I zasada dynamiki newtona w inercjalnym układzie odniesienia, jeśli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się t ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnie prostoliniowym.

Układ inercjalny to ukl odniesienia względem którego każde ciało niepodledąjące zew oddziaływaniu z innymi ciałami porusza się bez przyśpieszenia.

II zasada dynamiki newtona jeżeli siła F działająca na ciało ( punktu materialnego) jest równa zero, wówczas a=0 a co za tym idzie prędkość V jest stała.

F=ma

III zasada dynamiki newtona oddziaływania ciał są zawsze wzajemne. Siły wzajemnego oddziaływania dwóch ciał mają takie same wartości, taki sam kierunek, przeciwne zwroty i różne punkty przyłożenia.

F₁₂= -F₂₁

Pęd to iloczyn masy i prędkości ciała, kierunek i zwrot wektora pędu jest taki sam jak prędkości.

P= mv

Energia kinetyczna to energia wynikajaca z tego że ciało jest w ruchu ( w trakcie i po upadku). Energia kinetyczna zzależy od prędkości.

E_k= mv²/2

Energia potencjalna ta energia zależy od miejsca, czyli zależy od wektora położenia ( przed upadkiem).

E_p= mgh

Zasada zachowania pędu jeżeli wypadkowa sił zew działających na układ jest równa zeru to całkowity wektor pedu tego układu pozostaje stały.

Wektor p= const.

Zasada zachowania momentu pędu jeżeli dwa ciała oddziaływają wzajemnie to moment siła z jakim działa ciało drugie na pierwsze jest równy i przeciwnie skierowany do momentu siły z jakim ciało pierwsze działa na drugie. Jeżeli na układ nie działa zew moment siły to całkowity moment pedu pozostaje stały L= const.

Zasada zachowania energii w dowolnym procesie całkowita energia układu izolowanego jest stała ( energia nie ginie oraz nie powstaje samorzutnie)

E_{UKŁADU IZOLOWANEGO}= const.

Układ izolowany to taki układ ( czyli zestaw ciał obiektów) który nie kontaktuje się z innymi układami (obiektami).

Siła bezwładności iloczyn masy i przyspieszenia unoszenia ( ze zwrotem minus) nazywamy siłą bezwładność

F_b= -(m*a)

Siła bezwładności d’Alamberta ciało spoczywa w układzie nieinercjalnym gdy suma wszystkich sił działających łącznie z siłą bezwładności równa się zeru.

Siła ( bezwładności) odśrodkowa jeżeli układ odniesienia porusza się z prędkością V po okręgu (względem układu inercjalnego) o promieniu R, to na każde ciało które w tym układzie będzie opisywane musi działać siła odśrodkowa, jest ona siła pozorną.

Siła ( bezwładności) Coriolisa siła ta występuje w obracających się układach odniesienia. Dla obserwatora pozostającego w obracającym się układzie odniesienia, objawia się zakrzywieniem toru ciał poruszających się w takim samym układzie. To zakrzywienie wywołane jest siłą Coriolisa . dla zewnętrznego obserwatora siła Coriolisa nie istnieja, dla niego to układ zmienia położenie a poruszającce się ciało zachowuje swój stan ruchu zgodnie z I zasadą dynamiki.

Energia wew(U, E_w) w termodynamice całkowity zasób energii układu stanowiący sumę energii oddziaływań miedzycząsteczkowych i wewnątrzcząsteczkowych układu, a także energii ruchu cieplnego cząsteczek oraz wszystkich innych rodzajów energii występujących w układzie.

Temperatura – jedna z podstawowych wielkości fizycznych (parametrów stanu^[1]) w termodynamice. Temperatura jest związana ze średnią energią kinetyczną ruchu i drgań wszystkich cząsteczek tworzących dany układ i jest miarą tej energii.Temperaturę można ściśle zdefiniować tylko dla stanów równowagi termodynamicznej, bowiem z termodynamicznego punktu widzenia jest ona wielkością reprezentującą wspólną własność dwóch układów pozostających w równowadze ze sobą.

Ciepło to ta część energii wewnętrznej przekazywanej od ciała cieplejszego do ciała chłodniejszego która odbywa się w oparciu o mikroskopowy mechanizm zderzeń miedzy czasteczkami/atomami.

Praca to mechaniczny sposób przekazywania energii, praca to siła razy przesunięci w kierunku siły.

W= F*s

Pojemność cieplna wielkość fiz która charakteryzuje ilość ciepła jakie jest niezbędne do zmiany temperatury.

I zasada termodynamiki jest to sformułowanie zasady zachowania energii układów termodynamicznych. Zasada stanowi podsumowanie równoważności ciepła i pracy oraz stałości energii ukl izolowanego.

∆U= Q+W

∆U- zmiana energii wew ciała, układu.

Q- ciepło dostarczone do ciała/układu.

W-praca wykonana nad ciałem układu.

Dla układu zamkniętego zasadę można sformułowac w postaciu; „Zmiana energii wewnętrznej układu zamkniętego jest równa energii która przypływa przez jego granice na sposób cipła lub pracy”.

Entropia – termodynamiczna funkcja stanu, określająca kierunek przebiegu procesów spontanicznych (samorzutnych) w odosobnionym układzie termodynamicznym. Entropia jest miarą stopnia nieuporządkowania układu. Jest wielkością ekstensywną^]. Zgodnie z drugą zasadą termodynamiki, jeżeli układ termodynamiczny przechodzi od jednego stanu równowagi do drugiego, bez udziału czynników zewnętrznych (a więc spontanicznie), to jego entropia zawsze rośnie.

Druga zasada termodynamiki – w układzie termodynamicznie izolowanym istnieje funkcja stanu, która z biegiem czasu nie maleje.Funkcja ta zwana jest entropią i oznaczamy ją symbolem . Zmiana tej funkcji, spełnia więc nierówność , przy czym równość zachodzi wtedy i tylko wtedy, gdy proces jest odwracalny.

Przemiana izobaryczna − proces termodynamiczny, podczas którego ciśnienie układu nie ulega zmianie, natomiast pozostałe parametry termodynamiczne czynnika mogą się zmieniać. Procesy izobaryczne mogą zachodzić zarówno w sposób odwracalny, jak i nieodwracalny.

,

W – praca wykonana przez układ, p – ciśnienie,

ΔV – wzrost objętości układu.

Przemiana izotermiczna - w termodynamice przemiana, zachodząca przy określonej, stałej temperaturze. Krzywa opisująca przemianę izotermiczną nazywana jest izotermą.

Przemiana izochoryczna – proces termodynamiczny zachodzący przy stałej objętości (V = const). Oprócz objętości wszystkie pozostałe parametry termodynamiczne mogą się zmieniać.

Podczas przemiany izochorycznej nie jest wykonywana praca, układ może wymieniać energię z otoczeniem tylko w wyniku cieplnego przepływu energii. Z pierwszej zasady termodynamiki wynika, że całe ciepło doprowadzone lub odprowadzone z gazu w procesie izochorycznym jest zużywane na powiększenie lub pomniejszenie jego energii wewnętrznej: δQ = dU.

Przemiana adiabatyczna (Proces adiabatyczny) – proces termodynamiczny, podczas którego izolowany układ nie nawiązuje wymiany ciepła, lecz całość energii jest dostarczana lub odbierana z niego jako praca. Przemianę tę można zrealizować dzięki użyciu osłon adiabatycznych lub wówczas, gdy proces zachodzi na tyle szybko, że przepływ ciepła nie zdąży nastąpić.

Gaz doskonały zwany jest gazem idealnym, jest to abstrakcyjny, matematyczny model gazu spełniającego następujące warunki:

1 brak oddziaływań miedzycząsteczkowych z wyjątkiem odpychania w momencie zderzeń cząstek.

2 objętośc cząsteczek jest znikoma w stosunku do objętości gazu

3 zderzenia cząsteczek są doskonale sprężyste.

4 cząsteczki znajduja się w ciągłym chaotycznym ruchu

pV=nRT

Sprawność cyklu jest to stosunek wartości bezwzględnej pracy wykonanej nad układem przez ciepło oddane cyklowi i wyraża się on:

gdzie:

jest to energia oddana cyklowi w postaci ciepła

-praca wykonana przez cykl.

Cyklem Carnota nazywamy obieg termodynamiczny składający się z dwóch przemian adiabatycznych i dwóch izotermicznych. Prostym cyklem Carnota nazywamy gdy obieg odbywa się zgodnie z kierunkiem ruchu zegara, odwrotnym cyklem Carnota nazywamy, gdy obieg odbywa się odwrotnie ze wskazówkami zegara.

Cyklami termodynamicznymi nazywamy szereg dowolnych przemian termodynamicznych, któremu podlega czynnik termodynamiczny,np.: ciśnienie, objętość, temperatura, entropia. Stan czynnika termodynamicznego na końcu pokrywa się ze stanem czynnika na początku.

Pole elektryczne – stan przestrzeni otaczającej ładunki elektryczne lub zmienne pole magnetyczne. W polu elektrycznym na ładunek elektryczny działa siła elektrostatyczna.

Pole magnetyczne – stan przestrzeni, w której siły działają na poruszające się ładunki elektryczne, a także na ciała mające moment magnetyczny niezależnie od ich ruchu. Pole magnetyczne, jest przejawem pola elektromagnetycznego

Potencjał elektrostatyczny, potencjał pola elektrycznego – pole skalarne opisujące pole elektrostatyczne.

Napięcie elektryczne – różnica potencjałów elektrycznych między dwoma punktami obwodu elektrycznego lub pola elektrycznego. Symbolem napięcia jest U. Napięcie elektryczne jest to stosunek pracy wykonanej podczas przenoszenia ładunku elektrycznego między punktami, dla których określa się napięcie, do wartości tego ładunku.

Prawo Coulomba –, opisujące siłę oddziaływania elektrostatycznego ładunków elektrycznych. Prawo Coulomba mówi, że siła wzajemnego oddziaływania dwóch punktowych ładunków elektrycznych jest wprost proporcjonalna do iloczynu tych ładunków i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi.

Siła Lorentza — siła jaka działa na cząstkę obdarzoną ładunkiem elektrycznym poruszającą się w polu elektromagnetycznym.Wzór określa, jak siła działająca na ładunek zależy od pola elektrycznego i pola magnetycznego (składników pola elektromagnetycznego).

Maxwella równania, podstawowe równania klasycznej elektrodynamiki, opisujące związki pomiędzy natężeniami pola elektrycznego, magnetycznego i ładunkiem elektrycznym. Istnieje kilka równoważnych sformułowań równań Maxwella, najczęściej stosowane są formy różniczkowa lub całkowa równań Maxwella.

Ładunek elektryczny jest podstawową cechą materii. Wszelka znana jej postać musi występować w w jednym trzech następujących stanów:

-	może mieć ładunek dodatni (+)
	-może być obojętne elektrycznie (ładunek zerowy)
	-może mieć ładunek ujemny (-)

Zarówno dodatnie, jak i ujemne ładunki mogą mieć różne - większe, lub mniejsze - wartości. Najczęściej wartość ładunku oznaczana jest literą q lub Q. 

Ładunki elektryczne oddziaływują ze sobą siłą elektrostatyczną (patrz Prawo Coulomba), lub (jeśli są w ruchu) siłą magnetyczną.

Prąd elektryczny, to uporządkowany ruch ładunków elektrycznych.

Ładunki elektryczne, to zwykle cząstki, które potrafią wytwarzać pole elektryczne. Prąd tworzyć mogą zarówno ładunki dodatnie (np. jony dodatnie: jon wodoru, jon siarczanowy itp), jak i ujemne (np. elektrony, czy jony ujemne w rodzaju jonu OH^-) (więcej na temat ładunków elektrycznych znajduje się w tematach poświęconych elektrostatyce).

Prawo Ohma opisuje sytuację, najprostszego przypadku związku między napięciem przyłożonym do przewodnika (opornika), a natężeniem prądu przez ten przewodnik płynącego.

Stosunek natężenia prądu płynącego przez przewodnik do napięcia pomiędzy jego końcami jest stały.

 

I  - natężenie prądu (w układzie SI w amperach – A)
U  - napięcie między końcami przewodnika (w układzie SI w woltach – V)

Równanie ciągłości jest matematyczną postacią prawa zachowania dla ośrodków ciągłych.

Ma liczne zastosowania, np. do wyrażenia zasady zachowania ładunku, zasady zachowania masy.

fala elektromagnetyczna– rozchodzące się w przestrzeni zaburzenie pola elektromagnetycznego.

Składowa elektryczna i magnetyczna fali indukują się wzajemnie – zmieniające się pole elektryczne wytwarza zmieniające się pole magnetyczne, a z kolei zmieniające się pole magnetyczne wytwarza zmienne pole elektryczne.

Właściwości fal elektromagnetycznych zależą od długości fali. Promieniowaniem elektromagnetycznym o różnej długości fali są fale radiowe, mikrofale, podczerwień, światło, ultrafiolet, promieniowanie rentgenowskie i promieniowanie gamma.

W opisie kwantowym promieniowanie elektromagnetyczne jest traktowane jako strumień nieposiadających masy cząstek elementarnych zwanych fotonami. Energia każdego fotonu zależy od długości fali.