1.Ciśnienie hydrostatyczne-Prawo Pascala

Prawo Pascala - jeżeli na płyn (ciecz lub gaz) w zbiorniku zamkniętym wywierane jest ciśnienie zewnętrzne, to (pomijając ciśnienie hydrostatyczne) ciśnienie wewnątrz zbiornika jest wszędzie jednakowe i równe ciśnieniu zewnętrznemu.

2. Prawo Archimedesa.Obliczenie siły wyporu.

Na każde ciało znajdujące się w cieczy działają dwie siły:
- siła ciężkości;
- siła wyporu cieczy (jeśli ciało nie przylega do dna).
Siła wyporu to siła, która:
- ma kierunek pionowy i zwrot przeciwny do zwrotu siły ciężkości;
- wartość równą ciężarowi wypartej cieczy.
Ciężar wypartej przez zanurzone w cieczy ciało, to ciężar cieczy o objętości zanurzonego ciała (objętość ciała znajdująca się w cieczy). 
Ciecz musi mieć dostęp do ciała od spodu - w przeciwnym wypadku nie będzie woda wypierać ciała w górę.

3. Warunki pływania ciał:

Ciało będzie pływało po powierzchni cieczy, jeśli jego siła wyporu przy maksymalnym zanurzeniu będzie większa niż ciężar tego ciała. Gdy ciało pływa po powierzchni wody siła ciężkości jestrównoważona przez siłę wyporu (siły ciężkości i wyporu mają równe wartości, ale przeciwne zwroty). Oczywiście jeśli ciało nie jest całkowicie zanurzone, to siła wyporu ma jeszcze pewien „zapas”, dzięki któremu nawet zwiększenie ciężaru ciała nie spowoduje od razu jego zatonięcia, bo automatycznie może wzrosnąć siła wyporu. Do momentu aż zanurzy się całe.

4. Pojęcia wielkości służące do opisu ruchu

Ruch drgający jest zjawiskiem powszechnym w przyrodzie. Dotyczy zarówno drgań ciał makroskopowych, jak i drgań atomów i cząsteczek, czy drgań prądów w obwodach elektrycznych. Dlatego opis ruchu drgającego i zależności jakimi się rządzi są bardzo ważne.

5. Własności ciał stałych ,cieczy i gazów oraz mikroskopowy model ich budowy.

Ciała stałe mają swój kształt i objętość. Zmiana kształtu ciała stałego, czyli odkształcenie (trwałe lub nietrwałe), jest możliwa przy działaniu na nie odpowiednią siłą.

ciecze:
- nie mają okreslonego kształtu
- przyjmują kaształt naczynia w którym się znajduje
- sa niesciśliwe 
- trudno zmienic ich objęctośc
ciala stałe
- maja określony kształt
- moga być kruche, spręzyste lub plastyczne
gazy
- nie mają okreslonego kształtu
- przyjmują kształt naczynia w którym sie znajduja i wypełniaja cala jego obj.
- są ścisliwe i rozpręzliwe

6. I i II zasada Dynamiki.1) pierwsza zasada termodynamiki - zmiana energii wewnętrznej układu równa jest sumie ciepła dostarczonego do układu i pracy wykonanej nad układem. Zasada ta, równoważna zasadzie zachowania energii, w zarysach sformułowana została w 1842 przez J.R. Mayera, uściślona zaś w 1847 przez H.L.F. de Helmholtza.
2) druga zasada termodynamiki - istnieje entropia będąca funkcją stanu układu, stałą w odwracalnych procesach adiabatycznych i rosnącą we wszystkich innych. Zasadę tę, zgodnie z którą kierunek wzrostu entropii może służyć do formalnego wyróżnienia kierunku upływu czasu (wszystkie inne prawa fizyki klasycznej nie ulegają zmianie przy zamianie przyszłości z przeszłością), podał w 1850 R.J.E. Clausius, a uściślił w 1851 Kelvin lord of Largs.
7. Pojęcie entropii

Entropia – termodynamiczna funkcja stanu, określająca kierunek przebiegu procesów spontanicznych (samorzutnych) w odosobnionymukładzie termodynamicznym. Entropia jest miarą stopnia nieuporządkowania układu^[1]. Jest wielkością ekstensywną^[2]. Zgodnie z drugą zasadą termodynamiki, jeżeli układ termodynamiczny przechodzi od jednego stanu równowagi do drugiego, bez udziału czynników zewnętrznych (a więc spontanicznie), to jego entropia zawsze rośnie. Pojęcie entropii wprowadził niemiecki uczony Rudolf Clausius.

8. Przewodnictwo cieplne

Przewodność cieplna, inaczej współczynnik przewodnictwa ciepła, (oznaczany symbolem λ lub k), określa zdolność substancji do przewodzenia ciepła. W tych samych warunkach więcej ciepła przepłynie przez substancję o większym współczynniku przewodności cieplnej.

9. Konwekcja

Konwekcja – proces przekazywania ciepła związany z makroskopowym ruchem materii w płynie; gazie, cieczy bądź plazmie, np. powietrzu, wodzie, plazmie gwiazdowej. Czasami przez konwekcję rozumie się również sam ruch materii związany z różnicami temperatur, który prowadzi do przenoszenia ciepła. Ruch ten precyzyjniej nazywa się prądem konwekcyjnym.

10. Silniki Cieplne

Silnik cieplny - urządzenie, które zamienia energię termiczną (cieplną) w energię mechaniczną (praca)^{[1][2][3][4][5]} lub elektryczną^[6].

Idealizacją silnika cieplnego jest silnik pracujący wg cyklu Carnota. Silnik taki ma największą teoretyczną sprawność dla danych temperatur źródeł ciepła górnego i dolnego. Sprawność rzeczywistych silników jest także zależna od temperatury dolnego i górnego źródła ciepła ale mniejsza od sprawności cyklu Carnota. Stosunek sprawności silnika do sprawności obiegu Carnota to sprawność egzergetyczna.

Silniki cieplne dzielą się na silniki:

-o spalaniu wewnętrznym

-o spalaniu zewnętrznym

11.Transport energii mechanicznej.

Transport energii przez falę mechaniczną polega na tym, że cząsteczki materii są wprawiane w ruch przez jakieś źródło energii, w wyniku czego zyskują energię kinetyczną.

W wyniku oddziaływań między cząsteczkami (np. zderzeń) kolejne cząsteczki zyskują energię kinetyczną. W ten sposób energia przenosi się dalej i jakiś odbiornik może to wykorzystać.

12. Model Wielkiego wybuchu.

Wielki Wybuch (ang. Big Bang) – model ewolucji Wszechświata uznawany za najbardziej prawdopodobny. Według tego modelu ok. 13 mld lat temu dokonał się Wielki Wybuch – z bardzo gęstej i gorącej osobliwości początkowej wyłonił się Wszechświat (przestrzeń, czas ,materia,

 energia i oddziaływania.

Przed powstaniem teorii Wielkiego Wybuchu obowiązywał powszechnie uznawany pogląd, że Wszechświat jest niezmiennym i nieporuszającym się układem galaktyk. Pogląd ten wyrażał także Albert Einstein.

Teoria Wielkiego Wybuchu została wypracowana na podstawie rozważań teoretycznych próbujących wyjaśnić obserwacje astronomiczne. Obserwatorzy zauważyli, że większość "mgławic spiralnych" oddala się od Ziemi, ale nie byli jeszcze świadomi kosmologicznych implikacji tego faktu (ani tego, że te "mgławice spiralne" to w rzeczywistości galaktyki).

1922 roku Aleksander Friedmann wyprowadził równania postulujące rozszerzanie się Wszechświata. Niezależnie od niego, w 1927 roku wyprowadził je również Georges Lemaître, co doprowadziło go do wysunięcia hipotezy pierwotnego atomu. Jego prace zostały w 1929 roku potwierdzone przez obserwacje Edwina Hubble'a. Zaobserwował on, że galaktyki wykazują przesunięcie ku czerwieni wprost proporcjonalne do ich odległości od Ziemi – fakt ten znany jest obecnie jako prawo Hubble'a. Biorąc pod uwagę zasadę kosmologiczną, która stanowi, że Wszechświat jest jednorodny i izotropowy, z prawa Hubble'a wynika, że cały Wszechświat rozszerza się.

13.Prawo Hubble'a

Prawo Hubble’a : jest podstawowym prawem kosmologii obserwacyjnej, wiążącym odległościgalaktyk r z ich tzw. prędkościami ucieczki v (których miarą jest przesunięcie ku czerwieni z). Prawo to określa, iż te dwie wielkości są do siebie proporcjonalne, a stałą proporcjonalności jest stała Hubble'a

13.Prawo

j