Australopitek –żyły 4.5-1.2 mln lat temu w Afryce wschodniej. małe mózgi, długie i ostre kły, ręce i nogi ,cechy istot wspinających się na drzewa.Posługiwały się pałkami i kamieniami.Miały stopy o nieprzeciwstawnym paluchu (jak u człowieka), były przystosowane do chodzenia w pozycji pionowej.
Homo Habilis – 1wszy Homo. Żył 2,5-1 mln lat temu. Posługiwał się prymitywnymi narzędziami kamiennymi, najstarszą ludzką techniką. nie polował na zwierzęta o dużych rozmiarach. znaczny wzrost objętości mózgu. ( z 440 do sześciennych ).mięsożerca. Nazwa "człowiek zręczny" została mu nadana, ponieważ uznano go za pierwszego twórcę narzędzi kamiennych znalezionych w złożach sprzed 1,8 mln lat.
Homo Erectus – byli podobnego wzrostu do naszego mieli mózgi ok. 1000cm sześciennych. Posługiwali się prymitywną mową, używali ognia, mieli lepiej rozwinięte narzędzia kamienne. Żyli w grupach koczowniczych zajmujących się zbieractwem i myślistwem. Żył 250tyś lat temu. W czasie jego ewolucji niewiele się zmienił, technika też nie odnotowała wielkich postępów.
Człowiek neandertalski – gatunek człowiekowatych podobny do naszego. Żył w okresie 150-34 tyś lat temu. Był średnio-niskiego wzrostu, o krępej budowie. Największe zmiany w porównaniu do HS polegały na kształcie czaszki. Neandertalczyk miał duży mózg ( nieco większy od naszego ). Dobrze polowali na wielkie zwierzęta ( bawoły, mamuty ). Mimo dużego mózgu uważano ich za ludzi jaskiniowych. Posługiwali się ogniem
Homo Sapiens - Człowiek rozumny - jedyny występujący współcześnie gatunek z rodzaju człowiek (Homo). Występuje na wszystkich kontynentach. dorosły zdrowy człowiek osiąga wzrost w przedziale 1,21-, mężczyzna osiąga przeciętnie , kobieta zaś
Paleolit - jedna z epok prahistorii, najstarszy i najdłuższy etap w dziejach rozwoju społeczności ludzkiej, zwany też starszą epoką kamienia. Rozpoczyna się z chwilą pojawienia form przedludzkich zdolnych do wytwarzania prymitywnych narzędzi (otoczaki, pięściaki i rozłupce).
Otoczaki - narzędzia charakteryzujące pierwsze przemysły.
Pięściaki - narzędzie wykonane z naturalnych fragmentów krzemieni i innych skał twardych. Powstawały narzędzia o migdałowatym, sercowatym czy owalnym kształcie, o dopasowanej do dłoni podstawie. Pierwsze pięściaki charakteryzowały się przypadkową formą i brakiem wyraźnej krawędzi tnącej.
Rozłupce - narzędzia w swej formie zbliżone do pięściaków, posiadające na wierzchołku poprzeczną krawędź pracującą. Narzędzia te służyły do rozbijania kości bądź do kopania w ziemi.
Oszczepy - prehistoryczna broń miotana mająca postać prostego, wydłużonego pręta drewnianego, którego koniec był zaostrzony przez ociosywanie i opalany ogniem w celu zwiększenia twardości. Była to broń drzewcowa służąca głównie do rzucania. Oszczep towarzyszył człowiekowi praktycznie od samego początku tzn. odtąd kiedy nauczył się wyrabiać narzędzia, służył głównie do polowań na dzikie zwierzęta.
Łuk – jedna z najstarszych broni miotających, znana ludzkości od co najmniej 35 tys. lat. Każdy łuk składa się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego łęczyskiem oraz linki łączącej oba końce pręta zwanej cięciwą. Pociskiem jest strzała, czyli cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku.
Neolit - końcowy okres epoki kamienia (poprzedzający epokę brązu). Jego charakterystyczne cechy to uprawa roślin i hodowla zwierząt oraz stałe osady. Proces ten nazwano "rewolucją neolityczną". W neolicie rozwijały się też nowe techniki obróbki kamienia.
Kosa bojowa - broń biała, powstała z przekształcenia narzędzia typowo rolniczego w broń. O użyciu kos jako broni (po odpowiedniej przeróbce lub nawet bez niej) świadczą przekazy historyczne i literackie.
Narzędzia otoczakowata – posługiwanie się kamiennymi narzędziami ( tak jak w paleolicie ), oczywiście trochę zmodyfikowanymi i ulepszonymi ( gładzenie powierzchni i wiercenie otworów )
Siekiera lub topór - najstarsze i nadal używane złożone narzędzie. Od ponad czternastu tysięcy lat jest on używany do kształtowania i podziału drewna, rąbania lasów, jako broń obuchowo-sieczna. Siekiery neolityczne posiadały już często wywiercony otwór dla mocowania trzonka.
Epoka brązu - jedna z epok prehistorii, następująca po epoce kamienia, a poprzedzająca epokę żelaza. Nazwa epoki pochodzi od używanych wówczas powszechnie narzędzi z nowo wprowadzonego surowca – brązu, czyli stopu miedzi z cyną o stosunku 9:1.
Sierp – najstarsze z ręcznych narzędzi rolniczych, które człowiek wymyślił specjalnie do prac żniwnych. Zbudowane jest z ostrza o mocno zakrzywionym kształcie, będącym fragmentem obwodu koła lub elipsy i drewnianej rękojeści. Z sierpa, o jeszcze kamiennym ostrzu, korzystano już w czasach neolitu. Najstarsze ślady archeologiczne ocenia się na 7 do 10 tys. lat p.n.e.
Motyka - narzędzie ręczne służące do spulchniania gleby. Motyka zbudowana jest z ostrza, najczęściej stalowego, osadzonego na drewnianym trzonku prawie prostopadle do trzonka. Ostrze to może mieć różny kształt i wielkość. Jest to jedno z najstarszych narzędzi – motyka z kamiennym ostrzem znana była już w neolicie.
Miecz – biała broń sieczna, charakteryzująca się prostą głownią, zwykle obosieczną. Pierwsze miecze, wykonywane z brązu. Z powodów technologicznych były wydłużone, wąskie i nadawały się głównie do pchnięć.
Mezopotamia - położona była pomiędzy dwiema wielkimi rzekami: Eufratem i Tygrysem. W starożytnej Mezopotamii powstała pierwsza cywilizacja - Sumerowie. Sumerowie to najstarszy, znany nam bliżej, lud Mezopotamii. To oni stworzyli potęgę państwa: wybudowali miasta, opracowali technikę rolną, zorganizowali strukturę władzy. Najważniejszymi miastami Sumerów był Ur i Uruk. Ludzie w dolinie Eufratu i Tygrysu trudnili się przede wszystkim uprawą roli, hodowlą bydła. Budowali łodzie i tratwy umożliwiające podróże morskie. Wyrabiali ceramiczne naczynia. Jednak głównym i najbardziej rozwiniętym zajęciem był handel, gdyż przez Międzyrzecze prowadziły szlaki handlowe z Chin i Indii do Europy i Afryki. Sumerowie .wierzyli, ze światem rządzi wiele bogów (politeizm - wielobóstwo), a ludzie są stworzeni, aby im służyć. Wynalezienie przez Sumerów pisma jest jednym z ich największych osiągnięć. Najstarszą formą było pismo obrazkowe - piktogramy. Sumerowie stworzyli szkoły, w których uczono pisma. Nauka trwała wiele lat. Sumerowie określili także system miar ciężkości i długości. Najmniejszą jednostką długości był palec, większą dłoń - cztery palce, stopa, łokieć - siedem dłoni. Przede wszystkim jednak zasłynęli jako wynalazcy koła.
Egipt - wysoko rozwinięta kultura w dolinie Nilu z całym wachlarzem osiągnięć technicznych, naukowych, politycznych i kulturowych, która trwała ponad 3500 lat. Dzięki tak sprzyjającym warunkom rolnictwo ( wylewy Nilu ), które stanowiło podstawowe zajęcie ludności, zapewniało nadwyżki żywności, co pozwalało na jej magazynowanie na okresy nieurodzaju oraz na eksport. Równocześnie, od początku IV tysiąclecia p.n.e., posługiwano się w Egipcie żaglowymi łodziami do transportu materiałów po Nilu i opanowano obróbkę miedzi. Pod koniec tego tysiąclecia zaczęto stosować pismo hieroglificzne. Państwem kierowali dynastyczni władcy – faraonowie, którym przydawano boskie pochodzenie, uznając ich za synów boga-słońca Re (Ra). Charakteryzował ją dualizm, czyli podział na dobro i zło. Egipcjanie wierzyli w wielu bogów (politeizm). Czczono siły przyrody. Powstawały piramidy - Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa i inne. Najstarsze ślady działalności człowieka na terenie Egiptu pochodzą z okresu paleolitu, kiedy to grupy nomadów i myśliwych zaczęły gromadzić się w okolicy Nilu (ale nie w samej dolinie rzeki), na co wskazują znalezione na pustyni kamienne groty strzał i sierpy. Wtedy też najprawdopodobniej rozpoczęła się rolnicza działalność miejscowych społeczności nad Nilem, jednakże nie można jeszcze mówić w tym okresie o prawdziwie osiadłym charakterze życia.
Indie - cywilizacja doliny Indusu zwana także Kulturą Indusu – pierwsza historyczna cywilizacja na obszarze subkontynentu indyjskiego, rozwijająca się w okresie 3300-1300 p.n.e. Cywilizacja doliny Indusu wyewoluowała z wcześniejszych kultur neolitycznych i epoki brązu. Dowody archeologiczne wskazują, iż większość miast rozwinęła się z wcześniejszych osad, zamieszkiwanych przez rybaków, rolników, hodowców i myśliwych. Była to jedna z pierwszych kultur miejskich na świecie, której największe ośrodki położone były wzdłuż głównych rzek regionu (Indusu i dawnej rzeki Saraswati) oraz na wybrzeżach Morza Arabskiego. Największe z nich: Harappa, Mohendżo-Daro. Potrafiono także skutecznie oddzielić przestrzeń prywatną od publicznej oraz strefę handlu od mieszkalnej co również jawi się bardzo wysokim osiągnięciem w tym okresie. Cywilizacja doliny Indusu stworzyła pierwsze w tym regionie wieloklasowe społeczeństwa. Rolnictwo oraz hodowla stanowiły fundament induskiej gospodarki[4]. W celu zwiększenia efektywności rolnictwa budowano sieci kanałów nawadniających. Na wysokim poziomie stało rzemiosło, głównie artystyczne: produkcja terakoty oraz obróbka metali i kamieni.
Koło - nazwa elementu maszyny lub urządzenia o geometrycznym kształcie koła, często stosowane w transporcie. Wynalezione ok. 4000 lat p.n.e. w Mezopotamii. Najstarsze znane pisemne świadectwa pochodzą z cywilizacji sumeryjskiej (XXXII wiek p.n.e.). Prawie równocześnie dotarło do Europy. Najstarsze znaleziono w Słowenii datowane na 3200 lat p.n.e. Aby ułatwić transport ciężkich przedmiotów (np. bloków kamiennych) podkładano pod nie okrągłe belki. Najstarsze wykopaliska udowadniają, że już starożytni Egipcjanie używali tej metody do budowy piramid. Było zrobione z połączonych ze sobą drewnianych desek. W późniejszych czasach koło zostało ulepszone przez Egipcjan, którzy wykorzystywali koła ze szprychami do rydwanów. Dziś widzimy ze koło ulegało i ulega przemianom w zawrotnym tępie od prymitywnego zrobionego z drewna do pneumatycznych gumowych opon, jakie możemy zobaczyć w jakimkolwiek pojeździe. Najstarszy na świecie wizerunek pojazdu kołowego znaleziono w Polsce podczas wykopalisk w Bronocicach.
Pismo to system umownych znaków, za pomocą których można utrwalić język mówiony. Istnieje wiele sposobów zapisu mowy. Można je podzielić na zapis dźwięków oraz zapis znaczeń. Większość używanych obecnie systemów pisma to systemy mieszane fonetyczno-znaczeniowe. Rodzaje pisma :
Pismo piktograficzne – najstarszy znany system piśmienniczy. Piktogramy to obrazki oddające elementy rzeczywistości. Schematyczne rysunki symbolizowały przedmioty, zwierzęta, osoby. Pierwsze piktogramy pojawiły się w 2. połowie IV tys. p.n.e.. Był to jednak niedoskonały sposób, ponieważ uniemożliwiał zapis czynności, imion itp. dlatego pismo to uległo przekształceniu w pismo ideograficzne. Pierwszym etapem na drodze do rozwoju pisma były piktogramy – informacje mające formę obrazków, przedstawiały one znane i łatwe do zrozumienia przez wszystkich przedmioty i sytuacje.
Pismo ideograficzne to pismo oparte na ideogramach, tzn. znakach reprezentujących semantyczne jednostki językowe: morfemy lub wyrazy, niezależnie od ich fonetycznej postaci. Nazwa pochodzi od greckiego idea 'idea, wyobrażenie', grapho 'piszę'. Pismo ideograficzne to jeden z najstarszych rodzajów pisma, z niego wywodzą się w większości współczesne systemy, tj. alfabety. Charakter ideograficzny miały hieroglify egipskie, pisma wielu plemion indiańskich Ameryki Północnej i Środkowej, niektórych murzyńskich ludów Afryki, wielu plemion polinezyjskich i australijskich oraz początkowo pismo klinowe.
Pismo fonetyczne – system pisma, który składa się ze znaków oddających jedynie dźwięki.
Pismo klinowe to najstarsza, na Bliskim Wschodzie, odmiana pisma, stworzona najprawdopodobniej przez Sumerów ok. 3500 lat przed naszą erą. Pierwotnie było złożone z przedstawień rysunkowych, które wyobrażały przedmioty albo jeden charakterystyczny ich element, a przy bardziej abstrakcyjnych pojęciach – kompozycje symboliczne.
Pismo złożone – rodzaj pisma, w którym w różnych proporacjach i na różne sposoby mieszają się elementy fonetyczne i semantyczne (logograficzne), np. pismo chińskie, pismo japońskie.
Kalendarz Rzymski był mocno skomplikowany, rok miał 355 dni, ale co jakiś czas, dla wyrównania dostawiano dodatkowy miesiąc mający 22 dni, pilnował tego Pontifex. Jednakże w czasie np wojny domowej były ważniejsze sprawy i czymś takim jak kalendarz mało kto się przejmował (na prowincji zresztą i tak jakie są decyzje Pontifexa i jaka jest data dowiadywano się od przyjezdnych ze stolicy). Skutkiem tego bywało tak, że styczeń wypadał jesienią a w maju padał śnieg.
Juliusz Cezar postanowił to zreformować, uprościc i wyrównać. Tak też zrobił - kalendarz przez niego wprowadzony nazywamy na jego cześć Juliańskim. Rok 46 p.n.e. żeby to wszystko naprawić miał 445 dni.Co 4 lata był rok przestępny, tylko układ miesięcy był inny. Luty miał dni 29 lub 30, sierpień miał 30, wrzesień 31 itd. żeby było regularnie - na zmianę 30/31. Kalendarz ten działał bez zmian przez ponad 1600 lat. Jednakże też był niedoskonały gdyż rok astronomiczny ma nie 365,25 dnia a 365,2422. Powodowało to opóżnienie rzędu jednego dnia na 128 lat.
W 1582 Papież Grzegorz XIII wprowadził kolejną reformę kalendarza (kalendarz po reformie nazywamy od niego kalendarzem gregoriańskim). Wprowadzono zasadę ze rok przestępny jest raz na 4 lata, ale z wyłaczeniem roku - wielokrotności 100, jednak przestępne są też lata które są wielokrotnością 400. Poza tym dla wyrównania różnić z kalendarzem astronomicznym usunięto 10 nadmiarowych dni
Polska jako jeden z niewielu krajów wprowadził kalendarz od razu. Rosja wprowadziła kalendarz gregoriański w roku 1918, dlatego święto rewolucji październikowej w Polsce obchodzono 7 listopada. Ostatnia w Europie przejścia dokonała Grecja w 1927 roku. Obecnie kalendarzem Juliańskim posługuje się tylko cerkiew prawosławna do wyznaczania świąt liturgicznych.
Kompas - właściwości igły magnetycznej odkryto w Chinach. Chińczycy używali jej w postaci tzw. łyżki magnetycznej do przepowiedni i wróżb. Później odkryto, że igła pozostawiona swobodnie zawsze ustawia się w linii północ-południe i zaczęto używać kompasu do nawigacji morskiej. W Europie pierwsza wzmianka o igle magnetycznej i jej wykorzystaniu w żegludze jest to ok. 1190r. Prawdziwy kompas (igła magnetyczna w pustym pudełku obracająca się na trzpieniu), znany jest w Europie, od co najmniej roku 1300. W Chinach w takiej formie znany jest od przełomu XVI I XVII wieku. Do nawigacji morskiej Chińczycy zaadaptowali kompas w latach 850–1150.
Papier - w czasach wczesnej dynastii Han (206 p.n.e.–25n.e.) papier wytwarzano z włókien pokrzywy chińskiej i surowców do wyrobu tkanin jedwabnych . Papier taki był jednak zbyt toporny na to, aby mógł służyć piśmiennictwu. Przez długi czas papier nie był używany jako materiał piśmienniczy. Służył do pakowania przedmiotów, szycia ubrań. W czasach Wschodniej Dynastii Han (25–220ne) urzędnik cesarski Cai Lun udoskonalił technikę wyrobu papieru poprzez wytworzenie masy (tzw. pulpy) z wielu różnych substratów takich jak sieci rybackie, kora drzewa itp. Po zagotowaniu w gorącej wodzie i poddaniu działaniu pary, masę papierową rozsmarowywano i suszono. Tak powstały papier nadawał się już do piśmiennictwa, a był przede wszystkim tani w wytwarzaniu.
Proch - pierwszy proch został wynaleziony przez chińskich alchemików - Taoistów, starających się wynaleźć eliksir nieśmiertelności. Później, przy wytwarzaniu czarnego prochu z saletry, siarki i węgla drzewnego, także posługiwano się tą formułą. Pierwsze aplikacje militarne miały miejsce w czasach późnej dynastii Tang. W czasach Północnej dynastii Song (960-1127) stosowano już na szeroką skalę rakiety, działa i bomby. Wcześniej używano go do petard oraz fajerwerków. Pierwsze bronie wykorzystujące proch stosowano w latach 904-906 n.e. Były to tzw. latające ognie, ogniste włócznie i przenośnie miotacze ognia. Zamiast samego ognia, włócznie i miotacze ognia mogły także strzelać odłamkami, czego pierwsze udokumentowane użycie datuje się na rok 950.
Taczka - pierwsze chińskie opisy taczki pochodzą z I wieku p.n.e. Najstarszy malunek przedstawiający taczkę to relief na grobowcu w prowincji Sichuan, datowany na 118 r. n.e.
Pług skibowy - pług ten powstał w Chinach około III w. Dzięki zaawansowanej konstrukcji, a przez to redukcji tarcia, pozwalał na bardzo wydajne prace rolnicze. Ten
Broń biała - rodzaj broni służących do walki wręcz, a nie do miotania pocisków za pomocą energii chemicznej (broń palna) lub zakumulowanej energii mechanicznej (broń miotająca). Dawniej podstawowe wyposażenie wojsk, obecnie wyparta przez broń palną. Poza sporadycznym wykorzystaniem przez oddziały specjalne, w powszechnym użyciu są jedynie bagnety oraz noże.
Podział broni białej:
Broń obuchowa – ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych. Zazwyczaj ma postać metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu. Np. maczuga
Broń obuchowo-sieczna – typ broni obuchowej przeznaczonej do zadawania cięć miażdżących. Obejmuje wszystkie rodzaje toporów i siekier bojowych. Broń obuchowo-sieczna używana była głównie w starożytności i średniowieczu. Np.. topór.
Broń tnąca, jest to oręż zadający rany cięte. Używana powszechnie od epoki brązu po przełom XVII i XVIII wieku. Obecnie występuje jako broń paradna lub sportowa.
Broń sieczna to broń biała służąca do zadawania cięć. Znana jest już od epoki brązu. Aż do XVIII wieku różne jej rodzaje stanowiły podstawową broń ręczną wojowników, rycerzy i żołnierzy w większości regionów świata. Sporadycznie była używana jeszcze w okresie II wojny światowej. Obecnie, z wyjątkiem noży i bagnetów, broń sieczna stanowi jedynie broń honorową oraz sportową.
Broń kłująca, broń kolna - oręż zadający rany kłute. Dzieli się na drzewcową i na sieczną (długą oraz krótką). Np. kopia, bagnet, rapier
Broń tnąco-kłująca – broń skonstruowana do zadawania trafień przy pomocy zarówno pchnięć jak i cięć. Efekt ten uzyskano dzięki odpowiedniej budowie ostrza (pałasz), lub zastosowaniu kilku ostrz na jednym drzewcu (halabarda).
Balista - neurobalistyczna, starożytna machina miotająca używana do czasów średniowiecza, najczęściej przy oblężeniach miast i umocnień, wystrzeliwująca pociski po torze płaskim. Podobna broń miotająca pociski płaskotorowo w tym samym czasie wynaleźli też Fenicjanie, ale dopiero po przejęciu ich przez starożytnych Greków można mówić o ich rozwinięciu. Początkowo machiny te nazwali Grecy katapultami. Pierwsze wzmianki o broni pochodzą z IV w. p.n.e., z miejscowości Syrakuzy – najprawdopodobniej użyta w bitwie pod Himerą. Balistę uważa się za największe osiągnięcie starożytnej inżynierii wojennej. Precyzyjne obliczenia matematyczne pozwalały bowiem zbudować wyrzutnię każdego rozmiaru, a żadna inna broń nie dorównywała jej celnością bądź mocą rażenia. Toteż balisty stale były unowocześniane.
Katapulta — machina miotająca pociski wykorzystywana głównie w starożytności i średniowieczu. Zasada jej działania opiera się na wykorzystaniu energii sprężystej. Energia ta była wykorzystywana do miotania na odległości kamiennych pocisków. Katapulta to również współcześnie urządzenie służące do wspomagania startu samolotów, stosowane na okrętach (katapulta startowa samolotu).
Onager (także mangonela) – rodzaj machiny wojennej, typ katapulty używanej w starożytności i średniowieczu. Zbudowany z podwozia z kołami oraz z długiego ramienia z pojemnikiem na kamienie, kawałki ołowiu lub smołę. Energia potrzebna do strzału pochodziła ze skręcenia sprężystych konopnych lin, pomiędzy którymi umieszczone było ramię miotające.
Wieża oblężnicza – rodzaj machiny oblężniczej wynalezionej w starożytności, mająca formę zazwyczaj drewnianej wieży z możliwością jej przemieszczania na kołach czy płozach. Używana była do szturmowania murów obronnych. Początkowo do tego celu używano drabin, niekiedy dodawano do nich koła. Wieża chroniona była przed ogniem wilgotnymi skórami, naciągniętymi na deski konstrukcji. Na wysokości szturmowanych murów znajdował się opuszczany pomost, po którym atakujący przechodzili na mury. Czasem wieża była wyposażona w taran.
Taran - do rozbijania i wyważania bram i murów zamków i innych obleganych umocnień, używana w starożytności i średniowieczu. stanowił po prostu ciężką belkę niesioną przez kilku lub kilkunastu żołnierzy, którzy uderzali nią w bramę. Belka bywała zakończona żelaznym okuciem, czasami w formie baraniego łba.
Trebusz - starożytna i średniowieczna broń; barobalistyczna machina miotająca, wykorzystująca zasadę dźwigni, miotająca pociski stromotorowo ze znaczną celnością. Trebusz był stosowany dość powszechnie i stąd ma w różnych językach różne miejscowe nazwy
Hulajgród, hulajpole - rodzaj machiny oblężniczej, stosowanej głównie przez oddziały kozackie i rosyjskie, zwłaszcza w XVI i XVII wieku. Jest to późna odmiana wieży oblężniczej. Machina zbudowana z drewna, przesuwna zasłona na kołach lub płozach, przemieszczana przy pomocy koni,
Thomas Newcomen zbudował wspólnie z Johnem Cowley’em (szklarzem), maszynę parową w roku 1712
W roku 1816, jako alternatywę dla maszyn parowych w których zdarzały się eksplozje kotłów parowych, szkocki duchowny Robert Stirling opatentował bezpieczniejszy silnik "na gorące powietrze".
Budowa zasada działania silnika parowo- tłokowego.
Wytworzona w kotle para wodna, kierowana jest za pośrednictwem mechanizmu rozrządu pary do cylindra. Tam ciśnienie pary działając na powierzchnię tłoka, wytwarza siłę przesuwającą go wzdłuż cylindra. W ten sposób energia wewnętrzna pary przekształca się w pracę użyteczną. Tłok za pośrednictwem tłoczyska oraz mechanizmu korbowego wprawia w ruch wał napędowy. Gdy tłok osiąga skrajne położenie, mechanizm rozrządu kieruje parę do przeciwległej części cylindra i tłok pchany jest w przeciwnym kierunku.
Pierwszą lokomotywą parową, która odniosła sukces komercyjny była 2-cylindrowa, posiadająca koło zębate "The Salamanca" wyprodukowana w 1812 dla wąskotorowej linii kolejowej Middleton Railway.
Parowiec
W 1783 francuski arystokrata, markiz Claude François Jouffroy d'Abbans (1751-1832), zbudował łódź, której wiosła były napędzane maszyną parową. Wynalazca nazwał łódź Pyroscaphe (ognisty statek) i pomyślnie przeprowadził na rzece próby pierwszego parowca.
Pierwszy parowiec wypłynął w rejs w 1807 roku. Początkowo parowce były dość niebezpieczne, gdyż często zdarzały się eksplozje niewystarczająco wytrzymałych kotłów. Udoskonalono je w drugiej połowie XIX wieku i wtedy rejsy parowcami stały się regularne.
Paliwa;
(Początkowo, gdy parowce wchodziły do użytku, kotły wytwarzające parę ogrzewane były przez spalanie najpopularniejszego opału czyli węgla lub drewna. Po skonstruowaniu palników zasilanych paliwem płynnym, zaczęto budować parowce z kotłami na różne frakcje ropy naftowej (olej opałowy). Pozwoliło to na lepsze wykorzystanie przestrzeni na statkach, gdyż paliwa płynne można umieszczać w zbiornikach dennych a miejsce zajmowane przez zasobnie na węgiel przeznaczyć na ładunek. Kolejną zmianę przyniosło wprowadzenie energii atomowej. Statki na których źródłem ciepła jest reaktor atomowy mają niespotykaną w innych rozwiązaniach autonomiczność (mogą nie uzupełniać paliwa przez kilka lat), ale są bardzo drogie w budowie i eksploatacji, więc napęd ten jest spotykany tylko na okrętach i lodołamaczach. ).
Około 1000 r.p.n.e. już są wzmianki o latajacyh ludziach Ki - Kuang. dalej. Leonardo Da Vinci w wieku XV pracował on na projektem maszyny latającej. Nic nie skonstruował, a jedynie Opracował pierwsze projekty statków latających: balonów cieplnych, skrzydłowca, śmigłowca i spadochronu.Rok 1617 przynosi nam pierwszy projekt spadochronu skonstruowany przez Fausto Veranzio. Jednakże pierwszym skoczkiem jest Sebastian Lenormand.
w 1783r. bracia Montgolfier napełniają wielki balon z papieru gorącym powietrzem. Balon stał się latającą maszyną przyszłości i pewnie by tak zostało, gdyby nie przypomniano sobie o skrzydłach. brytyjski inżynier Sir George Cayley. Wykonał wiele prób lotów latawców i wykazał, iż do wzniesienia się człowieka w powietrze potrzebna jest odpowiednia siła nośna. Dzisiejsze samoloty wywodzą się właśnie z jego modelu szybowca z 1804r. Jednak do zbudowania pełnowymiarowego szybowca doszło dopiero w 1853r.
bracia Orvill i Wilbur Wright w grudniowy dzień 1903 roku w miejscowości Kitty Hawk, dokonali pierwszego na świecie kontrolowanego lotu silnikowego. Francuz Louis Bleriot, pierwsze, niestety wypadkowe, próby latania podejmował od 1905 roku.
Lotnictwo rozszerza się na skalę globalną jeśli chodzi o turystykę. Firma Boeing z USA pierwszy model pasażerski świata buduje w 1933r.
Wiek XX stał się wiekiem technologicznych osiągnięć i rekordów. I tak w roku 1929 rekord prędkości osiągnął brytyjski samolot Supermarine S6 – jego lot z prędkością blisko przeszedł do historii.
w 1770 roku francuski oficer Nicolas Cugnot zbudował trójkołowy pojazd parowy. poruszała się sama i mogła osiągać prędkość 4km/h. Szesnaście lat później młody angielski inżynier William Murdock przeprowadził próby z napędzanym parą pojazdem zabawką. Pracujący w wytwórni pomp parowych Murdock skonstruował model 30-centymetrowej wysokości z silnikiem o stosunkowo dużej mocy. Następny milowy krok w historii samochodu stanowiła lokomotywa drogowa skonstruowana w 1801 roku przez Anglika Richarda Trevithicka. Dzięki wysokoprężnemu silnikowi pojazd Trevithicka był jak na owe czasy konstrukcją nowoczesną. Wynalazca zaprezentował go zaskoczonym mieszkańcom Londynu, a w 1804 roku postawił lokomotywę drogową na torach. Od tego momentu historia samochodu i historia parowozu potoczyły się dwiema różnymi drogami.
W 1800 roku emerytowany szwajcarski wojskowy, major Isaac de Rivaz zbudował prymitywny pojazd wprawiany w ruch wybuchem mieszanki gazu świetlnego i powietrza. uzyskał na nią patent, ale na tym poprzestał i nie starał się udoskonalić swojego wynalazku.
Thomas Davenoprt w roku 1835 zbudował pierwszy samochód napędzany silnikiem elektrycznym, czerpiącym prąd z elektrycznej baterii.
W 1860 roku, francuski mechanik Čtienne Lenoir skonstruował silnik gazowy, który pracował bez sprężania mieszanki.
W 1875 roku Siegfried Marcus wyjechał na ulicę czterokołowym pojazdem z czterosuwowym silnikiem benzynowym. Marcus zamontował silnik na drewnianej ramie wzmocnionej blaszanymi okuciami. korzystania z wynalazku ze względu na dokuczliwy odór spalin.
Mimo, że Siegfried Marcus skonstruował pojazd z silnikiem benzynowym, powszechnie uznaje się, że pierwsze samochody powstały niezależnie od siebie w warsztatach dwóch niemieckich inżynierów: Gottlieba Damilera i Carla Benza. Benz w 1885 roku przeprowadził pierwsze próby z trójkołowym pojazdem napędzanym czterosuwowym silnikiem benzynowym. Napęd przenoszony był na dwa tylne koła, a przednie służyło do sterowania. Duże, leżące poziomo koło zamachowe zapewniało równą pracę jednocylindrowego silnika. Pojazd ważył i już podczas pierwszej próby poza podwórkiem Benza bezawaryjnie przejechał . Konstruktor opatentował go w 1886roku.Dokładnie w tym samym roku swój pierwszy samochód zaprezentował publicznie Gottlieb Daimler. Umieścił on silnik benzynowy nie na trójkołowym, lecz na czterokołowym podwoziu