronnej, zarządza resortem obrony narodowej, a w tym głównym elementem systemu obronnego państwa, którym są siły zbrojne.
Administruje ich zasobami osobowymi i rzeczowymi oraz koordynuje i nadzoruje w powierzonym mu resorcie wykonywanie zadań obronnych w pozamilitarnym układzie systemu obronnego RP.
Spełniają kluczową rolę w kierowaniu obronnością państwa.
Na ich terenie wykonują zadania obronne jednostki organizacyjne podległe określonym ministrom oraz jednostki podległe wojewodom.
Wojewoda jako szef obrony cywilnej województwa wykonuje zadania szeroko rozumianą ochroną ludności.
Proces dowodzenia SZ RP w czasie pokoju realizowany jest, począwszy od Sztabu Generalnego WP poprzez województwa rodzajów sił zbrojnych, dowództwa okręgów wojskowych, dowództwa ZT i samodzielnych oddziałów oraz szefów WSzW do szczebli oddziałów oraz WKU.
Na wypadek wojny coś tam coś tam :P
Geostrategiczna zmiana pozycji Polski.
W 1999r. w kwestii narodowego bezpieczeństwa – Polska stając się pełnoprawnym członkiem NATO – poczuła się w sytuacji dość komfortowej, czego nie doświadczyła w swojej historii za często.
Globalny (Uznaje Się, iż tylko USA posiadają globalne interesy bezpieczeństwa)
Ponadregionalny – (Wielkie mocarstwa, np. Chiny, Rosja, także UE)
Regionalny – obszar bezpieczeństwa