Miejsce do pracy w warunkach aseptycznych powinno znajdować się z dala od ciągów pieszych, pomieszczeń ekspedycyjnych i komory przyjęć. Stopień zanieczyszczenia mikrobiologicznego powietrza w pomieszczeniu do pracy aseptycznej zależny jest w dużej mierze od liczby osób w nim pracujących. Liczba ta powinna być zredukowana do minimum. Niedopuszczalne jest przebywanie w tym pomieszczeniu osób niezwiązanych z pracą oraz opuszczanie stanowiska pracy. Personel powinien być odpowiednio przeszkolony i zabezpieczony. Jako ubrania ochronne stosuje się wyjałowione maseczki, rękawice, czepki, fartuchy i ochraniacze na obuwie. Przed przystąpieniem do pracy, powierzchnie boksu lub loży należy przetrzeć środkiem dezynfekcyjnym. Można do celu stosować: 1-2% Septyl, 1,5% Sekusept forte; 1% Aldesan, 0,02% Glukonian chlorheksydyny; 0,02-1% Abactil, 5% Cloramina B, 0,5-1% Chlorek benzalkoniowy. Następnie na zdezynfekowanej powierzchni umieszcza się potrzebne substancje i sprzęt do sporządzenia danej postaci leku i naświetla promieniami UV przez 30min. W przypadku lóż z nawiewem laminarnym jałowego powietrza, które nie są wyposażone w lampy UV, zgodnie z instrukcją, po zdezynfekowaniu powierzchni i wstawieniu sprzętu do loży , należy włączyć nawiew na minimum pół godziny.

Półsyntetyczne glicerydy kw. Tłuszczowych – Triglicerydy nasyconych wyższych kw. tłuszczowych , najczęściej o długości łańcucha C12-C18 np.laurynowego, mirystynowego, palmitynowego i stearynowego. Oprócz triglicerydów zawierają domieszkę mono- i diglicerydów. Surowcem wyjściowym do otrzymywania półsyntetycznych podłoży są naturalne oleje roślinne np. palmowy lub kokosowy, które poddaje się zmydleniu. Po zmydleniu oleju z mieszaniny glicerolu i kwasów tłuszczowych oddziela się tylko kwasy tłuszczowe o krótkich łańcuchach o działaniu drażniącym na błony śluzowe odbytnicy, a pozostałą część mieszaniny poddaje się reakcji uwodornienia kwasów nienasyconych i ponownej estryfikacji glicerolem. Podłoża te łatwo uwalniają substancje lecznicze oraz odznaczają się małą rozpiętością pomiędzy temp. topnienia,a t.krzepnięcia; odpornością na jełczenie oraz łatwością wyjmowania z form. Są one jednak bardziej łamliwe i kruche na skutek braku glicerydów niższych i nienasyconych kw. tłuszczowych. Dzięki obecności mono- i di glicerydów w podłożach półsyntetycznych mają one dobre właściwości zawieszające i emulgujące; umożliwiają wprowadzenie do nich w stanie stopionym wody w ilości prawie równej ich masie z utworzeniem emulsji w/o. PGKT stanowią dobre podłoża do czopków,zwłaszcza z substancjami zwiększającymi lub zmniejszającymi t. topnienia, albo wymagającymi dobrego zawieszenia luz zemulgowania. Wprowadzone zostały do wielu farmakopei, m.in., do FPVI pod nazwami: Adeps neutralis, Adeps solidus, Massa Estarinica, Massa suppositorium. Produkowane przez różnych producentów podłoża tego typu różnią się między sobą gównie t. topnienia, rozpiętością pomiędzy t. topnienia, a t. krzepnięcia; lepkością i zawartością różnych subs. pomocniczych. Występują pod różnymi nazwami handlowymi: Witepsol, Massa Estarinum, Massupol, Novata, Suppocire, Adeps solidus.

Podłoża beztłuszczowe: hydrożele i żele polioksyetylenowe Hydrożele – żele hydrofilowe zawierające wielkocząsteczkowe substancje rozpuszczalne i pęczniejące w wodzie, dające r-ry o dużej lepkości. W większych stężeniach substancje te w punktach styku wiążą się pomiędzy sobą wieloma wiązaniami np. przez mostki wodorowe lub działaniem sił Van der Waalsa. Struktura powstałego układu zatraca właściwości cieczy, przestaje być płynna i staje się bardziej zwarta i sztywna. Półstały, galaretowaty układ o strukturze żelowej zwany jest żelem. Substancjami żelującymi mogą być związki organiczne pochodzenia naturalnego lub syntetycznego lub związki nieorganiczne. Podłoża typu hydrożeli wymagają dodatku substancji zabezpieczających przed wysychaniem (glicerol lub glikol propylenowy) oraz dodatku środków konserwujących. Ponadto w celu ułatwienia rozpuszczania i wchłaniania substancji leczniczych stosuje się alkohol etylowy lub izopropylowy. Podział hydrożeli: 1) H. organiczne (pochodzenia naturalnego, poch. Syntetycznego) 2) H. nieorganiczne. Hydrożele organiczne pochodzenia naturalnego: subst. Żelotwórczymi tworzącymi hydrożele organiczne są m.in.: skrobia, tragakanta, agar, alginiany, pektyny. W celu uzyskania odpowiedniej półstałej konsystencji sporządza się r-ry o różnym stężeniu substancji, zwykle 1-5%. Żele tego typu tworzą na skórze elastyczne błony (filmy). Przykładem hydrożelu organicznego jest maść glicerolowi (Glyceroli unguentum) H. org. Pochodzenia syntetycznego: pochodne celulozy: metyloceluloza, karboksymetyloceluloza, sól sodowa karboksymetylocelulozy, hydroksyetyloceluloza, hydroksypropyloceluloza, hydroksypropylometyloceluloza. Hydrożele nieorganiczne: niektóre substancje nieorganiczne tworzą z wodą podłoża hydrożelowe: dwutlenek krzemu i bentonit. Żele nieorganiczne zbliżone są wyglądem do żeli organicznych. W przeciwieństwie do nich nie tworzą błony (filmu) na skórze. Nieorganiczna krzemionka i bentonit nie ulegają wchłanianiu i pozostają na skórze, dając efekt lekkiego przypudrowania. SiO2 – znany jako koloidalny kwas krzemowy lub Aerosil charakteryzuje się bardzo dużym stopniem rozdrobnienia. Grupy silanolowe i siloksanowe zawarte w cząsteczce dwutlenku krzemu mają wpływ na właściwości adsorpcyjne i żelotwórcze. Aerosil ma zdolność wiązania wody na zasadzie chemisorpcji. SiO2 tworzy żele nie tylko z wodą i innymi rozpuszczalnikami polarnymi, ale też z cieczami niepolarnymi. Do sporządzenia wodnych żeli konieczne jest stężenie SiO2 od 15 do 20%, zastosowanie mieszadła szybkoobrotowego pozawala na zmniejszenie tej ilości preparatu o połowę. Dodatek elektrolitów lub tenzydów kationowo czynnych pozwala na otrzymanie żelu już przy użyciu 4% SiO2. Żele z SiO2 są trwałe i dobrze tolerowane przez skórę. Bentonit – jest glinokrzemianem występującym także pod nazwą pęczniejącej glinki. Specjalnie oczyszczona odmiana nosi nazwę Veegum. Duża zdolność pęcznienia płytek bentonitu wiąże się z budową warstwową, dzięki której minerał ten może wiazać znaczne ilości wody poprzez mostki wodorowe. Do otrzymania hydrożelu konieczne jest stężenie 15-20% bentonitu. Dodatek małej ilości fosforanu (1,5-2%) i glikolu propylenowego ułatwia tworzenie żelu. Żele bentonitowe są trwałe w zakresie pH 4,5 – 10,5. Maści sporządzone na żelu z bentonitu dobrze uwalniają środek leczniczy i nie powodują podrażnień skóry. Żele polioskyetylenowe – polioksyetylenoglikole, glikole polioksyetylenowe – Glycolum polyoxyaethylenicum (polioksyetylenodiole, polioksyetylenoglikole, carbowax, PEG, Macrogol). Są to produkty polimeryzacji tlenku etylenu. W zależności od stopnia polimeryzacji otrzymuje się produkty o różnej masie cząsteczkowej i różnej konsystencji; powyżej 1500 – konsystencji stała; masa cząsteczkowa 1000-1500 – konsystencja półstała; poniżej 1000 – Kon. Płynna. Żele polioksyetylenowe stosowane są jako podłoża do maści o działaniu powierzchniowym ( epidermalnych, naskórnych). Ze względu na duża trwałość mogą być stosowane również w warunkach tropikalnych.

Ważną cechą podłoża maściowego jest zdolność wiązania wody (emulgowania przez podłoże), której miernikiem jest liczba wodna. Liczba wodna to taka ilość wody w gramach, która została trwale związana przez 100g podłoża w temp 20C i utrzymywała się w podłożu przez 24h. W celu zwiększenia l. wodnej stosuje się substancje pomocnicze będące emulgatorami. Często kombinacja 2 lub 3 emulgatorów może dać podłoże o znacznie większej liczbie wodnej niż przy zastosowaniu poszczególnych składników. Im większa liczba wodna, tym podłoże jest zdolne związać większą ilość wody; wynikiem czego jest lepsza penetracja (przenikanie) maści w głąb skóry i skuteczniejsze działanie lecznicze.