Profilaktyka zakażeÅ„ w pracy pielÄ™gniarki —¾zpieczeÅ„stwo pielÄ™gniarki

Profilaktyka zakażeń w pracy pielęgniarki — bezpieczeństwo pielęgniarki

W pielęgnowaniu pacjentów istnieje ryzyko przeniesienia zakażeń z chorych na personel i odwrotnie. Wyróżnia się cztery podstawowe drogi przeniesienia zakażeń.

SÄ… to:

3. droga kropelkowa — drobnoustroje zawarte w powietrzu z kropelkami wydzielin pacjentów,

4. droga krwiopochodna — w trakcie wykonywania zabiegów pielęgniarskich dochodzi do przypadków nakłuć, nacięć, skaleczeń skóry rąk pielęgniarki i drobnoustroje (np. HBV i HIV) pacjenta zakażonego przedostają się do krwi pielęgniarki.

Profilaktyka zakażeń

Dodatkowe wyjaśnienia:

Pielęgniarki powinny być szczepione obowiązkowo przeciwko zakażeniu wirusem B.

Szczepienie składa się z trzech dawek, które podaje się w odstępach czasowych.

Druga dawka po upływie sześciu tygodni, trzecia po sześciu miesiącach.

W przypadku zakażenia wirusem HBV osoba zarażona powinna poddać się serii szczepień, trwających sześć miesięcy i jednocześnie domięśniowo otrzymuje gamma-globulinę specyficzną (Gamma anty-HBs 1000). Nie ma profilaktyki po ekspozycyjnej dla wirusa HCV. Stosuje się terapię interferonem, co zwiększa skuteczność terapii.


Zapamiętaj:

Zasady profilaktyki zakażeń w pracy pielęgniarki:

- najważniejszą metodą zapobiegawczą jest dekontaminacja rąk (mycie rąk),

- jeżeli pielęgniarka nie jest szczepiona, w przypadku zakażeń szerzących się drogą wziewną używać:

- masek chirurgicznych,

- masek specjalnych (chroniące przed gruźlicą, odrą, ospą wietrzną),

- w przypadku zakażeń przenoszących się drogą krwionośną najlepszą metodą jest uodpornienie czynne, szczepienia, oraz uodpornienie bierne, unikanie zranień i ukłuć skóry; ostre narzędzia, igły itp. powinny być umieszczone w specjalnych pojemnikach i niszczone,

- zawsze używać rękawiczek w kontakcie z wydzielinami i wydalinami podczas pielęgnacji pacjenta,

-stosować odzież ochronną na sali operacyjnej, podczas opatrywania ran, do tak zwanych zabiegów inwazyjnych (zabiegi z krwawieniem, porody i interwencje położnicze i ginekologiczne, badania z użyciem cewników tętniczych, endoskopie)

- stosować odzież ochronną podczas pielęgnacji pośmiertnej,

- w przypadku pacjentów zakażonych wirusem podczas każdej czynności pielęgnacyjnej, która łączy się z bliskim kontaktem fizycznym łub niebezpieczeństwem zakażenia, nosić rękawiczki i fartuch ochronny,

- używać masek ochronnych, osłony oczu w przypadku powstawania aerozoli, m.in. podczas odsysania dróg oddechowych,

- oznaczać materiał do badań laboratoryjnych pochodzący od zakażonych, nie jeść i nie pić w pomieszczeniach, w których się pracuje,

- nie jeść i nie pić w pomieszczeniach w których się pracuje,

Ogólne zasady zapobiegania zakażeniu HIV

Każdy materiał biologiczny pochodzący od osoby zakażonej HIV uważa się za potencjalne źródło zakażenia. Podczas zabiegów inwazyjnych wymaga się, aby personel używał:

- rękawiczek nieprzekłuwalnych z zatopioną metalową nitką,

- przyłbic (osłaniających oczy i usta).

- rękawiczek i chirurgicznych,

- masek,

- fartuchów ochronnych,

- okularów.

W przypadku ekspozycji zawodowej HBV, HCV, HIV w czasie wykonywania pracy przez zakłucie się igłą zakażoną krwią lub innym materiałem zakaźnym:

- umyć miejsce ekspozycji wodą z mydłem, zastosować środek odkażający zawierający kwas glutarowy, alkohol, roztwory jodu lub Sekusept, Sekudril (lub zgodnie z procedurą),

- nie uciskać ukłutego miejsca,

- zgłosić przełożonemu i spisać protokół, wskazane jest sprawdzenie, czy zakażenie nastąpiło od zakażonego pacjenta (pacjent musi wyrazie zgodę na badanie),

- ustalić przebyte szczepienia przeciwko WZW typu B,

- oznaczyć przeciwciała anty-HBs i anty-HBc,

- zgłosić się jak najszybciej (do 72 h) do najbliższej poradni lub szpitalu zakaźnego, celem ustalenia diagnozy i podjęcia leczenia antyretrowirusowego Combivirem (leczenie trwa przez 4 tygodnie po ekspozycji).

HIV zabijany jest i wrażliwy na środki odkażające (związki chlorowe, formalinowe, aldehyd glutarowy, lizol, alkohol etylowy).

Postępowanie z przedmiotami będącymi w kontakcie z pacjentem chorym na AIDS:

Każde działanie, zabieg u pacjenta zakażonego lub podejrzanego o zakażenie powinny być wykonane wg poniżej opisanych zasad:

1. Narzędzia ostre i inne umieszczać bezpośrednio po użyciu w płynach dezynfekujących zalecanych przez Państwowy Zakład Higieny,

sprzęt z tworzyw sztucznych, optyczny, układy elektryczne sterylizować w tlenku etylenu,

2. przedmioty małe z tworzyw sztucznych mogą być wyjaławiane w Aldesanie nierozcieńczonym przez 4 h,

3. endoskopy odkażać 70% alkoholem etylowym co najmniej przez KI min,

4. zawsze używać rękawiczek w kontakcie z wydzielinami i wydalinami pod czas pielęgnacji pacjenta.

Każdy materia! biologiczny pochodzący od osoby zakażonej HIV uważa się za potencjalne źródło zakażenia.

Podczas zabiegów inwazyjnych wymaga się, aby personel używał:

Profilaktyka zakażeń rany pooperacyjnej

Ograniczenie zakażeń ran operacyjnych stanowi kryterium oceny jakości opieki. Skraca pobyt pacjenta w szpitalu, zmniejsza koszty leczenia. Pielęgniarka przygotowując pacjenta do zabiegu operacyjnego powinna przestrzegać określonych zasad profilaktyki zakażeń pola operacyjnego i rany pooperacyjnej.

W przypadku zakażenia ran pooperacyjnych najczęstszym źródłem zakażenia jest endogenna flora bakteryjna pacjenta bądź flora egzogenna pochodząca od zespołu operacyjnego.

Czynniki ryzyka ze strony pacjenta, środowiska okołooperacyjnego mogą prowadzić do zwiększenia liczby mikroorganizmów w ranie lub obniżenia odporności pacjenta. Zakażenia ran operacyjnych określa się jako „zakażenie w miejscu zabiegu".

Szczególnie ważne staje się właściwe przygotowanie skóry pacjenta, prowadzące do zmniejszenia liczby mikroorganizmów na skórze.

W przeddzień operacji konieczna jest kąpiel antyseptyczna całego ciała, która zmniejsza liczbę bakterii na skórze.

Owłosienie skóry w miejscu zabiegu operacyjnego może zwiększyć ryzyko zakażenia, pogarsza gojenie się rany pooperacyjnej.

Badania kliniczne dowodzą, że golenie skóry wiąże się ze zwiększoną liczbą zakażonych ran w porównaniu z innymi metodami usuwania owłosienia.

Zaleca się stosowanie nieinwazyjnych metod usuwania owłosienia na sali operacyjnej przez przeszkolony personel:

1. kremów depilacyjnych, które są bezpieczne, ale często powodują uczulenie; zawsze należy przed ich użyciem wykonać próbę uczuleniową,

2. strzygarek do szybkiego i efektywnego usunięcia owłosienia na różnych obszarach ciała; włosy są obcinane na długość ułamków milimetra, co nie utrudnia i nie wpływa na przeprowadzenie zabiegu operacyjnego, a także na pielęgnację rany pooperacyjnej; strzygarka nie uszkadza skóry ani błon śluzowych (np. okolic odbytu i krocza),

W przygotowaniu pola operacyjnego zaleca siÄ™:

- stosowanie mydeł z chlorheksydyny lub jodoforu, przy czym efektywność zależy od ilości stosowanego środka i czasu jego stosowania:

1. pierwszym etapem jest dokładne umycie pola operacyjnego detergentem ze środkiem odtłuszczającym lub bez,

2. następnie mycie środkiem antyseptycznym, wykonując ruchy okrężne od miejsca cięcia,

3. założenie folii chirurgicznej o działaniu bakteriobójczym, którą stosuje się przed zabiegiem, w trakcie zabiegu i na ranę pooperacyjną.

Folia zapobiega migracji i rekolonizacji bakteryjnej oraz zakażeniu miejsca operowanego mikroorganizmami ze skóry pacjenta. Działanie bakteriobójcze możliwe jest dzięki zastosowaniu jodoforu w warstwie klejącej, z którego uwalniany jest wolny jod o działaniu bakteriobójczym. Przylepność gwarantuje ultracienka, antystatyczna warstwa, a folia zapewnia ciągli) dezynfekcję skóry.

Po zabiegu operacyjnym opatrunki wykonuje się wg następujących zasad:

1. W pierwszej kolejności należy wykonywać opatrunek rany czystej; jego celem jest ochrona rany nieskażonej i uniknięcie ryzyka zakażenia bakteriami chorobotwórczymi. Obecnie stosuje się opatrunki na ranę w postaci aerozolu, bez nakładania materiałów opatrunkowych

Celem zmiany opatrunku na ranie skażonej jest zmniejszenie liczby bakterii oraz profilaktyka rozprzestrzeniania się zakażenia. Postępowanie przygotowawcze i technika zmiany opatrunku są podobne, różnią się tylko kierunkiem odkażenia rany pooperacyjnej. W celu zmniejszenia ryzyka zakażeń rany pooperacyjnej oraz zapewnienia komfortu pacjentowi powinno stosować się hipoalergiczne materiały opatrunkowe. Szczególnie poleca się na rany opatrunek przezroczysty, który zapewnia barierę dla zakażenia i zanieczyszczeń. Opatrunek sprzyja gojeniu się rany. Pozwala pacjentowi na wykonywanie czynności higienicznych, takich jak kąpiel, prysznic.

Profilaktyka zakażeń dróg oddechowych

Rozwój bakterii w górnych drogach oddechowych, w gardle, jamie ustnej następuje wskutek obniżenia kwaśności żołądka (środki alkalizujące obniżają kwaśność żołądka), co sprzyja namnażaniu się bakterii w żołądku.Jednym z najważniejszych czynników sprzyjających rozwojowi zapalenia płuc związanych z mechaniczną wentylacją jest kolonizacja jamy nosowo-gardłowej bakteriami i ich aspiracją do dolnych dróg oddechowych.

W celu uniknięcia aspiracji pokarmu do dróg oddechowych zaleca się:

Głównymi drogami zakażenia są:

-ręce personelu,

-zanieczyszczone powietrze,

-zanieczyszczone urzÄ…dzenia stosowane w terapii oddechowej.

W profilaktyce zakażeń górnych dróg oddechowych na oddziałach intensywnej terapii do podstawowych zasad należy:

-mycie higieniczne rÄ…k przed kontaktem i po kontakcie z pacjentem,

-stosowanie do każdego pacjenta sterylnych rękawiczek w trakcie odsysania wydzieliny z dróg oddechowych,

-używanie sterylnych nebulizatorów, rurek dotchawiczych, masek twarzowych, rurek do aparatów Ambu; w przypadku drenażu opłucnowego butle, dreny i rurki dezynfekować z użyciem detergentów, czyścić, osuszać i sterylizować; najlepiej używać sprzętu jednorazowego,

W profilaktyce zakażeń górnych dróg oddechowych na oddziałach intensywnej terapii do podstawowych zasad należy:

-zestaw do intubacji: łyżka laryngoskopu, kleszczyki i inne narzędzia muszą być sterylne łub wydezynfekowane,

-sprzęt do intubacji w zestawie (pakiecie) sterylnym, podczas intubacji rozłożyć na sterylnej serwecie,

-uzupełnianie wody w nawilżaczu respiratora w warunkach sterylnych (metoda zamknięta),

-w sprzęcie do prowadzenia tlenoterapii biernej — pojemniki nawilżaczy muszą być wydezynfekowane lub sterylne, uzupełnianie wody w układzie zamkniętym; maseczki tlenowe, rurki do przepływu tlenu dezynfekować termicznie lub stosować tylko jednorazowe.

Profilaktyka zakażeń dróg moczowych u pacjenta z systemem drenującym pęcherz moczowy

Większość zakażeń układ u moczowego u hospitalizowanych pacjentów następuje w wyniku ingerencji dopęcherzowej, tj. stosowania cewników moczowych.

Jest to najczęstsza droga zakażeń powodujących bakteriurię poprzez odmiedniczkowe zapalenie nerek aż do posocznicy.

Dotyczy to również pacjentów przebywających w domu, którzy mają założony cewnik na stałe.

Zakażenie dróg moczowych występuje najczęściej u pacjentów: w podeszłym wieku, z porażeniem zwieraczy, z neurologicznymi zaburzeniami opróżniania pęcherza moczowego, z założonym cewnikiem na stałe, unieruchomionych, w ciężkim stanie zdrowia.

Zapobieganie zakażeniom w tej grupie pacjentów polega na ograniczeniu niepotrzebnych cewnikowań i nieuzasadnionych stałych drenaży pęcherza moczowego.


Zapamiętaj:
Zapobieganie zakażeniom dróg moczowych to przede wszystkim aseptyczne cewnikowanie oraz przestrzeganie następujących zasad:

1. rurka wylewowa pod kanalikiem spustowym musi być całkowicie opróżniona (w resztkach moczu może nastąpić wzrost liczby drobnoustrojów),

2. worek na mocz nie powinien znajdować się nad poziomem pęcherza moczowego (dotyczy to przemieszczeń worka podczas transportowania pacjenta, zmian pozycji),

3. cewniki wymienia się co 7-14 dni ze względu na niebezpieczeństwo zaka­żenia i inkrustacji; wyjątkiem są cewniki silikonowe, które można utrzy­mywać w drogach moczowych przez długi okres (nawet kilka miesięcy),

4. wymiana cewnika powinna odbywać się w pełnej jałowości,

5. stosować zamknięte układy odprowadzenia moczu z wentylem zapobiegającym cofaniu się moczu ze zbiornika do przewodów odprowadzających mocz,

6. miejsce nakłucia przed pobraniem moczu bezwzględnie dezynfekować,

7. próbki moczu na badanie należy pobierać tylko przez nakłucie miejsca do tego przeznaczonego w układzie odprowadzającym mocz,

8. opróżniać pojemnik zbiorczy raz na dobę, o oznaczonej godzinie, i dokumentować ilość moczu,

9. pielęgniarka po opróżnieniu worka powinna dezynfekować ręce mimo używania rękawiczek jednorazowego użytku,

10. stosować obowiązujące procedury wykonywania zabiegów: cewnikowa­nia, płukania pęcherza, pielęgnowania chorego z cewnikiem założonym na stałe,

11. u mężczyzn stosować zabezpieczenie w kształcie prezerwatywy z cewnikiem i codziennie je zmieniać, dbać o higienę członka,

12. wnikliwie obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia temperatury, dreszczy, bólu, pieczenia cewki moczowej,

13. wykonywać okresowe badania moczu na zlecenie lekarskie.

Utrzymanie drożności cewniku oraz zapobieganie zakażeniom pielęgniarka zapewnia pacjentowi przez:

-higienę okolic intymnych (mycie nawet kilka razy dziennie, np. w okre­sie miesiączki, w przypadku upławów itp.),

-codzienne mycie zewnętrznej części cewnika, szczególnie przy ujściu cewki moczowej,

-zapewnienie czystości bielizny pościelowej i osobistej pacjenta,

-prawidłowe ułożenie drenu dprowadzającego, tak aby cewnik nie był zgięty; należy go umocować na odpowiedniej ramce łóżka,

-worek na mocz powinien być umieszczony zawsze poniżej poziomu pęcherza moczowego (zapobiega to wstecznemu spływowi moczu i wstępującemu zakażeniu dróg moczowych),

-unikanie zbędnych manipulacji (zatyczki zakładamy tylko sterylne),

-zapewnienie pacjentowi podaży płynów ok. 2000 ml (wydalanie płynów zmniejsza namnażanie się bakterii, utrudnia wytrącanie się soli wapnia, eliminuje odkładanie się osadu),

-prowadzenie bilansu wodnego,

-podawanie w diecie dużo witaminy C (żurawiny, porzeczki, grejpfruty przeciwdziałają wytrącaniu się soli wapnia w systemie drenującym),

-jeśli wystąpi niedrożność, można przepłukać cewnik zachowując zasady jałowości,

-przy płukaniu niedrożnego cewnika nie wolno jednorazowo wpuszczać do pęcherza moczowego więcej niż 20-30 ml płynu,

-podanie następnej takiej porcji jest możliwe dopiero po wypłynięciu poprzednio podanej,

-zabieg płukania pęcherza wykonuje się w warunkach ścisłej jałowości przy użyciu jałowych płynów, sprzętu i na zlecenie lekarza,

-stosowany płyn powinien mieć temperaturę ok. 30°C (chłodny płyn może wywołać skurcz pęcherza i bolesne parcie na mocz),

-do płukania pęcherza moczowego można zastosować płyny: 0,1% Rivanolum, 3% kwas borowy, 0,9% NaCl, 0,5% sterylną neomycynę.

Uwaga. W przypadku retencji moczu w pęcherzu moczowym podczas cewnikowania nie opróżnia się jednorazowo więcej niż 600-800 ml moczu, aby uniknąć szybkiego obkurczenia się ścian pęcherza moczowego, co może być przyczyną krwawienia z pęcherza.

Postępowanie pielęgniarskie wg powyższych zasad zmniejszy ryzyko wystąpienia powikłań ze strony układu moczowego.

Profilaktyka zakażeń podczas kaniulacji żył i wlewów dożylnych

W odkładanej warstwie włóknika mogą rozwijać się bakterie odpowiedzialne za miejscowe odczyny zapalne, septyczne zapalenie żył.

Do objawów miejscowego zapalenia należą:

Wymogi, które powinny być stosowane na każdym etapie kaniulacji (zarówno przygotowawczym, jak i podczas założenia cewnika lub kaniuli), zawarte są w technice wykonania zabiegu.

Przestrzeganie zasad założeni; kaniuli do żył obwodowych zmniejsza ryzyko zakażenia.

Do przyczyn powikłań należą:

-zakażenie wenflonu podczas wyjmowania z opakowania,

-zakażenie wenflonu przez nieodpowiednie jego zabezpieczenie w żyle,

-zakażenie leku w trakcie przygotowania i nabierania do strzykawki.

Zapamiętaj:

Etap przygotowawczy:

-rozpoczynać kaniulację do żył kończynowych widocznych i położonych dystalnie,

-unikać kaniulacji żyt w zgięciach, np. w zgięciu łokciowym, z powodu jego największej ruchomości,

-u pacjentów z lateralizacją wskazane jest kaniulowanie żyły kończyny przeciwnej,

-u dzieci stosować krem znieczulający Emla przed wprowadzeniem kaniuli do żyły,

-stosować założenie staży powyżej miejsca kaniulacji,

-odkażać miejsce wkłucia kaniuli 70% roztworem alkoholu etylowego metodą spryskiwania aerozolem lub jodyną, jeżeli pacjent nie jest uczulony,

-dezynfekować miejsce wkłucia kaniuli w kierunku 3-5 razy w kierunku od środka na zewnątrz, za każdym razem zmieniając gazik,

-odczekać do czasu wyschnięcia preparatu dezynfekcyjnego.

Czynności wkłucia kaniuli do żyły:

-przygotować kaniulę w opakowaniu sterylnym sprawdzonym pod względem terminu ważności sterylizacji,

-wyjmować kaniulę na zgięciu pakietu sterylnego,

-objąć kaniulowaną kończynę swoją ręką od dołu w celu unieruchomienia kończyny i miejsca wkłucia,

-wprowadzić kaniulę pewnie, ale delikatnie do żyły pod kątem 25-30° (pojawienie się krwi w komorze kontrolnej jest potwierdzeniem prawidłowego wykonania kaniulacji),

-wsuwać jednocześnie kaniulę i wyjmować mandryn kaniuli,

-sprawdzić efektywność kaniulacji przez podanie do żyły ok. 5-10 ml fizjologicznego roztworu NaCl (brak reakcji bólowej pacjenta, brak uwypuklenia okolicy końca kaniuli, cofanie się krwi dowodzą prawidłowości wkłucia się do żyły),

-zabezpieczyć wenflon przed wysunięciem się z żyły jałowym plastrem z opatrunkiem,

-podłączyć wlew kroplowy lub zabezpieczyć ujście kaniuli jałowym koreczkiem.

W etapach przygotowania do założenia kaniuli należy:

-stosować 10% roztwór alkoholowy powidonu do dezynfekcji skóry, po de­zynfekcji nie dotykać — „technika bezdotykowa"; do zmiany opatrunku nie stosować powidonu z uwagi na utrudnienie oceny zabarwienia skóry wokół miejsca wkłucia,

-dokładnie myć ręce przez 15-20 sekund.

Zakładanie cewnika do żył centralnych — zasady:

W przypadku asystowania przy zakładaniu cewnika do żył centralnych obowiązuje przygotowanie sprzętu, materiału, narzędzi i personelu jak do zabiegu operacyjnego:

-założyć czapki, maski, fartuchy, rękawice,

-miejsce wkłucia dezynfekować,

-pole operacyjne zabezpieczyć folią antybakteryjną, jałowymi serwetami,

-zestaw ze sterylnymi narzędziami (stolik, taca),

-unikać kaniulacji w pachwinach, na kończynach dolnych i wyrostkach kost­nych,

-miejsce wkłucia zmieniać co 72 godziny,

-opatrunek na cewnikach do żyły centralnej zmieniać co 48 godzin, a w razie przemoczenia natychmiast zmienić; zakładać przezroczysty opatrunek tega- derm,

-stosować filtry przeciwbakteryjne,

- zmieniać systemy infuzyjne bez filtrów co 24 godziny,

-stosować jak najmniej kraników w systemach infuzyjnych,

-unikać manipulacji przy kranikach,

-kraniki zamykać nowym sterylnym koreczkiem,

-unikać pobierania krwi przez cewniki żylne, cewniki dokładnie przepłukiwać.

-obserwować, czy nie występują: gorączka 0 nieznanej etiologii, objawy uogólnionego zakażenia (leukocytoza, podwyższone OB, dreszcze, niestabilność krążeniowa).

Ogólne zasady pielęgnacji dostępu do naczyń:

Celem pielęgnacji jest profilaktyka powikłań i przedłużenie utrzymania dostępu do żyły:

W pielęgnacji kaniulacji dożylnej i podczas przetaczania płynów infuzyjnych należy przestrzegać poniższych zasad:

Przed dodawaniem leków strzykawką do płynu infuzyjnego należy:

Do najczęstszych miejsc wprowadzenia infekcji we wlewach dożylny należą:

-miejsce wkłucia kaniuli,

-miejsce podawania leków,

-połączenie pojemnika z zestawem kroplówkowym (aparatem do przetaczania płynu),

-miejsce wkłucia igły w celu podania środków farmakologicznych.

-skażenie płynu infuzyjnego.

Profilaktyka zakażeń w postępowaniu ze zwłokami

Ryzyko zakażeń podczas pośmiertnych zabiegów higienicznych i transportowania zwłok ludzkich. Profilaktyka zakażeń w postępowaniu ze zwłokami. Osoba zmarła mogła być zakażona drobnoustrojami, takimi jak wirus zapalenia wątroby B, C, HIV, wirus gorączki krwotocznej (wirus Ebola), bakterie wywołujące zapalenie opon mózgowych i posocznicę, a także prątki gruźlicy, paciorkowi i drobnoustroje jelitowe.

Do chorób najbardziej niebezpiecznych i stwarzających duże ryzyko zakażenia dla personelu należą:

Pielęgniarki, pracownicy pogotowia ratunkowego, pracownicy medycyny sądowej bardzo często mają kontakt ze zwłokami i narażeni są na zakażenie. Sami po zarażeniu stanowią większe zagrożenie dla innych pacjentów i personelu, ponieważ drobnoustroje w ich organizmach szybko się namnażają i rozprzestrzeniają.Pielęgniarki i inni pracownicy szpitali muszą wykazać szczególną ostrożność pod czas pracy ze zmarłymi.

Mimo że patogeny szybko giną po śmierci gospodarza, w celu zmniejszenia ryzyka zakażenia w czasie kontaktu ze zwłokami należy stosować w zależności od zagrożenia, środki ostrożności.

sterylizacji

sterylizacji polega na myciu,

dezynfekcji, suszeniu i pakowaniu.

Mycie jest metodÄ… doprowadzajÄ…cÄ…

do usunięcia zanieczyszczeń,

materiału organicznego i

drobnoustrojów z oczyszczanego

narzędzia.

Dezynfekcja wstępna ma na celu

ochronę personelu myjącego narzędzia

przed ryzykiem zakażenia.

Zasady i kompetencje pielęgniarki:

Pielęgniarka zna cel, istotę i zasady przygotowania narzędzi do sterylizacji.

Ponosi odpowiedzialność za prawidłowe przygotowanie narzędzi do sterylizacji zgodnie z zaleceniami PZH (Państwowy Zakład Higieny). Stosuje preparaty dezynfekcyjne o pełnym zakresie działania zgodnie z pisemną informacją producenta potwierdzoną przez PZH.

Pełny zakres działania oznacza, że działanie obejmuje bakterie (B), grzyby (F), wirusy (V), prątki gruźlicy (Tbc).

Sposób wykonania

Algorytm

Zapamiętaj:

Sprawdź narzędzia:

Zapamiętaj:

ObowiÄ…zujÄ…ce zasady

-czyste,

-zdezynfekowane,

-wysuszone,

-zamykane, co zapobiega skutkom ubocznym związanym z wdychaniem oparów środków de zynfekujących przez osobę przygotowującą na rzędzia,

-stężenie roztworu dezynfekcyjnego przygoto­wujemy zgodnie z zaleceniem PZH i producenta preparatu.

-w wyznaczonym do tego celu pomieszczeniu przy sprawnie działającej wentylacji w celu ochrony osoby wykonującej dezynfekcję i osób nieuczestniczących w tym procesie.

Bezpośrednio przed wykonaniem dezynfekcji:

-narzędzia dezynfekowane zanurza się w roztworze, całkowicie wypełnia się wnętrze dienów i usuwa pęcherze powietrza z zewnętrznych i wewnętrznych powierzchni.

Preparat zadziała na wszystkie powierzchnie dezynfekowanych narzędzi, co wpłynie na skuteczność procesu.

Pojemnik do dezynfekcji zaopatruje siÄ™ w informacje:

-rodzaj dezynfekcji (wstępna lub bieżąca),

-nazwa i stężenie preparatu,

-data przygotowania preparatu,

-nazwisko osoby przygotowującej preparat, data, godzina rozpoczęcia i zakończenia dezynfekcji,

-nazwisko osoby wykonującej; informacje są dostępne dla innych osób kontynuujących działanie.

Do mycia narzędzi stosuje się grube rękawiczki gumowe; cienkie rękawice lateksowe mogą być łatwo przekłute i uszkodzone.Narzędzia myje się szczotką w zimnej wodzie, całkowicie zanurzone; zapobiega się powstawaniu aerozoli. Umyte narzędzia osusza się i pakuje w pakiety dostosowane do potrzeb oddziału czy gabinetu zabiegowego.Pakiet służy do jednorazowego wykorzystania.

Przygotowanie materiału opatrunkowego do sterylizacji

Nazwa zabiegu Przygotowanie materiału opatrunkowego

do sterylizacji.

Istota i cel Materiał opatrunkowy ze względu na przeznaczenie musi być jałowy. Aby mógł spełniać ten warunek, konieczne jest przygotowanie pakietów z materiałem opatrunkowym zgodnie z zaleceniami Państwowego Zakładu Higieny i producenta opakowania.

Zadania i kompetencje pielęgniarki:

Sposób wykonania. Algorytm

-Przygotuj sprzęt do pracy (nożyczki, zgrzewarkę, specjalny pisak wodoodporny, chemiczny wskaźnik kontroli skuteczności sterylizacji).

-Umyj i zdezynfekuj ręce.

-Wybierz odpowiedni rodzaj opakowania, np. rękawy papierowo-foliowe.

Zapamiętaj:

-Pakiet nie może być większy niż potrzebny dla jednego pacjenta, do jednego zabiegu czy badania. -Odetnij rękaw o wymiarze dostosowanym do ilości materiału opatrunkowego.

-Napełnij rękaw materiałem opatrunkowym do 3/4 ob­jętości opakowania.

Zapamiętaj:

Wzór etykiety:

ObowiÄ…zujÄ…ce zasady

• Materiał opatrunkowy do sterylizacji przygotowujesię zgodnie z wytycznymi PZH i zaleceniami producenta dotyczącymi przeznaczenia opakowania, dostosowania do odpowiednich metod sterylizacji.Materiał opatrunkowy w ilości dostosowanej do realnych potrzeb pakuje się w pakiety.

-musi być pakowany w podwójne opakowanie papierowo-foliowe,

-musi mieć zabezpieczenie w postaci nitki barytowej; nitka daje cień na zdjęciu rtg, przez co ułatwia znalezienie go,

-powinien być wiązany (nitkami lub gumkami) w ustalony sposób, np. po 5 szt., 10 szt. (taki sposób postępowania ułatwia liczenie i kontrolę liczby gazików w trakcie zabiegu operacyjnego),

-każdy pakiet należy zaopatrzyć w etykietę zawierającą informacje.

Technika przygotowania pakietu:

Nazwa zabiegu Postępowanie z materiałem

zakaźnym.

Istota i cel Materiał zakaźny to inaczej odpady

zakaźne zanieczyszczone krwią,

kałem, płynami ustrojowymi.

Do materiałów zakaźnych zalicza się:

Są to odpady potencjalnie skażone, gdyż stanowią zagrożenie epidemiologiczne, mogą być przyczyną zakażeń szpitalnych.

Materiał zakaźny zaliczany jest do odpadów kategorii B.

palenie,

sterylizacjÄ™,

dezynfekcjÄ™.

Zadania i kompetencje pielęgniarki

Sposób wykonania

Algorytm Zbieraj odpady zakaźne do pojemników

przeznaczonych do ich gromadzenia:

wyrzuć materiał do pojemnika

bezpośrednio po użyciu.

Zapamiętaj:

Napełnij pojemnik do 2/3 objętości. Zapamiętaj:

-plomby z tworzywa sztucznego,

-tasiemki lub

-zawiązania worka „na krzyż".

-rodzaju odpadów,

-miejscu i dacie ich wytworzenia.

Przetransportuj do miejsca składowania odpadów niebezpiecznych (na tym etapie odpowiedzialność za działanie związane z transportem, przechowaniem w „brudowniku" i przekazaniem do utylizacji przejmują osoby sprzątające; pielęgniarki nadzorują te działania

Zdezynfekuj i umyj ręce.

ObowiÄ…zujÄ…ce zasady

• Odpady zakaźne umieszcza się w pojemnikach bezpośrednio po użyciu, aby czas dostępu powietrza atmosferycznego był jak najkrótszy. Do gromadzenia odpadów niebezpiecznych ostrych (np. igły do iniekcji) przeznacza się pojemniki odporne na przekłucie w celu zapewnienia bezpieczeństwa personelowi uczestniczącemu w procesie niszczenia odpadów. Pojemnik napełnia się maksymalnie do 2/, objętości. Tak wypełniony pojemnik można łatwo zamknąć. Pojemniki powinny być jednorazowe, odporne na przemoczenia, zaopatrzone w zamknięcia, oznakowane. Odpady należy transportować do spalenia w pojemnikach, w których były zbierane. Zmniejsza sic ryzyko przenoszenia zakażeń szpitalnych.

Uwagi

Chirurgiczne mycie rÄ…k

Etap przygotowania:

1. Obetnij krótko paznokcie.

Zapamiętaj:

Etap odkażania:

Rodzaj stosowanych środków antyseptycznych określa Państwowy Zakład Higieny. Środki antyseptyczne stosowane w Polsce muszą mieć certyfikat rejestracyjny Ministerstwa Zdrowia.

W przypadku dotknięcia niejałowych przedmiotów należy powtórzyć cały proces odkażania.

Zakładanie rękawiczek ochronnych

Rękawiczki ochronne mają na celu ochronę pacjenta i pielęgniarki przed zakażeniami szpitalnymi. Stanowią barierę mechaniczną między źródłem drobnoustrojów (tkanką organiczną) a ciałem człowieka.

Pielęgniarka zna cel stosowania rękawiczek ochronnych, zasady, sposób zakładania rękawic jałowych, cechy dobrych jakościowo rękawic.

II. Zakładanie jałowych rękawiczek jałowymi rękami

ObowiÄ…zujÄ…ce zasady:

Uwagi

Zakładanie odzieży ochronnej

ochronnej.

dla bezpieczeństwa własnego i osób z otoczenia.

Celem takiego postępowania jest ochrona ciała przed kontaktem z krwią, płynami ustrojowymi, wydalinami, wydzielinami.

Zadania i kompetencje pielęgniarki

-nie dotyka zewnętrznej powierzchni fartucha,

-nie podciąga do góry rękawów,

-nie dotyka pozostałej bielizny operacyjnej.

W czasie działań pielęgniarskich nie dotyka się fartuchem niejałowego sprzętu i ścian.

Fartuchy wielorazowego użytku bezpośrednio po zabiegu umieszcza się w workach foliowych, które są wywożone poza obręb bloku operacyjnego i przekazywane do pralni.

Skraca się maksymalnie czas gromadzenia odpadów zakaźnych w sali, w której wykonuje się aseptyczne zabiegi.Fartuchy jednorazowego użytku bezpośrednio po zabiegu umieszcza się w workach foliowych, wywożonych poza obręb bloku operacyjnego i przekazywanych do unieszkodliwienia.

Uwaga.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
PROFILAKTYKA ZAKAŻEŃ W PRACY OPIEKUNA MEDYCZNEGO
19 Profilaktyka w pracy pielęgniarki Działania profilaktyczne
Dylematy etyczne w pracy pielęgniarek
Obciążenia w pracy pielęgniarki operacyjnej
ELEMENTY REHABILITACJI RUCHOWEJ W PRACY PIELĘGNIARKI ppt
2. Przydatność pedagogiki w pracy pielęgniarki, Pedagogika pielęgniarstwo
Zakażenia w OIT, Pielęgniarstwo, Materiały spec anstezja
PROFILAKTYKA SWOISTA I NIESWOISTA, Pielęgniarstwo licencjat, licencjat, Studia III rok, ściągi obron
fizjologia pracy, pielęgniarstwo, zarzadzanie w pielegniarstwie
organizacja pracy, pielęgniarstwo, zarzadzanie w pielegniarstwie
Stres jako problem w pracy pielęgniarki
Dylematy etyczne w pracy pieleg Nieznany
Organizacja Pracy Pielegniarskiej, Pielęgniarstwo I rok
organizacja stanowiska pracy, pielęgniarstwo, zarzadzanie w pielegniarstwie
Zakażenia wewnątrzszpitalne, PIELĘGNIARSTWO 1 sem, Podstawy Pielęgniarstwa, laborka
Zastosowanie metod wychowania w pracy pielęgniarki
Rola pielęgniarki w profilaktyce odleżyn, podstawy pielęgniarstwa
ORGANIZACJA PRACY PIELĘGNIARKI a zasadyorg prawnesystem

więcej podobnych podstron