67. Omów zasady i zastosowanie metody PNF

Główne zasady torowania (ułatwiania) w koncepcji PNF:

1. Kontakt manualny, cele:

• stymulacja receptorów skóry, - torowanie kierunku ruchu,

• możliwość pracy z oporem. - chwyt lumbrykalny (szczypcowy)

2. Kontakt werbalny, cele:

• Uświadamianie choremu oczekiwanego ruchu

• Stymulacja, uspokojenie i rozluźnienie pacjenta poprzez krótkie, wyraźne i spokojne komendy,

3. Kontakt wizualny (wzrokowy), cele:

• Kontrola i korekcja ruchu pacjenta

• Wzmocnienie napięcia mięśniowego przez kontrolę optyczną

• Wzmocnienie mięśni tułowia przez ruchy głowy

• Pacjent śledzi ruch ćwiczącej części ciała

• Terapeuta obserwuje mimikę pacjenta w celu oceny ewentualnego bólu

• Terapeuta obserwuje ciało pacjenta w oczekiwaniu pożądanej irradiacji

4. Opór manualny, cele

• Torowanie napięcia i skurczu mięśni

• Poprawa kontroli motorycznej i stabilnej

• Poprawa czucia ruchu

• Wzmocnienie mm. agonistycznych

• Rozluźnienie mm. antagonistycznych

• Poprawa koordynacji inter i intra mięśniowej

• Osiągnięcie optymalnej irradiacji

  • Opór dopasowany do możliwości pacjenta

  • Dawkowanie przeciwko wszystkim komponentom ruchu

  • Poprzedzony optymalnym rozciągnięciem mięśnia

  • Dozowany intensywnej w części proksymalnej

  • Utrzymany do końca ruchu

5. Trakcje (oddalenie) i kompresje (zbliżenie) stymulacja priopriocepterów, cele:

• Rozciągniecie mięśnia celem przygotowania go do skurczu

• Torowanie wykonania ruchu przeciwko sile ciężkości

• Zmniejszenie czucia bólu stawowego

• Oporowanie

6. Wzorce ruchowe, ruch w płaszczyźnie skośnej, diagonalnej
   Wzorce: Tułowia sterowanego górą i dołem
   Głowy i szyi,
   Łopatki i miednicy oraz ich kombinacje,
   KKG i KKD

7. Strech - bierne rozciągnięcie mięśnia, pobudzające mięsień do skurczu lub stymulujący napięty mięsień do silniejszego skurczu

8. Mechanika ciała terapeuty (ergonomia pracy, terapeuta zawsze w płaszczyźnie ruchu)

9. Promieniowanie pobudzenia (irradiacja) i wzmocnienia

10. Timing – normalna kolejność ruchu, najpierw aktywność mięśni obwodowych z zaakcentowaniem
    w stawie bliższym ruchu w pł. poprzecznej

11. Timing for emphasis – zmiany normalnej kolejności ruchu

12. Sumowanie bodźców – czasowe i przestrzenne

Zastosowanie

• zaburzenia funkcji mięśni w postaci niedoboru masy oraz siły mięśniowej (w przypadki Pacjentów pooperacyjnych),

• choroby mięśni szkieletowych (m.in. dystrofie, zaburzenia metaboliczne, zmiany zapalne),

• złamania i zwichnięcia,

• uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu (mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych),

• zaburzenia tzw. propriocepcji (tzn. następstwa doznanego urazu tkanek miękkich),

• zaburzenia prawidłowej postawy – reedukacja posturalna,

• bóle kręgosłupa segmentu szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowo-krzyżowego,

• neuralgie nerwu trójdzielnego oraz twarzowego

• zaburzenia funkcji wegetatywnych (oddychanie, połykanie, artykulacja),

• leczenie stawów hypermobilnych – stabilizacje stawów kręgosłupa oraz kończyn.