DEFINICJA WIELOKULTUROWOÅšCI
Wielokulturowość w związku z kierowaniem można zdefiniować jako pogląd, że istnieje wiele odmiennych środowisk i czynników kulturowych o dużym znaczeniu dla organizacji oraz że ludzie wywodzący się z tych rozmaitych środowisk mogą współistnieć i cieszyć się powodzeniem w danej organizacji. Zazwyczaj przez wielokulturowość rozumie się takie czynniki kulturowe, jak pochodzenie etniczne, rasa, płeć, sprawność fizyczna i orientacja seksualna. Niekiedy uwzględnia się także wiek i inne czynniki.
Sytuacja współistnienia w określonej przestrzeni społecznej grup reprezentujących różne tradycje kulturowe (pluralizm kulturowy). Tradycje te już dawniej rzadko były reprezentowane w stanie "czystym". Przypominając, że zawsze istniały jakieś formy wymiany międzykulturowej i wzajemnego uczenia się od siebie, a w dobie globalnego obiegu idei przekazów kulturowych procesy te podlegają niebywałej intensyfikacji, niemiecki filozof -Wolfgang Welsch przekształca koncepcję wielokulturowości w koncepcję transkulturowości. Zrywa ona z separatystycznym pojmowaniem kultur, propagując model sieciowy, którego efektem jest hybrydyczny kształt tożsamości kulturowej (w której coraz trudniej rozróżnić gdzie kończy się to, co nasze, a gdzie zaczyna się to, co obce). Transkulturowy charakter społeczności wielokulturowych sprzyja intensyfikacji i pogłębianiu dialogu międzykulturowego, które często przybiera dziś kształt "polilogu".
Międzykulturowość – interkulturowość, pojawia się na końcu XIX wieku dzięki antropologom kulturowym. Jednostką podstawową jest dialog międzykulturowy, który ma zapobiegać konfliktom. Zainteresowanie własną kulturą a innymi kulturami tworzy sprzężenie, które stoi u podstaw międzykulturowości. Żeby prowadzić dialog międzykulturowy, trzeba znać swoje korzenie. Dopiero wówczas można zrozumieć innych.
Antropologia kultury (wchodzi w dialog z kulturą) była potrzebna cywilizacji – na jej gruncie można było skoncentrować dorobek cyw. Zachodniej, wynikający z zainteresowania innymi cywilizacjami; wskazuje na tożsamość cywilizacji zachodniej, jako interesującej się innymi kulturami; spełnia funkcję ekspiacyjną (zainteresowanie innymi cywilizacjami miało być zadośćuczynieniem za zbrodnie i krzywdy, których byli sprawcami); zaciera ślady kolonizacji (sugeruje możliwość dwustronnej wymiany); przynosi rozwiązanie odtyczące świata bogatego kulturowo, zróżnicowanego; granice to miejsca dialogu; znosi hierarchię kulturową, prawa są takie same – wszystkie kultury są równe, więc kryterium oceny jest wewnętrzne – czy można je wytłumaczyć na własnym kontekście; odtworzenie struktur i funkcji poszczególnych kultur; relatywizm kultur – ocena każdej kultury na gruncie jej własnych wartości
a) dialog międzykulturowy ma sens tylko wtedy, gdy szanujemy inne kultury
b) prowadzenie dialogu w teraźniejszości (odcięcie kultur od historii konfliktu) gdy tego warunku nie spełnimy, dialog i porozumienie nie są możliwe
c) kultura musi być autokratyczna, żeby prowadzić dialog
zachęca wszystkie kultury do postawy autorefleksyjnej (stawianie sobie zarzutów)
4) transkulturowość: najmłodsza koncepcja, początek XX wieku z filozofii kultury (Welsh, Eco).