WIEDZA SZCZEGÓŁOWA

22. Procesy resocjalizujące jako strategiczne formy oddziaływania na jednostkę, w środowisku rodzinie, w grupie. (formułowanie strategii, ewaluacja strategii, monitoring,

Strategia to określona koncepcja działania ,polegająca na formułowaniu zbioru długookresowych celów i ich modyfikacji w zależności od zmian zachodzących w jednostce, określaniu zasobów i środków niezbędnych do realizacji tych celów oraz sposobów postępowania zapewniających optymalne ich rozmieszczenie i wykorzystanie w celu elastycznego reagowania i zapewnienia korzystnych warunków egzystencji i rozwoju. Definicja ta uwzględnia trzy aspekty strategii:

 formułowanie celów,

 uwzględnienie otoczenia i określenie zasobów przedsiębiorstwa w realizacji celów,

 wytyczenie sposobów postępowania do osiągnięcia celów,

Etapy tworzenia strategii

 strategiczne dopasowanie,

 zorientowane na zasoby,

 zorientowane na otoczenie

Ewaluacja jest definiowana jako osąd (ocena) wartości interwencji publicznej dokonany przy uwzględnieniu odpowiednich kryteriów (skuteczności, efektywności, użyteczności, trafności i trwałości) i standardów. Osąd dotyczy zwykle potrzeb, jakie muszą być zaspokojone w wyniku interwencji oraz osiągniętych efektów. Ewaluacja oparta jest na specjalnie w tym celu zebranych i zinterpretowanych informacjach za pomocą odpowiedniej metodologii.

Wizja strategiczna powinna być możliwie jak najbardziej racjonalna, a nie opierać się na pobożnych życzeniach. Całkowity racjonalizm nie jest jednak osiągalny z jednego prostego powodu – przyszłość jest nieznana i kształtuje ją splot niezależnych działań na całym świecie; własne działania klienta stworzą jedynie mały fragment tej przyszłości, bez względu na to, jak ważna jest jego działalność. Nikt nie jest w stanie ocenić każdego prawdopodobnego scenariusza. Dlatego osobiste wartości i ocena kluczowych decydentów odgrywają najważniejszą rolę w odpowiednim ustawianiu organizacji na przyszłość.

MISJA – jest deklaracją celów. W działalności tej zawiera się wyraźna wizja bieżących i zachowań, a także z systemem przyjętych wartości i zasad oraz cechy odróżniające ją od innych.

23. Zarządzanie jakością w pracy resocjalizacyjnej

Jakość= efektywność zaspakajania potrzeb podmiotu. Każdy człowiek w inny sposób postrzega jakość. Może pojawić się nadjakość.

24. Metodyka pracy resocjalizacyjna w systemach pomocy społecznej (instytucje, formy oddziaływań, interdyscyplinarny charakter pracy)

Resocjalizacja opierająca się na społeczeństwie obejmuje każde działanie mające na celu pomóc sprawcy przestępstwa w powrocie na drogę przestrzegania prawa. Program resocjalizacyjny opierający się na społeczeństwie jest tym, co wpływa na więzi między sprawcą, a społecznością lokalną. Obejmują one : edukację, zatrudnienie, rekreację, działania socjalne i praktyki religijne.

Definicje terminu probacja:

* Formalno prawne- wstrzymanie wykonania wyroku przez sąd.

* Status podopiecznego- ograniczenie wolności jednak status lepszy niż osadzonego

*Podsystem wychowawczy w ramach sądownictwa karnego- odniesienie do administracji. Rola kuratora w pilnowaniu nadzorowaniu i resocjalizacji klienta

*Proces- funkcja, działania, usług i postępowania sprawcy. Równoległe działanie sądu, sprawcy, społeczeństwa..

Meldowanie się u kuratora, świadczenie usług, których potrzebuje sprawca w trakcie resocjalizacji oraz doradztwo, nadzór kuratora.

Probacja lub zawieszenie

3 funkcje probacji:

1. opieka społeczna

2. kontrola społeczna

3. zmiana społeczna

25. Instytucjonalny charakter pracy resocjalizacyjnej (zasady, formy,

26. Diagnoza psychologiczna, pedagogiczna, socjalna, medyczna, środowiskowa w resocjalizacji

Psychologiczna: polega na opisie pozytywnych i negatywnych właściwości psychicznych oraz psychologicznych mechanizmów funkcjonowania jednostki, wyjaśnianiu problemów w funkcjonowaniu tej jednostki oraz prognozie skutków zachowań i zjawisk i możliwości modyfikowania tego co problematyczne w funkcjonowaniu. Osobowość jednostki, zachowania.

Pedagogiczna: rozpoznanie na podstawie zebranych i ocenionych danych z różnych źródeł poszczególnego stanu i jego genezy lub przyczyn oraz wyjaśnienie znaczenia i etapu rozwoju, a także ocena możliwości jego zmiany w kierunku pedagogicznie pożądanym.

Socjalna:

Medyczna:

Środowiskowa: Jest diagnozą elementów środowiska, czynnie pedagogiczna, przy czym środowisko głównie oznacza dla nas aktualne i potencjalne uwarunkowania przedmiotu i procesu wychowania.
Skład diagnozy środowiskowej:
1. diagnoza elementów osobowości (diagnoza psychologiczna)
2. diagnoza grupy czynników środowiskowych tj.:
a) środowisko materialne (rzeczy łącznie z przyrodą)
b) wzory osobowe (ludzkie)
c) organizacja życia

27. Generowanie postaw wyuczonej bezradności, postaw roszczeniowych oraz ograniczanie umiejętności twórczego rozwiązywania sytuacji trudnych podmiotu w pracy resocjalizacyjnej

Wyuczona bezradność: jest ogólnym terminem wprowadzonym przez M. Seligmana. "Bezradność jest stanem wyuczonym, wytworzonym przez narażenie na szkodliwe, nieprzyjemne sytuacje, w których nie ma możliwości ucieczki lub których nie da się uniknąć.

Postawa roszczeniowa:

Ograniczenie umiejętności twórczego rozwiązywania problemu:

28. Interwencja kryzysowa

Interwencja kryzysowa, jako forma pomocy psychologicznej, polega na kontakcie terapeutycznym, skoncentrowanym na problemie wywołującym kryzys, czasowo ograniczonym, w którym dochodzi do konfrontacji osoby z kryzysem i do jego rozwiązania. Redukcja symptomów i przywrócenie równowagi psychicznej zapobiega dalszej dezorganizacji.

Interwencja kryzysowa to zespół interdyscyplinarnych, profesjonalnych, celowych i skoordynowanych oddziaływań, wykorzystujących zasoby klienta kryzysowego, jego naturalnego otoczenia społecznego oraz instytucji pomagających, których celem jest ułatwienie odzyskania przezeń równowagi wewnętrznej i poczucia sprawczości oraz rozwiązania problemu /problemów/ stanowiących podłoże doświadczenia kryzysowego. Odbiorcą tych działań mogą być zarówno jednostki jak i grupy oraz całe społeczności

Cechy interwencji kryzysowej:

Natychmiastowość podejmowanych działań

Intensywność kontaktu

Koncentracja na „tu i teraz”

Ograniczenie czasowe

Działanie strukturowane, dyrektywne

29. Wczesna interwencja

Organizowanie wczesnego wspomagania rozwoju w ramach funkcjonowania publicznych i niepublicznych poradni psychologiczno-pedagogicznych

Podstawy prawne:

Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. Z 2004 r. Nr 254, poz. 2572 z późn. zm.) art. 71 b ust. 2a, 2b, 3a

30. Proces grupowy

Faza I - integracji, wstępnej integracji, orientacji
Faza II - relacji (diagnozy i informacji zwrotnych)
Faza III - przechodzenia od relacji do głębszej integracji
Faza IV - głębszej integracji, prac indywidualnych
Faza V - rozstaniowa, zakończeniowa

31. Kontrakty w pracy resocjalizacyjnej

Umowa, która obowiązuje obie strony w procesie resocjalizacyjnym. Regulamin postępowania wobec wychowanka, a wychowawcy; wychowawcy, a wychowanka. Np. kontrakt księżniczka.

32. komunikacja w pracy resocjalizacyjnej

Komunikowanie się ludzi może odbywać się zarówno werbalnie jak i niewerbalnie.

Każdy ze wskazanych sposobów spełnia określoną funkcję w procesie komunikacyjnym

- komunikaty werbalne udzielają informacji przede wszystkim pamięciowej;

- komunikaty niewerbalne jako środki porozumiewania się bez wypowiadania słów wywierały także określony wpływ na ich odbiorców.

Komunikowanie się jest optymalnym sposobem przekazywania informacji, dzięki niemu możemy uzewnętrznić swoje myśli, emocje i wiedzę.
Komunikacja w dużym stopniu ułatwia nam również nawiązywanie kontaktów z inną osobą lub grupą osób.
Dzięki niej prostsze wydaje się być utrzymanie kontaktu.
Nie pozostaje także bez wpływu na zbieranie informacji o osobach, zjawiskach, faktach lub zdarzeniach.
Komunikacja ułatwia kierowanie działaniami pojedynczych osób lub całych grup.
Dzięki niej można weryfikować dotychczasową wiedzę o otaczającej nas rzeczywistości. Można też tę wiedzę optymalnie maksymalizować.
Ułatwia także konstruktywne odnalezienie się w różnych sytuacjach życiowych.
Poprawnie przeprowadzona daje nadzieje na skuteczniejsze wyniki negocjacji.

33. System oraz sens kar i nagród w oddziaływaniach resocjalizacyjnych

Funkcję nagrody lub kary pełnić może każdy bodziec, czynnik czy zdarzenie, które wywierają wpływ na poprzedzającą je reakcję lub zachowanie. Jeśli dany bodziec powoduje nasilenie lub zwiększenie częstości poprzedzających je zachowań, nosi miano nagrody, jeśli zaś prowadzi do zmniejszania częstości lub zaniku tego zachowania, pełni rolę kary. Funkcję nagrody lub kary pełnić może każdy bodziec, czynnik czy zdarzenie, które wywierają wpływ na poprzedzającą je reakcję lub zachowanie. Jeśli dany bodziec powoduje nasilenie lub zwiększenie częstości poprzedzających je zachowań, nosi miano nagrody, jeśli zaś prowadzi do zmniejszania częstości lub zaniku tego zachowania, pełni rolę kary. Kara jest reakcją na bezprawie, na działania naruszające porządek społeczny. Kara jest wyrazem negatywnej oceny postępowania jednostki i zmierza do spowodowania zmiany tego zachowania. Kara ma charakter przymusowy, gdyż wymierzana jest niezależnie od tego, czy sprawca z tym się godzi, czy nie.

Karanie ma na celu:
- wyeliminowanie pewnych zachowań czy czynności,
- doprowadzenie do spadku intensywności tych zachowań.

Funkcje kary:

1. Funkcja odwetowa – kara jest odpłatą za zło i sprawca musi odczuć dolegliwość związaną z ukaraniem i musi mieć świadomość rozmiaru popełnionego zła.

2. Funkcja eliminująca – ma za zadanie izolowanie niebezpiecznych sprawców, wykluczenie ze społeczeństwa na pewien czas, pozbawienie możliwości oddziaływania bądź wpływania na inne osoby.

3. Funkcja odstraszająca – odstraszenie innych członków społeczeństwa od popełniania podobnych czynów.

4. Funkcja poprawcza – wynika z założenia, że człowiek jest z natury dobry i danie mu możliwości refleksji i dając mu odpowiednie traktowanie, spowoduje u niego przemianę.

Wychowawca ma nie tylko prawo, ale i obowiązek stosowania kar. Pamiętać jednak należy, że kara nie jest jedynym ani najważniejszym środkiem wychowania.

34. koncepcje terapeutyczne resocjalizacji

BEHAWIORYZM - (z ang. behavior – zachowanie się) Jest to kierunek w psychologii zajmujący się naukowym badaniem obiektywnie dostrzegalnych zachowań człowieka

i zwierzęcia bez możliwości obserwacji zjawisk psychicznych (np. świadomości).

Człowiek wg behawiorystów działa w myśl koncepcji:

S – R (bodziec – reakcja = stimulation – reaction).

Oznacza to, że środowisko jest układem aktywnym, człowiek zaś układem reaktywnym, którym nie kierują wewnętrzne motywy i dążenia.

Behawioryzm jako metoda pracy resocjalizacyjnej była uznawana jako archaiczna. Główną zasadą jest bodziec reakcji. Zjawisko traktowane jako apel uczenia się. Teraz uznawana jest za najlepszą metodę resocjalizacyjną. Wyróżniamy:

- zachowania pożądane (które są nagradzane)

- zachowania niepożądane (które są karane)

Terapia behawioralna jest poprzedzona diagnozą, która ma na celu dostarczenie psychoterapeucie informacji o zachowaniu pacjenta, ich konsekwencjach oraz o otoczeniu

w jakim żyje. informacje do behawioralnej analizy zawierają dane o:

- sytuacji problemowej pacjenta na początku psychoterapii - jakie zachowania stwarzają problem

- okolicznościach, w jakich zachowania te pojawiają się, oraz o prawdopodobnych skutkach zmiany zachowań

- zdarzeniach i obiektach, które mogą służyć jako wzmocnienie dla pacjenta

- ograniczeniach fizjologicznych, bieżących doświadczeniach społeczno – kulturowych

- metodach i stopniu samokontroli jakiej doświadcza pacjent w życiu codziennym

- znaczących osobach w otoczeniu pacjenta, które mogą wywierać wpływ na jego stwarzające problemy zachowania

- normach i ograniczeniach z jakimi spotyka się pacjent w społeczno - kulturowym otoczeniu

Zadania behawioryzmu:

- eliminowanie negatywnych cech zachowania i dostarczania silnych wzmocnień pozytywnych

- wzmacnianie kontroli własnego zachowana

Niebezpieczeństwa terapii behawioralnej:

- likwiduje wewnętrzne tendencję człowieka przekierunkowując je na zewnętrzne nagrody co powoduje krótkotrwałe efekty i wraca do poprzedniego stanu.

Korzyści terapii behawioralnej:

- możliwości opracowania dokładnych programów resocjalizacyjnych (można zaplanować co chcemy zrobić)

- możliwość stałego modyfikowania problemów (zmiana technik)

- umożliwia pracę z osobami o wysokim stopniu upośledzenia umysłowego

Kogo można leczyć tą metodą:

- psychopatów

- osoby upośledzone

Nie sprawdza się do osób uzależnionych. Metody i techniki behawioralne:
- technika implozyjna – stany lękowe, polega na konfrontacji przez pacjenta lęku, stawić czoło lekowi a Ne uciekać
- technika systematycznej desyntezacji – w stanie relaksu pacjent poddawany jest działaniu rakotwórczym
- polityka żetonów – za zachowanie pozytywne podopieczny dostaje nagrody czyli żetony (przepustki)
- psychodrama behawioralna – Chodzi mianowicie to, aby u pacjentów odgrywających zaimprowizowane zdarzenia doszło nie tylko do ujawnienia nieświadomej motywacji
i konfliktów, do odreagowania napięć z uczuciem oczyszczenia, ale żeby wystąpił także proces najważniejszy, mianowicie korektywne doświadczenie emocjonalne, które jest podobne do wglądu.

35. Innowacje w systemie resocjalizacji

36. Metody wpływu w pracy resocjalizacyjnej

- metody wpływu osobistego,: przykład osobisty, doradzanie wychowawcze oraz przekonywanie. Skuteczność oddziaływania resocjalizacyjnego w przypadku tej metody zależy od stosunku wychowawczego. Stosunek ten oznacza bezpośrednią interakcję między wychowawcą a wychowankiem, który może mieć charakter zewnętrzny lub wew. W typie zewnętrznym dominuje zachowanie wychowawcy oparte na przymusie, prestiżu lub nęceniu wychowanka nagrodą, natomiast stosunki o charakterze wew. oparte są na autorytecie wychowawczym. Metody wpływu osobistego wynikają z naturalnej skłonności człowieka do naśladowania innych osób mających uznanie i autorytet. Jeżeli postępowanie wychowawcy w różnych sytuacjach stanowi wzór do naśladowania, a jego osobowość może pomóc w zbudowaniu własnego modelu sukcesu życiowego wychowanków, to wpływ przykładu bywa znaczący w działalności opiekuńczo-wychowawczej

Znaczące w resocjalizacji są metody wpływu sytuacyjnego do których zalicza się: organizowanie doświadczeń uczących, uczenie wychowanka przewidywania skutków własnych zachowań oraz trening.Wychowawca powinien mieć świadomość ze na aktywność człowieka wywierają wpływ także doświadczenia, których dostarczają mu różne sytuacje społeczne. Organizacja doświadczeń polega na tym, aby ukazać wychowankowi następstwa jego zachowań w drodze odwołania się do jego minionych sytuacji społecznych.

- metody wpływu sytuacyjnego, polega na oddziaływaniu pośrednim za pomocą sytuacji, które wychowawca może tworzyć, aby organizować doświadczenie wychowanków. Stosując tę metodę, należy jednak pamiętać, że o autentycznym doświadczeniu wychowanków można mówić wówczas, gdy ich zadowolenie lub niezadowolenie nie wynika

z jakiejkolwiek ingerencji wychowawcy, lecz stanowi konsekwencję ich postępowania w danej sytuacji życiowej. W grupie tych metod oprócz metody nagradzania i karania wychowawczego szczególne miejsce zajmuje metoda przydzielania funkcji i ról społecznych, kształcąca umiejętności współżycia społecznego i samorządności wychowanków.

- metody organizowania środowiska społecznego wychowanków. Jest to droga pośredniego wpływu na wychowanka. Wychowawca ma dostęp szczególnie do dwóch czynników wpływających intensywnie na uczniów, są to: rodzina i grupa rówieśnicza. (modyfikacja celów zespołu, kształtowanie norm postępowania, przekształcanie struktury wewnętrznej zespołu)

37. mediacje w pracy resocjalizacyjnej

Mediacja - dobrowolne porozumienie między pokrzywdzonym i sprawcą w celu naprawienia wyrządzonych szkód materialnych i moralnych przy pomocy bezstronnej i neutralnej osoby jaką jest mediator. Pozwala pokrzywdzonemu na wyrażenie jego uczuć i odczuć, oczekiwań i potrzeb. Przestępcy zaś umożliwia przyjęcie odpowiedzialności za skutki przestępstwa oraz podjęcie związanych z nią działań. Sprzyja trwałemu zakończeniu konfliktu między stronami lub jego złagodzeniu. Kanwą postępowania mediacyjnego jest sprawiedliwość naprawcza, w której łamanie prawa wyrównuje się poprzez naprawienie szkody, a w centrum uwagi znajduje się pokrzywdzony. Ważne są jego potrzeby i przeżycia, w przeciwieństwie do modelu opartego na sprawiedliwości karnej, w którym głównym punktem zainteresowania są przestępca i przestępstwo, a łamanie prawa wyrównuje się przez ukaranie sprawcy. Idea mediacji nadaje stronom większą autonomię w zakresie rozporządzania swoimi prawami. Zawiera w sobie również restytucję jako przejaw pogodzenia sprawcy z ofiarą. Mediacja ułatwia rozwiązanie konfliktu drogą bez przemocy. Zaczyna i kończy się w prokuraturze (na Policji) lub w sądzie, ale odbywa sie poza wymiarem sprawiedliwości i jest od niego niezależna. Uzupełnia istniejący system rozwiązywania konfliktów.

38. negocjacje w pracy resocjalizacyjnej

39. praca z genogramem, mapą problemu, Ekomapa, diagramem.

Genogram :to graficzny schemat przekazów trans generacyjnych w rodzinie, podobny do drzewa genealogicznego. Ilustruje związki i relacje między krewnymi oraz ważne daty z życia członków rodziny. Genogram stosuje się głównie w terapii w celu diagnozy relacji w rodzinie oraz łatwego dekodowania. Genogram umożliwia poznanie dysfunkcyjnych "tradycji" rodzinnych, nieświadomie przekazywanych z pokolenia na pokolenie, takich jak trudności w związkach interpersonalnych, tendencje poligamiczne, alkoholizm. Pozwala także mniemać o wizji własnego życia badanej osoby, przekazanej przez rodzinę.

Mapa problemu:

Ekomapa: obrazowe ukazanie relacji rodziny nuklearnej z innymi systemami społecznymi tj. dalsza rodzina, inne rodziny, sąsiedztwo, instytucje społeczne, systemy opieki i wsparcia, zasoby materialne i duchowe.

Sytuacja rodziny to i teraz, skupia się na sytuacji jednej rodziny nuklearnej, ukazuje relacje systemu rodzinnego ze środowiskiem, NIE ujmuje relacji emocjonalnej.

Diagram: określenie relacji

40. analiza transakcyjna w pracy resocjalizacyjnej

Opis na kserówkach.

41. Socjotechniki

Socjotechnika – głównym elementem są zależności ze względu na grupy społeczne, wpływ ukierunkowany grupy (zarządzanie i samorząd, kształtowanie celów, norm, struktury grupy), intensyfikowanie i podtrzymywanie wpływu grupy (podnoszenie jej prestiżu, integracji z innymi grupami). Podst środkiem oddziaływania jest grupa wychowawcza, odpowiedzialnym jest wychowawca stosując metodę wpływu grupowego

Rodzaje socjotechnik:

a. klasyczna - polega na przekładaniu ogólnych zasad na język praktycznych dyrektyw;

b. kliniczna- polega na opanowaniu i dążeniu do zastosowania różnych dyrektyw;

c. interwencyjno-ekspertowa - ma zastosowanie wówczas, gdy eksperci o zintegrowanych kompetencjach po rozpoznaniu pewnej, (zwykle trudnej), sytuacji formułują określone zalecenia.

Strategie socjotechniczne:

a. emancypacyjna - podmioty stwarzają warunki, których celem jest pokazanie przedmiotom możliwości swobodnego działania (wyzwalających ludzi z ograniczeń) -> budowanie spontaniczności i aktywności;

b. manipulacyjna - podmioty, stojące nad zbiorowościami, bądź podmioty zewnętrzne, poprzez narzucenie określonego systemu bodźców starają się wyzwolić reakcje przystosowawcze, mające zmienić zbiorowość w określonym kierunku.

Elementy składowe socjotechniki:

1. systemy oddziaływania podmiotów sterujących na przedmioty sterowane:

relacja liniowa - system sterujący bezpośrednio: S1 - Sn,

relacja liniowa pośrednia: S1 - S2 - … - Sn,

relacja nieliniowa pośrednia;

2. reguły socjotechniczne - dyrektywy socjotechniczne:

warunek wystarczający

warunek konieczny, ale nie wystarczający

warunek zwiększenia prawdopodobieństwa

3. środki działania podmiotu sterującego:

oddziaływanie na emocje lub uczucia,

oddziaływanie na umysł i intelekt;

4. zmiany społeczne w przedmiotach działania - wywołują zmiany w zachowaniach i postawach.

Socjotechniczne modele zbiorowości:

a. systemowo - funkcjonalny - ujmuje zbiorowość jako zrównoważony system (każdy element ma określone miejsce); zakłada, że zbiorowości zbudowane są z jednostek biernych, nastawionych przystosowawczo;

b. procesowo - podmiotowy - ujmuje społeczeństwo jako system ciągłych zmian; zbiorowości zbudowane są z aktywnych jednostek.

42. Wykorzystywanie potencjalnych zasobów jednostki, grupy i środowiska w oddziaływaniach resocjalizacyjnych

43. Psychoprofilaktyka

To zespół działań, w których wykorzystuje się metody i środki psychologiczne w celu zapobiegania niekorzystnym zjawiskom w życiu człowieka powodującym zaburzenia w jego funkcjonowaniu somatycznym, fizycznym, psychicznym i społecznym.

44. Wielopoziomowy system oddziaływań profilaktycznych

Profilaktyka L. Pytka- to pewna dziedzina wiedzy. Jej zadaniem jest opis, wyjaśnienie i przewidywanie rozwoju zjawisk chorobliwych, szkodliwych celem skonstruowania programów i procedur strategii ich zwalczania tak w wymiarze społ. I globalnym jak i w wymiarze lokalnym i indywidualnym. Profil. Społ. Może być skierowana na rodzinę zagrożoną, szkołę, środowisko i instytucje lokalne oraz społeczeństwo jako całość.Podejście do profil: 1. moralizatorskie-dziecko zachowuje się źle bo chce zrobić na złość rodzicom NIE-zachowania dzieci nie są wynikiem ich woli tylko negatywnych czynników. 2. biologizujące-zakłada że dziedziczymy negatywne zachowania-NIE-możemy być bardziej odporni lub podatni na negatywne czynniki. 3. psychologizujące-mówi, że zachowania przejawiające przez dzieci nie są wynikiem ich złej woli, dziedziczności tylko dążymy do przyjemności..nie radzą sobie z negatywnymi emocjami tkwiącymi w nich.

III poziomy profilaktyki: Profil. Pierwszorzędowa (promocja zdrowia)-osoby z grupy niskiego ryzyka, promocja zdrowia, wspieranie rozwoju człowieka. Profil. Drugorzędowa (ma charakter wczesnej interwencji) osoby z grupy średniego ryzyka, zadania-wzbudzanie motywacji do zmiany postaw, uczenie kontroli nad własnymi zachowaniami, kształtowanie refleksji dotyczącej własnych zachowań, wzmacnianie poczucia sensu życia, pomoc w zakresie nawiązywania kontaktów interpersonalnych, wspieranie w chwilach trudnych Profil. Trzeciorzędowa (terapia i leczenie)

Osoby z grupy wysokiego ryzyka, przerwanie syndromu zaprzeczenia chorobie, likwidowanie zachowań przez kontakt ze specjalistą, doprowadzanie do podjęcia leczenia, umożliwienie jednostce powrót do „normalnego” życia.

Strategie profilaktyczne: 1.informacyjne-dostarczanie rzetelnych inf. Na temat zjawiska którego dotyczy profilaktyka(pogadanki, dyskusje, ulotki, plansze) 2.edukacyjne-nawet jeśli człowiek posiada wiedze to nie znaczy ze będzie podejmować odpowiednie decyzje 3.alternatywne-zaspokajanie potrzeby sukcesu, samorealizacji. Modelująca rola osób dorosłych powinna być przykładem 4.interwencyjne-podejmowane w sytuacjach kryzysowych na II i III poziomie profil, pomoc w rozwiązywaniu problemu, który dotknął młodego człowieka.5.zmniejszania szkód-realizowana przede wszystkim na III poziomie profil(prostytucja) 6.zmian środowiskowych-zmienianie środowiska które byłoby sprzyjające dla człowieka, tak usprawniać środowisko aby człowiek mógl się realizować. 7.zmian przepisów-dotyczą przepisów które będą ułatwiać Zycie np. zakaz sprzedaży alkoholu nieletnim.

45. Projektowanie programów profilaktycznych

Projektowanie programów profilaktycznych ma na celu zapobiegać czemuś. Zazwyczaj jest układany wtedy, kiedy koszt zlikwidowania skutków jakiegoś zjawiska dużo przewyższa koszt prewencji. Program profilaktyczny może polegać na uświadamianiu o istnieniu problemu, wyjaśnianiu cech charakterystycznych problemu, tworzeniu i wskazywaniu ludziom środków zapobiegawczych.

46. Ewaluacja i weryfikacja procesów w pracy resocjalizacyjnej

47. Superwizowanie pracy resocjalizacyjnej

Superwizja polega na konsultowaniu pracy z pacjentem i innych kwestii związanych z wykonywaniem obowiązków psychoterapeuty w toku ustrukturyzowanej dyskusji.Celem superwizji jest pomoc terapeucie w przyjrzeniu się jego własnemu doświadczeniu w pracy z pacjentem, ewentualnym przeszkodom w tym kontakcie leżącym zarówno po stronie samego terapeuty jak i pacjenta, jak również zapewnienie wysokiej jakości świadczonych usług terapeutycznych. Superwizja może przebiegać indywidualnie lub grupowo.

48. Standardy usług

49. Badanie potrzeb społecznych

Cel: wskazanie grup wymagających ingerencji polityki społecznej, korekcja skutków negatywnych
i niezamierzonych.

Przedmiot badań: potrzeby odczuwane przez grupy społeczne, potrzeby obiektywne wynikające z funkcjonowania instytucji społecznych.

Diagnozując potrzeby należy wg. Lisowskiego zwrócić uwagę na system wytwarzający u ludzi stan braku czegoś.

Pomiar za pomocą :

Wskaźników społecznych- potrzeby podstawowe, potrzeby pośrednie

Wskaźników ekonomicznych- zaspokojenie potrzeb bytowych

Podejście łączone: wskaźniki ekonomiczne i społeczne

Niedoskonałość badań:

Nie obejmują wszystkich potrzeb

Posługują się uśrednionymi danymi

Brak danych o całkowitej sytuacji życiowej

Brak danych o zaspokojeniu pewnych potrzeb