Teoria Sportu Wykłady

Teoria sportu - Wykłady

  1. Struktura treningu sportowego

  1. Forma sportowa

Jest to stan optymalnej gotowości do uzyskania wysokich wyników na zawodach sportowych

Fazy formy sportowej:

Wskaźniki formy sportowej:

  1. Charakterystyka struktury treningu sportowego

Struktura treningu – układ i rozmieszczenie elementów składowych procesu, sposoby ich wzajemnego podporządkowania i relacje między nimi oraz zasady sprzężenia w jeden system funkcjonujący jako całość

Struktura treningu charakteryzuje się:

Składowe struktury treningu

  1. Struktura rzeczowa (elementy składające się na stan wytrenowania, tzn różne aspekty przygotowania zawodnika; katalog prac które trzeba realizować dla budowania stanu wytrenowania i formy sportowej)

  2. Struktura czasowa (reguluje rozkład prac w czasie, w jej ramach umieszczamy zadania dotyczące kształtowania elementów struktury rzeczowej)

  1. Czynniki wpływające na strukturę treningu

  1. Funkcje treningu sportowego (merytoryczna, organizacyjna, środowiskowa)

  1. Merytoryczna - (tzn trening właściwy)

  1. Organizacyjna

  1. Środowiskowa

  1. Makrocykl treningowy i jego odmiany

To dłuższy okres treningowy (1-4 lat) stosowany w specyficznych okolicznościach, rozpoczyna się w określonym celu a kończy zawodami.

Etapy rozwoju sportowego:

Składowe makrocyki

  1. Cykle wieloletnie (np. 4-letni cykl przygotowań olimpijskich)

  2. Cykl roczny

  3. Cykl półroczny

  1. Okresy treningowe

  1. Przygotowawczy

Ma na celu budowanie formy.

  1. Startowy

Starty zasadnicze

Najważniejszym zadaniem jest stworzenie warunków do uzyccskania najlepszych wyników. Doskonali się sprawność specjalną, technikę i taktykę.

  1. Przejściowy

Jako konieczne następstwo okresu startowego

  1. Mezocykle treningowe

Obejmują 3-6 małych cykli, których łączny czas trwania wynosi około 1 miesiąca. Ich celem jest zapewnienie wysokiego tempa rozwoju wytrenowania i zapobieganie naruszeniu równowagi procesów przystosowawczych w trakcie „nawarstwiania” się efektów obciążeń

RODZAJE:

  1. Wprowadzający – rozpoczyna okres przygotowawczy, składa się zwykle z 2-3 mikrocykli, intensywność obciążeń mniejsza, a objętość większa niż w innych mezocyklach okresu przygotowawczego. Więcej ćwiczeń przygotowania wszechstronnego

  2. Podstawowy – główna rola w okresie przygotowawczym, jego celem jest zwiększenie wydolności wysiłkowej organizmu; praca skierowania na uformowanie nowych i przekształcenie opanowanych już nawyków ruchowych; mezocykle o charakterze ogólno i specjalno przygotowawczym

  1. Kontrolno- przygotowawczy – pośrednia forma między mezocyklami podstawowymi a startowymi; praca treningowa łączy się z udziałem w Seri startów kontrolnych

  2. Przedstartowy – typowe dla podokresu bezpośredniego przygotowania do najważniejszych zawodów

  3. Startowy – starty zasadnicze

  4. Odbudowująco – przygotowawczy – zbliżony do mezocyklu podstawowego; więcej mikrocyki odbudowujących

  5. Odbudowująco podtrzymujący – częstsza zmiana form, treści i warunków zajęć ( okres przejściowy)

  1. Rodzaje w okresie przygotowawczym

  2. Rodzaje w okresie startowym

  3. Rodzaje w okresie przejściowym

  1. Mikrocykle treningowe

  1. Definicje

Mikrocykl – logicznie uporządkowane ogniwo procesu szkolenia, będące jego powtarzalnym fragmentem. Składa się z kilku jednostek treningowych.

Na ogół trwa 7-10 dni i składa się z minimum 2 faz

  1. Stymulacyjnej (rozwijanie; zmęczenie)

  2. Odbudowującej

Czynniki wpływające na budowę i czas trwania mikrocykli

Rodzaje:

  1. Treningowe

  1. Wprowadzające – odzwierciedla się w nich rozłożenie obciążeń i odpoczynków zgodnie z programem zawodów

  2. Startowe – ich zadaniem jest osiągnięcie stanu gotowości startowej

  3. odbudowujące

  1. Struktura i funkcja w okresie przygotowawczym

  2. Struktura i funkcja w okresie startowym

  3. Struktura i funkcja w okresie przejściowym

  1. Bezpośrednie przygotowanie startowe

Specyficzna faza treningu okresu startowego.

Fazy:

  1. Odbudowująca – odbudowa sił fizycznych i psychicznych po dotychczasowej fazie okresu startowego

  2. Intensyfikacja – stworzenie warunków do superkompensacji mającej nastąpić w 3 fazie, zwiększa się intensywność, ważna rola środków odnowy biologicznej, dieta węglowodanowo białkowa

  3. Superkompensacja – najwyższa gotowość startowa (odbudowa z nadwyżką)

  1. Mezocykl BPS

  2. Mikrocykl BPS

  1. Jednostka treningowa

  1. Struktura jednostki treningowej

Jest to najmniejszy element struktury treningu. Zawiera:

  1. Rodzaje jednostek treningowych

  1. Jednokrotne (np. trening wytrzymałościowy)

  2. Kompleksowe (kształtowanie sprawności wszechstronnej)

  1. Sposoby rejestracji obciążeń treningowych

  1. Definicja i skład obciążenia treningowego

Obciążenie treningowe – wielkość pracy określonego rodzaju i intensywności, jaką wykonał zawodnik w danym ćwiczeniu, jednostce treningowej czy cyklu. Wartość pracy wykonanej podczas treningu pomnożona przez współczynnik intensywności tej pracy; mierzymy ją w [J]. można ją również szacować mierząc objętość czasu treningu (iloczyn objętości czasu i wskaźnika intensywności)

Obciążenia treningowe charakteryzują się dwoma parametrami:

  1. Objętością pracy (wielkość) – składowa ilościowa

  2. Intensywnością pracy – składowa jakościowa

Składowe obciążenia

Obciążenie zewnętrzne – określone jest intensywnością pracy i jej objętością (stosunek mocy aktywnej do mocy max możliwej do rozwinięcia); wywołuje określone reakcje fizyczne i psychiczne, jest wymierne, można je oprogramować i poddawać analizie; mówi o wzroście zapotrzebowania organizmu na źródła energetyczne i tlen (praca mechaniczna).

Obciążenie wewnętrzne – mówi o stopniu pokrycia wzrostu zapotrzebowania na źródła energetyczne i tlen. Można określić je przy pomocy kosztu energetycznego wykonywanego ćwiczenia, częstości skurczów serca na minutę, częstości oddychania, zużycia O2, poziomu zakwaszenia krwi. Reakcje ustrojowe wywołane obciążeniem zewnętrznym.

  1. Klasyfikacja obciążeń treningowych

  1. Obciążenia o przeważającym oddziaływaniu tlenowym

  1. Obciążenia o oddziaływaniu mieszanym (tlenowo - beztlenowe)

  1. Obciążenia beztlenowe (kwasomlekowe)

  1. Obciążenia beztlenowe (niekwasomlekowe)

  1. Obciążenie nasilające przemiany anaboliczne

Podział obciążeń wg. Szirkowiec i Sass – dokonując próby systematyzacji specjalnych środków treningowych w wioślarstwie przedstawia 3 podstawowe grupy obciążeń:

  1. O charakterze tlenowym

  2. Mieszanym

  3. Beztlenowym

  1. Sposoby rejestracji oparte na równoczesnym szacowaniu intensywności i objętości obciążenia

Obciążenie - iloczyn objętości czasu i wskaźnika intensywności

INTENSYWNOŚĆ TRENINGU wg. KELLERA, SEJCZUKA

P = ∑ pi ti / ∑ Ti

P – średnia intensywność treningu, wskaźnik obciążeń

Pi – intensywność ćwiczeń wyrażona w punktach

Ti – czas trwania ćwiczenia

  1. Rejestracja obciążeń treningowych na podstawie poziomu pracy oraz mocy użytej i włożonej

  1. Okres przygotowawczy:

  1. Okres startowy

  1. Okres przejściowy

  1. Wybrane sposoby rejestracji obciążeń treningowych w różnych grupach dyscyplin sportowych

Wybrane sposoby rejestracji obciążeń treningowych.

  1. W dyscyplinach cyklicznych (rejestrowano bieg)

    1. Czas przeznaczony na kształtowanie ogólnej sprawności fizycznej

    2. Wielkość dystansu pokonanego w czasie kształtowania sprawności specjalnej

    3. Intensywność określa się w % max lub startowej prędkości

  2. W grupie acyklicznych sportów szybkościowo – siłowych rejestrowano.

    1. Ogólną liczbę rzutów

    2. Ogólną liczbę skoków z krótkiego, średniego i długiego rozbiegu

    3. Objętość przygotowania biegowego

    4. Objętość dobrego przygotowania sprawnościowego

  1. Rejestracja obciążeń treningowych w różnych grupach dyscyplin sportowych

  2. Techniki komputerowe stosowane w rejestracji obciążeń treningowych

  1. Przygotowanie techniczno taktyczne w sporcie

  1. Definicja techniki

Technika sportowa – synonimem techniki jest sposób wykonania sportowego zadania ruchowego. Jest on określony obowiązującymi przepisami istniejącymi w danej dyscyplinie uwzględniający cechy somatyczne, motoryczne i psychiczne zawodników.

Cechy technicznego wykonania ćwiczenia:

Taktyka – to umiejętności wykonania ćwiczeń w najbardziej sprzyjających warunkach, umiejętności dostosowania się do zmiennych warunków.

  1. Cechy skutecznej techniki

Kryteria skutecznej techniki:

  1. Metodyka nauczania techniki

Proces nauczania w sporcie identyfikuje się na ogół z opanowaniem umiejętności technicznych czyli z przyswojeniu i utrwaleniu nawyków czuciowo-ruchowych

Przy nauczaniu techniki należy pamiętać i uwzględnić:

  1. Kształtowanie nawyku ruchowego

Nawykami ruchowymi przyjęto określać strukturalną stronę ruchów, ich technikę, koordynację pracy oddzielnych grup mięśniowych oraz ich zgodność z funkcjonowaniem wewnętrznych układów organizmu; krążenia i oddychania; z poziomem przemiany materii.

Nawyk czuciowo-ruchowy - to nabyta, wyuczona czynność spostrzegawczo - ruchowa, oparta o mechanizmy neurofizjologiczne pozwalająca na uzyskanie przewidywanych kryteriów działania z dużą pewnością prawnie, z minimalną stratą czasu i energii, często bez udziału świadomości

Umiejętności techniczno – taktyczne – polegają na sprawnym, celowym, odruchowym, zastosowaniu poszczególnych nawyków ruchowych w warunkach startowych, przy czym wybór działania i sposób jego wykonania dostosowane są do sytuacji taktycznej i oparte na nabytych odruchach.

NAWYKI ZAMKNIĘTE:

To takie w których najważniejszym czynnikiem jest właściwa forma prawie niezmiennych ruchów wykonywanych głównie w oparciu o bodźce pochodzące ze środowiska wewnętrznego ćwiczącego.

Celem jest tu piękno, złożoność i wyraz artystyczny Abo jak najlepsze wykorzystanie zdolności wysiłkowych

Rozróżniamy dwie grupy:

NAWYKI OTWARTE:

Najważniejsze bodźce z otoczenia zewnętrznego – głównie od aktualnych przeciwników

  1. Etapy doskonalenia techniki

  1. Metody i środki stosowane w pracy nad techniką ruchu

  1. Korygowanie błędów technicznych

Kontrola i ocena techniki:

Błędy jakie mogą powstać przy nauczaniu techniki:

Przyczyny powstawania błędów:

  1. Przygotowanie techniczne i motoryczność

  1. Związek sprawności ogólnej i specjalnej z przygotowaniem technicznym w różnych dyscyplinach sportu

Przygotowanie techniczne jest częścią szkolenia a jego fundamentami ogólne i specjalne przygotowanie sprawnościowe.

Dyscypliny dzielimy na:

W dyscyplinach naturalnych pracujemy nad np. jakością biegu, oddychaniem, długością kroków.

Dyscypliny sportowe gdzie ściśle określona jest technika:

Dyscypliny w których zawodnik nie ma wpływu na wynik:

Czy jest jakiś związek między sprawnością ogólną, specjalną, a taktyką?

Należy mieć podstawy ogólnego przygotowania, po to by wprowadzić taktykę.

OKRES PRZYGOTOWAWCZY:

OKRES STARTOWY:

OKRES PRZEJŚCIOWY:

Zadania procesu kształtowania techniki

Zasady nauczania techniki

Etapy doskonalenia techniki

Etapy Matwiejewa

WSKAŹNIK SKUTECZNEJ TECHNIKI - W/h = WST

W – możliwy wynik

H – rzeczywisty wynik

  1. Koordynacja ruchowa a umiejętności techniczne

  1. Kryteria wyboru taktyki walki sportowej

  1. Umiejętności techniczne i motoryczne a taktyka walki sportowej

Czy jest jakiś związek między sprawnością ogólną, specjalną, a taktyką?

Należy mieć podstawy ogólnego przygotowania, po to by wprowadzić taktykę.

W jaki sposób koordynacja ma wpływ na taktykę:

  1. Specyfikacja dyscypliny sportowej a taktyka

Taktyka sportowa – to celowy, racjonalny, ekonomiczny i planowy sposób prowadzenia wali, uwzględniający poziom umiejętności i możliwości własnych oraz przeciwnika, teren i warunki walki a także regulaminy i przepisy obowiązujące w danej dyscyplinie

Ulatowski: taktyka jest przemyślanym zracjonalizowanym, ekonomicznym i zaplanowanym sposobem prowadzenia walki sportowej

Uwarunkowania taktyczne:

GRUPY DYSCYPLIN:

I grupa: dyscypliny indywidualne bez możliwości bezpośredniego kontaktu z rywalami: gimnastyka, jazda figurowa, skoki i rzuty LA

II grupa: zawodnicy występują jednoczesnie, wszyscy razem albo dwójkami, trujkami itd., są tu dwie podgrupy:

Podgrupa A: start na oddzielnych torach bez możliwości bezpośredniego kontaktu : biefi sprintersie, pływanie

Podgrupa B: zawodnicy występują na jednej bieżni, posiadają możliwość kontaku z rywalami: biegi średnie, kolarstwo

III grupa: tenis, judo, szachy

IV grupa: zespołowe gry sportowe: piłka nożna, hokej, rugby, koszykówka

V grupa: wieloboje w których taktyka opracowana jest oddzielnie dla każdej konkurencji

W sportach wytrzymałościowych:

W sportach szybkościowych:

Artystyczne:

  1. Nauczanie taktyki walki sportowej

Metody nauczania taktyki:

  1. Przekazanie wiadomości

  2. Zastosowanie na boisku

Istota nauczania taktycznego polega na zdolności do szybkiego przetwarzania informacji docierających w trakcie walki:

RUŻNORODNOŚĆ, DOKŁADNOŚĆ TECHNIKI WARUNKUJE ELASTYCZNOŚĆ I SKUTECZNOŚĆ TAKTYKI

WYSOKI POZIOM PRZYGOTOWANIA SPRAWNOŚCIOWEGO POWALA W WIELU PRZYPADKACH UZYSKAĆ PRZEWAGĘTAKTYCZNĄNAWET NAD LEPSZYM TECHNICZNIE PRZECIWNIKIEM

SKUTECZNA REALIZACJA PLANU TAKTYCZNEGO PRZY ZBLIŻONYM POZIOMIE TECHNICZNYM, SPRAWNOŚCIOWYM RYWALI ZALEŻY OD ICH CECH EMOCJONALNYCH: ZDOLNOŚCI KONCENTRACJI, PRZEJAWIANIA WOLI ZWYCIĘZTWA, INICJATYWY, WIARY WE WŁASNE SIŁY.

W GRACH SPORTOWYCH TAKTYKA WYMAGA POZYTYWNEGO NASTAWIENIA PARTNERÓW DO WPÓŁDZIAŁANIA WZAJEMNEGO ZAUFANIA ORAZ POMOCY W KRYTYCZNYCH MOMENTACH.

Metodyka nauczania taktyki

Nauczanie teoretyczne obejmuje metody słowne, poglądowe, myślowo – wyobrażeniowe

  1. Zapoznanie sportowców z podstawowymi sytuacjami taktycznymi

  2. Sformułowanie zasad zachowania się podczas działań ofensywnych i defensywnych

  3. Przedstawienie wzorów rozwiązywania sytuacji taktycznej

  4. Praktyczne rozwiązywanie sytuacji taktycznych z przeciwnikiem pozorującym zalety konkurenta

  5. Samodzielne rozwiązywanie sytuacji taktycznych podczas walki kontrolnej

Treści przygotowania teoretycznego:

Proces praktycznego przygotowania taktycznego

  1. Wybór i opracowanie konkretnych manewrów taktycznych oraz elementarnych współdziałań z partnerami własnego zespołu

  2. Opanowanie kilku względnie elastycznych schematów działania w czasie zawodów charakterystycznych dla typowych sytuacji walki sportowej

  3. Kształtowanie umiejętności elastycznego i precyzyjnego stosowania przyswojonych nawyków ruchowych w czasie walki sportowej

  4. Kształtowanie umiejętności tworzenia planu ataku i obrony w zależności od słabych i silnych stron przeciwnika oraz umiejętności zmian przyjętych wariantów zależnie od sytuacji

METODA WYCZEKIWANIA - polega na wyborze odpowiedniego miejsca i czas i na wszczęcie akcji ofensywniej lub defensywnej

METODA „ZUŻYWANIA” – stosowanie tej metody ma miejsce wtedy gdy przeciwnik kryjąc sięga naszymi plecami traci mniej energii na pokonywanie oporu powietrza

METODA ZASKOCZENIA - ważne jest takie zamaskowanie własnych zamiarów żeby nie były do końca znane stronie przeciwnej

Fazy doskonalenia taktyki

  1. Doskonalenie poszczególnych składowych taktyki

- integracja elementów

- kształtowanie wiodących cech motorycznych

Wymagania : dominacja łatwych warunków wykonania elementów, udział w zawodach nie wskazany

  1. Utrzymanie wysokiego poziomu wiodących cech motorycznych

Wymagania: udział w zawodach pokazowych pod koniec taj fazy

  1. Stabilizacja zintegrowanego systemu, adaptacja do warunków zawodów, dostosowanie umiejętności motorycznych do max osiągnięć

Wymagania: stosowanie czynników utrudniających wykonanie, udział w zawodach

  1. Zawody kontrolne – ich rola w doskonaleniu i kontroli przygotowania techniczno – taktycznego

Ocena taktyki:

  1. Kontrola efektywności procesu treningowego

  1. Cele procesu treningowego

Cel kontroli efektywności procesu treningowego – ocena skuteczności procesu treningowego, uzyskanie najlepszego wyniku sportowego

Trening – proces specjalizacji sportowej , który nie naruszając harmonijnego rozwoju osobowości zawodnika zmierza do max rozwinięcia tych jego cech fizycznych psychicznych, wychowawczych, które zapewniają mu osiągnięcie najlepszego wyniku

Cele procesu treningowego:

  1. Polepszenie wyników sportowych, aż do osiągnięcia wyników rekordowych

  2. Ukształtowanie i podwyższenie cech specjalnych, typowych dla danej dyscypliny

  3. Rozwijanie zdolności wysiłkowej przy prawidłowym wykonaniu akcji technicznej (dążenie do ukształtowania doskonałej techniki)

  4. Osiągnięcie i poprawa rozwoju fizycznego zawodnika

  5. Kształtowanie i doskonalenie właściwej strategii postępowania w walce sportowej

  6. Rozwijanie wolicjonalnych cech sportowych

  7. Zapewnienie zawodnikom szczytowej formy sportowej w decydujących dla jego kariery zawodach

  8. Stworzenie zawodnikowi optymalnych warunków (podstawą do ich stworzenia jest poznanie warunków wewnętrznych i zewnętrznych)

  9. Rozwijanie i doskonalenie cech ogólnych i specjalnych w danej dyscyplinie

Warunki zewnętrzne:

Warunki wewnętrzne:

Podział celów:

Funkcje kontroli treningu:

  1. Cechy podlegające kontroli

  1. Stan zdrowia

  1. Budowa morfologiczna

U dzieci i młodzieży istnieje zależność między wiekiem i poziomem sprawności fizycznej. Wspólną cechą metod mówiących o stopniu rozwoju młodego człowieka jest rozpatrywanie indywidualnych danych na tle standardów opracowanych dla całej populacji

Ocena wieku biologicznego:

Porównanie wieku kalendarzowego i biologicznego daje podstawy do oceny czy rozwój jest przyśpieszony, czy opóźniony

  1. Zdolności motoryczne

U człowieka mierzone są Momoty sił; od nich zależy wielkość działania mięśni na staw

Mm = Fz = Rz

Mm – moment siły mięśniowej

Fz – siła zewnętrzna mierzona dynamometrem

Rz – ramię siły zewnętrznej względem danego stawu

Vśr = (Sn-Sm)/(tn-tm)

Vśr = f *l

Pomiar czasu:

  1. Umiejętności techniczne i taktyczne

Pierwszym etapem analizy techniki musi być określenie wielkości mechanicznych, które decydują o wyniku. Drugim etapem jest pomiar możliwości biomechanicznych tzn, siły mięśniowej zawodnika, szybkości, koordynacji ruchowej.

Przy ocenie techniki ruchów możemy wyróżnić 2 czynniki:

  1. Technikę jako pewną cechę charakterystyczną

  2. Mistrzostwo techniczne jako jedną z cech charakterystycznych mistrzostwa człowieka

Mistrzostwo techniczne:

Poziom mistrzostwa sportowego wg. Wzoru

M = ai * Pi

M – szukany wskaźnik

Ai – ocena za technikę wykonania elementu

Pi – częstotliwość zastosowań danego elementu

)( = H/W

)( - ekonomiczny wskaźnik

H – wynik liczbowy (sportowy)

W – motoryczny potencjał

Im większy liczbowo wskaźnik ekonomiczny tym większe jest techniczne mistrzostwo danego zawodnika.

  1. Cechy psychiczne

Celem tej kontroli jest wszechstronna obserwacja zawodnika i skazanie mu kierunku postępowania z uwzględnieniem jego indywidualnych cech (odporność, koncentracja, agresja, wyizolowanie)

Czynności psychologa:

Czynności trenera:

Psychologia ułatwia rozpoznanie temperamentu zawodnika:

Aspekty kontroli

  1. Rodzaje efektów treningowych poddawane kontroli

  1. bieżące,

kontrola bieżąca, efekt bieżący – na jego podstawie otrzymujemy bezpośrednie informacje o efektywności wykonywanej pracy w czasie przebiegu treningu i walki sportowej natychmiast po ćwiczeniu lub w czasie między ćwiczeniami

SPOSOBY POMIARU:

  1. przedłużone,

Efekt przedłużony, kontrola operacyjna – otrzymujemy informacje o efektach naszej pracy wykonanej w dłuższym czasie

SPOSOBY POMIARU:

  1. skumulowane

efekt skumulowany, kontrola okresowa – sumowanie bezpośrednich i przedłużonych efektów treningowych danej liczby pojedynczych zajęć treningowych

SPOSOBY POMIARU:

EFEKT TRENINGOWY - zmiana stanu organizmu zawodnika wywołana zastosowaniem określonych obciążeń

Miejsce kontroli w makrocyklu, kontroluje się 5 poziomów

  1. przygotowanie ogólne

  2. przygotowanie ukierunkowane

  3. przygotowanie specjalne

  4. obciążenia treningowe

  5. walka sportowa i jej analiza

Zadania kontroli:

  1. kryteria testu i warunki jego przeprowadzenia

test – znormalizowanie próby (zadania) służące do określenia w pośredni sposób sprawności motorycznej zawodnika, jego zdolności i umiejętności ruchowych

Warunki testu:

CECHY TESTU:

  1. trafność

Musi oceniać dokładnie to ,co zamierza mierzyć, wymaga wielu obliczeń statystycznych, ważne jest wykluczenie udziału w próbie innych komponentów, które zniekształcają poziom natężenia danej cechy

  1. rzetelność

Uzyskane wyniki w danych ćwiczeniach nie mogą się zmieniać pod wpływem przypadków, dla tego należy szukać takiego ćwiczenia, które przeprowadzone na zawodach, np. dwukrotnie, w dużych odstępach czasu za każdym razem, nawet przez inna osobę, dadzą dużą zgodność wyników w pierwszym i drugim badaniu

  1. porównywalność

  2. standaryzacja

ujednolicony sposób posługiwania się testem, odpowiednie miejsce wykonania testu, sprzęt, forma ruchu, liczba i kolejność powtórzeń, metoda rozgrzewki, opis próby nie powinien pozostawiać żadnych wątpliwości odnośnie interpretacji warunków jej przebiegu

  1. warunki testowania (prowadzenia pomiarów)

  2. obiektywność

Aby dwie różne osoby prowadzące niezależnie od siebie badania tej samej osoby, dochodziły do tego samego lub zbliżonego rezultatu, badacz nie może mieć znaczącego wpływu na wynik badania

  1. normalizacja

test jest znormalizowany jeśli został stworzony układ odniesienia (skala centylowa, skala wartości unormowanych) który pozwala ocenić jakie miejsce ze względu na danąceche zajmuje badana osoba w całej populacji

  1. przykłady testów do oceny wytrenowania

  1. zdolności motoryczne

przygotowanie techniczne – jego poziom ocenia się w zależności od dyscypliny

przygotowanie taktyczne – jego poziom ocenia się przez:

przygotowanie psychiczne – jego poziom można określić przez

METODY:

  1. zestaw testów INKF – badanie poziomu sprawności ogólnej

  1. próba siły – ugięcia i wyprosty RR w zwisie, w podporze

  2. próba mocy – podskok dosiężny

    1. przodem do miary

    2. bokiem z miejsca, wyskok w górę

  3. pruba szybkości biegowej – 60m

  4. próba zwinności – bieg zygzakiem 3x koperta

  5. próba wytrzymałości – bieg na 300 m

  1. zestaw testów EUROFIT

  1. miejsce kontroli w makrocyklu treningowym

kontrola może dotyczyć -

  1. oceny stanu wytrenowania – testy max

  2. kontrola kierunku procesu adaptacji – testy standardowe

  3. wyznaczania parametrów treningowych (np. AT)

  4. poziom wielkości obciążenia

  1. wpływ rezultatów kontroli na planowanie obciążenia treningowego

  1. system szkolenia sportowego

  1. definicja systemu

System szkolenia sportowego – jest to uporządkowana całość złożona z organów szkolenia i środków stosowanych w jego ramach. Całość musi być ze sobą sprzężona informacyjnie.

  1. organy szkolenia

  1. środki szkolenia

  1. relacja „trener - zawodnik” – otoczenia

Oddziaływanie otoczenia na trenera:

oddziaływanie otoczenia na zawodnika:

  1. struktura systemu szkolenia sportowego

Czynniki mające wpływ na efektywność szkolenia sportowego:

  1. prognozowanie rozwoju dyscypliny

Poszczególne dyscypliny bada się analizując zmiany zachodzące w poziomie wyników uzyskiwanych na różnych etapach zaawansowania sportowego. Wyznaczanie wspomnianych tendencji nie jest trudnie w dyscyplinach posłujących się wymiernymi wynikami uzyskiwanymi w stosunkowo stałych warunkach, np. pływanie, podnoszenie ciężarów. Trudność oceny tendencji rozwojowych wrasta znacznie w dyscyplinach nie posiadających wyniku wymiernego, np. sporty wali, gry zespołowe. Zmniejsza się tam także trafność tych ocen.

Tendencje związane z rozwojem wyników sportowych w ujęciu historycznym, to tylko jedno z ogniw analizowanego podsystemu, drugim stosowanym ogniwem jest tempo rozwoju mistrzostwa sportowego u określonego zawodnika. Należy poznawać ogólne prawa rozwoju indywidualnych osiągnięć różnych grupach dyscyplin sportowych, które dają następnie możliwość prognozowania prawdopodobnych osiągnięć sportowych określonego zawodnika, a także analizować i oceniać prawidłowość przebiegu jego ontogenezy sportowej.

  1. dobór i selekcja

dobór kandydatów do poszczególnych dyscyplin sportu opierać się musi o znajomość potrzeb jakie dzisiaj stwarzają określone dyscypliny sportowe przed uprawiającymi je osobnikami i jakie będą stawiane jutro. Prognozy rozwojowe i modele mistrzów są punktem wyjścia do opracowania kryteriów selekcyjnych. Ze wspomnianego modelu można wybierać na kryteria te cechy, które są w miarę stabilne w procesie rozwoju młodego człowieka i ponadto mają istotny wpływ na wyniki sportowe określonej dyscypliny.

W procesie selekcji sportowej istotną rolę odgrywają nie tylko zjawiska biologiczne, olbrzymi wpływ na efektywność tego procesu wywierają również czynniki społeczne. Uczestnictwo w sporcie jest dobrowolne. Posiadanie warunków biologicznych umożliwiających uzyskiwanie wielkich wyników sportowych nie kwalifikuje automatycznie danego osobnika na mistrz. Ponadto w procesie selekcji należy uwzględnić stopień psychicznej gotowości do udziału w zawodach, a także jej stabilność.

  1. baza materialna treningu

Do realizacji współczesnego treningu sportowego nieodzowne są kompleksy obiektów sportowych usytuowanych w pobliżu miejsca zamieszkania zawodnika. A także w specyficznych warunkach geograficznych, gdzie warunki klimatyczne, środowiskowe, działają w równowadze z określonymi bodźcami treningowymi, przyśpieszają rozwój mistrzostwa sportowego. Obiekty sportowe muszą być odpowiednio wyposażone. Wyposażenie obejmuje wszelkie urządzenia, przyrządy, sprzęt, pomoce dydaktyczne, narzędzia pomiarowe, trenażery, wyposażenie gabinetów odnowy, medycznych. Wywiera ono bezpośredni wpływ na efekt treningu sportowego, a także na organizację całego systemu szkolenia. W ramach tak zwanych materialnych warunków szkolenia mieści się również problem racjonalnego żywienia, warunków życia, nauki i pracy zawodników objętych systemem szkolenia i treningów.

  1. poziom przygotowania kadry

od wysokiego poziomu wiedzy specjalistycznej oraz od mistrzostwa pedagogicznego trenerów zależy w dużym stopniu efektywność procesu treningowego, którym on kieruje. Trener działa w określonych warunkach, brakuje mu często czasu na poszukiwanie informacji, danych dotyczących interesujących go problemów. W sporcie wyczynowym, w którym prawie codziennie ma się do czynienia z konfrontacją najlepszych na świecie zawodników, trentów należy szkolić przy pomocy specjalistycznych metod. Konieczny jest udział w zorganizowanym ciągu zajęć. Bez takiego intensywnego treningu trenerów nie można oczekiwać utrzymywania się na wysokim poziomie efektywności całego systemu szkolenia sportowego.

  1. zarządzanie systemem szkolenia

  1. podsystem treningu, zawodów i odnowy jako podstawowy dla trenera

Trening właściwy to wieloletnim specjalnie zorganizowany proces doskonalenia zawodnika, który wyraża się między innymi:

Specyficzną rolę rozpatrywanym tu elemencie systemu szkolenia sportowego odgrywa cykl zawodów.

Jest on z jednej strony środkiem kontroli poziomu przygotowania, z drugiej zaś sam stanowi bardzo skuteczny środek treningowy szczególnie w odniesieniu do zawodników reprezentujących najwyższy poziom mistrzostwa sportowego.

Wyróżnia się4 typy zawodów (przy czym klasyfikacja dotyczy celów, jakie te zawody mają spełniać w stosunku do konkretnego zawodnika, a nie ich rangi)

Trzecim ogniwem jest proces odnowy. Wiąże się ściśle z procesem treningu, z jego intensywnością, operuje biologicznymi i psychopedagogicznymi grupami środków oddziaływania. Środki te najczęściej stosuje się kompleksowo.

  1. podstawy skutecznego kierowania procesem treningu

Na kierowanie procesem treningowym składa się:

  1. określenie pożądanych zmian, jakie ten proces ma powodować (POSTULACJA)

  2. wybór technik kierowania i oceny zmian (OPTYMALIZACJ)

  3. zastosowanie odpowiednich środków treningowych w określonych warunkach (REALIZACJA)

Po określeniu poziomu funkcji wiodących trenowanego zawodnika występujących w modelu mstrza, przystępuje się do oceny możliwości jego rozwoju i wyznaczenia celów. Należy:

  1. przewidywanie kierunku ewolucji systemu treningu sportowego

System treningu sportowego wiąże się z ewolucją sportu.

  1. dobór i selekcja w sporcie

  1. definicja Doboru i selekcji

  2. znaczenie „modelu mistrza” w selekcji

  3. znaczenie wiedzy o tendencjach rozwojowych dyscypliny dla potrzeb selekcji

  4. rodzaje selekcji (selekcja naturalna – spontaniczna, selekcja intuicyjna, selekcja kompleksowa - kierowana) i ich charakterystyka

  5. etapy selekcji

  6. kryteria selekcji

  1. sport dzieci i młodzieży

  1. cele procesu treningowego

  2. różnice między dziećmi a dorosłymi jako podstawa do odmiennego postępowania treningowego

  3. rozwój biologiczny dziecka a rozwój treningowy

  4. etapy treningu sportowego

  5. system szkolenia dzieci i młodzieży w Polsce

  6. rozwiązania w sporcie dzieci i młodzieży w innych krajach (Węgry, Rosja, USA, NIemcy)

  7. klasy i szkoły sportowe a sport kwalifikowany

  1. specyfika treningu kobiet

  1. odmienność kobiet w zakresie charakterystyk morfologicznych

  2. różnice między kobietami a mężczyznami w zakresie poziomu zdolności motorycznych

  3. charakterystyka psychiczna jako podstawa zróżnicowania obciążeń treningowych

  4. rola biologiczna kobiety a tolerancja na wysiłek fizyczny


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
teoria sportu wyklady IIsem
Teoria Sportu - wykład 1, AWF, Teoria Sportu
teoria sportu wyklady Isem
Ruciński A Teoria Grafów 1, wyklad6
Ruciński A Teoria Grafów 1, wyklad1
Ruciński A Teoria Grafów 1, wyklad10
ściąga test 3, teoria sportu
Ćwiczenia 8 - Technika sportowa, Teoria sportu
Teoria Sportu 3, wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
formalizm juesej, Teoria Literatury [ wykłady prof. M. Kuziak], Teoria literatury
Teoria Sportu
Teoria masażu wykład 3 i 4
Teoria sportu 5, wychowanie fizyczne, Teoria Sportu
roczny cykl treningowy literka, teoria sportu
Autor opisuje 4 koncepcje psychologiczne człowieka, mteody wykład, teoria wychowania wykłady
Teoria sprotu - ściąga egzamin, AWF Biała Podlaska (SPORT), 2 ROK, Teoria sportu

więcej podobnych podstron