Polityka edukacyjna UE.
Geneza i istota współczesnych problemów edukacyjnych w Polsce i w wybranych krajach UE.
Systemy edukacyjne w teorii i praktyce w krajach UE.
Geneza przemian UE dotyczących szkolnictwa
Traktat rzymski zaleca ścisłą współpracę między członkami Wspólnoty w dziedzinie zagadnień społecznych, dotyczących kształcenia i doskonalenia zawodowego. Postanowiono że władze WE będą działać w ścisłym porozumieniu z Wspólnotą. Zasady dotyczące wprowadzenia w życie wspólnej polityki w dziedzinie kształcenia zawodowego zostaną określone przez Radę Europejską. Problem edukacji został okrojony w podstawowym akcie do życzeniowych sugestii. Oświata nie była postrzegana jako priorytet w działaniach państw.
W roku 1963 starano się wprowadzić 10 zasad wspólnej polityki kształcenia zawodowego. Nie udało się jednak zharmonizować działań ówczesnych wtedy 6 państw. Głównym powodem braku akceptacji była niechęć większości państw do ujednolicenia systemu oświaty. Obawiano się ograniczeń suwerenności państwa w dziedzinie legislacji i polityki społecznej. Brak wspólnej polityki oświatowej nie prowadziło do zjednoczenia ekonomicznego państw. Stało się jasne że kształcenie zawodowe opiera się na kształceniu ogólnym, a to znowu uzależnione jest od struktury i organizacji systemów szkolnych oraz wzajemnego uznania kwalifikacji i dyplomów.
W listopadzie 1971r. doszło w wyniku sporów i dyskusji do pierwszego spotkania ministrów edukacji. Efektem było ukazanie się w 1973r. raportu pt. W kierunku europejskiej polityki oświatowej. Nie wniósł on wiele nowego do sytuacji prawnej oświaty we Wspólnocie. W 1974r. Rada Ministrów Oświaty przy Radzie Wspólnoty Europejskiej wydała oświadczenie zalecające dbałość o zachowanie w każdym kraju jego własnej struktury szkolnej. Rada Ministrów Oświaty wydała jeszcze kilkadziesiąt podobnych dokumentów dotyczących:
-dyrektyw nt skolaryzacji dzieci emigrantów
-ogólnych założeń przygotowania młodzieży do podjęcia pracy zawodowej po ukończeniu szkoły
-założeń polityki kształcenia zawodowego
-decyzji związanych z wprowadzeniem do szkół nowych technologii informatycznych
-programu wyrównującego szanse dziewcząt w szkole
-rezolucji o europejskim wymiarze oświaty
-założeń oświaty zdrowotnej.
W 1986r podpisano Jednolity akt europejski, który regulował wyróżnione obszary prawne między 12 państwami, lecz i w nim edukacja czy polityka oświatowa nie znalazły miejsca. Zwrócono uwagę na badania naukowe i rozwój technologiczny. Wspólnota poparła działalność ośrodków badawczych, również prowadzonych przez szkoły wyższe. Dla ośrodków akademickich przewidziano znaczącą pomoc finansową w postaci programów badawczych, np. ERASMUS, EUREKA, ESPRIT i inne.
Administracja szkolna w Wielkiej Brytanii jest zdecentralizowana, a zarządzanie i odpowiedzialność za kształt i funkcjonowanie oświaty rozłożone zostały pomiędzy organy administracji centralnej i lokalnej. Każda z nich posiada własną administrację będącą jednocześnie organem określającym wspólne kierunki polityki oświatowej, sposoby wysokości finansowania oraz celów i kierunków badań naukowych. Nad realizacją tych ustaleń czuwa 600 królewskich inspektorów oświaty. Pod opieką LEA (Local Education Authorities) i ELB (Education and Library Boards) znajduje się ponad 35 000 szkół i 70 college’ów oraz 550 000 nauczycieli i ponad 94% uczniów całego Zjednoczonego Królestwa.