WYKŁAD 3
Normy prawa finansowego
Charakter norm prawa finansowego
Koncepcje struktury norm prawa finansowego (model trójczłonowej struktury normy oraz model norm sprzężonych)
Typologia norm prawa finansowego
Prawo finansowe stanowi całokształt regulacji prawnych, które – opierając się na określonym ustroju pieniężnym – odnoszą się do publicznej gospodarki finansowej państwa, jednostek samorządu terytorialnego, UE oraz różnych publicznych instytucji, agend i jednostek organizacyjnych, tworząc określony system prawa
Wyznaczanie granic prawa finansowego wiąże się z właściwym przyporządkowaniem norm prawnych w ramach systemu prawa.
Koncepcja minimalistyczna – zaliczenie do prawa finansowego bądź to wyłączenie wszystkich norm, których nie można zakwalifikować do innych dziedzin prawa
Koncepcja maksymalistyczna – objęcie w prawie finansowym wszystkich norm prawnych regulujących gospodarkę finansową
Prawo finansowe stanowi instrument osiągania celów polityki społeczno – gospodarczej i finansowej państwa, a normy prawne mają stymulować określone zachowanie. Natomiast przepis prawny to jednostka techniczna aktu prawnego, a nie reguła prawna
Norma prawna to – wynikająca z przepisów prawa – reguła zachowania się adresatów, która ma charakter:
Generalny (nie konkretyzuje osoby do której się odnosi, np. podatnik)
Abstrakcyjny (dotyczy zachowania, które może się zdarzyć wielokrotnie, np. zobowiązanie podatkowe)
Reguła zachowania zawarta w normie prawa finansowego daje odpowiedzi na poniższe pytania:
Kto? W jakich warunkach?
Jak powinien postąpić? (co mu jest nakazane, zakazane, dozwolone)
Jaka może go spotkać kara za niewłaściwe zachowanie?
Cechy norm prawa finansowego
Obiektywizm – obowiązki prawno finansowe konstruuje norma prawna o charakterze obiektywnym
Automatyzm – obowiązywanie normy prawno finansowej bez uprzedniej ingerencji organu stosującego prawo
Ekonomizacja – dążenie do uregulowania w prawie kategorii ekonomicznych
Europeizacja – zachowanie standardów w UE
Koncepcje struktury normy prawa finansowego
Model trójczłonowej struktury normy prawnej (hipoteza, dyspozycja, sankcja)
Model norm sprzężonych (norma sankcjonowana i norma sankcjonująca)
Normy prawa finansowego budowę trójczłonową (H-D-S) ale poszczególne elementy tej konstrukcji wykazują różnice w porównaniu z elementami norm prawnych regulujących inne obszary życia społecznego, gospodarczego i politycznego
Budowa normy prawa finansowego
Hipoteza (określa w sposób ogólny, abstrakcyjny sytuację, która wywołuje skutki prawne zawarte w dyspozycji) dyspozycja (wskazuje właściwą regułę postępowania w danej sytuacji) sankcja (określa ujemne skutki, jakie pociągnie za sobą niezastosowanie się do dyspozycji)
Elementy normy prawa finansowego
Powołanie się na akt normatywny (źródło prawa), z którego wynika jej obowiązywanie
Określenie stanu faktycznego (hipoteza), który uzasadnia zastosowanie normy (fakty prawne lub adresaci przepisów prawa finansowego)
Dyspozycja (reguła powinnego zachowania się), na którą składa się:
Przedmiot normy – określone zachowanie się stanowiące uprawnienie jednego podmiotu, a z drugiej strony zobowiązanie innego podmiotu
Podmiot normy – czynny (uprawniony) albo bierny (zobowiązany)
Sankcja normy (może występować w innych działach prawa)
Fakty prawne w prawie finansowym to wydarzenia (okoliczności), z którymi normy wiążą powstanie, zmianę lub ustania uprawnień i obowiązków prawno finansowych
Adresaci norm prawa finansowego, do których ustawodawca kieruje nakazy i zakazy lub zachęty określonego zachowania wiążąc z tym odpowiedzialność i sankcje prawne
Adresatami norm prawa finansowego są podmioty o zróżnicowanym charakterze, statusie i roli w mechanizmach finansowych
W dyspozycji normy prawa finansowego – określającej zachowanie wynikającej z faktów prawnych oraz odnoszące się do danych adresatów – zawarte są uprawnienia i obowiązki prawno finansowe
Sankcja wyraża ujemne konsekwencje dla adresatów przepisów prawa finansowego w sytuacji naruszenia dyspozycji normy prawa finansowego
Przykładowe podstawy sankcji:
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 Kodeks karny
Ustawa z dnia 10 września 1999 Kodeks karny skarbowy
Ustawa z dnia 17 grudnia 2004 O odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Ustawy podatkowe
Sankcje w prawie finansów publicznych:
Zwrot dotacji
Pozbawienie możliwości otrzymania bezzwrotnych środków finansowych
Blokowanie limitów wydatkowych
Sankcje w prawie podatkowym
Odsetki za zwłokę (od zaległości podatkowych)
Oszacowanie podstawy opodatkowania
Opodatkowanie restrykcyjną stawką nieujawnionych źródeł dochodu
Przejęcie własności nieruchomości lub praw majątkowych w postępowaniu egzekucyjnym
Utrata prawa do ulg podatkowych
Utrata prawa do obniżonego podatku lub jego odliczenia
Rodzaje norm wg struktury
Jednoelementowe
Dwuelementowe
Trójelementowe
Sprzężone
Norma sankcjonowana
To norma pierwotna skierowana do określonej kategorii osób określonych rodzajowo\
Hipoteza zawiera okoliczności, przy spełnieniu których stosuje się daną normę
Dyspozycja zawiera nakaz, zakaz lub uprawnienie – reguła powinnego zachowania się
Norma sankcjonująca (sankcja)
To norma posiłkowa (wtórna) skierowana do organów państwa i ma zastosowanie wówczas gdy adresat pierwotny narusza dyspozycję normy sankcjonowanej
Hipoteza przewiduje zastosowanie sankcji w sytuacji naruszenia normy sankcjonowanej
Dyspozycja zawiera konsekwencje naruszenia normy sankcjonowanej i upoważnienie dla organów państwa do realizacji negatywnych skutków.
Klasyfikacja norm prawnych:
Bezwzględne (IUS COGENS, imperatywne) i względnie obowiązujące (IUS DISPOSITIVUM, dyspozytywne)
Nakazujące, zakazujące i uprawniające
Odsyłające i blankietowe
Reguła powszechna (LEX GENERALIS) i reguła szczególna (LEX SPECJALIS)
Normy prawa finansowego mają zawsze charakter atrybutywno – imperatywny (tzn. określają obowiązki podmiotów prawa finansowego i przysługujące im uprawnienia)
Część norm prawa finansowego ma jednocześnie charakter norm technicznych, ponieważ wyraża uprawnienia i obowiązki prawno finansowe za pomocą parametrów, wzorów, opisów technik finansowych
Normy parametryczne:
Normy prawno – podatkowe
Normy określające cechy techniczne produktów
Normy określające procesy technologiczne
Normy określające szybkość pojazdów mechanicznych
Normy dotyczące np. utrzymania kwoty państwowego długu publicznego na odpowiednim z ekonomicznego punktu widzenia poziomie (art. 86 i nast. ustawy o finansach publicznych
Normy składające się na budżet mają wiele swoistych cech, o których budowie i charakterze przesądza to, że budżet jest planem finansowym
Podmiot P gromadzi środki S ze źródła Z w wysokości W w czasie T
Pomiot P przeznacza środki S na cele C w wysokości W w czasie T
Pojęcie podmiotowości prawno finansowej oraz pojęcia pochodne, jak „podmiot prawnofinansowy”, „zdolność prawno finansowa”, czy „zdolność do działań prawno finansowych”, nie występują w polskim prawie finansowym jako pojęcia normatywne. Należą one do kategorii pojęć umownych, którym w różnych okolicznościach nadaje się odmienne znaczenie.
Podmiotowość prawna jest cechą normatywną, czyli właściwością, w którą wyposażają daną jednostkę obowiązujące normy prawne
Oznaczenie podmiotów prawa finansowego – w ujęciu uniwersalnym – następuje ze względu na ich uprawnienia i obowiązki (podmioty bierne) lub kompetencje (podmioty czynne)
Podmiot publiczno – prawny wyposażony w określone kompetencje władcze w odniesieniu do podmiotów biernych (np. MF, KNF, NBP, naczelnik urzędu skarbowego)
Podmiot czynny ma uprawnienia i obowiązki przede wszystkim o charakterze proceduralnym – służą realizacji uprawnień i obowiązków materialnych podmiotów biernych
Podmiot zależny, zmuszony do poddania się określonym obowiązkom, wynikającym z kompetencji podmiotów czynnych, co nie wyklucza, że przysługują także określone uprawnienia (np. podatnik, płatnik, inkasent, rezydent, grupa kapitałowa)
Co wpływa na zakres uprawnień i obowiązków podmiotów prawa finansowego?
Czy są to osoby fizyczne, osoby prawne bądź jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej
Czy są to podmioty krajowe czy zagraniczne
Czy są to podmioty publiczne czy prywatne
Czy są to podmioty wykonujące działalność gospodarczą lub nie wykonujące tej działalności
Czy są to podmioty będące jednostkami sektora finansów publicznych
Czy są to podmioty wyłącznie uprawnione do świadczeń pieniężnych ze strony państwa czy też podmioty zobowiązane wobec państwa do ponoszenia danin publicznych
Podmioty bierne w prawie budżetowym
Liczy się przede wszystkim przynależność do kategorii jednostek sektora finansów publicznych oraz sposób powiązania danej jednostki z budżetem
Podmioty bierne w prawie podatkowym
Do podmiotów biernych należy przede wszystkim podatnik, czyli podmiot z którym ustawy podatkowe wiążą obowiązek ponoszenia świadczeń podatkowych
Na równi traktuje się inne podmioty zobowiązane do ponoszenia ciężarów publicznych innych niż podatki.
Płatnik podatkowy
Inkasent podatkowy
Osoby, na których spoczywa odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe (małżonek podatnika, spadkobiercy, następcy prawni spadkobierców, zapisobiorcy podatnika) i zaległości podatkowe podatnika (tzw. osoby trzecie)
Osoby trzecie 110 do 117a
Podmioty bierne w prawie walutowym
Podmioty krajowe oraz zagraniczne świadczące usługi finansowe (np. banki komercyjne, ich oddziały, instytucje finansowe, holdingi finansowe i bankowe)
Odbiorcy usług podmiotów świadczących usługi finansowe (klienci)
Udzielające pomocy podmiotom na rynku usług finansowych (doradcy finansowi)
Podmioty bierne w prawie dewizowym
Podmioty bierne zostały znaczone nazwami własnymi, za pomocą których prawodawca określił status dewizowy tych podmiotów – rezydent, nierezydent i nierezydent z krajów trzecich (kryterium: miejsce zamieszkania lub siedziba, terytorium na którym prowadzona jest faktyczna działalność gospodarcza)
Podmioty bierne w prawie rynku finansowego
Oznaczenie podmiotów biernych nie jest jednolite i przebiega odmiennie ze względu na różne sytuacje, w których te podmioty występują
Banki lub instytucje para bankowe (instytucje leasingowe)
WYKŁAD 5
Krajowe źródła prawa finansowego i problemy legislacji finansowej
Pojęcie źródeł prawa
(…) mówiąc o źródle prawa można mieć na myśli:
Pierwotną, ogólną przyczynę powstania norm prawnych
Różne zjawiska społeczne wpływające na powstanie i treść poszczególnych norm prawnych
Formy powstania norm prawnych
Materiały, z których można poznać treść norm prawnych, zwłaszcza pochodzących z dawnych czasów
Zdarzenia, z którymi z mocy obowiązujących norm prawnych łączy się powstanie i nabycie praw i obowiązków (S. Grzybowski)
Konstytucja RP z 1997 roku:
Źródła powszechnie obowiązujące (art. 87)
Źródła prawa wewnętrznego (art. 93)
Rodzaje źródeł prawa
Źródła poznania prawa – organy urzędowe, w których ogłaszane są akty normatywne (ustawa z dnia 20 lipca 2000r o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych)
Źródła powstawania prawa – forma, w której normy prawne powstają i są ogłaszane; autorytety prawotwórcze
Hierarchia źródeł prawa
Konstytucja RP
Ratyfikowane umowy międzynarodowe za zgodą ustawy
Ustawy i inne akty prawne z mocą ustawy
Ratyfikowane umowy międzynarodowe
Rozporządzenia
W konstytucji RP przyjęto prymat ustawy w sprawach finansowych odnoszących się do:
Podstaw gospodarki finansowej państwa i utrzymania w tym zakresie równowagi finansowej, przede wszystkim w sektorze finansów publicznych
Nakładania podatków i innych danin publicznych
Organizację skarbu państwa
Sposób zarządzania majątkiem skarbu państwa
Konstytucja RP ujmuje w ramy fundamentalnych reguł konstytucyjnych pięć rodzajów spraw finansowo prawnych tj.
Budżetowych (zob. art. 216.5, art. 219-226, 240)
Długu publicznego (art. 216.4,5)
Danin publicznych (art. 84, 217)
Finansów samorządu terytorialnego (art. 167, 168)
Banku centralnego i systemu pieniężnego (art. 227)
Ustawy w prawie finansowym
W konstytucji RP sformułowano zasadę ustawowej regulacji podstawowych zagadnień materii finansowo prawnej.
Materia finansowo prawna uregulowana jest w ponad 150 ustawach z zakresu prawa finansów publicznych, gospodarki finansowej samorządu terytorialnego, sprawowania nadzoru i kontroli finansowej, prawa bankowego.
Ustawy odnoszące się do sektora finansów publicznych
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 o finansach publicznych
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
Ustawa z dnia 17 grudnia 2004 o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Ustawy odnoszące się do danin publicznych
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 ordynacja podatkowa
Ustawa z dnia 5 lipca 1996 o doradztwie podatkowym
Ustawa z dnia 21 czerwca 1996 o urzędach i izbach skarbowych
Ustawa z dnia 13 października 1995 o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników
Ustawa z dnia 28 września 1991 o kontroli skarbowej
Ustawa z dnia 17 czerwca o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
Ustawa z dnia 6 grudnia 2008 o podatku akcyzowym
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych
Ustawa z dnia 20 listopada 1998 o zryczałtowanym podatku
Ustawy odnoszące się do prawa celnego
Ustawa z dnia 19 marca 2004 prawo celne
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 o służbie celnej
Ustawy odnoszące się do prawa dewizowego
Ustawa z dnia 27 lipca 2002 prawo dewizowe
Ustawa z dnia 28 września 1991 o kontroli skarbowej
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 o narodowym banku polskim
Ustawy odnoszące się do prawa walutowego
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 prawo bankowe
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 o narodowym banku polskim
Ustawę z dnia 7 lipca 1994 o denominacji złotego
Ustawa z dnia 25 maja 2001 o skutkach wprowadzenia w niektórych państwach członkowskich UE wspólnej waluty euro
Ustawy odnoszące się do prawa bankowego publicznego
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 prawo bankowe
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 o narodowym banku polskim
Ustawa z dnia 7 grudnia 2000 o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających
Ustawy odnoszące się do publicznego prawa rynku finansowego
Ustawa o nadzorze nad rynkiem finansowym
Nadzór nad rynkiem finansowym:
Nadzór bankowy’
Nadzór emerytalny
Nadzór nad rynkiem kapitałowym
Nadzór nad instytucjami pieniądza elektronicznego
Nadzór uzupełniający
Rozporządzenia
Akt normatywny niższego rzędu niż ustawa
Rozporządzenia wydawane są na podstawie konkretnego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania (rozporządzenia wykonawcze)
Organ mający kompetencję do wydania rozporządzenia nie może przekazać swych kompetencji innemu organowi (tzw. zakaz subdelegacji) ani zaniechać wydania tzw. rozporządzenia obligatoryjnego
W Polsce rozporządzenia mogą wydawać wyłącznie organy wskazane w konstytucji. Są to:
Prezydent RP
Rada ministrów
Prezes rady ministrów
Minister kierujący działem administracji rządowej
Przewodniczący określonych w ustawach komitetów
Krajowa rada radiofonii i telewizji
Rozporządzenia jako źródła prawa finansowego
Cechą charakterystyczną ustaw regulujących sprawy finansowe jest duża liczba zamieszczonych w niej delegacji ustawowych do wydawania aktów wykonawczych
Regułą w odniesieniu do ustaw finansowych jest upoważnienie rady ministrów lub ministra finansów do wydawania rozporządzeń
Rozporządzenia w prawie podatkowym
Rozporządzenia wykonawcze z zakresu prawa podatkowego mogą zawierać tylko regulację uzupełniającą w stosunku do materii ustawy podatkowej i nie mogą wkraczać w sferę wyznaczania granic obowiązku podatkowego
Rozporządzenia w prawie finansów publicznych
Delegacje ustawowe do wydawania rozporządzeń wykonawczych w zakresie sektora finansów publicznych, czy gospodarki finansowej samorządu terytorialnego określają zasady wypełniania obowiązków określonych w ustawach
Prawo miejscowe to przejaw przyznania kompetencji prawotwórczych organom lokalnym w celu lepszego uwzględnienia specyfiki lokalnej w aktach prawnych o charakterze powszechnie obowiązującym
Zgodnie z art. 94 konstytucji organy samorządu terytorialnego
Akty prawa miejscowego wydają terenowe organy administracji rządowej – wojewodowie i organy administracji niezespolonej (np. dyrektor izby skarbowej, naczelnik urzędu celnego) oraz organy samorządu terytorialnego – zwłaszcza rady gmin, rady powiatów, sejmiki województw
Zarządzenia wojewody mają zdecydowanie węższy zakres przedmiotowy i dotyczą przede wszystkim spraw podatkowych
Wojewoda jest uprawniony do:
Przenoszenia niektórych gmin do innego okręgu podatkowego
Prawo UE jako źródła prawa finansowego
Traktat o przystąpieniu RP do UE podpisany 16 kwietnia 2003 w Atenach 01.05.2004
Acquis Communautaire
Dorobek prawny wspólnot europejskich i UE obejmuje:
Wszystkie traktaty założycielskie i akcesyjne oraz umowy międzynarodowe je zmieniające
Przepisy wydawana na ich podstawie przez organy UE
Umowy międzynarodowe zawarte przez UE
Orzecznictwo trybunału sprawiedliwości UE (dawniej: ETS) i sądu pierwszej instancji
Deklaracje i rezolucje
Zasady ogólne prawa wspólnotowego
Art. 91.3 Konstytucji RP:
Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez RP umowy konstytuującą organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.
1952 – europejska wspólnota węgla i stali
1958 – traktaty rzymskie, EWG, EURATOM
1987 – jednolity akt europejski: jednolity rynek
1993 – traktat z o UE – traktat z Masstricht
1999 – traktat z Amsterdamu
2003 – traktat z Nicei
2009 – traktat z Lizbony
Traktaty akcesyjne
1972 – Dania, Wielka Brytania, Irlandia
1979 – Grecja
1985 – Hiszpania i Portugalia
1994 – Austria, Finlandia
Traktat z Lizbony zmieniający Traktat o UE i traktat ustanawiający wspólnotę europejską podpisany w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 (obowiązuje od 01.12.2009)
Opublikowany w dzienniku urzędowym C306 z 17 grudnia 2007 dzienniku Ustaw nr 203 z dnia 02 grudnia 2009 pozycja nr 1569
Karta praw podstawowych UE dziennik urzędowy C303 z 14 grudnia 2007
Część główna traktatu (preambuła + 7 artykułów)
13 protokołów
44 wspólne deklaracje
12 deklaracji niektórych państw członkowskich
Traktat o UE
Traktat o funkcjonowaniu UE
Wersje skonsolidowane traktatu o UE i traktatu o funkcjonowaniu UE (dziennik urzędowy C 115 z 9 maja 2008)
Przekształcił UE w spójną organizację międzynarodową
Przyznano UE osobowość prawną i podmiotowość prawnomiędzynardową
Uproszczono podstawy traktatowe
Uproszczono system aktów prawa pochodnego i procedur decyzyjnych
Zniesiono tzw. strukturę filarową unii
Filary UE
Wspólnoty europejskie:
Unia celna
Polityka rolna
Polityka strukturalna
Handel
Unia walutowa
Obywatelstwo unijne
Instytucje i organy doradcze
Instytucje:
Parlament europejski
Rada europejska
Rada
Komisja europejska
Trybunał sprawiedliwości
Katalog kompetencji w traktacie z Lizbony
Kompetencje wyłączne UE:
Unia celna
Ustanawianie reguł konkurencji niezbędnych do funkcjonowania rynku wewnętrznego
Polityka pieniężna w odniesieniu do państw strefy euro
Zachowanie morskich zasobów biologicznych w ramach wspólnej polityki rybackiej
Wspólna polityka handlowa
Kompetencje dzielone:
Rynek wewnętrzny
Polityka społeczna w odniesieniu do aspektów określonych w niniejszym traktacie
Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna
Rolnictwo i rybactwo z wyłączeniem zachowania morskich zasobów biologicznych
Kompetencje do prowadzenia działań wspierających, koordynujących i uzupełniających działaniu państw członkowskich
Ochrona i poprawa zdrowia ludzkiego
Przemysł
Kultura
Turystyka
Edukacja, szkolenie zawodowe, sprawy młodzieży i sport
Ochrona ludności
Współpraca administracyjna
Kompetencje szczególne:
Kompetencja w zakresie koordynacji polityki gospodarczej i zatrudnienia państw członkowskich
Kompetencja w zakresie określania i realizowania wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa
Klauzula elastyczności
Prawo pochodne:
Akty ustawodawcze
Akty nieustawodawcze:
Akty delegowane
Akty wykonawcze
Inne akty
Akty ustawodawcze – to rozporządzenia, dyrektywy lub decyzje o charakterze wiążącym, przyjęte przez parlament europejski i radę zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą lub przyjęte przez parlament europejski z udziałem rady lub radę z udziałem parlamentu europejskiego zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą.
Akty nieustawodawcze – to rozporządzenia, dyrektywy lub decyzje o charakterze wiążącym, które nie są przyjmowane w drodze zwykłej lub specjalnej procedury ustawodawczej oraz decyzje rady przyjęte w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.
Mają one mieć charakter aktów delegowanych (art. 290 TFUE) lub wykonawczych (art. 291 TFUE)
Akty prawne UE:
Rozporządzenia
Dyrektywy
Decyzje
Zalecenia
Opinie
Rozporządzenie (art. 288 akapit 2 TFUE)
Ma zasięg ogólny
Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich
Dyrektywa (art. 288 akapit 3 TFUE)
Wiąże każde państwo członkowskie, do którego jest kierowana w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków
Decyzja:
Wiąże w całości
Decyzja, która wskazuje adresatów, wiąże tylko tych adresatów
Zalecenia i opinie (art. 288 akapit 5 TFUE)
Nie mają mocy wiążącej
Akty nienazwane (sui Genesis)
Katalog aktów prawnych wydawanych przez instytucje i organy UE nie jest wyliczeniem enumeratywnym gdyż można wymienić szereg tzw. aktów nienazwanych, np.:
Porozumienia międzyinstytucjonalne ws. Dyscypliny budżetowej
Uchwały
Deklaracje
Programy
Działania
Komunikaty
Zawiadomienia
Plany
Zasady ogólne prawa unijnego
Zasada prymatu prawa unijnego nad prawem krajowym państw członkowskich UE
Zasada bezpośredniego skutku prawa unijnego
Zasada równego traktowania
Zasada proporcjonalności (współmierności)
Zasada pomocniczości
Zasada współmierności
Zgodnie z zasadą proporcjonalności, która jest jedną z zasad ogólnych prawa wspólnotowego, legalność zakazu działalności gospodarczej zależy od spełnienia pewnych warunków. Środki zakazujące
WYKŁAD 7
Umowy międzynarodowe – zgodne oświadczenie woli (porozumienie) co najmniej dwóch podmiotów prawa międzynarodowego (przede wszystkim państw lub organizacji międzynarodowych) regulowane przez prawo międzynarodowe i wywołujące skutki w sferze prawa międzynarodowego niezależnie od tego czy jest ujęte w jednym czy w większej liczbie dokumentów i bez względu na jego nazwę (np. traktat, konwencja, akt, karta, itd.)
Art. 88 Konstytucji RP
Ratyfikacja przez RP umowy międzynarodowej i jej wypowiedzenie wymaga uprzedniej zgody wyrażonej w ustawie jeżeli umowa dotyczy:
1. Pokoju, sojuszy, układów politycznych lub układów wojskowych
2. Wolności praw lub obowiązków obywatelskich określonych w konstytucji
RP może na podstawie umowy międzynarodowej przekazać organizacji międzynarodowej lub organowi międzynarodowemu kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach
Ustawa wyrażająca zgodę na ratyfikację umowy międzynarodowej jest uchwalana przez sejm większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów oraz senat większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby senatorów
Wyrażenie zgody na ratyfikację umowy międzynarodowej może być uchwalone w referendum ogólnokrajowym
Ratyfikowane umowy międzynarodowe jako źródło prawa finansowego
Istotne znaczenie wśród źródeł prawa finansowego mają ratyfikowane umowy międzynarodowe w sprawach podatkowych oraz instytucji finansowych i systemu pieniężnego. Mniejsze znaczenie umów jest zauważalne w sferze gospodarki finansowej jednostek samorządu terytorialnego
Najobszerniejszą grupę stanowią umowy regulujące sprawy:
Wzajemnego popierania i ochrony inwestycji
Unikania międzynarodowego podwójnego opodatkowania oraz szkodliwej konkurencji podatkowej
Systemu pieniężnego i instytucji finansowych (EBOR, MFW, MBOR, EBI)
Treścią międzynarodowych umów podatkowych są z reguły następujące kategorie spraw:
Harmonizacja systemów podatkowych zgodnie ze standardami UE
Pomoc prawna w zakresie prawa podatkowego
Zwolnienia podatkowe dla przedstawicieli dyplomatycznych i konsularnych
Przeciw działanie unikaniu opodatkowania
Unikanie podwójnego opodatkowania (umowa modelowa OECD)
Podwójne opodatkowanie w sensie prawnym – jest to konflikt jurysdykcji podatkowych co najmniej 2 państw i oznacza, że ten sam podmiot (podatnik), ten sam przedmiot (dochód, majątek) podlega opodatkowaniu w co najmniej 2 państwach takim samym lub podobnym podatkiem, który jest należny za ten sam okres.
Przyczyna podwójnego opodatkowania w sensie prawnym:
Nałożenie podatku w co najmniej 2 państwach
Tożsamość podmiotu opodatkowania
Tożsamość przedmiotu opodatkowania
Podobieństwo nałożonych podatków
Tożsamość okresów na jaki podatek jest nakładany
Unormowania prawa wewnętrznego poszczególnych państw
Państwa wyznaczają zakresy swych roszczeń podatkowych stosując równolegle dwie zasady:
Zasada rezydencji
Zasada źródła
Formy eliminacji podwójnego opodatkowania
Środki jednostronne
Środki dwustronne
Środki wielostronne
Środki jednostronne
Postanowienia prawa wewnętrznego
Często w postaci kredytu podatkowego (przykładem art. 27.9 i 9a polskiej ustawy PDOF) – od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.
Instrumenty niedoskonałe (niejednorodne, często oparte na zasadzie wzajemności) lecz istotne w braku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania
Środki dwustronne
Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania
Dotyczą opodatkowania dochodu (Polska stroną ponad 90 takich umów) i majątku bądź spadków i darowizn (Polska stroną jedynie 3 takich umów)
Umowy wielostronne
Wielostronne umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania
Przykładem: Traktat Nordycki z 1962, traktat Andyjski z 1969
Polska jest stroną konwencji arbitrażowej – dotyczy eliminacji podwójnego opodatkowania w sensie ekonomicznym (umowa międzynarodowa zawarta pomiędzy państwami członkowskimi UE)
Celem zawierania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania jest poszanowanie prawa własności, przy jednoczesnym zabezpieczeniu interesów umawiających się państw
Wyrok NSA z dnia 6 października 2010
Nie budzi wątpliwości, że celem konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania jest przede wszystkim określenie metod za pomocą których tego podwójnego opodatkowania
Art. 84 konstytucji RP
Każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych w tym podatków określonych w ustawie
Wyłączenie z opodatkowania niektórych dochodów na mocy umów międzynarodowych jest odstępstwem od zasady powszechnego opodatkowania
Miejsce zamieszkania:
Jest to najważniejszy element stanu faktycznego, od którego należy rozpocząć rozpoznawanie wszelkich spraw dotyczących MPP
W polskim prawie podatkowym determinuje ono – jako jedyne kryterium – zakres obowiązku podatkowego
Miejsce zamieszkania na terytorium RP – nieograniczony obowiązek podatkowy – opodatkowaniu podlegają wszystkie dochody, niezależnie od miejsca położenia źródeł przychodów
Miejsce zamieszkania poza terytorium RP – ograniczony obowiązek podatkowy – opodatkowaniu podlegają tylko te dochody osiągane na terytorium RP
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera generalnych zasad ustalania miejsca zamieszkania
W art. 3.1a ustawy opdof zawarte zostały dwie przesłanki, których spełnienie warunkuje posiadanie miejsca zamieszkania na terytorium RP
Posiadanie na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (tzw. ośrodek interesów życiowych)
Lub przebywanie na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym
Przesłanki wskazujące na posiadanie ośrodka interesów życiowych w Polsce:
Posiadanie w Polsce miejsca zamieszkania (zgodnie z art. 25 KC)
Posiadanie w Polsce najbliższej rodziny
Posiadanie w Polsce stałego miejsca wykonywania pracy
Postanowienie SN z dnia 15 lipca 1978
Na tym tle wymaga rozważenia sytuacja osoby, która mając miejsce zamieszkania w kraju, wyjeżdża za granicę. W takim wypadku mogą w grę wchodzić różne stany faktyczne, wymagające odrębnego potraktowania
Wyrok NSA z dnia 5 maja 2010
Subiektywność przesłanki zamiaru stałego pobytu z art.3.1 updof w związku z a
Miejsce zamieszkania w konwencji OECD
W pierwszej kolejności decyduje miejsce zamieszkania dla celów podatkowych wg przepisów prawa wewnętrznego umawiających się państw, jeżeli wg tych przepisów miejsce zamieszkania jest w obu umawiających się państwach
W drugiej kolejności decyduje posiadanie w jednym z państw stałego ogniska domowego, jeżeli stałe ognisko domowe znajduje się w obu państwach, decydujące jest to, z którym państwem dana osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (OIZ), jeżeli nie da się określić
W trzeciej kolejności ustala się, w którym państwie dana osoba zwykle przebywa, jeżeli dana osoba przebywa zazwyczaj w obu państwach, lub w żadnym z nich
W czwartej kolejności decyduje obywatelstwo w jednym z dwóch umawiających się państw; jeżeli dana osoba jest obywatelem obu umawiających się państw, lub nie jest obywatelem żadnego z nich.
W ostateczności kwestia miejsca zamieszkania rozstrzygana jest poprzez wzajemne porozumienia właściwych organów umawiających się państw.
Konwencja modelowa OECD
Wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i punkt wyjścia do ich negocjowania (wedle zaleceń rady OECD powinien być stosowany przy zawieraniu umów o UPO przez państwa OECD w praktyce wykorzystywany również przez państwa nie będące członkami OECD
Uchwalona przez radę OECD w 1963, wielokrotnie zmieniana
Struktura KM OECD (7 rozdziałów)
Rozdział I – zakres podmiotowy i przedmiotowy KM
Art. 1 – osoby do których umowa znajduje zastosowanie
Rozdział II – definicje
Art. 3-5 – najważniejsze pojęcia używane na gruncie konwencji
Nie są to jedyne definicje
Zyski przedsiębiorstw z działalności
Art. 10 dywidendy
Umożliwienie opodatkowania
WYKŁAD 8
Odpowiedzialność w prawie finansowym
Odpowiedzialność prawna oznacza ponoszenie lub potencjalność ponoszenia przez określone podmioty określonych przepisami prawa ujemnych konsekwencji (sankcji) prawnych zdarzeń lub stanów rzeczy
Cele odpowiedzialności w prawie finansowym
Zabezpieczenie interesów finansów publicznych państwa, JST oraz budżetu UE – funkcja ochronna
Kształtowanie wśród adresatów norm prawnych właściwych postaw względem obowiązujących norm postępowania – funkcja wychowawcza
Zapobieganie / przeciwdziałanie naruszeniom prawa (funkcja prewencyjna), przybiera ona dwie formy:
Prewencji szczególnej – tzn. powstrzymywania sprawcy przed kolejnymi naruszeniami prawa
Prewencji ogólnej – tzn. powstrzymywania innych od naruszania prawa
Doprowadzenie do przywrócenia pożądanego przez ustawodawcę stanu
Pośrednio poprzez skłonienie / zmuszenie podmiotu do realizacji ciążących na nim obowiązków lub kompetencji – funkcja egzekucyjna
Bezpośrednio na mocy prawa lub stosowanego orzeczenia organu – funkcja restrykcyjna
Ukaranie sprawcy naruszenia prawa – funkcja represyjna
Wyrównanie uszczerbku powstałego wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązku bądź kompetencji – funkcja kompensacyjna
Elementy konstrukcyjnej odpowiedzialności prawnej
Zakres podmiotowy – kto jest objęty odpowiedzialnością
Zakres przedmiotowy – jakie zachowania pociągają odpowiedzialność za co podmiot ponosi ujemne konsekwencje czy odpowiedzialność ponoszona jest tylko za własne czy także za zachowania innych podmiotów
Przesłanek odpowiedzialności – wina i bezprawność czy też wyłącznie bezprawność odpowiedzialność na zasadzie ryzyka
Rodzaju możliwych dolegliwości prawnych – stosowane sankcje
Procedury dochodzenia / egzekwowania odpowiedzialności (karna, cywilna, administracyjna, finansowa, ustrojowa, pracownicza, dyscyplinarna) oraz organów właściwych do stosowania sankcji (jurysdykcji)
Cechy odpowiedzialności w prawie finansowym
Określenie odpowiedzialności w prawie finansowym opiera się na różnego typu sankcjach, począwszy od sankcji ekonomicznych po sankcje prawne, określone w przepisach prawa finansowego oraz w przepisach innych działów
Odpowiedzialność w prawie finansowym jest odmienna w stosunku do podmiotów biernych i podmiotów czynnych prawa finansowego, a nawet jest zróżnicowana (przedmiotowo i podmiotowo) w obrębie odpowiedzialności podmiotów biernych
Odpowiedzialność podmiotów biernych w prawie finansowym
Sankcje systemowe prawa finansowego
Sankcje ustanowione za naruszenie dyscypliny finansów publicznych
Sankcje karne skarbowe lub karne
Odpowiedzialność podmiotów czynnych
Konstytucyjna
Ustrojowa (organy samorządu terytorialnego)
Polityczna
Administracyjna
Cywilna
Odpowiedzialność podmiotów prawa finansowego za cudze zachowanie
Ochrona prawidłowości wewnętrznego (w ramach sektora FP) funkcjonowania publicznej gospodarki finansowej – w przypadku odpowiedzialności kontrolującego (np. kierownik jednostki sektora FP ponosi odpowiedzialność w przypadku gdy wskutek zaniedbania lub niewypełnienia przez niego obowiązku w zakresie kontroli finansowej doszło w kierowanej przez niego jednostce do naruszenia dyscypliny FP
Odpowiedzialność w prawie finansowym może być rezultatem zbiegu kilku ustaw określających odpowiedzialność tego samego podmiotu za ten sam czyn (zachowanie). Oznacza to, że odpowiedzialność oparta na sankcjach systemowych nie wyklucza np. odpowiedzialności karnej skarbowej
Odpowiedzialność w prawie finansowym nie jest w zasadzie oparta wyłącznie na winie jako przesłance odpowiedzialności (umyślność lub nieumyślność, społeczna szkodliwość czynu)
Nie ma jednolitej jurysdykcji i procedury postępowania w sprawach odpowiedzialności w prawie finansowym. Wynika to ze stosowania różnych rodzajów sankcji i na podstawie różnych ustaw
Odpowiedzialność karna skarbowa
Prawo karne skarbowe z uwagi na wielowarstwowość materii z zakresu prawa karnego oraz prawa finansowego, jest dziedziną prawa bardzo skomplikowaną
PKS służy zabezpieczeniu realizacji norm prawa skarbowego oraz interesów finansowych
Skarbu państwa
JST
Państw członkowskich UE
UE
PKS stanowi tzw. pozakodeksowe prawo karne
PKS stanowi wyspecjalizowaną dziedzinę prawa karnego powszechnego, charakteryzującą się znaczną autonomicznością przyjętych rozwiązań materialno prawnych
PKS jest wyspecjalizowanym działem prawa, który został ukształtowany na pograniczu prawa i postępowania karnego oraz prawa finansowego, prawa administracyjnego i prawa cywilnego
PKS zostało skodyfikowane w jednej ustawie Kodeks karny skarbowy, który obejmuje wszystkie przepisy dotyczące przestępstw i wykroczeń skarbowych (ma charakter zamknięty)
PKS ma zastosowanie dopiero wtedy gdy przy pomocy instrumentów, jakimi dysponują inne gałęzie prawa nie da się zabezpieczyć respektowania ustalonych tam reguł postępowania i gdy naruszenia obowiązujących norm są na tyle poważne, że wymaga to zdecydowanego przeciwdziałania w postaci uruchomienia sankcji karnych
PKS to zbiór przepisów określających jakie czyny społecznie szkodliwe są przestępstwami skarbowymi i wykroczeniami skarbowymi jakie stosuje się zasady odpowiedzialności za te czyny jakie kary i środki grożą za ich popełnienie, jak wygląda postępowanie przed organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości oraz jak należy wykonać prawomocne orzeczenie karne
WYKŁAD
Odpowiedzialność karna skarbowa
Źródła prawa karnego skarbowego
Ustawa z dnia 10 września 1999 Kodeks karny skarbowy
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 kodeks karny
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 kodeks postępowania karnego
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 kodeks karny wykonawczy
Ustawy prawa finansowego
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 ordynacja podatkowa
Ustawa z dnia 19 marca 2004 prawo celne
Ustawa z dnia 10 marca 2006 o administrowaniu obrotem usługowym
Czyn zabroniony w PKS jest zachowanie o znamionach określonych w k.k.s. chociażby nie stanowiło ono przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, przy czym określenie czynu zabronionego jako przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego może nastąpić tylko w przepisach k.k.s.
Czyny zabronione karalne:
Przestępstwo skarbowe
Wykroczenie skarbowe
Przestępstwo skarbowe to czyn zabroniony przez kodeks pod groźbą kary grzywny w stawkach dziennych, kary ograniczenia wolności lub kary pozbawienia wolności (zob. art. 53 par. 2 k.k.s.
Wykroczenie skarbowe to czyn zabroniony przez kodeks:
Pod groźbą
WYKŁAD
Wykładnia przepisów prawa finansowego
Zasady interpretacji przepisów prawa:
Zasada clara non sunt interpretanda – nie podlega interpretacji tekst prawny, który jest jasny (Wyjątek: ustawodawca, mimo jasnego zrozumienia danego terminu, nadaje mu w prawie inne znaczenie i wyjaśnia je w ustawie, np. definicje legalne)
Zasada omnia sunt interpretanda – wszystko podlega interpretacji
Zasada interpretatio cessat in clarin – interpretacje należy zakończyć, gdy osiągnięto jednoznaczny rezultat
Koncepcja klasyfikacyjna (clara non sunt interpretanda)
Zakłada ograniczenie aktywności interpretacyjnej do ustalenia znaczenia tekstu prawnego w oparciu o reguły wykładni językowej i na poprzestaniu na jej rezultatach w sytuacji gdy rezultaty te są jednoznaczne.
Też w sytuacji gdy rezultaty wykładni językowej są sprzeczne z podstawowymi wartościami systemu prawa
Inne metody – stosowane dopiero wówczas gdy brak jednoznacznych rezultatów wykładni językowej
Koncepcja derywacyjna (interpretario cessat in claris)
Zakłada konieczność prowadzenia wykładni do momentu uzyskania pełnej jasności co do treści normy prawnej, nie poprzestając na interpretacji językowej
Wykładnia prawa finansowego to:
Zespół czynności zmierzających do ustalenia właściwej treści norm prawa finansowego zawartych w aktach prawnych
Proces ustalenia znaczenia norm prawa finansowego zawartych w przepisach prawa albo wynik tej czynności, który ma miejsce przede wszystkim w toku stosowania prawa.
Czynności zmierzające do ustalenia właściwego znaczenia normy prawa finansowego:
ustalenie woli ustawodawcy
dostosowanie do stosunków społeczno – gospodarczych
uelastycznienie przepisów
zakaz stosowania wykładni niezgodnej z literą prawa conta legem
Kryteria podziału wykładni prawa finansowego
metoda interpretacji
zakres
podmiot interpretujący
moc wiążąca
Rodzaje wykładni wg metody interpretacji
JĘZYKOWA (gramatyczna, słownikowa) – interpretacja norm prawnych przy wykorzystaniu reguł znaczeniowych i konstrukcyjnych języka aktu prawnego, przy zastosowaniu reguł logiki formalnej i logiki prawniczej (np. terminom technicznym nadaje się znaczenie techniczne, a nie potoczne). Posługując się wykładnią językową należy odróżnić język prawny od języków prawniczych (język nauki prawa i praktyki prawa) oraz języka potocznego
Stopień związania wykładnią językową:
5 przypadków wiązania „mocnego”:
Gdy przepis zawiera definicję
Przepis zawierający wyrażenie zdefiniowane
Przepis kompetencyjny
Groźba pogorszenia sytuacji prawnej jednostki
Przepis określający wyjątek od zasady
Dyrektywy wykładni językowej
Do tekstu przepisu niczego nie wolno dodawać ani odejmować (słów, znaków interpunkcyjnych, itp.)
Zwrotem języka prawnego nie należy – bez wyraźnego powodu nadawać innego znaczenia niż, to które zwroty te mają na gruncie języka naturalnego
Jeżeli w danym akcie normatywnym użyty jest specyficzny zwrot języka prawnego, to należy go rozumieć zgodnie ze znaczeniem nadanym mu w tym języku (definicja legalna)
Terminy jednobrzmiące użyte w tekście aktu normatywnego należy rozumieć jednolicie
Terminy brzmiące odmiennie nie należy rozumieć jednolicie lecz odmiennie
Jeżeli dany termin należy do terminów używanych w określonej dziedzinie wiedzy (nauki) należy przyjąć, że termin ma takie znaczenie jak w tych dziedzinach
Przepisów prawnych nie należy interpretować tak by ich fragmenty okazały się zbędne
Jeżeli przepis ma postać zdania opisującego jakieś zachowanie, należy go interpretować jako obowiązek tego postępowania
SYSTEMOWA (systematyczna) – ustala się znaczenie normy prawnej ze względu na system prawa, do którego należy przepis, lub ze względu na miejsce przepisu w akcie normatywnym, przepisowi prawnemu nie należy przypisywać znaczenia, które byłoby sprzeczne z normami należącymi do danego systemu prawa (np. pojęcie działalności gospodarczej)
Dyrektywy wykładni systemowej:
Wszystkie normy prawne powinny być interpretowane zgodnie z zasadami prawa, przede wszystkim z zasadami konstytucyjnymi
Interpretacja prawa polskiego (wewnętrznego) powinna być zgodna z normami prawa międzynarodowego publicznego i prawa unijnego
Nie należy interpretować przepisów w sposób prowadzący do ich sprzeczności z innymi przepisami
Nie wolno interpretować przepisów w sposób prowadzący do luk
Przepisy prawne należy interpretować biorąc pod uwagę ich miejsce w systematyce aktu normatywnego
Reguły kolizyjne porządku hierarchicznego (Lex superior derogat legi inferiori) – norma wyżej usytuowana w hierarchii norm uchyla normę niższego rzędu, kryterium jest hierarchia danego aktu prawnego
Reguły kolizyjne porządku czasowego (Lex posteriori derogat legi priori) – norma późniejsza uchyla normę wcześniejszą pod warunkiem, że norma późniejsza nie jest normą niższego rzędu, kryterium jest czas powstania aktu
Reguły kolizyjne porządku treściowego (lex specialis derogat legi Generali) – norma szczególna uchyla normę ogólną pod warunkiem, że nie jest normą niższego rzędu, kryterium jest szczegółowość danego aktu prawnego
Kolizja reguł kolizyjnych
Hierarchiczność chronologiczność
Chronologiczność szczegółowość
Hierarchiczność = szczegółowość – zależy od konkretnej sytuacji
FUNKCJONALNA I CELOWOŚCIOWA (teleologiczna) – ustalenie znaczenia norm zgodnie z warunkami, w jakich norma ma funkcjonować oraz celem ich stanowienia (interpretowanemu przepisowi)
PORÓWNAWCZA – ustala znaczenia normy poprzez porównanie do norm istniejących w obcych systemach prawnych lub do przepisów obowiązujących wcześniej (historycznych)
Rodzaje wykładni wg zakresu interpretacji:
LITERALNA (dosłowna, adekwatna, stwierdzająca) – interpretacja pozajęzykowa potwierdza znaczenie przepisu prawnego ustalonego w drodze wykładni językowej przez wykładnie pozajęzykowe
ROZSZERZAJĄCA – metody pozajęzykowe interpretacji wskazują na fakt, że norma ma szersze znaczenie niż jej literalne rozumienie
Rodzaje wykładni wg podmiotu interpretującego
AUTENTYCZNA – interpretacji dokonuje organ, który interpretowany przepisy wydał (np. objaśnienia zamieszczone w formie załącznika do rozporządzenia ministra finansów w sprawie prowadzenia PKPiR), interpretacja wiąże wszystkich w tym samym zakresie
LEGALNA – interpretacji dokonuje organ, który został upoważniony na podstawie przepisów do interpretacji prawa przez ustawodawcę (np. urzędowa delegowana interpretacja przepisów prawa podatkowego przez ministra finansów), interpretacja wiąże wszystkich w tym samym zakresie
PRAKTYCZNA (sądowa, administracyjna, operatywna) – wykładnia organów stosujących prawo, których interpretacja przepisów ustalane jest w konkretnej, indywidualnej sprawie (np. sądy powszechne, organy administracji publicznej). Nie jest powszechnie obowiązująca tylko stosowana w jednym konkretnym przypadku
DOKTRYNALNA (naukowa) – interpretacja przepisów prawa przez niezależne autorytety (np. prawników lub naukowców w postaci artykułów, komentarzy, głos, itp.), nie ma mocy wiążącej, ale może wpływać na interpretację podejmowaną przez podmioty stosujące prawo.
Wnioskowanie prawnicze:
Wnioskowanie per analogiam – przez analogię na podstawie podobieństwa z ustawy (analogia legis) lub prawa (analogia iuris)
Analogia legis – do nieuregulowanego stanu faktycznego
Wnioskowanie a contrario (z przeciwieństwa)
Jeżeli pewien stan rzeczy spełnia określone przesłanki to pociąga
Wnioskowanie a fortiri przybiera dwie formy wnioskowania:
A Maori ad minus – z uzasadnienia silniejszego na słabsze. Jego podstawą jest przepis prawa o charakterze uprawniającym lub nakazującym. Jeżeli ktoś jest uprawniony lub zobowiązany do czynienia więcej – wtedy jest uprawniony do czynienia mniej w tej kwestii w której posiada większy zakres uprawnień lub zobowiązań
A minori ad maius – z uzasadnienia słabszego na silniejsze. Podstawą jest przepis zakazujący. Jeżeli nie wolno czynić mniej to tym bardziej nie wolno czynić więcej
WYKŁAD
Podział podmiotów w prawie finansowym (czynne i bierne)
Normatywny sposób określania prawa finansowego
Charakter prawny budżetu państwa i jednostek samorządu terytorialnego
Charakter prawa wewnętrznego (zarządzanie w NBP)
Indywidualne akty prawne w podatkach
Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania i charakter prawny w OECD o podwójnym opodatkowaniu
Przykład załącznika o podatkowej księdze przychodów i rozchodów
Wykładnia: wnioskowania prawnicze i kolizje
Prawo finansów publicznych, prawo dewizowe, prawo podatkowe pytania z książki