PRACOWNICY NIEPEŁNOSPRAWNI

NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ - Osoby niepełnosprawne to osoby z długotrwałą obniżoną sprawnością fizyczną, umysłową, intelektualną lub sensoryczną, która w interakcji z różnymi barierami może ograniczyć ich pełne i efektywne uczestnictwo w życiu społecznym na równych zasadach z innymi obywatelami. Konwencja ONZ z 13 grudnia 2006 r. o prawach osób niepełnosprawnych, art. 1

Konwencja Nr 159 MOP z 20 czerwca 1983 r. dotycząca rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych:

• Osoba niepełnosprawna to osoba, której możliwości uzyskania i utrzymania zatrudnienia oraz awansu zawodowego są znacznie ograniczone w wyniku ubytku zdolności fizycznych lub umysłowych, właściwie orzeczonego.

• Określenie zasad orzekania o niepełnosprawności zostało pozostawione państwom, które ratyfikowały Konwencję Nr 159 MOP.

Dyrektywa Rady 2000/78/WE z 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy:

• W dyrektywie 2000/78/WE nie zostało zdefiniowane pojęcie niepelnosprawności.

• Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości, z uwagi na to, że dyrektywa 2000/78/WE dotyczy walki z pewnymi rodzajami dyskryminacji w odniesieniu do zatrudnienia i pracy, pojęcie niepełnosprawności należy rozumieć jako ograniczenie wynikające konkretnie z naruszenia funkcji fizycznych, umysłowych lub psychicznych, które stanowi przeszkodę dla danej osoby w życiu zawodowym. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 11 lipca 2006 r., sprawa C-13/05, uzasadnienie pkt 43-44, LEX nr 226783

Ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych:

• Niepełnosprawność to trwała lub okresowa niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodująca niezdolność do pracy (art. 2 pkt 10) .

• Polski ustawodawca ustalił trzy stopnie niepełnosprawności:

*znaczny,

*umiarkowany,

*lekki (art. 3 ust. 1) .

Pracownik niepełnosprawny

Ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych	Kodeks pracy
Art. 1 ustawy – OSOBA NIEPEŁNOSPRAWNA	art. 2 k.p. – PRACOWNIK

Obowiązki pracodawcy

• W ramach art. 5 dyrektywy Rady 2000/78/WE z 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy wskazuje się na konieczność wprowadzania przez pracodawcę racjonalnych usprawnień dla osób niepełnosprawnych.

• Każdy pracodawca powinien równo traktować pracowników w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na niepełnosprawność (art. 18^3a§1 k.p.).

• Jego obowiązkiem jest również przeciwdziałanie dyskryminacji w zatrudnieniu, w tym z powodu niepełnosprawności (art. 94 pkt 2b k.p.).

• Ponadto ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nakłada na pracodawców szczególne obowiązki związane z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych.

PRACOWNICY DELEGOWANI

Prawo UE

Delegowanie do innego państwa członkowskiego UE	Delegowanie poza obszar UE
Dyrektywa 96/71 z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług	Dyrektywa 91/533 z dnia 14 października 1991 r. w sprawie obowiązku pracodawcy informowania pracowników o warunkach umowy lub stosunku pracy (art. 4)

Dyrektywa 96/71

PRACOWNIK* DELEGOWANY – pracownik, który przez ograniczony okres wykonuje swoją pracę na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo, w którym zwyczajowo pracuje (art. 2 dyrektywy)

*definicja pracownika, którą stosuje się w państwie członkowskim, terytorium którego pracownik jest delegowany

W okresie oddelegowania przedsiębiorcy delegujący swoich pracowników do innego państwa członkowskiego w celu wykonywania tam usługi obowiązani są stosować minimalne standardy pracy i płacy obowiązujące w państwie oddelegowania (art. 3 dyrektywa).

Zmiana pracodawcy (transfer przedsiębiorstwa)

Prawo UE:

• Dyrektywa 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów:

• PRZEJĘCIE następuje wtedy, kiedy przejmowana jest jednostka gospodarcza, która zachowuje swoją tożsamość, oznaczającą zorganizowane połączenie zasobów, którego celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy jest to działalność podstawowa czy pomocnicza (art. 1 ust. 1 lit. b)

• ZBYWAJĄCY

• PRZEJMUJĄCY

1) Prawo do informacji i konsultacji

2) Przejęcie (transfer) a układ zbiorowy pracy

3) Ochrona praw pracowniczych

Polskie prawo pracy

• Art. 23¹ k.p.

•  - w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy

• - informowanie o przejściu zakładu pracy lub jego części co najmniej na 30 dni przed przewidywanym terminem przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę

• - przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę nie może stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy

• Art. 241⁸ k.p. – przejście zakładu pracy lub jego części a układ zbiorowy pracy