Rodzaje zabaw:
Zabawy manipulacyjne: występują najwcześniej. Chwytanie przedmiotów w pierwszym okresie życia jest nieświadome. Dziecko ogląda i uczy się poznawać przedmioty po wyglądzie. W zabawach tych dziecko kieruje się własnymi zainteresowaniami. Każda zabawa manipulacyjna zaczyna się od spostrzeżenia zmysłowego, po którym następuje przejaw aktywności.
Zabawy konstrukcyjne: istotą jest tworzenie „dzieła” z dowolnego materiału. W 2 roku życia dziecko spostrzega własne wytwory i ten moment uświadomienia można nazwać narodzeniami zabawy konstrukcyjnej. W 3 roku wszystkie dzieci odkrywają stworzone przez siebie dzieła. Fakt taki jest sygnałem, że zabawa przekształciła się w twórcze działanie. Czynnościom konstrukcyjnym towarzyszy uczucie przyjemności, gdyż zaspakaja potrzebę tworzenia, która jest jedną z wielu potrzeb występujących i u dzieci i dorosłych. Istnieje kilka rodzajów zabaw:
-budownictwo z klocków różnego rodzaju;
-konstruowanie z zestawów elementów przystosowanych do łączenia;
-budownictwo z piasku lub śniegu;
-tworzenie i konstruowanie różnych przedmiotów i zabawek do zabaw tematycznych czy inscenizowanych;
-budowanie z większych elementów jak deseczki, paliczki, łuki.
Zabawy tematyczne: zabawa w role, naśladownictwo, twórcze, fikcyjne, tematyczne. W zabawie następuje moment przejęcia roli. Są zatem formą działalności w której dziecko w postaci zabawowej wprowadza w czyn to, co przedtem zaobserwowało, poznało i przeżyło. Zdarza się, że treść zabaw jest czasem niewłaściwa.
Zabawy dydaktyczne: rzadziej podejmowane są przez dzieci w sposób samorzutny. Ponieważ w procesie rozwiązywania tego zadania najbardziej jest czynny jest umysł dziecka, zabawy określamy jako dydaktyczne, czyli nauczające.
-zabawy z pomocami gotowymi, w których instrukcji zawarte jest zadanie do wykonania;
-zabawy typu czarodziejski woreczek, zgadnij czego brak;
-produkowane układanki- łamigłówki, zagadki obrazkowe;
-zabawy słowne, jak zagadki, niedokończone rymy
-określenie cech przedmiotów i ich położenie;
-utrwalenie pojęć matematycznych;
-wtrwalenie wiadomości o otoczeniu społecznym i przyrodniczym;
-ćwiczenie poprawności wymowy.
Zabawy ruchowe:
-zabawy orientacyjno- porządkowe wyrabiają oceny kierunku i odległości;
-zabawy bieżne angażują duże grupy mięśniowe, pobudzją krążenie, oddychanie;
-zabawy równoważne rozwijają zdolność utrzymania równowagi;
-zabawy z czworakowaniem działają na organizm wszechstronnie;
-zabawy z elementem skoku i podskoku;
-zabawy z elementem wspinania i włażenia;
-zabawy rytmiczno ruchowe ogólne usprawnianie ruchowe.
Przygotowanie się n-lki do zajęć.
Przygotowanie się do prowadzenia zajęć musi odbywać się poza godzinami pracy z dziećmi. Nie ma określonego czasu przeznaczonego na ten cel. Warunki decydujące o dobrym przeprowadzenia zajęcia:
Znajomość zagadnienia, które ma być przedmiotem pracy z dziećmi. Odpowiedni zasób wiedzy z zakresu danego zagadnienia, aby materiał, który mają sobie dzieci przyswoić był prawidłowo przedstawiony i nie wykraczał poza możliwości dzieci.
Bezbłędna znajomość treści: np. trzeba nauczyć się wiersza na pamięć, aby móc dziecko nauczyć pięknie recytować wiersz.
Pomoce dydaktyczne: posiadane pomoce, przewidziane do zastosowania podczas najbliższych zajęć trzeba przygotować dzień wczesniej. Pomoce dzielimy na gotowe oraz na wytwory nauczycielki i dzieci. Trzeba się upewnić iż na zajęciach na żadnego dziecka nie zabraknie kredek itp. Materiałów. Dzieci mogą uczestniczyć w przygotowaniu pomocy w czasie innego zajęcia, całkowite lub częściowe przygotowanie materiałów. Zajęcia które dzieci częściowe same przygotowały, sprawia im większą przyjemnośc, działają bowiem wtedy z głębszym zainteresowaniem
Staranne przygotowanie się do zajęć obejmuje także:
-jesne sformułowanie celu zajęcia, wynikającego z jego treści a więc celu bezpośredniego, a nie celu ogólnego.
-przedstawienie toku zajęcia prowadzonego do pełnego osiągnięcia celu.
Obowiązki nauczycieli
Art. 6. Nauczyciel obowiązany jest:
1) rzetelnie realizować zadania związane z powierzonym mu stanowiskiem oraz podstawowymi funkcjami szkoły: dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą, w tym zadania związane z zapewnieniem bezpieczeństwa uczniom w czasie zajęć organizowanych przez szkołę;
2) wspierać każdego ucznia w jego rozwoju;
3) dążyć do pełni własnego rozwoju osobowego;
4) kształcić i wychowywać młodzież w umiłowaniu Ojczyzny, w poszanowaniu Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w atmosferze wolności sumienia i szacunku dla każdego człowieka;
5) dbać o kształtowanie u uczniów postaw moralnych i obywatelskich zgodnie z ideą demokracji, pokoju i przyjaźni między ludźmi różnych narodów, ras i światopoglądów.
Rada pedagogiczna:
Kompetencje:
Rada pedagogiczna jest kolegialnym organem placówki.
W skład rady pedagogicznej wchodzą wszyscy nauczyciele zatrudnieni w placówce.
Przewodniczącym rady pedagogicznej jest dyrektor.
Przewodniczący przygotowuje i prowadzi zebrania rady pedagogicznej oraz jest odpowiedzialny za zawiadamianie wszystkich jej członków o terminie i porządku zebrania zgodnie z regulaminem rady.
Rada pedagogiczna działa na podstawie zatwierdzonego przez siebie regulaminu.
W posiedzeniach rady pedagogicznej mogą uczestniczyć z głosem doradczym specjaliści i goście zaproszeni przez dyrektora.
Uchwały rady pedagogicznej podejmowane są zwykłą większością głosów, w obecności co najmniej połowy liczby jej członków.
Rada pedagogiczna zbiera się na obowiązkowych zebraniach zgodnie z harmonogramem, przed rozpoczęciem roku szkolnego, w każdym semestrze i po zakończeniu roku szkolnego.
Posiedzenia rady pedagogicznej są protokołowane.
Członków rady pedagogicznej obowiązuje zachowanie tajemnicy służbowej dotyczącej uchwał, wniosków i spostrzeżeń z posiedzenia rady. Informacje dotyczące bezpośrednio dziecka mogą być udzielane tylko rodzicom lub prawnym opiekunom dziecka.
Do kompetencji stanowiących rady pedagogicznej należy w szczególności:
1) uchwalenie statutu placówki i jego zmian,
2) opracowanie programu rozwoju placówki oraz rocznego planu pracy,
3) planowanie i organizowanie pracy dydaktyczno-wychowawczej,
4) podejmowanie uchwał w sprawie innowacji, eksperymentów pedagogicznych w przedszkolu,
5) zatwierdzanie regulaminu pracy rady pedagogicznej,
6) podejmowanie decyzji w sprawach skreślenia dziecka z listy,
7) ustalenie organizacji doskonalenia zawodowego nauczycieli.
Rada pedagogiczna opiniuje:
1) organizację pracy placówki, zwłaszcza projektowaną organizację pracy w ciągu tygodnia,
2) propozycje dyrektora o nagrody, odznaczenia i wyróżnienia dla nauczycieli,
3) propozycje dyrektora w sprawie przydziału nauczycielom stałych prac i zajęć w ramach wynagrodzenia zasadniczego.
Zadaniem rady pedagogicznej jest:
1) poszukiwanie odpowiednich rozwiązań metodycznych,
2) pomoc koleżeńska w rozwiązywaniu problemów wychowawczych i dydaktycznych,
3) planowanie i prowadzenie zajęć otwartych dla rodziców i nauczycieli.
Członkowie rady pedagogicznej mają obowiązek:
1) rzetelnie realizować zadania dydaktyczne, wychowawcze i opiekuńcze placówki,
2) aktywnie uczestniczyć w zebraniach rady pedagogicznej,
3) współdziałać i tworzyć atmosferę życzliwości,
4) składać przed radą pedagogiczną sprawozdania z realizacji przydzielonych zadań,
5) przestrzegać uchwał i postanowień rady pedagogicznej.
Koordynatorem współdziałania poszczególnych organów jest dyrektor, który zapewnia wszystkim możliwość swobodnego działania i podejmowania decyzji w ramach swoich kompetencji i umożliwia bieżącą wymianę informacji.
Nauczyciel przedszkola
Nauczyciel wychowania przedszkolnego wywiera bardzo duży wpływ na swoich podopiecznych. Swoim zachowaniem, osobowością oraz postawą może stymulować rozwojem dzieci. Silne więzi uczuciowe łączące nauczyciela z uczniem mogą przetrwać wiele lat. W jednej z nowosądeckich szkół dzieci z klasy trzeciej miały napisać pracą na temat „Moja pani”. Jedna z uczennic napisała tak: „Chociaż już 3 lata temu opuściłam przedszkole, to zawsze mile wspominam moją panią. Bardzo ją lubię. Moja pani była bardzo dobra, wymyślała różne ciekawe zabawy, uczyła nas piosenek, wierszy. Nawet, gdy byliśmy smutni, to umiała nas rozweselić.” Wypowiedź uczennicy świadczy o tym, że nauczycielka miała bardzo dobry wpływ na dzieci, poświęcała czas każdemu z osobna, a poprzez swoją postawę umiała kształtować ich osobowość. Postawa nauczycielki jest jednym z najważniejszych czynników wywierających wpływ na rozwój dziecka. Nauczycielka jest wzorem do naśladowania, stymuluje przeżycia dzieci, organizuje warunki ciekawej zabawy, dostarcza wiadomości o otaczającym świecie.
Postawa pedagogiczna i cechy osobowościowe
Postawa nauczyciela wychowania przedszkolnego zależy przede wszystkim od cech jego osobowości, usposobienia, uzdolnień. Postawę tą można również świadomie tworzyć i kształtować, poprzez własny stosunek do treści pracy z dziećmi, autorytet, takt, humor. Osobisty emocjonalny stosunek do celów i zadań przedszkola jest jednym z najważniejszych motywów, dla których nauczycielka stara się dobrze wykonywać swoją pracę. Na postawę pedagogiczno – społeczną ma wpływ jej światopogląd, wiedza zawodowa i ogólna, własne zainteresowania i zamiłowania. Odpowiedzialna nauczycielka troszcząca się o wszechstronność wychowania, otoczy dzieci wielostronną opieką, troszczyć się będzie w równej mierze o stan ich zdrowia, rozwój zainteresowań, układ stosunków w grupie rówieśniczej. Każde dziecko będzie dla niej jednakowo ważne, chociaż zależnie od tego, jakie ma na przykład warunki rodzinne, będzie rostrzygała, które potrzebuje z jej strony więcej starań i uwagi. Motywem mogącym nauczycielkę zaangażować uczuciowo w sprawę wypełniania swych zadań i powinności, jest świadomość wpływu otoczenia na rozwój fizyczny i psychiczny dziecka. Światopogląd i wiedza nauczycielki będzie miała wpływ na wykreowanie modelu wychowanka. Dzieci, z reguły żywe, ciekawe otoczenia, wrażliwe na piękno i życzliwe dla ludzi, tworzą model, który rozumie i akceptuje nauczycielka, której wiedza daje podstawy do rozumienia roli aktywności dziecka w jego rozwoju.
Dziecko na każdym kroku doświadcza skutków postawy dorosłych. Od ich uspołecznienia, odpowiedzialności, poczucia sprawiedliwości, taktu, a także poczucia humoru i usposobienia zależą tak ważne w rozwoju dziecka sprawy, jak warunki zabawy z rówieśnikami, harmonia w stosunkach z rodzeństwem, pozycja dziecka w rodzinie i przywiązanie do niej. Uczucia te są podstawą i punktem wyjścia dla rozwoju uczuć społecznych. Postawa społeczna dziecka nie kształtuje się jednak tylko na gruncie rodziny, lecz również w codziennych doświadczeniach przebywania w przedszkolu. Dostarcza to zarówno przeżyć, jak i emocji będących źródłem uspołecznienia dziecka. W przedszkolu źródłem tych emocji będzie przede wszystkim osoba nauczycielki. To ona bowiem odpowiedzialna jest, za kierowanie rozwojem powierzonych jej dzieci.
Niezwykle ważnym i cenionym elementem osobowości nauczyciela jest więc posiadany przez niego autorytet. Określany jest on jako zależność między efektami wychowawczymi a stosunkowo trudnymi do określenia cechami osobowościowymi, które ułatwiają wywieranie pozytywnego wpływu na dzieci i ich rodziców. W autorytecie wyróżnia się stronę wartości i stronę podporządkowania . W sytuacji wychowania przedszkolnego strona wartości tkwi w osobie nauczycielki, natomiast strona podporządkowania w grupie wychowawczej i dzieciach, w rodzicach dzieci, w osobach innych pracowników przedszkola. Autorytet podlega procesowi indywidualnego wypracowania w konkretnych warunkach środowiskowych i układach interpersonalnych. Nauczycielka przedszkola powinna posiadać autorytet w znaczeniu psychologiczno-pedegogicznym i socjologicznym . W procesie wychowawczym bowiem pożądany jest równocześnie pozytywny wpływ wychowawczy na dzieci i ich rodziców oraz posiadanie odpowiedniego poziomu wiedzy. Biorąc pod uwagę przyjęty ideał i cele wychowania autorytet nauczycielki powinien być ukierunkowany na wydobycie z dziecka twórczej energii i zachęcaniu go do działania, wytrwałości w dążeniu do celu, rozwijaniu zainteresowań, chęci osiągnięcia sukcesu w podejmowanych czynnościach. Czynnikami kształtującymi autorytet są cechy osobowościowe, które tworzą zawodową postawę nauczyciela. W wyniku przeprowadzonych badań wyeksponowano dwa przeciwstawne zestawy cech osobowościowych (pozytywnych i negatywnych ) mających bezpośredni wpływ na wyniki dydaktyczno-wychowawcze, układy interpersonalne oraz autorytet. Istnieje między nimi zależność wprost proporcjonalna. Im więcej nauczyciel posiada cech pozytywnych, tym jego autorytet jest wyższy. Postawa jaką prezentuje nauczycielka ma duży wpływ na kontakty z dziećmi. Jej łagodne usposobienie oraz zasób wiedzy jakim dysponuje, pozwalają na tworzenie demokratycznej atmosfery wychowawczej oraz zwrócenie szczególnej uwagi na indywidualny rozwój każdego dziecka. Stan taki uzyskuje się przy zrównoważeniu emocjonalnym nauczycielki, jej liberalnym stosunku i tolerancji wobec dzieci, a także partnerskim traktowaniu, częstym nagradzaniu, cierpliwości, wyrozumiałości oraz wyzwalaniu inicjatyw.
Dla uzyskania dobrego kontaktu nauczycielki z dziećmi istotną rzeczą jest, aby treść pracy z nimi była interesująco przekazana, przemawiała do wyobraźni i uczuć, pobudzała ciekawość i chęć działania. Program, podając treści wychowawcze, wskazuje na kierunki stymulacji dziecięcą aktywnością, lecz do inwencji nauczycielki należy, by treści te ożywić własnym stosunkiem do nich. Ceniony jest nastrój wspólnego zainteresowania, tworzący więź między dziećmi i nauczycielką. Jest ona organizatorem zajęć, powinna tworzyć przed dziećmi perspektywę, by mogły do czegoś dążyć, spodziewać się czegoś pasjonującego, ciekawego, niezwykłego. Perspektywa ta tkwi w treściach stawianych zadań, w tematyce zajęć, w możliwościach twórczej zabawy. Małe dzieci porozumiewają się z innymi na wiele różnych sposobów, na przykład przez wybór zabawy. Potrzebują stymulacji i zachęty, pobudzania rozwoju zdolności językowych w sposób naturalny i spontaniczny. Opowiadania, głośne czytanie, uczenie się piosenek i zabaw to z jednej strony dobra zabawa, a z drugiej, cenna metoda zachęcania do komunikacji językowej. Mowa związana z przekazywaniem utworów literackich odgrywa bardzo ważną rolę w procesie kształcenia językowego, gdyż oddziałuje na myślenie dziecka poprzez emocjonalne pobudzenie, wyobraźnię. Nauczycielka najlepiej i najciekawiej przekazuje dzieciom to, co ją samą interesuje, do czego ma zamiłowanie. Program dostatecznie zabezpiecza przed grożącą w tym wypadku jednostronnością, nie hamuje jednak wpływu na dzieci osobistych zamiłowań nauczycielki. Mają one bowiem szczególną wartość i moc emocjonalnego zaangażowania dzieci w to, co robią i czego się uczą. Treści, które przekazuje się dzieciom z pasją i talentem, głębiej do nich docierają, na długo pozostają w pamięci i we wspomnieniach. Nauczycielka, która dokłada starań, aby pobyt w przedszkolu był dla dzieci wydarzeniem interesującym, staje się ich doradcą, źródłem wiedzy i przewodnikiem. Wyjaśnia, inspiruje i pomaga w samodzielnym gromadzeniu doświadczeń i poznawaniu otoczenia.
Na ogólną atmosferę wychowawczą wpływa także mowa nauczycielki, która powinna posiadać indywidualne kompetencje komunikacyjne . Wywiera bowiem wpływ na bierny język dziecka, na pojmowanie przekazywanych mu treści, a jednocześnie jest wzorem do naśladowania w czynnej mowie. Forma dźwiękowa mowy ułatwia małemu słuchaczowi pojmowanie treści wypowiedzi, pobudza wyobraźnię, emocjonalne przeżycia, pomaga zapamiętywać obrazy, treści, wiązać fakty, może być również źródłem estetycznych doznań dziecka. Nauczycielka w toku rozmów z dziećmi powinna wykazać się umiejętnością słuchania i rozumienia mowy dziecka, tak aby słowa zawarte w jej wypowiedzi wiązały się z tokiem jego myśli i zainteresowań. Jej stosunek do wypowiedzi dziecka jest dla niego przykładem społecznego zachowania podczas wymiany zdań, wzorem uważnego słuchania. Nauczyciel powinien zachęcać uczniów do mówienia i znaleźć na to czas. Dzięki aktywnemu słuchaniu stosunek pomiędzy dzieckiem a nauczycielem opiera się na wzajemnym zrozumieniu, szacunku i trosce. Kultura żywego słowa nauczycielki to podstawa kształcenia mowy dziecka. Edukacja przedszkolna jest bowiem przygotowaniem dzieci do nauki czytania i pisania w szkole. Błędy słownikowe, gramatyczne, nieprawidłowa wymowa, monotonia formy dźwiękowej, wadliwy styl i układ treści są złym, szkodliwym wzorem, opóźniającym rozwój wychowanka. Mowa nauczycielki musi być prawidłowa, nie tylko wyraźna, ale i wyrazista, stosując elementy techniki żywego słowa, czyli akcenty, pauzy, zmiany wysokości tonu, tempa i siły głosu, wymaga prostoty i oddziaływania na wyobraźnię.
Działalność pedagogiczna nauczyciela w dużej mierze powinna opierać się na takcie pedagogicznym. Osoba postępująca taktownie opanowuje impuls wyrażania własnych uczuć, opinii, nagłych emocji, zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Brak taktu nagminnie pojawia się w nieopanowanym mówieniu przy dziecku o nim samym rzeczy, których ono nie powinno słyszeć. Nauczycielka, która traktuje takt pedagogiczny jako czynnik właściwego kontaktu z dzieckiem, wczuwa się w położenie i pozycję dziecka. Potrafi cierpliwie wysłuchać jego racji, wymaga to od niej opanowania i panowania nad emocjami. Taktowna nauczycielka ma równy, życzliwy i obiektywny stosunek do wszystkich dzieci. Taka pozycja warunkuje zdobycie zaufania podopiecznych i stworzenia poczucia bezpieczeństwa. Etyka zawodowa pedagoga odrzuca najmniejsze nawet możliwości kierowania się wobec jakiegokolwiek dziecka uczuciem osobistej niechęci. Uczucie takie musi być opanowane i zwalczone, dyskwalifikuje bowiem nauczyciela, gdyż odcina go od dziecka barierą nieufności, czyni nieskutecznymi wszelkie zabiegi wychowawcze.
Okres przedszkolny to czas beztroskich, dziecięcych zabaw. Radość, pogoda i uśmiech, jako atrybuty dzieciństwa niezwykle pozytywnie wpływają na rozwój zarówno fizyczny, jak i psychiczny. Poczucie humoru oraz uśmiech są niezmiernie cennymi cechami nauczycielki. Jej łagodne usposobienie, a zarazem stanowczość ułatwiają proces komunikacji z dziećmi. Taktownym żartem można w sposób bardziej skuteczny przywołać dziecko do porządku niż za pomocą surowego upomnienia. Często zdarza się, że płatane przez dzieci figle, stają się dla nauczycielki bardzo kłopotliwe, a nawet przykre. Na niemądry żart najlepiej reagować żartem lepszym, dowcipniejszym. Do dobrych, dowcipnych figlów należy się włączyć, czynnie je poprzeć. Kultura żartu to rzecz niezwykle cenna. Dobrze, jeżeli człowiek zdobędzie ją stosunkowo wcześnie. Dziecko w wieku przedszkolnym potrzebuje nadzoru pedagogicznego swej nauczycielki, która w taktowny sposób zahamuje nadmiar popisów i wygłupów, miłym żartem odwróci uwagę i upomni.
Dokumentacja organizacyjna przedszkola:
- Statut Przedszkola
- Arkusz organizacji przedszkola
- Regulamin pracy
- Regulamin wynagradzania pracowników
- Regulamin naboru na wolne stanowiska urzędnicze
- Regulamin Rady Pedagogicznej
- Regulamin Rady Rodziców
- Regulamin rekrutacji dzieci i protokóły z posiedzeń komisji rekrutacyjnej
- Protokoły Rady Pedagogicznej
- Protokoły Rady Rodziców
- Zarządzenie Burmistrza dotyczące przyznawania nagród nauczycielom
- Ewidencja czasu pracy
- Rejestr wyjść służbowych i prywatnych
- Procedura przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków.
- Rejestr zastępstw
- Książka zarządzeń
- Ocena ryzyka zawodowego
- Program szkolenia okresowego BHP
- System Informacji Oświatowej
- Kodeks etyki zawodowej pracowników
- Dokumentacja HACCP
- Strona BIP przedszkola i strona internetowa
- Instrukcja zarządzania systemem informatycznym i ręcznym w zakresie przetwarzania i ochrony danych osobowych.
2. Dokumentacja przebiegu procesu nauczania:
- Dzienniki zajęć w przedszkolu
- Dzienniki zajęć dodatkowych
- Karty obserwacji
- Karty diagnozy rozwoju dziecka
- Plan nadzoru pedagogicznego i ewaluacji (wnioski, podsumowania)
- Koncepcja pracy przedszkola
- Miesięczne plany pracy
- Zestaw programów nauczania
- Dokumentacja pomocy psychologiczno-pedagogicznej
3. Dokumentacja kadrowa:
- Akta osobowe pracowników
- Książeczki zdrowia
- Listy obecności
- Plany urlopów
- Wnioski urlopowe
- Rejestr zwolnień lekarskich
- Dokumentacja dotycząca awansu zawodowego
- Ewidencja zatrudnionych nauczycieli
- Ewidencja zatrudnionych pracowników samorządowych
- Ewidencja wydanych aktów dla nauczycieli kontraktowych
- Nagrody dyrektora
- Ocena pracy nauczycieli
- Ocena pracy pracowników samorządowych
4. Dokumentacja finansowa przedszkola:
- Plan finansowy
- Sprawozdania finansowe
- Umowy z kontrahentami
- Dokumentacja zamówień publicznych
- Dokumentacja funduszu socjalnego
- Księga główna
- Karty wydatków
- Karty wynagrodzeń, listy płac
- Księga druków ścisłego zarachowania
- Druki ścisłego zarachowania
- Ubezpieczenia grupowe
- Księgi inwentarzowe
- Księgi kontroli wewnętrznej
- Instrukcja kontroli finansowej, zasad rachunkowości, zakładowego planu kont oraz obiegu dowodów finansowo księgowych
5. Dokumentacja dotycząca bazy i warunków BHP:
- Regulamin bezpieczeństwa i higieny
- Księga obiektu - aktualne wpisy wyników przeglądów
- Instrukcja przeciwpożarowa
- Instrukcje obsługi urządzeń
- Rejestr wypadków przy pracy i dokumenty powypadkowe
- Rejestr wypadków wychowanków i dokumenty powypadkowe
- Rejestr chorób zawodowych
- Dokumenty dotyczące stanu prawnego nieruchomości
- Badania okresowe, szkolenia BHP i p.poż
- Karty ogólnego instruktażu stanowiskowego
- Karty oceny ryzyka zawodowego
MYŚLENIE OPERACYJNE
Piaget daje następującą definicję operacji: jest to czynność umysłowa wewnętrzna, umożliwiająca łączenie przeciwstawnych czynności w jedną całość.
Czynność wewnętrzna - wykonywana jest w umyśle dziecka i może dotyczyć uprzednich spostrzeżeń (wyobrażeń), słów (sądów), symboli.
Odwracalność – łączy wzajemnie odwrotne czynności w jedną czynność umysłową (możemy złożyć dwa zbiory klocków, a następnie rozłożyć je).
J. Piaget ustalił okresy i stadia rozwojowe, przez które każdy człowiek musi przejść. Ważna jest kolejność, bo nie można pominąć żadnej fazy rozwojowej. Tempo przechodzenia na poziomy wyższe jest zróżnicowane : może trwać dłużej (wolniejszy rozwój), może trwać krócej i oznacza to rozwój przyspieszony.
1. Okres kształtowania inteligencji praktycznej ( od urodzenia do drugiego roku życia). Dziecko poznaje swoimi zmysłami przestrzeń i uczy się poruszać w niej i panować nad przedmiotami.
2. Okres kształtowania operacji konkretnych (od drugiego do dwunastego roku życia).
Tu także najważniejszą sprawą jest poznawanie świata rzeczy. Dzieli się na dwa podokresy:
- pierwszy podokres przedoperacyjny (kończy się około siódmego roku życia), w umyśle dziecka tworzą się i dojrzewają pierwsze operacje konkretne, które dotyczą pojęć liczbowych, - drugi podokres operacji konkretnych (zaczyna się około siódmego roku życia) operacyjne rozumowanie rozszerza się i obejmuje przestrzeń i czas.
3. Okres rozumowania operacyjnego na poziomie formalnym zależności ujmowane są na podstawie sądów, wyprowadzane wnioski są ogólne, już bez konieczności odwoływania się do konkretów.
Momentem przełomowym jest siódmy rok życia dziecka. Dziecko zaczyna posługiwać się logiką zbliżoną do tej, której używają dorośli. Pojawiają się w rozumowaniu dziecka pierwsze operacje konkretne. Każdy nauczyciel musi jednak pamiętać, że w rozwoju umysłowym dziecka występują duże różnice indywidualne. Tymczasem, szkolne nauczanie matematyki od dzieci wymaga operacyjnego rozumowania na poziomie konkretnym. Dzieci, które nie osiągnęły poziomu operacji konkretnych poniosą porażkę, bo nie będą rozumiały tego, co się dzieje na lekcjach matematyki.
Jak rozpoznać pojawiające się pierwsze operacje konkretne?
Pierwsze operacje konkretne dotyczą pojęć liczbowych.. Dla kształtowania pojęcia liczby ważne są dwa zakresy myślenia:
a) Operacyjne rozumowanie potrzebne przy ustalaniu stałości liczebności porównywanych zbiorów - dziecko potrafi ustalić równoliczność przez tworzenie par i jest pewne co do stałości liczby elementów w zbiorze, chociaż widzi, że są one przemieszczane, zakrywane itp.
b) Operacyjne ustawianie po kolei - dziecko określa miejsce wybranej liczby w szeregu liczb, a potem wskazuje liczby następne i liczby poprzednie.
RELACJE NAUCZYCIEL- RODZIC
W rodzinie oddziaływania mają charakter świadomy jak i nieświadomy. Przedszkole bez współpracy z rodzicami nie ma spełnionych pewnych funkcji(np. wychowawczych)
Wszelkie powodzenia lub niepowodzenia wychowawcze związane z rozwojem społeczno-emocjonalnym dziecka są uzależnione od wpływów ścisłej współpracy rodziców i przedszkola.
Współdziałanie rodziców i nauczycieli na rzecz dobra dziecka stanowi punkt wyjścia do budowania autentycznego, społecznego wymiaru edukacji.
Zgodność oddziaływań wychowawczych dom- przedszkole, stwarza warunki rozwoju społeczno-emocjonalnego dziecka przede wszystkim przed podejmowanie działań na rzecz urzeczywistniania cenionych przez rodziców i nauczycieli wartości z punktu widzenia sprzyjających takiemu rozwojowi.
Rodzina-podstawowa komórka wychowawcza, kształtująca dziecko.
Dlatego niezmiernie trudna jest integracja oddziaływań rodziny i instytucji wychowawczych(np.przedszkoli).
Rozwój wg Eriksona(3 faza)
Hurlock- rozwój społeczny
Rozwój społeczno-emocjonalny dokonuje się pod wpływem otoczenia społecznego. Zapoznaje się z treścią norm i regułami postępowania, przyswaja treść ludzkich uczuć i sposób ich wyrażania, kształtuje społeczne motywy postępowania, gromadzi własne doświadczenia. Czerpie z wielości bogactwa oddziaływania na nie.
Naśladownictwo i identyfikacja odgrywa bardzo istotną rolę dla dziecka.
-tradycyjne metody to: dawanie dziecku dobrego przykładu, jest to modelowanie
-umożliwienie wykorzystania konkretnych zadań zgodnie z obowiązującymi zasadami moralnymi
-oddziaływanie na świadomość moralną dziecka(perswazja)
-rozmowa i dyskusja
Dziecko kształtuje swoje zachowania pod wpływem aprobaty/lub dezaprobaty.
partycypacja zawierają aktywność bierną i czynną rodziców i nauczycieli
współuczestnictwo
4 typy zaangażowania każdej ze stron:
Czynna partycypacja uczenia się dzieci w domu(pozytywny i negatywny wpływ rodziców)
Czynne zaangażowanie w wydarzenia przedszkolne (chcą partycypować rodziców w to co się dzieje w przedszkolu)
Bierne zaangażowanie się rodziców w przedszkolu z inicjatywy nauczyciela
Bierne uczestnictwo rodziców w uczeniu się odpowiednich zachowań
Typy nauczyciela:
=>nauczyciele czynnie angażujący się w przedszkolu
=> nauczyciele czynnie angażujący się w domu
=>bierne angażowanie nauczycieli przez rodziców w proces uczenia się
=>bierne angażowanie się w wydarzenia przedszkolne z inspiracji rodziców
współpraca nie powinna być cząstkowa, jednostronna, okazjonalna a wielostronna i ciągła.
Czynniki determinujące współpracę rodziców i nauczycieli:
-przestrzeń osobowa rodziców, nauczycieli i dzieci
-przestrzeń środowiskowo-instytucjonalna rodziny i przedszkola
-lokalna przestrzeń społeczno-kulturowa
Scharakteryzuj placówki wychowania przedszkolnego w Polsce.
Placówki wychowania przedszkolnego stanowią część systemu oświaty. Pełnią zarówno funkcje opiekuńcze, wychowawcze i dydaktyczne, będąc uzupełnieniem wychowawczych oddziaływań rodziny. Odgrywają również ważną rolę w kompensowaniu braków środowiskowych dzięki realizowaniu rozlicznych zadań dydaktycznych, których celem jest wspieranie rozwoju dzieci i ich przygotowanie do podjęcia nauki szkolnej.
Wychowaniem przedszkolnym są objęte dzieci od trzeciego roku życia do rozpoczęcia nauki w klasie pierwszej sześcioletniej szkoły podstawowej. Jest ono organizowane w przedszkolach, będących samodzielnymi placówkami, lub w oddziałach przedszkolnych funkcjonujących przy szkołach podstawowych (tzw. klasach zerowych). Dzieci sześcioletnie mają ustawowe prawo do rocznej edukacji przedszkolnej przygotowującej je do podjęcia nauki w szkole podstawowej. Umożliwienie dzieciom korzystania z tego prawa jest obowiązkiem samorządów lokalnych (gmin). Rodzice mogą odwołać się do wojewody, jeżeli gmina nie umożliwia ich sześcioletniemu dziecku korzystania z tego prawa.
Przedszkola dzielą się na publiczne i niepubliczne. Przedszkola publiczne są zarządzane i finansowane przez gminy. W kosztach utrzymania przedszkoli uczestniczą również rodzice dzieci, płacąc za pobyt dzieci przekraczający 5 godzin dziennie oraz koszty wyżywienia. Przedszkole jest ustawowo zobowiązane do zapewnienia dziecku bezpłatnego co najmniej 5-godzinnego nauczania i wychowania w ciągu dnia. Przedszkola publiczne wykorzystują w swojej pracy programy uwzględniające podstawę programową wychowania przedszkolnego, zatwierdzoną przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu, czyli zakres podstawowych kompetencji rozwojowych dzieci tej grupy wiekowej.
Przedszkola niepubliczne mogą być zakładane i prowadzone przez osoby prawne i fizyczne po ich wpisaniu do ewidencji właściwego kuratora. Kurator sprawuje też nadzór pedagogiczny. Placówki te są finansowane głównie przez rodziców. Przedszkole prowadzone przez osobę fizyczną może ubiegać się o status przedszkola publicznego, a następnie o dofinansowanie swojej działalności z budżetu gminy. Przedszkola niepubliczne są zobowiązane do realizacji podstawy programowej.
Dzieci niepełnosprawne od 3 roku życia do czasu rozpoczęcia nauki szkolnej (w wieku 7 lat), nie dłużej jednak niż do 10 roku życia, mogą uczęszczać do przedszkoli specjalnych lub integracyjnych. Wychowanie przedszkolne dzieci specjalnej troski nie jest obowiązkowe, jest to jedynie prawo, z którego mogą skorzystać. W przedszkolach specjalnych wykorzystuje się programy zalecane przez MENiS dla przedszkoli powszechnych. Inaczej jest jedynie w przypadku przedszkoli dla dzieci upośledzonych umysłowo, niesłyszących oraz z upośledzeniami sprzężonymi.
Od 1993 r.- zgodnie z zarządzeniem MEN – oprócz przedszkoli specjalnych są organizowane przedszkola oraz oddziały integracyjne, w których dzieci niepełnosprawne przebywają razem z dziećmi o prawidłowej dynamice rozwoju.